Wordt ‘zelfgave’ het woord van 2022?

De ‘Warmste Week’ haalde zo’n dikke drie miljoen euro op. Op zich natuurlijk niet slecht, maar toch wel een pak minder dan twee jaar geleden waar er meer dan zeventien miljoen euro werd binnengeloodst voor het goede doel. Er is in de media ondertussen reeds heel wat gespeculeerd over waaraan dit verlies zou kunnen te wijten zijn. Corona? Of is de Vlaming het moe om zijn portefeuille of bankkaart boven te halen voor het goede doel? Maar misschien heeft het ook wel te maken met het thema dit jaar. Dat luidde: ‘kunnen zijn wie je bent’. Dat iedereen zichzelf kan zijn is natuurlijk heel belangrijk, en past ook perfect in deze tijd waar het individu op de allereerste plaats staat. En begrijp mij goed, ook ik vind dat niemand om welke reden dan ook onderdrukt of gehinderd mag worden in zijn of haar ontplooiing. Maar soms vraag ik me af of het bezig zijn met onszelf nu echt het allerbelangrijkste moet zijn in ons leven. Ik denk dat in plaats daarvan de gerichtheid op de ander ons misschien wel eens veel meer geluk en vervulling zou kunnen bieden. Dat is trouwens ook de boodschap die psycholoog Dirk De Wachter in zijn boeken en toespraken verkondigt. Op Radio 2 zei hij ooit: "Als je iets kan betekenen voor je medemens geeft dat een vorm van geluk die veel vervullender is, dan wanneer je op je eentje in een wellness zit.” Trouwens, is dat eigenlijk ook niet in se de boodschap die Jezus bracht? Alles in zijn leven stond in het teken van de ‘zelfgave’. Vandaag de dag misschien een woord dat wat scheef bekeken wordt, en zeker niet tot woord van het jaar zal verkozen worden, want veel minder hip dan ‘knaldrang’. Maar toch draait het bij Jezus wel allemaal rond die ‘zelfgave’. En dat is trouwens ook wat we vieren in de eucharistie: dat Jezus zichzelf heeft weggeschonken aan zijn vrienden, aan ons. En hij nodigt ons uit om precies datzelfde te doen. En als je dat doet, zo lezen we in het Johannesevangelie, dan krijg je het ‘eeuwig leven’, dan zal je een gelukkig en vervuld leven leiden, een ‘goddelijk leven’. Als we elkaar dus deze nacht, morgen en de komende dagen een ‘Gelukkig Nieuwjaar’ wensen, dan kan dit misschien betekenen: een jaar waarin we ons aan elkaar kunnen wegschenken, waar we elkaar kunnen nabij zijn, waar we dus een beetje onszelf vergeten en de ander op de eerste plaats stellen. En als we dat doen, wordt het misschien echt wel een jaar vol geluk, voor de ander en ook voor mezelf. Ik wens jou dus op deze laatste dag van 2021 het komende jaar een jaar vol geluk, een jaar waar je elke dag iets voor een ander mag betekenen en daarin jouw diepste geluk mag vinden. En wie weet, wordt ‘zelfgave’ dan wel het woord van 2022! En om dit wat te begeleiden als toemaatje een orgelstuk van J.S. Bach getiteld ‘Das alte Jahr vergangen ist’ (BWV 614), een stuk speciaal gecomponeerd voor Oud en Nieuw, hier uitgevoerd door onze eigenste Bart Jacobs, sinds 2012 één van de organisten van onze Brusselse kathedraal.

Pastor Gino

Nieuwjaarsbrief

Deze voormiddag was ik op bezoek bij mijn nichtje, mijn petekind. Zo een bezoekje tussen Kerst en Nieuwjaar heeft een beetje van beide feesten.
Er is de vreugde van het kerstfeest, in dit geval de vreugde van het weerzien, van het mekaar terug kunnen ontmoeten. Dat vieren we toch elk jaar met Kerstmis: de herders, de wijzen en wij ook ontmoeten het Kind in de kribbe.
De vorige keer dat ik bij mijn petekind op bezoek was, kon hun dochtertje al aan de hand lopen en tussen mama en papa in enkele stapjes zetten. Ondertussen is zij één jaar geworden en stapt flink rond. Wonder toch om een kind te zien opgroeien!
Zoals ik al zei, had het bezoek ook al iets van nieuwjaar. Het jaar loopt op zijn laatste benen en het nieuwe komt al kijken. Kerst- en nieuwjaarskaarten stonden bij hen op de vensterbank.
En ik moest terugdenken aan de tijd toen mijn petekind op nieuwjaarsdag haar nieuwjaarsbrief kwam voorlezen. Het was altijd een ontroerend moment! Ik heb ze trouwens nog bewaard en bij het leegmaken van het huis van mijn moeder bleek zij dat ook gedaan te hebben.
Bij het begin van het jaar goede voornemens maken: ik doe het nog altijd. U ook?
En op het einde van het jaar vaststellen dat niet alle goede voornemens werden waargemaakt: dat is eveneens traditie. Niemand is perfect, zeg ik dan bij mezelf.
Eén voornemen wil ik u meegeven: een hartelijke groet voor al wie ik in het nieuwe jaar mag ontmoeten, bekenden en onbekenden. Geïnspireerd door een spreuk van Bond Zonder Naam: ‘Jouw goeiemorgen maakt mijn goeie dag.’ (BZN 25 december 2021).

Pastor Chris

© Pixabay

Door goede machten trouw en stil omgeven

In deze laatste dagen van het jaar wil ik u een gezongen versie meegeven van het mooie gedicht van de Duitse theoloog Dietrich Bonhoeffer, waarover ik het elders ook al had. Hij schreef het eind 1944 in de gevangenis voor zijn verloofde en zijn familie. Enkele maanden later werd hij ter dood gebracht. Dit lied past ook vandaag op het feest van de heilige ‘Onnozele Kinderen’, die met zovelen door de eeuwen heen het « wereldwijde lied » zingen dat God sterker is dan het kwaad. Zijn licht schijnt in de nacht. In dat geloof kunnen wij behoed en getroost het nieuwe jaar ingaan.

Von guten Mächten wunderbar geborgen

Door goede machten trouw en stil omgeven,

behoed, getroost, zo wonderlijk en klaar,

zo wil ik graag met u, mijn liefsten, leven,

en met u ingaan in het nieuwe jaar.

Wil nog de oude pijn ons hart vernielen,

drukt nog de last van ‘t leed dat ons beklemt,

o Heer, geef onze opgejaagde zielen

het heil waarvoor Gij zelf ons hebt bestemd.

En wilt Gij ons de bittre beker geven

met gal gevuld tot aan de hoogste rand,

dan nemen wij hem dankbaar zonder beven

aan uit uw goede, uw geliefde hand.

Maar wilt Gij ons nog eenmaal vreugde schenken

om deze wereld en haar zonneschijn,

leer ons wat is geleden dan herdenken,

geheel van U zal dan ons leven zijn.

Laat warm en stil de kaarsen branden heden,

die Gij hier in ons duister hebt gebracht,

breng als het kan ons samen, geef ons vrede.

Wij weten het, uw licht schijnt in de nacht.

Valt om ons heen steeds meer het diepe zwijgen,

de eenzaamheid, die nergens uitkomst ziet,

laat ons dan allerwege horen stijgen

tot lof van U het wereldwijde lied.

In goede machten liefderijk geborgen

verwachten wij getroost wat komen mag.

God is met ons des avonds en des morgens,

is zeker met ons elke nieuwe dag.

Dietrich Bonhoeffer 

(Vertaling: J.W. Schulte Nordholt)

God zegene u in het nieuwe jaar. 

Pastor Benno.

Stilstaan bij het evangelie van Kerstnacht

«Vreest niet, want zie, ik verkondig u een vreugdevolle boodschap die bestemd is voor heel het volk. Heden is u een Redder geboren, Christus de Heer, in de stad van David». Zo luidt de plechtige aanhef van de aankondiging van de engel aan de herders in het evangelie van de nachtmis. In de nieuwe Bijbelvertaling klinkt dat zo: «Wees niet bang, want ik kom jullie goed nieuws brengen dat grote vreugde betekent voor heel het volk: vandaag is in de stad van David jullie Redder geboren. Hij is de Messias, de Heer».
De herders, mensen van de rand van de samenleving, krijgen als eersten het goede nieuws te horen dat bedoeld is om alle mensen blij te maken: onze ‘Redder’ is geboren!
‘Redder’ is in het Grieks, de taal waarin het evangelie is geschreven: ‘sootèr’. Het was een hoopvolle of vleiende titel die men in de Griekse oudheid nogal eens aan een keizer of een koning gaf: hij ging zijn volk redden uit de miserie.
In het Hebreeuwse Oude Testament wordt deze titel veelal voorbehouden aan God: «God is mijn redder». In het kerstevangelie krijgt het pasgeboren kind deze titel. Jezus heeft dus iets met God te maken. Trouwens, de naam ‘Jezus’ betekent eveneens: ‘redder’ of ‘bevrijder’. In Hem komt God ons redden, ons bevrijden, ons vrij maken. Maar, redden waarvan of waaruit ? In Matteüs 1,21 zegt de engel aan Jozef over Maria, met een toespeling op de Hebreeuwse betekenis van de naam van Jezus : « Zij zal een Zoon ter wereld brengen die gij Jezus moet noemen, want Hij zal zijn volk redden uit hun zonden ». Jezus komt ons dus redden, bevrijden uit onze zonden. Ik hoor sommigen al zuchten: daar zijn ze weer met die zonde. Dat is toch niet meer van deze tijd? Kan het niet wat moderner en positiever, zeker met Kerstmis? En toch. Je zou kunnen zeggen: zonde is wat ons verwijdert van God en van elkaar. Zonde heeft met ikzucht te maken, met het ons opsluiten in onszelf. Dat is onvruchtbaar. Dat heeft geen toekomst. Dat brengt geen uitweg, dat geeft geen uitzicht. En daarvan komt Jezus ons redden, vrij maken! Oef, wat een opluchting! Jezus’ komst, Zijn leven, Zijn boodschap, Zijn sterven en verrijzen maken ons los van de miserie van de ikzucht. Ze zijn het begin van een nieuwe levenshouding, een positieve manier van leven, een nieuwe tijd, een tijd van zorgen voor elkaar. Dat is goed nieuws, dat ook voor ons grote vreugde betekent. Zalig Kerstmis !

Pastor Benno.

De engel verschijnt aan een zittende herder; tafereel uit een kerstkribbe in Zuid-Duitsland, 18e eeuw.
© Wikimedia commons

Het mysterie van de os en de ezel

 Vanavond is het kerstavond. Voor velen onder ons één van de meest intieme avonden van het ganse jaar. Voor mij toch in ieder geval. Reeds als kind was ik gefascineerd door Jezus in de kribbe in die koude stal tijdens die eerste kerstnacht. En natuurlijk hangt er rond dit tafereel een zweem van romantiek, en zal het toen wellicht heel anders geweest zijn dan wat we er van gemaakt hebben. Maar toch is dat beeld voor mij één van de sterkste beelden over wie God werkelijk is. Een God die mens wordt, die niet veraf op een verheven troon zit, maar midden onder ons aanwezig komt, en wel in het meest schamele, in het meest gewone. Niet in paleizen of tempels, maar in een klein kind liggend in een voederbak in een tochtige schuur. Zo is God. Je loopt er aan voorbij, want je verwacht Hem ergens anders. Maar neen, daar juist is Hij. De God waarin wij geloven openbaart zich in de meest simpele dingen. Een lied dat dit heel mooi weergeeft is het weergaloze ‘o Magnum Mysterium’ van de Amerikaanse componist Morten Lauridsen uit 1994. De tekst is eeuwenoud en komt uit de Latijnse kerstliturgie: 

 

O magnum Mysterium, 

et admirabile sacramentum 

ut animalia viderent Dominum natum 

jacentem in praesepio. 

Beata Virgo cuius viscera  

meruerunt portare 

Dominum Iesum Christum. 

Alleluia!

 

(O groot Mysterie 

en wonderbaarlijk sacrament 

dat dieren de pasgeboren Heer mogen aanschouwen 

liggend in een kribbe. 

Gelukkige Maagd, wier schoot het waard was 

Christus de Heer te dragen. 

Alleluia!)

 

Reeds velen hebben deze tekst op muziek gezet: Palestrina, Tomas Luis de Vittoria, Francis Poulenc, … Meer geen één heeft dit gedaan zoals Lauridsen, althans volgens mij. Het is door een uitvoering ervan tijdens de uitzending op Kerstavond 2013 van ‘Carols from King’s’ op de BBC dat ik deze componist ontdekt heb. Een opname van dit lied toen kan je hier beluisteren en bekijken. Een kippenvelmoment was het toen ik dit lied voor het eerst hoorde. Benieuwd wat het lied met jou doet. De tekst is o.a. gebaseerd op Jesaja 1, 3 waarin sprake is van de os en de ezel. Zij waren de eerste getuigen van Gods menswording. Is dat niet wonderbaarlijk? Is dat geen groot mysterie? Nogmaals een bewijs van het feit dat God te vinden is in het meest gewone en zich laat zien aan hen die zich hiervoor openstellen. Deze aanwezigheid van God in het dagdagelijkse is een ‘wonderbaarlijk sacrament’, hemel en aarde die elkaar raken. Mochten deze Kerstdagen voor jou dagen zijn waar je Gods mysterievolle aanwezigheid mag ontdekken in heel gewone dingen, en waarbij we ook zelf in simpele daden van liefde en vriendschap iets van Gods menswording aan elkaar mogen tonen, en zo sacrament worden voor elkaar.

Zalig Kerstfeest!

 

Pastor Gino

Lachen is gezond

Je zou kunnen zeggen dat er met de coronacrisis die maar blijft aanslepen en waar nu weer een nieuwe variant roet in het eten komt strooien, dat er weinig te lachen valt. Dat is zeker zo maar toch! Af en toe kunnen lachen blijft een goed medicijn! Zo mocht ik het ook ervaren tijdens het overleg met pastores gisterennamiddag. We vergaderden uiteraard via zoom. Zoals pastor Mariette maandag in haar blogtekst schreef heeft het zo zijn voor- en nadelen. Maar veiligheid boven alles!
Af en toe kunnen lachen doet dan deugd en vergroot de onderlinge verbondenheid. En dat is toch de bedoeling van ons regelmatig overleg: meer een meer team vormen als pastores.
Zelf ben ik ook altijd blij met de mailtjes van een vrienden. Heel vaak zijn het grappige filmpjes, moppen over corona, een nieuwe uitvinding, … Aan inspiratie is er blijkbaar geen gebrek.
Ik wens u van harte aan Zalig Kerstmis toe. Moge de vrede en vreugde van dit feest u begeleiden, elke dag van het nieuwe jaar! En moge een gulle lach niet ontbreken in 2022!

Pastor Chris

© Pixabay

Kerstcactus

Het begon met één blaadje ter grootte van een duimafdruk, dat ik van een vriend kreeg. Al heb ikzelf niet de meest groene vingers, het zou allemaal heel eenvoudig zijn: het kleinood enkele dagen in wat water rechtop zetten en vervolgens in natte aarde planten zou volstaan om nieuw leven te zien komen. Eenmaal opgeschoten, zou het ook niet zoveel zorgen nodig hebben en gemakkelijk overleven.
Het bleek waar. Uit dat schijnbaar dode stukje 'tuinafval' kwam in weinig tijd een nieuw minuscuul tweede blaadje en ondanks mijn aanvankelijke achteloosheid, groeide het behoorlijk snel. Het bleek helemaal niet zo stekelig als het tweede deel van de naam zou doen vermoeden (overigens is het schlumbergera voor de vrienden 😉), integendeel, van dat groene vetplantje ging niets dan goedaardigheid uit.
Het beste kwam in de winter. Allerheiligen was amper voorbij toen er kleine, roze knopjes verschenen. Ze groeiden open en tegen de dag van Kerstmis was er een mooie, felroze bloem. Het eerste deel van zijn naam loste zijn belofte volledig in! Mijn plant is blijkbaar afkomstig van het zuidelijk halfrond, waar het in december zomer wordt en hij is zijn hunker naar het licht van de feestelijke zon 'thuis' niet vergeten, want onze zomer laat hij onopgemerkt passeren, maar in onze winter is hij daar, kleurrijke getuige van de hunker naar het licht.
Hij is ondertussen fameus groot geworden. Er kwamen takken, die soms zo zwaar werden dat ze afbraken. Maar ook deze bleken groeikracht te hebben. (Mijn vader zou kunnen gewag gemaakt hebben van onkruid, maar hij was dan ook nog niet echt vertrouwd met biologisch tuinieren). Ondertussen is de kerstcactus de plantkundige trots van mijn huis. Meer nog, al vele bewonderende gasten kregen één blaadje mee naar huis en maakten achteraf melding van een soortgelijk groei verhaal. Als je interesse hebt, laat het gerust weten. Er zijn meer dan blaadjes genoeg…
Gisteren was de kortste dag van het jaar; mijn cactus heeft andermaal een weelde van bloemen, een feest voor het oog. Het Kerstfeest komt echt dichtbij…

Tony, pastor

Met spoed

“Hoor, daar is mijn geliefde; kijk, daar komt hij aan, over de heuvels snelt hij voort. Mijn geliefde is als een gazel, hij lijkt wel het jong van een hert. Nu roept mijn geliefde en zegt tegen mij: sta op, mijn liefste, kom toch, mijn schoonste. Kijk maar, de winter is voorbij… Mijn duif, die u verscholen hebt in de kloven van het gesteente, in de holten van de rotsen, laat mij uw gezicht zien, laat mij uw stem horen, want uw stem is zo mooi, uw gezicht zo lieftallig”. Prachtige woorden uit een liefdesgedicht. Maar wel een liefdesgedicht uit de bijbel: het Hooglied (2,8-14). We lezen deze poëtische woorden als eerste lezing op deze 21e december. Ze kondigen het evangelie van deze dag aan: het bezoek van Maria aan Elisabeth, dat we dit jaar ook de voorbije zondag al lazen. En zo begrijpen we: de geliefde uit het Hooglied die “over de heuvels voortsnelt” is Jezus in de schoot van Maria. Want “in die dagen reisde Maria met spoed naar het bergland”, vertelt ons dit evangelie (Lc 1,39-45).
De geliefde snelt voort over de heuvels, Maria reist met spoed naar het bergland, met Jezus in haar schoot. God is gehaast. Als wij iemand graag zien, willen we zo vlug mogelijk bij hem of haar zijn. Zo is ook God. Hij ziet ons graag. Hij zegt ons vandaag met de woorden van de geliefde uit het Hooglied: “Sta op, mijn liefste, kom toch, mijn schoonste. Mijn duif, die u verscholen hebt in de rotsen, laat mij uw gezicht zien, laat mij uw stem horen, want uw stem is zo mooi, uw gezicht zo lieftallig”. In Jezus is God naar ons toegekomen. Hij roept ons toe om niet gelaten bij de pakken te blijven neerzitten, maar om op te staan, rechtop, en ons niet langer voor Hem te verstoppen, maar naar Hem toe te komen. Hij wil onze stem horen, ons gezicht zien, bij ons zijn, van onze aanwezigheid genieten. En samen met ons wil Hij met spoed naar onze medemensen gaan.

Pastor Benno.

“Mijn geliefde is als een gazel” © Pixabay 

Zoom of zoemen

Ken je het woordspelletje 'woordparen'? Een woordspel waarmee soms een interview op de radio wordt afgesloten. Het zijn meestal dilemma's waarbij je gast met haar of zijn  antwoord op een andere manier leert kennen. Onlangs hoorde ik op de radio het taalspel en het woordpaar was 'Zoom of zoemen'. De keuze lijkt op het eerste zicht vlug gemaakt, dat leek voor mij geen dilemma. Natuurlijk is live met elkaar veel intenser dan elkaar spreken via Zoom. Maar dan dacht ik aan een doopsel vorig jaar in volle coronatijd. Het was een Pools/Belgisch koppel. Vrienden en familie waren aanwezig, behalve de peter, die mocht Polen niet buiten omwille van de lockdown. Iedereen vond het zo spijtig, het is zo'n mooi en intens gebeuren, niet in het minst ook voor de meter en de peter. Maar er is een oplossing gevonden. In de kerk van Sint-Jozef is er internet en daardoor kon de peter, via Zoom, aanwezig zijn bij de doop van zijn petekind. Als dat niet fantastisch is! Hij heeft live de viering kunnen mee volgen en het werd dan nog eens simultaan vertaald door een van de familieleden. Hij heeft zelfs zijn belofte als peter kunnen uitspreken. Zoom of zoemen, dan toch een dilemma?

Er zijn nog momenten dat wij nood hebben aan handvaten. Ik denk dan heel speciaal aan 'bidden'. Bidden als spreken met God. Je kan daarbij danken, of sorry zeggen, of je goede voornemens uitspreken of God loven. Zeggen wat je ter harte gaat, het kan deugd doen, je voelt je met elkaar verbonden. Maar er zijn momenten dat dit niet lukt, dat God heel ver af lijkt, afwezig lijkt of dat je zelf de kracht niet hebt om met hem te spreken. Momenten waarop je alleen bij hem kan verwijlen en stil een 'onze vader' bidden. Wat een genade dat je op zo'n momenten kan terugvallen die manier van bidden. Jezus zelf heeft ons dat handvat aangereikt. Een manier om de verbinding met God levendig te houden tot je zelf weer in staat bent om je hart aan Hem toe te vertrouwen. 

De manier waarop kan verschillen, het ene is aantrekkelijker dan het andere, als de verbinding maar blijft, dat is het aller belangrijkste.

Pastor Mariette

Waarvoor kies jij? 

Stilstaan bij het evangelie

Vierde zondag van de advent – C: Lucas 1,39-46

De vierde zondag van de advent wordt ook wel de ‘Maria-zondag’ genoemd, want de figuur van Maria staat centraal in de viering. Zij is immers de moeder van Jezus, wiens geboorte we gaan vieren. De liturgie doet ons vandaag naar haar kijken. Zij, die letterlijk ‘in verwachting’ van Jezus was, kan ons leren om haar Zoon te verwachten, te verwelkomen, in ons leven binnen te laten en ‘ter wereld te brengen’, Hem in onze wereld naar onze medemensen te brengen.
Het evangelie dat we dit jaar op deze zondag lezen gaat over het bezoek van Maria aan haar nicht Elisabeth. Het begint al treffend: « In die dagen reisde Maria met spoed naar het bergland ». Zoals de zwangere Maria Jezus in zich droeg, zo dragen ook wij op een andere manier Jezus in ons: Hij leeft in ons. En wie Jezus in zich draagt, kan niet anders dan zoals Maria zich spoeden, er vaart achter zetten om naar de ander toe te gaan en hem of haar te laten delen in de vreugde om Jezus’ aanwezigheid.
En ook de laatste zin van dit evangelie is bijzonder: « Zalig zij die geloofd heeft dat tot vervulling zou gaan wat haar vanwege de Heer gezegd is ». Maria leert ons wat geloven is: vertrouwen dat tot vervulling komt wat God ons beloofd heeft in Jezus: een goede toekomst waarin de liefde het haalt. Moge het vertrouwen van Maria ons geloof verdiepen om ook ‘met spoed’ op weg te gaan naar wie ons nodig heeft.

Pastor Benno.

Maria en Elisabeth aan het spinnewiel (ca.1400,Nuremberg) 
©Anoniem via wikimedia commons

Daar zijn de kerstfilms weer…

Het is weer de tijd van het jaar voor de kerstfilms. En bij dergelijke films geldt: ofwel ben je er weg van ofwel loop je er gillend van weg. Ikzelf kan kerstfilms wel appreciëren. En ik weet wel, heel vaak hebben ze een sentimenteel kantje, zijn het echte ‘feel good’-films en doen ze jou vaak naar jouw zakdoek grijpen om een traan weg te pinken, maar in deze tijd van het jaar mag dat wel eens, vind ik. Wat kan er dezer dagen leuker zijn dan languit in de zetel te liggen met een dekentje, iets om te drinken en te knabbelen, en gezellig naar een kerstfilm kijken (bij voorkeur dan ook nog in jouw pyjama natuurlijk). Zelf hou ik het meest van oude kerstfilms. Eén van mijn favorieten is de film ‘It’s a wonderful life’ uit 1946 met James Stewart in de hoofdrol waarin een engel met Kerstmis verschijnt aan een hopeloze zakenman en hem toont hoe de wereld er zou hebben uitgezien als hij niet bestaan had. Maar ook de klassieker ‘White Christmas’ uit 1954 zou ik wel elk jaar opnieuw kunnen terugzien. Merkwaardig trouwens hoe zo’n oude film ook vandaag nog steeds een waar visueel spektakel is waar de kleuren bijna van het scherm spatten (dit komt natuurlijk door de ‘Technicolor’). Eén van de mooiste scènes in die film is het moment waarop het lied ‘Count Your Blessings instead of Sheep’ gezongen wordt door Bing Crosby en Rosemary Clooney (jazeker, het is op de koop toe een musical met muziek van de onvolprezen Irving Berlin!), een lied dat trouwens tot op vandaag door heel wat artiesten gezongen wordt (een heel mooie versie is die van jazz-zangeres Diana Krall). Hier kan je de oorspronkelijke versie uit de film beluisteren en bekijken. Crosby en Clooney zingen er: ‘Als ik door zorgen overmand de slaap niet kan vatten, dan tel ik mijn zegeningen in plaats van schaapjes’. In deze tijd waarvan ik soms de indruk krijg dat veel mensen ‘pandemoe’ aan het worden zijn en enkel en alleen nog lopen te klagen over alles en nog wat, zijn deze laatste adventsdagen misschien wel de uitgelezen tijd om in plaats van te jammeren en te mopperen eens te kijken hoeveel kleine zegeningen ons dag in dag uit te beurt vallen: de liefde van mensen om ons heen, de kansen die we krijgen om anderen gelukkig te maken, de talenten die ons gegeven zijn om van deze wereld Gods droom te maken, noem maar op! En als je begint te tellen, dan merk je vaak hoe rijk je eigenlijk bent! En misschien ervaar ik dan wel doorheen die vele kleine zegeningen dat het God zelf is die mij zegent. Dus geniet dezer dagen maar van jouw favoriete kerstfilms en tel je zegeningen. Het is een goede voorbereiding op het Kersfeest!

Pastor Gino

Geven en ontvangen

‘Geef wat je ontvangt, ontvang wat je krijgt, waardeer wat je hebt.’ (BZN 11 december 2021)

De kersttijd is wel bij uitstek een tijd van ‘geven en ontvangen’. Geschenken worden klaargezet onder de kerstboom. Het doet plezier om een cadeau te krijgen. Maar ontvangen gaat een stuk verder dan ‘krijgen’: het betekent ook dat je hart openstelt voor de gever.
Zo mogen wij ons met Kerstmis openstellen voor de Menswording van Gods Zoon. Een groter geschenk kunnen wij moeilijk ontvangen!
Vanuit dat ontvangen mogen wij ook geven, zoals de Wijzen uit het Oosten hun geschenken kwamen brengen. Goud, wierook en mirre: geloof, hoop en liefde!
Ze kregen zelf ook een geschenk: door de ontmoeting met het Kind werden ze nieuwe mensen. Hun leven kreeg een andere wending; zij keerden langs een andere weg naar hun land terug.
Moge het ook ons gegeven zijn!

Pastor Chris

© Pixabay

Nieuwe variant

Het is een uitdrukking die alles heeft om ons aangenaam in de oren te klinken. Variëren is immers een geliefd werkwoord. Vraag dat maar aan wie ’s ochtends voor de kleerkast staat of aan degene die de ingrediënten wil aankopen voor de dagelijkse maaltijd. Het is namelijk ons beste wapen tegen één van de grootste verwijten die we kennen: saaiheid. Gelukkig kunnen we variëren! Als een haast dubbelop wordt daar het woord “nieuw” aan geplakt, vanouds één van de beste verkoopargumenten (‘nieuw recept’, ‘nieuwe uitbater’, ‘nieuw model’…): dat iets zo aantrekkelijk maakt dat het onmiddellijk wil doen kopen, het haast magische woordje “nieuw” dat redding belooft uit de verveling.
En zie nu. “Nieuwe variant” klinkt in onze dagen beangstigend, ronduit als een bedreiging. We hebben het immers over een nieuwe gestalte van een virus, die ons hele leven weer dreigt onderste boven te gooien. Ineens blijkt hoezeer “varia” klinkt als “grabbelton”, “rommeltje” zeg maar, of hoe “variété” – een allegaartje van spektakelstukken – de bijklank heeft van “oppervlakkigheid”. Was “rustige vastheid” nu een verwijt of juist een diepgaand compliment?
Wat als de Advent van mijzelf nu eens een nieuwe variant deed ontstaan? Eéntje met geduld, toegankelijk voor anderen, steeds meer open, niet zo betrokken op banale alledaagsheid, maar juist gedreven door een diepte, waarvoor we nog naar de woorden zoeken? Eigenlijk is het niet eens een variant, het is misschien gewoon de persoon, die ik altijd al was, maar nooit durfde zijn. En het beste: dit alles niet als antwoord op een moraliserend gebod, maar als een reactie op een diep verlangen omwille van een Kerstkind dat geboren wordt en mij appelleert. Zingen we niet “we werden nieuw” (of is het “echt?”) “geboren toen de mens Jezus kwam?” Dat zou pas een nieuwe variant zijn!

Tony, pastor

Uitzien naar licht

Advent is niet alleen uitzien naar Kerstmis. De advent doet ons ook uitzien naar de goede toekomst die God ons belooft in Jezus, naar de overwinning van het goede, naar licht in het duister van ons bestaan. De adventskrans is trouwens het symbool van het licht van God dat groeit in ons midden en dat sterker is dan de duisternis in onze wereld.
Deze dagen gedenken we drie mensen die hebben uitgezien naar licht, drie heiligen, drie inspirerende adventsfiguren.
Gisteren, op 13 december, vierden we de gedachtenis van de heilige Lucia, een martelares uit de Romeinse tijd. Volgens haar levensbeschrijving werden haar ogen uitgestoken. Ze is dan ook de patrones van de blinden. In haar naam zit het Latijnse woord ‘lux’, licht. In de scandinavische landen wordt haar feestdag gevierd als een feest van het licht, de directe aanloop naar Kerstmis. Zij nodigt ons uit om te blijven geloven in het licht, ook als het donker is in ons leven en we het niet meer ‘zien zitten’.
Vandaag, 14 december, gedenken we de heilige Johannes van het Kruis. Hij leefde in de zestiende eeuw en was lid van de karmelietenorde. Hij heeft veel meegemaakt en werd zelfs gevangen gezet. Bij dat alles was hij een groot mysticus. We lezen zijn teksten nog steeds. Daarin heeft hij het o.a. over ‘de donkere nacht van de ziel’: hoe een mens doorheen donkere perioden in zijn leven toch kan groeien naar het licht, naar God. Hij leert ons vandaag dat de duisternis in ons leven ook een groeikans kan zijn.
En tevens gedenken we op deze dag de heilige Odilia. Zij is bij ons minder gekend, maar zij is patrones van de Elzas en wordt daar zeer vereerd, met name in de bedevaartplaats ‘Mont-Sainte-Odile’, waar talrijke bedevaarders bij haar relieken komen bidden, onder wie ook blinden en slechtzienden. Zij was de dochter van een hertog van de Elzas in de Merovingische tijd. Omdat ze blindgeboren was, werd ze door haar vader verstoten. Ze werd echter wonderbaarlijk genezen, bracht haar vader tot inkeer en bouwde de voorvaderlijke burcht om tot een klooster, waar ze een heilig leven leidde en veel goed deed. Zij spoort ons aan om ‘mensen van licht’ te zijn: mensen die licht brengen in deze wereld.
Dat het licht in ons mag blijven branden.

Pastor Benno.

© Pixabay

Ik voel me zo verdomd alleen

Een tijdje geleden hadden we een gesprek over 'de Kerk in Brussel'. Daar zijn heel wat mooie zaken gezegd maar één iets is mij heel erg bij gebleven: "De kerk van Brussel zou moeten groeien in verbondenheid". Een gedachte die ik deelde maar waar ik niet direct zag hoe we er zouden kunnen aan werken. Het gaat niet over wat we organiseren maar over hoe we betrokken zijn op elkaar. Meer dan "hallo, alles goed?".

Het werd me nog duidelijker toen ik bezoek bracht aan een dame die op twee kamers woont. Ze was dolgelukkig dat ze me zag. Je bent deze week de eerste waar ik tegen spreek, zei ze mij. Dat kwam wel binnen. Ze praatte honderduit, ze was opgewekt en deed er alles aan opdat ik mij goed zou voelen. Er was geen speld tussen haar verhaal te krijgen. Haar zoon kwam elke week op bezoek, maar dat was ook de enige persoon in de week die langs kwam. Een geluk, zei ze, ik kan mij goed bezig houden met mijn brei- en haakwerkjes. Maar de gebroken stem liet horen dat ze het heel moeilijk had om zo veel alleen te zijn. Foute vrienden, verkeerde keuzes in het leven hebben ervoor gezorgd dat alle vroegere contacten verbroken waren. Het was alleen nog zij en haar zoon. Nu besefte ik ten volle wat het wilde zeggen 'niet verbonden zijn'. Het tegenovergestelde van verbondenheid is eenzaamheid.

Eenzaamheid is er niet niet enkel als je alleen op kamers woont. Ook in een grote menigte of op een familiefeest ken je je alleen voelen. Het kan ook in een volle kerk, eucharistie vieren en je eenzaam voelen... Als je je niet verbonden voelt met de gemeenschap, als je niet voelt dat je welkom bent, dan kan je je verdomd alleen voelen.

Zou het licht met Kerstmis straks niet nog meer schitteren als we weten dat wij zelf een lichtpuntje waren voor iemand die het heel hard nodig heeft?

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 12 december: 3de zondag van de Advent C (Lc.3, 10-18)

‘Wat moeten we doen?’

Vorige zondag hoorden we de oproep van Johannes tot ommekeer, tot bekering.
In de zin die aan het evangelie van vandaag voorafgaat, zegt Johannes: “De bijl ligt al aan de wortel van de bomen; iedere boom die geen goede vruchten voortbrengt, wordt omgehakt en in het vuur gegooid.’ (Lc.3,9)
Als profeet laat Johannes er geen twijfel over bestaan: ommekeer is nodig! Nu! Vandaar de vraag van de mensen: “Wat moeten we doen?” Het antwoord van Johannes is niet om zich uit de wereld terug te trekken in de woestijn. Het is ook geen vaag, algemeen antwoord. Hij sluit aan bij het leven van de groep mensen die hem de vraag stellen en geeft concreet aan wat zij moeten doen. Tollenaars bijvoorbeeld moeten hun beroep niet opgeven maar moeten zich niet verrijken door meer te vragen dan voorzien. Een verrassend eenvoudig antwoord maar dat oproept tot solidariteit en verantwoordelijkheid. Actueler kan niet.

Pastor Chris

De advent is niet alleen een tijd
om je voor te bereiden op de komst van mijn Zoon 

- zegt God -

het is ook een tijd om je hart open te stellen

voor arme en gekwetste mensen in je eigen omgeving.

Durf solidair te zijn met hen

en ervaar hoe die solidariteit je leven rijker maakt.

In kleine en eenvoudige mensen

met een warm hart en met handen vol liefde

wil Ik geboren worden

om door hen de wereld een stukje mooier te maken

en mijn droom van vrede

werkelijkheid te laten worden - zegt God.

Erwin Roosen

Sint Maarten: een voorbeeld van deelzaamheid.
© Edelmauswaldgeist via wikimedia commons

Wees blij!

Onlangs hoorde ik iemand zeggen: waarom kijkt in de kerk toch iedereen zo serieus? Als we samenkomen als gemeenschap in de kerk is het toch om te vieren? En bij vieren hoort toch vreugde? Dat is waar natuurlijk, maar de liturgie vraagt natuurlijk om een soort ‘ingehouden vreugde’. Het is niet de vreugde en de uitgelatenheid van een groep supporters in een voetbalstadion bij het maken van een goal. Maar toch heeft die persoon ergens gelijk en wordt met die vraag een teer punt aangeraakt: in welke mate maakt mijn geloof mij blij? Is geloven voor mij een vreugdevol iets, of is het eerder een last? We spreken trouwens niet voor niets over de ‘Blijde Boodschap’! De woorden die we in de kerk en de liturgie horen zouden ons op de eerste plaats moeten bemoedigen, aanvuren en enthousiast maken. Ze zouden ons blij moeten maken. Zeker in deze adventsperiode hebben we reden te over om blij te zijn. We zien immers uit naar Kerstmis, het feest waar we vieren dat God midden onder ons aanwezig komt. Onze God is geen verre God, maar hij is te vinden in alles en allen. En daar past enkel een gevoel van blijdschap bij. Daarom vind ik het ook zo mooi dat we in deze adventstijd in onze gemeenschapskerk Sint-Jozef elke zondag het lied ‘O kom, o kom, Immanuël’ zingen, waarvan het refrein luidt ‘Wees blij, wees blij, O Israël, Hij is nabij, Immanuël’ (hieronder te beluisteren en te bekijken in een nieuwe orkestrale versie). Elke week zingen we één strofe meer van dit lied, en zo wordt dit een groeilied waarbij week na week onze vreugde groter en intenser wordt. Trouwens, komende zondag hebben we alle reden tot vreugde, want dan is het immers ‘Gaudete-zondag’. Het is de derde zondag van de Advent en is vernoemd naar de Gregoriaanse intredezang voor die zondag ‘Gaudete in Domino semper, iterum dico, gaudete!’ Het zijn de woorden uit de eerste brief van Paulus aan de Filippenzen (4, 4) waarin Paulus de gemeente van Filippi oproept: ‘Verheugt u in de Heer te allen tijde. Nog eens: verheugt u!’ Het geeft aan dat we over de helft van de advent zijn, en dat Kerstmis nu wel met rasse schreden dichterbij komt. De liturgische kleur op die dag mag zelfs wat vrolijker: daar waar het in de advent paars is, mag de voorganger op Gaudete-zondag de roze kleur dragen, een mengeling van paars en wit. Het wit van Kerstmis is er nog niet, maar het schijnt toch reeds door. ‘Gaudete-zondag’ is voor elk van ons dan ook een uitnodiging om ons af te vragen: hoe is het gesteld met mijn vreugde? Hoe blij ben ik om te mogen geloven?

Pastor Gino

Winterdip

‘Het grote voordeel van een dal is dat er een weg omhoog gaat.’ (BZN 5december 2021)

Letterlijk genomen vind ik dat inderdaad een groot voordeel. Wonende op de Hof ten Berglaan is thuiskomen voor mij altijd de ‘berg’ opgaan vanuit het ‘Woluwedal’.
Maar figuurlijk geldt dit zeker ook. Ik heb in deze dagen wel eens last van een winterdip. U misschien ook. Zeker wanneer het een donkere dag is kan dat wel eens gebeuren dat ik het minder zie zitten. vaak gaat het maar om kleine dingen: een hard woord; een ontmoeting die niet kan doorgaan wegens corona; een lastige taak waar ik tegenop zie en weinig energie voor heb, …
Nu blijkt een winterdip een tamelijk veel voorkomend verschijnsel te zijn en dat klinkt geruststellend. Een tijdje geleden stond er een artikel in de krant met als titel: ‘Winteren mag’! Ik heb het met aandacht gelezen.
En gelukkig is er de weg omhoog! Ook op die weg gaat het vaak om kleine dingen, om eenvoudige attenties van mensen, een onverwacht telefoontje, …
De adventstijd is zo’n weg omhoog! Een weg naar het Licht dat met Kerstmis geboren wordt!
Vorige zondag kwamen we met de kinderen van het eerste catechesejaar samen rond het Godly Play-verhaal ‘De cirkel van het kerkelijk jaar’. Als verteller trof mij zeker dit stukje uit het verhaal: ‘ Nu zijn de dagen echt kort. Het wordt al vroeg donker. Het lijkt alsof het licht helemaal gaat verdwijnen. Precies op dat moment, wanneer er een einde aan het licht schijnt te komen, begint de advent. Het jaar eindigt en het begint opnieuw. Het is tijd om ons klaar te maken voor het mysterie van kerstmis.’

Pastor Chris

© Pixabay

Lichtpunt

Het weerbericht is deze dagen maar zelden opbeurend. We krijgen telkens weer andere varianten van grijs, aan hoeveel tinten we momenteel zitten, ik ben de tel kwijtgeraakt… Je zou ’s avonds de indruk kunnen krijgen dat het niet echt dag is geweest.
Vorige week gebeurde het dat ik naar huis fietste na een bezoek en een zeldzame zonnestraal een gaatje door de wolken vond en zich zomaar zonder gène op mijn gezicht neerzette. Een lichtpunt! Ik hoorde het mezelf zeggen (ik was die dag al twee keer nat geregend…). Het woord leek wel voor de gelegenheid gemaakt te zijn! Een vers uit psalm 130 kwam mij voor de geest: “Meer dan wachters naar de ochtend, hunkert Israël naar Hem”. Hoe raak staat het daar toch geschreven: ik zie die wachters daar al staan, hunkerend kijkend naar het oosten!
Het is niet moeilijk om het duister van onze dagen te beleven als een beeldspraak, als een allegorie voor alles wat we vandaag in de samenleving meemaken. Meer dan één virus lijkt ons te bedreigen en onze bewegingsruimte te beknotten. We moeten het ondergaan, kunnen hooguit wachten tot het voorbij gaat, terwijl de tijd maar langzaam verder kruipt.
En toch zijn we niet zonder hoop. Het is ons vaccin tegen moedeloosheid. Want juist in deze donkere dagen is het Advent en komt er elke week wat licht bij – we zitten al aan twee kaarsen… Is het niet dit wat ons weerbaar maakt? Onze hoop... Van een lichtpunt gesproken!

Tony, pastor.

© Pixabay

Ambrosius

Op 7 december, de dag na Sint-Nicolaas, gedenken we een ander goedheilig man: de heilige Ambrosius, bisschop van Milaan van 374 tot 394, in de laat-Romeinse tijd dus. De keizer verbleef toen al in Constantinopel (het huidige Istamboel) en Ambrosius was stadhouder in Milaan. Omdat hij een bekwaam en diplomatisch bestuurder was, werd hij door de mensen tot bisschop gekozen, hoewel hij nog maar catechumeen was, dus nog niet gedoopt. Hij werd een toegewijde bisschop met zorg voor allen zonder onderscheid, alom gerespecteerd, één van de groten van zijn tijd. Hij schrok er niet voor terug om keizer Theodosius te excommuniceren toen die een bloedbad had laten aanrichten in de opstandige stad Thessalonica. Maar hij was ook een groot predikant en schrijver. Zijn preken lagen mee aan de basis van de bekering van de grote Augustinus, die door hem gedoopt werd. Zijn geschriften over de bijbel en het geloof worden nog steeds bestudeerd. Maar hij was ook een dichter en deed de mensen in Milaan samen zingen in de kerk. Zo is hij de auteur van het oudste advents-en kerstlied dat we kennen: ‘Veni redemptor gentium’ (kom, verlosser van de volken). Later heeft Luther dat bewerkt tot ‘Nun komm der Heiden Heiland’, waarvan wij dan weer de versie zingen van de dichter J.W. Schulte-Nordholt: ‘Kom tot ons, de wereld wacht’ (Zingt Jublilate 104). Hierbij kunt u een uitvoering van deze drie-liederen-in-één horen en bekijken uit de tijd van de lockdown van vorig jaar.

“Kom tot ons, de wereld wacht,
Heiland kom in onze nacht.
Licht dat in de nacht begint,
Kind van God, Maria’s kind.”

Pastor Benno.

Blijf jij verder hollen?

"God graag zien en de naaste zoals jezelf". Ik denk dat ik dat voor het eerst gehoord heb in de catechese, bij ons heette dat in de tijd "de lering", ter voorbereiding van mijn eerste communie. Het past ook helemaal in deze adventsperiode. Het roept op tot solidariteit. Je kan inderdaad niet God graag zien als je je broeder of zuster in de kou laat staan. In deze donkere tijden klinkt de oproep nog sterker, want dan staan mensen letterlijk in de kou. Op ons eentje kunnen we de wereld niet veranderen, maar we hebben wel mogelijkheden om op een of andere manier bij te dragen tot een rechtvaardiger wereld. De lezingen in de advent roepen ons daar zeker toe op.

De vraag die ik mezelf vandaag stel is: "Kan je God graag zien en je naaste graag zien als je jezelf niet graag ziet?" Hoeveel mensen liggen niet in de knoop met zichzelf? Zijn niet content met wie ze zijn of wat ze bereikt hebben in het leven? Of voelen zich mislukt in hun relatie of als ouder,... Als je in die spiraal blijft zitten dan heb je geen oog voor de noden van de anderen, dan kan je niet voelen dat God jou graag ziet. Daarom klinkt de oproep ook om onszelf graag te zien. Onszelf aanvaarden zoals we zijn. Te leren leven met de mogelijkheden die we hebben.

In één van de evangelies van de voorbije week lazen we hoe Jezus compassie kreeg met de mensen die van ver gekomen waren, naar een afgelegen plaats om naar Hem te luisteren. Hij gaf de opdracht dat ze zouden gaan zitten om wat uit te rusten. Jezus zocht ook een oplossing om aan eten te geraken, anders zouden ze op de terugweg kunnen bezwijken. Met andere woorden Jezus bekommert zich om het welzijn van de mens. Ook hijzelf trok zich dikwijls terug, de berg op, naar een eenzame plaats om te bidden. Om contact te houden met Zijn vader.

Als we er willen staan in het leven, moeten we onszelf verzorgen, onze contacten verzorgen, ons contact met God verzorgen. Is dat niet wat we kunnen verstaan onder 'waakzaam" zijn? Alleen als we de tijd maken om ons klaar te maken, zijn we gereed om het Kerstekind te ontvangen.

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 5 december: tweede zondag van de advent – C (Lc. 3,1-6)

‘Heel de mensheid ziet Gods redding'
Lucas begint zijn evangelie met een overzicht van de belangrijke machthebbers en religieuze leiders uit Jezus’ tijd. Als oud-leerkracht geschiedenis kan ik daar in komen. Je kent op die manier beter de context van tijd en plaats. Maar zij zijn niet de centrale figuren in dit evangelie. De centrale figuur is Johannes de Doper, de geroepene uit de woestijn. Profeten zijn adventsfiguren bij uitstek.
In dit stukje evangelie ontmoeten wij er twee: Johannes de Doper en Jesaja. Een profeet houdt zijn blik op de toekomst gericht, houdt de verwachting levend. Johannes de Doper roept op tot een ‘doop van bekering. Bekering betekent niet dat we ons moeten terugtrekken in de woestijn om te blijven stilstaan bij onze eigen kleinheid en zwakheid. Bekering betekent dat we ‘daadwerkelijk meewerken aan Gods droom van een wereld waar iedere mens tot zijn recht komt.
Dan ‘zullen alle mensen de redding zien die van God komt. (Lc.3, 6)

Pastor Chris

In de drukte van deze dagen voor Kerstmis,
raak ik uw spoor wel eens kwijt, God.
Daarom wil ik U vragen
dat Gij mij een woestijn van stilte aanwijst
waar ik uw Woord klaar en duidelijk kan horen
en waar ik me opnieuw gezonden weet
om bergen van ongelijkheid tot op de grond af te graven
en bochtige wegen van onrecht recht te maken.
Laat mij geloven
dat Gij ook in mij Mens wilt worden
en dat daarin mijn bevrijding ligt.

Erwin Roosen

 

Johannes De Doper, icoon uit Syrië, 18e eeuw 
© Wikimedia commons

Het ga je goed, Angela!

Er was de afgelopen dagen nogal wat te doen rond de muziekkeuze van Angela Merkel bij haar militaire afscheidsceremonie gisterenavond. Overeenkomstig de traditie mag de kanselier drie nummers uitkiezen die het legerorkest uitvoert. De meeste ophef was er natuurlijk rond het lied ‘Du hast den Farbfilm vergessen’ van Nina Hagen. Zou Merkel een geheime voorliefde voor punkmuziek hebben? Heeft ze er een bepaalde boodschap mee? Even opmerkelijk is echter haar keuze van het lied ‘Großer Gott, wir loben dich’. Dit is een oecumenisch Duits kerklied op een tekst van Ignaz Franz uit 1771, gebaseerd op het Te Deum (waarover ik in de blog van 1 oktober reeds heb geschreven). Er bestaat een Nederlandstalige versie van het lied in het Liedboek voor de Kerken nr. 444 (de tekst ervan vind je hier). Op zich is deze keuze niet verbazend, want Merkel is als dochter van een Lutherse dominee nog steeds gelovig. Steeds heeft ze, aldus haar biograaf Volker Resing, gezegd dat ze niet aan politiek zou kunnen doen zonder zich gedragen te weten door het geloof. Merkel is zich er altijd van bewust geweest dat de mens niet de laatste instantie is, maar dat er een andere en hogere dimensie is, namelijk God. Om die God te danken voor alles wat ze heeft verwezenlijkt, heeft ze dan ook dit lied gekozen. Een mooier afscheid kan je jou eigenlijk niet bedenken. Door de keuze van dit lied geeft Merkel te kennen dat alles ons uiteindelijk geschonken is. Helemaal in lijn met haar protestantse achtergrond wil ze niet zichzelf op de voorgrond plaatsen, maar verwijst ze naar God zelf, aan wie ze alles te danken heeft. Dank je, Frau Merkel, voor dit prachtig statement! En voor de toekomst: het ga je goed, Angela, onder Gods zegen!

Pastor Gino.

Nieuwe stoelen

‘Vele handen maken licht werk!’
Dat was zeker het geval deze voormiddag in de kerk van de Heilige Familie (Sint-Lambrechts-Woluwe). De nieuwe stoelen voor de kerk werden geleverd! Tot nu toe stonden er nog bidstoelen, lager dan een gewone stoel en dus niet gemakkelijk om lang op te zitten. Zeker niet voor de wat ouderen onder de kerkgangers. Of voor mensen met rugpijn.
Maar vandaag kwam daar verandering in. Toen ik naar de kerk reed om een handje (of stoeltje) toe te steken, kon ik niet naast de vernieuwing kijken. Vlak bij de kerk stopte ik om een oudere dame met een oude kerkstoel te laten oversteken. Het trof me! Ook bij de kerk zelf kwamen enkele mensen wat oude stoelen ophalen. Interesse? Eén adres: Heilige Familieplein 7!
Maar wat me het meest trof was de drukte in de kerk zelf: mensen uit de drie gemeenschappen die samenwerkten om de nieuwe stoelen uit te pakken, het plastiek ervan te verwijderen, de nieuwe stoelen een plaats te geven volgens de vereiste afstanden wegens de coronamaatregelen. Gesprekken in het Nederlands, Frans en Arabisch (van de Syrisch-Katholieke gemeenschap) klonken er: de verscheidenheid van de Kerk in Brussel in een notendop.
Een hartverwarmende voormiddag was het waarin we mochten ervaren wat het betekent samen christengemeenschap te vormen.

Pastor Chris

Nog vijf keer slapen...

Nog vijf keer slapen en hij komt... Telt u ook af met het jonge volkje...? Vanaf vandaag wordt er daarnaast in talloze commerciële adventskalenders op een soortgelijke wijze afgeteld naar het Kerstfeest: 'nog vierentwintig dagen' en het is zover. De Nederlanders en vooral de Duitsers zijn er dol op. Vorig jaar vonden we voor het zoomgebed een karikatuur van iemand die als adventskalender een bak bier tegen de muur had gespijkerd: één pintje voor elke dag...
Toch is het echte Kerstfeest nog iets heel anders. Het gaat niet in de eerste plaats om iets te vieren dat in het verleden plaatsvond. God wordt mens. Het gebeurt opnieuw. Het speelt zich af in de heel nabije toekomst, misschien wel in het heden, in mijn eigen leven. God komt mij tegemoet en raakt mij aan. Het voelt een beetje als een vriend, die ik onheus had behandeld, die afstand had genomen en waarvan nu gezegd wordt dat hij op het punt staat om terug te komen.
Het klopt wel dat het goed is om daarnaar af te tellen. Maar dan toch niet op de Sinterklaaswijze of zoals op oudejaar (Tien... negen... acht...), doch veeleer ingetogen en zelfs biddend. De Advent telt immers inderdaad af en riep ons vorige zondag nog op om waakzaam te zijn, alert, om innerlijk klaar te zijn als het zover is...
Hoe kwetsbaar is het en hoe fragiel. En daarom ook zo mooi.

Tony, pastor

Andreas

Op 30 november, vandaag dus en in het begin van de advent, viert de Kerk het feest van de heilige apostel Andreas, de broer van Petrus. Hij wordt meerdere keren vermeld in de evangelies. Volgens de overlevering heeft hij het evangelie verkondigd in meerdere streken en zou hij in Griekenland gekruisigd zijn op een kruis in de vorm van een X. Met zo’n kruis wordt hij ook veelal voorgesteld. Het ‘Sint-Andrieskruis’ is een bekend symbool geworden, o.a. op vlaggen (van Schotland bv.). De Oosterse Kerken zien Andreas als stichter en eerste bisschop van Byzantium (Constantinopel, het ‘tweede Rome’, het huidige Istamboel). Zoals de paus beschouwd wordt als opvolger van Petrus, zo de patriarch van Constantinopel als opvolger van Andreas. Vandaar de grote verering in de Oosterse christenheid, en later – toen zijn relikwieën waren overgebracht naar Rome- ook in het Westen.
Als evangelie van dit feest lezen we Matteüs 4,18-22: hoe Jezus de twee broers Petrus en Andreas roept. Ze waren vissers en wierpen juist hun netten uit in het meer van Galilea. Jezus komt voorbij en zegt hen: “Komt, volgt Mij; Ik zal u vissers van mensen maken.” Het zinnetje dat daarop volgt treft mij altijd weer; “Terstond lieten zij hun netten in de steek en volgden Hem”. De oproep van Jezus moet hen zo geraakt hebben, dat ze onmiddellijk hun werk achterlieten en met Jezus meegingen. Dit evangelie kan ons de vraag doen stellen: hoe volg ik Jezus in mijn dagelijks leven? Allicht hoeven wij ons werk niet in de steek te laten, maar we kunnen wel iets leren van de ‘onmiddellijkheid’ waarmee Petrus en Andreas op Jezus’ uitnodiging ingaan. Advent is ook: klaarstaan om Jezus in je leven binnen te laten. En we kunnen bidden: ‘Heer Jezus, jij roept mij altijd weer, ook in mijn dagelijkse bezigheden. Help me om jouw stem te herkennen en terstond met je mee te gaan naar wie mij nodig heeft’.

Pastor Benno

De kruisiging van Andreas (Boekarest, Roemenië © Pixabay

Stilvallen... (willen of niet).

Een telefoontje uit het kinderdagverblijf... Kan je je zoon komen halen, hij heeft koorts. Een oorontsteking zegt de dokter, oef! Toch nog even melden dat een ander kindje uit zijn groep positief getest is voor corona. Dan toch maar een testje voor de zekerheid. Resultaat: 'positief'. Dan staat plots je wereld 'on hold'.
De presentatie die vandaag af moet, de oplevering die het einde van de week moet gebeuren, de coaching van je nieuwe collega,... Honderd en één taken die op jou liggen te wachten, kunnen plots niet meer, want je aandacht gaat naar iets essentiëler, naar diegene die jouw leven zin geeft, waarvoor je leeft. Quarantaine zet je met je twee voetjes op de grond. Plots ontdek je weer waar het werkelijk om gaat, wat er werkelijk toe doet.
Is de advent dat ook niet een beetje? Al is het hier niet opgelegd, maar omdat je er voor kiest, uit vrije wil. Stilvallen om te ontdekken waar het werkelijk om gaat, wat er werkelijk toe doet. Dat stilvallen gebeurt niet vanzelfsprekend. Net als bij de quarantaine, is er de weerstand bij het loslaten, de schrik voor het onbekende. Wat zal het resultaat zijn van de test bij de andere kinderen, bij onszelf /  Kan ik het opbrengen om tijd te geven aan God? Of is de roep van de maatschappij sterker? Zal ik dat wel kunnen? Zal ik mezelf niet verliezen?
Ondertussen zijn de tests bekend: de drie kinderen zijn positief getest, vader en moeder zijn negatief. Gedurende het wachten op de resultaten is er thuis een nieuwe drive gevonden. We geven extra aandacht aan de kinderen, omdat we ze zo graag zien, omdat we ze graag gelukkig zien.
Is het niet de datgene wat onze drijfveer is tijdens deze advent? Tijd maken voor God, omdat we God zo graag zien, omdat Hij ons graag ziet, omdat Hij ons gelukkig wil zien.

Pastor Mariette

Stilvallen... tijd maken voor God.

Even stilstaan bij het evangelie

Zondag 28 november: eerste zondag van de advent – C (Lc. 21,25-28.34-36)

Met de advent begint een nieuw liturgisch jaar. We zijn nu aanbeland in het zogenaamde C-jaar. Vanaf nu worden de evangelielezingen op zondag voornamelijk genomen uit het Lucasevangelie. En op deze eerste zondag van de advent horen we over de ‘dag van de Heer’ aan het einde der tijden. De advent is immers niet alleen een voorbereidingstijd op Kerstmis. Het herdenken van de komst van Jezus in de wereld, zoveel eeuwen geleden, roept ook Zijn wederkomst in heerlijkheid op, wanneer Hij zal wederkeren «om te oordelen levenden en doden», zoals we plechtig in de geloofsbelijdenis zeggen. Advent en Kerstmis vieren is niet alleen terugkijken naar de geboorte van de Heer, het is ook vooruitkijken naar de toekomst. God is in Jezus naar ons toegekomen om ons te richten op Zijn ‘goede toekomst’.
Onrustwekkende gebeurtenissen in onze wereld hoeven ons geen schrik aan te jagen: «Wanneer zich dit alles begint te voltrekken, richt u dan op en heft uw hoofden omhoog, want uw verlossing komt nabij». Wij christenen mogen leven ‘met opgeheven hoofd’: ondanks zoveel ontmoedigend nieuws, geloven wij dat God het laatste woord heeft. Maar we worden wel opgeroepen om wakker en bewust te leven, gericht op Gods toekomst die eens zal doorbreken: «Zorgt er voor dat uw geest niet afgestompt raakt door een roes van dronkenschap en de zorgen van het leven». Moge het vieren van advent en Kerstmis van ons toekomstgerichte mensen maken, die doorheen alle wederwaardigheden blijven geloven in de overwinning van het goede, die met Jezus’ komst in de wereld een aanvang heeft gekregen en die bij zijn wederkeer tot voltooiing zal worden gebracht. En bidden we in deze adventstijd om inzicht en om de genade dat ons leven zó mag zijn dat wij mogen «stand houden voor het aangezicht van de Mensenzoon».

Pastor Benno.

Ook in moeilijke omstandigheden roept Christus ons op om 'omhoog te kijken'...
©Jake Young via pexels

‘Black Friarday’

Neen, oplettende lezer, het is geen tikfout in de titel! Ik wil het wel degelijk hebben over ‘Black Friarday’ op deze ‘black Friday’. Vandaag, de dag na Thanksgiving, is het Black Friday. Het is haast onmogelijk dat je dat zou ontgaan zijn. Mijn mailbox puilt uit met alle mogelijke promoties die je vandaag kunt krijgen. Black Friday is overgewaaid vanuit de Verenigde Staten waar het traditioneel de start is van de kerstaankopen. En om dit in de hand te werken, adverteren vele winkels met tal van aanbiedingen en kortingen op deze dag. Omdat dit heel wat drukte veroorzaakt, bedacht de politie van de Amerikaanse stad Philadelphia in de jaren 50 de naam ‘Black Friday’ omdat deze koopjes en de massa’s winkelende mensen die dit met zich meebrengt een enorme verkeersdrukte veroorzaakt. Vanouds levert deze dag hysterische taferelen op van mensen die voor dag en dauw in de rij staan en elkaar soms hardhandig verdringen om toch maar de beste koopjes te kunnen bemachtigen. Een dag dus waar ons koopgedrag grondig op de proef gesteld wordt. Maar is dat bij jou ook zo, dat je door die kortingen soms zaken koopt die je eigenlijk niet echt nodig hebt? En dan denk je profijt te hebben gedaan, maar eigenlijk heb je dan meer geld uitgegeven dan je lief is. Om aan de hele ‘Black Friday’-hetze wat tegenwicht te bieden, kwam men in het Dominicanenklooster van Zwolle op een origineel idee. Waarom geen ‘Black Friarday’ organiseren? Dominicaner broeders heten in het Engels immers ‘Black Friars’. Deze broeders staan bekend om hun eenvoud. En zo ontstond het idee om een ‘Black Friarday’ te organiseren, een dag van eenvoud als compensatie voor de overdaad van Black Friday. Vandaag kan men in de Dominicanenkerk van Zwolle passeren langs verschillende ‘staties’ om de waarde en het belang van eenvoud in ons leven te bemediteren. Let wel, ze doen dit niet om zuur te doen of de cultuurpessimistische toer op te gaan, maar wel om een beschikbaar alternatief aan te bieden. Want wie van ons ervaart soms eens niet dat bezit niet ten diepste toe gelukkig maakt, maar dat er andere dingen tellen in het leven: tijd maken om lief te hebben, genieten van de kleine dingen van het leven, iets doen voor een ander, … Maar we hollen in het leven vaak zo snel van de ene naar de andere sensatie, van de ene kick naar de andere, dat er voor die zaken geen tijd meer overschiet. Het is zoals in het lied ‘Opzij’ van Herman Van Veen (dat je hier kan beluisteren in een heel bijzondere maar schitterende nieuwe versie samen met de meidengroep OG3NE en de rapper Lauwtje). We hebben ongelofelijke haast, maar door die haast lopen we misschien wel het geluk voorbij waar we juist naar op zoek zijn. Zou de advent die dit weekend start ons misschien kunnen helpen om te vertragen en opnieuw het belang van de eenvoud te ontdekken? Want is trouwens ook Kerstmis, het feest waar de advent ons op voorbereidt, niet bij uitstek een feest van de eenvoud? Juist in die eenvoudige kribbe, in dat schamele kind, ligt immers onze redding. Een mooie start van de advent toegewenst!

Pastor Gino

Het oog wil ook wat

Meestal verwijst dit gezegde naar een verlangen naar schoonheid. En terecht want wie geniet niet graag van de herfstkleuren, van een mooie foto, een warme glimlach, …
Maar in dit stukje verwijst het vooreerst letterlijk naar mijn linkeroog. Mijn oog en mijn oogarts waren het roerend eens dat een cataractoperatie nodig waren. Daar kon ik moeilijk tegenop. Dus vertrok ik vorige woensdag om 6 uur richting Deltaziekenhuis in Oudergem waar ik om 7 uur moest zijn. In het donker ziet alles er toch anders uit, ongekender in elk geval. Om toch niet verkeerd te lopen sprak ik een jonge dame aan die ook uit de metro kwam. Tot mijn verbazing antwoordde zij op mijn vraag: “Kom maar gerust met mij mee, ik werk sinds maandag in het ziekenhuis.”
Aangezien mijn oogarts zelf de operatie uitvoerde en ik het acht jaar geleden als eens meegemaakt had voor mijn rechteroog, had ik er alle vertrouwen in dat alles goed zou verlopen. Dat was ook zo.
En nog voor 10 uur mocht ik al terug naar huis. De oorspronkelijke idee om met de metro terug huiswaarts te keren, was buiten mijn oog gerekend. Van een helder zicht was niet echt sprake.
Tot mijn grote vreugde zag ik bij het verlaten van het ziekenhuis, een taxi staan. De vriendelijke en voorzichtige chauffeur bracht mijn veilig thuis. ‘Het oog wil ook wat’: die verdere dag vooral rust en op tijd en stond twee druppels. Het wazig zicht verdween langzaam aan en werd een helderder zicht met levendige kleuren en een scherper zicht.
“Zie je het weer meer zitten?”, vroeg iemand. “Ja’, want beter kunnen zien, letterlijk maar ook figuurlijk waar het op aankomt, daar kan je alleen maar dankbaar om zijn.

Pastor Chris

©Pixabay

Zij komt

Het moet bijna 40 jaar geleden geweest zijn, omtrent deze tijd van het jaar, dat er ergens op een standbeeld in Leuven de slogan "Zij komt!" werd gespoten. Ik was in die jaren student en er waren wel eens professoren, die ervan leken te houden om hun studenten een beetje te plagen. Zo had ik een prof, het zal wel geen toeval zijn dat hij filosoof was en het vak 'kenleer' gaf (je wil niet weten welke vakken je allemaal moet volgen om pastoor te worden!), die liet weten dat hij op het examen graag de schranderheid van de studenten testte door hun wat onverwachte vragen te stellen. Als voorbeeld gaf hij de slogan van dat standbeeld: wat zou de schrijver met die slogan bedoeld hebben?
Als jonge student voelde ik mij toen nog zeer oncomfortabel met vragen, waarvan het antwoord niet in de cursus stond. De gure kou van die dagen was al erg genoeg. Over een nieuwe covid opstoot, een boostervaccin campagne of zelfs maar een pasjesmaatschappij kon het alleszins niet gaan, want corona was toen nog niet uitgevonden. Er moest alleszins 'gewacht' worden - dus niet zoals met die pakjesdiensten van vandaag - want de komst werd aangekondigd, maar was er nog niet.
In een milde bui gaf de prof een tijdje later zelf de ontknoping van het mysterie. Hij sprak over "een feministische prik" in de dagen vóór 6 december, waarin ieder kind de mond vol had van "Hij komt!"
Nu is het zo dat je nooit zomaar de antwoorden moet aanvaarden, zelfs niet als ze van een professor komen, ook niet in de filosofie en men kan zich dus de vraag stellen of hij wel gelijk had, al vond ik zijn antwoord zeker sympathiek. Zo ligt de genoemde datum minder dan drie weken voor het grote feest van het Licht in de nacht en start ook nu zondag de Advent. Misschien ging "Zij komt!" wel over Gods menslievendheid, die in die nacht verscheen. Ik wil u alleszins een zalige Advent toewensen!

Tony, pastor

Sint-Cecilia

Gisteren, 22 november, was het de feestdag van Sint-Cecilia, de patrones van de musici en de zangers. Rond deze tijd vieren koren, fanfares en muzikale ensembles allerhande hun Sint-Ceciliafeest, al of niet met eucharistie en/of banket.
Zo werd in de kerk van Stokkel de eucharistie van vorige zondag, het feest van Christus-Koning, opgeluisterd door het parochiale Sint-Ceciliakoor. Dit gebeurde echter voor de laatste keer. Want omwille van de leeftijd van de zangers en natuurlijk ook omwille van de hele Covid-situatie, hebben de koorleden beslist om de activiteiten van het koor stop te zetten. Met spijt in het hart, maar met alle begrip en heel veel dankbaarheid, aanvaarden we deze beslissing.
Maar het is wel een historisch gebeuren in de geschiedenis van de parochie van Stokkel. Want de eerste verwijzingen naar het Sint-Ceciliakoor in de verslagen van de kerkfabriek dateren van 1879. Dit jaar bestond het koor dus minstens 142 jaar… Gedurende al die jaren luisterde het koor de vieringen in Stokkel op, eerst in de oude kerk en daarna in de huidige kerk, zondag na zondag en op de feestdagen met nog meer luister. Maar ze zongen ook in de twee processies die elk jaar uitgingen en namen ook deel aan andere activiteiten: kerstconcerten, concerten van de Koninklijke Muziekmaatschappij, de Vlaamse kermissen ten bate van de nieuwe kerk enz. En natuurlijk deden ze samen ook wel eens een uitstap of een reis en werden de wekelijkse repetities regelmatig besloten met een gezellig samenzijn rond een pintje… Want van zingen krijg je dorst en gezelligheid hoort erbij in Stokkel.
In de eucharistie van vorige zondag hebben we dankgezegd voor al die mensen die gedurende 142 jaar of meer zich ter ere Gods hebben ingezet voor de zang in de liturgie.
En toch, zoals onze dirigente Marita zei in haar speech tijdens het banket: de stem van het Sint-Ceciliakoor blijft verder klinken. Want de klok die het uur slaat boven de kerk van Stokkel heet ‘Cecilia’. Ze kreeg deze naam omdat ze werd aangekocht met geld dat bijeengebracht was door de leden en sympathisanten van het koor. Ze werd gezegend op 13 juni 1971. Dankzij Cecilia horen we in Stokkel hoe laat het is: tijd om aan God te denken. Door haar klank roept het Sint-Ceciliakoor ons nog steeds op: zingt voor de Heer een nieuw gezang! Met je stem, met je hart, met je leven… 

Pastor Benno.

Het Sint-Ceciliakoor van Stokkel 
met zijn klok ‘Cecilia’ op 13 juni 1971
(fotograaf onbekend)

Vergezicht

Terwijl ik zondag middag aan het koken was keek ik door het keukenvenster. Het was een regenachtige dag. Ik weet niet waarom, maar ik fixeer mij altijd op een punt tussen twee appartementsblokken. Het is een open grasruimte waar je nog wat vergezicht heb. Dat is ook relatief want het gaat tot aan de parallel straat. Hoewel ik weet dat ze daar al maanden aan het bouwen zijn viel nu opeens die blinde muur op. Ik ben mijn vergezicht kwijt. Op zo'n regenachtige dag vond ik dat bijzonder triestig omdat ik vroeger kon genieten van het wolkenspel tussen de twee woonblokken. Wat een geluk dat die blinde muur versierd wordt door een prachtige boom die nu in volle herfstkleuren staat. Hij heeft nog heel veel bladeren en ze zijn allemaal zonnegeel  Nog nooit was zijn schoonheid mij zo opgevallen. Ik kon er echt van genieten.

Als het vergezicht, het perspectief je ontnomen wordt ga je soms door een moeilijke tijd. Ieder van ons kan zich zo'n tijd allicht herinneren. Het is goed te beseffen dat het oude niet meer terug komt, dan pas kan je het nieuwe herkennen.

Dit brengt mij bij een van mijn lievelingsliederen. 

Blijf niet staren op wat vroeger was,
sta niet stil bij het verleden.
Zie, zegt Hij,
'k ga iets nieuw beginnen,
het is al begonnen
merk je het niet.

Tekst: Huub Oosterhuis - Muziek: Bernhard Huijbers 

Ik wens je toe dat ook jij het nieuwe mag blijven zien.

Pastor Mariette

Sint Franciscus en Etterbeek-Woluwe · Blij niet staren op wat vroeger was

Even stilstaan bij het evangelie

Zondag 21 november : hoogfeest van Christus, Koning van het heelal – (Joh. 18, 33b-37)

Op het hoogfeest van Christus-Koning lezen we dit B-jaar een stukje uit het Lijdensverhaal volgens Johannes : de ondervraging van Jezus door Pilatus, voordat Jezus ter dood veroordeeld wordt. « Zijt gij de koning der Joden ? » vraagt Pilatus aan Jezus. Hij wil weten of Jezus een gevaar voor hem betekent. Als Jezus een volksmenner zou zijn, zich als koning zou uitroepen en het volk in opstand brengen, moest Pilatus als Romeins landvoogd natuurlijk ingrijpen. « Mijn koningschap is niet van deze wereld » antwoordt Jezus. Het koningschap – het leiderschap – van Jezus is niet zoals het leiderschap van machthebbers en volksmenners die wij kennen. « Hiertoe werd Ik geboren en hiertoe ben Ik in de wereld gekomen : om getuigenis af te leggen van de waarheid » verklaart Jezus. Zijn koningschap – zijn leiderschap- heeft te maken met ‘waarheid, met de diepste werkelijkheid. Jezus is degene die ons leidt naar de waarheid. Hij brengt ons bij de diepste werkelijkheid : de liefde van God die ons bestaan draagt en die onze oorsprong en onze bestemming is.
« Al wie uit de waarheid is, luistert naar mijn stem ». Wie eerlijk op zoek is naar de diepste werkelijkheid, staat open voor Jezus en zijn boodschap.

Pastor Benno.

Jörg Breu de oudere: "Ecce Homo" (Melker Altar) 
© Wikimedia commons