Een wake-up call door muizen

Ook naar Taboe gekeken? Het thema van deze uitzending was 'verslaving'. Getuigenissen en komedie wisselen elkaar af zodat het tegelijk diepgaand is en het toch verteerbaar maakt. Wat mij het meest getroffen heeft is het experiment waarover Geubels sprak op het einde van de uitzending.
Er werden enkele muizen elk in een aparte kooi gestopt. In één kooi staken ze verschillen muizen bijeen. Aan alle muizen werd morfine toegediend. Wat blijkt? De muizen die alleen in een kooi zaten waren veel meer verslaafd aan de morfine dan de muizen die in groep zaten. Eenzaamheid is dus een heel grote trigger voor verslaving.  Dit kwam ook boven drijven in de verschillende getuigenissen. De getuigenissen raakten mij heel sterk maar als ik het resultaat van het experiment hoorde, dan had ik zoiets van: daar zijn wij ook mee verantwoordelijk voor.
Eenzaamheid heeft met uitsluiting te maken, met je niet aanvaard weten zoals je bent, met macht hebben over een ander, waardoor de ander zich minderwaardig voelt,...
Het mogen dan harde tijden zijn, waarbij iedereen moet vechten om staande te blijven, toch hebben wij onze verantwoordelijkheid naar elkaar toe.
Solidariteit, barmhartigheid, tijd maken voor elkaar, mensen leven toezeggen, mensen rechtop helpen... was dat niet de rode draad doorheen Jezus'boodschap? 
Ik weet het, er zijn honderd en één redenen om het niet te doen. Maar, kan je Jezus volgen als je je afsluit van de nood van anderen? Wanneer heb jij nog eens de telefoon genomen en iemand opgebeld die eenzaam is of het moeilijk heeft om welke reden dan ook? 

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Vierde zondag door het jaar – C: Lucas 4,21-30

Ik weet niet of dat voor jullie ook zo is, maar voor mij roept het evangelie van vandaag onmiddellijk een herkenbare situatie op. Herkenbaar om twee redenen.
Lucas laat Jezus zeggen dat geen enkele profeet wordt aanvaard in zijn eigen stad of streek. En ik dacht spontaan aan mijn vroegere beroepssituatie op school: je was zeker niet altijd profeet in eigen land. Want je praatte niet steeds zoals de leerlingen het graag hadden. Daarom wordt vaak met meer aandacht geluisterd naar iemand anders, want dat klinkt anders, soms meer in de lijn van wat men graag wil horen. Maar het evangelie van Lucas is ook herkenbaar omdat we ons, als we eerlijk zijn, kunnen terugvinden in de mensen in de synagoge. We kunnen het zo zien gebeuren in onze kerk (Kerk), in onze tijd. 

De mensen staan aanvankelijk in bewondering voor Jezus’ woorden; Hij wist zijn toehoorders te boeien. Jezus belooft nogal wat: een overvloed aan goddelijke genade voor iedereen, niet alleen in de toekomst maar hier en nu. En dan keert de stemming om; de mensen worden woedend, zegt Lucas. Ze willen Jezus zelfs uit de weg ruimen, een aankondiging van Zijn later lijden en sterven. Waarom? 

De meesten beluisteren Jezus alleen in de eerste taal. Ze horen niet dat er nog een ondertoon in doorklinkt, een tweede taal. Daarin zouden ze kunnen horen dat Jezus niet zichzelf verkondigt maar Gods boodschap, en dat zijzelf worden aangesproken om die boodschap waar te maken. Er wordt daadkracht van hen gevraagd. 

De meeste mensen horen en zien in Jezus alleen de zoon van de timmerman, iemand van eenvoudige komaf, uit hun eigen midden. Wat denkt die wel? Zij herkennen in Jezus niet de echte profeet, degene die wordt geroepen door God, die niet spreekt uit eigen naam. De profeet wordt voortgedreven door Gods Geest en kan dus niet onpartijdig zijn. Hij kiest altijd de kant van de zwaksten, van de verdrukten. En zo ondervindt hij tegenstand want hij praat mensen niet naar de mond maar klaagt onrecht aan en komt op voor gerechtigheid. 

De profeet brengt geen boodschap voor enkelen maar voor iedereen. Zo benadrukt ook Jezus dat Gods blijde boodschap bestemd is voor Joden én heidenen. En dat wordt Hem niet in dank afgenomen: als profeet kan Hij toch tenminste zijn eigen vaderstad ‘extra begunstigen’. De vanzelfsprekendheid waarmee dit wordt opgeëist, wordt door Jezus afgewezen.
Ik zou willen eindigen met twee gedachten of wensen. Ten eerste dat ook wij naar de ‘profeten van deze tijd’ zouden luisteren met die tweede taal, dat wij doorheen de persoon zouden luisteren naar de boodschap van God. En ten tweede dat wij als gelovigen, opgeroepen om Gods genade waar te maken, om die om te zetten in daden van liefde, ons gedragen weten door God.

Pastor Chris

Jezus roept weerstand op...
© Hans Holbein the Younger via Wikimedia Commons

Het geluk volgens Thomas van Aquino

Vandaag op 28 januari vieren we de feestdag van de grote theoloog Thomas van Aquino (1225 – 1274). Vroeger werd zijn feestdag gevierd op 7 maart, zijn sterfdag, maar sinds de zestiger jaren vieren we zijn geboortedag op 28 januari. Het belangrijkste werk van hem is zonder twijfel de Summa Theologiae, een overzicht van de christelijke geloofsleer, dat hij rond 1273 schreef. In dit omvangrijke boek bespreekt Thomas zo’n beetje alle vragen waar je als gelovig mens mee te maken krijgt. In dit boek baseert hij zich op de filosofie van Aristoteles om het christelijk geloof uiteen te zetten. Daarmee is hij tot op de dag van vandaag een van de invloedrijkste theologen uit de geschiedenis.
Eén van de centrale vragen in zijn werk, naast tal van andere, is: hoe wordt de mens gelukkig? Thomas probeert te laten zien hoe je stapsgewijs een antwoord op zo’n kwestie kunt geven. Thomas wikt en weegt, en neemt de lezer mee in zijn gedachtegang. Hij stelt uiteindelijk vast dat eigenlijk alle menselijke handelingen impliciet geluk beogen, ook al wil dat niet zeggen dat alle handelingen het geluk ook daadwerkelijk dichterbij brengen. Zo ondergraven sommige mensen hun eigen geluk, omdat ze het zoeken in iets dat eigenlijk slecht voor hen is. Maar uiteindelijk zijn alle mensen toch allemaal gericht op hetzelfde, namelijk werkelijk volmaakt geluk. De prangende vraag komt dan op: kan een mens dat geluk wel bereiken? Voor Thomas is het uiteindelijke geluk de kennis van God.
Voor Thomas is de zoektocht naar geluk namelijk pas af als je God kent. Pas dan is er niets meer om te onderzoeken of naar te streven. Het belangrijkste punt hierbij is dat voor hem de menselijke zoektocht naar geluk uiteindelijk gelijk staat aan de zoektocht naar God. Dat doorkruist alle maakbaarheid: wij zullen nooit op eigen kracht God kunnen vinden, en dus ook nooit op eigen kracht werkelijk gelukkig kunnen zijn. Werkelijk gelukkig worden we pas als God zichzelf aan ons laat kennen. Op die manier ontkracht Thomas wat de maakbaarheid van het geluk zoals wij dat vaak vandaag te horen krijgen. Geluk valt je dus in zeker zin te beurt, je moet er ontvankelijk voor zijn.
Trouwens, Thomas van Aquino heeft ook prachtige liturgische teksten geschreven. Zo één is bijvoorbeeld op muziek gezet. Je kan het hier beluisteren en bidden (en voor een Nederlandse vertaling kan je hier terecht: https://nl.wikipedia.org/wiki/Adoro_te_devote)

Pastor Gino

Keuring

Eén van de dingen waar ik echt tegenop zie: met mijn auto naar de keuring gaan. Vandaag is het weer zover. Eerst naar de garage om het nodige nog eens te laten nakijken en dan in de namiddag naar de keuring waar het beetje anders verloopt dan vroeger omwille van de covidmaatregelen. Begrijpelijk natuurlijk!
Eigenlijk wordt er toch veel ‘gekeurd’ in onze samenleving. Er worden zelfs punten op gegeven, zoals in de krant van dinsdag te lezen stond.
En ik moet toegeven dat ‘keuring’ mij niet vreemd is. Naar anderen kijken met een keurende blik omwille van een apart uiterlijk, een kledingstijl die je maar niks vindt, een manier van spreken en handelen, … en soms verandert die ‘keurende’ blik snel in een ‘afkeurende’ blik.
Het is soms alsof we punten geven aan mensen en niet iedereen erin slaagt een voldoende te halen.
En toch wil ik het wel anders maar slaag er niet altijd in. Dat doet me terug denken aan het schrijven van rapporten op school, een taak die je als klastitularis een paar keer per jaar had. Iedere leerkracht kon naast de punten voor zijn of haar vak een eigen bemerking of raadgeving schrijven. Maar als titularis had je als taak een algemene commentaar te schrijven die weergaf wat op de klassenraad was gezegd. Er werd altijd eerst een positieve bemerking geschreven!
Eigenlijk wil God dat ook altijd voor ons doen!
Hij staat niet klaar om ons af te keuren, om ons vast te pinnen op wat we verkeerd of niet doen.
Hij wacht geduldig, met open armen staat hij klaar om ons op te vangen. Het enige wat wij moeten doen is ons ‘omkeren’, volop vertrouwend op Zijn barmhartigheid en liefde voor ons.
God, help mij om zo naar mijn medemensen te kunnen kijken! Want een ‘goedkeurende, bemoedigende’ blik kan wonderen.

Pastor Chris

© Bond zonder Naam

Sta op en wandel!

Ik had een geslaagde activiteit in Grimbergen achter de rug en moest met het openbaar vervoer terug naar huis. Ik had het goed uitgekiend, met een beetje geluk (en een vlotte aansluiting) zou ik op een half uurtje thuis zijn. Maar het moet zijn dat ik mijn dag niet had, want ik nam wel de juiste bus... maar in de verkeerde richting. Ook al ken ik de omgeving enigszins, ik was toch al een vijftal haltes ver voor ik het in de gaten had. Snel afgestapt en gewacht op de bus in de goede richting - die er volgens het schema in de halte al na enkele minuten had moeten zijn. Maar hij kwam niet (covid zeker?) en de volgende ook niet. Ik kon gelukkig een andere bus nemen die mij goed op weg zette, maar deed stranden op de Heizelvlakte. Nog altijd geen man overboord, ook daar vind je wel een tram die je in de goede richting brengt (maar mij toch opnieuw vergist en uiteindelijk een hele tijd gestapt, voor ik de tramhalte bereikte.) Het laatste eind, van de tram tot thuis, zou ik opnieuw per bus kunnen doen - maar je kan de overstaptijd vaak dubbel en dik uitwinnen door even te fietsen. Het onvolprezen Villo netwerk, dat fietsen op verschillende plaatsen in de stad beschikbaar stelt, leek een goed alternatief te bieden. Maar het moet mijn dag écht niet geweest zijn, want het Villo station had een technische storing... het tweede station, een halve km verder, eveneens... en ook het derde... en vierde waren niet bruikbaar. Ik was bijna thuis toen ik aan het vijfde Villo station een fiets kon vrijmaken - goed voor de laatste driehonderd meter... Sinds mijn vertrek in Grimbergen waren ondertussen twee uur verstreken...
Halverwege dat laatste eindje zag ik in het schemerdonker een tengere figuur tegen de grond gaan - ik dacht dat het een kind was. Ik bleef staan en zag een bejaarde dame, die niet meer recht kon. Ik heb haar kunnen helpen op staan en haar weg verder zetten... Zou mijn aanwezigheid op die plaats - méér dan een uur later dan gepland - dan toch een bedoeling hebben gehad?

Tony, pastor

Bekering

Op 25 januari vieren we de ‘bekering van de heillige apostel Paulus’. Deze avond zullen we dat ook doen in het zoomgebed. De figuur en de brieven van Paulus zijn van enorm belang voor het christendom. Ons geloof en onze verkondiging zijn voor een belangrijk deel gebaseerd op de brieven van Paulus, naast de evangelies en de andere apostelbrieven natuurlijk.
De bekering van Paulus is het begin geweest van die grote inbreng van Paulus in het christendom. Daarvan maakt deze feestdag ons elk jaar weer bewust.
Paulus’ bekering wordt op drie plaatsen beschreven in het boek der Handelingen van de apostelen en ook Paulus zelf getuigt er enkele keren kort over in zijn brieven. Paulus is op weg naar de stad Damascus om de christenen daar te gaan vervolgen. Plots wordt hij omgeven door een licht, hij valt neer en hoort een stem: “Ik ben Jezus, die gij vervolgt”. Die ervaring verandert zijn leven. In plaats van de christenen nog te vervolgen wordt hij zelf christen en gaat hij het evangelie verkondigen op vele plaatsen in de toenmalige wereld. We lezen nog steeds zijn brieven aan verschillende christengemeenschappen, waarin hij zijn geloof verwoordt.
Maar zijn bekering zelf is voor ons een oproep om ook open te staan voor Jezus’ aanwezigheid en werking in ons leven en in ons samenleven. Ook wij worden opgeroepen om doodlopende wegen achter te laten en nieuwe wegen te gaan in Jezus’ licht.
Het feit dat het feest van de bekering van Paulus de laatste dag is van de gebedsweek voor de eenheid van de christenen, is natuurlijk ook niet zonder betekenis. Ook de christelijke kerken zijn geroepen om een weg van bekering te gaan: naar Christus toe en zo naar elkaar toe. Vandaag kunnen we ons dan ook laten inspireren door het gebed voor deze laatste dag van de gebedsweek:
‘Barmhartige God, als we slechts één weg kennen en we denken dat we die opnieuw moeten gaan, als we denken dat alle wegen geblokkeerd zijn en wij toegeven aan wanhoop, zijt Gij er altijd. Gij zijt de God van nieuwe beloftes. Gij zijt er en opent een nieuwe weg, een voor ons onverwachte weg. Wij danken U, want Gij overtreft al onze verwachtingen. Wij danken U voor de wijsheid die ons begrip te boven gaat. Wij danken U die wegen voor ons opent die rijk zijn aan onvoorziene mogelijkheden. Als we op onze kaart kijken en onze weg niet vinden, treffen wij U altijd aan, Gij die ons leidt langs een perfecte weg. Door Jezus Christus onze Heer en in de gemeenschap van de Heilige Geest, moge Hij ons altijd terugbrengen bij U. Amen.’

Pastor Benno.

Wie vanavond nog wil meebidden in het zoomgebed om 20u. en nog geen link ontvangen heeft, kan vooralsnog een mail zenden naar Mariette Dhondt: mariette.dhondt@gmail.com

Tot de volgende bocht

Laatst hoorde ik op de radio een interview met een wielrenner. De reporter vroeg hem: "hoe hou je het vol? Honderd kilometers in de benen een zengende hitte en op het einde van je krachten?" Wat de renner toen zei heeft mij aan het denken gezet. Hij zei: "Ik focus mij op de volgende bocht, die wil ik sowieso halen, ik weet ook dat ik dat kan. Als ik die haal ben ik blij en daardoor heb ik de moed om tot de volgende bocht te gaan."

Dit vond ik een goede aanpak. Ervoor gaan tot zover je zelf ziet dat het mogelijk is, het beste van jezelf geven omdat je weet dat je het kan. Leven vanuit de vreugde dat je het gehaald hebt en van de weg die je al afgelegd hebt. Daar kan je alleen dankbaar om zijn. En dit juist geeft je de energie om weer verder te gaan. Jezelf doelen stellen en zo, stap voor stap verder gaan. Het heef mij alleszins geholpen tijdens deze pandemie.

O ja, je blijft de pijn voelen, het gemis, de kwaadheid, het onrecht,... maar als je de bocht haalt zie je ook de nieuwe weg, de nieuwe kansen die je krijgt om bij elk stukje het beste van jezelf te geven. En weet je... je trekt ook anderen met je mee, mensen die jouw wiel nodig hebben om het ook vol te houden. Is het geen mooie gedachte dat jouw inspanning anderen helpt overleven, leven geeft? En wat nog mooier is, jij mag ook in 'Zijn' wiel rijden. Hij moedigt je aan en geeft jouw kracht.

Deze aanpak help je niet allen over de meet te geraken of de coronatijd door te komen. Het helpt je ook bij vele zaken waarvan jij denkt dat je het niet aankan. Ik kan er voor mezelf zo wel enkele bedenken. En ik weet zeker dat Hij ook met mij mee gaat.

Welke bocht wil jij bereiken?

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Derde zondag door het jaar – C : Lucas 1,1-4 ; 4,14-21

Sinds de voorbije advent volgen we in de liturgie de lezingencyclus van het C-jaar. Gedurende dit jaar lezen we meestal uit het Lucasevangelie. Vanaf deze zondag worden in de tijd door het jaar de belangrijkste stukken uit dit evangelie gelezen in de volgorde waarin ze opgetekend zijn. Zo horen we vandaag het begin van het evangelie volgens Lucas. We vernemen hoe hij zijn boek opdraagt aan de « edele Teofilus », een verder onbekend man, maar wiens naam in het Grieks betekent : « vriend van God ». Eigenlijk richt Lucas zich dus tot alle mensen die vriend of vriendin van God willen zijn. Lucas schrijft « met de bedoeling u te doen zien hoe betrouwbaar de leer is waarin gij onderwezen zijt ». We lezen het evangelie telkens weer in de kerk en thuis om Jezus en zijn boodschap beter te leren kennen en zo te ondervinden hoe Hij een betrouwbare gids is om de zin van het leven te ontdekken en gelukkige mensen te worden.
In 2019 heeft paus Franciscus deze zondag uitgeroepen tot ‘Zondag van het Woord van God’. Het was de bedoeling van de paus dat op deze zondag in de liturgie en in de verkondiging gewezen wordt op het belang van de bijbel in ons christen-zijn en dat we aangespoord worden om eerbied te hebben voor het Woord van God in de bijbel, ons erin te verdiepen en het ook daadwerkelijk op ons leven te leggen. Trouwens, voor ons is Jezus zelf het Woord van God dat mens geworden is. Naar Hem luisteren is Hem in ons leven binnenlaten. ‘De Schriften niet kennen, is Christus niet kennen’, zei de geleerde heilige Hiëronymus al in de vijfde eeuw.
En tenslotte : deze zondag valt dit jaar in de ‘gebedsweek voor de eenheid van de christenen’. Over heel de wereld bidden christenen van verschillende kerken en gezindheden dat ze naar elkaar toe mogen groeien. De eenheid van de christenen, maar ook de eenheid in onze parochies en gemeenschappen kan maar groeien als we samen echt luisteren naar Gods Woord, naar Jezus. Als we leren luisteren naar God, leren we ook luisteren naar elkaar.

Pastor Benno.

Jezus leest voor uit de boekrol van Jesaja (Synagogekerk in Nazareth)
© Berthold Werner via wikimedia commons

Knuffeldag

 Misschien wist je het nog niet, maar vandaag is het internationale knuffeldag. Door corona is dat natuurlijk wat lastig om dit uitgebreid te doen. Maar je kan natuurlijk wel jouw huisgenoten of zelfs jouw huisdier een knuffel geven. Mijn kat krijgt daar in ieder geval nooit genoeg van (wel alleen als zij er nood aan heeft natuurlijk; het blijft een kat). En natuurlijk kan ook een virtuele knuffel geen enkel kwaad. Dat 21 januari knuffeldag is, werd bedacht door Kevin Zaborney. De datum is gekozen omdat het tussen de feestdagen en Valentijn zit. Het is temidden een periode dat vele mensen het moeilijk hebben. Het was immers afgelopen maandag niet voor niets ‘Blue Monday’ de meest deprimerende dag van het jaar. In deze tijd kabbelt alles stilaan voort, en het is nog een tijdje wachten op de lente. Knuffeldag wil mensen ertoe aanzetten om in deze moeilijke periode wat meer liefde te geven aan elkaar. En daar kan toch niemand iets tegen hebben! Knuffelen is trouwens gezond voor het algemeen welzijn, en dat is wetenschappelijk bewezen.  Het verlaagt de bloeddruk en vermindert de stress en de existentiële angsten. En meer zelfs, het schijnt dat hoe ouder je wordt, hoe belangrijker het is en hoe meer je er nood aan hebt. Een knuffel versterkt menselijk contact en vermindert de eenzame gevoelens. Wat wil je nog meer? Probeer dus vandaag zoveel mogelijk te knuffelen, in het echt, virtueel, of door een telefoontje of een hartelijk woordje. Het zal de ander deugd doen, en jezelf ook. Van mij krijg je alvast via deze blog een virtuele knuffel, en het mooie lied ‘Hou me vast’, geschreven door Dimitri Verhulst en gezongen door Wende. 

Pastor Gino

Hou van het leven

Dit keer geen spreuk van Bond Zonder Naam als inspiratiebron, al zou dat best in het spreukenrijtje passen. Vanwaar dan die inspiratie?
Een aantal keer per jaar spreek ik af met een vriendin uit mijn Leuvense studententijd. Meestal bezoeken we dan eerst en tentoonstelling of museum om daarna iets te gaan eten en bij te praten.
Vandaag was ook zo’n dag en gelukkig kon het, alle coronamaatregelen in acht nemend.
We bezochten deze voormiddag de tentoonstelling met werken van David Hockney in Bozar. Gelukkig had ik al in december tickets gereserveerd want de tentoonstelling is ondertussen uitverkocht. In coronatijden een tentoonstelling bezoeken verloopt wel rustiger want per tijdslot worden maar een beperkt aantal bezoekers toegelaten.
De kunstenaar maakte in zijn werk een hele evolutie door en experimenteerde met verschillende kunststijlen. Dat komt ook in de tentoonstelling aan bod omdat zowel oudere als recente werken te bewonderen vallen. Een heel mooi schilderij is dat van zijn ouders en zeker de reeks ‘In Normandië’: bomen, bloemen, groen in een grote verscheidenheid aan kleuren.
Op het einde van de tentoonstelling kan je kijken en luisteren naar een interview met de kunstenaar via Zoom. De slotvraag van de interviewer was welke boodschap hij aan de bezoekers wilde meegeven. Zijn antwoord was: ‘Hou van het leven! Hou van het leven! Hou van het leven!’
Een boodschap die hartverwarmend klonk in deze coronatijden.
En ik dacht: ‘Van het leven houden, is dat niet wat God voor ons wil?’

Pastor Chris

© Pixabay

Dean

Soms denk ik bij een verschrikkelijke tragedie, zoals deze welke Dean en zijn familie zijn overkomen, dat wij allemaal, zelfs op grote afstand, iets van de pijn kunnen voelen van de moeder en de andere nabestaanden. Het lijkt op méér dan alleen zich kunnen voorstellen hoe zij zich voelen - het lijkt alsof de pijn zelf tot hier voelbaar is. Alsof er een netwerk van onzichtbare draden bestaat, die de mensheid met elkaar verbindt, en die maakt dat de allersterkste emotie over afstand en zelfs tijd heen ons raakt.
Ik hoor in een blog als deze misschien niet te schrijven over zulke afschuwelijke voorvallen, want de bedoeling van de blog is om te bemoedigen en een kleine dosis 'dagelijkse vitamines' aan te bieden, die ons in covid- en andere tijden overeind helpen houden. Maar ik kan niet anders. Vandaag schrijven over vrolijke dingen zou als een leugen zijn. Bepaalde emotie zet je niet aan de kant omdat het goed uitkomt.
Tegelijk denk ik dat deze verbondenheid in de emotie toch niet neutraal is. Ze draagt ons. Ik hoor de moeder van Dean vanmorgen op de radio zeggen dat de uitingen van sympathie voor haar zoveel steun betekenen. Zou het kunnen dat de emotie in de twee richtingen loopt en ons geraakt zijn tegelijk dragend en steunend werkt?
Het is juist wel bemoedigend om erover te spreken. Want hoe groot het verdriet of de woede of verontwaardiging die er vaak mee samengaan ook is, het tast ons vertrouwen in de toekomst - dat het ook beter kan - niet aan. Daar ligt onze kracht. Daar ligt ons geloof.

Tony, pastor

© pixabay

De gebedsweek voor de eenheid der christenen

Elk jaar van 18 tot en met 25 januari bidden de christenen van de verschillende Kerken overal ter wereld om eenheid. Om theologische en andere redenen leven Sinds leven wij immers sinds eeuwen in verdeeldheid: protestanten, orthodoxen, anglicanen, katholieken… Dat komt helemaal niet overeen met wat Jezus heeft gewild. Tijdens het Laatste Avondmaal heeft Hij nog gebeden voor de eenheid tussen zijn volgelingen, zoals het evangelie van Johannes vermeldt: “ Laat hen allen één zijn, Vader, zoals U in Mij bent en Ik in U, opdat de wereld gelooft dat U Mij hebt gezonden” (Joh 17, 21). De verdeeldheid van de christenen is dus een tegengetuigenis voor Jezus’ boodschap, want ze belet mensen te geloven in de zending van Jezus. Men kan dan ook spreken van de ‘zonde van de verdeeldheid’.
Ondanks alle pijnlijke meningsverschillen en misverstanden, ondanks godsdienstoorlogen en banvloeken is het verlangen naar eenheid steeds blijven bestaan. Het was de Amerikaanse geestelijke Paul Wattson van de Episcopaalse Kerk, die in 1908 als eerste het initiatief nam om gedurende acht dagen te bidden om eenheid tussen de christenen, en wel van 18 januari (eertijds het feest van Petrus’ Stoel te Rome) en 25 januari (het feest van Paulus’ Bekering). In de jaren daarna al werd dit ‘octaaf voor de eenheid’ goedgekeurd door de paus en werden de katholieken opgeroepen om te bidden voor de eenheid. Ook in verschillende protestantse Kerken kreeg dit initiatief weerklank. Langs katholieke zijde heeft de Franse priester Paul Couturier een nieuwe oriëntatie kunnen geven aan het ‘gebedsoctaaf’: men ging niet zozeer meer bidden om het herstel van de eenheid met Rome, maar wel voor de eenheid van de Kerk ‘zoals Christus die wil’. Ondertussen groeide de zogenaamde Oecumenische Beweging in de wereld. Christenen werden zich meer en meer bewust van de noodzaak van verzoening, samenwerking en eenheid. Het Tweede Vaticaans Concilie heeft in de katholieke Kerk nog meer openheid gebracht voor de eenheid en de weg geopend naar meer dialoog met de andere Kerken.
Sinds 1973 wordt er elk jaar een gebedsbrochure opgesteld door een oecumenisch samengestelde groep, telkens uit een ander deel van de wereld. Daarover en over het gebedsthema van dit jaar kunt u meer lezen in ‘Kerk en leven’ nr 2, dat u vorige week hebt gekregen.
Graag nodig ik u uit om u vandaag aan te sluiten bij het gebed voor deze eerste dag van de gebedsweek:
‘Heer onze God, verlicht ons op de weg naar het licht van Christus, die ons voorgaat en ons leidt. Verlicht ons en blijft bij ons. Zet ons op weg naar de kleine kribbe in ons hart, waar een nog groter licht sluimert. Gij die het licht hebt doen oplichten, wij danken U voor deze ster die nimmer vervaagt, Jezus Christus, onze Heer en Redder. Moge Hij een licht zijn op onze pelgrimsweg. Genees ons in onze verdeeldheid en laat ons streven naar het licht, zodat wij in dat licht onze eenheid mogen terugvinden. Amen.’

Pastor Benno

Ben je er klaar voor?

In het vaccinatieschema zijn nu de jongste kinderen aan de beurt. Het valt mij op hoeveel inspanningen de centra doen om het jonge volkje te onthalen en op hun gemak te stellen. Het gaat soms zo ver dat de prik voorbij is zonder dat ze er erg in hebben. Zoals de foto laat zien, een knuffel, de film van Nachtwacht en ook de muziek mag niet ontbreken.

Onthalen, het is iets heel belangrijk, kijk naar de inspanningen die we zelf doen als we bezoek ontvangen. Je zorgt ervoor dat je zelf en je  huis er pico bello uitzien, de presentatie van de hapjes,... We zorgen ervoor dat we tijd geven aan onze gasten. Een goed onthaal stelt de gast centraal. Je welkom voelen als gast bepaalt de manier waarop je er bij zit. Hoe je je voelt, hoe jij je zelf openstelt tegenover de gastheer/vrouw.

Ook in de kerk weten we al heel lang hoe belangrijk een goed onthaal is. Tijdens deze coronaperiode is het allemaal wat afstandelijker. We zorgen ervoor de veiligheidsregels worden nageleefd, we moeten afstand houden, een handdruk en een knuffel of schouderklopje kunnen al helemaal niet.
Zondag had ik iemand in de kerk die me zei dat ze dat heel erg miste. De babbel vooraf, de vraag 'hoe gaat het met je?', gewoon tijd hebben om wat wringt te kunnen uitspreken. Dat ontlast je gemoed en maakt je klaar voor de viering.

Wanneer we een Godly Play verhaal vertellen zijn we altijd met twee: de verteller en de deurwachter. Een beetje een bizarre naam voor een wel heel belangrijke functie. De deurwachter laat de mensen één voor één binnen en neemt de tijd voor elk. Bij het binnenkomen vraagt de deurwachter: 'Ben je er klaar voor?' Het werkt als oogopener. Je gaat niet routineus naar binnen maar stelt jezelf de vraag: 'Ben ik er wel klaar voor? Of is er iets wat ik kwijt wil, iets waardoor ik mij ongemakkelijk voel en daardoor mijn aandacht er niet kan bijhouden. Het zijn kleine dingen die er voor zorgen dat mensen thuis kunnen komen, zich kunnen openstellen.

Misschien een goed idee als je de volgende keer naar de de eucharistieviering  komt...

Stel jezelf de vraag: 'Ben je er klaar voor?

Pastor Mariette

Ben je er klaar voor? 

Stilstaan bij het evangelie

Tweede zondag door het jaar – C: Johannes 2, 1-12

De Kersttijd is voorbij. De ‘tijd door het jaar’, de ‘gewone’ tijd, is alweer begonnen. Bij wijze van overgang lezen we het bekende evangelie van de bruiloft van Kana, dat helemaal aansluit bij de Kerstfeesten van de voorbije twee zondagen: Epifanie en het Doopsel van Christus, de ‘openbaringsfeesten’, de feesten die ons ‘openbaren’ wie Jezus is. Aan het einde van dit evangelie schrijft de evangelist trouwens: « Zo maakte Jezus te Kana in Galilea een begin met de tekenen en openbaarde Zijn heerlijkheid ». Het gebeuren tijdens de bruiloft van Kana is het eerste teken dat Jezus stelt en waaruit blijkt dat Hij door God gezonden is. Hij « openbaart Zijn heerlijkheid »: het wordt duidelijk dat God in Jezus aan het werk is.
Dit evangelie zit vol symboliek.
Vooreerst: het gaat om een bruiloft. In het Oude Testament wordt de relatie tussen God en Zijn volk meermaals vergeleken met de relatie tussen bruidegom en bruid. Dit doet ons beseffen: in Jezus komt God met ons bruiloft vieren. Een huwelijk is een verbond tussen twee mensen. In Jezus sluit God met ons een Nieuw Verbond, onverbrekelijk, voor altijd.
Vervolgens: tijdens de bruiloft verandert Jezus water in wijn. Het water, dat is de mensheid, dat zijn wij. De wijn, dat is het goddelijk leven, het leven dat uit God voortkomt, de « goede wijn die het hart van de mens verblijdt ». Jezus komt ons hart verblijden, veranderen, vernieuwen, ‘vergoddelijken’. Hij schenkt ons goddelijk leven, eeuwig leven in Gods liefde.
En tenslotte, aan het einde van het verhaal zegt de tafelmeester aan Jezus: « U hebt de beste wijn tot nu toe bewaard ». God heeft zich al doen kennen in het Oude Testament. Nu komt Jezus. De beste wijn komt op het laatst. Een nieuwe tijd begint. God wil er een feest van maken.

Pastor Benno.

Bruiloft van Kana (tussen 1587 en 1641).
©Adam van Noort via wikimedia commons

Paus der lage landen

Neen, dit keer geen nieuws over wat Paus Franciscus nu weer heeft gezegd, daarover hebben we de afgelopen dagen genoeg kunnen lezen. Wel wil ik even de aandacht vestigen op een andere, minder bekende paus: Adrianus VI. Vandaag heeft in Rome immers een symposium plaats over deze paus, en afgelopen zondag werd de aftrap gegeven van een heus ‘Adrianusjaar’. 9 januari was het immers 500 jaar geleden dat Adriaan Floriszoon Boeyens uit Utrecht tot paus werd verkozen. Hiermee was hij de enige Nederlandse paus ooit en de laatste niet-Italiaan tot aan de verkiezing van de Pool Karol Wojtyla in 1978. Maar deze paus Adrianus had ook een Belgisch kantje. Het gros van zijn tijd bracht hij door in Leuven waar hij professor was, rector van het Groot Begijnhof en vicekanselier van de universiteit. Aan het Leuvense Hogeschoolplein bevindt zich trouwens ook het Paus Adrianus VI-college of kortweg Pauscollege. In zijn testament liet Adrianus optekenen dat zijn grond en eigendommen moesten worden achtergelaten voor arme theologiestudenten. Nog steeds is het pauscollege een studentenhuis, weliswaar niet meer enkel voor theologiestudenten. Naar aanleiding van de 500ste verjaardag werd het college afgelopen jaar trouwens grondig vernieuwd. Terecht mogen we hem dus de ‘Paus van de Lage Landen’ noemen. Bij het grote publiek is deze paus echter onbekend, en daar moet het komend Adrianusjaar verandering in brengen. De Nederlandse en Belgische ambassade bij de Heilige Stoel hebben dan ook de handen in elkaar geslagen om verschillende activiteiten te organiseren. Zo dus bijvoorbeeld het symposium vandaag in Rome, een conferentie in april, een heuse Adrianus VI-postzegel bij de Vaticaanse Post, een tentoonstelling in de Vaticaanse bibliotheken en (dichter bij huis) in het Catherijneconvent in Utrecht, alsook een documentaire op KRO-NCRV. Kansen genoeg dus om deze paus beter te leren kennen. Trouwens, als je echt niet genoeg kan krijgen van deze paus, dan raad ik je de biografie van Twan Geurts aan onder de titel ‘De Nederlandse paus’ die enkele jaren geleden verscheen. Adrianus is echter niet lang paus geweest. Twintig maanden na zijn aanstelling stierf hij op 14 september 1523. Toch was zijn korte pontificaat niet zonder enig belang. Zo stond hij een ander pausschap en een andere kerk voor. Hij ijverde voor een sobere kerk, een bescheiden kerk die dichter bij het evangelie staat, en op die manier kracht kan uitstralen. En zo zit hij eigenlijk op dezelfde lijn als de huidige paus Franciscus. Er doen zelfs geruchten de ronde dat tijdens het conclaaf waarop Franciscus verkozen werd enkele kardinalen hem hebben toegefluisterd dat hij de naam Adrianus moest nemen, want net als zijn voorganger zou ook deze paus moeten hervormen. Ook was Adrianus een paus van de dialoog. Hij vond bijvoorbeeld dat Luther op sommige punten gelijk had. Zo kan Adrianus 500 jaar na zijn dood protestanten en katholieken misschien wat meer bij elkaar brengen. Ook mogen we niet vergeten dat Adrianus een topdenker als Erasmus onder de arm nam. Wie van plan is om Adrianus het komende jaar de aandacht te geven die hij verdient, verwijs ik graag door naar de website pausadrianus500.nl. Of je kan hem natuurlijk ook gewoon eren door op hem te klinken met een ‘Adrianus Gold’ biertje, het Leuvense Pausbier dat in 2020 brons won op de World Beer Awards.

Pastor Gino.

Naar Jan van Scorel,
begin zeventiende eeuw, olieverf op paneel,
Collectie Pauscollege Leuven

Wacht niet

‘Wacht niet tot later, want als later eerder komt, ben je te laat.’ (BZN 12 januari 2022)

Je zou kunnen zeggen dat dit een oproep is om uitstelgedrag te vermijden. Want door uit te stellen zou het wel kunnen dat je een deadline niet haalt. Of een oproep om steeds op tijd te komen bij een afspraak? Of om te streven naar een goede planning zodat alles wat je moet doen, ook gedaan geraakt? Misschien wel.
Ik denk dat het dieper gaat dan dat. Voor mij is het een oproep om ontmoetingen met mensen, om hulp aan anderen, een gesprek, een telefoontje niet uit te stellen. Ik heb al zelf ervaren dat uitstel dan soms afstel wordt. Een voornemen erbij voor dit nieuwe jaar!
Ik wil jullie graag een tekst meegeven die bij thuis in een kader ophangt en die voor mij weergeeft wat ik wil zeggen.

‘We zullen slechts éénmaal door deze wereld gaan.
Laat ons daarom het goede dat we kunnen doen, of de vriendelijkheid die we tegenover een mens kunnen tonen, nu doen.
Stel niet uit tot morgen, want we zullen deze weg niet opnieuw gaan.’ (Auteur onbekend)

Pastor Chris

© Pixabay

Stromae

Er was al wel wat om te doen: toen de Belgische zanger Stromae vorige zondagavond tijdens een interview in het veel bekeken Franse TF1 televisiejournaal de vraag kreeg of hij vaak eenzaam was geweest, begon hij zijn nieuwste song te zingen. Dat we in de liturgie plots overschakelen van spreektaak op gezongen taal – denk aan was soms gebeurt met de instellingswoorden – verbaast niet. Als dat in het televisiejournaal gebeurt, spreekt men van een stunt. Die Stromae is blijkbaar een goed zakenman, die er handig in slaagt om zichzelf te verkopen en deze week zelfs onze blog haalt. Maar hij blijkt ook een persoon met diepmenselijke ervaringen te zijn. Wie luistert naar het kwetsbare lied, wordt koud van de diepgang ervan. Het noemt “de hel” en het gaat over eenzaamheid. Terwijl de filosoof Sartre ooit nog zei dat de hel de anderen zijn – l’enfer, c’est les autres – is het blijkbaar subtieler: de hel is de afwezigheid van de anderen – le manque des autres – en de gevangenschap in louter eigen gedachten, die eruit volgt.
Het lied is behoorlijk zwart, terwijl de melodie zelf op zich nog niet zo dramatisch klinkt. Het is tegelijk mooi hoe ook de donkerste emotie zich laat uitdrukken in de kunst en bron kan zijn van sublieme creatie. Het brengt mij onwillekeurig in de sfeer van Goede Vrijdag – al is het nog vroeg op het jaar. Ook dan wordt de diepste emotie tot uitgedrukt gebracht in liederen, die door merg en been gaan. De psalmen hebben nooit anders gedaan.
Wat Stromae in dit lied niet bezingt, is wat volgt: er komt toch opnieuw Licht. Het is wat we op Pasen zingen. Le ciel, c’est l’Autre!

Tony, pastor

Het vochtige graf

Vorige zondag vierden we het feest van de Doop van Christus, waarmee we de kersttijd afsloten. Dit feest is een verderzetting van het feest van de Openbaring van de Heer – Driekoningen – dat we op de zondag na Nieuwjaar vierden. Jezus wordt ons ‘geopenbaard’ als de “welbeminde Zoon” van God. En aan ons, die door ons doopsel broers en zussen van Jezus zijn geworden, wordt zo ‘geopenbaard’ – duidelijk gemaakt- dat ook wij Gods geliefde kinderen zijn.
De Oosterse christenen vieren dit feest uitgebreid. Bij deze gelegenheid wordt het water (van een nabije rivier of in een vat in de kerk) gezegend. Want door af te dalen in het water van de Jordaan heeft Jezus het water ‘geheiligd’: klaargemaakt om doopwater te worden. Het water dat ook symbool is van chaos en dood (denken we maar aan overstromingen), wordt water dat leven voortbrengt.
Op de Oosterse iconen van het Doopsel van Christus wordt de Jordaan afgebeeld als een donkere spelonk, als het ware een rotsgraf waarin water stroomt. De Oosterse liturgie spreekt op dit feest dan ook over “het vochtige graf”. Dat verwijst naar het graf van Jezus. Het afdalen van Jezus in de Jordaan is al een aankondiging van zijn afdaling in het dodenrijk en zijn verrijzenis. Zoals ook het doopsel van de christen en het leven als gedoopte het begraven van de oude mens en het opstaan van de nieuwe mens inhoudt.
Zo maakt het feest van Christus’ Doop de overgang van het kerstmysterie naar het paasmysterie. Samen vormen ze het ene Christusmysterie, waaraan wij door ons doopsel deelhebben en dat we beleven mogen, dag na dag, in gewone en buitengewone tijden: wij zijn broers en zussen van Jezus, veelgeliefde kinderen van God, geroepen om te leven.

Pastor Benno.

icoon van het Doopsel van Jezus 

Opkikkertjes

De voorbije week kreeg ik een telefoon van iemand die vroeg of hij eens mocht langs komen. Hij had een opkikkertje nodig. De donkere dagen zijn voor niemand aangenaam en voor alleenstaanden in coronatijd valt het vaak heel zwaar. Eens kunnen babbelen, je frustraties uitspreken, ventileren zoals ze dat heten, het kan deugd doen. Het was niet alleen een opkikkertje voor hem, dat was het ook voor mij. Iemand naar huis zien gaan, anders dan hij is binnen gekomen, dat geeft energie.

Gisteren morgen mocht ik een opkikkertje meemaken in de kerk. De viering heeft mij heel erg geraakt, het was als herboren worden, nieuwe mens worden. Het doet zo'n deugd als je je daar bewust van wordt. En het werd nog versterkt ! Na de viering sprak ik met iemand die mij enthousiast zei: "Wat hebben wij toch geluk, zo'n mooie viering, zo'n mooie liederen, zo biddend en doorleefd." Het deed me deugd dat mijn gevoel door anderen ook gedeeld werd. Het gaf me zelfs vleugeltjes.

Zaterdag mocht ik ook een fantastische dag beleven, in de mooie, idyllisch gelegen Maria Magdalenakapel in Vaalbeek. Samen met elf cursisten en twee begeleiders waren we een hele dag samen voor de eerste vormingsdag van de Godly Play basiscursus. Allemaal mensen die ervoor kiezen om drie dagen vorming te volgen, mensen die ervoor kiezen om op een creatieve en speelse manier Gods boodschap te brengen bij kinderen, bij ouders, bij ouderen,...
Het regende buiten pijpenstelen en om het coronaveilig te houden, zetten we bij deze winterse temperaturen ook nog eens de vensters open. We hadden koude voeten maar in ons hart was het warm. Wat een schat heb ik die dag mogen ontvangen.

In het naar huis rijden vroeg ik mij af: "zijn dit nu een ander soort mensen die zo'n cursus volgen?" Broederlijkheid, attentie, hulp, gedrevenheid,... geen alledaagse ervaringen in het dagdagelijkse leven. Toen ontdekte ik dat het niet alleen aan de mensen lag, er was nog iemand anders aanwezig. 'Iemand' die ons heel nabij wilde zijn en die zag dat het goed was.

Graag wens ik jou dat ook jij de opkikkertjes in jouw leven mag ontdekken.

Pastor Mariette

Maria Magdalenakapel© Godly Play Vlaanderen

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 9 januari 2022: Doop van de Heer - C (Lc.3,15-16.21-22)

Misschien mocht u onlangs een doopsel bijwonen, misschien is het al wat langer geleden, maar vandaag mogen we aanwezig zijn bij het doopsel van Jezus.
We mogen opnieuw de figuur van Johannes de Doper ontmoeten in dit evangelie. In de advent riep hij ons op tot bekering en om ons voor te bereiden op het Kerstfeest. Nu staat hij midden in de Jordaan om mensen te dopen. Jezus sluit zich aan bij de rij van mensen om zich door Johannes te laten dopen. Het vieren van een doopsel nodigt uit tot dankbaarheid, verwondering en vreugde. Het is ook een viering die toekomst in zich draagt. Op enkele momenten uit zo’n viering wil ik even ingaan. Er is de mensengemeenschap zoals bij Jezus’ doop: wie kiest voor de weg van Jezus, hoeft die niet alleen te gaan. De gedoopte mag in een gemeenschap van christenen groeien in geloof. Voor de gemeenschap is het een oproep om open te staan, om zich te laten vernieuwen en herbronnen.
Bij elke doopselviering wordt ook de geloofsbelijdenis uitgesproken. In het evangelie beluisteren we de geloofsbelijdenis van Johannes: “Ik doop jullie met water, … Hij zal jullie dopen met de heilige Geest en met vuur.” Water: symbool van chaos en verwoesting maar tegelijk van nieuw leven, van vernieuwing en bekering. In de Bijbel is het water het symbool bij uitstek van de doortocht, van de tocht van elke mens. Ook Jezus’ doop was een doortocht: gaande door het water van de Jordaan werd Gods bezielende kracht in Hem werkzaam. Gedoopt zijn was voor Hem, levenslang, in alles de wil van God te doen. En op het moment dat Jezus door Johannes wordt gedoopt, breekt plots de hemel open en klinkt er een stem die zegt: “Jij bent mijn Zoon, van wie Ik hou en in wie Ik vreugde vind". In elke doopviering wordt hetzelfde gezegd: “Jij bent mijn kind, in jou wil Ik vreugde vinden; Ik roep jou om heil te brengen bij de mensen.” Zo mogen we als kinderen van God vervuld worden van dankbaarheid, verwondering en vreugde.

Pastor Chris

Doopsel van Christus, door Giovanni Battista Cima da Conegliano.
© Giovanni Battista Cima da Conegliano (via wikimedia commons)

Zachtheid

De Kersttijd loopt dit weekend ten einde met het feest van het Doopsel van de Heer dat we zondag zullen vieren. Dus het kan nog even om een kerstthematiek aan te snijden. Eén van de mooiste passages over de betekenis van Kerstmis vind ik datgene wat Paulus schrijft in zijn brief aan Titus. Daar zegt hij: ‘Ook wij waren eens onverstandig, ongehoorzaam, op de verkeerde weg, slaaf van allerlei begeerten en lusten. Ons leven stond in het teken van boosaardigheid en afgunst, we verafschuwden en haatten elkaar. Maar toen zijn de goedheid en mensenliefde van God, onze redder, openbaar geworden en heeft Hij ons gered.’ (Titus 3, 3-5a) Voor Paulus is in de menswording van Jezus Gods goedheid en mensenliefde openbaar geworden, of zoals Huub Oosterhuis het vertaalt: ‘verschenen is de mildheid en de trouw van onze God’ (Zingt Jubilate 215). En het is juist die mildheid die onze redding is. Soms, als ik de wereld rondom mij zie, heb ik het gevoel dat we die mildheid meer dan ooit nodig hebben. Misschien is het ook wel ten gevolge van de aanslepende gezondheidscrisis, maar je zou de indruk krijgen dat wij mensen alsmaar harder worden voor elkaar, dat we meer en meer afgunst hebben. We kunnen niets meer verdragen van elkaar. Is dat de wereld waarin we willen leven? Is dat de maatschappij die we aan onze kinderen willen doorgeven? Onze God is een God van mededogen, van zachtheid. We zullen het zondag in de eerste lezing horen, waar Jesaja zegt dat de Messias die komen gaat de kwijnende vlaspit niet zal doven en het geknakte riet niet zal breken. Daarover gaat Kerstmis. Over een God van barmhartigheid. Over zachtheid. Aan die zachtheid hebben we met z’n allen, denk ik, heel erg veel behoefte. Hopelijk beperkt die zachtheid zich niet enkel tot Kerstmis, maar mag ze werkelijk in ons hart een plek hebben gevonden. En als dat nog niet zo is, kunnen we er zingend om bidden, bijvoorbeeld met het mooie lied ‘Wek mijn zachtheid weer’ (ja, opnieuw van Oosterhuis; ik kan het niet laten).
Ik wens je, nu de Kersttijd stilaan voorbij is, een jaar vol zachtheid toe, de zachtheid die we hebben mogen ontmoeten in het Kerstekind, Gods mensgeworden mildheid.

Pastor Gino.

Samen

‘Alleen ga je sneller, samen geraak je verder.’ (BZN 3 januari 2022)

Toen ik deze spreuk voor het eerst las, dacht ik terug aan mijn schooltijd als leerling en als leerkracht. Groepswerk werd niet altijd met groot enthousiasme aangevat want overleggen duurt een stuk langer dan alleen werken en ieders bijdrage kan daarin nogal verschillen. Het gebeurde dan wel eens dat in feite iemand van de groep het werk grotendeels alleen deed.
Zo werden de vele overlegmomenten met collega’s soms ook ervaren. Alleen een examen opstellen bijvoorbeeld ging inderdaad sneller maar je inspiratie om steeds nieuwe, aangepaste vragen te vinden raakte wel uitgeput. Als leerkracht geschiedenis en humane wetenschappen gaf ik vaak die vakken als enige in bepaalde klassen. Vandaar dat ik blij was om te kunnen overleggen met een collega want inderdaad: samen kom je verder!
Diezelfde ervaring heb ik ook bij het pastoraal werk. We vormen een team met de pastores en overleggen op regelmatige basis. In die overlegmomenten kruipt tijd maar samen geraken we verder want je krijgt een verscheidenheid aan ideeën en voorstellen. Waar je zelf niet aan dacht wordt je aangereikt door de ander. En daarin zit juist de verrijking!
Om het met de foto te zeggen: ieder brengt zijn of haar eigen kleur aan.
Mogen er dus veel inspirerende momenten van samenwerking zijn in 2022 voor u en voor ons.

Pastor Chris

© Pixabay

Ik wens je een gelukkig 2222!

Iemand wenste mij een gelukkig 2222. De onschuldige vergissing is goed voor een glimlach, al zou ik er wel voor tekenen, ware het alleen om te weten hoe de wereld er over 200 jaar zal uitzien. (Hoewel... elders zag ik een aankondiging voor nieuwjaar 2202, waarbij bijvoorbeeld de guldensporen van de slag 900 jaar oud zouden zijn 🤣 gelukkig zijn we daar nog niet aan toe...)
Het maakt wel duidelijk dat de indeling van de tijd (zeven dagen in de week, twaalf maanden in het jaar, ruim tweeduizend jaar sinds we begonnen te tellen...) niet 'uit de natuur' komt, maar 'gemaakt' is. Er zijn elders mensen, die het anders doen (denk maar aan de Chinese jaartelling of dichterbij de Arabische of ook de Joodse jaartellingen die anders zijn dan de onze en waarbij ook de lengte van het jaar anders is) en zelfs het meest intelligente dier heeft geen notie van deze indeling van de tijd.
Het is alleszins zo - voor mij toch - dat pakweg vorige woensdag slechts zeven dagen achter ons ligt, maar het niettemin 'een andere tijd' lijkt. Nieuwjaar opende echt een nieuwe realiteit, waarbij het voorgaande definitief aanvoelt 'als het verleden'. Mij stemt dat niet melancholisch, maar het maakt mij ontvankelijk voor de nieuwe kansen die zich aandienen: het nieuwe jaar is als een wit blad dat voorligt, waarin ik nog al mijn creativiteit kwijt kan. Dat zoveel mensen spreken over "goede voornemens" geeft aan dat ik toch niet alleen ben met dit besef...
Als het gaat over het Scheppingsverhaal, worstelen sommigen met de vraag "of het echt heeft plaatsgevonden" en hebben dan vooral een soort magisch gebeuren voor ogen. Eigenlijk heeft het hier alles mee te maken: over God die een indeling maakt - ook in de tijd - en daarvan ziet "dat ze zeer goed" is, al was het maar omdat ze regelmatig nieuwe kansen geeft. Het geeft zin om er weer tegenaan te gaan en er alvast een goed - who cares: - 2022 van te maken!

Tony, pastor

Langs een andere weg

“Zij vertrokken langs een andere weg naar hun land”. Zo wordt er verteld over de wijzen in het evangelie van vorige zondag, het feest van de Openbaring van de Heer, ‘Driekoningen’. De wijzen namen vanuit Betlehem een andere weg om naar hun land terug te keren. Ze deden dat om Herodes te vermijden, lezen we.
Een andere weg naar huis terugnemen als je ergens naartoe bent geweest, dat kan je inderdaad doen omdat er op de heenweg iets gebeurd is, omdat je gevaar wilt vermijden, of een file, of een omleiding, of een slecht wegdek enz.
Maar je kan ook een andere weg terugnemen, gewoon voor het plezier om eens iets anders te zien. Dat doe ik nogal eens, als ik de tijd heb: langs een andere weg terug naar huis gaan of rijden, langs een andere wijk, een ander stadsdeel, een ander deel van een streek. Zo kan elke tocht, elke reis, elke uitstap – zelfs al is het voor het werk of gewoon om boodschappen te doen - toch iets avontuurlijks hebben. Je ziet nieuwe dingen en nieuwe landschappen, in de stad ontdek je winkels of café’s of restaurantjes die je nog niet kende, of je vindt zelfs een betere weg dan degene die de GPS aangeeft…
De wijzen keerden langs een andere weg naar hun land terug nadat ze Jezus hadden ontdekt. Jezus ontmoeten kan een mens nieuwe wegen doen gaan: onverwachte, zelfs ongebaande wegen. Om als nieuwe mensen écht thuis te komen.
Moge de ontmoeting met Jezus ook ons op nieuwe, avontuurlijke wegen brengen in dit nieuwe jaar en altijd weer.

Pastor Benno.

Mannette © Pixabay

Het geluk van anderen geeft je vleugels

Nieuwjaardag is niet meer hetzelfde sinds mijn beide ouders zijn overleden. Gelukkig hangen we als broers en zussen wel goed aaneen en kunnen we nog altijd samen komen in het ouderlijk huis. Om het veilig te houden hadden we dit keer afgesproken om één generatie te laten bijeenkomen, dus niet de kleinkinderen en achterkleinkinderen van mijn ouders. Wat vooral opviel is dat de gesprekken helemaal anders verlopen. De gesprekken gingen meer over het verleden, herinneringen ophalen over hoe goed het vroeger wel was en wat we nu  missen. Dit is heel mooi en is ook een keertje deugddoend. Het thuisgevoel was weer eventjes aanwezig.
En toch, ik miste iets. Ik miste toekomst, jong leven, mensen die in de volle bloei van het leven staan en die tonen dat er vandaag ook nog mensen zijn die er volledig voor gaan. Die veranderingen aandurven, die het risico nemen, uit hun comfortzone komen, die alles over hebben voor het geluk van hun gezin, hun kinderen. Het geluk van hun kinderen is hun geluk. Geluk vinden in het gewone leven van elke dag. Een lach, het enthousiaste welkom van een kind kan wonderen doen als je moe gewerkt thuis komt van je werk. Meer dan het duurste cadeau geeft dat je vleugels. Dat hoor ik mijn kinderen dikwijls vertellen. En ja, dat maakt ook mij gelukkig.
Toen pastor Gino het zondag in de preek had over de drie wijzen had ik zo'n herkenning. Ook zij zijn buiten hun comfortzone moeten gaan, ze hebben het risico genomen om blindelings een ster te volgen zonder te weten waar die ster hen zou brengen. Ook zij hebben het geluk gevonden in een kind. Niet in rijkdom bij koning Herodes maar in de eenvoud van een stal. Niet in een wereld zonder angsten, zonder zorgen, zonder pijn, maar bij mensen die de moet hebben om in die situatie een kind te laten opgroeien en er alles aan doen om het te geven wat het nodig heeft. Want het geluk van hun kind is ook hun geluk. 

Dit wil ik jou toewensen dit jaar, verwondering en vreugde in de kleine dingen van elke dag.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 2 januari 2022: Openbaring – jaar C (Mt.2,1-12)

"Een ster ging voor hen uit"

Drie wijzen uit het Oosten hadden een ster gezien, die hen op weg zette. Je zou het een koningsster kunnen noemen, want zij zijn op weg gegaan om de ‘pasgeboren koning van de Joden’ te zien. Zo kwamen ze in Jeruzalem terecht bij koning Herodes om hem te vragen waar zij hem zouden vinden. Opvallend hoe verschillend de reacties zijn. De wijzen volgen de ster om het Kind hun hulde te brengen. Ze volgen de ster vanuit hun hart. Herodes ziet in de ster en het Kind enkel een bedreiging voor zijn machtspositie. Om die veilig te stellen, veinst hij dezelfde belangstelling te hebben als de wijzen. De ster brengt hen naar Bethlehem en bij het zien van het Kind worden zij vervuld van diepe vreugde. Ze erkennen in het Kind de nieuwe koning. De wijzen uit het Oosten kwamen geschenken brengen: goud, wierook en mirre. Zelf kregen zij ook een geschenk: door de ontmoeting met het Kind werden ze nieuwe mensen. Hun leven kreeg een andere wending; zij keerden langs een andere weg naar hun land terug.

Moge de ster ook voor ons uitgaan!

Pastor Chris

Ik wil mijn ster voor je uitzenden – zegt God – tot ze blijft stilstaan boven de plaats waar je Mij kunt ontmoeten. Ik hoop dat je hart ‘wijs’ genoeg is om die ster te durven volgen, want het is geen gemakkelijke weg. Blijf toch maar volhouden en weet dat elke plaats waar mensen het ‘brood van het leven’, van de pijn en van de vreugde delen, ‘Bethlehem’ wordt genoemd. Je zult er vrede ervaren en je kunnen verwarmen aan het vuur van mijn liefde en tederheid!

Erwin Roosen

Kerstmozaïek van Manuel Perez Paredes in Mexico City
© Thelmadatter via wikimedia commons.