Ge ziet er nog goed uit!

Onlangs zei ik tegen iemand op straat: ‘Ge ziet er nog goed uit!’. Het betrof een mevrouw die net haar tachtigste verjaardag had gevierd, en effectief heel koket en fris voor de dag kwam. Ik weet eigenlijk niet of de dame in kwestie nu geflatteerd was door mijn uitspraak, of dat het voor haar de zoveelste pijnlijke realiteitsconfrontatie was met het feit dat ze ouder werd. Nog veel meer ging ik hierover nadenken nadat ik deze week het interview op Radio 1 hoorde van Annemie Peeters met Ann Peuteman. Deze laatste heeft namelijk een boek en een documentaire gemaakt onder de titel ‘Rebels’. Ze maakte dit in opdracht van Victoria Deluxe, een Gents cultuurhuis waar mensen van alle leeftijden, met diverse achtergronden en uiteenlopende mens- en maatschappijbeelden, samen kunst creëren en presenteren. Vertrekpunt is dat de media, en bij uitbreiding onze maatschappij, ouderen vaak aan de kant schuift. Deze bevolkingscategorie komt niet vaak in beeld, hun mening wordt niet gevraagd als het over maatschappelijke vraagstukken gaat, en als ze in de schijnwerper komen te staan, worden ze helemaal niet gezien als ervaringsdeskundigen of als mensen die in iets een bepaalde expertise hebben, maar gewoon omdat ze oud zijn. Vaak denken we dat oude mensen vooral willen rusten. Het liefst zitten ze in hun luie stoel voor tv met een dekentje over hun knieën en zijn ze verlekkerd op ‘patékes en pralines’. Dagelijkse beslommeringen geven ze zoveel mogelijk uit handen en een uitgesproken mening hebben ze al lang niet meer. Vraag is echter of dat wel zo is? In het boek en de documentaire onder de titel ‘Rebels’ worden oudere mensen zelf aan het woord gelaten die zeggen ‘Het is genoeg geweest’. Het zijn ouderen die zeggen ‘Dit pikken wij niet meer. De manier waarop wij afgebeeld worden en hoe er met ons wordt omgegaan is niet oké!’. Het gaat dus over ouderen die zich elk op hun eigen manier verzetten tegen de beeldvorming die er is tegenover hen en dus een rebels kantje hebben. Hieronder kan je een trailer voor de documentaire bekijken. Ik denk dat datgene wat Ann Peuteman in haar boek aan de kaak stelt volledig terecht is. Als we over inclusie praten, dan denken we immers niet spontaan aan oudere mensen. Nochtans hebben zij vaak de indruk er niet meer bij te horen of niet meer van tel te zijn. Als christen en als kerk is het eveneens belangrijk om de ouderen onder ons met waardigheid en respect te benaderen. Ook in de Bijbel is er trouwens een grote waardering aanwezig voor de ouderdom. Wie oud is in de Bijbelse samenleving geniet aanzien. Ze worden er hoog geacht en ze worden geprezen voor de wijsheid die met hun leeftijd gepaard gaat. Iets waar trouwens ook paus Franciscus telkens weer toe oproept als hij ons uitnodigt om de ouderen onder ons als een geschenk te beschouwen. Ik zal in ieder geval twee keer nadenken vooraleer ik tegen iemand zeg dat ze er nog goed uitzien! Maar de waarheid mag toch gezegd worden? Misschien laat ik maar beter het woordje ‘nog’ weg…

Pastor Gino

De documentaire en het boek Rebels’ belicht de rebelse 75-plussers. Annemie Peeters nodigde Ann Peuteman uit voor een fijn gesprek.
@Radio 1

‘Laat je maar doen!’

Neen, dit is niet de dagspreuk van Bond zonder Naam. En ook geen politieke of maatschappelijke stellingname. Misschien dat sommige politieke leider dat wel graag zouden zien gebeuren, maar dat is dan hopelijk zonder de bevolking gerekend.
Dinsdag had ik een eerste afspraak bij de kinesist. Een peesontsteking blijkt een hardnekkig volhouden en dagelijks wandelen een onvoldoende oplossing voor het probleem. Ik was er vroeger al geweest en werd er opnieuw vriendelijk onthaald. Bij de oefeningen zei de kinesist mij: ‘Laat je maar doen!’. En hij voegde er onmiddellijk aan toe: ‘Dat is wel niet gemakkelijk, hé.’ Ik kon dat alleen maar beamen. ‘Je laten doen’ gaat in tegen wat ons al als kind geleerd wordt. Je neemt het heft best in eigen handen. Het vergt vertrouwen om het te kunnen doen. Groot vertrouwen vaak!
Eigenlijk is dat toch ook waartoe we worden opgeroepen als gelovige: ons laten raken door God, ons laten leiden door Jezus’ manier van leven! Dan wordt het mogelijk om te bouwen aan een wereld van rechtvaardigheid en vrede, zoals in het lied: Uw hand in mijn hand, allen zult Gij leiden. Uw woord in mijn woord: allen zult Gij troosten. Uw liefde in mijn hart: alles wordt nieuw.

Pastor Chris

© Pixabay

Waar heb ik mijn portefeuille nu weer gelegd...?

Ik ging vorige week om mijn "herfstprik" en het vaccinatiecentrum was nog gesloten. Dat centrum, dat op de eerste verdieping ligt, is toegankelijk via een overdekt hellend vlak en men was juist bezig om de mensen, die daar de nacht hadden doorgebracht, één voor één te vragen om te vertrekken nu het centrum zou openen. Alles gebeurde erg rustig en beleefd.
Toen ik wat later de omgeving weer verliet, de nieuwe prik in de arm, sprak iemand mij aan - ik vermoed dat hij daar had geslapen - met de vraag wat er binnen te doen was. "Daar geven ze covid vaccins", zei ik. De man keek mij onderzoekend aan en vroeg toen of ze daar ook papieren gaven. Ik ontkende en zei opnieuw dat het daar om covidvaccins ging. Hij vroeg me of ik er echt zeker van was dat er geen papieren werden gegeven. Daar was ik zeker van. Dus echt geen papieren vroeg hij een derde keer, en daar eindigde het gesprek. Ik moet zeggen dat ik erdoor aangedaan was; ik heb eigenlijk amper een idee van de strijd tegen uitzichtloosheid en wanhoop - waar deze man van getuigde - die kenmerkend moet zijn voor de velen die dagelijks staan aan te schuiven om 'papieren' te krijgen. Ik vroeg me nog af of ik er zelf wel bij stilsta hoe kostbaar de documenten in mijn portefeuille zijn, die ik nochtans zo vaak achteloos laat slingeren...
Kardinaal De Kesel was vorig weekend in onze pastorale eenheid. zie hier Hij bezocht een gezin dat een Oekraïense vluchteling opvangt. Zijn komst herinnert er mij aan hoezeer wij voor elkaar tot thuis kunnen zijn.

Tony, pastor.

Zorgen over de toekomst

Gisterenmiddag hoorde ik op het radionieuws hoe de rector van de KULeuven in zijn openingsrede voor het nieuwe academiejaar de politiekers opriep tot eendracht in deze crisistijd. Een paar uur later reed ik met de auto over de autosnelweg en luisterde weer naar het radionieuws: de eendracht van de politiekers bleek nog niet voor die avond te zijn. Daarover bezorgd peinzend, reed ik verder tot…bonkedebonkedebonk, ik een platte band had. Van het ene moment op het andere sloeg mijn bezorgdheid voor de toekomst in deze crisistijd om in een nog directere praktische zorg voor mijn eigen onmiddellijke toekomst: wat nu? Omdat het zo druk was – het was tijdens het spitsuur en het regende bovendien erg- besloot ik om toch maar over de pechstrook naar de eerstvolgende afrit te sukkelen en veiliger oorden op te zoeken. Dat lukte. Na nog enkele honderden meter over een drukke baan gereden te hebben, kon ik een rustige straat inslaan. Gelukkig ben ik aangesloten bij een pechverhelpingsdienst en heb ik die opgebeld. Het was heel druk, zeiden ze. De wachttijd kon oplopen tot twee uur. Niets aan te doen. En ik werd toch niet dringend verwacht. Omdat mijn wagen toch niet zo ideaal stond, heb ik aangebeld aan het huis waarvoor ik geparkeerd stond, met de vraag aan de vriendelijke bewoners of ik mijn auto op hun oprit mocht zetten, tot de wegenwacht kwam. Dat mocht zonder problemen. En omdat ik toch de tijd had, heb ik dan maar naar een parochiane gebeld met wie ik nog iets moest regelen. ‘En passant’ vertelde ik wat mij overkomen was. Heel bereidwillig stelde ze al direct voor om mij te komen halen. Dat was vriendelijk van haar maar niet nodig, want de wegenwachter was op komst. Gelukkig had ik een boek bij om te lezen tijdens het wachten. Zoals de Queen zaliger altijd een broodje in haar handtas had voor noodgevallen -zoals we zagen in het filmpje met Beertje Paddington – zo heb ik meestal een boek bij voor ‘onverwachte wachttijden’. Ik was nog maar even bezig, of de mevrouw uit het huis waarvoor ik stond, kwam vragen of ik niets nodig had, en of ik iets wou eten of drinken of zo… Ik dankte haar voor haar bezorgdheid. Nog even later kwam de wegenwachter eraan. Ondanks de drukte was hij heel opgewekt en vriendelijk. Met een indrukwekkend instrumentarium was mijn wiel ‘in een wip en een gauw’ verwisseld. Toen hij wegreed bedacht ik mij dat ik totaal onverwacht op minder dan een uur tijd contact had gehad met vier vriendelijke en zorgzame mensen. Dat stelt toch al wat gerust voor de toekomst, ook in deze crisistijd. Er zijn nog mensen van goede wil. Nu de politiek nog.

Pastor Benno.

@ Christian Bollow via Pixabay 

Heb jij al popcorn gegeten op zaterdag morgen?

Buitengewone dagen leiden soms tot buitengewone ervaringen. Vorige zaterdag at ik voor het eerst popcorn om 9:30 's morgens. Wat was er dan zo speciaal? We waren samen met zo'n 120 mensen uit verschillende landen van Europa en ver daarbuiten: Indië, Pakistan, Zuid-Afrika, Peru,...met 15 verschillende geloofsgemeenschappen. Allen waren we samen rond één parabel: de parabel van het mosterdzaadje.

Het Rijk van God kun je vergelijken met een mosterdzaadje, dat iemand op zijn akker zaaide. Zo’n mosterdzaadje is het kleinste van alle zaden, maar als het opgeschoten is, is het groter dan de struiken. Het wordt een boom, waar de vogels in zijn takken hun nest komen maken.’

Het was deugddoend om het te horen vertellen in de verschillende talen. Ikzelf heb het gehoord in het Zuid-Afrikaans. Het was een rijke ervaring om te zien hoe ze zo veraf ook hetzelfde verhaal vertellen en Godly Play ook daar zoveel mensen bij elkaar brengt om naar Gods Woord te luisteren. Het doet deugd te weten dat overal ter wereld zoveel kleine zaadjes gezaaid worden die kunnen opgroeien tot een grote boom waar vogels hun nesten in kunnen bouwen.

Veiligheid, een thuis, een toekomst,... het koninkrijk van God. Is dat niet de plaats waar we allemaal naar op zoek zijn? Als we nare dingen om ons heen zien gebeuren mogen we de moed niet verliezen. Beetje bij beetje groeit de boom. Beetje bij beetje wordt er gebouwd aan veiligheid, een thuis, een toekomst voor iedereen.

Help jij mee zaaien? Dan bouw ook jij mee aan het Rijk van God. Dan vinden meer mensen de weg naar een plaats waar het goed is om te wonen.

Pastor Mariette

Het aantal vogeltjes vermeerderde dag na dag.
In hun vleugels zaten wensen.
Op het einde kreeg eenieder zo'n vogeltje (wens) mee naar huis.
© Godly Play Vlaanderen

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 25 september: 26e zondag door het jaar – C: Lucas 16,19-31

Deze zondag lezen we het evangelie van ‘Lazarus en de onbarmhartige rijke’. Deze rijke man heeft geen naam in de tekst. De arme bedelaar heeft wel een naam: Lazarus. Hij is persoonlijk gekend en bemind door God. Hij heeft betekenis voor God. Zelfs zijn naam heeft een betekenis en een boodschap: Lazarus, Eleazar, ‘God helpt’. God laat de armen niet in de steek.
De rijke heeft geen naam en dus geen betekenis. Zijn rijkdom en zijn leven betekenen niets. Door zijn levenswijze heeft hij zich afgesloten voor God.
Dit evangelie roept ons op om de juiste keuzen te maken in het leven: om te kiezen voor wie God kiest. Wij spreken ook wel over de ‘naamlozen’, over de mensen zonder betekenis. Dit verhaal leert ons dat zij juist wel een naam hebben bij God en dus betekenis hebben voor God. En de ‘grote naam’ die mensen krijgen in onze wereld, betekent blijkbaar niets voor God.
Ook aan onze poort liggen er armen met een naam. Ze lopen rond in onze straten. Ze liggen soms letterlijk aan onze deur. We kunnen niet doen alsof ze er niet zijn. Ze hebben een naam. We worden opgeroepen om die naam te kennen. We worden uitgenodigd tot barmhartigheid. Niet alleen met geld, maar ook in onze maatschappelijke houding en politieke keuzen.
« Als ze naar Mozes en de profeten niet luisteren, zullen ze zich ook niet laten overreden als er iemand uit de doden opstaat ». Zo besluit dit evangelie. Wij luisteren elke zondag naar Mozes en de profeten. Wij vieren elke zondag dat er Iemand uit de doden is opgestaan. Moge Hij ons doen inzien hoe we de juiste keuzen kunnen maken en kiezen voor wie God kiest. Moge Hij ook onze naam kennen.

Pastor Benno.

Lazarus bedelt aan de deur van de rijke man (anoniem werk uit 1554)
© Wikimedia commons

We kunnen er niet meer onderuit…

Vandaag, 23 september, is het de herfstequinox. Op dat moment staat de zon loodrecht boven de evenaar, wat voor het noordelijk halfrond het begin van de herfst betekent. Op de herfstequinox zijn dag en nacht even lang. Vanaf vandaag kunnen we er dus niet meer onderuit: de herfst heeft definitief zijn intrede gedaan en de dagen worden alsmaar korter. Gisteren zei een buurvrouw nog tegen mij: Het is voor een heel lange tijd dat het sombere weer nu zal aanhouden. De wanhoop klonk bijna door in haar stem. Als we het zo bekijken, dan kan de moed ons inderdaad in de schoenen zakken. Donkere en koude dagen, waarbij enkel de huiskamer ons wat warmte en geborgenheid kan brengen. Maar ook dit laatste is twijfelachtig nu op veel plaatsen de maximumtemperatuur op 19 of zelfs 18 graden gezet zal worden. Op die manier zou je willen dat het zo vlug mogelijk Pasen wordt. De herfst is niet voor niets voor veel mensen het seizoen van de weemoed. Maar je kan het natuurlijk ook anders bekijken. Deze week kreeg ik nog een mailtje van een restaurant met de aankondiging van hun nieuwe menu onder de hoofding ‘Het mooiste seizoen’. En culinair is dat natuurlijk ook zo. De herfst biedt tal van zaken die we anders in het jaar niet tot ons kunnen nemen: wild, bospaddenstoelen, koolgroenten, hartige soepen, … En ook regen en wind kunnen soms eens deugd doen, zowel voor het land als voor ons mensen. Het is trouwens een zegen dat de seizoenen elkaar opvolgen. Stel je voor dat het altijd zomer zou zijn. Zouden we dat zo leuk vinden? Ook Prediker in het Oude Testament is zich hiervan bewust. ‘Alles heeft zijn tijd’, zegt hij. Hij roept ons op om ieder moment in de tijd naar zijn eigen waarde te schatten, ook de seizoenen. Ten volle leven in het moment, daar komt het op aan, want ieder moment is een geschenk van God. Zo ook dus de herfst. Het komt erop aan om het seizoen dat we begonnen zijn als een kans te zien, als een mogelijkheid en een opportuniteit. Genieten dus van het vele moois dat de herfst ons te bieden heeft: lekker eten, gezelligheid, afspreken met vrienden bij een goed glas wijn, dat boek beginnen dat al zo lang op jou ligt te wachten, een heerlijke herfstwandeling, … En nu het terug vroeger donker wordt en we sneller geneigd zijn de luiken om ons heen sluiten, kan het ook een tijd zijn van inkeer, van terug naar de bron, tijd maken om met jouw diepste zelf in contact te komen, en misschien de vruchten te oogsten van wat de zomer ons gebracht heeft. De volle maan dichtst bij de herfstequinox wordt in het Engels ‘Harvest Moon’ genoemd. Dit jaar was deze herfstmaan wat vroeger, rond 10 september. Voor veel landbouwers is deze oranjerode maan de voorbode van de herfst en dus de aankondiging dat het tijd is om te gaan oogsten (vandaar de naam ‘Harvest Moon’). Cassandra Wilson zingt er een ingetogen lied over (een cover van Neil Young), dat je hier kan beluisteren. Misschien de ideale aanzet om te mijmeren over hoe ik de komende maanden kan genieten van Gods herfstgeschenk…

Pastor Gino

Harvest Moon

Koploper?

‘Ga jij voorop? Ik volg’ (BZN 20 september 2022)

Meestal doorblader ik de sportpagina’s in de krant gewoon maar even. Kwestie van toch een beetje te weten wat er zoal gaande is. Bij het wielrennen valt mij altijd op dat een koploper het soms alleen afkan om te winnen maar meestal maar zo sterk is als zijn ploeg is. Zeker in een ronde moet je kunnen rekenen op je ploeg. En anderzijds moet je het vertrouwen van je ploeg krijgen.
Als iedereen in een ploeg koploper wil zijn lukt het niet, evenmin als er alleen maar volgers zijn. Misschien is dat ook wel wat zo in de kerk. Jezus sprak eenvoudige mensen aan met de woorden: ‘Kom en volg Mij!’ En ze deden het, zonder te weten waarheen de tocht hen zou leiden. Of wat die van hen zou vergen. Ze volgden Jezus: met vallen en opstaan, soms met een klein geloof. Soms dachten ze zelfs: ik hou het voor bekeken. Dit gaat mijn krachten te boven. En toch hielden ze vol, zoals Petrus. Zo werd hij ‘een koploper’, een bezieler van mensen. Vandaag en alle dagen klinkt ook Jezus’ woord: ‘Kom en volg Mij!’

Pastor Chris

© Pixabay

Compound in Argentinië

Ik sprak recent op een avond met iemand, die net terug was van noord Argentinië. Hij was daar op bezoek geweest bij vrienden en beschreef de ervaring, die blijkbaar nogal indringend geweest was. De vrienden in kwestie wonen in een compound - een gesloten gemeenschap, waar rond een hele groep van huizen een hoge, stevige muur is gebouwd. Mensen kunnen niet zomaar binnen en buiten, er is een poort. Deze wordt permanent bewaakt door gewapende veiligheidsmensen. Binnen het compound is "alles veilig". Mensen kunnen zonder probleem even binnenspringen bij de buren, om een zak suiker te lenen, bijvoorbeeld. Maar het is een ander verhaal om op stap te gaan buiten. Dan is het van belang om een persoonlijke lijfwacht mee te hebben, want het is niet veilig om onbewaakt de omgeving in te trekken.
Ik schrik daarvan. De mensen in kwestie blijken helemaal niet uitzonderlijk rijk te zijn. Het zijn eerder 'mensen zoals wij'. Maar er is zoveel criminaliteit dat er geen andere wijze van (over-)leven is, tenzij door zich op te sluiten in zo'n compound. Ik moet terugdenken aan de speelfilm "Man on fire", die over dat thema gaat. Het blijkt toch te bestaan en het blijkt voor de betrokkenen een alledaagse werkelijkheid te zijn.
Ik liep aansluitend in de richting van het Noordstation, voorbij het Rogierplein. Het was avond. Ik moest eraan denken dat ik die omgeving vroeger heb gekend als zeer groezelig, terwijl er momenteel niet echt onveiligheidsgevoel is. Natuurlijk hebben wij hier ook onze problemen, maar eigenlijk verloopt ons leven toch bijzonder comfortabel... Moet je nu echt aan de andere kant van de wereld het contrast zien om dat te beseffen?

Tony, pastor.

Verlangen

Gisteren heb ik zoals ontelbaar velen gekeken naar de uitvaart van de Queen. Zij heeft haar plicht gedaan. Moge zij binnengaan in de vreugde van de Heer. (Mt 25, 21). Mij troffen de woorden van de aartsbisschop van Canterbury in zijn preek in Westminster Abbey

“But in all cases those who serve will be loved and remembered when those who cling to power and privileges are long forgotten”, “maar in elk geval zullen allen die dienen nog lang geliefd en herinnerd worden, terwijl zij die vasthouden aan macht en privileges lang vergeten zijn”.
Zovele mensen hebben in de dagen vóór de uitvaart uren en uren aangeschoven om haar lichaam te groeten. Zovelen kwamen van heinde en ver om op één of andere manier de uitvaart bij te wonen. Zovelen hebben alles gevolgd via de media. Ik moest ook terugdenken aan de dagen van het sterven en de uitvaart van paus Johannes Paulus II en aan de gebeurtenissen rond het sterven en de begrafenis van koning Boudewijn.
Wat is het toch dat mensen beweegt op zo’n momenten? Het heeft uiteraard te maken met de mechanismen van massa-psychologie. En met het feit dat mensen getuigen willen zijn van een historische gebeurtenis: “ik was er toen ook bij…”. En ook het onderliggend verlangen naar geborgenheid in verbondenheid, saamhorigheid en eenheid speelt waarschijnlijk mee.
Maar toch: waarom zijn we zo getroffen als er iemand sterft in wie we trouw en dienstbaarheid belichaamd zien? Zou het niet kunnen zijn omdat we allemaal diep in ons het verlangen hebben naar trouw en betrouwbaarheid, naar echtheid en oprechtheid, naar gerechtigheid en waarheid? En misschien zelfs naar de bron van dat alles: dé Trouw, dé Waarheid, dé Liefde…
Het doet me denken aan de woorden van de heilige Augustinus in zijn ‘Belijdenissen’: “fecisti nos ad Te et inquietum cor nostrum donec requiescat in Te”, “Gij hebt ons zo gemaakt, God, dat wij op U gericht zijn; en onrustig is ons hart totdat het rust vindt in U”.

Pastor Benno.

‘Snow Queen’ © Goran Horvat via Pixabay.

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 18 september: 25e zondag door het jaar – C: Lucas 16, 1-13

Het evangelie van deze zondag begint met de parabel van de ‘onrechtvaardige rentmeester’. Een rentmeester is iemand die als taak heeft de eigendommen van iemand anders te beheren en die te doen opbrengen. De onrechtvaardige rentmeester in het evangelie wordt ontslagen omdat hij het bezit van een rijk man heeft verkwist. Vermits er in die tijd geen werkloosheidsuitkering bestond, vermindert de rentmeester nog vlug ‘en stoemelings’ de schulden van enkele mensen die bij zijn baas in het krijt staan. Hij hoopt dat ze hem later zullen helpen, als hij geen inkomen meer zal hebben. Ze hebben er immers alle baat bij dat hij daarover niet rept aan de rijke man. « De heer prees het in de onrechtvaardige rentmeester dat hij met overleg had gehandeld », zo besluit deze parabel.
We begrijpen de boodschap: ook wij zijn rentmeesters. Ook wij worden opgeroepen om ‘met overleg te handelen’. Wij hebben deze wereld met al wat erop is ook ‘in beheer’ gekregen. Aan ons is het om er mee zorg voor te dragen dat alles goed en eerlijk loopt: de verhoudingen tussen volken en mensen, het beheer van grondstoffen, de economie, het klimaat,… Maar we hebben ook ons eigen leven ‘in beheer’ gekregen, met de kansen en talenten die ons gegeven zijn, met de mensen die ons zijn toevertrouwd.
De Heer verwacht van ons dat wij ‘rechtvaardige rentmeesters’ zijn: mensen die zich bewust zijn van hun verantwoordelijkheid in de wereld en in hun eigen leven, mensen die ook in het kleine betrouwbaar zijn, mensen die durven kiezen voor God en het goede.
Zondag na zondag wil Jezus ons daarin bemoedigen en inspireren en ons daarvoor de nodige kracht en onderscheiding geven. Laten we ervoor openstaan.

Pastor Benno.

Parabel van de rijke man en de rentmeester
© Rijksmuseum via wikimedia commons

Pomp and Circumstance

Eergisteren had pastor Tony het reeds over de overleden Queen. Graag wil ik daar vandaag ook nog even mijn steentje toe bijdragen. Ik moet immers toegeven dat ik altijd iets anglofiels in mij heb gehad, en de afgelopen week was dan ook een ‘once in a lifetime’ gebeurtenis. Wat mij vooral opvalt is hoezeer het overlijden van de koningin zoveel mensen beroert, zodanig zelfs dat ze bereid zijn om vele uren op voorhand in de rij te gaan staan om haar nog een laatste groet te brengen. Moest ik momenteel in Londen wonen, ik zou wellicht precies hetzelfde doen. En wie kan niet onder de indruk zijn van alle tradities, gebruiken en rituelen die bij dit overlijden en de aanstelling van een nieuwe koning gepaard gaan? Dezer dagen beleven we het toppunt van de gekende Engelse ‘pomp and circumstance’. Deze haast niet te vertalen uitdrukking (je kan het misschien vertalen door ‘pracht en praal’) is eigenlijk afkomstig van William Shakespeare, en beschrijft een ceremonie die gepaard gaat met de nodige luister en grandeur. Nergens ter wereld is men zo gespecialiseerd hierin als in het Verenigd Koninkrijk. Om jaloers op te zijn. Zelfs het Vaticaan kan er volgens mij niet aan tippen. Voor velen is dit alles wat overdreven en achterhaald, maar zelf geloof ik toch in de kracht ervan. Ook voor ons eigen liturgisch vieren! In de zestiger jaren hebben we in onze vernieuwingsdrift vaak heel veel ritualisering overboord gegooid en dit om de liturgie te vereenvoudigen. Maar jammer genoeg hebben we ook hier en daar het kind met het badwater weggegooid. Begrijp mij niet verkeerd, ik wil niet terug naar de preconciliaire liturgie, ik ben echt een kind van Vaticanum II, maar hier en daar zou wat meer ‘pomp and circumstance’ op zijn plaats zijn. Huub Oosterhuis zei ooit in een gedicht dat hij in de liturgie al zijn zintuigen wil aangesproken weten, ook bijvoorbeeld het oog en de reuk. Maar vaak is onze liturgie een cerebrale aangelegenheid, waar we louter geappelleerd worden op vlak van ons verstand. Er moet iets te beleven zijn in de liturgie, opdat we met heel ons wezen opgetild zouden kunnen worden naar iets hogers. En daar zien we dezer dagen in het Verenigd Koninkrijk tal van voorbeelden van. Misschien vinden we er hier en daar wat inspiratie voor onze manier van vieren? En om een muzikale ode te brengen aan de overleden Queen, het prachtige ‘Nimrod’ uit de ‘Enigma Variations’ van Edward Elgar, een componist die zelf ook niet vies was van enige pracht en praal, getuige hiervan bijvoorbeeld zijn ‘Pomp and Circumstance Marches’.

Pastor Gino

Ik ben er even niet

Ik was gistermorgen, zoals ik meestal doe, de krant aan het doornemen. De digitale versie weliswaar, want dat gaat vlugger. Uitgebreidere artikels kan ik dan nadien lezen in de papieren versie. Als leerkracht op pensioen werd ik getroffen door de titel: ‘Deconnectie. Ook leraar mag onbereikbaar zijn.’
En dan stond er verder te lezen: ‘Moeten we dat kennen voor de toets?’ Dat soort berichtjes om kwart over elf ’s avonds, ouders die boos zijn omdat er niet snel wordt geantwoord of leerkrachten die nog laat communiceren over een extra taak. Er heerst veel digitale stress en frustratie bij leerlingen, leerkrachten, ouders en directies.’ (Standaard 14/09/2022)
Hoe herkenbaar! Zeker in de laatste jaren dat ik lesgaf. ‘Smartschool’ deed zijn intrede op school. ‘Bereikbaarheid’ werd een sleutelwoord. En in examentijd, als de stress hoogtepunten bereikte, werd dat een heel rekbaar begrip. En niet alleen bij leerlingen, ook wij, leerkrachten, ontsnapten er niet aan. Alle punten moesten ingevoerd worden op Smartschool. Kunt u zich de paniek voorstellen wanneer de server het liet afweten?

‘Deconnectie’: hebben we daar niet allemaal nood aan? ‘Rust roest’, zeggen ze. Wat dan met te weinig rust? Ik zou zeggen: ‘Laten we maar af en toe deconnecteren!’ Ook Jezus ging af en toe een berg op om tot rust te komen in verbondenheid met zijn Vader. En Hij spoorde zijn leerlingen aan hetzelfde te doen.

Pastor Chris

@ Pixabay

The queen

De superlatieven zijn niet uit de lucht nu de Engelse koningin gestorven is. Men spreekt van een monument, zelfs van een tijdperk. Elisabeth heeft dan ook vele jaren op de troon gezeten - weinigen hebben de tijd gekend dat zij er nog niet was. Toch heb ik de indruk dat er meer is: de omvang van de menigte, die haar komt groeten en een laatste eer te bewijzen doet mij denken dat ze ook bijzonder geliefd was. Op zichzelf zou dat kunnen verwonderen. Als koningin - als mens - had zij iets "onpersoonlijks" in de zin dat zij haar eigen persoon nooit mocht tonen. Emotie was in sommige Engelse kringen sowieso al uit den boze, zeker bij de vorstin! Haar standpunt kenden we niet; sommigen zochten zelfs achter haar outfit - blijkbaar één van de weinige vlakken waar ze wel een persoonlijke keuze publiekelijk kon tonen - codes of signalen over haar eigen mening. "Droeg ze toen en toen misschien blauw en geel om Europese sympathie te tonen?" enzovoort. Wonderbaarlijk geliefd: heeft geliefd zijn immers niet als eerste voorwaarde: gekend zijn?

(Humor mocht blijkbaar wel. Zelf vond ik the afternoon tea met beertje paddington het einde. De grimas van het beertje als hij - spoiler alert - de boterham uit de handtas ziet komen of het subtiele 'oh' van de koningin, amper meer dan een zuchtje... Eeuwigheidswaarde welhaast!)

Tegelijk zie je dan de Britse politiek - een premier die gaat en een andere die komt. Wat een contrast. Degene die ging had niet de beste reputatie en werd wel eens beschreven als een schreeuwer, een opportunist, een ego, een alfa mannetje, met een populistisch kantje. Wat een contrast! Daarnaast bekeken, doet the queen mij denken aan Jesaja 42 "Zie hier mijn dienstknecht, die Ik ondersteun; mijn uitverkorene, die Mij welgevallig is. ... Hij roept niet en schreeuwt niet, hij laat zijn stem niet horen op straat." Zou het dat zijn waarom zij geliefd was? Zou de publieke opinie het verschil aanvoelen - en waarderen - tussen het schreeuwerige en datgene wat diepgang heeft?

Tony, pastor.

Zot van Dimpna

Ik ben afkomstig uit Geel, als u dat nog niet wist. Geel is een grote gemeente – nu zelfs een stad- in de provincie Antwerpen. Ze is al eeuwen bekend om de verzorging van geesteszieken door ‘gezinsverpleging’: mensen met psychische problemen wonen in bij de plaatselijke bevolking, delen hun leven, helpen in het huishouden en – vroeger vooral- op het veld. Dit soort ‘therapie van het dagelijkse leven’ wordt intussen nagevolgd op meerdere plaatsen in de wereld. Maar in Geel gebeurt dit al sinds de Middeleeuwen. Dat komt zo. In Geel werd en wordt namelijk de heilige Dimpna vereerd. Zij was een Ierse prinses die volgens de legende ergens in de zevende eeuw leefde. Toen haar moeder gestorven was, wilde haar vader, een heidense koning, met haar trouwen, omdat ze de enige was die zo mooi was als haar moeder. Dimpna, die christen was, weigerde uiteraard zulk een incestueus huwelijk en vluchtte met haar biechtvader Gerebernus in een bootje overzee. Ze kwamen in Antwerpen terecht en voeren zo verder langs de Nete tot in Geel, waar ze zich vestigden. Haar vader ging haar met zijn soldaten achterna en kwam haar op het spoor. Verblind door zijn waanzinnige begeerte sloeg hij met het zwaard zijn eigen dochter het hoofd af. Ook Gerebernus werd ter dood gebracht. Hun lichamen werden door de inwoners van Geel piëteitsvol begraven. Mensen kwamen bidden bij het graf van Dimpna en er gebeurden wonderen. Vooral ‘simpelen van geest’ en geesteszieken vonden genezing of minstens vertroosting door te bidden tot Dimpna, die had weerstaan aan de waanzin van haar vader. Zo ontstond de verering van Dimpna. Mensen met psychische problemen kwamen naar Geel om te bidden bij de relieken van Dimpna, die ondertussen in een speciaal daarvoor gebouwde kerk waren ondergebracht. Doorgaans verbleven de pelgrims voor negen dagen – de tijd van een noveen- in Geel en werden ze ondergebracht bij de inwoners. Een aantal van hen bleef in Geel wonen omdat ze zich daar goed voelden. Zo ontstond de ‘gezinsverpleging’ in Geel, wat de gemeente de eretitel ‘barmhartige stede’ opleverde.

Het verhaal van Dimpna wordt natuurlijk beschreven in haar ‘vita’, haar heiligenleven. Het werd ook uitgebeeld op schilderijen. Zo heeft Goossen Van der Weyden – kleinzoon van Rogier – in 1505 een prachtig altaarstuk gemaakt met acht taferelen uit het leven van Dimpna, voor de abdijkerk van Tongerlo, niet ver van Geel. Na een aantal omzwervingen sinds de Franse revolutie werd dit monumentale werk aangekocht door de Vlaamse ‘Phoebus Foundation’ en gerestaureerd. Het is nu te zien in een interessante tentoonstelling in de Sint-Dimnakerk in Geel, onder het motto: ‘zot van Dimpna’. Het verhaal van een sterke vrouw die ons aanspoort om niet toe te geven aan de waanzin van geweld in al zijn vormen en ons inspireert om aandacht te hebben voor de zwakken en eenvoudigen in ons midden.

Pastor Benno.

Het terugvinden van de sarcofagen van Dimpna en Gerebernus in Geel. Eén van de taferelen van het altaarstuk van Goossen Van der Weyden © Phoebus Foundation

Waar het hart van vol is...

Gisteren hoorden we het nog in het evangelie hoe de Goede Herder de 99 schapen achterliet om op zoek te gaan naar dat ene verloren schaap. Hij had er alles voor over om wat verloren was terug te vinden. Waar het hart van vol is...
Het voorbije jaar heb ik iemand leren kennen met een hart dat overloopt. En haar enthousiasme werkt aanstekelijk. Griet is een tiental jaar ouder dan ikzelf, ze heeft zoveel uitstraling en toont zo'n nabijheid, een schat van een mens ! Zij is ook één van de trekkers die het Europese Godly Play congres in goede banen leidt. Nee, geen trekker die op de barricade staat, maar een stille werker die kan tonen hoe gelukkig ze is met wat ze al heeft kunnen verwezenlijken en je meetrekt in het verhaal. Die mensen rond zich schaart om mee te werken. Ze weet je zo te enthousiasmeren dat je als vanzelf ook blij wordt dat je mag meewerken. (Denk maar aan het 'blommeke van papier' waarover ik eerder schreef.)
Vandaag stuurde ze mij een filmpje waarop de leerlingen van de derde kleuterklas, waar ze regelmatig Godly Play verhalen vertelt, het themalied van het congres zingen met gebaren erbij. 'Wil je wel geloven dat het groeien gaat...' 

Het mosterdzaadje is aan het groeien omdat het hart er vol van is, het loopt over en vult het hart van anderen. Zelfs de beiaardier van Mechelen is door haar enthousiasme gebeten en zal volgende zaterdag het themalied over Mechelen laten klinken. 

Als het hart er vol van is, is er heel veel mogelijk. Ik kan nog veel van haar leren.

Pastor Mariette

ps: ze heeft mijn zus en mij enthousiast gemaakt om 500 koekjes te bakken voor bij de koffie

Ze zijn met velen, het Volk van God,
allen met het hart op de juiste plaats.
© Mariette

Stilstaan bij het evangelie

‘Vreugde over één zondaar die zich bekeert’

Met deze drie parabels krijgen we een bemoedigend stukje evangelie te horen! Bij het lezen ervan dacht ik spontaan aan het Godly Play-verhaal over de ‘goede herder’. De goede herder doet er alles aan om dat ene schaap, dat verloren is, terug te vinden. Wanneer hij het teruggevonden heeft, kan hij niet anders dan zijn vreugde delen. Ook de Vader, die zijn jongste zoon terug ziet thuiskomen, is vervuld van vreugde en laat onmiddellijk een feestmaal aanrichten: "Feest en vrolijkheid moet er zijn want mijn zoon was dood en is weer levend geworden, hij was verloren en is teruggevonden." (Lc. 15,24)
Gods liefde en barmhartigheid kennen geen grenzen. In de verschillende parabels die Jezus vertelt, zit een rode draad: omdat Hij liefde is, geeft God het niet zomaar op met ons! Hij blijft geloven dat er in ons hart plaats is waar zijn liefde goede grond vindt en vruchten kan dragen. De Vader wacht ons steeds barmhartig op telkens we ons falen erkennen en de moed opbrengen om naar Hem terug te keren. Hij laat ons de vrijheid om al dan niet op Zijn barmhartigheid in te gaan. En toegegeven, echt berouw betonen is niet altijd gemakkelijk. Iemand een nieuwe kans geven ook niet. En toch! God roept ons op om beide te doen.

Pastor Chris

Wat je ook gedaan hebt,
als je dat wil, ben je altijd opnieuw welkom bij Mij - zegt God.
Ik kijk naar je uit en wil voor je bidden
opdat je de stap kunt zetten en om vergeving durft vragen.
Ik wil je omarmen en je liefhebben,
omdat je Mijn kind bent en blijft,
waarheen jouw weg je ook heeft geleid.
Geef je Mij die kans?
Mag Ik jouw hart verwarmen met Mijn warmhartigheid?
Ik hoop het - zegt God.

naar Erwin Roosen

Het verloren schaap©Victor M. Vicente Selvas WikimediaCommons

’t Is weer voorbij die mooie zomer

De zomer lijkt nu wel echt voorbij te zijn. De meesten onder ons zijn terug aan het werk, de hete temperaturen liggen achter ons, de eerste regenbuien en onweders hebben we ook al gehad, … En natuurlijk kunnen we misschien nog in de komende weken een ‘été indien’ meemaken, maar dat is toch niet hetzelfde als die twee volle maanden zomer. De meeste mensen die ik tegenkom vonden het een geweldige zomer. Soms wat te warm, maar laten we daar toch niet over klagen! Hopelijk hebben die twee maanden ons verkwikt, en misschien zat er ook wel één of andere trip naar een verre of minder verre bestemming in die ons even helemaal heeft doen ‘dépayseren’. Zelf was ik eind augustus nog in de Italiaanse Dolomieten, en ik verbleef er onder andere in een klein dorpje in de bergen waar een oud pelgrimshotel helemaal was gerenoveerd en bij de tijd gebracht door een lokale familie. De zoon, die zich helemaal had omgeturnd van ingenieur naar hoteluitbater, gaf me mee dat hij er een hotel van wou maken voor nieuwe hedendaagse pelgrims. Mensen zijn vandaag op zoek naar een beleving, net zoals pelgrims vroeger, en in dat hotel was die beleving lekker eten met producten van lokale boeren, rust en stilte met kamers die bijdragen tot introspectie en de wellness van de natuur rondom waar je een zuurstofbad kan nemen in de naaldwouden en jouw lichaam kan laten verwennen in een bergmeertje (dat op drie kwartier wandelen van het hotel lag, wel bergop). En zoals pelgrims die op bedevaart trekken dit doen om achteraf hun dagdagelijks leven te voeden met hun ervaringen van de pelgrimstocht, willen ook hedendaagse pelgrims iets van hun beleving op reis meenemen naar het gewone dagdagelijkse leven, om dit leven rijker en voller te maken. Ik vond dit een mooie gedachte, want het zou toch niet mogen zijn dat zo’n ervaring als een vakantie niets bijdraagt tot een verrijking van ons leven van elke dag. Mijn vraag is dus: wat neem jij mee van de afgelopen vakantieperiode naar het ‘normale leven’ dat we opnieuw begonnen zijn? Hoe kan datgene wat we beleefd of ervaren hebben ons leven van elke dag verrijken en verdiepen?

Pastor Gino

Zien

‘Wie het kleine ziet, ziet veel’ (BZN 4 september 2022)

‘Let op de kleine lettertjes’, een veel gehoorde raadgeving! En terecht, want in de kleine lettertjes zitten vaak de belangrijke details en soms ’het addertje’. Maar bij het lezen van de spreuk van vorige zondag dacht ik niet onmiddellijk daar aan. Het kleine zien of willen zien, vraagt om ‘kijken met het hart’. Er is aandacht voor nodig. Wat groot is, valt meestal op. Het kleine is vaak meer verborgen, springt niet in het oog. Ik slaag er niet altijd in om met voldoende aandacht te kijken maar ik probeer het.
Op een wandeling kijken naar een bloem die de droogte overleefd heeft, een spinnenweb in de haag, de mussen en mezen in hun waterbakje, … Maar in de ontmoeting met mensen zit het hem vaak in kleine dingen. Recent zag ik een vader die zijn dochtertje, een peuter nog, leerde fietsen. Hij hield het fietsje recht en liep mee. Ik keek er met plezier naar en kreeg een warme glimlach van de mama die volgde. Of een buurvrouw die op wandel met haar hondje even blijft staan om een praatje te maken. …
Er is zoveel te zien! Jezus gaat ons voor in het ‘zien van het kleine’!

Pastor Chris

©Pixabay

Doem of belofte?

Het is vaker gehoorde uitspraak deze dagen: de tijd van de overvloed is definitief voorbij. Het zijn vooral de peperdure energieprijzen die in die zin doen denken. Het zou je kunnen zin geven om te jammeren, dat het allemaal toch zo erg is, dat de verantwoordelijken hiervoor toch wel heel schuldig zijn, enzovoort. Het is ook waar: voor zeer vele mensen is wat we meemaken buitengewoon lastig en dan hebben we het laatste nog niet gezien.
Maar kijk, ook de hoopvolle stemmen zijn niet verdwenen uit het debat. Ik las gisteren een bijdrage van een energie econoom, die stelde dat we tegelijk een opportuniteit beleven. Dat de appel wel heel erg zuur is, spreekt niemand tegen. Maar de huidige energieprijzen zullen ons doen, waartoe Greta Thunberg maar amper in geslaagd is: écht nadenken over ons verbruik en ons gedrag veranderen. Wordt het een dikke truien winter? Zo goed als zeker. Worden er meer zonnepanelen gelegd? Dat blijkt al zo. Zullen er op termijn minder fossiele brandstoffen opgestookt worden? Daar twijfelt niemand aan. Zal de koolstofuitstoot nu wel dalen (zoals tijdens de lockdowns...) en halen we misschien toch de klimaatdoelstellingen van 2030 - wat plots minder utopisch lijkt, door de massale inzet op isolatie, rationeler gebruik en hernieuwbare energie?
Als we deze crisis bekijken vanuit het standpunt van ons eigen comfort, dan ziet het er niet zo goed uit. Als we deze crisis bekijken vanuit het standpunt van de toekomstkansen van onze kinderen, dan zou het wel eens een heel ander verhaal kunnen zijn. Misschien smaakt de appel dan toch iets minder zuur...

Tony, pastor

door de zure appel bijten © Marije via Flickr

Ik heb dorst

Gisteren, 5 september, was het de feestdag van Moeder Teresa van Calcutta. Het was ook de 25e verjaardag van haar overlijden: ze stierf op 5 september 1997. Ze werd heilig verklaard door paus Johannes Paulus II op 4 september 2016. Haar sterf- en feestdag werd door de Verenigde Naties ook uitgeroepen tot ‘Internationale Dag van de Liefdadigheid’, een dag om dankbaar te zijn om al het goede dat mensen voor hun medemensen doen en om te zien hoe we zelf ook ‘liefdadig’ kunnen zijn: ‘daden van liefde’ stellen, heel concreet.
Vorige week dan weer mocht ik in de basiliek van Koekelberg het toneelstuk ‘Briser la statue’ van Gilbert Cesbron zien, over de heilige Theresia van Lisieux. Met dit toneelstuk wilde de auteur komaf maken met het zoeterig gedacht dat vele mensen over Theresia van Lisieux hebben, mede veroorzaakt door de vrome afbeeldingen die er van haar bestaan. Theresia is geen ‘flauw Treesje’, maar iemand met een geweldig Godsvertrouwen dat ook ons nog steeds kan inspireren en bemoedigen. In het komende Theresia-jaar dat in de basiliek gelanceerd wordt, zullen we nog van haar horen.
In zijn boek ‘Ik heb dorst’ legt de Canadese schrijver Jacques Gauthier uit hoe Theresia van Lisieux en Teresa van Calcutta allebei getroffen waren door de woorden van Jezus aan het kruis: “Ik heb dorst”. Jezus heeft dorst naar ons, naar ons antwoord op zijn liefde, naar onze wederliefde die tot uiting komt in daden van liefde.
Moeder Teresa haalde vaak een tekst uit een brief van Theresia van Lisieux aan om haar zending uit te leggen:
“Diezelfde God die verklaart dat Hij het ons niet hoeft te zeggen als Hij honger heeft, is er niet voor teruggeschrokken om een beetje water te bedelen bij de Samaritaanse vrouw. Hij had dorst… Maar toen Hij zei: ‘geef Mij te drinken’ was het de liefde van zijn arm schepsel die de Schepper van het heelal afsmeekte. Hij had dorst naar liefde…”.
Wat mij daarbij treft, is dat zowel Theresia van Lisieux als Teresa van Calcutta ook de ‘nacht van het geloof’ hebben gekend: beiden hebben gedurende jaren geen enkele innerlijke bevestiging van Gods aanwezigheid gevoeld, maar leefden ‘in het naakte geloof’, als het ware in het donker, zonder geestelijke vertroosting of bemoediging. In die zin zijn ze heiligen voor onze tijd die zoekt naar God. Zij leren ons dat we God niet moeten zoeken in schone gevoelens of emoties, maar dat Hij aanwezig is waar daden van liefde worden gesteld.

Pastor Benno.

© Sambeet D via Pixabay 

Kijk mama, de keuken is een zee !

Zaterdag was er een verjaardagsfeestje voor drie van mijn kleinkinderen. Na twee maanden vakantie, van reizen, Chirokamp, sportkampjes,... was het een blij weerzien. Ondanks de voorspellingen viel het weer nog goed mee, tot plots uit het niets een heuse stortbui uit de lucht kwam vallen. Tijd dan voor de cadeautjes.
Toen de zon weer in al haar glorie straalde gingen we met z'n allen naar buiten om de frisse lucht op te snuiven. Wat kan dat toch heerlijk ruiken na zo'n fikse regenbui.
Wat we niet hadden gezien, was dat de kleinste spruit (3 jaar) weer naar binnen was geglipt. Hij had zijn triptrap tot bij de pompbak getrokken en was alvast aan de afwas begonnen. Alleen was hij vergeten dat je een kraan ook kan dichtzetten. Toen we wilden binnenkomen riep hij met pretoogjes: "Kijk mama, de keuken is een zee !"
Het voordeel van oma zijn is dat je je op zo'n moment mag gelukkig voelen. Heerlijk vond ik het!  Die stralende oogjes, het feit dat hij eraan gedacht had om de handen uit de mouwen te steken, een systeem bedacht om het te laten slagen en gelukkig te zijn dat het werkte (op een klein detail na). Wat mij vooral trof was de verwondering voor het nieuwe: "de keuken is een zee !".
Voor de ouders is dat allicht andere koek. Alhoewel, ze smolten ook voor zijn goede bedoelingen en dekten het toe met de mantel der liefde. En... hij had voor een gezamenlijke activiteit gezorgd. Nichtjes en neefjes sloegen de handen in elkaar en op geen tijd was de keuken 'spic en span'.
Dat is mijn droom voor het komende werkjaar: out of de box denken, pretoogjes bij de creatieve ideeën die ontstaan en mensen die de handen in elkaar slaan om mee te werken aan Zijn droom voor deze wereld. Droom jij ook mee? Of heb je al pretoogjes? Of misschien kriebelt het om de handen uit de mouwen te steken?

Pastor Mariette

© Industriemuseum

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 4 september : 23e zondag door het jaar – C : Lucas 14, 26-33

« In die tijd trokken talloze mensen met Jezus mee ». Zo begint het evangelie van deze zondag. « Met Jezus meetrekken », dat doen wij ook. Wij, christenen, trekken met Jezus mee door het leven, Wij proberen Hem te volgen. Wij proberen te leven als zijn volgelingen, als zijn leerlingen. Wij willen van Hem leren hoe we gelukkig kunnen worden en elkaar gelukkig kunnen maken.
Wat Jezus zegt aan de mensen die indertijd met Hem meetrokken, geldt ook voor ons.
Vooreerst, volgeling of leerling van Jezus zijn, dat doe je met heel je leven, je gezins- en familieleven incluis. Er is geen ‘afdeling’ van ons leven waar we geen christen hoeven te zijn, waar we het evangelie niet hoeven te beleven.
Jezus volgen betekent ook : je kruis dragen, de lasten van het leven op je nemen en juist daar proberen te leven als christen vanuit onze verbondenheid met Jezus. Hij die zijn kruis heeft gedragen, draagt ook onze kruisen, onze zorgen, ons lijden mee. Hij leeft en wij leven met Hem.
En tenslotte, leerling van Jezus zijn is heel concreet. Het heeft ook te maken met de manier waarop we omgaan met onze financies, met onze bezittingen. Ook op dat vlak geldt het evangelie.
Proberen Jezus te volgen is dus een « zaak van aangelegenheid ». Daarover moet nagedacht worden. Daarvoor moeten we best, zoals de man in het evangelie die een toren ging bouwen, eens « gaan zitten om een begroting te maken » : om na te denken hoe we in ons persoonlijk leven en samenleven ons christen-zijn concreet kunnen maken. En daarbij bidden om inzicht en kracht om de juiste keuzen te kunnen doen.

Pastor Benno.

© Pixabay

Er zijn zo van die dagen

Er zijn zo van die dagen dat je denkt: dit wordt niet mijn dag. Een ‘offday of een baaldag’! Welke naam je er ook aan geeft, het verandert niets aan het gevoel.
Gisteren was zo’n dag. Het zat hem in grote en kleine dingen. Ik was vergeten brood uit te zetten. Het papiertje om mij er aan te herinneren lag wel klaar in de keuken maar ik was vergeten om er naar te kijken. Het verdriet om dierbare overledenen flakkerde weer op bij het zien van hun foto. Een antwoord op een mail viel, jammer genoeg, anders uit dan verwacht. Ik had geen fut om veel te doen. De bezorgdheid om een zieke vriend woog zwaarder dan anders, …
En ik dacht terug aan een tekst van Phil Bosmans: ‘Omdat de mens het ritme van de zee volgt’. (Zo ben ik toch bij BZN.)

Een mensenleven is zo wonderlijk, zo onbegrijpelijk. Jaar in jaar uit, dag in dag uit beweeg je je tussen mensen en dingen. Sommige dagen schijnt de zon en je weet niet waarom. Je bent tevreden. Je ziet de mooie en de geode kanten van het leven. Je lacht, je danst, je dankt.je werk gaat vlot. Iedereen is vriendelijk tegen je. Je weet niet waarom. …
Je zou de tijd van vrede en diepe vreugde willen laten voortduren.
Maar ineens verandert alles weer.
’t Is alsof een te hevige zon de wolken aantrekt. Er komt een soort droefheid over je, die je niet kunt verklaren. Je ziet alles weer zwart. Je denkt dat de anderen niets meer van je moeten hebben. je zoekt in een kleinigheid een reden om te klagen …
Je denkt dat dit zo zal voortgaan, dat deze stemming niet meer zal wijken. En je weet niet waarom. Misschien ben je moe. Je weet het niet. waarom moet het zo zijn?
Omdat de mens een stuk ‘natuur’ is, met lentedagen en herfstdagen, met e warmte van de zomer en de kou van de winter.
Omdat de mens het ritme van de zee volgt: eb en vloed. …
Als je dit begrijpt, kun je vol moed en vertrouwen verder, want dan weet je dat na elke nacht weer een nieuwe morgen komt. Als je dit aanvaarden kunt, zal je door dit regelmatige ‘op’ en ‘neer’ steeds dieper en vreugdevoller gaan leven.

’s Avonds kreeg ik een sms van een vriendin met de vraag: “Kom je morgen niet eens langs?”

Het tij begon te keren.

Pastor Chris

© Pixabay