Wat morgen brengt

Sinds 23 jaar organiseert de Vriendenkring van de Karmel van Onze-Lieve-Vrouw van Troost in Vilvoorde, een kunsttentoonstelling in de binnentuin van het klooster. Een prachtige locatie waarin de werken van 21 kunstenaars werden opgesteld. Er waren heel wat werken die mijn sympathie kregen maar dit beeld wil ik toch even met u delen. Het is van Wilfried Jacops, een kunstenaar uit Aalst. De catalogus vermeldt dat hij “tot 1991 als steen- en beeldhouwer-restaurateur aan het werk was aan het justitiepaleis, het stadhuis en de kathedraal in Brussel. Favoriete thema’s zijn: ontstaan, groeien en geboren worden. Hij werkt graag met handen als symbolische dragers, ontvangers en schenkers en met de zon als energetische bron.” Dit werk draagt de titel: ‘Wat morgen brengt’. Twee hoofden en twee handen. Ze vormen een open kring naar boven toe. Daar ligt de toekomst, ze reiken uit naar iets anders dat van buiten hen moet komen, niet vanuit henzelf. Het staat nog te gebeuren. Dat drukt de titel dan ook uit. Wat morgen brengt weten we immers nog niet, gelukkig misschien. Het heeft veel te maken met onze manier van in het leven staan als christen. Uitkijken naar de toekomst die God met ons wil maken, een nieuwe toekomst en die met vertrouwen tegemoet zien, ook al kennen we ze nog niet. Omarm ze maar met open handen, Hij zal ons niet teleurstellen…

Pastor Guido

©Guido Vandeperre

Driedaagse

Geen wieler- of ander sportevenement, geen korte citytrip, … Wel het vieren tijdens het Pinksterweekend! Voor mij werd deze ‘driedaagse reis’ (om het zo uit te drukken) er eentje om dankbaar aan terug te denken..
Het begon op zaterdagavond in de mooie kerk van de Goede Bijstand in het centrum Van Brussel. In de kerk was het stil en rustig, een heel verschil met het bruisende stadsleven buiten. Vanuit de pastorale eenheden van Anderlecht, Centrum en Aleidis kwamen we samen voor een Pinksterwake rond de gaven van de Geest. Samen bidden, luisteren, muziek beluisteren, stil worden, … : zoals de leerlingen en de vrouwen verwachtten we de Geest van God, die Jezus hen en ons beloofde en belooft. Een intens gebeuren!
De volgende dag, Pinksterzondag, vierden we de komst van Gods Geest, met een meertalige viering in de kerk van de Heilige familie in Sint-Lambrechts-Woluwe. Er was slechts één viering voor de Franstalige, Syrisch-Katholieke en Nederlandstalige gemeenschap samen. Het was zoals in Handelingen geschreven staat: ‘Zij hoorden hen spreken in hun eigen taal.’ De verbondenheid kende geen grenzen van taal die dag.
En gisteren, Pinkstermaandag, trokken we op bedevaart naar Jezus-Eik. Met een kleine groep stapte ik mee te voet naar daar, genietend van de rust van het bos, het mooie weer, de meditaties waar Raf Beyns voor zorgde, een gesprek, … . We vierden eucharistie in het mooie kerkje van Jezus-Eik, toegewijd aan Maria. Bovendien was het de feestdag van Maria, Moeder van de kerk, waarover pastor al schreef. Het was mooi om de ‘driedaagse Pinksterreis’ te mogen afsluiten in gebed tot Maria, die openstond voor de Heilige Geest. ‘Dat wij mogen openstaan voor de Heilige Geest om zoals Maria te kunnen doen wat de Heer van ons verlangt.’

Pastor Chris

© Pixabay

De kracht van verhalen vertellen

Gisteren vierden we het feest van Pinksteren. Door een foutje in de planning, was er toch een catechese gepland.  Een verlengd weekend... dat riskeert dat gezinnen andere plannen hebben en dat we met een klein groepje zouden zijn. En het was ook zo. Maar wat voor een groepje ! Het waren de kinderen die zelden of nooit afwezig waren de voorbije twee jaar. Wat fijn dat ze toch op het aanbod zijn ingegaan.
De bedoeling van deze bijeenkomst, die de laatste was voor dit werkjaar, was om even achterom te kijken en te zien wat het voorbije catechesejaar gebracht heeft. Toen ik het verhaal van de profeet Jona inzette, vertelde een communicant spontaan het hele verhaal verder. Dat triggerde  zo dat we ook de volgende verhalen overliepen: van Abram die Abraham werd en van Mozes en het scheppingsverhaal. Ze waren blij dat ze er konden over vertellen.
Er was ook een deeltje evaluatie: van vond je leuk aan de catechese en wat vond je minder leuk? En ja hoor er bestaan nog zekerheden, de klassieker kwam terug: het vroeg opstaan op zondagmorgen vonden ze minder leuk, wat ook minder leuk werd ervaren was dat ze nog veel vragen hadden over God en over Jezus. Leuk waren de verhalen over de profeten en dat ze nadien mochten  tekenen in hun schrift.
Er was die bijeenkomst een creatief moment voorzien maar dat gaf dan wel de gelegenheid om hen de kans te geven om de vragen te stellen waar ze nog mee zaten. Een greep uit de oogst:

- Waarom kunnen we de Geest niet zien en hoe weten we dat hij er is?
- Kan je God voorstellen als een mens?
- Hoe komt het dat wij de verhalen nog allemaal kennen?
- Wat is er met Jozef gebeurd?
- Hoe is Maria gestorven?

We zijn niet op alle vragen kunnen ingaan, maar hoe dankbaar was ik, dat we juist op Pinksteren  konden vertellen over Jezus, over God, over de Geest. Ik voelde mij verbonden met de apostelen die de kracht in zich kregen om te getuigen, om verhalen te vertellen en het Verhaal verder te laten gaan. 
Wanneer ik eindigde met de boodschap dat Jezus ook aan ons vraagt om de verhalen verder te vertellen kwam er een tinteling in hun ogen. Daar hadden ze nog niet aan gedacht.

Ik kon mij geen betere Pinksteren wensen, ik ben zeker dat ook de Geest  bij ons was. 

Pastor Mariette

© De kracht van verhalen vertellen

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 28 mei 2023 – Pinksteren (Joh. 20, 19-23)

De vrees zit er nog diep in bij de leerlingen: ‘de deur was op slot uit vrees voor de Joden.’
Zij weten nog niet goed wat zij moeten denken over het lege graf. in de tekst voorafgaand aan dit stukje evangelie staat wel ‘dat de andere leerling … zag en tot geloof kwam’. En Maria van Magdala ontmoette Jezus bij het graf en ging dit verkondigen aan de leerlingen. Maar de twijfel was nog niet weggenomen. Op dat ogenblik kwam Jezus in hun midden staan en was ‘vrede’ zijn eerste woord. (Joh.20, 19) ‘Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik jullie.’ (Joh.20, 21) Jezus’ woorden maken duidelijk dat het niet de bedoeling is dat de leerlingen bang achter gesloten deuren blijven zitten. De opstanding van Jezus met Pasen krijgt pas zijn volle betekenis wanneer die opstanding ook gebeurt bij zijn volgelingen. De leerlingen werden opgeroepen om de Blijde Boodschap in woord en daad te gaan verkondigen. En daarin staan ze niet alleen: ‘Na deze woorden ademde Hij over hen. “Ontvang de heilige Geest”, zei Hij.’ (Joh.20, 22)
Vandaag herdenken wij dat Gods Geest werd uitge­stort over Maria en de leerlingen. Een gebeuren dat die kleine groep volgelingen aaneensmeedde tot 'Kerk'. Pinksteren, het geboortefeest van samen Kerk-zijn! Moge de Geest ook van ons enthousiaste, hoopvolle en vreugdevolle christenen maken!

Pastor Chris

Adem over mij, God. Adem in mij.
Laat jouw geest mijn leven overschaduwen
en mijn hart vullen
met een laaiend enthousiasme
voor de zending die Jij mij geeft,
en met een vuur van liefde
voor elke mens, zonder onderscheid.
Doe mij herboren worden! Maak mij nieuw!
Geef mij jouw zegen,
opdat ik zelf een zegen mag worden
voor mijn medemensen.
En laat mij voor altijd beseffen
dat ik jouw kind mag zijn
en dat jouw liefde mij mooi maakt.

Erwin Roosen

Jo 20,19-23: Luca Signorelli,
de verrezen Christus verschijnt aan Zijn leerlingen,1514, Detroit Institute of Arts
©Wikimedia Commons 

Trouw blijven

Gisteren vierde ik 24 jaar priesterschap. Ik introduceerde het vrolijkerwijs aan tafel met te zeggen: “Vandaag ben ik 24 jaar niet getrouwd, maar wel gewijd.”
Een priester is inderdaad niet getrouwd volgens de voorschriften van de Katholieke Kerk, maar dat wil niet zeggen dat hij niet trouw moet zijn aan wat hij beloofd heeft zoveel jaren terug. Trouw zijn aan je belofte, of het nu als gehuwde of als priester is, is essentieel voor het geluk.
Alle begrip voor diegenen die na een tijd ontdekken dat hun belofte van toen niet volledig realiseerbaar was. Voor hen is er altijd de kans om opnieuw te beginnen aan een nieuwe uitdaging tot “trouw blijven”. Het is een uitdaging, ook in onze tijd, om zich te binden voor lange tijd, zelfs voor het leven. Samen oud worden als koppel, of als lid van een congregatie of bisdom, of als actief lid in een geloofsgemeenschap, is een vreugde temidden van het lijden dat gepaard gaat met ouder worden.
Laatst was ik op een vormselviering van zeven 17-jarigen die zich durven te binden aan Jezus en haar kerk. Ook voor hen is er de “bindingsangst”, maar hebben bewust gekozen die te overwinnen. Moge al onze jongeren die hun vormsel doen deze mooie Maria maand in hun hart de troost en sterkte vinden die een binding met Jezus en God geeft.
Op de wijding toen waren mijn Boeddhistische en Hindoe leraren aanwezig als teken van mijn en onze verbondenheid met andere religies.

Pastor Peter

Priesterwijding Peter Baekelmans

Warm-koud in de Kerk

Wijlen kardinaal Suenens schreef in zijn biografisch boek “Terugblik en verwachting” dat hij als hulpbisschop in de vroege jaren zestig door een seminarist werd aangesproken met de woorden “Ik ben tegen de Kerk!”, waarop hij iets antwoordde als “tja… wie zou daar niet tegen zijn?” Het verbaasde mij om zulke woorden te lezen van iemand die zo toonaangevend zou worden tijdens het tweede Vaticaans Concilie… en toch verwondert het mij ook niet. Want eigenlijk lijkt iedereen effectief wel een goede reden te hebben om tegen de Kerk te zijn, niet zelden om gronden die een factcheck wel kunnen doorstaan. Als je er goed bij stilstaat, zou je het zelfs kunnen omdraaien: hoe zou het komen dat er mensen zijn die wél in de Kerk blijven ondanks die vele schaduwkanten? Wat (of wie?) zou het toch zijn dat mensen toch zin geeft om verbonden te zijn met dat grote huis? Als gelovige kijken we voor het antwoord in de richting van Gods Geest waarvan gezegd wordt dat Hij ‘goesting’ geeft in die gemeenschap en die mensen – haast altijd ‘en toch’ – ervoor doet kiezen. Misschien hadden we de covid tijd nodig – toen het leven van de Kerk op een lager pitje werd gezet – om scherper te zien waar de meerwaarde gelegen is en konden wij het einde van de covid tijd en het feestelijke hernemen van het kerkelijke leven (ik zie ons nog bezig in de mooie tuin in Stokkel…) om de Geest haast tastbaar aanwezig te voelen.
Als het inderdaad Gods Geest is die ons naast koud ook warm doet blazen, dan is Pinksteren de verjaardag van de Kerk, want dan is zij geboren op het eerste Pinksterfeest…
Voor zondag dus alvast: van harte een Gelukkige Verjaardag!

Pastor Tony

© Taize

Rijdende beiaard

Op moederdag ging in Mechelen de 750e editie van de Hanswijkprocessie uit. Tony wijdde er zijn bijdrage van vrijdag 12 mei al aan. In 1272 werd in de stad het Mariabeeld rondgedragen om de pestepidemie te bezweren en er werd beloofd om dat in de toekomst elk jaar weer opnieuw te doen. Zo’n editie wilde ik niet missen. Het heeft iets van een mini-bedevaart in de stad. Kardinaal Danneels was een grote supporter van de processie. In periodes waarin het wat minder ging met dit gebeuren bleef hij erop aan dringen dat ze elk jaar zou blijven uitgaan. Ooit zei hij aan jongeren die zich klaarmaakten voor Wereldjongerendagen, dat je af en toe je geloof moet voelen in je spieren en je pezen, met andere woorden, ga eens op bedevaart, op pelgrimstocht. Dat zullen heel wat figuranten wel gevoeld hebben, zeker de dragers van het Rumoldusschrijn en het beeld van Onze-Lieve-Vrouw. Naast de Bijbelse en historische taferelen sprong ook dit tafereel in het oog: de rijdende beiaard. Een juweeltje waar Mechelen, dé beiaardstad trots mag op zijn. In Mechelen komen vanuit de hele wereld mensen studeren aan de beiaardschool. De stad heeft een zestal beiaarden: twee in de kathedraal, eentje in OLV over de Dijlekerk, een studie-exemplaar in de beiaard school en de twee mobiele exemplaren. Dit is de meest recente en net als alle andere wagens werd hij door een paard voortgetrokken. Wat is er mooier dan zo’n instrument dat het koor begeleidde? Geen luide muziek uit boxen maar het heldere spel van een paar tientallen klokken galmde door de straten. Daarom alleen al zou je de straat opgaan. Dat deden we in het spoor van OLV van Hanswijk. Zij bleef glimlachen en zag dat het goed was…

Pastor Guido

Rijdende beiaard © Guido Vandeperre

Moeder van de Kerk

“Liefde gaf u duizend namen” staat in het oude Marialied dat we misschien ook zingen in deze meimaand-Mariamaand. We eren Maria met vele namen, met vele titels: Moeder Gods, Onze-Lieve-Vrouw, Koningin van de vrede… Zoals geliefden steeds weer nieuwe koosnamen vinden voor elkaar, zo hebben de christenen in de loop der eeuwen vele namen aan Maria gegeven. In de ‘litanie van Onze-Lieve-Vrouw’ worden er een aantal opgesomd. Eén van die eretitels van Maria is: ‘Moeder van de Kerk’. Maria is de moeder van Jezus maar ook van allen die door het doopsel broers en zussen van Jezus zijn geworden. En dus is zij ook moeder van de kerkgemeenschap, die we de trouwens ook ‘het Lichaam van Christus’ noemen.
In 2018 heeft paus Franciscus een nieuwe feestdag ingesteld om Maria te eren als Moeder van de Kerk. Die feestdag wordt sinds dan elk jaar gevierd op de dag na Pinksteren, pinkstermaandag.
Dit nieuwe feest nodigt ons uit om te vertrouwen op Maria’s moederlijke zorg voor de Kerk en voor onze plaatselijke gemeenschappen. Op de dag na Pinksteren vragen we Maria voor ons te bidden: dat de heilige Geest ons mag bezielen in ons samenleven en -werken als kerkgemeenschap. In de eerste lezing van de viering op dit feest, uit de Handelingen van de apostelen (1,12-14), wordt verteld hoe de apostelen na Jezus’ Hemelvaart als jonge Kerk “eensgezind bleven volharden in het gebed, samen… met Maria, de moeder van Jezus…”. Zo worden ook wij in ons kerk-zijn nog steeds bemoedigd door de aanwezigheid van Maria. In het evangelie van deze feestdag (Johannes 19,25-34) zegt Jezus aan de apostel en zo ook aan ons: “Ziedaar uw moeder”.
Ook wij kunnen op pinkstermaandag Maria, onze moeder gaan eren en haar vragen te bidden voor de Kerk, voor onze gemeenschappen en voor ons allen die proberen kerk te vormen. Op 29 mei gaan we immers weer op bedevaart naar Jezus-Eik. Om 11u vieren we daar de eucharistie op deze mooie feestdag van Maria, Moeder van de Kerk. Welkom.

Pastor Benno.

photosforyou via pixabay

Schrik

Wat ik de laatste jaren graag doe is gaan wandelen op één van de wandelingen die in de omgeving georganiseerd worden door één van de wandelclubs aangesloten bij Wandelsport Vlaanderen (google eens ‘wandelkalender’). Het is de ideale manier om je omgeving beter te leren kennen en echt praktisch georganiseerd: je schrijft je in aan de start, je kiest dan zelf welke afstand je wil wandelen – meestal is er keuze tussen 5 km tot 50 km – en je vertrekt wanneer je wil tussen 7 en 15 en je volgt de pijltjes die de vrijwilligers speciaal voor die dag hebben opgehangen. En, alle 6 tot 8 km is er een rustpost waar de club iets te eten of te drinken aanbiedt aan zeer democratische prijzen. Een ware aanrader dus. Op een doorsneezondag wandel ik dan meestal tussen de 20 en 30 km aan een goed tempo.
Maar toch, de laatste keer dat ik op die manier was gaan wandelen was op 6 november vorig jaar, dat is dus al meer dan 6 maanden geleden – en dat terwijl ik vroeger regelmatig 30 of meer wandelingen per jaar deed. Tja, blijkbaar was er altijd een goed excuus of iets anders te doen. Zou het zijn omdat mijn linkerknie pijn doet, dat ik te dik of te lui aan het worden ben, of alle twee... Les excuses sont faites pour s’en servir, zegt men zo mooi in het Frans.
Deze morgen tijdens de Eucharistie de eerste lezing heb gehoord over de leerlingen die zich na Pasen opgesloten hadden uit schrik voor de Joden. Niet buiten durven komen. En dat terwijl het nu toch bijna Pinksteren is.
Enfin, ik heb mijn schrik overwonnen; heb mijn wandelschoenen aangetrokken, mijn wandelstokken meegenomen om de knieën te ondersteunen en heb me beperkt tot 12 km in Heverleebos. Het was mooi, het was goed en het heeft deugd gedaan. 12 km was genoeg, maar het heeft deugd gedaan.
En de schrik is weg. Nu kan het echt Pinksteren worden!

Diaken Dirk

inschrijvingsbewijs wandeling’ © Dirk Van Erps

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 21 mei, 7de Paaszondag-A : Johannes 17, 1-11a

‘Vader, verheerlijk uw Zoon’

Deze evangelietekst is het begin van het afscheidsgebed of ‘hogepriesterlijk gebed’ van Jezus. Jezus moet afscheid nemen van zijn leerlingen. Ook Hem valt dit zwaar. Het samenzijn van Jezus en zijn leerlingen was intens geweest; dan doet afscheid nemen pijn. Jezus spreekt over zijn verbondenheid met God, zijn Vader. ‘Verheerlijk Mij nu, Vader, aan uw zijde, en bekleed Mij met de heerlijkheid die Ik bij U bezat voordat de wereld bestond.’ (Joh.17,5)
Door het werk, de taak te volbrengen die God hem gaf, heeft Jezus God geopenbaard. Enkele zondagen geleden hoorden we Jezus zeggen: ‘Wie Mij gezien heeft, heeft de Vader gezien.’ (Joh.14,9)
In Jezus kreeg Gods Rijk gestalte. Jezus bidt ook voor zijn leerlingen, voor degenen die Hem zijn toevertrouwd, toen en nu. Door Hem hebben zij de vader leren kennen, zijn zij gekomen tot geloof. Hij bad dat het werk dat Hij begonnen is, door zijn leerlingen zou worden voortgezet in eensgezindheid en in verbondenheid met de Vader en met Hem. Jezus’ gebed voor zijn leerlingen geldt over alle grenzen van tijd en ruimte, dus ook voor ons hier en nu.

Pastor Chris

Als je mijn woord ter harte neemt
en als je je leven afstemt op mijn golflengte,
wil Ik je laten delen in het wonder van de verrijzenis – zegt God.
Omdat Ik van je hou,
wil Ik je nieuw en eeuwig leven geven
over de grenzen van tijd en ruimte heen.
Ik hoop dat je mijn uitgestrekte hand wilt vastpakken
en dat je je aan Mij durft toevertrouwen,
wanneer de aardse zon voorgoed zal ondergaan
en plaats zal maken voor mijn licht en liefde.

Erwin Roosen

Christus en Zijn, ook onze Vader:
Fridolin Leiber, Pater noster (2e helft 18e eeuw)
© Wikimedia Commons

De Hemel is niet ver weg

Gisteren was het Hemelvaartsdag. ‘Al heeft Hij ons verlaten, Hij laat ons nooit alleen’ is een lied bij dat feest dat mij heel dierbaar is. Het is een tekst van de hand van de dichter Jan Willem Schulte Nordholt. Je kan het hier beluisteren, maar met een andere melodie dan we gewoon zijn (hier is het een melodie van Georg Philipp Telemann). Als iemand die ons lief was is heengegaan, dan zijn er tal van zaken die ons aan die geliefde herinneren. Zo ook bij Jezus. Op de één of andere manier blijft hij aanwezig. ‘Wat wij in Hem bezaten is altijd om ons heen’. Vooral in de liefde die we rondom ons zien is Hij aanwezig. Overal waar zorg voor elkaar en trouwe liefde is, daar is Hij terug te vinden. En doorheen al die concrete tekens van liefde die we om ons heen zien, kunnen we zeggen: ‘Ja, we zijn door Hem bemind’. Het feit dat Jezus is heengegaan doet ons dus nog des te meer beseffen dat alles in ons geloof om liefde gaat. De Hemel waar Jezus naar toe is gegaan is dus niet ver weg, maar is altijd om ons heen, in de liefde.

Pastor Gino

Zalige Hemelvaart!

Het u al eens aan iemand een Zalige Hemelvaart toegewenst? Het feest van Hemelvaart, op de veertigste dag van Pasen, zou vandaag misschien geen feestdag meer worden; de herdenking van de pauselijke encycliek Rerum Novarum en het daaraan gekoppelde feest van de arbeidsbeweging, houdt het feest zeker wel in stand, al zullen sommigen zich afvragen wat de twee met elkaar te maken hebben.
Wat vier je immers op Hemelvaart? Dat “Jezus op een wolk ten hemel werd opgenomen”, zoals de handelingen beschrijven? Dan heeft de luchtvaart, of toch zeker de ruimtevaart, voor en ontgoocheling gezorgd. Vieren we dat Hij weggegaan is - en waar is Hij dan naartoe?
De lezing van de handelingen vertelt verder hoe Engelen aan de leerlingen kwamen zeggen “sta toch niet naar de hemel te staren!” Misschien brengt dat ons wel de betekenis van het feest: dat Jezus op de aarde te vinden is – dat Hij bij ons is – en blijft! – anders dan vóór de verrijzenis, maar niettemin. Zo komen we hem tegen in de sacramenten, maar ook in de noodlijdenden, voor wie we goede werken doen – ‘want wat ge voor de minste van de mijnen hebt gedaan, hebt ge voor mij gedaan!’ Het heeft dus toch betekenis om Rerum Novarum, dat handelt over de strijd tegen de onrechtvaardigheid, op deze dag te vieren.
Misschien is de naam “Hemelvaart” wat misleidend. Maar geef toe, het feest van “Ons Heer Blijft-nu-bij-ons” bekt toch voor geen meter?

Tony, pastor

De blik naar de hemel gericht © picture-alliance (Image)

Een verhaal

Begin deze zomer trekt IJD, Jongerenpastoraal, weer op Pluskamp. Zo’n 100 deelnemers tussen 10 en 23 jaar leven een week samen en delen hun spel, hun bidden, hun eten, hun werken rond een Bijbelverhaal. En dat verhaal is ook de kern van het jaarthema van IJD: Binnenstebuiten. Of kort gezegd: wat in jou leeft, zoals je geloof, naar buiten laten komen. Het centrale verhaal komt uit de Handelingen van de Apostelen (8,4-8.26-40) en vertelt hoe Filippus in gesprek gaat met een Ethiopiër die op de terugweg is van Jeruzalem naar zijn thuisland. Op het einde van het gesprek vraagt de man om door Filippus gedoopt te worden. Met dit verhaal gingen de begeleiders aan de slag toen ze onlangs samen waren op een voorbereidingsweekend. Ze deden dat door te werken met ‘symboolpanelen’. Bedoeling daarbij is om de kerngedachten en de personages uit het verhaal op een paneel te zetten met allerlei symbolen en figuurtjes om zo het verhaal op een eigen manier tot leven te laten komen. De verschillende kleuren en vormen hebben hun eigen betekenis. Alle groepjes gingen aan de slag en vertelden daarna hoe zij het verhaal hadden verstaan en uitgebeeld. De foto toont het paneel van één van de groepjes. Het mooie was te horen hoe elk groepje op zijn eigen manier in hetzelfde verhaal andere accenten zag en legde en dat zo verschillend verbeeldde op de panelen. Het werd een rijke uitwisseling. Het treft me dan telkens weer hoe elkeen zijn of haar eigen accenten legt in een Bijbelverhaal en er andere dingen uit meeneemt. Het zegt me eens te meer dan we samen groeien als christen, in het delen van en rond dat Woord, een levend Woord. Het leeft verder in elk van ons. Het verhaal is nooit af…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Spannend

‘Jij bent een spannend boek’ (BZN 5 mei 2023)

Ik moet het toegeven: ik lees graag een spannend boek, een detective of een thriller.
Gelukkig dat er bibliotheken bestaan om zo’n boeken te kunnen uitlenen want anders zou ik zeker moeten verhuizen om meer plaats te hebben voor boeken.
De kers op de taart, zou ik zeggen, is dan een historische thriller. Geschiedenis was mijn belangrijkste vak als leerkracht, vandaar. Op dit moment lees ik ‘Regicide’ van Robert Harris. ‘Na de moord op koning Charles I volgt een klopjacht op de daders.’ Harris probeert zich aan bekende feiten te houden; gebeurtenissen, data en locaties zijn nauwgezet gevolgd en vrijwel alle personages hebben werkelijk bestaan.
Ik lees deze spreuk van BZN ook graag figuurlijk. Mensen zijn ook ‘spannende boeken’ als je hen echt ontmoet en leert kennen. Er zijn altijd onvermoede kanten, een karaktertrek die je nog niet was opgevallen, een reactie die je niet had verwacht, …
Zo’n ‘mensenboek’: het blijft spannend!

Pastor Chris

Je bent van .... (Oostkamp) als ...

Op Facebook volg ik de gemeente van mijn jeugd. Op die manier kom ik nog eens bekende namen en gezichten tegen en dat doet deugd. Mijn aandacht gaat ook naar de rubriek 'Durf te vragen'. Oostkampenaren op zoek naar een babysit, een aanhangwagen om even verhuis te doen, een adres van een podologue,... alles krijgt daar zijn plaats en ook een antwoord. Het valt op dat mensen daarop reageren en helpen naar een oplossing te zoeken. Een gratis dienstbaarheid aan elkaar. Onderlinge solidariteit, hoe mooi is dat. Of die onderlinge hulp een religieuze motivatie heeft weet ik niet, maar het werkt. Er ontstaat een netwerk van mensen die betrokken leven op elkaar. Mooi !
Ik dacht spontaan aan de parabel van het mosterdzaadje, een klein initiatief kan uitgroeien tot een netwerk, tot een grote struik waar de vogels zich kunnen in nestelen.

Zou die solidariteit ook werken in stadscontext? Ik vraag het mij af. Misschien wel, misschien kunnen we vanuit onze kerkgemeenschap een handje helpen om de noden van de armsten van onze buurten te helpen.
Daarvoor kunnen we rekenen op de medewerkers van de Sint-Vincentius à Paulo genootschap die wekelijks meer dan 100 coli uitdelen. Mogen we ook op jouw solidariteit rekenen? Surf dan naar de website. 

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 14 mei, zesde Paaszondag A : Johannes 14, 15-21

« Als gij Mij liefhebt, zult ge mijn geboden onderhouden » zegt Jezus in het evangelie van deze zondag. Daar zit logica in : als je iemand graag ziet, probeer je het hem of haar naar de zin te maken, probeer je te doen wat hij of zij graag heeft. Jezus graag zien, Jezus in je leven binnenlaten, betekent ook dat we proberen te doen wat Hij graag heeft, dat we proberen te be-leven wat Hij heeft voorgeleefd : dat we proberen zijn evangelie gestalte te geven door onze manier van leven, dat we proberen zijn boodschap in daden om te zetten.
Maar dat kunnen we niet alleen. We hebben kracht nodig die van buiten ons komt, we hebben iemand nodig die ons kracht geeft. « Dan zal de Vader op mijn gebed u een andere Helper geven om voor altijd bij u te blijven : de Geest van de waarheid… » zegt Jezus. Hij belooft ons de Heilige Geest : God die in ons werkt, die ons kracht geeft, die ons in waarheid doet leven. De apostelen kregen deze belofte te horen tijdens het Laatste Avondmaal, enkele uren voordat Jezus ging sterven op het kruis. Wij krijgen deze woorden de horen in de paastijd, twee weken vóór Pinksteren. Wij vieren en geloven dat Jezus leeft en ons niet in de steek laat : « Ik zal u niet verweesd achterlaten… » zegt Jezus ook aan ons. En Hij voegt eraan toe, ook voor ons : « Ik leef en ook gij zult leven ».
Jezus leeft en wij leven met Hem, reeds in dit bestaan en over de dood heen. Hij doet ons inzien wat het grote mysterie van het leven is, wat de oorsprong en het doel is van ons bestaan : liefde. « wie Mij liefheeft, zal door mijn Vader bemind worden ; ook Ik zal hem beminnen en Ik zal mij aan hem openbaren ». Met Jezus op weg gaan en God in je leven binnenlaten, is binnengaan in een dynamiek van liefde en zo gaandeweg Jezus beter leren kennen en ontdekken wie God is.
Reeds nu en altijd weer mogen we bidden tot en om de Geest van liefde met de oude woorden van het Pinksterlied :
« Gij zijt de gave Gods, Gij zijt de grote Trooster in de tijd, de bron waaruit het leven springt, het liefdesvuur dat ons doordringt. Verlicht ons duistere verstand, geef dat ons hart van liefde brandt en dat ons zwakke lichaam leeft vanuit de kracht die Gij ons geeft ».

Pastor Benno.

Dan zal de Vader op mijn gebed u een andere Helper geven:
Gregorius De Grote en de H. Geest, manuscript 12e eeuw 
©British Library via wikimedia commons

Traditie

De kruidtuin in Leuven heeft een uitzonderlijke laan met “bomen” van blauwe regen die al bijna 100 jaar oud zijn. Het is steeds een plezier om dit elk jaar terug te zien bloeien. Zovele generaties die hier al van genoten hebben in de lente….
Traditie is ook zo. Het is een kennis die doorgegeven wordt van generatie op generatie. Confucius, de Chinese filosoof van de vijfde eeuw voor Christus, was heilig overtuigd van de waarde van traditie, maar heden ten dage is die eerbied voor traditie ver te zoeken, ook in ons land. Vernieuwing is natuurlijk ook een goede zaak, maar zonder rekening te houden met wat door zovele eeuwen heen als waardevol is gevonden wordt alles wat vergankelijker en verliest men zijn houvast in het leven, in de maatschappij, in religie.
Zijn we nog fier op wat zovele mensen voor zovele eeuwen hebben geloofd in de Kerk? Onze dogma’s, onze sacramenten, onze heiligen, onze boeken… Herbronnen kan ons doen herleven.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Maria, toon dat gij onze moeder zijt…

Het is dit jaar 750 jaar dat de Hanswijkprocessie door de straten van Mechelen trekt. Dat daar niet meer ruchtbaarheid aan gegeven wordt, zegt niets over de kwaliteit van dit gebeuren, maar veeleer over de ingesteldheid van de organisatoren, die niet in de eerste plaats de grote publieke belangstelling zoeken, maar wel een ingetogen gebeuren willen organiseren en dat vraagt nu eenmaal om de juiste geestesgesteldheid…
Wat er driekwart millennium geleden gebeurde, is nog moeilijk te achterhalen. De Middeleeuwers beleefden het geloof op een naar onze smaak behoorlijk magische wijze. Maria werd aanroepen tegen een epidemie en omdat ‘het werkte’ beloofde men om jaarlijks een processie te organiseren, met als centrale aanroep: “Maria, toon dat gij onze moeder zijt!”. Het gebeuren heeft de Vlaamse canon niet gehaald, maar heeft de plaatselijke Maria verering wel gestalte gegeven gedurende vele jaren en het bestaat nog steeds.
Vandaag is de processie en religieus, maar ook een cultureel, historisch en artistiek hoogstaand gebeuren waarin de heilsgeschiedenis wordt uitgebeeld met talloze figuranten in aangepaste klederdracht. Het blijft een moment waarop Maria centraal wordt geplaatst en haar moederschap dat vanouds zoveel troost en steun heeft gebracht.
Voor wie Lourdes of Fatima te ver zijn, kan zondag vanaf een uur of drie terecht in Mechelen. Als het weer meezit, kan de dag niet stuk!

Tony, pastor

Hanswijk processie Mechelen 750 jaar

Een bad nemen

Toen ik kind was hadden we thuis geen badkamer, we werden gewassen in de afwasbak in de keuken of in een iets grotere teil in een aangebouwde ruimte van ons huis. Gesleur met warm en koud water en in de winter wat bibberen. Het begrip comfort had toen een andere inhoud. Het was een wekelijks terugkerend ritueel op vrijdag of zaterdag. Nu nemen vele mensen dagelijks een douche of een bad. Hoewel dit recent door de hoge energiekosten toch weer anders bekeken wordt en we terug spaarzamer geworden zijn op ons waterverbruik Een week terug zag ik door het venster van mijn living dit tafereel op het dak van de garage: twee duiven die samen hun bad nemen. Lekker in de regen samen genieten van een frisse wasbeurt. Ze leken wat verzopen maar ze schenen er volop van te genieten, met dichtgeknepen oogjes. Pluimen open zodat het water overal kan doordringen, laat die regen maar komen. In België hebben we vaak een haat-liefdeverhouding met regen. We klagen als er te veel valt en als er te weinig valt. Van dat laatste, weten ze nu al weken mee te spreken in Frankrijk, Italië, Spanje en zoveel andere landen in het Zuiden. Wat we als mens ook allemaal kunnen uitvinden en realiseren op hoogtechnologisch vlak, we kunnen nooit zonder water. Het is van levensbelang, ons eigen lichaam bestaat zowat voor driekwart uit water. Het is onontbeerlijk voor ons voorbestaan. Geen wonder dus dat ook Jezus er over sprak. Meer nog: ‘Ik ben de bron van levend water, wie van het water drinkt dat Ik hem zal geven zal nooit meer dorst krijgen’, zegt Hij. Het was toen zo, vandaag en in de toekomst zal het niet anders zijn. Net zoals ons geloof is het een kostbaar goed…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Damiaan inspireert

Morgen is het 10 mei, de feestdag van ‘onze’ heilige Pater Damiaan De Veuster. Laatst nam ik een boekje door met een aantal van zijn brieven: aan zijn bisschop, aan zijn broer en confrater Pamphile, aan weldoeners… Uit iemands briefstijl kan je wel een beetje leren over zijn karakter. Uit de brieven van Damiaan blijkt dat hij geen zeemzoete heilige was. Maar dat wisten we natuurlijk al wel: om tussen de melaatsen te gaan leven moet je geen doetje zijn. Het is niet zo dat Damiaan in zijn brieven buitensporige of oneerbiedige dingen schrijft, of zich kwaad maakt of zo. Maar hij schrijft wel zijn gedacht als er volgens hem iets niet juist is.
Op zijn graf in Leuven staat trouwens ook een uittreksel uit één van zijn brieven:
“Ik vind mijn grootste geluk den Heer te dienen in zijne arme en zieke kinderen die van de andere mensen verstoten worden”. Dat is puur evangelie: de Heer dienen in de armen en de zieken die door anderen verstoten worden. Dat maakt gelukkig. Een aansporing en inspiratie voor ons allen. “Al wat ge gedaan hebt voor de minsten van mijn broeders en zusters, hebt ge voor Mij gedaan” zegt Jezus (Mt 25, 40).
Onlangs heb ik het graf van Pater Damiaan na lange tijd nog eens bezocht. Het bevindt zich in de crypte van de kapel van de paters Picpussen aan het Pater-Damiaanplein te Leuven, niet ver van de Oude Markt en van de Naamsestraat. Het is een oase van rust in de drukke universiteitsstad. Echt een plaats om tot gebed en bezinning te komen. Op het graf van Pater Damiaan had een buitenlands koppel een kaart met een mooi (zelfgemaakt?) gebed in het Engels gelegd. Ik heb het genoteerd en geprobeerd te vertalen.

Heilige Damiaan,
jij stond als priester ten dienste van hen die leefden in wanhoop en isolatie.
Ik vraag je mijn hart en geest open te maken,
om te kunnen zorgdragen voor hen die arm, ziek, vermoeid of vergeten zijn.
Schenk mij de innerlijke kracht van het geloof en van onvoorwaardelijk mede-lijden
om een leerling van Christus te zijn.
Damiaan, ik kom bij je als een nederige dienaar van God.
Zegen mij met de geest van je liefde
en leer mij de helende en welwillende houding die jou eigen was. Amen.

Pastor Benno.

© William Brigham

Vier eksters in het gras

Die heerlijke unieke wekkerloze morgen, de zaterdagmorgen. Opstaan, weekend-krant halen, de zon schijnt, terrasdeur openen, in ligstoel liggen. Lezen.
Leven in de tuin, niet enkel de merel die al enkele uren aan het zingen is. Gesnater, woord en wederwoord. Vier eksters in de tuin, twee koppels, een ouder en een jonger paar – zijn het hun jongen? Ik weet het niet. Ik moet het niet weten. Er zijn vier eksters in de tuin.
Simpel geluk.
Ja, een moment om dank U te zeggen aan Hem. Een morgengebed.

Diaken Dirk

‘vier eksters in het gras’ © oogvoordenatuur.blogspot.com

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 7 mei, vijfde Paaszondag-A : Johannes 14, 1-12

« Ik ben de weg, de waarheid en het leven » zegt Jezus in het evangelie van deze zondag. Bekende woorden. Laten we er even bij stilstaan.
Tevoren zei Jezus aan zijn apostelen : « Gij weet waar Ik heenga en ook de weg daarheen is u bekend ». Maar Tomas had gereageerd : « Heer, wij weten niet waar Gij heengaat : hoe moeten wij dan de weg kennen ? » Waarop Jezus antwoordt : « Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Niemand komt tot de Vader tenzij door Mij. »
Jezus is ‘de weg’ waarlangs wij naar de Vader kunnen gaan. Langs Hem kunnen wij God ontdekken. « Wie Mij ziet, ziet de Vader » zegt Jezus ook. Door Jezus te leren kennen, leren wij ook de Vader kennen. Door Hem weten wij wie de Vader is. Door Jezus komen wij in contact met God. Zijn boodschap wijst ons de weg om tot bij God te komen, om God te ontmoeten.
Jezus is ook ‘de waarheid’. Waarheid, dat is toch : weten hoe de werkelijkheid echt in mekaar zit ? Jezus leert ons wat de ultieme werkelijkheid is : hoeveel er in ons bestaan en in de wereld ook is dat we niet begrijpen, wij worden door God gedragen. Hij is de Oorsprong en de Toekomst. Die waarheid weten we door Jezus. Hij leert ons de uiteindelijke waarheid, die zin geeft aan ons leven : God is onze Vader.
Jezus is ook ‘het leven’. Hem kennen is leven. Hem in ons leven binnenlaten doet ons volop leven, leert ons het ware geluk kennen. Door Jezus, door zijn boodschap en zijn optreden, door zijn lijden, sterven en verrijzen weten we wat écht leven is : leven geven om leven te ontvangen. Tot over de dood heen.

Pastor Benno.

In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen 
© Barbara Carr via wikimedia commons

De zalving van Charles

Morgen is het dan eindelijk zover. Dan wordt in het Verenigd Koninkrijk Charles III tot koning gekroond. Dit is niet enkel een staatsrechtelijke gebeurtenis, maar bovenal een religieuze. In wezen is deze kroning een ‘wijding aan de dienstbaarheid’ en een goddelijk gebeuren. Het geheel zal plaatsvinden in Westminster Abbey, waarbij Charles de eed zal afleggen met de hand op de Bijbel. Deze Bijbel is het eerste en belangrijkste geschenk dat hij krijgt. Na de eed wordt de koning gezalfd. Dat gebeurt met geurende olijfolie van de Olijfberg in Oost-Jeruzalem. De olijven komen uit twee gaarden, waarvan één bij de Maria Magdalenakerk kerk hoort waar Charles' grootmoeder Alice van Battenberg begraven is. De olie werd in maart gewijd in Jeruzalem en ruikt naar “sesam, roos, jasmijn, kaneel, neroli, benzoë, amber en oranjebloesem”, aldus Buckingham Palace. De zalving gebeurt met een ongeveer 900 jaar oude lepel. Deze zalving is zo verheven dat ze zelfs niet uitgezonden mag worden op TV. Dit getuigt ervan dat dit wellicht wel het belangrijkste moment van de hele plechtigheid is. Het is immers God zelf die de koning bevestigt. Ondertussen wordt ‘Zadok the Priest’ uit de ‘Coronation Anthem’ van Händel gezongen. Vervolgens komt de daadwerkelijke kroning door de aartsbisschop van Canterbury. Hij zet Charles de ruim twee kilo zware Kroon van Sint-Edward op het hoofd. Kortom, de kroning is doorspekt met heel wat religieuze symboliek. Velen zal deze symboliek ontgaan, en commentatoren zullen ongetwijfeld heel wat moeten uitleggen. Maar wat je er nu ook van vindt, in ieder geval getuigt het van een diep bewustzijn van het feit dat datgene wat de koning doet meer is dan louter mensenwerk, en een heuse zending is door God. Ook al is geen van ons een koning, ook het leven van elk van ons is een soort van zending, ook op elk van ons rust Gods zegen en God zalft ieder van ons met zijn Geest om de taak te doen die ons is toevertrouwd. Of om het met Paulus te zeggen : ‘het is God die ons heeft gezalfd en op ons zijn zegel heeft gelegd’ (2 Kor. 1, 21-22). Mocht het indrukwekkende ritueel van de kroning van Charles elk van ons daaraan herinneren : dat ook ik door God gezalfd ben met Zijn Geest.

Pastor Gino

Maria

Het is ondertussen heel wat jaren geleden; ik was nog seminarist en samen met enkele medestudenten hadden we op de vooravond het plan opgevat om op 1 mei te voet naar Scherpenheuvel te trekken, een goede vijfentwintig kilometer van Leuven. We gingen ervan uit dat de mis daar zou plaats vinden om 10 uur en dus stonden we rond 4 uur op – als student wil je af en toe wel eens ‘gek’ doen - om vanuit het seminarie te vertrekken. Het ging er niet om dat we zoveel slaap op overschot hadden – dat hebben studenten zelden (en ook nadien verandert dat niet meer...). Ik herinner me nog hoe we met ons drieën Leuven uitliepen, het was nog helemaal donker, de anders drukke straten waren nu leeg, een eenzame kat niet te na gesproken. Verderop zagen we de eerste schemering – het unieke moment waarop de lucht in het oosten lichtjes maar toch goed zichtbaar blauwer is dan in het westen – en geleidelijk werd de dag geboren. Het voelde hemels om dan Scherpenheuvel binnen te stappen en tot bij Maria te komen.
Ik moet daar nog regelmatig aan terugdenken als ik 's morgens vroeg het nog donkere en haast helemaal verlaten – een eenzame vos niet te na gesproken – Meiserplein overfiets; het is niet langer een studentikoze zotternij, maar gewoon dagelijkse realiteit. Het voelt nog altijd wonderbaar als het eerste schermerlicht zichtbaar wordt (deze eerste mei dagen gebeurt dat ongeveer op dat uur). Een nieuwe dag begint onder een Mariaal blauw, geheel beloftevol want alles staat nog te gebeuren.
(Voor wie het nog niet wist: eind augustus gaan we opnieuw naar Lourdes met de diocesane bedevaarten. Je komt daar nooit onbewogen van terug...)

Tony, pastor

© bedevaartsoort OLV van Scherpenheuvel