Het dondert in Keulen

Afgelopen week las ik in de nieuwsbrief van Otheo over een studie die in Duitsland werd gemaakt over de jongere generatie priesters aldaar. Dit onderzoek bracht enkele belangrijke conclusies aan het licht. Zo bleek bijvoorbeeld dat het merendeel van hen weinig vertrouwd is met wat er in de moderne samenleving leeft en aan de hand is. Ook staat slechts een derde van de jonge priesters in Duitsland achter mogelijke hervormingen in de kerk. Ze zijn dus eerder behoudsgezind. Nu moet ik wel zeggen dat ik het niet echt in Keulen hoorde donderen toen ik dit las. Niet enkel in Duitsland, maar ook in de omringende landen evenals bij ons zie je vaak in de kerk een tendens naar verrechtsing en een neiging bij sommigen om zich af te zetten tegen de zogezegd 'heidense' wereld, ondanks het feit dat paus Franciscus, met vallen en opstaan weliswaar, toch een andere koers probeert te varen en een openheid naar de wereld predikt. Precies daarom krijgt hij ook zoveel tegenwind, zelfs in eigen kringen. Toch moet ik zeggen dat de conclusies van het Duitse onderzoek mij wat verontrusten. Is het niet zo dat Jezus nooit heeft opgeroepen om zich af te zetten tegen de omringende wereld? Hijzelf nam volop deel aan alles wat het leven te bieden had. In Mattheus 11 wordt hij zelfs een drinkebroer en een gulzigaard genoemd. Hij stond temidden het leven. Ook was Jezus zeker niet behoudsgezind! Denken we maar aan de manier waarop hij met de toenmalige religieuze wetten omging. We kunnen zelfs zeggen dat hij eerder revolutionair was, getuige zijn omgang met vrouwen en met mensen die in die tijd werden gemeden: prostituees, tollenaars, melaatsen, … Zich afzetten tegen de wereld en elke kerkelijke verandering schuwen zijn dus niet onmiddellijk echte evangelische deugden. Zelf droom ik van een kerk die met beide voeten in de wereld staat, open en ruimdenkend, maar wel kritisch. Ik droom van een kerk die zaken durft te herdenken, omdat de tijden nu eenmaal veranderd zijn. Ik droom van gemeenschappen die in dialoog durven gaan met anderen, in alle openheid en vrijheid. En Brussel is hiervoor de perfecte habitat om dit uit te proberen. Waar wachten we nog op?

Pastor Gino.

Het dondert in Keulen @ flickr

Verbeelding

Omdat het er zo goed toeven was blijven we met deze bijdrage nog even aan zee. Rond 18u -19u is een Belgisch strand stilaan leeggelopen. Je vindt er nog een paar late wandelaars, mensen die hun hond nog eens uitlaten of liefhebbers van een mooie zonsondergang. De zee had zich al ver teruggetrokken en het was een eindje stappen tot aan het water. De zee goeiedag gaan zeggen betekent voor mij ook even gaan voelen hoe warm of koud het water is. Op mijn wandeling kwam ik ook deze resten van een groot zandkasteel tegen. Het zag er uit alsof de Vandalen gepasseerd waren en het met ‘de grond’’ gelijk gemaakt hadden. Of had de maker (of de makers) het zelf al gedaan om de zee geen kans te geven? Het liet me mijmeren over mijn eigen kindertijd en hoorde dit liedje van Willem Vermandere weer in mijn hoofd: ‘Kasteel van schelpjes en zand’ dat als volgt begint:

Er was een klein jongentj' aan 't spelen op 't strand
't bouwd' een kasteel met schelpjes en zand
en ik die passeerde 'k bleve daar staan
en 'k liet heel stille dat kindje begaan
en 'k liet heel stille dat kindje begaan

Willem laat zijn verbeelding de vrije loop met ridders, prinsessen en minnestrelen.
Maar als hij mee wil gaan doen…:

'k Sprong recht om te dansen maar er was niemand meer
hoe is dat nu meuglijk zo in ene keer
Nog juist in de verte liep 'tr over strand
een heel klein jongtj' met een schuptj' in zijn hand
een heel klein jongtj' met een schuptj' in zijn hand

Verbeelding staat vaak ver van de realiteit maar ze brengt ons ook verder. Einstein schreef: ‘Logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal.’ Verbeelding kent geen grenzen, ze geeft smaak en kleur aan ons leven. Kinderen hebben ze nog in overvloed. Laat het kind met zijn verbeelding in jou maar af en toe zijn gang gaan…

Pastor Guido

Overeind

Herkennen jullie deze plek? Het is Nieuwpoort Bad waar dit schattig kerkje staat: de Sint-Bernarduskerk. In haar huidige toestand is ze zo’n eeuw oud nadat de vorige in Wereldoorlog I zo goed als helemaal vernield werd. Ik kwam er wel eens toen ik jaren terug op herstelperiode was in Ter Duinen na een hartoperatie. Het was nu een aangenaam weerzien. De inplanting is wel bijzonder: wat verloren achterin, tussen de appartementsgebouwen maar wel vrijstaand. Die laatsten zijn er ongetwijfeld later bij gezet toen hoogbouw toegelaten werd op de dijk. Het doet me denken aan de plaats van de Kerk in onze maatschappij. Vaak klein en bescheiden, niet meer machtig of in het oog springend maar wel aanwezig. Ze lijkt soms overweldigd te worden door de wereld zoals dit kerkje door de rijen hoge appartementen en toch blijft ze overeind. Ze staat ook vrij en schept ruimte opdat mensen in haar schaduw of haar geborgenheid wat rust mogen vinden. Ze geeft ook perspectief, vanop het voorplein zie de weidsheid van de zee. Ons geloof biedt toekomst en uitzicht. Geen vissers op het strand of Jezus die over het water wandelt maar wel gastvrijheid voor al wie er in en uit gaat. Als er stormt opsteekt biedt ze onderdak en zelf trotseert ze heel wat Noorderwinden, maar ze blijft overeind. ‘Als de Heer het huis niet bouwt zwoegen de bouwers vergeefs’ vertelt psalm 127. Hoelang deze kerk overeind blijft weet ik niet maar voor de Wereldkerk ben ik vrij gerust…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Veni Sancte Spiritus

Zondag vieren wij het Pinksterfeest. Vanouds zijn er tal van gebeden bij het Pinksterfeest. Bekend is bijvoorbeeld het ‘Veni Creator Spiritus’ (kom schepper Geest), een tekst uit de 9de eeuw van de Middeleeuwse monnik Rabanus Maurus. Een andere sequentie is het ‘Veni Sancte Spiritus’ (Kom, Heilige Geest). Het wordt sinds het begin van de 13de eeuw gezongen vlak voor de evangelielezing in de Pinkstermis. Deze sequentie wordt vaak de ‘gouden sequentie’ genoemd en wordt veelal toegeschreven aan Stephen Langton, aartsbisschop van Canterbury, begin 13de eeuw.

De tekst somt alle gaven van de Geest op en is bijzonder beeldrijk. Huub Oosterhuis maakte er een mooie vrije en dichterlijke vertaling van:

Hierheen, Adem, steek mij aan,

stuur mij uit jouw verste verte

golven van licht.

Welkom armeluisvader,

welkom opperschenker,

welkom hartenjager.

Beste tranendroger,

lieve zielsbewoner,

mijn vriend, mijn schaduw.

Even rusten voor tobbers en zwoegers,

voor krampachtigen een verademing

ben je.

Onmogelijk mooi licht,

overstroom de afgrond van mijn hart,

jou zo vertrouwd.

God ben jij, zonder jou

is alles nacht en ontij,

wreedheid, schuld,

maar jij maakt schoon.

Verflenst mijn bloem:

geef water, zalf mijn wonden.

Stijf sta ik, toegang verboden, ijzig.

Ontdooi mij, koester mij.

Vreemd ga ik, zoek mij.

Ik zeg ja jij, - doe nee.

Vergeld mijn twijfel met vriendschap

zeven maal duizend maal.

Niets ben ik zonder jou.

Dood wil ik naar jou toe.

Dan zal ik lachen.

Tal van componisten hebben deze sequentie op muziek gezet. Onderaan kan je luisteren naar een hedendaagse versie ervan gecomponeerd door Zanaida Robles. We kunnen inderdaad niet genoeg bidden dat de Gods Geestkracht zou mogen komen in het hart van ieder van ons. Morgenavond, zaterdag 18 mei om 19 u. willen we graag samen bidden om de komst die Heilige Geest tijdens de Pinksterwake in de kerk van de Goede Bijstand in het centrum van Brussel. Kom jij ook?

Pastor Gino

Een ogenblik

‘Geef mekaar een ogenblik’ (BZN 6 mei 2024)

Wanneer je een firma of dienst of zo belt, is de kans zeer groot dat je te horen krijgt: ‘Een ogenblik geduld a.u.b., we helpen u zo dadelijk verder.’ Die ‘dadelijk’ is met een korrel zout te nemen want ‘een ogenblik’ wordt heel vaak een lange rij van ogenblikken, vergezeld van een muziekje.
Ik moet toegeven, niet mijn meest favoriete ‘ogenblik’, ook al is het een oefening in geduld oefenen.
Soms kan je de vraag krijgen of stel je ze zelf: ‘Heb je een ogenblik voor mij?’.
Iemand heeft je nodig of je hebt iemand nodig. Hopelijk mag dat ogenblik wel wat langer duren zodat er niet het gevoel is van iemand lastig te vallen. Tijd kunnen maken voor mekaar maakt gever en ontvanger alleen maar rijker.
Op mijn (bijna) dagelijkse wandeling ontdek ik meer en meer nog een andere betekenis van het woord ‘een ogenblik’: elkaar aankijken, een blik gunnen. Ook al ken je mekaar niet, het schept een moment van verbondenheid. Niet iedereen die ik zo tegenkom reageert op een ‘ogenblik’ en een glimlach maar de meeste mensen wel. En soms komt het dan tot een (kort) gesprek, zoals onlangs met een dame over kikkers bij de Woluwe.
Een ‘ogenblik’: niet spectaculair maar dat hoeft ook niet.

Pastor Chris

© Pixabay

Koninklijk

Dit jaar waren we (kozijns en nichten Vandeperre) er op tijd bij om toegangstickets te reserveren voor de Koninklijke Serres in Laken. We gingen samen eten in de Brasserie Royale, naast de kerk van O.-L.-Vrouw van Laken en daarmee was de toon gezet voor een koninklijke avond. Het bezoek startte met een wandeling langsheen de serres om die dan aan het bovenste eind binnen te gaan en de wondere wereld in te duiken van Fuchsia’s, Azalea’s, Geraniums, Palmen en vele andere planten. Wellicht bestaan er tuinen of serres met een grotere verscheidenheid aan bloemen en planten dan hier, denk maar aan de Nationale Plantentuin in Meise. Maar het aantrekkelijke van deze koninklijke plek zijn de serres zelf en vooral hun constructie. Niet alleen van binnen maar ook van buiten bieden ze een fascinerende aanblik. Dit zicht op de Congoserre en de Wintertuin laat al dromen van een groots spektakel binnenin. Wat je daar aantreft zijn huizenhoge palmen, oranjebomen, camelia’s en boomvarens, waaronder heel wat exemplaren die dateren van bij de aanleg in de 19e eeuw. Serres hebben iets bijzonders: je kan er planten in onder brengen die een ander klimaat nodig hebben dan het onze: meer warmte en meer luchtvochtigheid bijvoorbeeld. Je kan er planten in ideale omstandigheden kweken want je hebt temperatuur, licht en vocht zelf in de hand. Tegelijk beschermen ze de planten. Die bescherming kunnen wij mensen ook wel eens gebruiken. Periodes dat ons leven niet al te veel schommelingen kent en we ongestoord en vrij kunnen groeien. Af en toe waait het hard of stormt het zelfs in ons leven en zouden we liever de luwte en de beschutting opzoeken. Veel mensen hunkeren vandaag naar zo’n serregevoel waar hun licht en warmte worden gegeven en ze veilig kunnen groeien. Midden alle verruwing en kille afstandelijkheid kunnen wij warme serres voor mensen zijn…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

OLV van HEMELVAART

Vorige week ben ik voorgegaan in de parochie van OLV van Hemelvaart. Het is de voorlaatste keer dat daar een Nederlandstalige viering zal doorgaan. Altijd een triestig gebeuren, maar de gelovigen nemen het positief. Er zijn nog andere vieringen in de nabijheid. Er zullen nog Franstalige vieringen doorgaan in die mooie kleine kerk met vele mooie bloemen (zie foto). We hebben er samen wat op geklonken reeds na de viering.
De naam die ze voor deze kerk hebben gekozen is wel een probleem. Maria is ten hemel opgenomen, verschillend met Jezus die zelf zijn Hemelvaart heeft ondernomen. We vierden gisteren die Hemelvaart. Op de autoradio op weg terug van de zondagsviering in Ukkel hoorde ik de dame zeggen: op deze dag dat Jezus ook rijstpap met gouden lepeltje aan het eten is… Ik vond dat een mooie manier om aan niet-gelovigen uit te leggen dat Jezus nu in de Hemel is. Nog even en het is Pinksteren en wordt het duidelijk waarom hij naar zijn Vader is gegaan.

Nog een zalig Hemelvaarts-weekend!

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Verrassing

Eind april was er een grote theologische-pastorale studiedag voor alle benoemden van vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen, het vicariaat Brussel en ook het vicariaat van de opleidingen. Het thema luidde. 'Als een vuur zo brandt de hoop in mij'. Zeer interessante dag en een gelegenheid om vele mensen na lange tijd eens terug te zien. Hoe boeiend dit thema ook is, blijf ik hier stil staan bij een ander gebeuren die ochtend. Om allerlei redenen had ik besloten met de trein naar Leuven te gaan. In het Centraal Station werd mijn aandacht gewekt door heerlijke pianoklanken. Ze klonken duidelijk life en aangetrokken door de muziek vond ik in de grote lokettenzaal, wat teruggetrokken in een hoek, de bron van deze muziek. Een vrouw aan de piano die Ludovico Einaudi speelde. Op de piano het opschrift: ‘Play me, I’m yours’. (Bespeel me, ik ben helemaal de jouwe). Even later schoof een volgende persoon aan. Een initiatief van de firma Maene om piano’s op te stellen in publieke ruimtes zoals luchthavens, stations, ziekenhuizen, stadsparken, bibliotheken om zo de piano als een laagdrempelig en voor iedereen toegankelijk muziekinstrument zo dicht mogelijk bij de mensen te brengen. Het zijn telkens plekken waar veel mensen voorbij komen en men al eens moet wachten. De sfeer wordt er heel anders door en meermaals leidt het tot wonderlijke ontmoetingen. Ik heb me laten verrassen en even op afstand genoten. Ik ging verder met een glimlach om mijn mond en een hart dat nog nagenoot. Mijn dag kon niet meer stuk. Wat life muziek in een publieke ruimte al niet kan doen. Zetten we de wereld vol met piano’s…?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Sacramentenweek-end

Het voorbije week-end was voor mij ‘sacramentenweek-end’. Op zaterdag mocht ik het huwelijk van Ann en Louis inzegenen, mijn ‘eerste keer’ en op zondag doopte onze aartsbisschop het zoontje van Benoit en Maaike en diende het vormsel toe aan 9 jonge jongens en meisjes die ook voor de allereerste keer de H. Communie mochten ontvangen.
Ja, soms kan God daadwerkelijk onder ons zijn in die vele tekens van zijn nabijheid die mensen op de verschillende etappes van hun leven mogen begeleiden: doop, eucharistie, vormsel en huwelijk. Het is toch wonderbaar hoe de Geest in deze tijden nog steeds mensen mag bezielen en ondersteunen. Want je ziet echt hoe deze jonge mensen zich openen en op hun manier hun weg naar Christus en zijn Vader zoeken en vinden. En dat is alleen mogelijk door het getuigenis van anderen: ouders, catechisten, voorgangers, juf of meester en de gelovige gemeenschap – wij dus allemaal.
Laat ons dat dus vooral maar blijven doen: getuigen, getuigen van hoe ons leven beter en gelukkiger wordt doordat wij ons gedragen weten door Hem. En mensen mogen voorbereiden op die ‘speciale momenten’, die wij sacramenten noemen – dat is op zich een bron van genade.
Het was goed dat ik erbij mocht zijn – het is een echte vreugde die de diakenwijding in mijn leven gebracht heeft. Moge het nog lang zo verder gaan.
Het was goed dat ik erbij mocht zijn. Ik was meer dan aangenaam getroffen toen bij het einde van de vormselviering één van de vormelingen spontaan tegen me zei: ‘Ik kom terug’! Dank daarvoor.
Het was goed dat ik erbij mocht zijn. Als een jong koppel oprecht dankbaar is dat je hun grootste dag mee hebt mogen realiseren, door er die Andere dimensie aan toe te voegen.
Het is goed.

Een gelukkige diaken Dirk

 ‘Sacramentenbewerkers’ © François

Vrijheid en angst

Nu mei is aangebroken wordt het stilaan tijd voor wat uit-tips voor hopelijk zonnige vrije dagen die voor de deur staan. Als je de komende dagen of weken niet weet wat te doen, ga dan eens naar Maastricht. Ik heb het onlangs gedaan. Het is een stad waar ik steeds opnieuw graag terugkom. Er heerst een warme gezelligheid. Ik bezocht er onder andere het Bonnefantenmuseum waar momenteel nog tot en met 18 augustus een tentoonstelling loopt van de Britse filmmaker en installatiekunstenaar Isaac Julien onder de titel ‘What Freedom is to Me’. In zijn schitterende video’s klaagt hij de onderdrukking van minderheden aan. Hij doet dit niet op een agressieve manier, maar hij gebruikt hiervoor een beeldtaal ‘vol barokke schoonheid en poëzie’, zoals Ruben Aerts in zijn recensie in de Standaard van 13 april over deze tentoonstelling schreef. De expo, die ook reeds liep in Tate Britain in Londen en in Kunstsammlung NRW in Düsseldorf, ontleent haar titel aan een uitspraak van zangeres Nina Simone tijdens een interview: “Ik zal je vertellen wat vrijheid voor mij is. Geen angst.” (zie onderstaand filmpje) Isaac Julien zegt dat angst van alle tijden is. De vraag is enkel hoe we die angst kunnen overwinnen. Al veertig jaar probeert Isaac Julien daar in zijn werk een antwoord op te geven. Om nogmaals Ruben Aerts te citeren: ‘Hij doet dat onbevreesd en zonder zichzelf grenzen op te leggen. Met zachte elegantie. Niet door te schreeuwen, maar door te fluisteren.’ Zelf kan ik enkel zeggen: als je deze tentoonstelling bezoekt, kom je anders buiten, gelouterd als het ware, met grotere mildheid kijkend naar de wereld. Bij de titel van deze tentoonstelling moet ik ook spontaan denken aan de evangelieverhalen in deze paastijd. Telkens de verrezen Jezus bij zijn leerlingen binnenkomt, is zijn eerste woord: ‘Vrees niet’. Ook hij begreep dat angst een slechte bestaansmodus is. Wij zijn geroepen om in vrijheid te leven. En elke mens mag dit doen. Niemand mag geknecht of aan banden gelegd worden om wie hij of zij is. Niemand mag gebukt gaan onder angst voor anderen of voor wat dan ook. Laten we mensen van vrijheid zijn, mensen zonder angst. Daartoe zijn we bestemd. En laten we als gelovigen elkaar bevrijden van angst. De Verrezene achterna.

Pastor Gino

Poort van leven

We leefden de voorbije weken in vrij onstabiel weer, dat moet ik u niet vertellen. Het was een maand met veel aprilse grillen en zelfs nog nachtvorst. En toch waren er ook andere dagen zoals deze foto toont. Een zonovergoten tuin waarin het leven volop doorgebroken is. Naast de vele regen van de voorbije weken is nu ook de blauwe regen weer van de partij, een klimstruik die weelderig woekert met zijn energie en een paars gordijn over onze afsluiting drapeert. Mensen blijven af en toe bewonderend staan of gaan even verpozen op één van de banken in de tuin. Het poortje is dicht maar niet afgesloten, iedereen kan er in en uit. Net zoals de deur van de schaapstal waarover Jezus spreekt. Door Hem kan je weide vinden. Hier vind je rust. Het kruis staat er als een stille getuige van de verrijzenis met Pasen, het paadje kronkelt er langs. Bij Hem is leven, in overvloed. Dezer dagen was er nog meer leven te zien: een paar eekhoorns huppelden elke ochtend door het gras. Hen benaderen voor een foto was onbegonnen werk zonder telelens. Je moet niet alles wat mooi is digitaal willen vastleggen denk ik dan. Je ziet ze hier niet op de foto maar ze leven wel degelijk en maken mijn dag elke keer goed. Jezus zie je ook niet maar Hij is er wel degelijk, levend, midden onder ons. Moge Hij je dag goed maken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre