Volksdevotie

Een paar dagen geleden heb ik een uitvaart gedaan in een kerk in Kraainem. De kerk was juist gerestaureerd om alles terug in de originele staat te brengen. Maar dan zag ik daar in de ingang een mooi beeld van het Heilig Hart van Jezus, met eronder nog een, en dan vele beeldjes van engeltjes. Geen oude vergane glorie, maar nieuwe zaken die tonen dat de verering verder gaat.
Op de samenkomst in Brugge voor Space for Grace waar ook de Paulusgemeenschappen nu een project hebben ingediend, werd door een van de deelnemers gezegd dat ze zich realiseerden dat het al meer dan vijftig jaar was dat in hun kerk nog iets nieuws was gezet. Dat was het tegengestelde voorbeeld. Een geloof dat doods is.
Volksdevotie moet een plaats hebben in de kerk. Anders staat de kerk te ver af van het volk. Mensen willen uiting geven aan hun problematiek en dat verbinden met hun geloof. Het komt soms kinderlijk over, maar het toont veel liefde voor de naaste en voor God.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Autoloze zondag

Zondag 22 september was het stiller dan gewoonlijk: autoloze zondag in Brussel. Gelukkig waren de weergoden hun best om het droog te houden, zeker het grootste deel van de dag. Dus werd het een rustige wandeling naar de Sint Jozefkerk in Evere.
In het evangelie hoorden we hoe Jezus een kind als voorbeeld stelt voor zijn leerlingen. Pastor Gino ging daar in zijn homilie verder op in, na een inleiding die onder andere ‘hotels voor alleen volwassenen’ ter sprake bracht. Onze aandacht had hij. Een kind is ‘afhankelijk’ van andere mensen en neemt dat ook aan. Een kind is ook ‘ontvankelijk’: alles is nieuw, moet nog geleerd en ervaren worden. Die houding van ‘afhankelijkheid’ en ‘ontvankelijkheid’ tegenover mensen en tegenover God, daartoe worden we uitgenodigd. Het kind in ons moeten we niet vergeten of wegmoffelen.
Bij het gesprek na de viering, zei iemand: ‘Ik hoop dat we een stuk op de autosnelweg kunnen rijden.’ En bij het terug naar huis wandelen, reden ze met zwaaiend voorbij. 

In de latere namiddag was ik van plan om te voet naar het postkantoor, in de Sint Lambertusstraat bij het Shoppingcenter, te stappen om een brief te posten. (Het hoeft niet allemaal via mail.) Fietsers, steppers: ze kwamen van alle kanten. Als voetganger moest je stevig in je schoenen staan. Want blijkbaar gaan voor velen verkeersregels volgen en autoloze zondag niet samen. In de sint Lambertusstraat heb ik staan kijken naar een kleine jongen, een jaar op vier oud, op zijn step in het midden van de straat. Moeder en grote broer konden wel zeggen dat hij rechts moest blijven rijden maar dat duurde een minuut of zo en dan reed hij weer terug in het midden.
Je hoorde en zag hoeveel plezier hij daaraan beleefde. Ontvankelijkheid! Misschien moeten we meer autoloze zondagen hebben per jaar.

Pastor Chris

© Pixabay

Zorg

Het avondzonnetje lokte me naar buiten om nog even te ontspannen en een ritje met de fiets te maken. Mijn favoriete vertrekroute gaat langs de velden aan de achterkant van de grote universitaire kliniek Erasme. Onmiddellijk de natuur in en weg van het lawaai van auto’s. De weg ligt wat hoger en je hebt een mooi uitzicht, enerzijds op de velden en anderzijds op de vele gebouwen van Erasme en al wat er bij hoort. En dat is sterk gegroeid met de medische opleidingen die overkwamen en het Bordetziekenhuis dat hier een nieuwe locatie kreeg. Je rijdt voorbij één van de laatste boerkozen van Anderlecht waar je ook nog als particulier groenten en fruit kan gaan kopen. Zo’n korte keten is in trek vandaag. Vaak houd ik even halt om van het uitzicht of de ondergaande zon te genieten. Deze keer was het niet anders. Op de voorgrond de groenten en aan de horizon de kliniek. Twee totaal verschillende werelden maar telkens met mensen die voor anderen zorgen. De tuinbouwer die zorgt dat er voedsel op tafel komt en de dokters en verpleegkundigen die waken over onze gezondheid. Het één staat niet los van het ander: een gezonde voeding draagt immers bij tot een gezond lichaam. Beide werelden en beroepen zijn broodnodig om te leven, mensen die voor ons zorgen, elk op hun eigen manier, voor sommigen is het zelfs een roeping. We kunnen niet zonder de zorg van de anderen. Een reden om ze af en toe in de bloemetjes te zetten…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

10 goede redenen om in de kerk te zijn

De vakantie is opnieuw voorbij. Ook voor mij. Enkele deugddoende weken in de Italiaanse bergen geven echter opnieuw energie om een nieuw werkjaar te beginnen. Op mijn terugreis uit Italië stopte ik voor een nachtje in Ulm. Zoals je wellicht weet heeft deze Duitse stad de hoogste kerktoren ter wereld, de Munster van Ulm, een protestantse kerk in gotische stijl. Een bezoekje mocht natuurlijk niet ontbreken aan deze indrukwekkende kerk. Wat mij opviel bij het binnenkomen was een banner waarop 10 goede redenen vermeld stonden om in de kerk te zijn (zie foto). Ik wil je ze hier bij de start van het nieuwe werkjaar aanbieden in vertaling. Om een gans jaar in het hart te bewaren.

1. Hoop in plaats van angst voor de toekomst.
In de kerk wordt over Gods liefde verteld.

2. Bezinning in plaats van hectiek.

Kerken zijn ruimten zonder doel. Het zijn plaatsen van rust en hoop.

3. Steun in plaats van uitzichtloosheid.
Kerkelijke zon- en feestdagen zijn haltes in het leven.

4. Helderheid in plaats van onverschilligheid.
Jezus' moed om de waarheid te spreken en zijn liefde voor de naaste brengen de kerk in beweging.

5. Bijtanken in plaats van afbetalen.
In de kerk krijg je Gods zegen.

6. Waardering in plaats van oordeel.
De christelijke boodschap benadrukt de waardigheid en uniciteit van iedere mens.

7. Solidariteit in plaats van egoïsme.
Mensen in de kerk voelen zich verbonden met de zwakken en de minsten.

8. Samenhorigheid in plaats van eenzaamheid.
In de kerk vind je een gemeenschap van heel verschillende mensen.

9. Vergeving in plaats van onderdrukking.
Jezus moedigt ons aan om onze fouten toe te geven en elkaar te vergeven.

10. Culturele openheid in plaats van eenzijdigheid.
Geloof komt in de kerk in veel verschillende vormen tot uiting.

Pastor Gino.

© Gino Mattheeuws

Een dag vol hoop

‘Pelgrims van hoop’: zo luidt het thema voor het Heilig Jaar 2025.
Vandaag trokken Marie-Thérèse, Roger en ik een beetje als pelgrims naar de abdij van Grimbergen. Binnenstappen in de rust van een abdij versterkt dat gevoel.
Aanleiding tot die ‘pelgrimstocht’ was een telefoontje van Bernard Lenaerts van het Catechesehuis. In voorbereiding op het Jubeljaar hadden zij een oproep gedaan om te schrijven over ‘hoop’. Zijn vraag was of we de 76 bijdragen mee wilden lezen en beoordelen. Enkele jaren geleden hadden we ook aan een dergelijke initiatief (rond een ander thema) deelgenomen.
Met ons ‘huiswerk’ in de hand kwamen samen met de medewerk(st)ers van het Catechesehuis. We zaten in de of een bibliotheek, waar de geur van oude boeken hing: zalig als je houdt van lezen.
De verscheidenheid aan ingezonden teksten had het wel boeiend gemaakt: poëzie, gebeurtenissen uit het dagelijks leven en eerder filosofisch-theologische teksten. Even verscheiden waren de beoordelingen, punten tussen 0 en 10. Uiteindelijk werden 38 teksten weerhouden. Ze zullen uitgegeven worden in een brochure (of boekje) en zijn bedoeld voor een zo ruim mogelijk lezerspubliek.
Ik kijk er alvast naar uit, ook al heb ik de teksten al gelezen.
Laten we maar ‘pelgrims van hoop’ zijn!

Pastor Chris

© Pixabay

Reünie

Afgelopen junimaand was het 50 jaar geleden dat ik de humaniora beëindigde in het Sint-Victorinstituut in Alsemberg. Iemand van onze klas nam het initiatief om een aantal uit dat laatste jaar weer bijeen te brengen, samen met de echtgenotes. De meesten trokken toen naar de VUB in Brussel en met slechts een paar gingen we naar Leuven. Zo gingen onze wegen al snel uiteen en sommigen onder hen zag ik in al die jaren nauwelijks terug. Tot vorige vrijdag. Start was de afspraak tegenover de school om de foto van onze afzwaai van toen over te doen. Daarna volgde een geleid bezoek doorheen heel de lagere school en de humaniora. Over speelplaatsen, langs turnzalen, kapel, klaslokalen en refters. Oude en nieuwe lokalen ontrolden zich voor onze ogen, waarbij sommige delen zelfs geklasseerd zijn en intact moeten blijven. Het liet de vele herinneringen opborrelen en de namen en bijnamen van broeders en leraren weerklonken opnieuw. Onze vroegere leraar latijn kwam ons vervoegen en wat later in het Cultcafé zelfs onze leraar Nederlands als grote verrassing. Hij was nog altijd even snedig en scherp van taal. De dag werd afgesloten in een bekend restaurant beneden aan de kerk. Ik geniet nog steeds na van deze dag. Ondanks de vele jaren tussen dat afstuderen en nu was deze reünie was heel deugddoend. Na vijftig jaar besef je beter wat je daar in al die jaren hebt meegekregen en hoe sommige leerkrachten je gevormd hebben voor de rest van je leven. Anderzijds zie je hoe het verhaal verder wordt geschreven toen we langs de funderingen van een nieuwe turnzaal gingen en over de speelplaats van de lagere school liepen waar nog kinderen aan het spelen waren. Zij staan nog aan het begin, wij ongeveer op pensioen. Maar het kind in ons is nog springlevend…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een teken

Deze vakantie ben ik een paar dagen op mijn eentje wat gaan wandelen in de Ardennen. En om mijn weg niet te verliezen heb ik dankbaar gebruik gebruikt van de rood-witte wegaanwijzingen van GR (Grand Randonnée). Je vindt ze in geheel Europa en doorkruisen de mooiste natuurgebieden van het land. Ik heb die langs de Lesse genomen, de GR 17.
Het is zo dankbaar om deze tekens te kunnen volgen. Maar soms dwalen de gedachten af bij de lange wandelingen en voor je het weet loop je verloren. Geen tekens meer om te volgen! Wat te doen nu? Nog wat verder lopen of direct terugkeren naar waar je het laatste teken hebt gezien? Dat teruglopen voelt soms als een straf aan.
Tijdens de wandeling dacht ik aan de zondagsviering. Dat werkt ook een beetje als een teken in ons leven. We luisteren naar de lezingen, de preek, en genieten van het ritueel, en gesterkt gaan we verder op weg in het leven. Maar soms negeren we het teken, gaan we niet naar de viering om een of andere reden, en lopen we langzaam verloren in de drukte van het leven. Dan moeten we durven naar onszelf kijken en terugkeren naar daar waar we hebben afgehaakt. Velen gaan daarom ook te biechten gewoon om te zeggen dat ze al een tijdje niet meer naar de Kerk zijn geweest. Berouw hebben omdat we God vergeten hebben in ons leven. De Eucharistie is een teken door Jezus voor ons gesteld. Laten we dit teken niet verwaarlozen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Musiceren

Het ging al voor de 45e keer door maar voor mij was het mijn eerste deelname: de muziekstage voor traditionele volksmuziek in Gooik. Vijf dagen lang musiceren, genieten van optredens, dansen tijdens de volksbals, spontaan jammen met andere muzikanten en ook veel bijleren. Er zijn 25 ateliers die gaan van accordeon, doedelzak, hakkebord, hommel, dans, mandoline, zang, samenspel tot kinder- en jeugdateliers. Ik koos ervoor om bij te leren met de mandoline. Om helemaal in de sfeer te blijven had ik net als vele anderen mijn tentje opgeslagen op één van de kampeerterreinen in het dorp. Het is een intense week geworden vol muziek en ontmoetingen met nieuwe en bekende gezichten, mensen waarvan je niet wist dat ze dezelfde passie deelden. De deelnemers komen uit alle hoeken van Vlaanderen en zelfs uit Nederland zakt men af naar deze stage omdat hij zo uniek is. Dat vertelden ook een paar buitenlandse lesgevers uit Frankrijk en Zweden. Af en toe zijn er ook toonmomenten waarbij men aan de anderen laat horen wat men al geleerd heeft. Maar één van de sterke momenten was ook de middag toen heel wat groepen een nummer gingen spelen of zingen voor de mensen uit het woonzorgcentrum in de dorpskern. Sommigen speelden zo voor hun eigen vader of moeder. Het was voor ons deelnemers ook een gelegenheid om de meeste ateliers eens aan het werk te zien. Maar bovenal is het een dankbaar moment want muziek verbindt en anderen laten meegenieten van jouw muziek is één van de mooiste aspecten aan musiceren. De glunderende gezichten van de bejaarden spraken boekdelen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verwondering

‘Wat mij verwondert, is wat mij raakt’ (BZN 3/9/2024)

Tussen ‘verwondering’ en ‘bewondering’ zijn er maar enkele letters verschillend. Voor mij stonden deze woorden in de voorbije vakantiemaanden dicht bij mekaar.
Ik moest een aantal keren naar het Medisch Centrum en het ziekenhuis voor onderzoeken. Telkens was ik geraakt door de vriendelijkheid van de mensen die ik daar mocht ontmoeten: de vrijwilligster aan het onthaal die me wegwijs maakt, de verpleegster en dokter(es) die je geruststellen en uitleggen hoe het onderzoek zal verlopen, …
Vriendelijkheid maakt in die omstandigheden en zovele andere een wereld van verschil.
Maar ook in het samenleven van mensen, in de dagdagelijkse momenten kan een gebaar van vriendelijkheid mij raken. Ik neem vaak het openbaar vervoer en maandag was jonge vrouw gevallen in de bus. Onmiddellijk bekommerde de dame die het dichtst bij haar zat om haar. De bus stond nog stil en ook de chauffeur kwam vragen of het ging, of hij geen ziekenwagen moest bellen. Toen dat niet nodig was, kwam hij nog een energiereep brengen want de vrouw zei iets van een flauwte of zo.
Het zijn maar kleine dingen, zou je kunnen zeggen, maar ze maken vaak een wereld van verschil.

Pastor Chris

© Pixabay

Feeëriek

Rond 15 augustus was de Grote Markt van Brussel weer het decor voor het prachtig bloementapijt dat tweejaarlijks wordt aangelegd. Deze keer in Art Nouveau stijl en met dahlia’s in plaats van de gebruikelijke begonia’s. Zowat 120 vrijwilligers legden bijna één miljoen bloemen neer in een schitterend patroon. Door een tip was ik ’s avonds gaan kijken en de muzikale lichtshow op de historische gebouwen maakten er een betoverend geheel van. Een feeëriek schouwspel ontvouwde zich voor de ogen van de vele toeristen die massaal aanwezig waren. Heel de wereld leek er neergestreken te zijn en velen zullen met verwondering en verbazing gekeken hebben. Bij het einde van de lichtshow klonk er volop applaus, terecht. Het treft me telkens weer hoe muziek en licht ongeziene dingen kunnen te voorschijnen. Vaak moet het hip en flitsend zijn om mensen nog te kunnen bekoren maar de schoonheid van het bloementapijt, badend in het licht was meer dan voldoende. ‘De schoonheid kan de wereld redden’ schreef Dostojevski. Niet alleen wat esthetische mooi is maar ook het schone, wat veel groter is en meer omvat dan wat we vanbuiten zien. Daarom bedoelt men eerder ‘het schone kan de wereld redden’, het schone, het edele in de mens. Of mag je ook zeggen, het goddelijke dat in ons gelegd werd? En dat is groter en krachtiger dan al het donkere in onze wereld.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre