Allerheiligen draait om liefde

Op deze feestdag van Allerheiligen vieren we alle heiligen die de Kerk kent. En dat zijn er heel wat. Sommige van die heiligen bekleden misschien een bijzondere plaats in ons eigen leven. We roepen ze aan op bepaalde momenten, we bidden tot hen, hun leefwijze of hun geschriften inspireren ons. Of misschien zijn we van oordeel dat die vele heiligen ons maar bitter weinig zeggen, en dat ze veraf staan van ons concreet dagelijks leven. Want wanneer we denken aan heiligen, dan hebben we vaak de indruk dat het gaat om mensen die op de een of andere manier perfect zijn, volmaakt en vlekkeloos. Zo heel anders dan onze levenservaring. Maar wanneer we wat dieper kennismaken met sommige van die heiligen, dan moeten we echter vaststellen dat ze ook maar gewone mensen waren, mensen met hun eigen hebbelijkheden, met hun eigen driften, hun eigen kleine kantjes, misschien ook wel met een slecht karakter. Wat maakt hen dan zo bijzonder? Wat is het dan dat hen 'heilig' maakt? Kunnen we niet zeggen dat heiligen een icoon van Gods liefde zijn? Is hun leven niet een venster op wie God is: een God van eindeloze liefde? Heiligen verwijzen naar iets meer. En elke heilige deed dit op zijn of haar eigen manier. Zo hebben zij deze wereld geheiligd, hebben ze heil gebracht op de plek die hen geschonken was, hebben zij een gelaat en gestalte gegeven aan God in de wereld waarin zij leefden, hebben zij God vlees en bloed doen worden. Als je de heiligen op die manier bekijkt, dan staan ze niet langer meer zo ver van ons af, maar kunnen ze een voorbeeld zijn voor elk van ons. Want icoon zijn van Gods liefde: is dat niet ook onze roeping? Is niet ieder van ons uitgenodigd om met onze eigen talenten, op onze eigen manier, in onze eigen tijd een doorkijk naar God te zijn? En is het niet onze taak om deze wereld te heiligen, om van de aarde die ons toevertrouwd is een plaats te maken waar geluk is voor elke mens? Met andere woorden, zijn ook wij niet geroepen tot heiligheid? Het feest van vandaag is dan ook niet zozeer een feest van muffe heiligen uit een ver verleden, die ons weinig of niets meer zeggen. Het is daarentegen een actueel feest, een feest van ieder van ons, ons eigen feest, een feest waarbij wij herinnerd worden aan onze diepe roeping: zelf heilig te worden, niet in de zin van perfect en volmaakt, maar in de zin van icoon van Gods liefde, om op die manier heilbrengers voor deze wereld te worden. Een venster zijn op Gods liefde, daartoe worden we op deze feestdag uitgenodigd. Tot slot nog dit: Allerheiligen is ook de geboortedag van Huub Oosterhuis. Vandaag zou hij 91 jaar geworden zijn. Als eerbetoon aan hem, die voor heel veel mensen de blik op Gods liefde geopend heeft, dit lied, dat zegt waar het vandaag uiteindelijk allemaal om draait: om liefde!

Pastor Gino

Ijsvogel

Ik had er in mijn hele leven slechts één gezien in de natuur. Tot ik vorig jaar eind augustus een stukje van Ourthe afvoer met de kajak en er zowaar 6 zag op één dag, wat een weelde toen. Het gaat over een ijsvogel, een kleurrijke vogel, die eerder uit exotische oorden lijkt te komen. Maar hij is hier in België zeer thuis. Zijn felblauwe tot iriserend blauwgroene kleur maakt hem tot een opvallende verschijning. Maar je moet al wat geduld en geluk hebben om hem te spotten want hij is zeer schuw. Van waar dan die naam? Even googelen en dan vind je ‘De Nederlandse naam ijsvogel kan een verbastering zijn van de Germaanse naam Eisenvogel, wat 'ijzervogel' betekent. Deze naam slaat op de metaalachtige glans van het blauwe verenkleed. Een andere verklaring voor de naam is dat de ijsvogel 's winters bij het ijs werd gezien om uit een wak vissen te vangen’. Wellicht komt dit exemplaar op deze foto voor dat laatste in aanmerking, een opgezette ijsvogel in de onthaalruimte bij het Kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde in Bornem, daar is er immers veel water in de buurt en hij is dol op verse vis. Het is wat triestig zo’n opgezet vogeltje, zijn kwetsbaarheid springt nog meer in het oog, anderzijds kan je hem dan eens van dichterbij bekijken, zo’n kans krijg je in de natuur niet. Maar toch, vogels horen thuis in de natuur waar ze vrij hun vleugels kunnen uitslaan en voluit leven. Ook mensen moeten af en toe hun vleugels kunnen uitslaan en naar buiten gaan. Laat je maar eens bekoren door de mooie herfstkleuren nu, ook dat is een geschenk, net als dit vogeltje dat ooit maakte dat mijn dag niet meer stuk kon…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

De Synode over Synodaliteit

 Afgelopen zondag sloot Paus Franciscus in Rome de bisschoppensynode over synodaliteit af. Deze synode heeft maar liefst drie jaar geduurd! In deze drie jaren hebben niet enkel bisschoppen, maar ook priesters, diakens, religieuzen en leken samen onder leiding van de Heilige Geest een onderscheidingsproces over synodaliteit in onze kerk ‘ondergaan’. Het was uitzonderlijk dat niet enkel bisschoppen, maar ook priesters , diakens en leken hun (consultatieve) stem mochten laten klinken. De synodevaders- en moeders(!) waren het er over eens dat ook leken meer betrokken moeten worden bij de besluitvorming in de kerk. Daarbij hadden ze speciale aandacht voor de rol van de vrouw. Deze zou meer naar voren moeten komen… Het klinkt als een minuscule verandering, maar stiekem is het een grote stap dat zulke geluiden luidkeels klinken in het Vaticaan. Gelukkig zijn wij als Paulusgemeenschappen al een stap - of zelfs een paar stappen verder - dan het Vaticaan en andere bisdommen in de wereld. Laat ons ook bescheiden blijven en deze synode toch als een steuntje in de rug zien. Wij bewandelen samen als Paulusgemeenschappen een weg waarvan wij menen daartoe geroepen te zijn en waartoe de wereldkerk nu ook oproept. Laten we goed naar elkaar blijven luisteren en ruimte blijven maken voor diversiteit. Wellicht kan het Vaticaan ook wat van ons leren… Ik denk aan ons recente ‘rondetafelgesprek’ in Schaarbeek. Wij wisselden daarin uit over een Bijbeltekst en ons geloof op een laagdrempelige wijze. Met mijn Nederlandse directheid durf ik gerust te zeggen dat het rondetafelgesprek in Schaarbeek een stuk gezelliger, toegankelijker en opener oogde dan het rondetafelgesprek in Rome!

Pastor Tijmen

© Vatican Media

Meegaan met de tijd

Tatoeages zijn van onze tijd. Ze behoren niet meer alleen tot de ruige kerels die op kwaad uit zijn. Er zijn ook vele religieuze tatouages deze dagen. En zo kwam laatst een jonge gast met zijn vriend vlak voor de mis in de Finisterrae met de vraag of ik zijn nieuwe tatoeage wilde zegenen. En waarom niet? We moeten meegaan met onze tijd, ook als priester. De inhoud van de tatoeage was ook mooi: Jezus op zijn kruis, gecombineerd met biddende handen (oorspronkelijk van Albrecht Dürer), een rozenkrans en de vredesduif. Al de basisaspecten van een goed christelijk leven. Ik kan maar bidden dat de persoon deze aspecten niet alleen op zijn lichaam maar ook in zijn leven en ziel kan vorm geven.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Glimlachen

Een aantal dagen terug ging ik op bezoek bij parochianen die van Anderlecht verhuisd zijn naar Oost-Vlaanderen. Na een fijne babbel rond de maaltijd gingen we een wandeling maken tot in het centrum van de stad. Onderweg kwamen we een venster tegen met dit prachtig opschrift: ‘Alle mensen glimlachen in dezelfde taal’. Ik vond het schitterend. Ik had het nog nooit gehoord als uitspraak en toch is het zo eenvoudig en waar. De contouren van de kinderhoofden onderschrijven het geheel. Het liet me denken aan een andere zinsnede: ‘Je bent mooier als je lacht’. Bij lachen ontspant ons gezicht, we gebruiken zelfs andere spieren en wellicht kan je nog andere redenen vinden waarom het gezond is. Maar belangrijk is hoe het verbindt, hoe een lach ontwapenend kan zijn. Het zegt zonder woorden hoe we ons voelen, dat er vreugde of geluk in ons leeft of gewoon verwonderd en blij. Zo’n gevoel met woorden omschrijven is vaak niet eenvoudig maar een glimlach op een gelaat zegt veel. Woorden hoeven even niet, de glimlach vormt een taal op zich. In landen waar ik met de gekende talen niet ver kwam waren gebaren en gelaatsuitdrukkingen dé manieren om met iemand te communiceren. Overal waar ik ooit kwam bij mensen was zo’n glimlach het mooiste wat je kreeg of zelf gaf. Het opende vaak deuren en harten van mensen. In het evangelie lezen we nergens dat Jezus lachte maar hij keek wel met mildheid en liefde naar mensen. Ik denk dat dit niet zonder glimlach was…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Thuiskomen

Diegenen die al langer deze blog volgen, hadden het al in de gaten. Ik heb al een tijdje niet meer geschreven. Mijn verhuis zit daar voor iets tussen en een stukje woestijn hield mij ver van het blog schrijven vandaan. Maar we zijn op weg naar huis, hopelijk een nieuwe thuis.
Thuiskomen begint bij jezelf  'thuis' komen. Afstand nemen is een mogelijke weg daartoe. Thuiskomen bij jezelf brengt je, als je gelooft, ook dichter bij God. Het thuiskomen bij God geeft je terug energie. Zijn liefde, Zijn warmte, Zijn geborgenheid voelen, geven je de kracht om verder te gaan, zelfs naar ongekende plaatsen.
Thuiskomen het voelt als zitten in de zetel met een dekentje op je knieën en luisteren naar je lievelingsmuziek. Thuiskomen, is als het leven delen,  verhalen delen met mensen die je graag ziet. 

Een wijs man, John W. Berryman, een Amerikaans dominee en oprichter van Godly Play, schreef: 

"Het antwoord op de grote levensvragen is geen theorie. Het is een thuis"

Als we rusteloos zijn, als het leven ons pijn doet, als we machteloos staan,... is het dan niet de geborgenheid van het bij (I)iemand kunnen 'thuiskomen' waar we zo hard naar uitkijken?
Laten we God vragen dat Hij ons daar bij helpt.

Pastor Mariette

Op bezoek bij de Oekraïense Grieks-Katholieke Kerk

Aan de achterzijde van het Heilig Hartcollege te Ganshoren was er tot voor enkele jaren een ‘Oekraïense Kerk ‘ en een school waar op zaterdag aan kinderen uit Oekraïne les wordt gegeven. Zo werd in de Pastorale ploeg Kleopas met de Sint-Martinuskerk als gemeenschapskerk – nu behorend ook tot de Paulusgemeenschappen – het idee geopperd om met onze ‘christelijke -Oekraïense buren’ contact op te nemen. Misschien kon hieruit iets gemeenschappelijks gebeuren. Ondertussen heeft deze kerk onderdak gevonden in de Onze Lieve Vrouw van Lourdeskerk te Jette en is de school verhuisd naar Sint-Pieters-Woluwe.
In maart jl kwam op vraag van onze pastorale ploeg de Oekraïense priester Oleh Zymak naar onze maandelijkse vergadering. Hij is Redemptorist en woont in Ganshoren en spreekt verschillende talen, onder meer ook Nederlands. Het werd een boeiend gesprek over zijn land, zijn kerkgemeenschap en de school die omwille van het groot aantal kinderen op zoek was naar een ruimere locatie. Er werd afgesproken dat we op een zondag zouden deelnemen aan de Oekraïense eucharistieviering in Jette.
Op zondag 20 oktober ’24 was ik samen met een lid van onze pastorale ploeg dan ook te gast in de Oekraïense kerk. Pater Oleh vroeg dat ik in de viering mee zou voorgaan en de homilie zou houden. De viering verliep in het Oekraïens en beetje Nederlands en volgt de Byzantijnse ritus van de ‘ goddelijke Liturgie van de H. Johannes Chrysostomus’. Tijdens de viering was een jonge Oekraïense priester heel de tijd biecht aan het horen. Een viering anders dan wij gewoon zijn. Vaak wordt er wierrook gebruikt, zijn er veel herhalingen en zegeningen. En tegelijk een herkenbaar verloop. Ik hield er de homilie die tegelijk werd vertaald in het Oekraïens. Het was eveneens missiezondag en dat maakte voor mij die viering bijzonder: katholiek, universeel en meertalig.

Johan Dobbelaere

Bezoek van Pater Oleh aan onze pastorale ploeg in maart

Een zee van mensen

Het is weer de tijd van het jaar. Overal zie je opnieuw chrysanten opduiken en de pompoenen liggen terug voor de voordeur. Ik moet wel toegeven dat je het in Brussel minder vaak ziet, maar als je langs Vlaamse wegen rijdt, dan kan je er niet naast kijken. In oorsprong heeft dit alles te maken met het herdenken van onze doden. Vroeger brandde men lichten gemaakt uit veldgewassen om de overleden zielen terug naar huis te leiden. Het is een manier om al diegenen die we missen nooit te vergeten. Deze mooie traditie om onze overledenen te herdenken, willen we graag in onze Paulusgemeenschappen opnieuw een belangrijke plaats geven. Daarom organiseren we op zaterdag 2 november om 16.30 u. een dodenherdenking in de Finisterrae kerk in de Nieuwstraat onder de titel ‘Een zee van mensen. Omdat geen leven vergeefs of vergeten mag zijn.’ Tijdens deze gebedswake willen we al onze dierbare overledenen gedenken, onze vrienden, familieleden, de mensen waarvan we afscheid hebben moeten nemen, heel recentelijk, of misschien langer geleden, maar waar het gemis nog steeds uiterst tastbaar is. Maar ook allen die naamloos moeten sterven, in de grootste eenzaamheid, mensen die zonder dak boven hun hoofd op de straten van onze stad overlijden, alle slachtoffers van oorlog en geweld, allen die gedood werden om welke reden dan ook, … Al die mensen willen we gedenken, want hun naam staat geschreven in Gods handpalm. Niemand mag vergeefs of vergeten zijn. Kom jij ook om samen met ons al die namen te noemen en te gedenken? Om reeds wat in de sfeer te komen dit lied, dat tijdens de wake gezongen zal worden.

Pastor Gino

Brood

De Triënnale Kortrijk was zo rijk aan ervaringen dat ik er graag nog even over schrijf. Deze keer over een, voor mij onbekende, Belgische kunstenaar en architect René Heyvaert. Na een korte loopbaan als architect werd hij kunstenaar. Zijn leven en werk lagen erg dicht bij elkaar. Heyvaert gebruikte alledaagse voorwerpen en materialen en wist als geen ander poëzie in zijn werken te blazen. Hij had de uitzonderlijke gave om door een simpel gebaar iets te maken van gewone, eenvoudige objecten uit zijn omgeving. Via kleine, precieze gebaren bracht Heyvaert een soort ode aan de dingen. Op de Broelkaai waren zo’n 50 werken van hem te zien. Dit werk trof me in het bijzonder: een kruis gevormd door broodjes.
Netjes horizontaal en verticaal in kruisvorm gerangschikt. Een broodje, een dagelijks iets en toch ook weer niet. Ik associeer het eerder met een zondagsontbijt of een koffietafel na een uitvaart. Je eet het zelden op een doordeweekse dag. Hij maakte er een kruis mee, teken van ons christenzijn, teken van Jezus’ sterven. Tegelijk krijgt brood door de woorden die Jezus erbij uitsprak op het Laatste Avondmaal, nog een sterkere en nieuwe betekenis. We breken brood in de zondagseucharistie en herhalen de woorden die Hij sprak. Op een koffietafel na een uitvaart doen we evenzo, we delen de eenvoudige maaltijd met broodjes en delen woorden en ervaringen rond de overledene. Een belangrijk moment voor al wie daar aan tafel genodigd is. In de zondagsviering is het net evenzo, meer nog, daar is iedereen uitgenodigd...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Aging graciously

Bij mijn wandeling in Hallerbos laatst kwam ik een groep dennen tegen die al een zekere leeftijd hebben. Groot en statig. De stam was met mos bekleed en vol kleine putjes. Maar het was mooi om te zien! Ouderdom heeft zijn schone kanten, zo dacht ik, maar we moeten wel “aging graciously” (mooi oud worden). Ook als kerk moeten we mooi oud worden. Zelfs als de tijd niet met ons is, God is altijd met ons. Maar hoe doe je dat, mooi oud worden, geen grompot worden die alleen ziet “hoe goed het vroeger was” en wild vast houden aan “hoe het altijd werd gedaan”?
De middelen om mooi oud te worden zijn van oudsher getoetst en goedgekeurd: lief blijven, openstaan voor nieuwe gedachten, kansen geven aan de jongeren, vergeven van fouten, gebed en meditatie, devotie, samen vieren… Zovele middelen die we ter harte moeten nemen om elke dag met nieuwe zin het leven in te stappen en uit te kijken naar wat God vandaag voor ons zoal heeft klaargemaakt, niet als lekker eten maar als kansen om mensen lief te hebben.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Sleutels

Een mens kan wel wat sleutels verzamelen in de loop van de tijd! Sleutels van je huis, van de auto, een fietsslot, van kerk(en), van de pastorie, … . Veel kans dat je bij het ruimen of leegmaken van een huis of lokaal een pak sleutels vindt waar niemand nog van weet waarvoor die zouden gediend hebben. Nu vind ik zelf die grote, oude sleutels fascinerend; zij dragen vaak een hele geschiedenis met zich mee. En soms is dat geen fraaie geschiedenis: ketenen hebben ook een slot.
Maar hoe kom ik er nu toe iets te schrijven over sleutels? Zolang ze op hun vaste plaats hangen of liggen, is er geen vuiltje aan de lucht. Het probleem begint pas wanneer dat niet meer het geval is, zoals onlangs het geval was. Er was veel wind en ik zag dat het deksel van de vuilnisbak als was weggewaaid, dus ging ik langs de garage naar buiten om die binnen te halen. Voor alle zekerheid nam ik mijn huissleutels mee want ik was die week de enige in huis. Ik had een oude jas van mijn broer aangetrokken. Wat later stond ik klaar om te vertrekken naar een vergadering maar mijn sleutels bleken spoorloos. Overal heb ik gezocht, meerdere keren op dezelfde plaats, zonder resultaat. Er zat dus niets anders op dan een slotenmaker te bellen. We hebben dus een nieuw slot in de voordeur. En nieuwe sleutels.
Het verhaal heeft nog een staartje want later vond ik mijn sleutelbos toch terug, ‘verstopt’ in de fleecevoering van die oude jas.
Zolang we de sleutel van ons hart maar terugvinden!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Staying in time

Tot 6 oktober 2024 liep de Triënnale in Kortrijk onder het thema ‘After Paradise’ (Na het paradijs). Een parcours doorheen de stad met een paar indrukwekkende werken van eigentijdse kunstenaars. Eén daarvan is dit kunstwerk met zout van Motoi Yamamoto, geboren in Japan in 1966. Het draagt de titel van ‘Staying in time’ (Bij de tijd blijven) Het bevindt zich in de kapel van de Ongeschoeide Karmelietessen. Het bijhorende paneel vermeldt: ‘In 1995 werd hij getroffen door het tragisch verlies van zijn jongere zuster, die overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Deze gebeurtenis zette hem aan om niet langer te schilderen en om zich volledig over te geven aan monumentale installatoire werken met zout als medium. Hij gebruikt zout als metafoor voor de kwetsbaarheid van het leven, maar ook als middel om herinneringen te bewaren. Zijn zoutlabyrinten zijn poëtische getuigenissen van de cyclus van leven en dood. In Japan wordt zout sinds de oudheid in verband gebracht met Shinto-rituelen van zuivering, bescherming en overgang naar het hiernamaals.’ Voor de kunstenaar heeft het zout iets vluchtigs en kwetsbaars. Het werk is vergankelijk en het werd op het slotdag samen met het publiek vernietigd en het zout zal terug aan de zee gegeven worden. Vluchtig en toch heeft het zout een andere eigenschap: het bewaart etenswaren en behoedt ze voor bederf. We kennen de tijd nog amper dat voedingswaren ‘ingepekeld’ werden en wie lustte er geen pekelharing? Jezus gebruikte het ook tot zijn toehoorders bij de bergrede: ‘Jullie zijn het zout van de aarde. Maar als het zout geen kracht meer heeft, waarmee moet je het dan zouten? Het dient alleen nog maar om weggegooid te worden en door de mensen vertrapt.’ Een aansporing om als christen steeds smaak te geven aan onze wereld. Deze kunstenaar deed het op zijn manier, anders maar zeker even smaakvol en betekenisvol.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

De Intercity

Ook ik ontkom niet van één van de belangrijkste taken van de Pauluspastores: het schrijven van een column. Mijn eerste column ooit… Hoe pak je zoiets aan? Afgelopen dagen heb ik daar goed over kunnen nadenken in Amsterdam. Ik ga namelijk met enige regelmaat naar mijn geboorteplek Amsterdam. Vrijwel altijd met de trein. Waarom? Natuurlijk om familie en vrienden in levenden lijve te zien en te ontmoeten. Maar daarnaast merk ik op dat ik in Amsterdam ook overladen word met het gevoel dat “het” goed is. Ik blijf dan vaak wel over met de vraag wat “het” nu precies inhoudt. Om maar een poging te wagen: wellicht een ongrijpbaar aangenaam gevoel dat je in je leven je op een weg bevindt dat dankbaarheid afdwingt? Die “dankbare” weg is voor mij afgeslagen in Brussel. Ironisch genoeg overkwam dat instemmend gevoel mij in een andere stad dan Brussel. De andere stad Amsterdam vertelde mij dat de afgeslagen weg in Brussel goed is. Beide steden hebben hun plek in mijn hart en vormen klaarblijkelijk ook nog een mooie wisselwerking. Ik voel mij verbonden met de beide steden. Ze geven mij beiden op geheel hun eigen wijze vreugde en inzicht. En als het ware voel ik mij de “intercity” tussen de twee.

Pastor Tijmen

© NS International
(https://www.nsinternational.com/nl/treinen/intercity-brussel) 

Minimaan

De herfst heeft zich nu definitief ingezet. Frederic Eelbode schreef afgelopen maandag in De Standaard nog een lofzang op de maand oktober, maar het valt niet te ontkennen dat heel wat mensen opzien tegen deze tijd van het jaar. Het wordt alsmaar vroeger donker, het wordt kouder, het regent meer, … Probleem is dat er elke dag minder licht is, en dat werkt soms op het gemoed. Anderzijds mogen we deze herfst niet echt klagen, want we worden deze periode getrakteerd op een minimaan. Tot 25 november draait er immers een tweede piepkleine tweede maan om de aarde mee. Net zoals de grote maan zal ook deze minimaan het licht van de zon weerkaatsten op de aarde. Een beetje meer licht dus dan anders. Jammer genoeg is deze minimaan heel minuscuul en niet echt krachtig. Ze is bovendien niet met het blote oog te zien, enkel met een professionele telescoop. Als deze minimaan onze herfstblues zal verjagen is dus nog maar de vraag. Maar misschien kan elk van ons wel een beetje een minimaan zijn voor de mensen die op ons pad komen en kunnen we zo zelf een beetje licht brengen in elkaars duisternis. En heel spectaculair hoeft dat niet te zijn: een vriendelijk woord, een hartelijke lach, een helpende hand, een troostend gebaar, een blijk van waardering, … Niets groots dus, gewoon een beetje ‘minimaan’ zijn. Om ons hierbij te inspireren een lied over de maan, meer bepaald over de ‘harvest moon’, de volle maan van september. Het lied gaat over twee geliefden die tegen elkaar aan kruipen wanneer de kinderen in slaap gevallen zijn onder het licht van de maan. Het lied is geschreven door Neil Young, maar ik hou liever van de jazzy versie van Cassandra Wilson. Een versie die beter bij de herfst past, om te beluisteren op een druilerige oktoberavond. Want ja, op die manier kan herfst ook gezellig zijn: nagenietend van de vele minimaantjes die je die dag hebt mogen zien en zelf hebt mogen zijn.

Pastor Gino.

Hooien

Een week terug maakte ik samen met kozijns en nichten een wandeling langs verschillende moderne kunstwerken in het park van het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde of het kasteel van Bornem. Het park en het domein zijn vele hectaren groot en het geheel ligt aan de Oude Scheldearm wat het tot een unieke locatie maakt. Naast de tijdelijke kunstwerken is er ook een grote gerestaureerde eendenkooi waarmee vroeger talrijke eenden werden gevangen. Het was één van de laatste, mooie dagen in september en aangenaam vertoeven midden de natuur. De boeren waren nog hooi aan het keren en zelfs al aan het verzamelen in balen vooraleer de aangekondigde regen zou vallen. De ‘laatste snee’ vóór de winter. De herfst hing al in de lucht en weldra zouden de activiteiten op het veld eindigen, na het oogsten van maïs en bieten. Ons klimaat kent hier vier seizoenen en dat brengt mee dat men steeds vooruit moest denken om de langere periode van herfst en winter door te komen. Men moest leven van wat het land had opgebracht. Een slechte oogst bracht wel eens honger of armoede met zich mee. Een manier van leven die al jaren hier in onze genen geslopen is. Men leerde vooruit en aan de toekomst te denken Men at wat de natuur hier had voortgebracht. Hoe anders is het nu geworden: zowat op elke moment van het jaar kan je groenten en fruit kopen die van elders in de wereld komen. Aardbeien, druiven, appels, boontjes, noem maar op, de grootwarenhuizen bieden ze het hele jaar door aan. ‘Er zijn geen seizoenen meer, meneer!’. Het lijkt of we de voeling met de natuur en de schepping aan het verliezen zijn. We kunnen immers zo vele dingen naar onze hand zetten.
Maar de Schepper naar onze hand zetten…, neen dat zal nooit lukken.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre