Tondo luminis

Wat is dat, een tondo, hoor ik je al denken. Ik moest het ook even opzoeken. ‘Een tondo is een cirkelvormig kunstwerk, hetzij een schilderij, hetzij een beeldhouwwerk of reliëf, waarvan het woord afkomstig is van het Italiaanse woord 'rotondo' dat 'rond' betekent. Dit type werk was met name populair tijdens de Renaissance in Italië, maar het concept van ronde kunstvoorwerpen bestaat al sinds de Griekse oudheid.’ Ik zag deze tondo tijdens de voorbije vakantie op een tentoonstelling waar verscheidene kunstenaars hun werken voorstelden. Deze tondo werd gemaakt door Benoît Vieubled met oesterschelpen en kristallen parels. Met de onregelmatige vormen van de schelpen maakt hij een sferische vorm als een ode aan de natuur. Het heet Ostréa luminis tondo. Het sprong direct in het oog, door het licht achter de schelpen en de parels. Het is een prachtige combinatie van iets dat je wegwerpt na de maaltijd en kostbare, lichtende parels. Een oester maakt van een vreemde indringer, een zandkorrel of een parasiet, een bijzonder iets door het met fijne laagjes parelmoer te omhullen. Het resultaat vormt een schitterende parel. Tegenover iets vreemd dat ons hart belaagt, gaan we als mensen soms helemaal in onze schelp kruipen of het zo snel mogelijk willen verdringen of naar ‘buiten’ werken. Misschien kunnen we leren van de oester en het moeilijke, het vreemde dat we meedragen, omhullen met laagjes van onszelf om het zo te integreren in ons leven. Vaak een moeilijk en langzaam proces maar we worden er wellicht rijker en mooier van…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Oversteken

In het dorp waar ik afgelopen weken op vakantie was met een paar collega’s loopt een kleine rivier, de Baïse. Op verschillende plekken worden er kajaks verhuurd, zo ook in ons dorp Lavardac. Het verhuurkantoor ligt op een paar honderd meter van het water en elke avond was er iemand van dat bedrijfje dat de kajaks aan de andere kant van de oever bracht om ze daar op een veilige plek samen te leggen. ’s Morgens gebeurde de omgekeerde beweging en bracht iemand ze aan de overkant waar potentiële klanten dan te water konden gaan. De man bracht zo in één keer tien kajaks aan de overkant, knap werk . Het liet me denken aan de passage in het evangelie waar Jezus zijn leerlingen uitnodigt om het meer op te varen: ‘Laten we oversteken’ (Marcus 4,35-41). Een evangelietekst die me nauw aan het hart ligt. In ons leven maken we veel oversteken, kleine en grote, gekozen en ongekozen. 1 september was er zo eentje voor de vele kinderen die voor het eerst naar school trokken of de overgang maakten naar de basisschool of humaniora. Verhuizen, gaan werken, trouwen of een andere levenskeuze maken. Telkens laten we iets van het bekende, vertrouwde achter om iets nieuws en minder vertrouwd aan te vatten. Net zoals bij de leerlingen op het meer, kan het dan wel eens gaan stormen en worden we onzeker en zelfs bang. En toch, Hij is aan boord, ook bij onze oversteken, zoals nu bij het begin van een nieuwe pastoraal werkjaar. Laten we met vertrouwen het water opgaan, Hij is er nu ook weer bij…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Bruggen bouwen

Je komt ze vaak tegen, op snelwegen, met de trein, langs een rivier of een kanaal. Gelukkig dat ze er zijn. Ze overbruggen iets of verbinden iets. Soms twee delen van een stad of een dorp of gewoon twee oevers zoals op deze foto. Het heeft me altijd geïntrigeerd hoe zoiets gebouwd werd of wordt.
Tijdens mijn camino door Frankrijk en Spanje liep ik soms over bogenbruggen, nog in romaanse stijl. Een sterk staaltje bouwkunst van eeuwen terug die bewondering afdwingt. Ze doorstonden de tand des tijds. Tegenwoordig bouwt men bruggen in staal of beton. Soms gewoon naast de snelweg, zoals ooit de spoorwegbrug over de E19, net vóór de afrit Mechelen-Zuid, om ze zodra ze klaar is centimeter per centimeter over de snelweg te schuiven. Of een paar fietsbruggen in de meer recente maanden. Hoe en uit welk materiaal ze ook gemaakt zijn, ze brengen je sneller dan tevoren naar de andere kant en meestal ook veilig.
Een brug rust ook op wat men een bruggenhoofd noemt, aan elke kant één. Stevig verankerd in de bodem. Het zijn cracks die bruggenbouwers, maar ook brugfiguren zijn dat. Mensen die zoeken naar verbinding, soms zit het in hun opdracht soms gewoon in hun natuur. Zo noemt men een bisschop of paus weleens een ‘pontifex’ omdat hij bruggen bouwt tussen mensen, ze als een herder wil bijeenbrengen en -houden. Maar dichterbij kennen we zeker mensen die anderen willen verbinden, bruggen slaan naar anderen. Misschien ben je er zelf wel een, niet spectaculair of in de schijnwerpers maar wel verbindend aanwezig. Een beetje als een brug die er gewoon is maar onmisbaar werd …

Pastor Guido

© Guido Vandeperre