Wortels

De wortels van een boom zie je niet gemakkelijk, en toch weten we dat ze er zijn want zonder deze zou de boom omvallen of sterven van dorst en honger. Zo hebben ook wij onze “roots” in de familie, in de geloofsgemeenschap, in het land en in de wereld, maar ook in de hemel…
Het vredessymbool dat in de jaren zeventig in trek was, een cirkel met erin een verticale lijn die in twee splits, komt uit de wereld van de religies waar een boom het leven voorstelt. Soms wordt die levensboom ook onderste boven getekend, wat kan betekenen dat we het leven vanuit de hemel verkrijgen.
Staan wij met onze voeten op de aarde of in de hemel? Waar halen wij onze energie en inzicht vandaan ? De vasten is een mooie tijd om hier over eens na te denken.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

WIJ

Op verschillende plaatsen in de rand van Brussel worden er vormingen gegeven voor anderstalige nieuwkomers die Nederlands willen leren. Maar af en toe wordt er ook iets feestelijks gedaan en dat is nu weer zo met een nieuwe editie van de muzikale voorstelling WIJ. Ze richt zich tot iedereen die Nederlands leert én voor Vlamingen. ‘Twee muzikanten, Lennaert Maes en Andries Boone, maken al 15 jaar muziekproducties voor wie Nederlands leert. In deze nieuwe voorstelling werken zij samen met deze 3 topmuzikanten: Zouratié Koné uit Burkina Faso, Nathalie Ballestas uit Colombia en Jamal Moussaid uit Marokko. Deze nieuwkomers waren in eigen land al professioneel bezig met muziek… Liedjes van bij ons krijgen een exotische invulling en liedjes van bij hen krijgen een Nederlandstalige versie. Zo maken Wij samen muziek, met het Nederlands als voertaal, maar met muziek uit de hele wereld.’ Dit is de omschrijving uit de programmatie van de avond en het klopt helemaal. Het werd een heerlijke avond waar via muziek en taal verbinding wordt gemaakt met mensen vanuit de hele wereld. Er was een quizmoment waarbij 5 vrijwilligers moesten raden uit welk land de live gespeelde liederen kwamen en op de tonen van de sirtaki werd er zelfs gedanst. Je werd er instant vrolijk van. Op de muziekstage in Gooik afgelopen zomer was Adries Boone mijn mandolineleraar en ik wilde hem wel eens aan het werk zien in een andere context. En of ik ervan genoten heb. Dit is een avond die zoveel meer is dan alleen maar muziek maken of samen zingen. Het is een avond die mensen bijeenbrengt, ongeacht hun cultuur of afkomst. Verbinding leggen via muziek en taal. Ik dacht onwillekeurig aan wat er in Ninove gebeurde waar het nieuwe gemeentebestuur de subsidies voor taalklassen opschortte. Dit zouden ze daar eens moeten zien, denk ik dan. Deze avond toont dat het ook anders kan en dat het dan tot een feest kan uitgroeien. ( Hierbij de link naar de plaatsen in Vlaanderen waar ze nog spelen https://www.wijmakenmuziek.be/speellijst-1)

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Kleren maken de man

Na de voorbije carnaval periode kunnen we ons daar vanalles bij voorstellen. In een paar minuten tijd kan iemand er helemaal anders uit zien. Het gekke is dat met het masker of de carnavalskleren aan, hij of zij zich ook helemaal anders gaat voelen. Door de buitenkant te veranderen helpt het je om je in te leven in je personage. Zo werkt het ook in het toneel of de showbizz. Van buiten naar binnen veranderen lijkt niet zo moeilijk en kost niet zoveel tijd.
Ik vraag mij af of het omgekeerde ook zo eenvoudig is. Elk van ons voelt in zijn diepste 'zijn' dingen die hij zou willen veranderen. Zaken waar je op stoot, die beter kunnen, die je pijn doen, die anderen pijn doen... Gedragingen waar je in het verleden spijt van had, die je in de toekomst anders zou willen aanpakken. Het is niet zo eenvoudig om dat om te keren, om de persoon te worden die je echt zou willen zijn. Van binnen veranderen zodat het vanbuiten zichtbaar anders wordt heeft tijd nodig, heeft moed nodig. Als het lukt straal je van binnen en dat is dan ook van buitenaf te zien.
Is het niet zo dat dit juist de uitnodiging in deze veertigdagentijd? Dat wij de weg naar Pasen gaan door ons leven te bevragen.  Dat wij op zoek gaan naar hoe we kunnen stappen te zetten naar ommekeer, naar bekering. Gelukkig krijgen we meer tijd dan een paar minuten. Zes weken lang kunnen we ons voorbereiden. De stapstenen die we elke zondag meekrijgen helpen ons daarbij.
Mag het voor jou ook een gezegende tijd zijn, een gezegende opgang naar Pasen.

Pastor Mariette

© Kerknet

Van Bach tot Zwangere Guy

Deze veertigdagentijd is voor mij steevast een tijd waarin op muzikaal vlak Bach niet weg te denken is. Geen andere tijd past beter bij hem dan deze voorbereidingstijd op Pasen. Hoeveel cantates heeft hij niet geschreven bij de zondagen van deze sterke tijd, om dan nog niet te spreken over zijn passies. Voor Bachliefhebbers een tijd dus om van te smullen. Op dat vlak is het zeker geen vasten! Trouwens, voor wie graag wil weten welke Bach cantates best bij deze tijd passen, die kan zich inschrijven op de nieuwsbrief van www.whichbachcantata.be waarin je telkens een berichtje in jouw mailbox krijgt op de dagen waarvoor Bach een cantate heeft gecomponeerd. Bespaart je heel wat opzoekingswerk. Maar ondanks deze Bachtijd blijft toch voortdurend het laatste nummer van onze eigenste Brusselse rapper Zwangere Guy nazinderen in mijn hoofd (ja ik weet het, op muzikaal vlak kan het bij mij soms alle richtingen uitgaan, van Bach tot Zwangere Guy !). Het nummer heet ‘Loin d’ici’ en je kan het hier beluisteren. Het refrein is uiterst aanstekelijk en de tekst gaat als volgt: ‘Tout seul on va toujours plus vite, ensemble on va beaucoup plus loin. Ge kunt zo hard gaan als ge wilt, alleen tesamen keert het tij.’ Het is een opzwepende song waarin je echt de vibe van Brussel hoort, en met een diepere boodschap om samen aan onze stad te werken. Ook zegt hij in raptaal in het lied : “Wat hebben we gemeen dan? Kijk es om u heen wie dat er mee kwam. De wereld is geen honden- en geen speelhok. Gaan we wachten tot dat iedereen hier neervalt? En zie maar dat ge deel nam, bouwen bruggen voor dat alles hier uiteen valt. Ge zijt sneller als ge alles doet alleen man, maar tesamen wete heel goe dat er meer kan.” Dit lied doet mij zo denken aan wat we proberen te doen binnen onze Paulusgemeenschappen. Het zou bijna ons lijflied kunnen zijn! Als pastores doet het echt deugd om samen met collega’s te bouwen aan de Kerk in plaats van elk op ons eentje. We krijgen er echt vleugels van en nog meer goesting dan anders! Maar ook als gemeenschappen is het zoveel fijner om de handen in elkaar te slaan. Zien dat er nog andere Nederlandstalige gelovigen zijn in Brussel en samen met hen aan iets bouwen doet zoveel meer deugd dan binnen onze aloude muren te blijven zitten. En ja, het is een hele opgave, soms gaat het sneller alleen, maar samen geraken we zoveel verder. Samen bouwen we aan een visioen voor de toekomst, maken we stilaan dat visioen van Gods Rijk werkelijk. Alleen tesamen keert het tij!

Pastor Gino.

Uitzicht

Onlangs was een goede vriend op bezoek en we hadden een dagje tijd om Brussel te verkennen. Gezien het jaar van de Art Déco en zijn interesse in architectuur trokken we eerst naar de nationale basiliek in Koekelberg. Naast alle andere domeinen vormde het bezoek aan het panorama letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Het weer was ons niet gunstig gezind maar we waaiden ook niet weg. Het uitzicht heeft iets adembenemend en je kan de blik in alle windstreken laten dwalen langs de horizon. Het zicht naar het stadscentrum wordt geflankeerd door de twee toren van de hoofdingang. De stad ligt letterlijk aan je voeten en de wagens lijken net speelgoedautootjes. Het deed me denken aan het evangelie van de bekoringen van Jezus waarbij de duivel Hem meeneemt omhoog en Jezus alle koninkrijken belooft indien Hij voor hem in aanbidding neervalt. Of aan de laatste bekoring waarin Jezus vanop de tempelpoort naar beneden zou moeten springen, want God zal Hem door engelen laten opvangen. Jezus weerlegt het allemaal: ‘Je zal God niet op de proef stellen’. Neen, dan liever met Jezus de berg op zoals in het evangelie van de voorbije 2e zondag van de veertigdagentijd. Dicht in Jezus’ buurt zijn zoals de leerlingen en Hem dieper leren kennen, als ‘ Gods Uitverkorene’. Maar lang kunnen ze er niet van genieten, ze moeten weer naar beneden, naar de mensen toe. Ook wij daalden weer af en trokken richting stadscentrum. Net als de leerlingen, een mooie ervaring rijker…

Guido Vandeperre

© Guido Vandeperre

Laten wij met vreugde en dankbaarheid zingen

Sinds februari komen jn de Sint-Martinuskerk te Ganshoren en de Verrijzeniskerk -Paloke te Sint-Jans-Molenbeek ook andere ‘Pauluspastores’ om voor te gaan in de eucharistie en ben ik ook regelmatig voorganger in andere kerken van de ‘Paulusgemeenschappen’. Zo was ik onlangs voorganger in de kerk van Onze Lieve Vrouw Evere. Dat is de kerk waar ik gedoopt en priester werd gewijd. En daar op zondag mogen voorgaan deed me wel iets. Maar wat mij het meest geraakt heeft waren de blije kerkgangers die ik in Evere (en ook in Stokkel waar ik in februari was) heb ontmoet. Ook in de Sint-Jozefskerk te Hoog-Evere viel het mij op hoe vreugdevol het samenzijn was. Terugdenkend aan deze vieringen gingen mijn gedachten naar een lied uit Zingt Jubilate (ZJ 765) ‘Laten wij met vreugde en dankbaarheid zingen’.
Als de leerlingen van Jezus niet moeten vasten want ‘de vrienden van de bruidegom kunnen toch niet bedroefd zijn zolang de bruidegom bij hen is (Mt.9, 15a) dan worden ook wij in deze vastentijd opgeroepen tot bekering zodat wij de vreugde van het evangelie beleven. En dit mag weerklinken in onze zondagse samenkomsten
En dan vraag ik mij wel af: hoe komt het dat de vreugde in die kerken van Evere mij zo bijzonder raakte? Wellicht heeft het te maken met mijn verleden en mijn huidige contacten met de Scouts van Evere. Of is het omwille van het nieuwe en uitdagende dat de ‘Paulusgemeenschappen’ mij brengt ? Of is er voor mij al te veel vanzelfsprekendheid en gewoonte gekomen in de vieringen van de pastorale eenheden Emmaüs en Kleopas?
Dat ik de eerstkomende drie zondagen de vieringen voorga in Sint-Martinus, Verrijzenis -Paloke en de Basiliek is voor mij ook een bron van genade en geluk en doet mij in de vertrouwde omgeving en het dagdagelijkse oog hebben voor het mooie , vreugdevolle en originele van ons geloof.
Het wordt dus voor mij een boeiende en veelzijdige opgang naar Pasen.
Laten wij met vreugde en dankbaarheid zingen van de wondere dingen die Jezus doet (ZJ 765) Een fantasie op deze melodie vind je hier onder.

Pastor Johan Dobbelaere

Allez Eddy!

Voor wie het nog niet zou weten, ik woon op zo’n honderd meter van het metrostation Eddy Merckx. Het voorlaatste station op lijn 5 richting Erasmus. Het werd in 2003 geopend en zou eerst Maurice Carême heten, naar de Anderlechtse dichter maar uiteindelijk werd het Eddy Merckx. Tussen de twee perrons staat een vitrinekast waarin een bijzondere fiets van Eddy staat te pronken: degene waarmee hij in 1972 het werelduurrecord verbeterde in Mexico. Dit record zou twaalf jaar stand houden. Wat opvalt is, hoe eenvoudig en fijn de fiets is, hij moest zo licht mogelijk zijn natuurlijk. Wat een verschil met de koersfietsen van vandaag, het summum van techniek en speciale materialen, daarop moet je wel snel gaan denk je dan. Het voorbije weekend (2 en 3 maart) kon je de huidige fietsen en renners gaan bewonderen. Het openingsweekend van het Belgische wielrennen ging van start met twee wedstrijden: Omloop het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne. Wielerfanaten kijken er reikhalzend naar uit om de renners in hun nieuwe outfit te spotten en duizenden supporters waren weer eens afgezakt naar het parcours. Bij deze edities geen Flandrienweer met regen en wind maar een lekker voorjaarszonnetje, ideaal voor de liefhebbers langs de weg. Reeds als kind was ik geboeid door wielerwedstrijden. Ze kwamen ook voorbij ons deur: de Brabantse Pijl die bovenop de Kerkenberg in Alsemberg aankwam en Parijs-Brussel, toen nog met aankomst in Sint-Genesius-Rode. Je kon je als kind vergapen aan die snelle mannen op hun stalen ros. Het leek me altijd een eerlijke sport, ook al waren kwamen er veel schandalen van doping aan het licht. Je moet immers hard trappen om die prijs te pakken, je kan je niet blijven verstoppen wil je winnen, het heeft iets puur. Ondanks de professionalisering en de grote budgetten behoudt het iets van een volkssport. Want in weinige sporten kan je zo dicht bij je idolen komen als in het wielrennen, van kermiskoersen tot grote rondes. Misschien is dat wel het aantrekkelijke. Ik kijk al uit naar de volgende klassieker…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Tankstation

Onlangs was ik voor enkele dagen op vakantie in het Zwarte Woud. Het was een korte trip van enkele dagen om de lange winterperiode te breken. Tijdens mijn verblijf maakte ik echter iets merkwaardigs mee. Ik ging tanken in een tankstation. Het was nog zo’n plek waar je niet aan een terminal buiten kunt betalen, maar waar je naar binnen moet gaan. Nadat ik betaald had, gaf de dame die het tankstation uitbaatte mij een kaart in de handen. ‘Ich habe eine schöne karte für Dich’ zei ze. Uit beleefdheid nam ik de kaart in ontvangst. Toen ik terug in de wagen stapte, bekeek ik de kaart even. Het was inderdaad een mooie kaart met een foto van een vader en een zoon, met de tekst ‘Ich bin so stolz auf dich’ (in het Nederlands: ‘ik ben zo trots op jou’). Op de achterkant stond een langere tekst, waarin een vader tot zijn zoon zegt hoe graag hij hem ziet, hoe trots hij op hem is, dat hij hem wil helpen om de last van zijn schouders te nemen en dat hij niet moe wordt om hem elke dag de hand te reiken. Toen ik die tekst las, begon ik eerlijk gezegd wat onraad te ruiken. Het klonk allemaal heel religieus, maar er werd met geen woord over God gerept. Ook stond er een QR-code op de kaart, en als ik die scande, dan kwam ik effectief op een religieuze website uit. Het was een zeer verzorgde website, in meerdere talen zelfs, ook in het Nederlands, met verschillende filmpjes over Jezus en over mensen die Jezus ontmoet hebben in hun leven. Toegegeven, ik voelde eigenlijk op het eerste moment wat irritatie. Waarom gaf die vrouw mij die kaart? Wie verwacht nu een religieuze uitnodiging in een tankstation? Toch wel één van de laatste plekken om een religieuze ervaring of ontmoeting te hebben? Zelfs tijdens enkele dagen vakantie bleef het geloof mij achtervolgen, tot in een tankstation toe! Maar achteraf bleef dit gebeuren bij mij toch nazinderen. Zou ik zelf zoiets durven doen? Eerlijk gezegd vrees ik van niet. En toch is het ook mijn taak om te verkondigen, het is zelfs de taak van elke christen. Ben ik niet te bang om te verkondigen? Stuurde Jezus zijn leerlingen er niet op uit om de Blijde Boodschap te verkondigen? Hoogstwaarschijnlijk moet ik het niet doen met een kaart zoals die vrouw uit het Zwarte Woud. Maar hoe dan wel? Hoe kan ik vandaag in mijn omgeving getuigen van de vreugdevolle boodschap dat er een God is die ons graag ziet? Misschien een vraag om bij stil te staan tijdens deze veertigdagentijd.

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Aswoensdag

Het feest van Lichtmis is amper voorbij lijkt het en daar is Aswoensdag al. Op deze ‘doordeweekse’ dag start de sterke Veertigdagentijd die ons naar Pasen zal voeren.
Op Aswoensdag laten velen zich tekenen met een askruisje of bestrooien met wat as. Een oeroud teken van boete en bekering. Op vele plekken in het Oude Testament lezen we hoe mensen een boetekleed of een rouwkleed gaan aantrekken en vasten. Denk maar aan de profeet Jona en de stad Nineve. Andere passages spreken van ‘in zak en as zitten’. Dit dan eerder bij een zwaar verlies bijvoorbeeld.
De as die we vandaag gebruiken komt van de verbrandde palmtakjes van vorig jaar. Intussen waren ze helemaal verdord en in een oogwenk tot as verbrand. De as herinnert er ons aan dat alles maar tijdelijk is, sterfelijk en eindig. Tegelijk heeft as als ook een reinigende eigenschap en draagt ze ook bij tot vruchtbaarheid, het draagt bij tot nieuw leven.
Als we op deze dag een askruisje opgelegd krijgen geven we daarmee onze bereidheid aan om ons te laten ‘reinigen’ van wat niet in de lijn van het evangelie ligt, om ons leven te veranderen. We krijgen veertig dagen de tijd om ons te bezinnen en ons leven om te keren, naar God toe, naar leven volop. Laten we deze kans niet liggen. Dan kunnen we bij Pasen uitkomen en de verrijzenis, nieuw leven vieren, op ons paasbest. We wensen u een sterke, intense tijd toe!

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Was Jezus een vlinder?

Zondag mocht ik een collega verteller vervangen die door ziekte aan het ziekbed gekluisterd was. Om niets aan het toeval over te laten ben ik die morgen thuis goed op tijd vertrokken zodat alles tijdig gereed stond en ik er klaar voor was om het verhaal te vertellen. Alles verliep vlotjes, ik was zelfs een half uur op voorhand klaar. Maar niet getreurd, dit zijn mooie momenten om te mijmeren, om even stil te staan bij het leven .
Vervangen, inspringen waar het nodig is, lijkt wel een rode draad in mijn leven. Toen ik in '80 naar Brussel ben komen wonen had ik mijn werk in West-Vlaanderen opgezegd. Met drie kleine kinderen in huis had ik mijn handen vol. Toen ook de jongste naar school ging, zocht ik terug werk. Ik kon  bij de VGC beginnen. Ze zochten iemand voor de Gemeenschapscentra. Ik werd aangenomen als 'vlinder'. Dat is iemand die vervangingen doet bij ziekte of bij zwangerschapsverlof. Inspringen en vervangen dus waar er nood is. Een boeiende job, je leert veel mensen kennen en ze zien je graag komen want er ligt een berg werk te wachten.
Nadien ben ik voltijds in de pastoraal gaan werken. De functie van een Pastoraal werker was in België nog niet zo gekend in 1992, er bestond geen job omschrijving. Ze hebben mij goed uitgelegd wat ik niet ben: Ik ben geen mini priester en ook geen super leek. Maar wat ik wel ben of wat mijn taak is moest nog uitgezocht worden. 
De toenmalige deken zei, kijk waar er noden zijn en probeer daar te helpen, of iets te organiseren. Ja,  ook in de pastoraal hebben ze vlinders nodig. Mensen die de noden van de tijd, van de plaats, van de mensen zien. 
In het Godly Play verhaal vertelde ik zondag dat Jezus het als zijn taak zag om heel dicht bij mensen te komen, vooral bij mensen waar niemand anders dichtbij wilde komen. Wie door Jezus aangeraakt wordt verandert.

Was Jezus ook een vlinder?  Ik voel mij in ieder geval in goed gezelschap, ik heb het van de beste geleerd!

Pastor Mariette

© Pixabay