Meer dan een herinnering aan het verleden van deze overledene, is een rieten mand ook een bijbels gegeven. In het boek Exodus lezen wij over de Israëlieten die in Egypte verbleven steeds talrijker en sterker werden. Daarom gaf de farao het bevel dat alle pasgeboren jongens in de rivier de Nijl moeten gegooid worden (Exodus 1,22) . Een vrouw uit de stam Levi, die een zoon ter wereld bracht, doet dat ook door haar kind in een waterdichte rieten kistje te leggen en in de Nijl te leggen. De dochter van de farao ontdekt de mand met het schreiend kind erin. Dit kind zal opgevoed worden aan het Egyptische hof en krijgt de naam Mozes en deze naam wordt in het Hebreeuws verklaard als ‘uit het water gered’. (Exodus 2,5-10) . De rieten mand waarin Mozes werd neergelegd betekent letterlijk sarcofaag of doodskist
Is dat niet de boodschap die in elke christelijke en kerkelijke uitvaart weerklinkt: onze overledene worden gered uit het ‘dodelijke water’ om voor goed te leven in het grote mysterie van de Liefde. De rieten mand in de kerk was niet enkel een herinnering aan een mandenvlechter. Zij werd ook symbool en verwijzing naar de redding uit de dood. Ook al brengt de dood van geliefden verdriet en gemis met zich mee, is er ook hoop en uitzicht over de dood heen. En sinds Jezus verrezen is, geloven en weten wij dat ook wij eens zullen opstaan uit de dood.
Johan Dobbelaere
 |
| © Johan Dobbelaere |