Hierheen adem

Gisteren was het Hemelvaart. De veertigste dag na Pasen. Stilaan loopt de Paastijd af. Op weg zijn we naar de vijftigste dag, Pentecostè, Pinksteren. We zien uit naar Gods Geest, Zijn adem in ons. In deze dagen willen we dan ook bidden om die adem. ‘Hierheen adem!’, dicht Huub Oosterhuis waarbij hij de aloude woorden van het Veni Sancte Spiritus nieuw en fris leven inblaast. Oosterhuis’ gebed om de Geest kan je telkens opnieuw lezen en bemediteren. En je kan ze zingen op nieuwe toon, zoals ook Karsu en Typhoon enkele jaren terug deden. Je kan het hier beluisteren en je vindt hier onderaan de tekst van Oosterhuis. Laten we samen bidden om de komst van die Geest, en wel op zaterdagavond 7 juni a.s. om 19 u. in de kerk van de Goede Bijstand in het centrum van Brussel waar we met de Paulusgemeenschappen een Pinksterwake houden en samen willen roepen: ‘hierheen adem!’. Kom God met Uw levensadem! Wij en de wereld hebben het zo erg nodig. De hertaling van het Veni Sancte Spiritus door Oosterhuis zal er ook die avond weerklinken.

Hierheen, Adem, steek mij aan,
stuur mij uit jouw verste verte
golven licht.

Welkom armeluisvader
welkom opperschenker
welkom hartenjager.

Beste tranendroger
lieve zielsbewoner
mijn vriend mijn schaduw.

Even rusten
voor tobbers en zwoegers,
voor krampachtigen een verademing, ben je.

Onmogelijk mooi licht,
overstroom de afgrond
van mijn hart, jou zo vertrouwd.

God ben jij, zonder jou
is alles nacht en ontij,
wreedheid, schuld,

maar jij maakt schoon.
Verflenst mijn bloem, geef water
zalf mijn wonden.

Stijf sta ik, toegang verboden,
ijzig – ontdooi mij, koester mij.
Vreemd ga ik, zoek mij.

Ik zeg ja jij, doe nee.
Vergeld mijn twijfel met vriendschap
zeven maal duizend maal.

Niets ben ik zonder jou.
Dood wil ik naar jou toe.
Dan zal ik lachen.

Vrij naar Pinkstersequens ‘Veni Sancte Spiritus’ door Huub Oosterhuis

Pastor Gino.

Zachte overvloed

Als ik dit schrijf zitten we al weken in een periode van droogte en men verwijst al naar de uitzonderlijk droge zomer van 1976. Dat terwijl er in andere streken van de wereld watersnood is en overstromingen zijn. Het valt niet langer te ontkennen dat ons klimaat danig verstoord is. Dit beeld dat ik vandaag beschrijf is geen foto na één of andere hagelbui, neen maar het leek er wel wat op. Het was zachter, veel minder agressief dan een dikke hagelbol. Deze pluisjes dreven gracieus door de lucht, gedragen door een zacht briesje om ten slotte gewoon op de stoep terecht te komen. Ze waren met velen en vormden een mooi tapijtje. Ik stopte met de fiets en keek er met verwondering naar. Daarna ging mijn blik naar boven en zag ik de populieren die in grote getale hun zaadjes loslieten. Daarnet nog veilig verbonden met de takken en nu vrij in de lucht, nog niet wetend waar hun tocht zou eindigen. Voor de meesten zal dat niet in vruchtbare grond zijn maar op beton en asfalt of zelfs de roosters van de goot. Het verhindert de boom niet om in overvloed zaad aan te maken. De natuur rekent niet maar groeit en bloeit en geeft in overvloed. Het deed me denken aan de parabel van de zaaier die Jezus vertelt. De zaaier zaait uitbundig en veel zaad valt op onvruchtbare plekken, maar dat weerhoudt hem niet om te blijven zaaien. Laten ook wij ruimschoots blijven zaaien met goedheid, liefde en vrede. Ergens zal al zeker iets ontkiemen…

Pastor Guido

@ Guido Vandeperre

Vredesdrankje

Sinds een paar maanden neem ik deel aan het platform voor de religies dat de gemeente Anderlecht recent heeft opgestart. Het is een gelegenheid om leiders van andere geloofsgemeenschappen te ontmoeten en een band te maken onder de religies en zo de vrede stimuleren in de maatschappij.
Woensdag 21 mei was een vernissage van een muurschildering “Fresque pour la Paix” (fresco voor de vrede) in de school Bracops (Processiestraat 78). Jongeren van het vierde jaar middelbaar hebben aan dit project gewerkt door in verschillende beelden hun droom van vrede uit te drukken. De meer klassieke als een geweer met een bloem in de loop, of een bom die als bloempot wordt uitgebeeld, maar ook enkele originele. De foto die ik hier meegeef is dat van « Potion de la Paix » (Vredesdrankje), een flesje waarin een kleine kalme en harmonieuze wereld wordt afgebeeld. Een mooie gedachte dat als we dit drinken we wat van die kalmte en harmonie mogen genieten…. Voor ons dit de rol van het gebed.
Bovenaan zie je een ander beeld, dat van “Peace-man”, namelijk een Pac-man dat symbolen van geweld opeet en bloemen achterlaat. Ook dit is een mooie gedachte omdat het onze rol als christenen ook uitbeeld, al zijn het grote deel van de leerlingen daar van Islamietische achtergrond.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Vleugels

Vorige week zaterdag mocht ik het huwelijk inzegenen van Maryline en Filip en dat in de kerk van Bonheiden. Een prachtig, ruim kerkgebouw toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw. Het baadde in het sterke licht van een schitterende lentedag. Naast de gebruikelijke beelden en meubilair trof me een kunstwerk dat boven de middengang was opgehangen. Ik vroeg de plaatselijke collega wat om uitleg en hij verwees me naar een plaatje aan één van de pilaren. Het kunstwerk heet ‘Twee-eenheid’ en is gemaakt door Geert Janssens in opdracht van de werkgroep ‘100 jaar kerk’. Men wilde een modern kunstwerk toevoegen aan het bestaande rijke kunstpatrimonium om aan te geven dat geloven niet alleen iets van het verleden is. ‘Onze kerk is niet enkel een schatkamer van de verbeeldingskracht van onze voorouders. Ook voor de gelovige verbeelding van mensen van vandaag willen we ruimte maken in onze kerk’. Ook de titel werd verder toegelicht: ‘We kunnen heel wat en tegelijk zijn we erg beperkt als we enkel op onszelf rekenen… Onze talenten maken dat we één vleugel hebben maar dat is te weinig om te kunnen vliegen! Daarom stellen we ons open voor Gods kracht… die ervoor zorgt dat we een tweede vleugel krijgen om boven onszelf uit te groeien. Gods kracht is voor ons mensen aanwijsbaar in mensen die ons helpen… die ons vleugels geven! De één kan niet zonder de ander’. Een bijkomend citaat van een beeldhouwster op het bordje, omvat het kernachtig: ‘Wij mensen zijn als engelen met elk slechts één vleugel. We kunnen enkel vliegen als we elkaar omarmen’. Het paste perfect bij Maryline en Filip die hun JA-woord aan mekaar gaven, omringd door hun familie en vrienden in een volle kerk. Nu slaan ze hun vleugels wijd uit. Dat ze hen ver en lang mogen dragen onder Gods zegen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een (niet zo) stoere jongen

Het zijn gouden tijden voor melomanen. Dezer dagen kunnen ze smullen van de halve finale van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano. En voor wie het graag wat luchtiger houdt, is er natuurlijk ook het Eurovisiesongfestival: twee halve finales en de finale zaterdag. Ik durf eerlijk te bekennen dat ik ook het spektakel van dat laatste wel kan smaken, ondanks het soms magere gehalte van de liedjes en de niet altijd even goede zangkwaliteiten. Dit jaar is het echter niet zo spannend, want iedereen weet toch dat Zweden de hoofdprijs zal wegkapen met hun uitnodiging om met z’n allen naar de sauna te trekken. Toch was er in de eerste halve finale een lied dat mij echt wel ontroerde, met name dat van Italië, een land dat meestal garant staat voor muzikale kwaliteit. Je kan het hier bekijken en beluisteren. Het is de Toscaanse Lucio Corsi die het liedje ‘Volevo Essere un Duro’ brengt, waarin hij zingt hoe hij lange tijd een stoere jongen wou zijn, iemand die succesvol is en waar iedereen naar opkijkt. Maar hij is niets van dit alles. En hij eindigt met te zeggen: ‘Ik wou een harde jongen zijn, maar ik ben een niemand. Ik ben slechts Lucio’. Zijn liedje doet mij denken aan een boek van theoloog Alain Verheij met als titel ‘Ode aan de verliezer’. Daarin toont hij aan dat het in de Bijbel steeds de verliezers zijn die uiteindelijk de helden worden. Denk maar aan Kaïn en Abel. De eerste is sterk, succesvol, zelfredzaam en assertief. De tweede weet zich helemaal niet te redden. En toch maken de Bijbelschrijvers juist van hem, en van de Abels die na hem komen, een held. Zo verkeert het ook met Jezus: een verschoppeling die juist door God tot held verheven wordt. Zo kiest God steeds weer opnieuw partij voor de ‘losers’. Al deze Bijbelverhalen sporen ons aan om oog te hebben voor het kwetsbare, zowel in de wereld, in anderen als in onszelf. Zo doet ook Lucio Corsi in zijn lied. Trouwens een interessant weetje: normaal is het de winnaar van het San Remo festival die naar het Eurovisiesongfestival mag gaan. Maar dit jaar bedankte winnaar Olly voor de eer. En zo mocht de tweede, de verliezer dus eigenlijk, naar Basel trekken: Lucio Corsi. De Bijbelse logica in praktijk gezet. Nu nog scoren, Lucio, en de hitte van de Zweedse sauna trachten te overwinnen.

Pastor Gino

Nieuw leven

Misschien mag enige zin voor traditie wel bij het begin van deze blogtekst.
Elk seizoen heeft zijn charme maar de lente (ook al lijkt ze soms op een zomer) heeft toch iets speciaals. Je kan er niet meer naast kijken: in de natuur is alles tot bloei gekomen. Daarom vind ik dit zo’n mooi seizoen om te wandelen. Op een (traditionele) wandeling langs de Woluwe zag ik moedereend met een stuk of zes kuikentjes. Nieuw leven: het blijft iets wonderlijks!
Ik weet niet of u de autobiografie ‘Hoop’ van paus Franciscus al gelezen hebt. Zo niet, dan kan ik alleen maar zeggen: ‘Het is een aanrader!’
Hij citeer Gustav Mahler over traditie: ‘Traditie is niet het aanbidden van as, maar het doorgeven van vuur.’ Moge dat zijn wat we samen mogen doen in de Kerk: het vuur van het geloof doorgeven, zorgen voor nieuw leven.’

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Kerk in de steigers

Af en toe kom ik nog eens in mijn geboortedorp Alsemberg. De kerk op de heuvel kan je al van ver zien. Twee trappen brengen je bij het kerkgebouw: een grote trap van zo’n 65 treden aan de zijingang en deze kleinere aan de hoofdingang. Het leverde de Alsembergenaren de weinig fraaie spotnaam van ‘trappenschijters’ op. Ooit volgde een Amerikaanse autobestuurder zijn GPS en reed zich klem op de trappen. In mijn jeugd kende ik de trappen op mijn duimpje en vaak renden we met vrienden om ter snelst naar boven. Nu viel de kerk op door iets anders: ze staat in de steigers voor een grondige restauratie. De vorige restauratie dateert van zo’n 45 jaar geleden. Een kerkgebouw in de steigers, dat gebeurt wel meer met kerken die al een paar eeuwen op hun conto hebben, je zou voor minder een opknapbeurt nodig hebben. Maar ook de Kerk als gemeenschap moet wel eens in de steigers komen te staan. Een geloofsgemeenschap groeit, evolueert en heeft wijze herders nodig om ze doorheen de golven en ook stormen van de tijd te loodsen. Maar elke christen is mee verantwoordelijk voor het huidige gezicht van de Kerk. Paus Franciscus ging ons voor in het synodaal proces. Hij wilde van hoog tot laag iedereen de kans geven om uit te wisselen over die Kerk en hoe elkeen zich daar al dan niet in thuis voelt. Zoals men bij een fysieke restauratie kijkt welke elementen men kan behouden en welke men beter vernieuwt, is het ook zo als geloofsgemeenschap nodig te onderscheiden wat de kern is van ons geloof en Jezus’ boodschap en waar we dingen anders kunnen invullen vandaag en in de toekomst. Dus geen nood als naast het kerkgebouw ook de gemeenschap eens in de steigers staat. Ze komt er ongetwijfeld mooier uit.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Met open handen

Bij een oude schoolvriend vond ik laatst dit schilderij in de hal van hun huis. Een erfenis van de ouders van zijn vrouw. Een mooi verzorgd schilderij, met een mooi contemplatief beeld, de moeder die zorgt voor het kind dat wil zorgen voor het jong katje. Het geeft goed weer hoe het huwelijk van mijn vriend is, een zorgzame thuis voor iedereen.
Terwijl ik dit schrijf wordt de nieuwe Paus verkozen in Rome. We kijken uit naar de nieuwe Paus, zoals dat kindje naar het katje kijkt. Met liefde zullen we de Paus in ons midden opnemen en hem alle kansen geven die nodig zijn om zijn pontificaat te volbrengen. Als Katholieken hebben we een spontane liefde voor en gehoorzaamheid aan onze oversten, met als hoogste persoon de Paus. Andersgelovigen begrijpen dat niet altijd. Deze liefde en gehoorzaamheid zijn echter een weerspiegeling van onze liefde voor en gehoorzaamheid aan God. Als we dat niet kunnen beleven hier op aarde moeten we ons afvragen of onze liefde en gehoorzaamheid tot God wel echt is.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Laatstejaarsstudenten bezoeken de basiliek van Koekelberg

Het wordt een traditie dat de laatstejaarsstudenten van Atheneum Unesco uit Koekelberg jaarlijks enkele gebedshuizen bezoeken samen met hun leerkrachten godsdienst en zedenleer. Zo mocht ik op 5 mei hen onthalen in de basiliek van Koekelberg.
Het bezoek begon achteraan in de basiliek waar ik wat info gaf over de geschiedenis van de basiliek als vredesmoment om de slachtoffers te eren van de Eerste Wereldoorlog alsook over wat de basiliek vandaag betekent, als kerkgebouw, plaats van aanbidding, toeristische trekpleister, museum, concertzaal, theaterzaal, vergaderruimtes…
Vervolgens begaven wij ons naar het parochiaal gedeelte waar ik uitleg gaf over wat je in elke kerk ziet: het altaar, de ambo, het tabernakel, de paaskaars. Vervolgens konden de studenten vragen stellen. En deze kwamen er heel spontaan. Eerst over welke vieringen er allemaal doorgaan in de basiliek. Kan je hier trouwen? Gaan er ook dopen door? Ook geloofsvragen kwamen aan bod. Zijn drie ‘goddelijke personen’ niet een tegenspraak in een monotheïstische godsdienst? Zou de wereld niet beter af zijn met één religie? Ook werden vragen gesteld over het celibaat, het gezag in de kerk, de plaats van vrouwen in de Kerk en ook: wie wordt de nieuwe paus?
Ik was blij verrast met de interesse van de laatstejaarsstudenten. Geloof, religie en levensbeschouwing werden niet geminimaliseerd of in het belachelijke getrokken zoals soms wel eens gebeurt. En dat zo’n bezoek georganiseerd werd door een goed samenwerkend team van leraren ‘levensbeschouwing’ zet aan tot respect voor mekaars levensovertuiging en moedigt dialoog en ontmoeting aan als een wederzijdse verrijking. Na de basiliek gingen studenten en leerkrachten naar een Joodse synagoge en nadien naar het Huis van de Mens.

Pastor Johan Dobbelaere

Pastor Johan tussen de studenten van Unsesco-humaniora in de basiliek
 ©Johan Dobbelaere

Veerkracht

Onlangs bezocht ik voor het eerst ooit de Floralia Brussels in Groot-Bijgaarden. Sinds 22 jaar wordt het park rond het kasteel omgetoverd tot een kleurrijke pracht van lentebloemen, voornamelijk tulpen. Het 14 hectaren grote park vormt met zijn hoge bomen een heerlijk decor en dit nu onder een stralende lentezon. Er zijn ook een enkele serres waar een paar bloemdecoraties tentoongesteld stonden waaronder dit ‘Resilience’ ‘Veerkracht’. Het kadert in het thema van de Mayadagen rond de bijen. Een diepe spiraal die het kronkelend pad van de bijen verbeeldt op weg naar het stuifmeel. Het bijschrift vermeldde ook: ‘De spiraal staat niet alleen voor haar vlucht, maar ook voor de uitdagingen waar de bijen vandaag voor staan: verdwijnende bloemenvelden, verstoring van hun habitat en de wereld waarin overleven steeds moeilijker wordt. Deze installatie is een ode aan hun veerkracht en een stille oproep om zorgzamer met hun wereld om te gaan’. ‘Samen veerkrachtig’ was ook het thema van het gezinsweekend waaraan ik deelnam. Wat is er nodig om onze veerkracht niet te verliezen? Wat maakt dat we niet kopje onder gaan bij de veelheid van de dingen die op ons af komen? Als gelovigen kan de paastijd ons daarin helpen: dat leven sterker is dan alle dood, licht sterker dan alle duisternis omdat Christus ons die weg geopend heeft. Dat Hij onze veerkracht mag zijn op die weg.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Vrouwelijke aanwezigheid op het conclaaf

Paus Franciscus is afgelopen zaterdag begraven. Ik vond het een indrukwekkende en pakkende dienst, waarbij mij zelfs een zekere trots en dankbaarheid bekroop om tot die katholieke kerk te mogen behoren. Bovendien besef ik nu sinds zijn overlijden des te meer hoe vernieuwend en hoopvol paus Franciscus op vele vlakken was. Het is dan ook best wel spannend afwachten of zijn opvolger dezelfde weg in zal slaan en zo de erfenis van Franciscus zal voortzetten, en hopelijk zelfs nog wat verder durft gaan in het bij de tijd brengen van de kerk. Er staat de kardinalen die straks aan het conclaaf beginnen dan ook een zware taak te wachten, een taak die bepalend is voor hoe de kerk in de komende jaren een evangelisch en menselijk gelaat kan hebben. We kunnen in de komende dagen dan ook maar best bidden dat Gods Geest hen mag bijstaan en leiden om een waardige opvolger voor Franciscus te vinden. En hoe kunnen we dit beter doen dan met de woorden van het aloude Gregoriaanse lied ‘Veni Creator Spiritus’, trouwens het lied waarmee het conclaaf ook telkens weer opnieuw begint, ook komende woensdag. Hieronder kan je het beluisteren zoals het klonk bij de aanvang van het vorige conclaaf In 2013. Huub Oosterhuis schreef er ooit een vrije vertaling van onder de titel ‘Hierheen, Vrouwe Ademtocht’. Hij maakte zo een verbinding met het Hebreeuwse woord ‘ruach’, wat ‘geest ‘en ‘adem’ betekent en dat vrouwelijk is. Op die manier kunnen we dan toch nog rekenen op een vrouwelijke aanwezigheid straks in de Sixtijnse Kapel.

Hierheen Vrouwe Ademtocht
waar de trouwe zielen zijn
die geheel de Uwe zijn.
Dat wij nieuw geschapen worden
dat wij open velden zijn
voor de dauw van uw genade.

Paraclete, Troosteres
ons gegeven in Gods naam
van omhoog, een vonkenval
van nieuw leven, gloed van vlammen.
Als de wanhoop in ons woedt
zalven ons uw zachte handen.

Zevenmaal, staat zwart op wit,
heeft de Vader U beloofd,
zoete hand op doodmoe hoofd.
Alle dagen van de weken
onzer jaren, zevenmaal
klinkt Gij op uit onze kelen.

Koud mijn lende, zaai uw licht –
hartstocht, wek mijn hartstocht weer.
Vijand dwingt mijn lichaam neer.
Jij alleen kunt hem verjagen,
jij alleen mijn leidsvrouw zijn.
Jij ontvoert ons uit het kwade.

Nooit heb ik mijn God gezien
niet de vader niet de zoon.
Gij die beider geestkracht zijt,
doe mij in hun liefde wonen.
Dank dat Gij mij hebt bezocht,
Paraclete, Ademtocht.

Pastor Gino