Maak ons hart onrustig

De afgelopen dagen stonden alle ogen gericht op Den Haag waar de NAVO-top plaatsvond. Het viel mij daarbij op dat heel wat ander nieuws plots naar de achtergrond werd verdreven. Zo werd het feit dat er dagelijks mensen die in Gaza staan wachten op voedselhulp gedood worden, haast een fait divers. Nog maar gisteren werden opnieuw 56 Palestijnen gedood. Niet niets toch? Het wordt een dagelijks gegeven, en we moeten opletten dat we dit niet gewoon gaan vinden. Vandaar vandaag dit lied. Dat ons hart steeds onrustig zou blijven daar waar mensen leugens en gemakkelijke woorden laten horen. Dat we zouden blijven wenen om mensen die uitgebuit en weggeschopt worden. Dat we niet ophouden om woedend te zijn en steeds opnieuw onrecht zouden aanklagen. Dat we de durf zouden hebben om moedig te zijn, zoals de titel luidt van het boek van Mariann Budde, de Episcopaalse bisschop van Washington die de confrontatie met president Trump en zijn beleid durfde aan te gaan. Want het ergste wat ons als christen kan overkomen is ongetwijfeld indifferentie. Lezen we niet in het Boek Openbaring (Op 3, 15-17): ‘Ik weet wat u doet, hoe u noch koud bent en noch warm. Was u maar koud of warm! Maar nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal Ik u uitspuwen!’ Daarom, maak ons hart onrustig, God!

Maak ons hart onrustig, God,
dat het ontevreden klopt
als we mooie leugens horen
en gemakkelijke woorden!
Maak ons hart onrustig, God.

Stort in ons uw tranen uit.
Mensen worden uitgebuit,
weggeschopt en opgesloten.
Zegen hen als wij hen troosten.
Stort in ons uw tranen uit.

Steek in ons uw woede aan
om het onrecht te weerstaan!
Geef ons moed om op te treden.
Laat ons vechten voor de vrede.
Steek in ons uw woede aan.

Laat ons dwaas en koppig zijn.
Laat ons doorgaan tot het eind.
Gaat het onze kracht te boven,
laat ons dan in U geloven.
Laat ons dwaas en koppig zijn.

Want het is uw koninkrijk
tot in alle eeuwigheid.

(T.: R. Schaap & L. Goedbloed / M.: R. Schaap)

Welkom aan boord

De figuren op deze foto zijn geen levende mensen maar vormen een kunstwerk van de onlangs (14 juni) overleden Guillaume Bijl Hij is een Antwerpse beeldhouwer en installatiekunstenaar die in binnen- en buitenland tentoonstelde. Zo was hij onder meer te zien op de Biënnale van Venetië (1988) en Documenta Kassel (1992). De site van de VRT typeert hem als volgt: ‘Guillaume Bijl schiep bijzondere, uiterst realistische installaties zoals een Autorijschool, een Atoomschuilkelder, een Supermarkt, een Stemhokkenmuseum, een Hondenkapsalon of een Matrassendiscount. Stillevens in drie dimensies waarmee hij "de mensen op het verkeerde been wilde zetten". En dat werkte: vaak was er twijfel of dit nu echt was of niet. Bijl gaf er ook kritiek mee op de consumptiemaatschappij. Hij noemde het “realistische decors op de verkeerde plaats”, namelijk in de witte ruimte van musea en galeries.’
Dit kunstwerk vindt u op de 8e verdieping van het MAS(Museum aan de Stroom) in Antwerpen. Het draagt als titel ‘Groetend Admiraal Koppel’. Met een prachtig uitzicht op het water op de achtergrond begroeten deze figuren jou alsof ze jou aan boord van hun cruiseschip willen uitnodigen. Een schip dat er niet is. Diep beneden aan de overkant zie je de jachthaven van Antwerpen. Het kunstwerk staat buiten, ‘gevaarlijk’ dicht bij de rand van dit immense gebouw aan de Schelde en duikt verrassend op als je voorbij wandelt. Als toeschouwer sta je veilig achter de golvende ramen, je hoeft niet bang te zijn. Aan boord gaan van een vaartuig vergt anders wel wat vertrouwen. Is de boot wel in orde, gaan we niet zinken, zal er geen storm opsteken? Ooit zei Jezus aan zijn leerlingen: ‘Laten wij oversteken’. Het werd geen pleziervaart toen op dat meer van Galilea, maar ze kwamen wel veilig de storm door. Hij was immers mee aan boord. Laat dat voldoende zijn, ook in ons leven.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Ons binnenste

Wat zou de artiest hebben bedoeld met deze figuur waar uit de ogen slangen kruipen? Het is een deel van de versiering van de rand van een tapijt. Het doet een mens wel fantaseren. Heeft Jezus niet gezegd dat “niet wat de mond binnengaat maakt de mens onrein, maar wat de mond uitkomt, dat maakt de mens onrein »(Matteüs 15:11)
In de westerse psychologie ziet men onze zintuigen als passief. We zien iets, en daar reageren we op. Maar in de Indische psychologie gaat men ervan uit dat de zintuigen (indriya) ook actief zijn. We zoeken met onze zintuigen iets waar we inwendig mee bezig zijn. Bijvoorbeeld, als ik aan een ijsje denk met deze warmte, zie ik gemakkelijker overal ijsjes die verkocht worden. Maar het gaat natuurlijk veel verder dan dat. Jezus zegt bijvoorbeeld dat “al wie naar een vrouw kijkt om haar te begeren, in zijn hart reeds overspel met haar heeft gepleegd.” (Matt. 8,25)
Waarschijnlijk hinten die twee slangetjes, symbool van het kwade, die de ogen uitkomen dus op het slechte dat uit ons komt. Laten we daarom onze zintuigen meer beheersen (niet zo gemakkelijk met al die sociale media) en alleen zoeken wat God in deze wereld van ons wil.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Vissers van…

Het fietspad langs het kanaal Brussel-Charleroi is een prima route om naar de stad te fietsen. Er is altijd wel iets te zien, op of naast het water. Het was deze keer niet anders. Net achter de sluis was een boot van Port.Brussels bezig vuilnis uit het water te halen. Het was de eerste dat ik zag dat ze zelf ook een boot inzetten op het kanaal om allerlei troep op te pikken. Ik ken wel al langer de activiteiten van Canal It Up. Een organisatie die zich inzet voor propere en plastic-vrije waterlopen waar de natuur ook een plaats heeft. Omdat ze breder werken dan het kanaal zijn ze onlangs van naam veranderd en heten nu City to ocean. Neem maar eens een kijkje op hun website www.citytoocean.org Je vindt er allerhande initiatieven zoals samen kajakken terwijl je vuilnis verzamelt om zo mensen te sensibiliseren. De meeste afval blijkt ook in het water te belanden door de wind en zo pleiten ze om plinten langs de oever te zetten om dit te verhinderen. Als occasioneel kajakker en natuurliefhebber gaat deze organisatie me echt ter harte. Maar ook als christen in de zorg om de schepping na de encycliek Laudato Si van paus Franciscus. Christus riep zijn leerlingen om vissers van mensen te worden. Misschien zou Hij ons nu ook het water opsturen om vissers van zwerfvuil te worden?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Het leven in Sint-Agatha-Berchem

Ter gelegenheid van de lentekermis – of de "kleine kermis", zoals de Berchemenaars ze noemen, want de grote kermis vindt plaats in september – organiseerde de Geschied- en Heemkundige Kring "Sint-Achtenberg" op 14 en 15 juni een tentoonstelling in gemeenschapscentrum De Kroon. Het thema was: Het leven in Sint-Agatha-Berchem: geboorte, school, huwelijk en zoveel meer.
Dat "zoveel meer" omvatte onder andere de bouw van de huidige Sint-Agathakerk, foto’s van voormalige pastoors en onderpastoors, en beelden van de Sint-Agathaprocessie. Het werd een mooie tentoonstelling, voornamelijk opgebouwd uit beeldmateriaal en archiefstukken van de afgelopen zestig jaar. Sommigen herkenden op de oude foto's een familielid of een bekende. "Nostalgie," hoorde ik iemand zeggen. Het is meer dan dat .
Zo’n tentoonstelling toont niet alleen hoe het leven vroeger was, maar laat ook zien hoe Sint-Agatha-Berchem is geëvolueerd: van een landelijke naar een verstedelijkte gemeente. Ze doet ons beseffen hoe tradities, verenigingen en de samenleving voortdurend veranderen.
Archiveren blijft dan ook van groot belang. Gelukkig is er in Sint-Agatha-Berchem een heemkundige kring waar elke vrijdag in de vooravond een zestal mensen samenkomt om alles zorgvuldig te documenteren en te ordenen.
Zelf ben ik van plan om de komende weken materiaal te verzamelen over het kerkelijk leven in Sint-Agatha-Berchem, waaronder foto’s van de Sint-Agathaprocessie, en dit aan hen over te maken. Want in het afgelopen tien haar mocht ik hier, stukje bij beetje, meeschrijven aan het levende verhaal van Sint-Agatha-Berchem.

Pastor Johan

Ontwerpen voor de huidige kerk en van Pastoor Schoofs,

eerste pastoor van de nieuwe kerk die in 1938 werd ingewijd.

©Johan Dobbelaere

Wat brengt jou in vervoering?

Over een dikke maand is het weer zover: Tomorrowland! Niet dat ik er zelf al eens ben naar toe geweest, maar het gebeuren fascineert mij wel. De muziek die er gespeeld wordt kan ik best wel smaken, raar maar waar voor een verstokte barokmuziekfan. Maar vooral heel het gebeuren er rond dat mensen van overal ter wereld aantrekt is fascinerend. Mensen komen er om een soort van ‘extase’ te beleven. Een manier om buiten zichzelf te treden. En via die extase komt men in verbinding met zichzelf, met elkaar en met iets dat overstijgt. Over extase loopt momenteel een mooie tentoonstelling in Parcum in de abdij van ’t Park, en dit nog tot en met 9 november onder de titel ‘Extasy & Orewoet’. Gisteren bezochten we met het pastoresteam van de Paulusgemeenschappen deze tentoonstelling in het kader van een ontspannende daguitstap. We hadden trouwens een uitstekende gids afkomstig uit één van onze gemeenschappen! De tentoonstelling handelt over het fenomeen extase dat vaak terugkomt in de katholieke traditie en confronteert dit met hedendaagse vormen van extase. Op verschillende plekken staan borden die de bezoeker een vraag stellen en waar je kan antwoorden door een bolletje te plakken onder jouw antwoord. Eén van de vragen is ‘Wat brengt jou in vervoering?’. Het viel mij op dat de meeste bolletjes bij ‘natuur’ en ‘kunst’ stonden. ‘Meditatie’ en ‘roesmiddelen’ scoren minder. En ook dansen brengt blijkbaar heel wat mensen in vervoering. Ik vond het een interessante vraag om even bij stil te staan. Wat brengt mij in vervoering of extase? En met wat of wie verbindt mij dit dan?

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Een verlengd Pinksterweekend

U zou natuurlijk kunnen zeggen: ‘Het Pinksterweekend is toch altijd verlengd, want ook Pinkstermaandag hoort erbij.’ U hebt gelijk maar voor mij kreeg ‘verlengd’ dit keer een wat langere betekenis.
Voor de mensen die regelmatig naar het ontmoetingscafé komen op woensdagnamiddag is Godly Play geen onbekend iets meer. Pastor Mariette vertelde al een aantal keren een verhaal, vaak gebonden aan een Hoogdag. Vorige woensdag mocht ik het Verhaal van Pinksteren vertellen in de Sint-Jozefskerk in Evere. Nu vraagt een nieuw Godly Play verhaal vertellen wel wat voorbereiding. Je leert gebaren en tekst, zoals ze in het verhalenboek staan. In het verhaal van Pinksteren ligt de nadruk op het begrijpen van mekaar. Het begint dan ook met ‘de toren van Babel’. Met de blokken spelen was lang geleden en dus was enige oefening nodig, zeker om de toren op het juiste moment te laten omvallen. Het doet altijd deugd om naar een Godly Play verhaal te mogen luisteren maar evenzeer om het te mogen vertellen. Je voelde de aanwezigheid van de Geest.
Dat was zeker ook zo tijdens de zeer mooie, biddende en zingende Pinksterwake zaterdagavond in de kerk van de Goede Bijstand, waarin Ellen en Tijmen voorgingen. Het Licht van Pinksteren stond centraal. Aan ons om het verder te dragen!
Op Pinkstermaandag ga ik al enkele jaren mee op bedevaart naar Jezus Eik vanuit Stokkel. Maar dit keer was het anders en ging het ’s morgens richting vicariaat. Daar stond de hele dag in het teken van Godly Play voor vertellers en vertelsters uit het hele land. Luisteren naar nieuwe verhalen, een workshop rond ‘stilte’ meemaken, genieten van het samen picknicken en zoveel meer.

Het was een dag van ontmoeting over de grenzen van taal heen.

Een echt Pinkstergebeuren!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Stolat

Stolat is het lied dat de Polen zingen bij een verjaardag. Men zong het in mei 1985 op de Grote Markt van Mechelen voor de jarige paus Johannes-Paulus II bij zijn vijfdaags bezoek aan België. Het betekent letterlijk 100 jaar (sto = honderd en lat = lat) en wenst een persoon een lang leven toe. Honderd jaar worden, het is aan weinigen gegeven. Psalm 90 zegt “Zeventig jaar duren onze dagen, of tachtig als wij sterk zijn. Het beste daarvan is moeite en leed, het gaat snel voorbij en wij vliegen heen.” Intussen zijn we zovelen eeuwen verder en mensen worden gemiddeld steeds ouder. Er komen ook meer en meer honderdjarigen. In Woonzorgcentrum Clos Bizet in Anderlecht, waar ik maandelijks de eucharistie voorga, waren er afgelopen maand drie honderdjarigen die men vierde. Er was een groot feest opgezet en de burgemeester en de schepen van Bevolking waren present men een speech, bloemen en bubbels. Eén van de drie werd net honderd op de dag van dit feest. Zij kreeg een gesigneerde foto van ons koningspaar. Wat we opviel was dat de jubilarissen nog steeds goed bij de pinken waren en hun commentaar gaven aan wie het wilde horen. Vreugde en blijdschap bij de familie en alle aanwezige bewoners om zo’n rijke levens. Meer dan terecht. Maar de meesten van ons zullen deze gezegende leeftijd nooit bereiken. Het moet al behoorlijk meezitten op ons levensparcours om zover te geraken. Maar dat moet ons niet beletten om het leven te omarmen, op welke leeftijd of verjaardag ook. Ikzelf ervaar het leven als een groot cadeau waar ik zeer dankbaar om ben. Reden te over om af en toe eens stil te staan, te danken en te vieren. Ik denk dat Hij glimlachend toekijkt en zegt “Het is goed"...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Jong geleerd

In Neerpede dicht, bij de vijvers, is er een speelplein met enkele objecten voor de kinderen om mee te spelen. En zo zag ik de kindertjes spelen met het tankstation. Een plezier om te zien hoe die kinderen dat zo serieus nemen, en toch is het maar een spel. Toch, “jong geleerd is oud gedaan”, zegt het spreekwoord. Je vind op YouTube soms filmpjes van kinderen die de eucharistie nabootsen, in alle ernst.
Ook onze nieuwe Paus Leo heeft zo als kind reeds de mis opgedragen thuis, en volgens zijn broer was die daar zeer serieus. En zie, hij doet het nog steeds. Daarom, kinderen de gelegenheid geven om te spelen en aldus te leren, is een daad van grote waarde voor de toekomst. Deelnemen aan Godly Play of misdienaar zijn in de viering zijn daarom belangrijke activiteiten voor kinderen binnen de kerk .

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Grensgebied

Ik woon aan de rand van Anderlecht, dichtbij Sint-Pieters-Leeuw. De spoorweg en de Ring van Brussel scheiden me van de rest van Anderlecht en Brussel. Binnen de halve kilometer weg van de stad, stap ik al in het groen. Eén van mijn uitvalswegen, op weg naar mijn groenten- en fruitleverancier komt langs deze prachtige weide. Een duidelijk en praktisch voorbeeld van ‘Maai mei niet’. De boterbloemen konden hun gangen gaan en zorgen voor een schitterend beeld in de lentezon. De natuur krijgt hier nog vrij spel met een beschermd gebied achter de struiken en bomen. Aan de einder zie je al de getuigen van menselijke activiteit: hoogspanningslijnen en de elektriciteitscentrale van Engie in de bocht van Drogenbos. Je kan er niet naast kijken als je er met de wagen passeert. ’s Avonds verlicht met allerlei motieven, overdag soms een schoorsteen die witte wolken produceert. Je weet zo of er al dan niet wind staat. Een grensgebied, een contrast tussen een dorp en de stad, tussen natuur en industrie, tussen rust en drukte. In zo’n gebied raken de uitersten vaak mekaar, het is hier niet anders. En toch zijn beiden nodig. Je hebt geen idee wat je allemaal niet meer zou kunnen zonder elektriciteit (zoals dit cursiefje lezen bijvoorbeeld). Maar de stilte van dit natuurgebied geeft ook de zo nodige rust in onze jachtige wereld. Als christen leven we ook in een grensgebied, een spanningsveld. Met onze voeten gegrond en met ons hoofd naar boven gericht. ‘We leven in de wereld, maar zijn niet van de wereld’ schrijft Paulus ergens. Aan ons om niet te vluchten uit dat grensgebied, want daar gebeurt het leven…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre