De afgelopen dagen stonden alle ogen gericht op Den Haag waar de NAVO-top plaatsvond. Het viel mij daarbij op dat heel wat ander nieuws plots naar de achtergrond werd verdreven. Zo werd het feit dat er dagelijks mensen die in Gaza staan wachten op voedselhulp gedood worden, haast een fait divers. Nog maar gisteren werden opnieuw 56 Palestijnen gedood. Niet niets toch? Het wordt een dagelijks gegeven, en we moeten opletten dat we dit niet gewoon gaan vinden. Vandaar vandaag dit lied. Dat ons hart steeds onrustig zou blijven daar waar mensen leugens en gemakkelijke woorden laten horen. Dat we zouden blijven wenen om mensen die uitgebuit en weggeschopt worden. Dat we niet ophouden om woedend te zijn en steeds opnieuw onrecht zouden aanklagen. Dat we de durf zouden hebben om moedig te zijn, zoals de titel luidt van het boek van Mariann Budde, de Episcopaalse bisschop van Washington die de confrontatie met president Trump en zijn beleid durfde aan te gaan. Want het ergste wat ons als christen kan overkomen is ongetwijfeld indifferentie. Lezen we niet in het Boek Openbaring (Op 3, 15-17): ‘Ik weet wat u doet, hoe u noch koud bent en noch warm. Was u maar koud of warm! Maar nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal Ik u uitspuwen!’ Daarom, maak ons hart onrustig, God!
Maak ons hart onrustig, God, dat het ontevreden klopt als we mooie leugens horen en gemakkelijke woorden! Maak ons hart onrustig, God.
Stort in ons uw tranen uit. Mensen worden uitgebuit, weggeschopt en opgesloten. Zegen hen als wij hen troosten. Stort in ons uw tranen uit.
Steek in ons uw woede aan om het onrecht te weerstaan! Geef ons moed om op te treden. Laat ons vechten voor de vrede. Steek in ons uw woede aan.
Laat ons dwaas en koppig zijn. Laat ons doorgaan tot het eind. Gaat het onze kracht te boven, laat ons dan in U geloven. Laat ons dwaas en koppig zijn.