Grensgebied

Ik woon aan de rand van Anderlecht, dichtbij Sint-Pieters-Leeuw. De spoorweg en de Ring van Brussel scheiden me van de rest van Anderlecht en Brussel. Binnen de halve kilometer weg van de stad, stap ik al in het groen. Eén van mijn uitvalswegen, op weg naar mijn groenten- en fruitleverancier komt langs deze prachtige weide. Een duidelijk en praktisch voorbeeld van ‘Maai mei niet’. De boterbloemen konden hun gangen gaan en zorgen voor een schitterend beeld in de lentezon. De natuur krijgt hier nog vrij spel met een beschermd gebied achter de struiken en bomen. Aan de einder zie je al de getuigen van menselijke activiteit: hoogspanningslijnen en de elektriciteitscentrale van Engie in de bocht van Drogenbos. Je kan er niet naast kijken als je er met de wagen passeert. ’s Avonds verlicht met allerlei motieven, overdag soms een schoorsteen die witte wolken produceert. Je weet zo of er al dan niet wind staat. Een grensgebied, een contrast tussen een dorp en de stad, tussen natuur en industrie, tussen rust en drukte. In zo’n gebied raken de uitersten vaak mekaar, het is hier niet anders. En toch zijn beiden nodig. Je hebt geen idee wat je allemaal niet meer zou kunnen zonder elektriciteit (zoals dit cursiefje lezen bijvoorbeeld). Maar de stilte van dit natuurgebied geeft ook de zo nodige rust in onze jachtige wereld. Als christen leven we ook in een grensgebied, een spanningsveld. Met onze voeten gegrond en met ons hoofd naar boven gericht. ‘We leven in de wereld, maar zijn niet van de wereld’ schrijft Paulus ergens. Aan ons om niet te vluchten uit dat grensgebied, want daar gebeurt het leven…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre