Zonnebloemen

De zomer is een prachtig seizoen met de natuur op haar best. Alle energie wordt gestoken in het voortbrengen van vruchten om de eigen soort te laten overleven. In de landbouw is dat natuurlijk anders, daar spelen eerder economische motieven. Maar een landschap waar ik telkens instant vrolijk van word is een veld vol zonnebloemen. Op hun hoogtepunt zijn ze een lust voor het oog. Net zoals een veld vol koolzaad straalt de gele glans voor ieder die het wil zien. Een zonnebloem, een bloem vol zon. Maar de Franse benaming spreekt nog meer tot de verbeelding: tournesol’, net zoals de Spaanse trouwens: ‘girasol’ wat hetzelfde betekent als tournesol. Waarom spreekt deze bloem ons zo aan? Kan ze werkelijk met de zon meedraaien? Niet echt want dan zou ze zichzelf de nek omdraaien natuurlijk maar het wel zo dat als je met de zon in je rug naar hen kijkt, het net lijkt alsof ze je aankijken. Eigenlijk zoeken ze zoals de meeste planten het licht op en richten ze zich daarom naar de zon. Daarin kunnen ze ons christenen tot inspiratiebron zijn. Ons richten naar het licht. Een kerkvader uit de eerste eeuwen gebruikte het volgende beeld om te spreken om de Drie-eenheid: de Vader is als de zon, bron van warmte en licht. Hij zendt zijn stralen van licht en warmte en deze worden zichtbaar in Christus. De warme gloed die we dan van binnen ervaren is de Geest. Zet maar eens een fles water in de zon en je zal ervaren hoe snel ze opgewarmd raakt. Als je tijdens deze vakantietijd nog eens zonnebloemen tegenkomt, denk dan even aan wat God in ons kan bewerken als we in zijn zonlicht willen vertoeven.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Wees mijn hoeder en hou me stevig vast

In deze zomertijd ben ik reeds wat voorbereidend werk aan het doen voor het komend werkjaar. Zo was ik mij vandaag wat aan het inwerken voor het Bijbels Leerhuis van komend werkjaar, en verdiepte ik mij in het verhaal van Kaïn en Abel. Een oeroud verhaal, maar toch zo herkenbaar. Deze zonen van Adam en Eva verschilden qua karakter enorm van elkaar. Toen de twee op een dag een offer brachten aan God, werd alleen het offer van Abel door God geaccepteerd. Kaïn was hierover zo boos dat hij zijn broer dood sloeg. God wendde zich hierop tot Kaïn en vroeg hem waar zijn broer was. Kaïn antwoordde: ‘hoe kan ik dat weten? Ben ik soms mijn broeders hoeder?’ (Gen 4, 9). Het antwoord is natuurlijk volmondig ja. De samenleving kan maar slagen als we hoeder worden van elkaar, als we zorg dragen voor elkaar. En dit lijkt ons misschien evident voor de mensen die ons het meest nabij zijn, onze kinderen, ouders, partners, broers en zussen, vrienden, … Maar het is ook een oproep om hoeder te zijn van mensen die verder afstaan. Ja, ook van die vele hongerige mensen in Gaza die we dagelijks op ons scherm zien. We mogen niet langer zwijgen of wegkijken. De blikken van de mensen uit Gaza schreeuwen ons toe: wees mijn hoeder en hou me stevig vast. Het zijn tevens de woorden die telkens terugkeren een nieuw nummer van de IJslandse componist en instrumentalist Olafur Arnalds dat hij opnam met de onlangs overleden zanger Talos, en dat je hier kan beluisteren. ‘Oh brother come be my keeper, hold me dear’ klinkt het meermaals. Een oproep om meer zorg te dragen voor elkaar, een schreeuw om meer verbondenheid en solidariteit over alle grenzen heen, grenzen die we trouwens zelf vaak voor elkaar optrekken. Laten we nooit vergeten dat we opgeroepen zijn om elkaars hoeder te zijn.

Pastor Gino.

Nat of droog?

Begin juli was ik mee op de retraite die door ons bisdom werd georganiseerd in de abdij van Averbode. Onze aartsbisschop,
Mgr. Terlinden gaf ons elke dag twee inleidingen rond de eerste brief van Paulus aan de Korinthiërs. We zaten toen in een hittegolf en de koele gangen van de abdij maakten dat de warmte vrij goed te verteren was. Wie al ooit op bezoek was in deze abdij kent wellicht het watervlak dat op de binnenkoer is aangelegd. Het ondiepe water geeft een soort spiegeleffect en vooral ’s avonds is het feeëriek. Met deze temperaturen was echter alle water verdampt er en werd het ook niet aangevuld. Dat zou zinloos zijn. Zoals het bij zulke periodes van hitte gaat kwam er dreigende lucht opzetten en leek een onweer los te barsten. Deze foto werd genomen vóór de regen. De donkere wolken vormden een mooi contrast met de witte gevel van de kerk. Ook de stenen waar het watervlak zich normaal bevindt tekenen zich helder af. Zo’n contrasten vinden we ook in ons dagelijks leven met mooie en moeilijke dagen. Maar ook ons geloofsleven is niet altijd een rustig kabbelend beekje. Soms zitten we op een wolk en andere dagen eerder in een dorre woestijn. Maar onze God trekt met ons mee, leert ons de bijbel. Hij laat ons niet los. Op plaatsen zoals in deze abdij mag je dat ervaren als je er mag aanmeren voor een tijd in de stilte. Of het dan stormt, regent of gloeiend heet is buiten doet er niet veel toe. Hier kan je herbronnen om dan weer verder te stappen. Moge de vakantietijd zo’n tijd van herbronning zijn…

pastor Guido

© Guido Vandeperre

Fotograferen

Bijna drie jaar terug kreeg ik een vraag van een student fotografie, Arne Van Lierde, om me een paar weken te mogen volgen in mijn werkzaamheden als parochiepriester. We spraken toen een aantal momenten en activiteiten af die interessant leken voor het werk dat hij rond Kerk vandaag zou willen maken. Het werd een boeiende ervaring voor ons beiden. De stijl en kwaliteit van zijn foto’s sprak me aan en zo kwam Arne de twee voorbije jaren foto’s nemen tijdens de vormsel- en eerste communieviering. Nu studeerde hij af aan de LUCA School of Arts, Campus Narafi. Op zijn uitnodiging ging ik een kijkje nemen op de tentoonstelling met alle werken van degenen die afstudeerden.
Hij gaf me een persoonlijke rondleiding bij zijn werk dat ‘A Guide for Sleepwalkers’ draagt en toont wat er allemaal te zien is rond onze steenwegen. De uitleg bij het werk luidt als volgt ‘Langs Vlaamse steenwegen ontvouwt zich een landschap dat we allemaal kennen, maar zelden echt zien. Huizen, winkels, tuinen en industrie lopen er lukraak door elkaar, zonder begin of einde. Deze fotoreeks kijkt met open ogen naar die alledaagse wirwar tussen stad en platteland. De beelden tonen stille observaties van de omgeving die ons omringt. Een uitnodiging om opnieuw te kijken naar het vertrouwde en het een beetje anders te zien.’
Inderdaad, vaak lopen we aan de dingen voorbij zonder echt te kijken. Zulke fotoprojecten leren ons om anders te kijken. Achter elk beeld zit een verhaal, achter elke mens een persoonlijke geschiedenis. We merken ze vaak niet op. Een fotoreeks als deze leert ons dieper en verder kijken, stil staan en observeren.
Doen we dat ook niet in ons geloof, stil staan en schouwen en dan hopelijk iets van het mysterie in alles ontwaren?
Ik wens het iedereen toe in deze vakantietijd…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In de naam van Jezus overwinnen wij

Zowel in België als in Nederland is men elk jaar op zoek naar de ultieme zomerhit, een liedje met een vrolijke zomerse sfeer dat in de zomermaanden heel veel gedraaid wordt op de radiozenders en hoog in de hitlijsten staat. Opmerkelijk is het liedje dat momenteel hierop de meeste kans maakt in Nederland. Mart Hoogkamer, een Nederlandse schlagerzanger, (je kent hem misschien nog van een vorige zomerhit enkele jaren terug over bacardi lemon…) bracht onlangs immers een lied uit onder de titel ‘in de naam van Jezus’ dat meteen viraal ging en momenteel door alle (of toch de meeste) Nederlanders haast dagelijks gezongen wordt. Je kan het hieronder beluisteren, weliswaar op eigen risico, want je krijgt wellicht het refreintje voor de rest van de dag niet meer uit je hoofd. Het lied is gebaseerd op een Nederlands kerklied (Opwekkingslied nr. 22) en ontstond tijdens een bezoek van Hoogkamer aan het Dordrechtse stadsklooster Dordt voor een TV-programma. In het nummer zingt hij, ofschoon hij zelf naar eigen zeggen niet meer gelovig is, over hoe hij vroeger met zijn oma naar de kerk ging. Onmiddellijk raakte christelijk Nederland verdeeld over het nummer. Ofschoon de tekst van het lied niets spottends heeft, vinden verschillenden het lied van Hoogkamer toch ongepast en oordelen ze dat hij Gods naam oneerbiedig gebruikt. Andere gelovigen daarentegen zijn vol lof over zijn liedje, en vinden het geweldig dat heel Nederland deze zomer ‘In de naam van Jezus overwinnen wij’ meezingt. En als je de poll van het Katholiek Nieuwsblad onder katholieke jongeren mag geloven, zijn de meeste gelovige jongeren weg van het nummer van Hoogkamer. Ik laat het oordeel over aan u, beste bloglezer, ook wat betreft de muziekstijl. Toch moet ik zelf bekennen dat bij het beluisteren van het nummer voortdurend de gedachte in mij opkwam dat God misschien wel af en toe langs heel andere wegen werkt dan wij vaak vermoeden of verhopen. Ja, God is steeds nieuw en verrassend…

Pastor Gino

Een hoedje

Aan uitdrukkingen met ‘hoed of hoedje’ is er geen gebrek. Zoals: ‘Met de hoed in de hand komt men door het ganse land.’ Of: ‘Zich een hoedje schrikken.’ Enzovoort.
Nu vraagt u zich misschien af hoe ik ertoe kom om over een ‘hoedje’ een blog te schrijven. De reden ligt bij mijn vakantiereis in Portugal van 20 tot en met 29 juni. Het was een groepsreis met de Cultuursmakers van Kortenberg naar de Alentejo, de streek tussen de Taag en de Algarve en grenzend aan Spanje. Gekend als de warmste streek van Portugal. Een verwittigd mens is er twee waard, zeggen ze, dus mocht een hoofddeksel zeker niet ontbreken in de bagage. Voor alle zekerheid had ik dus mijn hoedje en mijn pet mee.
De eerste dagen vielen de temperaturen nog mee maar ze gingen in stijgende lijn. De hoeden namen tegelijk toe, in verscheidenheid en aantal. Zoals u op de foto kan zien hadden ze alleen tijdens de maaltijd een rustpauze.
Maar figuurlijk nam en neem ik mijn hoedje (het gekleurde bovenaan) af voor al de mensen die zorg dragen voor anderen tijdens deze warme dagen. ‘Chapeau!’

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Te zwaar om dragen?

In het Park van Leuven hebben ze een nieuw kunstwerk geplaatst. Een echte rots op stoelen. Ik heb ze het zien plaatsen en geloof me, de rots is echt maar de stoelen niet…
Dit kunstobject zet aan tot denken. Het staat vlak naast de faculteit van theologie en religiewetenschappen waar ik dit jaar mijn laatste colleges heb gegeven. Is het een zware steen die ik achterlaat? Ik denk van niet. De studenten hebben mijn colleges steeds goed geapprecieerd, en hopelijk er ook wat van bijgeleerd.
Misschien is het een hint naar de toekomst? Studeren doe je niet alleen, en samen weet je meer, en kan je ook veel meer aan (= dragen). Mijn academische studies zijn begonnen in Zwitserland waar ik bij een Joodse professor, wijlen Henri van Praag, geleerd heb dat “twee weten meer dan een”. Ook in de Kerk hebben we dat bewustzijn meer en meer nodig, namelijk “synodaal denken en werken”, en dan kunnen we de toekomst aan, hoe zwaar die ook mag zijn…

Pastor Peter

© Peter Baekelmans