Een simpel teken

Met de kerstvakantie was ik op bezoek bij mijn twee broers in Spanje. Met een van hen ben ik het pelgrimsoord CARAVACA gaan bezoeken. Daar is een mirakel gebeurd in het jaar 1231. Een missionaris was gevangen genomen door moslims. De koning van de moslims vroeg hem veel over zijn Christelijk geloof, en was vooral geïnteresseerd in de Eucharistie. Hij vroeg daarom aan de missionaris om de mis op te dragen in zijn aanwezigheid. Omdat de missionaris geen benodigdheden bij zich had, liet hij de nodige zaken overkomen. Toen de missionaris alles klaar aan het zetten was om de mis op te dragen, zag hij plots dat er geen kruisbeeld bij was. Hij ging daarom over naar de koning om te zeggen dat er geen kruis is, waarop de koning zei: “En is dat er geen?” Blijkbaar had er zich een kruis, gedragen door twee engelen, op het altaar gekomen. Dit kruis heeft geen niet een horizontale balk maar twee. De missionaris begon dan in dank de mis, en later bekeerde de koning zich samen met zijn hele hofhouding tot het Christelijk geloof.
Dit speciale kruis wordt sindsdien het “Kruis van Caravaca” genoemd. Later heeft men gezien dat dit hetzelfde kruis is dat aan de Patriarch Robert van Jeruzalem behoorde, de eerste bisschop van Jeruzalem na de eerste kruistocht van 1099. Als je nagaat hoeveel soorten van kruisbeelden er zijn in de wereld kan je zien hoe belangrijk dit op zich simpel teken is voor ons geloof sinds de vierde eeuw. Voor dat het teken van het kruis algemeen werd gebruikte men het beeld van de goede herder die een schaap op zijn schouders draagt. Dat beeld geeft goed weer waar het kruisbeeld voor staat, namelijk Christus die zijn leven geeft voor zijn vrienden.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Musical

Het was al een tijdje geleden dat ik nog eens een musical zag en nu kreeg ik weer de kans en nog wel heel dichtbij, in Vlezenbeek. Ik had van Erika en Danny, actief bij ons in kindernevendienst, plussers, pastorale ploeg en nog een paar andere activiteiten, vernomen dat hun dochter Annelies mee ging spelen in een musical. Vorige week was het zover. De musical heette 9to5 en is een productie die ooit op Broadway stond en in Nederland vertaald werd en hier nu gebracht werd door OnOffstagevzw. Een vzw die voor alle leeftijden een muzikaal aanbod heeft. U moet maar eens gaan kijken op hun website: www.onoffstagevzw.com. De muziek van Dolly Parton maakt deze musical tot een swingend geheel. En of het swingde. Het werd een boeiende en prachtige voorstelling met onverwachte plots, prachtige zang en prima acteer- en danswerk. En dat allemaal op slechts 5 km van bij mij. Ik heb er volop van genoten. En hoe knap dat jonge mensen, in dit tijdperk van internet en sociale media, weken repeteren om samen zo’n geslaagde voorstelling te brengen. Zomaar omdat ze graag zingen, dansen en iets creatiefs op poten willen zetten. Daar heb ik veel bewondering en respect voor. Met enige nostalgie dacht ik terug aan de scoutsfeesten waar we met de leiding zelf geschreven mini-opera’s brachten of het passiespel Barabbas van Michel De Gelderode opvoerden in de dorpskerk. Het vele malen repeteren en het toeleven naar de voorstelling schept een grote verbondenheid en een voldoening waar je lang van nageniet. Nu was ik alleen maar toeschouwer maar ik geniet nog na…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hunkeren naar licht

De feestdagen en de nieuwjaarsrecepties zijn nu stilaan achter de rug, en we zijn aanbeland in de gewone alledaagse tijd. Meestal heb ik het daar wat moeilijk mee. De periode na de feestdagen lijkt vaak eindeloos, er is weinig om naar uit te kijken, het is somber en grijs, en de lente lijkt nog veraf. De afgelopen dagen en weken hebben we meer dan genoeg van dit alles gehad. Het leek soms wel alsof de mist nooit zou optrekken. Januari en februari zijn vaak voor veel mensen wat deprimerende maanden. En van wat we de afgelopen dagen gehoord hebben ten gevolge van de presidentswissel in de Verenigde Staten word ik in ieder geval niet vrolijker. Integendeel. We hunkeren dezer dagen naar licht. Zowel figuurlijk als letterlijk. Iemand merkte echter onlangs op dat, ondanks het sombere weer, je toch reeds ziet dat de dagen langer worden, dat het ’s avonds al langer licht is. Ik heb het eens opgezocht, en inderdaad, blijkbaar is januari goed voor een verlenging van iets meer dan 1 uur, en voor februari geldt zelfs dat we mogen rekenen op een verlenging van anderhalf uur. Tegen eind februari dus twee uur en een half langer klaar dan met Nieuwjaar! Toch dus wel iets om ons wat aan op te trekken in deze donkere tijden. Maar misschien kunnen we ook wat hoop vinden in God, die toch met Kerstmis onder ons is komen wonen om onze duisternis te verlichten? En wie weet kunnen we ook elke dag opnieuw in deze donkere maanden wat licht zijn voor elkaar? Misschien kan één van de mooiste liederen van Oosterhuis ons ook wel inspireren. Zo verwoordt hij het prachtig in zijn ‘Lied aan het Licht’: ‘Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt’. Dat wij dieper zouden mogen schouwen en het Licht zouden mogen zien dat reeds daagt doorheen de duisternis.

Pastor Gino

Oude liefde

De weervrouw had het voorspeld: de sneeuw zou nog wel even kunnen blijven liggen. En of ze gelijk had. Het bleef dus kriebelen om nog eens naar de Oostkantons te trekken en afgelopen zondag was het zover. Eén van mijn oude liefdes uit mijn kindertijd is de slee. Vooraf had ik een slee kunnen lenen bij iemand en na vele jaren was het zover: ik zou nog eens gaan sleeën. Ovifat is bekend om zijn alpineski met 3 pistes maar ze hebben er ook een sledenpiste. Voor 5 € heb je uren sleeplezier maar ik startte op een naburige weide waar vele gezinnen met jonge kinderen naar beneden gleden. Na een paar afdalingen wilde ik toch die andere ‘aangelegde’ piste eens uitproberen. Ik moest toegeven, de piste was indrukwekkend. Heel wat volk, jong en oud die zich waagden aan een snelle afdaling, zittend of op de buik. Er waren er zelfs op een binnenband van een tractor, hoe meer ze ronddraaiden hoe meer plezier ze hadden. Na wat de kat uit de boom gekeken te hebben gleed ik ook het lange steile stuk af. Het werd een heel gezellige namiddag met af en toe een praatje met andere sleeliefhebbers. Maar ook genieten van de vreugde van de jonge lui die allerlei gekke manieren bedachten om naar beneden te glijden of van de ouders met jonge kinderen die hun schrik overwonnen in de veilige omarming van mama of papa. De vele jeugdherinneringen kwamen naar boven drijven en ik voelde weer het kind in mij dat volop genoot en dankbaar was voor zoveel schoonheid. Een dag later voelden sommige lichaamsdelen van deze minder jonge man pijnlijk aan. Maar ons mama zei dan vroeger altijd: ‘een goei feest is een geseling waard’. En of ze gelijk had, dit feestje wilde ik niet missen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In de donkerste dagen

Als ik zondag middag vanuit mijn zetel naar buiten keek beklom mij een melancholisch gevoel. Daar had dit uitzicht wat mee te maken. We leven al een tijdje met ons hoofd in de wolken, letterlijk dan. Ons zicht wordt beperkt, alles staat er zo levenloos bij en de dagen gaan slechts open en dicht.

© Mariette Dhondt

De bleus heb ik wel eens meer deze tijd van het jaar en op zo'n momenten grijp ik terug naar een oud Cd'tje uit 1997 (nu Spotify) van Willem Vermandere. Het heeft de toepasselijke titel: 'In de donkerste dagen'. Hij speelt op de saxofoon een aantal melancholische nummers die passen bij hoe ik mij voel op dat moment. Maar er staat ook een lied op dat mij weer kracht en moed geeft. Het is eigenlijk een gebed waarbij je alles wat je bezwaard uit handen geeft en toevertrouwd aan God: Kyrie Eleison - Heer, ontferm U.

Ontferm U over alles wat ik zelf niet kan dragen, over alles wat mijn leven lastig maakt. Ik leg het in Uw handen. Met U aan mijn zij heb ik de moed en de kracht om verder te gaan.

Pastor Mariette

Feeëriek

Toen het laatst gesneeuwd had, en ik mijn gewone route volgde in het Scheutbos, was ik verrast hoe alles er anders uitzag met de sneeuw. Het pad over de rivier leek zo feeëriek. En toch was het het pad dat ik altijd gebruik. Waarom leek alles zo anders? Is het leven ook zo? We leven van dag tot dag, en alles lijkt zo eentonig. Maar als er plots iets nieuws opdaagt, wordt het leven plots zo anders.
Eens las ik op een van de theebuiltjes: “Happiness is a state of mind” (geluk is een bewustzijnstoestand). En inderdaad, als ik me triestig voel, lijkt alles ook zo triestig, en als ik gelukkig ben is alles ook zo vol van geluk. Dat betekent data als alles zo triestig lijkt, het misschien tijd is om aan mijn geestesgesteldheid te werken. Me te richten op wat leven geeft, en niet wat leven ontneemt in mijn leven. Gezonde voeding geeft leven, maar ook gezonde gedachten. Misschien tijd om een verhaal over een heilige te lezen? Die geven leven, tot over de dood heen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Het verhaal gaat verder

In de vorige blog schreef ik over het Godly Play verhaal over de Advent en Kerstmis dat pastor Mariette vertelde in de kerk voor de mensen die naar het ontmoetingscafé kwamen. 

Dit keer mochten we als Godly Play vertellers genieten van een nieuw verhaal. De Godly Play vertellers komen regelmatig samen om aan mekaar verhalen te vertellen. Vorig zaterdag gebeurde dit in de Godly Play ruimte op het vicariaat. Mariette vertelde het ‘Onze Vader’, een gebed dat we zo vaak bidden en dus gekend is.

Ik moet toegeven dat ik het niet altijd met evenveel aandacht bidt, soms speelt de automatische piloot parten. Dat was zeker niet het geval terwijl Mariette vertelde: de woorden van het Onze Vader kwamen tot leven. De rijkdom van dit gebed werd versterkt door de voorwerpen die bij elke zin werden geplaatst. Bijvoorbeeld: ‘Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren.’ Een zwart hart verwijst naar onze zonden, maar wordt bedekt met het witte hart van Gods vergeving. En het beeldje, een arm om de schouder van de ander, toont hoe wij kunnen vergeven.
Toen we zondag in de viering het ‘Onze Vader’ baden, zag ik beelden van het Godly Play verhaal terug. Dat zal nog vaak gebeuren, denk ik.

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Nieuwjaarscadeau

De kerstvakantie liep op haar laatste benen en had nog een mooie verrassing in petto: sneeuw in het Oosten van België. Net op het moment dat je het niet meer verwacht maar wel hoopt, werd er sneeuw voorspeld. Nu er een paar vrije dagen waren om uit te blazen, na de drukkere Advents- en Kerstperiode was dit het moment: het sneeuwbericht van de Oostkantons gaf aan dat er één skistation open was en langlaufski’s verhuurde. De beslissing was vrij vlug genomen en de dag nadien al gleed ik genietend over de verse sneeuw. Ik was in een andere wereld aanbeland, stil en sprookjesachtig. Mijn longen deden zich te goed aan de zuivere lucht, de kou deerde me niet. Het landschap dat zich voor mijn ogen ontvouwde had iets wonderlijks. Wat fascineert me toch in sneeuw? Geen idee, maar toen ik werd geboren in Ukkel werd er -15°C opgemeten en mijn ouders vertelden me later hoe ze lichtjes schuivend de kliniek op de De Frélaan bereikten. Is mijn liefde voor de sneeuw daar begonnen? Men zegt dat ons lichaam ook een soort geheugen heeft. Ik wil het best geloven, mijn liefde voor de sneeuw is immers nooit verdwenen. Ik ervaarde dit alles als een prachtig Nieuwjaarsdag cadeau dat me zomaar geschonken. Ik heb het met grote dankbaarheid uitgepakt…

Pastor Guido

Sneeuw

Sneeuwen is het tederste wat de hemel kent.
Het regent een soort manna van bijna niets
en vult de hand van wie ook niets verlangt.
Sneeuwen is zicht zijn met grote hevigheid,
in korte vlagen wat, als in de liefde,

iemand met open ogen blind kan maken.

Sneeuwen is beminnen: haast ongemerkt

beginnen, overgaan in het tederste geweld,

zachtjes slaan en zich te laat bezinnen

als alles al is toegedekt en je verder

nog slechts op vermoeden aangewezen bent.

Sneeuwen is herbeginnen,

sneeuw in onze slaap gevallen,

hopen stilte toegevoegd aan een stille nacht.

Liefde is altijd sneeuw

als je die niet meer verwacht.

Marcel van Nieuwenborgh

© Guido Vandeperre

Hoe zit het met jouw goede voornemens?

Ondertussen is het nieuwe jaar al meer dan een week bezig. Met de start van zo’n nieuw jaar maken mensen vaak goede voornemens. Jij misschien ook. Het kan gaan over minder chocolade eten, minder alcohol drinken, milder in het leven staan, meer tijd vrijmaken voor de dingen die ertoe doen, de agenda wat minder vol plannen, … Na een week is het misschien eens goed om te kijken hoe het ondertussen staat met die goede voornemens die we gepland hebben. Is er al iets van terechtgekomen? Hebben we het tot hiertoe volgehouden? Als ik voor mezelf mag spreken, dan moet ik toegeven dat het vaak vlug gedaan is met die goede voornemens. Uitvlucht is dan vaak dat het toch hopeloos is om nog te veranderen, gezien mijn leeftijd bijvoorbeeld… Wat zou ik nu nog veranderen aan levenslange gewoontes? En dus worden de nieuwjaarsvoornemens dan maar weer vlug voor een jaartje weggeborgen. Maar eigenlijk hebben we Nieuwjaar niet nodig om zaken te veranderen waarvan we denken dat ze beter veranderen. Elke dag krijgen we de kans om nieuwe wegen te gaan, om het anders aan te pakken. Iedere dag is er een kans om ons te herpakken. Of zoals het in het Bijbelboek Deuteronomium verwoord staat: ‘Ik roep vandaag hemel en aarde als getuigen op: je staat voor de keuze tussen leven en dood, tussen zegen en vloek. Kies voor het leven!’ (Deut. 30, 19). Dus niet getreurd als je na een week niet geslaagd bent in jouw goede voornemens. Stop ze niet weg. Geef de moed niet op. Elke dag van dit nieuwe jaar kunnen we nieuwe keuzes maken, elke dag kunnen we een nieuw begin maken. Of zoals het verwoord wordt in het lied van de Nederlandse groep HEAVN:

We are just beginners
Have some faith in the unknown
With every step, we learn, we grow
We are just beginners
Take a leap and learn to fall
Before we learn to fly at all
We'll build a home, and find our way
'Cause we're beginners every day

(We zijn maar beginners
Heb wat vertrouwen in het onbekende
Met elke stap leren en groeien we
We zijn maar beginners
Neem een sprong en leer vallen
Voordat we überhaupt leren vliegen
We bouwen een huis en vinden onze weg
Want we zijn elke dag beginners)

Pastor Gino

Groot onderhoud

Mijn wagen moest deze week binnen voor groot onderhoud. Dus plande ik een carwash beurt in, want zelf zou ik ook niet graag aan een vuile auto werken. Wat in Brussel een routine klus was, had in Ninove meer voeten in de aarde. Er zijn drie plaatsen waar ik terecht kan: twee aan de rand en één in het centrum van Ninove. Bij de eerste carwash was de stofzuiger kapot, dus besloot ik om naar de tweede te rijden. Ook daar was de stofzuiger defect. Dan toch maar naar het centrum. Toen ik op 100 meter van de carwash was, moest ik over de brug over de Dender. Wat blijkt... de brug was naar boven gehaald wegens de te hoge waterstand. Dan had ik het gehad en ik reed naar huis. Na de middag heb ik in de naburige gemeente een wasstraat gevonden en het stofzuigen was gratis.
Er zijn zo van die dagen waarbij je liever weer terug in je bed zou willen kruipen of je wenst dat het vlug avond is.  Tot zover mijn klaagzang.
Gisteren sprak mij iemand over hoe belangrijk 'vreugde' is in het leven. Ik ben er die dag blijven bij stil staan en ik vertaalde het naar mijn carwash ervaringen. Ik had er ook anders kunnen mee omgaan. Bijvoorbeeld content zijn dat ik weer een deeltje van mijn nieuwe woonomgeving heb leren kennen. De ervaring dat er voor alles een oplossing is, ook al is het niet op de manier waarop ik het eerst gedacht had. Of, blij zijn dat ik niet bij de pakken ben blijven zitten.
Hoe je je voelt hangt af van de ogen waarmee je naar de dingen kijkt. Dit inzicht vloeit voor uit het groot onderhoud dat ik gisteren bij mezelf gehouden heb. 
Ik wil eindigen met een mooie ervaring deze morgen aan de ontbijttafel. Gisteren was er nog geen kleur te bekennen maar deze morgen had mijn orchidee haar eerste bloempje van de derde bloei sinds mei vorig jaar. Als dat geen reden is om blij te zijn, om vreugdevol te zijn.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Stappen aan Zijn hand

Als u dit leest zijn we reeds een nieuw jaar ingestapt, zelfs een jubeljaar, 2025.
Hoe is bij u die overgang verlopen? Met veel feestgedruis of eerder wat stilletjes zonder veel franjes? Er is weinig verschil tussen 31 december en 1 januari. Het gaat om een datum, om een getal. Het leven staat er amper bij stil. De sfeer is ook anders dan bij Kerstmis. Daar kijken we als gelovigen uit naar de geboorte van Jezus, Vredevorst, Redder van de wereld. We kijken uit naar het licht, de hoop en de vrede die Hij ons wil brengen.
Bij een jaarovergang is dat anders. We kijken uit jazeker, maar naar wat? Naar een blije gebeurtenis zoals iemand in de familie die een kindje verwacht? Of eerder wat angstig naar het donkere, onheilspellende dat de wereld misschien voor ons in petto heeft? Eén ding kan zeker helpen: vertrouwen dat we niet alleen op weg zijn, dat er mensen mee onderweg zijn, dat onze God zelf mee met ons optrekt. Stappen aan Zijn hand en ons gedragen weten.
Dan klinkt weer dat lied in mijn gedachten:

 
‘Heer, U bent mijn leven, de grond waarop ik sta.
Heer, U bent mijn weg, de waarheid die me leidt.
Uw woord is het pad, de weg waarop ik ga,
zolang U me adem geeft, zolang als ik besta.
Ik zal niet meer vrezen, want U bent bij mij.
Heer, ik bid U, blijf me nabij.’

Ik wens het u toe, zich zo gedragen te weten. Een Gezegend Nieuw Jaar 2025!

Pastor Guido

Een veelkleurige Kerk

Tussen Kerstmis en Nieuwjaar was er het feest van de Heilige Familie. Niet alleen gezin en familie komen dan ter sprake. De Heilige Familie herinnert ons er ook aan dat wij als christenen deel uitmaken van een ‘nieuwe familie’ en dat is de Kerk als samengeroepen volk rond Jezus die wij belijden als de Verrezen Christus En dat mocht ik dat weekend ervaren in twee vieringen.

Op zaterdag was ik even op het verjaardagsfeest van priester Jan Claes die 80 jaar werd. In de zaal Cosmos in Kuregem- Anderlecht konden we genieten van pannenkoeken, ijs, koffie of een ander drankje. En het was een heel verscheiden gezelschap: mensen van Kuregem, collega’s-pastores, deelnemers aan de jaarlijkse Banneux-bedevaart die elk jaar doorgaat in augustus. Een veelkleurige Kerk-ervaring van dankbare mensen. ’ s Avond was er meertalige eucharistieviering in de kerk van Kuregem. Daar kon ik niet bij zijn omwille van de zaterdagavondviering in de Sint-Agathakerk.

Op zondag ben ik mee voorgegaan in een tweetalige eucharistieviering in de Basiliek van Koekelberg ter gelegenheid van de start van het jubeljaar 2025. De basiliek is trouwens een van de jubileumkerken. De viering begon in het Zuidtransept rond het jubileumkruis om dan in processie naar nationale deel te gaan na eerst besprenkeld te worden met het water aan de doopvont van de basiliek. Naar schatting 400 mensen namen deel aan de viering. En op het einde van de viering vonden we elkaar terug met enkele tevreden Nederlandstaligen die regelmatig naar de viering om 11.30 u. komen.

En het nieuwe jaar heb ik ingezet met een tweetalige eucharistieviering in de Sint-Agathakerk. Een jaarlijkse traditie. Drie keer per jaar is er een tweetalige of meertalige eucharistieviering in de Sint-Agathakerk: Allerzielen, 1 januari en paasmaandag.

Elke zondag ‘meertalig’ eucharistie vieren vind ik niet aangewezen. Niet alleen kennen de meeste Franstalige priesters onvoldoende of geen Nederlands en zijn wij altijd in de minderheid. Ook de eigen kleur en warmte van een Nederlandstalige viering moet nu eenmaal opgaan in een meertalige bijeenkomst. En toch is het deugddoend om enkele keren per jaar meertalig te vieren. Het doet ons beseffen dat wij behoren tot een wereldwijde veelkleurige Kerk. En deze openheid mogen we ook niet vergeten als we -vaak met de kleine groep – Nederlandstalige gelovigen bijeenkomen.

Johan Dobbelaere

Processie en viering Jubeljaar

Het nieuwe

Een paar weken geleden kon ik de vernieuwde Kathedraal van Parijs bezoeken. Ik was onder de indruk hoe die oude kerk toch een nieuw tintje heeft gekregen. Dit niet alleen dank zij de wit geverfde muren, maar vooral door de nieuwe objecten en kunstvoorwerpen die er in te vinden zijn. Een beetje gedurfd soms, maar soms ook zo mooi, zoals die doopvont in het begin van de kerk (zie foto) of het altaar dat in dezelfde strakke stijl is uitgewerkt. Het is zo mooi om te zien dat oud en nieuw kunnen samengaan.
Bij een van de samenkomsten van Space for Grace, een organisatie die de Paulusgemeenschappen steunt in de herstructurering van de Nederlandse pastoraal in Brussel, kwam ik van een andere groep te horen dat ze zich realiseerden dat sinds dertig jaar er nooit iets nieuws was aangekocht voor de kerk. We worden precies gewoon dat een kerk interieur “oud” moet zijn. Waar vinden we een moderne heilige afgebeeld in onze kerken? Waar een nieuwe kruisweg? Of een nieuw altaar?
Met het nieuwe jaar moeten we ons afvragen of wat Paulus zegt: “Het oude is voorbij, het nieuwe is gekomen.” (2 Kor.5,17), wel van toepassing is in de manier waarop we ons geloof beleven. Durven we nieuwe wegen te bewandelen?

Pastor Peter

Doopvont in de Kathedraal van Parijs
© Peter Baekelmans