Nieuwjaarscadeau

De kerstvakantie liep op haar laatste benen en had nog een mooie verrassing in petto: sneeuw in het Oosten van België. Net op het moment dat je het niet meer verwacht maar wel hoopt, werd er sneeuw voorspeld. Nu er een paar vrije dagen waren om uit te blazen, na de drukkere Advents- en Kerstperiode was dit het moment: het sneeuwbericht van de Oostkantons gaf aan dat er één skistation open was en langlaufski’s verhuurde. De beslissing was vrij vlug genomen en de dag nadien al gleed ik genietend over de verse sneeuw. Ik was in een andere wereld aanbeland, stil en sprookjesachtig. Mijn longen deden zich te goed aan de zuivere lucht, de kou deerde me niet. Het landschap dat zich voor mijn ogen ontvouwde had iets wonderlijks. Wat fascineert me toch in sneeuw? Geen idee, maar toen ik werd geboren in Ukkel werd er -15°C opgemeten en mijn ouders vertelden me later hoe ze lichtjes schuivend de kliniek op de De Frélaan bereikten. Is mijn liefde voor de sneeuw daar begonnen? Men zegt dat ons lichaam ook een soort geheugen heeft. Ik wil het best geloven, mijn liefde voor de sneeuw is immers nooit verdwenen. Ik ervaarde dit alles als een prachtig Nieuwjaarsdag cadeau dat me zomaar geschonken. Ik heb het met grote dankbaarheid uitgepakt…

Pastor Guido

Sneeuw

Sneeuwen is het tederste wat de hemel kent.
Het regent een soort manna van bijna niets
en vult de hand van wie ook niets verlangt.
Sneeuwen is zicht zijn met grote hevigheid,
in korte vlagen wat, als in de liefde,

iemand met open ogen blind kan maken.

Sneeuwen is beminnen: haast ongemerkt

beginnen, overgaan in het tederste geweld,

zachtjes slaan en zich te laat bezinnen

als alles al is toegedekt en je verder

nog slechts op vermoeden aangewezen bent.

Sneeuwen is herbeginnen,

sneeuw in onze slaap gevallen,

hopen stilte toegevoegd aan een stille nacht.

Liefde is altijd sneeuw

als je die niet meer verwacht.

Marcel van Nieuwenborgh

© Guido Vandeperre