Hunkeren naar licht

De feestdagen en de nieuwjaarsrecepties zijn nu stilaan achter de rug, en we zijn aanbeland in de gewone alledaagse tijd. Meestal heb ik het daar wat moeilijk mee. De periode na de feestdagen lijkt vaak eindeloos, er is weinig om naar uit te kijken, het is somber en grijs, en de lente lijkt nog veraf. De afgelopen dagen en weken hebben we meer dan genoeg van dit alles gehad. Het leek soms wel alsof de mist nooit zou optrekken. Januari en februari zijn vaak voor veel mensen wat deprimerende maanden. En van wat we de afgelopen dagen gehoord hebben ten gevolge van de presidentswissel in de Verenigde Staten word ik in ieder geval niet vrolijker. Integendeel. We hunkeren dezer dagen naar licht. Zowel figuurlijk als letterlijk. Iemand merkte echter onlangs op dat, ondanks het sombere weer, je toch reeds ziet dat de dagen langer worden, dat het ’s avonds al langer licht is. Ik heb het eens opgezocht, en inderdaad, blijkbaar is januari goed voor een verlenging van iets meer dan 1 uur, en voor februari geldt zelfs dat we mogen rekenen op een verlenging van anderhalf uur. Tegen eind februari dus twee uur en een half langer klaar dan met Nieuwjaar! Toch dus wel iets om ons wat aan op te trekken in deze donkere tijden. Maar misschien kunnen we ook wat hoop vinden in God, die toch met Kerstmis onder ons is komen wonen om onze duisternis te verlichten? En wie weet kunnen we ook elke dag opnieuw in deze donkere maanden wat licht zijn voor elkaar? Misschien kan één van de mooiste liederen van Oosterhuis ons ook wel inspireren. Zo verwoordt hij het prachtig in zijn ‘Lied aan het Licht’: ‘Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt’. Dat wij dieper zouden mogen schouwen en het Licht zouden mogen zien dat reeds daagt doorheen de duisternis.

Pastor Gino