Vuurtoortsen

In mijn studententijd zat ik één jaar op de tuinbouwschool in Vilvoorde en één van de vakken ging over sierstruiken. Op geregelde tijdstippen waren er toetsen en moesten we takken van bomen en struiken herkennen, ook in de winter, zonder blad dus. Telkens een spannende bedoening voor mij. Ik herinner we nog weinig van al die soorten maar één struik zal ik nooit vergeten: de fluweelboom. Zelfs de Latijnse naam ken ik nog altijd: Rhus typhina. De twijgen zijn zacht behaard en voelen aan als fluweel, vandaar zijn naam. Na de bloei vormen de vruchten rode pluimen als vurige toortsen die staan te pronken tussen de bladeren die dieprood verkleuren in de herfst. Eens je de boom hebt ontdekt zal je hem niet gauw vergeten, je ziet hem wel eens in tuinen. Zijn beeld bleef me altijd nabij en de toortsvormige pluimen doen me vaak aan Pinksteren denken. De struik staat als het ware vol vurige tongen maar deze foto is maar een maand oud, helemaal geen Pinkstertijd dus. Maar toch, moet het vuur ook niet buiten de Paas- en Pinkstertijd in ons branden? ‘Dat het licht in ons mag blijven branden, laaiend vuur, het dove niet’ zingen wel eens in de liturgie. In de aanloop naar het nieuwe pastorale werkjaar wens ik aan eenieder dat vuur toe…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zingen maakt blij

Mijn zangtalenten zijn niet om over naar huis te schrijven. Daar kunnen de mensen die naar de Woord- en Communiedienst komen over getuigen. Maar wat doet een mens op een avond in de vakantie in Okegem...

In Kerk en leven en in de parochiekerken was er al enkele keren opgeroepen om deel te nemen aan een zangavond. Je hoeft geen deel uit te maken van een koor, gewoon graag zingen was voldoende. En zingen doe ik graag.
Het ging door in de abdijkerk van Ninove. Het Sint-Corneliuskoor (wat bij ons het Pauluskoor zou kunnen zijn) komt elke week samen om te oefenen. Dat draagt zijn vruchten in de verschillende kerken waar op zondag en/of in de week gevierd wordt, want de mensen komen vanuit alle deelgemeenten.
Deze zangavond was iets speciaals: met nieuwe liedjes vol lof en hoop. 

Ilse Spiloes, directeur van de Clemenspoort in Gent, was de dirigente. Het werd een avond vol lof en hoop. Zo indringend zelfs dat ik overweeg om in een koor te stappen. 

Het lied dat bij mij is blijven hangen is vertaald door een Thaise pater Redemptorist die in Gent woont. Een lied dat in Thailand en omstreken heel vaak gezongen wordt. Het is eigenlijk een gebed, en je weet: zingen is twee maal bidden.

Ik geef het je graag mee.

Pastor Mariette

'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
Ook al stormt het in mijn leven, U bent altijd dicht bij mij.
Heel mijn leven volg ik U, Jezus

Vader, Abba, ja ik ben uw kind, ik wil leven zoals U dat verlangt.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.

'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
Ook al stormt het in mijn leven, U bent altijd dicht bij mij.
Heel mijn leven volg ik U, Jezus

Vader, Abba, ja ik ben uw kind, ik wil leven zoals U dat verlangt.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, ik wil leven zoals U dat verlangt.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.

Laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.
Laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.

Tekst en muziek: Cissy Suijkerbuijk 

Schapenwolken

Sommige lezers weten reeds langer dat ik iets heb met het weer. Er gaat geen dag voorbij zonder het weerbericht te raadplegen. In mijn jeugd hield ik gedurende een lange tijd de neerslag bij alsook de minima en maxima temperaturen. En kijken naar boven, of er wolken zijn en welke. Af en toe is de hemel zelfs als een schilderij vol zachte of hevige kleuren. Vaak zijn wolken een voorbode van het weer dat er aan komt. Zo ook deze wolken ook wel schapenwolken genoemd. Een schattige naam voor wat de weerman een ‘cirrocumulus’ zou noemen. Als kind zag je zo de schaapjes aan de hemel staan. Ze zitten hoog in de lucht, zo’n 5 à 12 km en zijn een teken van een verhoogde luchtvochtigheid en zo een voorbode van eventuele regen. Dat leer je als je rationeler en ouder wordt maar als kind laten wolken je wegdromen en gaan ze met je fantasie aan de haal. Ga nog eens in het gras liggen deze zomer en laat het kind in jou los of de herinneringen zoals bij dichter Martinus Nijhof in zijn prachtige gedicht ‘De wolken’

Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat ‘k in de wolken zag.

En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder –
De wond’ren werden woord en dreven verder,
Maar ‘k zag dat moeder met een glimlach weende.

Toen kwam de tijd dat ‘k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van ’t vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

– Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide –

Pastor Guido

Ogen om te zien

In de eerste lezing van vandaag horen we dat er een groot teken verscheen aan de hemel: een Vrouw. En daarna vele andere tekenen worden aangehaald door de apostel Johannes in het boek der Openbaring.
Leren zien van de tekenen die door God gegeven worden is niet simpel. Zelfs in de filosofie heeft Edmund Husserl reeds gezegd dat het moeilijkste is het zuiver objectief zien. “Sie mussen erst sehen lernen”, zo schrijft hij.
Onze ogen zijn soms gesloten voor het mooie in deze wereld. Vandaar de foto die ik op een brocante getrokken heb. Het zijn ogen voor hen die een oog verloren hebben, maar je kan er niet mee zien. Voor ons werkt de Bijbel op een andere wijze. Het opent onze ogen voor de realiteit van God.
Laten we beginnen met het mooie in de figuur van Onze Lieve Vrouw te zien op deze dag van de viering van haar “Ten Hemel Opneming”.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Op bezoek bij de scouts en de Chiro

In juli bracht ik meerdere bezoeken aan jeugdbewegingen.

Op 11 juli ging ik naar Stokkel, waar de Chiro haar kamp traditiegetrouw begint met een viering in de bovenkerk. Het Chiro-jaarthema “AvonturenLeuk?” kwam ter sprake met een verhaal over de kleuren van de regenboog en het evangelie over de storm op het meer. De viering werd besloten met een gebed om een gezegend kamp. Op verzoek van de leidingsploeg ging ik op zondag 20 juli naar hun laatste kampdag in Beverlo, die ook de bezoekdag was. Tijdens de viering daar legden drie leiders hun leidingsbelofte af – geen evident engagement, gezien de vele andere manieren waarop jongeren hun vrije tijd zouden kunnen besteden. Ik las die dag het evangelie van Martha en Maria, dat ons leert hoe luisteren en inzet hand in hand horen te gaan.

Wanneer ik op zondag een viering voor een jeugdbeweging voorga, neem ik meestal het evangelie van die zondag. Dat deed ik ook op 27 juli in Limerlé-Gouvy, tijdens de laatste kampdag van de scouts van Evere. Ouders die hun kinderen kwamen ophalen, woonden de eucharistieviering bij. Eerst liet elke tak met een sketch of een lied zien en horen wat er tijdens het kamp was gebeurd. Daarna las ik het evangelie van die zondag, waarin Jezus zegt: "Vraagt, en het zal u gegeven worden." Ook de jaarleuze “Onderweg opgestoken’ over je wat je bij de scouts allemaal kunt leren kwam aan bod. Deze jaarleuze besprak ik enkele dagen eerder bij de scouts van Paloke, tijdens hun belofteviering op kamp in Gerpinnes. Scouting is immers ook een leerplek waar je met vallen en opstaan kan groeien.

Augustus stond nog een bezoek gepland aan het kamp van de Chiromeisjes van Sint-Agatha-Berchem, die jaarlijks een bezinningsavond organiseren. Door een misverstand over de exacte kampplaats in Sint-Niklaas is dat bezoek helaas niet doorgegaan.

Ooit zei iemand in een scoutsgroep dat mijn inbreng te katholiek was. Toen ik daarop besloot geen evangelietekst te lezen, begon men spontaan “Alleluia, Woord van God” te zingen.. Sindsdien lees ik het dus weer met overtuiging. Alleluia vraagt om Gods Woord. Ik geniet er altijd van om, wanneer het kan, als pastor in contact te blijven met de scouts en de Chiro.

Pastor Johan Dobbelaere

© Scout Evere

Onder zeil

Net zoals de afgelopen jaren ging ik een paar dagen naar het kamp van Chiro Wacko van Anderlecht.
Dit jaar lag de kampplaats in Merksplas, dicht bij de Nederlandse grens. Een heel eind rijden maar de moeite waard om deze vrolijke groep aan het werk te zien en de kampsfeer op te snuiven. 135 kinderen plus leiding en keukenploeg, een bijzonder gegeven binnen de Brusselse context. Er komen ook meer en meer leden uit Anderlecht zelf. Je ziet de gasten jaar na jaar groeien en ook verantwoordelijkheid nemen. Van kleine ket, zoals we in Brussel zeggen, tot jongvolwassene. Fijn om te zien wat een jeugdbeweging met jongeren doet. Men vindt er zelfs vrienden voor het leven. Alles gebeurt onder tentzeil: slapen, koken, eten. Geen vast gebouw om te schuilen bij slecht weer of even op adem te komen. Een risico maar ook avontuurlijk en dicht bij de natuur. Dat laatste hebben velen geweten door het overaanbod aan teken. Eén tent boven een tekennest werd zelfs verplaatst. Tenten hebben iets van voorlopigheid. Je verblijft er maar in voor een bepaalde tijd om daarna weer verder te trekken. Tijdens de tocht van de Israëlieten door de woestijn reisde God met hen mee in de ark van het verbond, geplaatst onder een tentzeil. Ze leerden Hem kennen als een trouwe tochtgenoot. ‘Ga, sta op, Ik zend je’: steeds nodigt Hij ons uit om op te breken en verder te gaan, niet altijd letterlijk maar ook in gedachten en ideeën. Christenen zijn mensen van de weg, altijd onderweg…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zal ook dit geslacht haar zalig prijzen?

Volgende week vieren we het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming. En een groepje gelovigen uit onze Paulusgemeenschappen is haar valiezen aan het pakken om komende woensdag te vertrekken op bedevaart naar Lourdes. De maand augustus is onlosmakelijk verbonden met Maria. We kunnen ons echter afvragen of Maria wel nog zo'n belangrijke plaats inneemt in het geloofsleven van mensen vandaag. Misschien is Maria nog vooral bij oudere mensen belangrijk. Voor jongere mensen zegt ze soms minder, en is het vooral Jezus in plaats van Maria die op de voorgrond treedt. In de zeventiger jaren schreef theoloog Wolfgang Beinert reeds een boek over Maria onder de titel 'Zal ook dit geslacht haar zalig prijzen?' Een terechte vraag. En toch kan Maria ook voor ons als kerkgemeenschap vandaag nog heel wat betekenen. Het is natuurlijk waar dat we als christen uitgenodigd worden om Jezus na te volgen. Maar voor vele mensen blijft Jezus soms wat veraf, wat ongenaakbaar. Hij is weliswaar ook mens, maar het goddelijke primeert toch vaak bij vele gelovigen. Maria daarentegen is voor velen toegankelijker, nabijer. Maria was volop mens. En als mens was zij één van de eerste, misschien wel de eerste volgelinge van Jezus. Ook zij had haar twijfels, ook zij heeft geleden, ook zij wist niet altijd goed waar de weg nu naar toe leidde, maar steeds bleef zij vertrouwen, en daarin kan zij ons grote voorbeeld zijn. Maria was een vrouw van vertrouwen, vertrouwen dat, ondanks het feit dat ze het niet allemaal begreep, het goed was. Ondanks alle ellende die we dezer dagen zien aan oorlogen, natuurrampen, armoede en drugsgeweld, toch blijven vertrouwen dat alles goed komt. Niet om de ogen te sluiten en weg te kijken, maar om de hoop te bewaren en het vertrouwen niet te laten varen. Daarin kan Maria ons helpen. Laten wij in deze augustusmaand wandelen met Maria. Zij kan ons helpen om meer christen te worden, om ons over te geven aan Jezus. Laten we met haar op stap gaan, opdat ook wij zouden groeien in vertrouwen en hoop, ondanks alles. En om ons wat te helpen dit anoniem Marialied gezongen door Pino de Vittorio. Een lied dat perfect past bij de zonnige temperaturen die we de komende dagen tegemoet gaan.

pastor Gino

Wondering

Het uitkijken naar...  iets dat kleur geeft aan mijn dagen is in deze vakantieperiode is voor mij een hele  uitdaging. En ik merk dat ontmoetingen, verstilling en verwondering een grote rol spelen. Daarom ben ik zo dankbaar voor de ontmoetingen van deze namiddag. Ik reed als een gelukkige vrouw naar huis

Het ontmoetingscafé van deze namiddag heeft mij een grote energie boost gegeven. Het is zo'n mooie groep mensen die elkaar dragen, naar elkaar luisteren, daar kan je enkel blij van worden. Het is opnieuw een uitkijken naar... elkaar terug zien.

Maandag was ik de ganse dag alleen thuis en ik had er nood aan om mensen te zien, om niet alleen te zijn. Ik reed naar de mooie abdijkerk van Ninove en daar vond ik opnieuw rust. Alsof ik daar beter de nabijheid voelde. Het deed deugd. Het verwonderde mij dat zoveel mensen hetzelfde idee hadden. Mensen kwamen binnen, sommigen om de kerk te bezichtigen maar er waren ook verschillende mensen die voor een langere tijd gingen zitten. Het waren niet alleen ouderen maar ook twintigers en dertigers, zelfs een jongen van, ik schat niet ouder dan veertien jaar. Hij ging naar de eerste rij en bleef daar een kwartier zitten. Dat maakte mij zo dankbaar en blij. De abdijkerk, niet direct een plaats waar je aan denkt als je mensen wil ontmoeten, als je niet alleen wil zijn, maar daar heb ik gevonden wat ik zocht.
Het zijn die kleine gelukjes waarover je verwonderd en dankbaar kunt zijn, die leven geven aan het leven.

De foto hier onder heb ik van een workshop rond stilte. We mochten een foto kiezen die ons deed verstillen. Ik koos onderstaande foto omdat die mij zo blij maakte. Er staan mensen op die vreugde uitstralen die zichtbaar plezier hebben. Die vreugde, dat speelse, doen bij mij de zwaarte van het leven relativeren. Een mooie aanzet om stil te worden. Om je open te stellen voor wat er toe doet: verbondenheid met de mensen, verbondenheid met God.

Ik hoop dat de foto ook bij jou een glimlach op je gezicht tovert.

Pastor Mariette

Stapelen

Een tijdje terug waren mijn zus en ik bij onze Franse vrienden in de Tarn. Eén keer per jaar proberen ze met de vier generaties een paar dagen samen door te brengen. Een hele onderneming gezien de familie alsmaar uitbreidt en het moeilijker wordt om een gezamenlijk ontmoetingsmoment te vinden. Zeker voor degenen die in de landbouw werkzaam zijn. Het is altijd fijn om op een van de boerderijen langs te gaan en persoonlijk door jonge, gedreven landbouwers rondgeleid te worden. Zo kwamen we ook door deze hangar, waar al het stro na de oogst wordt opgeslagen. Grote rechthoekige en ronde balen liggen netjes naast en op mekaar, ze reiken tot aan het plafond. Wat een kanjers! Het deed me denken aan de tijd dat ik bij vrienden in mijn buurt op hun boerderij ging helpen en met de oude tractor en een ‘presmachine’ kleine balen stro bijeenreed. Die kon je nog met de riek op een kar stapelen. Heel anders en moderner nu en met de nodige grote en zware machines. Maar het blijft stapelen, de balen ergens bergen om de dieren in de stallingen de winter te laten doorkomen. Het viel me op hoe elke vierkante meter werd gebruikt en alles er netjes bij lag. Geen aftandse maar functionele en goed onderhouden werktuigen. Het vertelt iets over degenen die er werken, hoe ze in hun vak staan en omgaan met het werk. Er bestaat zoiets als een wisselwerking tussen buiten- en binnenkant. Onze geestelijk directeur op het seminarie herhaalde vaak: “Aan de netheid van de lavabo op je kamer kan je zien hoe het met je innerlijke leven is gesteld.” Een eenvoudige zin met veel waarheid. Eens goed opruimen en de dingen terug hun plaats geven brengt ook innerlijk rust. Deze vakantietijd is er een ideale periode voor.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre