Wondering

Het uitkijken naar...  iets dat kleur geeft aan mijn dagen is in deze vakantieperiode is voor mij een hele  uitdaging. En ik merk dat ontmoetingen, verstilling en verwondering een grote rol spelen. Daarom ben ik zo dankbaar voor de ontmoetingen van deze namiddag. Ik reed als een gelukkige vrouw naar huis

Het ontmoetingscafé van deze namiddag heeft mij een grote energie boost gegeven. Het is zo'n mooie groep mensen die elkaar dragen, naar elkaar luisteren, daar kan je enkel blij van worden. Het is opnieuw een uitkijken naar... elkaar terug zien.

Maandag was ik de ganse dag alleen thuis en ik had er nood aan om mensen te zien, om niet alleen te zijn. Ik reed naar de mooie abdijkerk van Ninove en daar vond ik opnieuw rust. Alsof ik daar beter de nabijheid voelde. Het deed deugd. Het verwonderde mij dat zoveel mensen hetzelfde idee hadden. Mensen kwamen binnen, sommigen om de kerk te bezichtigen maar er waren ook verschillende mensen die voor een langere tijd gingen zitten. Het waren niet alleen ouderen maar ook twintigers en dertigers, zelfs een jongen van, ik schat niet ouder dan veertien jaar. Hij ging naar de eerste rij en bleef daar een kwartier zitten. Dat maakte mij zo dankbaar en blij. De abdijkerk, niet direct een plaats waar je aan denkt als je mensen wil ontmoeten, als je niet alleen wil zijn, maar daar heb ik gevonden wat ik zocht.
Het zijn die kleine gelukjes waarover je verwonderd en dankbaar kunt zijn, die leven geven aan het leven.

De foto hier onder heb ik van een workshop rond stilte. We mochten een foto kiezen die ons deed verstillen. Ik koos onderstaande foto omdat die mij zo blij maakte. Er staan mensen op die vreugde uitstralen die zichtbaar plezier hebben. Die vreugde, dat speelse, doen bij mij de zwaarte van het leven relativeren. Een mooie aanzet om stil te worden. Om je open te stellen voor wat er toe doet: verbondenheid met de mensen, verbondenheid met God.

Ik hoop dat de foto ook bij jou een glimlach op je gezicht tovert.

Pastor Mariette