Sommige lezers weten reeds langer dat ik iets heb met het weer. Er gaat geen dag voorbij zonder het weerbericht te raadplegen. In mijn jeugd hield ik gedurende een lange tijd de neerslag bij alsook de minima en maxima temperaturen. En kijken naar boven, of er wolken zijn en welke. Af en toe is de hemel zelfs als een schilderij vol zachte of hevige kleuren. Vaak zijn wolken een voorbode van het weer dat er aan komt. Zo ook deze wolken ook wel schapenwolken genoemd. Een schattige naam voor wat de weerman een ‘cirrocumulus’ zou noemen. Als kind zag je zo de schaapjes aan de hemel staan. Ze zitten hoog in de lucht, zo’n 5 à 12 km en zijn een teken van een verhoogde luchtvochtigheid en zo een voorbode van eventuele regen. Dat leer je als je rationeler en ouder wordt maar als kind laten wolken je wegdromen en gaan ze met je fantasie aan de haal. Ga nog eens in het gras liggen deze zomer en laat het kind in jou los of de herinneringen zoals bij dichter Martinus Nijhof in zijn prachtige gedicht ‘De wolken’
Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat ‘k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder –
De wond’ren werden woord en dreven verder,
Maar ‘k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat ‘k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van ’t vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
– Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide –
Pastor Guido
