Stilstaan bij Allerzielen

Dit weekend is het Allerzielen. Een dag van stilte, van herinnering, een dag waarop bepaalde namen even extra oplichten in ons hart. We denken aan wie er niet meer is, aan stellen die we niet meer horen, aan handen die we niet meer kunnen vasthouden. En toch voelen we nog steeds een diepe verbondenheid. Een verbondenheid waarvoor woorden soms te kort schieten, waar we ons moeten overgeven aan geloof, waar kunst spreekt als woorden zwijgen.

Het beeld - L’ Adieu - van Rodin verbeeldt twee mensen in een laatste omhelzing, zo innig, zo menselijk. Hun armen zoeken elkaar alsof ze weten dat dit het moment is waarop liefde en afscheid samenvallen. In dat ene gebaar voel je alles: het verlangen om te blijven en de pijn van te moeten loslaten.
En dan, als de handen loslaten en de stilte achterblijft, weerklinkt het verdriet, het gemis. 

Gedicht Guido Gezelle.

Wat Rodin uitdrukt in beeld en Gezelle zo kwetsbaar onder woorden brengt, raakt aan hetzelfde mysterie: dat liefde niet eindigt, zelfs niet bij de dood. Dat wie wij missen, nog altijd leven in ons hart, in ons verlangen en onze herinnering.

Pastor Ellen

L’ Adieu - van Rodin

Ontsnappen of nestelen

Elk van ons heeft allicht al één of meerdere momenten gekend waarbij hij de grond onder zijn voeten voelde wegzakken, waar de wereld even stil staat en je geen toekomst ziet. Wat houdt een mens dan nog staande? Wat maakt dat we na een tijdje toch de moed vinden om kleine stappen te zetten? Soms vind je het antwoord op plaatsen waar je het niet verwacht.
Op de foto, die genomen is in het Neigembos in Ninove, zien we een boom waarvan de grond onder zijn voeten is verdwenen? Of wilde de boom vluchten? Ontsnappen uit het bos? Op één of andere manier is hij rechtop blijven staan en zijn weelderig bladerdak vertelt dat hij ten volle leeft. Zijn wortels hebben een weg gezocht en gevonden. Anders dan voorheen, maar heel stevig en vastberaden om te leven en leven te geven. Wie zou niet willen schuilen onder dat weelderige bladerdak? Het heeft bescherming en verfrissing. Het geeft je zuurstof, steun aan wie moe en uitgeput is.
Aan mensen die nood hebben aan een schouder wens ik zo'n boomstam toe.
Aan mensen die stevig geworteld staan: deel van waaruit jij leeft en laat jouw nabijheid het bladerdak zijn die bescherming geeft,  die mensen de kracht geeft om rechtop te blijven.
Moge het sap van Gods Geest door jouw wortels vloeien zodat ook jij rijke vruchten kunt dragen.

Pastor Mariette

Neigembos, Ninove © Robin Van den Berghe

Licht

In deze donkere dagen van het jaar kijken we uit naar licht. Ik vraag me altijd af hoe het in noordelijke landen moet zijn. Niet mijn ding, denk ik.
Met een puppy van vier maanden in huis sta ik vaak al rond 7.30 uur in de tuin. Op zo'n moment is ook de foto genomen. Ik sta elke dag vol bewondering te kijken naar dit natuurgebeuren: de zon komt op, het licht daagt in het oosten. Een moment van dankbaarheid, van meditatie, van gebed.
En overdag mag ik genieten van de steeds wisselende wolkenmassa's. En soms figuren er in zoeken zoals ik als kind deed. Ik denk terug aan wat Zr. Marcelline, die een groot deel van haar leven als missiezuster in Guatemala werkte: " Ik mis hier de wolken van in België." Daar kon zij dan volop van genieten bij een bezoek hier.
Laten we maar zingen over het Licht dat we verwachten, waar we naar uitkijken.
Laten we 'licht' zijn voor mekaar!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Zeg het met bloemen

‘Zeg het met bloemen’ is weleens een promotieslogan geweest bij meerdere bloemenzaken.
Met een boeket bloemen wil je iemand blij maken, dank zeggen of geluk wensen bij een of andere gelegenheid. Met bloemen aan je huis, wil je de buitenruimte wat verfraaien, anderen mee laten genieten van wat jou ook vreugde geeft. Zo zet ik sinds ik hier woon, bloembakken op de vensterbanken en het muurtje van de zijingang. Meestal gevuld met geraniums omdat deze mooi en lang bloemen geven en tegen een stootje (van het weer) kunnen. Veel mensen reageren opgetogen. Dit jaar had ik ook drie hangpotten uit de garage opgediept en aan de muur opgehangen. Bij thuiskomst van de vakantie was er eentje gesneuveld, wellicht door een voetbal. Dat kan gebeuren. Alles was opgeruimd. Een paar weken later was het anders toen ik op een avond thuiskwam en dit aan de voordeur vond. Iemand vond een andere manier om het met bloemen te zeggen. Ja, geraniums kunnen wel tegen een stootje maar dit stootje was wel heel hard. Het maakte me een beetje kwaad maar vooral droevig. Waarom doet men zoiets? Een vraag doe we ons vaak stellen en waarop we geen antwoord hebben. Het overkomt ons allemaal eens dat mensen niet in dank afnemen wat men voor hen of de gemeenschap doet. Dat onze goede bedoelingen verdraaid worden of zelfs kwaad bloed zetten. En toch, laat dat ons niet weerhouden om te beminnen en goed te doen. De aansporing komt van Jezus zelf: “Bid voor de mensen die jullie slecht behandelen… Doe goed zonder iets terug te verwachten…dan zullen kinderen van de Allerhoogste zijn want ook Hij is goed voor wie ondankbaar en kwaadwillig zijn” (Lucas 6,28c.35). Volgend jaar plant ik zeker weer bloemen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Goed voor het hart

Om nog even in de sfeer van de Romebedevaart te blijven schrijf ik dit cursiefje rond Castel Gandolfo. Of liever rond dit bord dat ik op het dorpsplein zag: een pelgrim op de Via Francigena. ‘Die ken ik niet’, hoor ik je al denken. Ik ook niet, eerlijk gezegd, dus maar even gaan ‘googlen’: ‘De Via Francigena is een oude pelgrimsroute die loopt van Canterbury naar Rome, en onderweg Frankrijk, Zwitserland en Italië aandoet. Deze route is beschreven door een Engelse aartsbisschop Siegeric in het jaar 990. De uiteindelijke aankomst is aan het Vaticaan. Deze route is in 2004 door de Raad van Europa uitgeroepen tot een Europese Culturele Route.’ We waren als pelgrims naar Rome maar niet te voet, alleen in de stad kwamen we aan onze 10.000 en meer stappen per dag. Het wandelen in de tuinen van Castel Galdolfo vroeg minder inspanning. Dit houten bord van de Via siert door zijn eenvoud: een eenvoudige pelgrim met de juiste attributen: een wandelstok en een knapzak over de schouder. Veel meer heb je niet nodig als pelgrim. Als je achter hem kijkt zie je aan de muur een AED toestel (automatische externe defibrillator) of een hartstarter om iemand te reanimeren. Een wat gekke combinatie op één foto. En toch minder gek dan het op het eerste zicht lijkt. Wie als pelgrim te voet onderweg is, herlaadt niet alleen zijn of haar batterijen maar verruimt ook zijn geest en zijn hart. Je krijgt een nieuwe adem. In zijn Klein Pelgrimsboek vertolkt Herman Andriessen dit in zijn Reislied:

Ontsla nu het hart; geef het vrij voor de reis.
Wacht op het Woord; zoek nieuwe wegen.
Ga weer onderweg; ja, de nieuwe weg
geeft ons in ’t end ook de nieuwe zegen.
Maak het hart nu vrij; zoekt elkander op de weg.
En gedenk het woord dat ons is gezegd:
“Wie zaaien met leed in het holst van de tijd,
Die maaien met vreugd voor de eeuwigheid”

Zing stilaan je lied. Zie, daar hoog in de wind
over de grens al de vogels drijven.
Zing stilaan je lied; aan de grens voorbij
zullen wij eens in Zijn tent verblijven.
Ga de vrede na. Deel in stilte van je leed.
Niet een die de weg naar het wonder weet.
Maar de zon en de wind en Zijn licht in de nacht
verhalen Zijn glans aan wie het verwacht.

Bewaar in het hart wat de vogelen zien.
Hoor nog het woord op de bergen vernomen.
En wacht op het zaad in de zwarte voor,
eens voor de vogels een onderkomen.
Laat de vrede zijn; wees de mens die niet vergeet.
Niet een die de weg naar het wonder weer.
Maar de zegen gezaaid uit den Hoge verhaalt
het wondere werk dat Hij aan ons deed.

Wacht op het woord, als het afscheid wenkt.
Wacht op het woord. Weet, de nieuwe zegen
is als de vrucht die de aarde schenkt
eerst na de kou en de winterregen.
In het hart bewaar wat de weg ons allen deed.
Niet een die de weg naar het wonder weet.
Laat de wegen, gegaan door het holst van de tijd,
bewaren je hart voor de eeuwigheid.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verborgen kruis

Ik was laatst een mooi geweven doek met warme kleuren aan het bewonderen in een anthropologisch museum, tot ik de kruisjes die erin verwerkt waren zag. Zo mooi het geheel geweven, met verschillende vormen erin waarvan het kruisteken er één is. Je voelt bijna de vroomheid van de persoon erdoor.
Zo zou ons leven ook moeten zijn. Ons geloof hoeft niet op de voorgrond te staan, maar vervlocht in het alledaagse leven. Dat maakt het leven mooi, en doet het kruis dat we dragen op de juiste plaats staan.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Om even bij stil te staan...

Stilvallen doe ik nu meer dan vroeger. En het helpt als je dat samen, in gemeenschap kan doen. Gelukkig zijn er verschillende initiatieven in mijn omgeving waar dat kan. Zo ben ik gisteren avond naar een viering gegaan en ben blijven hangen bij een zin uit het woordje bij het evangelie: 

"Geluk is, verlangen naar wat je al hebt". 

Wat hij daarna gezegd heeft, heb ik een tijdje niet meer mee gekregen. Ik vond het zo mooi. Het schijnt  van Augustinus te zijn. In ieder geval het heeft me doen nadenken en doen stilvallen.
'Verlangen naar wat je al hebt' het lijkt op het eerste zicht absurd. Verlangen associeer ik nogal dikwijls met meer, beter, groter,... Maar dat brengt inderdaad geen rust. Je gaat dan vergelijken met anderen die wel hebben wat jij zo graag wil. Waarom zij wel en ik niet? Ik werk toch ook hard... Ik doe toch evengoed mijn best... Waarom krijgen zij het zomaar in de schoot geworpen?
Nee zo denken maakt niet gelukkig, je komt vast te zitten in het 'ik' en 'zij' denken. In het wentelen in eigen gelijk, in plaats van samen het leven te delen, groei je verder uit elkaar. Elk zijn eigen gelijk, compromissen en toenadering zijn dan heel moeilijk.  
'Verlangen naar wat je al hebt' is content zijn met wat je al hebt. Meer nog, het is genieten van wat jou gegeven is, wat jou in de schoot geworpen is. Content zijn met de zegeningen die jou zijn overkomen. Als ik stil blijf staan bij mijn zegeningen overvalt mij heel vaak het gevoel van dankbaarheid, het gevoel van diepe vreugde. Die vreugde, dat geluk noem ik God. En weet je, zoek het niet te ver, het is te vinden in kleine dingen, in duizend, duizend kleine dingen. Ik wens ook jou die vreugde van harte toe. 

Tel je zegeningen één voor één, en je ziet Gods liefde dan door alles heen. (naar psalm 103)

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Kappertjesplant

Ga er maar eens naar op zoek in een warenhuis dat je nog nooit bezocht. Een hele klus om kappertjes te vinden. En hoe noemen ze dat in Frankrijk ook weer? Je kent het wel die lekkere groene dingetjes om gerechten op smaak te brengen. Van waar komen ze nu? Kappertjes zijn ongeopende bloemknoppen van de kappertjesplant (Capparis spinosa), geconserveerd in zout, azijn of pekel, met een frisse, zurige smaak die in gerechten zoals sauzen, eiergerechten en visgerechten gebruikt worden. Ze groeien voornamelijk in het Middellandse Zeegebied en worden handmatig geplukt vóórdat de bloem opkomt.
Voor het eerst in mijn leven zag ik nu ook de plant zelf die ons de kappertjes levert en dat nog wel in de pauselijke tuinen van Castel Gandolfo. Tussen alle prachtige bloemenperken en bijzondere bomen groeide het plantje tegen een rotsmuur. Je kon er zo aan voorbij lopen zonder het op te merken. Het was het bloemetje dat mijn aandacht trok en via de app ‘Obsidentify’ kon ik er een naam opplakken. Wat een ontdekking, nu werd me pas duidelijk waar die kappertjes vandaan komen. Weer iets bijgeleerd en dat in de tuinen van de paus. Vaak vallen kruidenplanten niet op, ze zijn bescheiden en wachten tot iemand ze plukt om te gebruiken in de keuken. Daar komen ze tot hun recht om een schotel op smaak te brengen, soms subtiel, soms zeer uitgesproken. Is dat ook niet onze roeping, om als christen smaak te geven aan het leven, aan de wereld? We zijn toch het zout van de wereld, niet?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Op bedevaart naar Rome

Op zaterdag 20 september jl. was het 45 jaar geleden dat ik in Evere tot priester werd gewijd. Die dag vertrok ik met 80 bedevaarders naar Rome, onder wie vijf priesters, waaronder Guido Vandeperre uit Anderlecht.

Twee bijzondere momenten wil ik hierbij in het bijzonder aanstippen. Bij aankomst in Rome vierden wij in de namiddag de eucharistie in de basiliek Santa Maria Maggiore. Ik was er de voorganger en voor het eerst in mijn leven gebeurde dit in een ‘preconciliaire setting’ (zie foto). Ook was het die dag 39 jaar geleden dat Patrick Maervoet, deken van de pastorale regio Leuven, tot priester werd gewijd. Een bijzonder en ontroerend ogenblik was toen wij aan het graf van paus Franciscus de twee jubilarissen mochten laten knielen en bidden.

Tijdens de bedevaart zijn wij door vier verschillende ‘Jubileumpoorten’ gegaan. Op maandag 22 september gebeurde dit in de Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad, waar wij de eucharistie vierden bij het graf van de apostel Petrus. Zo dicht bij deze apostel, die beschouwd wordt als de ‘eerste paus’, herinnerde Dirk De Gendt, deken van de regio Mechelen en reisleider van deze bedevaart, ons eraan dat priesters van een bisdom ‘Petrusmannen’ zijn. Zij werden gewijd als medewerkers van de bisschop, die traditioneel wordt gezien als opvolger van de apostelen. Tijdens de voorbede werd gebeden voor de Kerk in al haar facetten: voor paus Leo, onze bisschoppen, priesters, religieuzen, diakens, pastoraal werkenden, vrijwilligers en geëngageerde gelovigen. Wij vroegen daarbij, op voorspraak van de heilige Petrus, om verhoring van ons gebed.

Als pelgrims van hoop hebben we in Rome gewandeld, gevierd en gebeden, en dit als Vlaamse christenen die zich verbonden weten met vele gelovigen wereldwijd. Voor mij was dit een diep ontroerend hoogtepunt in dit jubileumjaar.

Pastor Johan Dobbelaere

Verbeeld

De voorbije zomermaanden was ik nog eens op bezoek bij mijn Franse vrienden in de Tarn. Frankrijk. Ik ken deze dorpskerk van Alban al jaren maar telkens als ik er kom sta ik vol bewondering te kijken naar de prachtige fresco’s die het plafond en een deel van de muren sieren. Ze werden in de jaren ’60 gemaakt door Nicolaï Greschny. Hij werd geboren in Tallinn (Etsland) en vluchtte voor de Russische revolutie en later voor het Nazisme bij het begin van de tweede wereldoorlog. Hij studeerde zelfs een paar jaar theologie aan de Universiteit van Leuven. Uiteindelijk kwam hij in de streek van de Tarn terecht en ging aan de slag om deze kerk van prachtige, Bijbelse taferelen te voorzien. Alles in een Byzantijnse stijl vermengd met een meer modernere. Je wordt helemaal ingewijd in het leven van Christus. Er zijn amper woorden nodig om te begrijpen wat er verbeeld wordt. Ik zou me hier als kind niet vervelen in de vieringen. Je geraakt niet uitgekeken op dit kleurrijke schouwspel.. Nu zowat overal de catechese weer opstart denk ik terug aan deze fresco’s. Alleen met deze taferelen zou je al weken en maanden zoet zijn om aan kinderen en jongeren te vertellen wie die Jezus was en wat Hij allemaal deed. Het volstaat om goed te kijken om ingewijd te worden. Kijken en luisteren om dan zelf aan de slag te gaan. Het wordt beslist weer een boeiend traject om samen te bewandelen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre