Stilvallen doe ik nu meer dan vroeger. En het helpt als je dat samen, in gemeenschap kan doen. Gelukkig zijn er verschillende initiatieven in mijn omgeving waar dat kan. Zo ben ik gisteren avond naar een viering gegaan en ben blijven hangen bij een zin uit het woordje bij het evangelie:
"Geluk is, verlangen naar wat je al hebt".
Wat hij daarna gezegd heeft, heb ik een tijdje niet meer mee gekregen. Ik vond het zo mooi. Het schijnt van Augustinus te zijn. In ieder geval het heeft me doen nadenken en doen stilvallen.
'Verlangen naar wat je al hebt' het lijkt op het eerste zicht absurd. Verlangen associeer ik nogal dikwijls met meer, beter, groter,... Maar dat brengt inderdaad geen rust. Je gaat dan vergelijken met anderen die wel hebben wat jij zo graag wil. Waarom zij wel en ik niet? Ik werk toch ook hard... Ik doe toch evengoed mijn best... Waarom krijgen zij het zomaar in de schoot geworpen?
Nee zo denken maakt niet gelukkig, je komt vast te zitten in het 'ik' en 'zij' denken. In het wentelen in eigen gelijk, in plaats van samen het leven te delen, groei je verder uit elkaar. Elk zijn eigen gelijk, compromissen en toenadering zijn dan heel moeilijk.
'Verlangen naar wat je al hebt' is content zijn met wat je al hebt. Meer nog, het is genieten van wat jou gegeven is, wat jou in de schoot geworpen is. Content zijn met de zegeningen die jou zijn overkomen. Als ik stil blijf staan bij mijn zegeningen overvalt mij heel vaak het gevoel van dankbaarheid, het gevoel van diepe vreugde. Die vreugde, dat geluk noem ik God. En weet je, zoek het niet te ver, het is te vinden in kleine dingen, in duizend, duizend kleine dingen. Ik wens ook jou die vreugde van harte toe.
Tel je zegeningen één voor één, en je ziet Gods liefde dan door alles heen. (naar psalm 103)
Pastor Mariette
 |
| © Mariette Dhondt |