Stilstaan bij Allerzielen

Dit weekend is het Allerzielen. Een dag van stilte, van herinnering, een dag waarop bepaalde namen even extra oplichten in ons hart. We denken aan wie er niet meer is, aan stellen die we niet meer horen, aan handen die we niet meer kunnen vasthouden. En toch voelen we nog steeds een diepe verbondenheid. Een verbondenheid waarvoor woorden soms te kort schieten, waar we ons moeten overgeven aan geloof, waar kunst spreekt als woorden zwijgen.

Het beeld - L’ Adieu - van Rodin verbeeldt twee mensen in een laatste omhelzing, zo innig, zo menselijk. Hun armen zoeken elkaar alsof ze weten dat dit het moment is waarop liefde en afscheid samenvallen. In dat ene gebaar voel je alles: het verlangen om te blijven en de pijn van te moeten loslaten.
En dan, als de handen loslaten en de stilte achterblijft, weerklinkt het verdriet, het gemis. 

Gedicht Guido Gezelle.

Wat Rodin uitdrukt in beeld en Gezelle zo kwetsbaar onder woorden brengt, raakt aan hetzelfde mysterie: dat liefde niet eindigt, zelfs niet bij de dood. Dat wie wij missen, nog altijd leven in ons hart, in ons verlangen en onze herinnering.

Pastor Ellen

L’ Adieu - van Rodin