Je kan er niet naast kijken, veelkleurige blaadjes bedekken vandaag straten en pleinen. Zalig vind ik het om over zo'n bladerentapijt te lopen. Vroeger keek ik altijd uit naar de herfst. Het Bulskampveld in Wingene is een park, met lange dreven. Aan je voeten een bladerentapijt en boven je hoofd een bladerdak in alle kleuren van de regenboog. Ontelbaar veel bladeren... Ze vallen af één voor één af. Maar ze krijgen daarna een tweede leven, ze vergaan tot compost en worden voedsel voor de volgende generatie.
Toen ik onderstaande foto van mijn dochter kreeg, mijmerde ik over de wandelingen ik vroeger met hen maakte. Wat is de natuur toch mooi in de herfst. Die vele bladeren brachten mij bij de lezingen van Allerheiligen: ik dacht aan "die mensen in witte gewaden, die niet te tellen zijn". En zo lezen we in Apocalyps: "zij zullen God zien".
De heiligen, de mensen die ons zijn voorgegaan leven ook nog verder. Vandaag inspireren ze ons door hun levensverhaal. Maar kunnen ook wij God zien?
Je kan naar een brandglas kijken en het mooi vinden, maar ook niets meer. Als je blijft terug komen tot wanneer de zon schijnt en je kijkt dan naar het brandglas, dan straalt de afbeelding in zijn volle glorie, dan vertelt het een verhaal. Het opent onze ogen, het inspireert je geeft je moed en kracht om verder te gaan. Die warme gloed is de Geest die in ons werkt. De Geest zorgt ervoor dat je het volhoudt, dat je de kracht hebt om rechtop te blijven, ook als het wat moeilijker gaat.
Dat is wat heiligen doen, blijven terugkomen, blijven geloven, ook als het leven tegenzit. Ze gaan de weg die God met hen wil gaan.
Geef ons de kracht God om in uw liefde te blijven, ondanks- of dankzij de hindernissen op onze levensweg. Dan zullen ook wij U kunnen zien.
Pastor Mariette
