Hart-Bewaar-Wafeltjes

De dagen tussen Kerst en Nieuwjaar zijn altijd wat speciaal. Anders dan andere vakanties ligt het leven eventjes stil. De dagen gaan maar open en dicht. Door kaarsen, sfeerlichtjes en versiering proberen we het thuis wat gezellig te maken. Het zijn ook de dagen van meer aandacht voor de familie, de kinderen, de kleinkinderen,... Het jachtige leven laat dit tijdens het werkjaar niet altijd toe. Echt tijd te maken voor elkaar, om te luisteren, om het leven te delen, om er te zijn voor elkaar.
Zelf mocht ik te gast zijn bij mijn broers en zussen, bij de kinderen thuis en tot groot jolijt van de kleinkinderen heb ik twee maal wafels voor hen gebakken.
Je hoort de verhalen van de voorbije weken, mooie verhalen maar ook frustraties, verschillende meningen,... Zoals het gaat in families, is er een variatie aan meningen en opinies, aan waarden en levensvisies. Ik kom zelf uit een gezin van zeven kinderen. Van kindsbeen af ben je gewoon om met verschillen om te gaan. Mijn moeder zei vaak: 'ik heb zeven kinderen en het zijn zeven verschillende'. Het is dan ook mijn grote vreugde dat de familie, ondanks alle verschillen, elkaar blijft vinden en elkaar de ruimte geeft om zichzelf te zijn.

De zondag tussen Kerst en Nieuwjaar wordt het feest van de Heilige Familie gevierd. Het viel mij dit jaar op hoe eigentijds die Heilige Familie was. Ook dan waren er verschillende verwachtingen en het aanvoelen was niet altijd bij iedereen hetzelfde. Toen de twaalfjarige Jezus in de tempel achterbleef, stonden zijn ouders angstzweet uit om hem te zoeken. En dan krijg je als ouder het antwoord: 'wist je dan niet dat ik in het huis van mijn Vader moest' zijn? Dat moet even slikken geweest zijn. Maar Jezus rebelleerde niet, hij ging braaf mee naar huis. Met Zijn wantwoord lijkt Jezus zijn ouders een aanzet wilde geven om Hem 'los' te laten, zodat hij zijn eigen identiteit kon ontwikkelen.

Wat mij opviel is wat Maria deed: 'zij bewaarde alles in haar hart'. Op de vooravond van het feest van de Moeder Gods (1 januari), wil ik deze blog speciaal aan Maria opdragen. Zij is voor mij het grote voorbeeld. Maria reageert niet door te schreeuwen of kwaad te worden of te straffen. Zij bewaarde alles in haar hart en gaf Jezus de kans om zijn identiteit te zoeken en uit te groeien tot de man zoals God haar had voorzegt, zoals God Hem heeft gezonden.

Mijn wens voor u in 2025: een hart  dat luistert, vol 'Liefde', 'Begrip' en 'Vertrouwen'.

Pastor Mariette

Naïef

In deze Kerstdagen zingen we zonder enige scrupules onze dromen uit, over een God die komt bevrijden, over licht dat de duisternis van ons bestaan en van onze wereld voorgoed zal verlichten, over vrede op aarde. Zijn wij dan misschien naïef? Zien wij dan niet dat het zovele eeuwen later nog steeds hetzelfde is? Nog steeds oorlog, eenzaamheid, armoede, …? Kan het dan wel dat God ook vandaag nog geboren wordt in onze wereld, in onze stad, in ons hart? Ja, het kan, ook nu nog, dat geloven wij. Laten we in deze Kerstdagen onze ogen gericht houden op de kerststal, om te zien dat wat toen mogelijk was, ook nu nog steeds mogelijk is! Kijken we vooreerst naar de plek van het gebeuren: Jezus werd geboren in een stal! Een plek waar het niet altijd even proper is. Hij kan dus ook geboren worden in onze wereld, in onze stad, in ons eigen hart, waar het soms op een stal lijkt. Het is juist daar en nergens anders dat Hij geboren wil worden! Of richten we onze blik op de herders. Zij dragen zorg voor hun schapen. Herders staan symbool voor zorgzaamheid. God wordt ook nu opnieuw geboren telkens wij als herders zorgdragen voor elkaar en ons het lot van de ander durven aantrekken. Of richten we onze blik op Jozef. Plots moet hij vaststellen dat zijn verloofde zwanger is. Genoeg reden om haar weg te sturen. Maar Jozef doet dat niet. Integendeel. Hij ontfermt zich over Maria. Daar waar mensen zich als Jozef ontfermen over wie en wat kwetsbaar is, daar wordt God zichtbaar, ook nu. Of we kunnen ook ons oog richten op Maria met haar pasgeboren kind in haar armen. Het is een beeld van één en al tederheid. Ook vandaag wordt Hij opnieuw geboren waar wij niet met getrokken wapens tegenover elkaar staan, maar vol warmte en tederheid elkaar nabij zijn. Tenslotte kunnen we onze blik richten op het kind in de kribbe. Daar zien we nog het meest hoe God geboren wordt, hoe God op aarde verschijnt. Niet als een grote vorst, held of superster, niet verpletterend, maar als een weerloos kind. Daar is God. Je zou er zo aan voorbijlopen. God komt in de marge, in het kleine en onooglijke, in het dagdagelijkse. Ook vandaag! We moeten God niet te ver zoeken, hij is vlak bij ons. Aan ons om onze ogen en ons hart voor Hem te openen. Neen dus, we zijn niet naïef om te durven geloven in een nieuwe wereld. Laten we deze dagen gewoon onze blik gericht houden op de Kerststal. En dan zullen we zien dat God ook vandaag opnieuw mens wordt en tastbaar aanwezig komt. De figuren uit de stal leren het ons. Mooie Kerstdagen toegewenst!

Pastor Gino.

Hoog, kijk omhoog

Neen, het zijn niet de kleuren van Racing Sporting Club Anderlecht maar ze komen wel aardig in de buurt. Sinds de Covidperiode, toen er geen kerstmarkt kon doorgaan, investeert de gemeente Anderlecht elk jaareinde in een lichtspektakel op een paar plekken waaronder de Sint-Pieter en Sint-Guidokerk. Deze kerk vormt een prachtig historisch decor om afwisselende vormen en kleuren op los te laten en de ideale achtergrond om er een kerstmarkt bij te organiseren. Ze staat er al eeuwen en heeft zonder twijfel al heel wat zien gebeuren en voorbij trekken aan haar voeten. Oorlogen en feesten meegemaakt en zelfs een milleniumfeest van de H. Guido van Anderlecht in 2012. Als stenen konden spreken…Ook nu stond ze vol bewondering en verbazing te kijken naar wat er zich beneden op het plein afspeelde. Of waren de rollen omgekeerd en keken wij, van beneden vol bewondering en verbazing naar boven? Ik kreeg er maar niet genoeg van hoe de gevel en de toren baadden in een prachtig licht. Mijn blik werd telkens naar boven gezogen. Dan denk ik onwillekeurig aan het liedje van Ramses Shaffy, Sammy, waarin hij het personage uitnodigt om niet teneergeslagen te lopen maar het hoofd op te richten en naar boven te kijken Het lied eindigt hoopvol: ‘Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy. Er is er een die van jou houdt’. In deze donkere tijd lopen heel wat mensen gebogen, gebukt onder allerlei lasten. Ik zou ze nu met Kerstmis ook willen toezingen ‘Hoog, kijk omhoog, er is er Een die van je houdt’. Een Zalig Kerstfeest voor jou en je familie.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verkondigingskracht

Elk jaar komen de kinderen van de nabije Cardijnschool (Buitengewoon secundair onderwijs) bij ons in de kapel Kerst en Pasen vieren. Deze kinderen hebben een mentale beperking en het is dan ook niet vanzelfsprekend om met hen dit rustig te vieren. Kinderen die altijd in beweging zijn, opstaan, iets zeggen, naar het toilet willen, enzovoort. En toch zetten de begeleiders, waaronder Zuster Els en Inge Loyez, altijd door en genieten de kinderen er toch op zekere wijze van. Elke bijdrage van een leerling of leerlingen wordt met applaus ontvangen. Proficiat voor hun « verkondigingskracht ».

Ik herinner me dat, toen ik voor het eerst als nieuw gewijde priester de Eucharistie voorging voor kinderen van de zondagschool in Japan, het al een hele uitdaging was om geconcentreerd te blijven op het gebed. Zo begrijp ik dat het ook voor ons allen een constante uitdaging is om temidden van al de problematiek rondom ons en in de wereld toch de gedachten te blijven houden op ons geloof en het verkondigen ervan. De aankomende Kerst is daar ook een teken van: Christus die het licht komt brengen in onze duisternis.
Zalig Kerstfeest !

Pastor Peter  

© Peter Baekelmans

Een warm verhaal

Warmte: het is maar wanneer ze ontbreekt dat je nog meer dan anders beseft hoe waardevol warmte in huis is. Ik spreek uit ondervinding na een vijftal dagen zonder verwarming.
Maar warmte ondervinden is zoveel meer dan de verwarming die werkt. Dat maakt het initiatief van de ‘Warmste week’ duidelijk: ‘Samen vlammen tegen eenzaamheid’!
Misschien hebt u al gehoord of gelezen over het ‘ontmoetingscafé’ in de pastorie te Evere, vlakbij de Sint-Jozefskerk. Sinds enkele weken is iedereen daar tussen 14 en 16 uur welkom voor een tas koffie of thee, met een koekje en een babbel. De pastores zorgen om beurten voor het onthaal.
Voor mensen die alleen zijn, of zich eenzaam voelen of gewoon graag komen voor de gezelligheid: het is een initiatief dat mensen aanspreekt. Vanaf 8 januari is het café terug open.
Gisteren was het een café in kerstsfeer!
Pastor Mariette vertelde het Godly Play verhaal van de advent. We zaten bij de kerststal en de versierde kerstbomen om te luisteren en deel te nemen aan dit verhaal.
Ieder kreeg één of twee figuren van de kerststal om ze nadien bij het verhaal te plaatsen. Centraal staat Bethlehem want allen zijn daarheen op weg: de profeten , Maria en Jozef, de herders en de wijzen. Wij ook! Steeds staan we even stil bij het kaarsje dat wordt aangestoken.
Bij het pasgeboren Kind in de kribbe staat de oude os verwonderd te kijken. De Christuskaars brandt.
Advent: een tijd van uitkijken naar de geboorte van Gods Zoon!
De kring van groene takken verbindt ons, daar en wereldwijd, rond het kerstgebeuren.
Het was een hartverwarmend moment!

Pastor Chris

© Ria van Alboom

Kerstkaartje

Het eerste kerstkaartje is reeds vorige week toegekomen. Het kwam van onze Poolse orthodoxe collega priester Pawel en zijn parochianen die in de kerk van Sint-Gerardus Majella in Neerpede al meerdere jaren een nieuwe thuis gevonden hebben. Hoewel hun Kersfeest doorgaans later dan het katholieke feest valt, zijn zij zowat elk jaar bij de eerste van wie ik een kaartje krijg. Het eerste in een lange rij die zal volgen. Allerlei wensen komen zo mijn huiskamer binnen gewaaid, vaak gecombineerd met Nieuwjaarswensen. Allemaal krijgen ze een plekje op of aan mijn kasten. Vele boodschappen zijn bijbels of religieus geïnspireerd, andere wensen me vrede, geluk, een goede gezondheid en zoveel meer toe in het nieuwe jaar dat voor ons ligt. Telkens fijne woorden die me toegezegd worden. Tot eind februari laat ik ze staan of hangen en sommige kaartjes bewaar ik zelfs. Al die kaartjes hebben naast hun geschreven boodschappen ook iets hartverwarmend. Iemand denkt aan jou en nam de moeite om je een kaartje te schrijven. Want het neemt wat tijd in beslag voor je een kaartje op de bus krijgt: kaartjes kopen of zelf knutselen, postzegels in huis halen en iets zinvol neerschrijven. In onze digitale tijd lijkt het soms wat achterhaald en toch, ik hou er wel van. Ik verstuur er zelf tientallen. Het schept verbondenheid en een kerstkaartje herinnert ons eraan dat er meer is in deze decembertijd dan alle feestgedruis met zijn glitter en glamour. De kerstkaartjes met onze wensen vanuit de Paulusgemeenschappen liggen al klaar. Je mag ze binnenkort verwachten maar eerst nog samen uitkijken naar de geboorte van het Kerstekind

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Carols

Ik moet iets bekennen. Ik heb tijdens deze weken voor Kerstmis een ‘guilty pleasure’. Vrees niet, het is tamelijk onschuldig. Het is namelijk zo dat ik tijdens de weken voor Kerstmis steevast de Engelstalige radiozender ‘Classic FM’ opzet. Geen Klara dus of Radio 1 of Bruzz, maar enkel Classic FM. Reden is dat naarmate Kerstmis vordert op die zender massa’s Christmas Carols worden gedraaid. De dagen onmiddellijk voor Kerstmis krijg je er zelfs niets anders meer te horen. Van zodra ik deze Engelse Carols hoor, smelt mijn hart weg. Ze raken iets diep in mij.  Deze oude liederen maken mij stil en bieden mij troost en hoop in deze donkere dagen. Het is dan ook mijn grote droom om ooit in Cambridge het Festival of Lessons and Carols in King’s College bij te wonen. Het is een traditie die er in 1918 ontstond en tot op vandaag blijft voortleven. Het is een viering waarin lezingen (Lessons) en liederen (Carols) afgewisseld worden. Traditiegetrouw klinkt als openingslied ‘Once in Royal David’s City’. Gelukkig hoef je er niets van te missen, want elk jaar zendt de BBC op Kerstavond deze dienst uit. Dus als je zelf ook houdt van Engelse koormuziek en van Christmas Carols, stem dan de komende dagen af op Classic FM (ze noemen zichzelf ‘the Home of Christmas Music’) en programmeer jouw TV op Kerstavond op de BBC. En misschien zeg je wel dat het zich onderdompelen in deze muziek een vorm van wegvluchten zou kunnen zijn uit de harde realiteit waarmee we elke dag dichtbij en veraf worden geconfronteerd. Maar misschien hebben we dergelijke muziek wel nodig om stand te houden, om de hoop te blijven bewaren, om het visioen van vrede niet te vergeten. Of zoals het verwoord wordt in de hedendaagse Carol van Sally Beamish, die je hier kan beluisteren gezongen door King’s College Choir in de dienst van 2021: ‘in the clearness of a choir that softly sings, there’s a patience as we wait for a new morn’. Het zijn vaak deze zachte dingen die ons helpen om het uit te houden en te blijven vertrouwen.

 

In the stillness of a church

Where candles glow,

 

In the softness of a fall

Of fresh white snow,

 

In the brightness of the stars

That shine this night,

 

In the calmness of a pool

Of healing light,

 

In the clearness of a choir

That softly sings,

 

In the oneness of a hush

Of angels’ wings,

 

In the mildness of a night

By stable bare,

 

In the quietness of a lull

Near cradle fair,

 

There’s a patience as we wait

For a new morn,

 

And the presence of a child

Soon to be born.

 

(Tekst: Katrina Shepherd / Muziek: Sally Beamish)

 

 

Pastor Gino

Onverwachte ontmoeting

Elke ochtend loop ik naar de brievenbus om mijn krant uit te halen. Het heeft iets van een vast ritueel om na de stille tijd in mijn gebedsruimte te ontbijten met de krant naast mijn bord en de actualiteit van de wereld in te duiken. Naar beneden, de deur openen en de brievenbus lichten: het gebeurt wat op automatische piloot, tot vorige week… Vooraleer ik de deur ging open merkte ik in mijn ooghoek dat er een onverwachte bezoeker aan mijn deur zat, een eekhoorn. We zien ze regelmatig in de tuin rond de kerk en zo worden ze wel eens gespot tijdens de zondagsvieringen door een aandachtige (of net verstrooide) kerkganger. Zo dicht als nu had ik nog nooit eentje gezien; ik bleef roerloos staan en haalde traag mijn GSM boven om dit bijzonder moment op foto vast te leggen. De eekhoorn zocht rond de pot chrysanten ijverig naar wat eetbaars. Hij sprong in zijn enthousiasme zelfs de drempel op en wellicht merkte hij me toen op en verdween. Zo eindigde een magisch, onverwacht moment. Zomaar een cadeautje aan het begin van mijn dag. Het mooie ligt vaak in het onverwachte van een ontmoeting, ook tussen mensen. Zonder afspraak, zomaar iemand ontmoeten, het kan zo’n deugd doen. Zeker als we de tijd nemen om er bij te gaan zitten en te genieten van dat ogenblik en dan liefst zonder GSM. Onze God doet niet anders: ons tegemoet komen in onverwachte gebeurtenissen en mensen die zomaar ons pad kruisen. Het vergt wat openheid en de bereidheid om tijd te ‘verliezen’, onze drang om alles te controleren en in eigen handen houden los te laten. Met God in zee gaan is ons leven in zijn handen durven leggen en vertrouwen dat Hij het beste met ons voor heeft. Deze Adventsperiode is er een ideale oefentijd voor..

Pastor Guido

@ Guido Vandeperre

Durf naar boven kijken

Het licht breekt door, het eerste ochtendgloren... Nog mistig maar o zo vol verwachting. Wat brengt de nieuwe dag. Zelfs de natuur draagt de advent in zich. Het uitkijken naar...
Het naar boven kijken maakt mij stil en dankbaar. Terwijl het beneden nog ontwaken is, lonkt het eerste licht en geeft mij energie om de dag te beginnen. De bomen in hun winterkleed geven mij een vergezicht die anders achter een muur van bladeren verborgen is. Verder kijken, heeft ook iets met advent te maken. Niet navelstaren maar stilstaan en uitkijken naar wat de toekomst brengt, naar wat de dag in petto heeft. Ik laat het op mij afkomen omdat ik er zeker van ben dat iedere dag uitdagingen heeft die ons dichter bij de anderen en ook dichter bij God brengen.
Elke morgen als ik opsta zie ik uit mijn keukenraam het kleine kerkje in de verte. Een teken dat mij automatisch in gedachten bij God brengt. God wat ben ik blij dat ik de dag mag beginnen en Uw nabijheid mag ervaren. Het geeft zo'n goed gevoel.
Als je de magie, of noem het 'God ervaren' in die kleine momenten van vreugde kan ontdekken, dan heb je alles om dankbaar voor te zijn:

Ik ben dankbaar voor het ochtendgloren.
Ik ben dankbaar voor de bomen in hun winterkleed.
Ik ben dankbaar voor de nieuwe dag die mij nieuwe uitdagen geeft.
Ik ben dankbaar voor de mensen die ik vandaag mag ontmoeten.
Ik ben dankbaar voor wie ik vandaag in mijn hart kan sluiten.
Ik ben dankbaar voor wij mij vandaag omarmt.
Ik ben dankbaar voor duizend, duizend dingen.
Ik ben vooral dankbaar God dat jij ook vandaag met mij mee gaat.

 

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Eén kaars

We hadden gisteren een gezellig samenzijn voor het einde van het jaar met de dekenij van Laken. Drieëntwintig medewerkers daagden op. We zaten allen gezellig samen rond een grote tafel, maar er was niets in het midden. Een grote leegte. Ik dacht zo bij mezelf, we moeten het wat feestelijker maken want het is tenslotte Advent op weg naar Kerstmis. Gelukkig stond er een mooie kaars op de schouw en die heb dan maar in alle vrijheid aangestoken en aan Tony Frison overhandigd om op het midden van de tafel te zetten. En zo zag de tafel er plots nog veel gezelliger uit.
Wat een simpele kaars kan doen! Met de Advent steken we elke week zo een kaars aan, totdat we weer de grote Paaskaars mogen ontsteken. Kleine daden van goedheid werken als een kaars in het leven van mensen. En soms is een goede daad genoeg om het leven van een mens te veranderen. Christophe Vekeman vertelde zo in de adventsconferentie van de Paulusgemeenschappen in de Finistaerre kerk vanavond dat hij een ophangbord zag aan de kerk met de woorden “Elke dag heeft zijn leed” en dat heeft hem “bekeerd”.
Laat ons zoeken naar die ene kaars in ons leven die ons leven een heel nieuwe wending kan geven, of nog beter, proberen wij die ene kaars te zijn die het leven van anderen verandert! De Sint geeft vandaag het voorbeeld aan onze kinderen, maar ook aan ons. Veel succes!

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Bingo del canto

Op 22 november was er bij Femma OLV Hemelvaart een feestelijke ledenavond met een diner en muziek. Op deze dag van St-Cecilia kon de muziek natuurlijk niet ontbreken. En dat werd een heerlijk uurtje meezingen met Bingo del Canto, een concept door Joke Delcour en Wouter Struelens uitgedacht en op scene gebracht. Zo’n 56 genummerde balletjes gaan in de trommel en elk nummer staat voor een lied dat dan door de muzikale duizendpoten met piano en zang worden begeleid. Elke aanwezige kreeg een bundel met alle liedjesteksten en ook een blad met 16 genummerde vakjes en de rest van een bingospel kent u wel. Wie het eerst vier cijfers op een rij had mocht zelf een liedje kiezen uit een karaokelijst om vooraan aan de micro te zingen. Er werd voluit meegezongen met de klassiekers en ook veel gelachen. Het werd een heerlijke zangavond. Enerzijds ontspannend en tegelijk ook wat spannend, uitkijkend welk nummer uit de trommel zou rollen en wie het eerst BINGO zou kunnen roepen. Het werkte zeer verbindend en er waren alleen maar lachende gezichten.
Of je goed of minder goed kon zingen deed er helemaal niet toe. Het samen zingen onder begeleiding van een prima muzikant en uitstekende zangeres maakten er een prachtige avond van. Eén van de nummers was ‘Laat de zon in je hart’. Wel dat deden we volop. Ik denk dat St-Cecilia glimlachend toekeek hoe we haar op deze dag in de bloemen hebben gezet…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Adventservaring

Afgelopen vrijdagavond werden mijn mobiel en mijn bankkaarten gestolen uit mijn binnenzak in hartje Brussel centrum. Dat was enorm balen. ‘Een mooie reden om eens lekker bij de pakken neer te zitten!’ zou een cynicus zeggen. Op zaterdag neigde ik om dit staaltje knappe wijsheid op te volgen. Alles wat ik in het dagdagelijks leven nodig had, bleek als sneeuw gesmolten voor de zon. Ik maakte mij zorgen om het geld op mijn rekeningen en de persoonlijke zaken op mijn mobiel ondanks dat ik alles geblokkeerd had. Het zou toch niet allemaal weg en verloren zijn… Kortom: stressen geblazen! Het was plots vrij duister en dat terwijl de Advent voor mij meestal geen duistere, maar eerder een warme periode is.
Na een zware nacht verplaatste ik mij voor de woorddienst naar de OLV Evere, waar wij als slotlied ‘De nacht loopt ten einde’ zongen. Ik werd geraakt door de tekst en het besef drong tot mij door dat ‘mijn’ nacht ook ten einde mag lopen en een ‘nieuwe’ dag naderbij kwam. Er is hoop! Alles wat van mij gestolen was, is geblokkeerd en de nieuwe mobiel en bankkaarten zijn onderweg. Er kwam een nieuwe zon voor mij op…
Zo bleek een hele vervelende ervaring zich te transformeren in een ware Adventservaring. Van duisternis tot licht. Geraakt worden door de hoop in ons binnenste. Moge die vlam van hoop inderdaad een waakvlam zijn die nimmer zal doven. Ook niet in onze duisterste momenten. In dat licht wens ik u een inspirerende en hoopvolle Adventstijd toe!

Pastor Tijmen

De nacht loopt ten einde, de dag komt naderbij.

1. Het volk dat woont in duisternis zal weten wie zijn Heiland is.
Onverwacht komt van heind’ en ver de Mensenzoon, de morgenster.

2. Tekens aan sterren, zon en maan, hoe zal de aarde dat bestaan?
Zo spreekt de Heer: verheft u vrij want uw verlossing is nabij.

3. Wanneer de zee bespringt uw land en slaat u ’t leven uit de hand,
weet in uw angst en stervenspijn: uw dood zal niet voor eeuwig zijn.

4. Ziet naar de boom, die leeg en naakt in weer en wind te schudden staat,
de lente komt, een twijg ontspruit, zijn oude takken lopen uit.

5. Een twijgje, weerloos en ontdaan, zonder gestalte, zonder naam.
Maar wie gelooft, verstaat het wel. Dat twijgje heet: Emmanuel.

6. Die naam zal ons ten leven zijn. Een zoon zal ons gegeven zijn.
Opent uw poorten, metterdaad dat uw Verlosser binnengaat.

(Tekst: Huub Oosterhuis)

Zal er ooit een dag van vrede zijn?

Dit weekend begint de advent. Een periode van ‘uitkijken naar’. Misschien wat vreemd en onwennig in een tijd waarin het soms wel lijkt alsof onze wereld in brand staat. We zien uit naar een andere en betere tijd, een wereld van vrede, waarvan we geloven dat het Kerstekind dat we verwachten een begin maakt met die nieuwe tijd. Het doet me denken aan een minder gekend adventslied, ‘Zal er ooit een dag van vrede’, dat we terugvinden in het liedboek Zingt Jubilate, maar ook in het Protestantse liedboek. Je kan het hier beluisteren in een versie gezongen door Syb van der Ploeg. Het is een tekst van Henk Jongerius op een melodie uit het ‘Chorals Book for England’ uit 1863. Bijzonder is dat de dichter ons uitnodigt om onze ogen te openen en om ons heen te kijken. Kijk, zegt hij, als je goed oplet, zie je reeds de tekenen van die nieuwe wereld waar we naar verlangen. Je ziet het bijvoorbeeld in de natuur, zoals ook psalm 8 het verwoordt. Je ziet het in de bomen die telkens weer opnieuw uitschieten en in de sterren die in staat zijn om zelfs de donkerste nacht te verlichten. Misschien is dat wel de grote uitdaging van de advent: ondanks alles toch blijven hopen, blijven vertrouwen dat er ooit een nieuwe wereld komt, en ons optrekken aan de kleine tekens die er reeds te zien zijn om ons heen, kleine tekens van vrede die we zelf reeds kunnen maken. Want je staat er soms versteld van hoe zelfs een eenvoudige lach of goeiedag wonderen kan doen om de kou en de ijzigheid tussen mensen te doorbreken.

Zal er ooit een dag van vrede,
zal er ooit bevrijding zijn
voor wie worden doodgezwegen,
levenslang gebroken zijn?

Zal er ooit een blijvend heden
vol van goede vrede zijn,
waar geen pijn meer wordt geleden
en het leven nieuw zal zijn?

Zie de takken aan de bomen
waar het jonge groen ontluikt,
tot een stralend nieuwe zomer
waar de vredesbloesem ruikt.

Zie de sterren aan de hemel
waar het duister van de nacht
door hun schijnsel wordt verdreven
tot een nieuwe dag die lacht.

Zoals bomen mensen tonen
dat er kracht tot groeien is,
zal de zoon der mensen komen
die de boom des levens is.

Zoals sterren mensen melden
dat geen nacht te donker is,
zal een kind ons komen redden
dat het licht der wereld is.

tekst: Henk Jongerius
melodie: London 1863

Pastor Gino

Een andere kijk

Vorige week bracht ik, samen met twee vriendinnen, een bezoek aan MOU, het museum in Oudenaarde. Op dit moment loopt daar (tot 5 januari 2025) de tentoonstelling over Margaretha van Parma, keizers-dochter tussen macht en imago. Margaretha was de oudste dochter van keizer Karel V en dienstmeid Johanna Van der Gheynst. Oudenaarde was haar geboortestad.
Het museum bevindt zich in het prachtige laatgotische stadhuis en is beslist een bezoek waard. Evenals de wandtapijtencollectie in de aanpalende lakenhalle.
Speciaal voor de tentoonstelling kwam een glasraam uit de Goudse Sint-Janskerk naar Oudenaarde. Je ziet nog juist een stukje met Margaretha op de foto. Maar ik was ook gefascineerd door het kleine figuurtje dat er bij staat: een klein mannetje met een verrekijker in de hand. Met een verrekijker kan je verder zien dan gewoonlijk, ontdek je details die misschien anders verborgen blijven. Je krijgt een andere kijk op mensen en dingen.
Zo biedt ook de advent ons een ‘verrekijker’. We mogen uitzien naar wat nog komen moet, er elke meer en meer zicht op krijgen. Moge de advent ons een ‘andere, nieuwe kijk geven’!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Toegang

Vorige week waren we met alle Nederlandstalige pastores van Brussel op pastorale sessie in de abdij van Averbode. We zijn dan telkens drie dagen samen om te werken rond een thema. Deze keer was dat: ‘Gebed als weg met God’. Niet alleen de inhoud is telkens interessant maar ook het informeel samen zijn aan tafel of bij een lekker bier van Westmalle of Averbode is deugddoend en verrijkend. We logeerden in het Bezinningscentrum van de abdij waarvan de kamers reeds een paar jaar helemaal gerenoveerd werden zodat ieder zijn of haar sanitaire cel heeft op de kamer. Nieuw was deze keer hoe we toegang kregen tot die kamer: nog wel een stevige sleutelhanger maar zonder een klassieke sleutel, wel met een badge zoals dat in vele hotels gebruikelijk is. De sleutelhanger helpt om die kleine badge niet te verliezen. Zonder reclame te willen maken trof me de naam van de firma die dit systeem plaatste: SALTO, inspired access. ‘Geïnspireerde toegang’ is dat niet mooi voor een abdij, een plek die rust, gebed spiritualiteit aanbiedt? Een sleutel of hier deze badge opent de deur naar die rust en geborgenheid van de kamer waar je je kan terugtrekken. Ze wordt wat van jou. Jij hebt er toegang toe. Wie de sleutel heeft kan anderen toegang verlenen tot een afgesloten ruimte, maar ze ook ontzeggen. Het woord ‘sleutel’ komt vaak voor in ons taalgebruik. We spreken van ‘sleutelpositie’, van ‘sleutelmacht’ en andere. Tijdens de inleidingen en de gesprekken deze sessie ging het onder andere over toegang geven aan God in ons leven. Soms sluiten we deuren in onszelf, in ons leven, zodat Hij niet binnen kan. We draaien de sleutel om en houden alles gesloten. Geloven, met God op weg gaan, is net de deur openen en Hem toelaten. ‘Zie Ik sta aan de deur en Ik klop.’ Eens we Hem toelaten hoeven sleutel of badge niet meer…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In een rieten mand

Tijdens het rouwgesprek van enkele weken geleden verwittigde de familie mij dat de overledene in een rieten mand zal liggen bij de uitvaart. Want hij hield van mandenvlechten. Voor alle duidelijkheid: de doodskist lag in een rieten mand.
Meer dan een herinnering aan het verleden van deze overledene, is een rieten mand ook een bijbels gegeven. In het boek Exodus lezen wij over de Israëlieten die in Egypte verbleven steeds talrijker en sterker werden. Daarom gaf de farao het bevel dat alle pasgeboren jongens in de rivier de Nijl moeten gegooid worden (Exodus 1,22) . Een vrouw uit de stam Levi, die een zoon ter wereld bracht, doet dat ook door haar kind in een waterdichte rieten kistje te leggen en in de Nijl te leggen. De dochter van de farao ontdekt de mand met het schreiend kind erin. Dit kind zal opgevoed worden aan het Egyptische hof en krijgt de naam Mozes en deze naam wordt in het Hebreeuws verklaard als ‘uit het water gered’. (Exodus 2,5-10) . De rieten mand waarin Mozes werd neergelegd betekent letterlijk sarcofaag of doodskist
Is dat niet de boodschap die in elke christelijke en kerkelijke uitvaart weerklinkt: onze overledene worden gered uit het ‘dodelijke water’ om voor goed te leven in het grote mysterie van de Liefde. De rieten mand in de kerk was niet enkel een herinnering aan een mandenvlechter. Zij werd ook symbool en verwijzing naar de redding uit de dood. Ook al brengt de dood van geliefden verdriet en gemis met zich mee, is er ook hoop en uitzicht over de dood heen. En sinds Jezus verrezen is, geloven en weten wij dat ook wij eens zullen opstaan uit de dood.

Johan Dobbelaere

© Johan Dobbelaere

Elektrische koets

Meegaan met je tijd. Dat is het motto van alle tijden. Een mooi voorbeeld is deze mooie koets die elektrisch is aangedreven, en niet getrokken door paarden. Ook al is het mooi om de klassieke koetsen te horen rijden in de smalle stegen van Brugge en Brussel, het respect voor dieren is zo groot geworden dat het heden ten dage niet meer aanvaard wordt dat een paard een hele dag toeristen moet trekken. Dit is dan een perfecte oplossing.
Kunnen wij in onze liturgie ook aanpassingen doen die met hun tijd meegaan? Uitvaarten door leken voorgegaan, woorddiensten met communie, parochieploegen die door de parochianen wordt getrokken, kinderen die het altaar klaar maken voor de viering, gebedsgroepen starten, enz.
Creatief zijn in de Kerk betekent God nieuwe kansen geven om Zijn aanwezigheid te laten voelen doorheen de sacramenten, liturgie, lezingen, pastorale activiteiten. Het gaat dan niet zozeer om vernieuwing, maar om wat God van ons verlangt in onze tijd zichtbaar te maken. Zo kan alles tot “sacrament” worden.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Hoho-haast

Toen ik vorige zondag terug naar huis fietste na de viering in de Goede Bijstand en onderweg naar huis langs de Vismarkt passeerde, zag ik dat men reeds druk bezig was met het opzetten van de Kerstmarkt. Her en der in de stad zie je bovendien reeds de Kerstverlichting hangen en ook de etalages zijn zich aan het opmaken voor de komende Kerstdagen. Verschillende mensen vinden dit wat vroeg. Sinterklaas is immers nog niet in het land. Voor het feit dat Kerstmis alsmaar vroeger de kop opsteekt, heeft men in het Engels zelfs een eigen woord: ‘Chrismas Creep’. Deze week bedacht het Radio 1 programma ‘Nieuwe feiten’ een Nederlands woord hiervoor: ‘hoho-haast’. Zelf heb ik niet zoveel last van deze hoho-haast. Ik hou immers wel van die Kerstsfeer. Zeker als dit ervoor kan zorgen dat de ‘Christmas Spirit’ waarmee deze periode gepaard gaat vroeger begint en dus wat langer duurt. Kerstmis maakt mensen immers vaak wat milder, liefdevoller en zachter voor anderen. Wat zouden we er dan tegen kunnen hebben dat in deze steeds harder wordende wereld de Kerstwarmte wat langer duurt? In het Verenigd Koninkrijk was er gisteren trouwens een kleine rel, toen de grootwarenhuisketen Lewis haar traditionele ‘Christmas Advert’ lanceerde. Er wordt ieder jaar reikhalzend uitgekeken naar dit moment, omdat dit filmpje meestal niets commercieel heeft, maar vooral oproept om wat meer zorg te dragen voor elkaar. Niet dit jaar! Het filmpje is dit keer louter een promo om bij Lewis jouw kerstshopping te gaan doen. Iedereen verbolgen dus. Geen ‘Christmas Spirit’ dit jaar bij Lewis! Als tegenreactie doet er zelfs een alternatief filmpje de ronde, dat je hier kan bekijken. Het is opgenomen met een heel klein budget door Sam Clegg waarbij een deel van de opbrengst van elke download van het bijhorende liedje ‘Send Me a Sign’ naar verenigingen gaat die zich inzetten voor mensen die eenzaam zijn. Het filmpje is al meer dan één miljoen keer bekeken en het nummer staat op één in de UK Chart. De meeste Britten vinden dit filmpje miljoenen keer beter dan het dure van Lewis. En ja, eenzaamheid is een probleem dat ook in onze stad groot is. Vandaar dat ook 'Brussel Helpt' dit jaar Accolage steunt, een vereniging die ijvert voor minder eenzaamheid en isolement in onze stad. De Warmste Week wil dit jaar trouwens ook eenzaamheid onder de aandacht brengen. Ook wij met onze Paulusgemeenschappen willen graag plekken zijn waar mensen warmte mogen ervaren en elkaars verhaal kunnen delen. Ook wij willen vechten tegen eenzaamheid en mensen met elkaar in contact brengen. Vandaar ook ons nieuw initiatief dat vorige week van start ging. Elke woensdagnamiddag tussen 14 en 16 u. ben je welkom voor een kop koffie en een babbel in ons ontmoetingscafé in de pastorie van Sint Jozef. Kom maar eens langs! En wie weet is ook daar reeds de Kerstsfeer te proeven. Want neen, we zijn niet vies van een beetje hoho-haast! Als het maar wat warmte brengt in kille en bange dagen.

Pastor Gino

Als de ziele luistert

In mijn geboortedorp Alsemberg heeft het Davidsfonds onlangs zijn 100 jarig bestaan gevierd. Het gaat dan om de afdelingen van Alsemberg en Sint-Genesius-Rode. Voor die gelegenheid was er een warme theatervoorstelling in het CC De Meent met Bart Cafmeyer (broer van actrice Maaike), waarin hij met de dichter Guido Gezelle in dialoog gaat. Zowaar een monoloog van anderhalf uur, ondersteund door af en toe een streepje accordeon, live gespeeld door een uitstekend muzikant. ‘De acteur weet op een schalkse manier geschiedenis en literatuur te combineren’ stond op de uitnodiging en dat klopte helemaal. Met slechts een schamel tafeltje als bureau met wat boeken en leeslamp erop en de kop van Gezelle op een staander, nam de acteur ons mee in een sterk verhaal, soms ontroerend, soms met de nodige humor. In zijn spreken richt hij zich in vlekkeloos Nederlands tot de dichter die hij dan laat antwoorden in het sappige West-Vlaams. De talloze citaten uit zijn schrijfsels en gedichten kregen zo de nodige kleur en ritme. Het resultaat was een sterke, beklijvende voorstelling, een heerlijke namiddag die je liet wegdromen en tegelijk de schoonheid van onze taal en zijn poëzie liet smaken. Dichters hebben woorden voor wat soms onzegbaar is. Ze zijn als een balsem op de kwetsuren en wonden in onze wereld. De avond was al gevallen toen ik huiswaarts reed, maar donker was het niet…

Pastor Guido

Als de ziele luistert

spreekt het al een taal dat leeft,

't lijzigste gefluister

ook een taal en teken heeft:

blâren van de bomen

kouten met malkaar gezwind,

baren in de stromen

klappen luide en welgezind,

wind en wee en wolken,

wegelen van Gods heilige voet,

talen en vertolken

't diep gedoken Woord zo zoet...

als de ziele luistert!

G. Gezelle

© Guido Vandeperre

Een nooit aflatend kwaad

Afgelopen week vond de herdenkingsdag van de Kristallnacht plaats. Het is goed dat zo’n afgrijselijke nacht vol haatzuchtig geweld, brandstichting en moord richting joden elk jaar herdacht wordt. Telkens willen wij hardop uitspreken: “Dit nooit meer”. Deze woorden werden opnieuw uitgesproken tijdens de herdenking in de prachtige Portugese Synagoge in Amsterdam.
Het uitspreken van die woorden werd pijnlijk toen dezelfde dag de voetbalwedstrijd Ajax-Meccabi Tel Aviv uitliep op antisemitische rellen in het centrum van Amsterdam. Door het centrum heen werden willekeurige supporters van Meccabi door geweldlustige personen gevraagd of zij Joods of Israëlisch waren waarop zij werden mishandeld. Daags na deze zwarte nacht rijden deze relschoppers nog steeds rond om Joods-uitziende personen te intimideren en hun identificatie te eisen.
Als Amsterdammer, die zich bewust is van de zwarte bladzijden in de geschiedenis van Amsterdam aangaande de Shoah, deden deze beelden mij extra pijn. Mijn Amsterdamse hart huilde. Hoe kan dit pure antisemitisme in mijn geliefde stad nog bestaan? Het excessieve buitenproportionele geweld van de Israëlitische regering ten aanzien van Palestina kan en mag nooit een reden zijn om op “jodenjacht” te gaan zoals het in online chatgroepen werd verwoord.
Ik kan enkel bidden dat deze rellen eenmalig waren en dat zij niet overslaan naar Brussel en andere steden in Europa. Ik bid dat het “Dit nooit meer” daadwerkelijk een “nooit meer” mag worden. Moge God Europa daarbij tot steun zijn.

Pastor Tijmen  

Master of Mistakes

Italië is gekend voor haar kunst. Ook op de luchthaven trachten ze dit zichtbaar te maken. Zo kwam ik laatst een nieuw kunstwerk tegen op de Leonardo Da Vinci luchthaven van Rome, Fiumicino. Het is een kunstwerk van Daniele Sigalot, afkomstig uit Rome, met de titel « Master of Mistakes » (meester van fouten). Als je goed kijkt, dan is het allemaal verfrommeld papier op een grote bol, maar dan wel alles in ijzer gemaakt.
Wanneer men iets aan het creëren is maakt men veel fouten, maar uiteindelijk is er wel een mooi resultaat. Of het nu bij het schrijven is, of het schilderen, boetseren, klossen, noem maar op. Zo is het ook in hernieuwen van onze geloofsgemeenschappen. In het proces zijn er zaken die uiteindelijk figuurlijk gesproken in de prullenbak terecht komen, maar beetje bij beetje begint het resultaat vorm te krijgen. De Paulus Gemeenschappen zijn ook zo « op stap », met veel vallen en opstaan, maar met het vertrouwen dat het deel vormt van het proces. Paus Franciscus heeft bij zijn bezoek in Belgie gezegd dat de Kerk hier een transformatie proces doormaakt. Laten we dit proces dan ook bewust ondergaan en mee bouwen aan de nieuwe Kerk van Brussel.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Het onverwachte

‘Kom naar Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal Ik jullie rust geven.’ (Mt.11,28) In de dagen rond Allerzielen weegt het nog altijd dat ik geen afscheid kon nemen van mijn moeder voor haar overlijden en dat zij alleen stierf in het ziekenhuis, tijdens de eerste lockdown. Op zo’n moment maak ik de wandeling die ik al zoveel keren maakte: langs de Woluwebeek. Ik vind dat stukje tussen de Hippokrateslaan en de Veldkapellaan nog altijd het mooiste. Die wandeling geeft mij rust. Het mogen bewonderen van de natuur daar nodigt mij ook uit tot dankbaarheid en stil gebed. Er is steeds iets dat ‘onverwacht’ te ontdekken valt. 

Dit keer deden twee dingen mij stilstaan. Het eerste was een dode boom waar een groepje witte paddenstoelen op groeide. Nieuw leven dat er aan herinnert dat de dood niet het laatste woord heeft. Ik kwam op die wandeling ook een moeder met haar twee kinderen tegen. Zij waren herfstbladeren aan het verzamelen. Ik dacht dat ze die mee naar huis zouden nemen om er misschien iets mee te knutselen. Ik zette mijn wandeling verder langs de weiden waar de ezel mij kwam groeten en dan verder langs de windmolen terug naar de Woluwelaan. Ik wilde eigenlijk wel een foto nemen van die dode boom met de paddenstoelen en hernam dus de wandeling langs de beek. Verrassend genoeg was daar ook nog de moeder met haar kinderen. Zij hadden met de herfstbladeren een hart gemaakt op het wandelpad: een heel ‘onverwacht’ geschenk. Ik vroeg of ik een foto mocht maken en dat was geen probleem.
Terugkerend naar huis moest ik denken aan het lied: ‘Gij komt tot ons, gans onverwacht, in alle mooie dingen, … in duizend, duizend dingen.’ (ZJ 715)

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Venster op de wereld

In mijn living zijn er vijf vensters, vier gewone en dan één groot raam dat uitkijkt op het kleine terras. Twee vensters geven me zicht op de tuin en daar heb ik geen glasgordijnen willen hangen. Zo kan ik het reilen en zeilen in de tuin volgen. De vogels die komen rusten en nestelen in de bomen, de vrolijk huppelende eekhoorns op zoek naar het laatste voedsel voor de winter, de ruziemakende eksters, de agressieve parkieten, de boomkruinen die naar de hemel reiken, de zonnestralen die er doorheen priemen, de jagende wind en de regenvlagen. De afwisselende seizoenen zorgen voor hun eigen unieke karakter. Ik ben er blij mee en geniet dagelijks van dit ‘venster op de wereld’. Maar niet alleen de natuur laat zich zien, ook wandelaars en voorbijgangers. Ouders met hun kinderen naar de school, anderen met trage stap op weg naar het kerkhof dat in mijn laan ligt. Naar het graf van hun geliefden of gewoon wat rust zoekend op die stilteplek. Mijn vensters bieden me zo een kijk op deze kleine wereld, klaar en helder. Het venster op de eeuwigheid is anders, eerder opaak, ondoorzichtig. Een venster waar we liever van weg blijven. Het biedt geen doorkijk naar een andere wereld, de wereld aan de overzijde. Er klinken geen geluiden of mensenstemmen door. En toch geloven we als christenen dat die andere oever er is. Omdat Iemand er ons staat op te wachten. Hij die zei: Ik ben de Weg, Ik ben de Deur…’ Dezer dagen gedenken we allen die bij Hem al zijn thuis gekomen. Zij kijken door het venster naar binnen…

pastor Guido

© Guido Vandeperre

Eeuwigdurend

Na een middagmaal met broer, zus en schoonbroer, bracht ik op 1 november een bezoek aan het graf van mijn ouders op de begraafplaats van Evere. Nadien ging ik naar het oud-kerkhof van Evere in de Sint-Vincentiusstraat. Daar bevind zich het graf van mijn overgrootouders die ik zelf nooit gekend hebt. Het is een eeuwigdurend graf. Twee dochters van hem stierven op jonge leeftijd en zijn jongste enig overlevende dochter is mijn grootmoeder en was ook mijn doopmeter. Mijn overgrootvader was de laatste veldwachter in Evere. Er is in Evere zelf een straat naar hem genoemd.
Ik herinner mij dat wij met onze ouders elk jaar rond Allerheiligen naar het graf van mijn overgrootouders gingen en ik hen vroeg: waarom moeten wij meegaan, wij hebben hen nooit gekend. Pas achteraf heb ik ingezien hoe een familie ook een verleden heeft en hoe wij daar een deel van zijn.
Op het ‘oud-kerkhof ‘ van Evere zijn er heel wat eeuwigdurende graven. Sommigen hebben erfgoedwaarde. Een eeuwigdurende concessie kan nu niet meer.
Het bezoek aan begraafplaatsen op Allerheiligen doet mij nadenken over ‘eeuwig leven’. En dat is meer dat een leven na de dood. Eeuwig leven begint hier en nu. Het gaat om een kwaliteit van leven. Een leven in liefde, vrede en verbondenheid. En op Allerheiligen begon dat voor mij deze keer met het vieren van de eucharistie en een gezellig familie etentje. Om dan met het bezoek aan begraafplaatsen eraan herinnerd worden dat eeuwig leven geen begrenzingen kent.

Johan Dobbelaere

© Johan Dobbelaere

Allerheiligen draait om liefde

Op deze feestdag van Allerheiligen vieren we alle heiligen die de Kerk kent. En dat zijn er heel wat. Sommige van die heiligen bekleden misschien een bijzondere plaats in ons eigen leven. We roepen ze aan op bepaalde momenten, we bidden tot hen, hun leefwijze of hun geschriften inspireren ons. Of misschien zijn we van oordeel dat die vele heiligen ons maar bitter weinig zeggen, en dat ze veraf staan van ons concreet dagelijks leven. Want wanneer we denken aan heiligen, dan hebben we vaak de indruk dat het gaat om mensen die op de een of andere manier perfect zijn, volmaakt en vlekkeloos. Zo heel anders dan onze levenservaring. Maar wanneer we wat dieper kennismaken met sommige van die heiligen, dan moeten we echter vaststellen dat ze ook maar gewone mensen waren, mensen met hun eigen hebbelijkheden, met hun eigen driften, hun eigen kleine kantjes, misschien ook wel met een slecht karakter. Wat maakt hen dan zo bijzonder? Wat is het dan dat hen 'heilig' maakt? Kunnen we niet zeggen dat heiligen een icoon van Gods liefde zijn? Is hun leven niet een venster op wie God is: een God van eindeloze liefde? Heiligen verwijzen naar iets meer. En elke heilige deed dit op zijn of haar eigen manier. Zo hebben zij deze wereld geheiligd, hebben ze heil gebracht op de plek die hen geschonken was, hebben zij een gelaat en gestalte gegeven aan God in de wereld waarin zij leefden, hebben zij God vlees en bloed doen worden. Als je de heiligen op die manier bekijkt, dan staan ze niet langer meer zo ver van ons af, maar kunnen ze een voorbeeld zijn voor elk van ons. Want icoon zijn van Gods liefde: is dat niet ook onze roeping? Is niet ieder van ons uitgenodigd om met onze eigen talenten, op onze eigen manier, in onze eigen tijd een doorkijk naar God te zijn? En is het niet onze taak om deze wereld te heiligen, om van de aarde die ons toevertrouwd is een plaats te maken waar geluk is voor elke mens? Met andere woorden, zijn ook wij niet geroepen tot heiligheid? Het feest van vandaag is dan ook niet zozeer een feest van muffe heiligen uit een ver verleden, die ons weinig of niets meer zeggen. Het is daarentegen een actueel feest, een feest van ieder van ons, ons eigen feest, een feest waarbij wij herinnerd worden aan onze diepe roeping: zelf heilig te worden, niet in de zin van perfect en volmaakt, maar in de zin van icoon van Gods liefde, om op die manier heilbrengers voor deze wereld te worden. Een venster zijn op Gods liefde, daartoe worden we op deze feestdag uitgenodigd. Tot slot nog dit: Allerheiligen is ook de geboortedag van Huub Oosterhuis. Vandaag zou hij 91 jaar geworden zijn. Als eerbetoon aan hem, die voor heel veel mensen de blik op Gods liefde geopend heeft, dit lied, dat zegt waar het vandaag uiteindelijk allemaal om draait: om liefde!

Pastor Gino

Ijsvogel

Ik had er in mijn hele leven slechts één gezien in de natuur. Tot ik vorig jaar eind augustus een stukje van Ourthe afvoer met de kajak en er zowaar 6 zag op één dag, wat een weelde toen. Het gaat over een ijsvogel, een kleurrijke vogel, die eerder uit exotische oorden lijkt te komen. Maar hij is hier in België zeer thuis. Zijn felblauwe tot iriserend blauwgroene kleur maakt hem tot een opvallende verschijning. Maar je moet al wat geduld en geluk hebben om hem te spotten want hij is zeer schuw. Van waar dan die naam? Even googelen en dan vind je ‘De Nederlandse naam ijsvogel kan een verbastering zijn van de Germaanse naam Eisenvogel, wat 'ijzervogel' betekent. Deze naam slaat op de metaalachtige glans van het blauwe verenkleed. Een andere verklaring voor de naam is dat de ijsvogel 's winters bij het ijs werd gezien om uit een wak vissen te vangen’. Wellicht komt dit exemplaar op deze foto voor dat laatste in aanmerking, een opgezette ijsvogel in de onthaalruimte bij het Kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde in Bornem, daar is er immers veel water in de buurt en hij is dol op verse vis. Het is wat triestig zo’n opgezet vogeltje, zijn kwetsbaarheid springt nog meer in het oog, anderzijds kan je hem dan eens van dichterbij bekijken, zo’n kans krijg je in de natuur niet. Maar toch, vogels horen thuis in de natuur waar ze vrij hun vleugels kunnen uitslaan en voluit leven. Ook mensen moeten af en toe hun vleugels kunnen uitslaan en naar buiten gaan. Laat je maar eens bekoren door de mooie herfstkleuren nu, ook dat is een geschenk, net als dit vogeltje dat ooit maakte dat mijn dag niet meer stuk kon…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

De Synode over Synodaliteit

 Afgelopen zondag sloot Paus Franciscus in Rome de bisschoppensynode over synodaliteit af. Deze synode heeft maar liefst drie jaar geduurd! In deze drie jaren hebben niet enkel bisschoppen, maar ook priesters, diakens, religieuzen en leken samen onder leiding van de Heilige Geest een onderscheidingsproces over synodaliteit in onze kerk ‘ondergaan’. Het was uitzonderlijk dat niet enkel bisschoppen, maar ook priesters , diakens en leken hun (consultatieve) stem mochten laten klinken. De synodevaders- en moeders(!) waren het er over eens dat ook leken meer betrokken moeten worden bij de besluitvorming in de kerk. Daarbij hadden ze speciale aandacht voor de rol van de vrouw. Deze zou meer naar voren moeten komen… Het klinkt als een minuscule verandering, maar stiekem is het een grote stap dat zulke geluiden luidkeels klinken in het Vaticaan. Gelukkig zijn wij als Paulusgemeenschappen al een stap - of zelfs een paar stappen verder - dan het Vaticaan en andere bisdommen in de wereld. Laat ons ook bescheiden blijven en deze synode toch als een steuntje in de rug zien. Wij bewandelen samen als Paulusgemeenschappen een weg waarvan wij menen daartoe geroepen te zijn en waartoe de wereldkerk nu ook oproept. Laten we goed naar elkaar blijven luisteren en ruimte blijven maken voor diversiteit. Wellicht kan het Vaticaan ook wat van ons leren… Ik denk aan ons recente ‘rondetafelgesprek’ in Schaarbeek. Wij wisselden daarin uit over een Bijbeltekst en ons geloof op een laagdrempelige wijze. Met mijn Nederlandse directheid durf ik gerust te zeggen dat het rondetafelgesprek in Schaarbeek een stuk gezelliger, toegankelijker en opener oogde dan het rondetafelgesprek in Rome!

Pastor Tijmen

© Vatican Media

Meegaan met de tijd

Tatoeages zijn van onze tijd. Ze behoren niet meer alleen tot de ruige kerels die op kwaad uit zijn. Er zijn ook vele religieuze tatouages deze dagen. En zo kwam laatst een jonge gast met zijn vriend vlak voor de mis in de Finisterrae met de vraag of ik zijn nieuwe tatoeage wilde zegenen. En waarom niet? We moeten meegaan met onze tijd, ook als priester. De inhoud van de tatoeage was ook mooi: Jezus op zijn kruis, gecombineerd met biddende handen (oorspronkelijk van Albrecht Dürer), een rozenkrans en de vredesduif. Al de basisaspecten van een goed christelijk leven. Ik kan maar bidden dat de persoon deze aspecten niet alleen op zijn lichaam maar ook in zijn leven en ziel kan vorm geven.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Glimlachen

Een aantal dagen terug ging ik op bezoek bij parochianen die van Anderlecht verhuisd zijn naar Oost-Vlaanderen. Na een fijne babbel rond de maaltijd gingen we een wandeling maken tot in het centrum van de stad. Onderweg kwamen we een venster tegen met dit prachtig opschrift: ‘Alle mensen glimlachen in dezelfde taal’. Ik vond het schitterend. Ik had het nog nooit gehoord als uitspraak en toch is het zo eenvoudig en waar. De contouren van de kinderhoofden onderschrijven het geheel. Het liet me denken aan een andere zinsnede: ‘Je bent mooier als je lacht’. Bij lachen ontspant ons gezicht, we gebruiken zelfs andere spieren en wellicht kan je nog andere redenen vinden waarom het gezond is. Maar belangrijk is hoe het verbindt, hoe een lach ontwapenend kan zijn. Het zegt zonder woorden hoe we ons voelen, dat er vreugde of geluk in ons leeft of gewoon verwonderd en blij. Zo’n gevoel met woorden omschrijven is vaak niet eenvoudig maar een glimlach op een gelaat zegt veel. Woorden hoeven even niet, de glimlach vormt een taal op zich. In landen waar ik met de gekende talen niet ver kwam waren gebaren en gelaatsuitdrukkingen dé manieren om met iemand te communiceren. Overal waar ik ooit kwam bij mensen was zo’n glimlach het mooiste wat je kreeg of zelf gaf. Het opende vaak deuren en harten van mensen. In het evangelie lezen we nergens dat Jezus lachte maar hij keek wel met mildheid en liefde naar mensen. Ik denk dat dit niet zonder glimlach was…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Thuiskomen

Diegenen die al langer deze blog volgen, hadden het al in de gaten. Ik heb al een tijdje niet meer geschreven. Mijn verhuis zit daar voor iets tussen en een stukje woestijn hield mij ver van het blog schrijven vandaan. Maar we zijn op weg naar huis, hopelijk een nieuwe thuis.
Thuiskomen begint bij jezelf  'thuis' komen. Afstand nemen is een mogelijke weg daartoe. Thuiskomen bij jezelf brengt je, als je gelooft, ook dichter bij God. Het thuiskomen bij God geeft je terug energie. Zijn liefde, Zijn warmte, Zijn geborgenheid voelen, geven je de kracht om verder te gaan, zelfs naar ongekende plaatsen.
Thuiskomen het voelt als zitten in de zetel met een dekentje op je knieën en luisteren naar je lievelingsmuziek. Thuiskomen, is als het leven delen,  verhalen delen met mensen die je graag ziet. 

Een wijs man, John W. Berryman, een Amerikaans dominee en oprichter van Godly Play, schreef: 

"Het antwoord op de grote levensvragen is geen theorie. Het is een thuis"

Als we rusteloos zijn, als het leven ons pijn doet, als we machteloos staan,... is het dan niet de geborgenheid van het bij (I)iemand kunnen 'thuiskomen' waar we zo hard naar uitkijken?
Laten we God vragen dat Hij ons daar bij helpt.

Pastor Mariette

Op bezoek bij de Oekraïense Grieks-Katholieke Kerk

Aan de achterzijde van het Heilig Hartcollege te Ganshoren was er tot voor enkele jaren een ‘Oekraïense Kerk ‘ en een school waar op zaterdag aan kinderen uit Oekraïne les wordt gegeven. Zo werd in de Pastorale ploeg Kleopas met de Sint-Martinuskerk als gemeenschapskerk – nu behorend ook tot de Paulusgemeenschappen – het idee geopperd om met onze ‘christelijke -Oekraïense buren’ contact op te nemen. Misschien kon hieruit iets gemeenschappelijks gebeuren. Ondertussen heeft deze kerk onderdak gevonden in de Onze Lieve Vrouw van Lourdeskerk te Jette en is de school verhuisd naar Sint-Pieters-Woluwe.
In maart jl kwam op vraag van onze pastorale ploeg de Oekraïense priester Oleh Zymak naar onze maandelijkse vergadering. Hij is Redemptorist en woont in Ganshoren en spreekt verschillende talen, onder meer ook Nederlands. Het werd een boeiend gesprek over zijn land, zijn kerkgemeenschap en de school die omwille van het groot aantal kinderen op zoek was naar een ruimere locatie. Er werd afgesproken dat we op een zondag zouden deelnemen aan de Oekraïense eucharistieviering in Jette.
Op zondag 20 oktober ’24 was ik samen met een lid van onze pastorale ploeg dan ook te gast in de Oekraïense kerk. Pater Oleh vroeg dat ik in de viering mee zou voorgaan en de homilie zou houden. De viering verliep in het Oekraïens en beetje Nederlands en volgt de Byzantijnse ritus van de ‘ goddelijke Liturgie van de H. Johannes Chrysostomus’. Tijdens de viering was een jonge Oekraïense priester heel de tijd biecht aan het horen. Een viering anders dan wij gewoon zijn. Vaak wordt er wierrook gebruikt, zijn er veel herhalingen en zegeningen. En tegelijk een herkenbaar verloop. Ik hield er de homilie die tegelijk werd vertaald in het Oekraïens. Het was eveneens missiezondag en dat maakte voor mij die viering bijzonder: katholiek, universeel en meertalig.

Johan Dobbelaere

Bezoek van Pater Oleh aan onze pastorale ploeg in maart

Een zee van mensen

Het is weer de tijd van het jaar. Overal zie je opnieuw chrysanten opduiken en de pompoenen liggen terug voor de voordeur. Ik moet wel toegeven dat je het in Brussel minder vaak ziet, maar als je langs Vlaamse wegen rijdt, dan kan je er niet naast kijken. In oorsprong heeft dit alles te maken met het herdenken van onze doden. Vroeger brandde men lichten gemaakt uit veldgewassen om de overleden zielen terug naar huis te leiden. Het is een manier om al diegenen die we missen nooit te vergeten. Deze mooie traditie om onze overledenen te herdenken, willen we graag in onze Paulusgemeenschappen opnieuw een belangrijke plaats geven. Daarom organiseren we op zaterdag 2 november om 16.30 u. een dodenherdenking in de Finisterrae kerk in de Nieuwstraat onder de titel ‘Een zee van mensen. Omdat geen leven vergeefs of vergeten mag zijn.’ Tijdens deze gebedswake willen we al onze dierbare overledenen gedenken, onze vrienden, familieleden, de mensen waarvan we afscheid hebben moeten nemen, heel recentelijk, of misschien langer geleden, maar waar het gemis nog steeds uiterst tastbaar is. Maar ook allen die naamloos moeten sterven, in de grootste eenzaamheid, mensen die zonder dak boven hun hoofd op de straten van onze stad overlijden, alle slachtoffers van oorlog en geweld, allen die gedood werden om welke reden dan ook, … Al die mensen willen we gedenken, want hun naam staat geschreven in Gods handpalm. Niemand mag vergeefs of vergeten zijn. Kom jij ook om samen met ons al die namen te noemen en te gedenken? Om reeds wat in de sfeer te komen dit lied, dat tijdens de wake gezongen zal worden.

Pastor Gino

Brood

De Triënnale Kortrijk was zo rijk aan ervaringen dat ik er graag nog even over schrijf. Deze keer over een, voor mij onbekende, Belgische kunstenaar en architect René Heyvaert. Na een korte loopbaan als architect werd hij kunstenaar. Zijn leven en werk lagen erg dicht bij elkaar. Heyvaert gebruikte alledaagse voorwerpen en materialen en wist als geen ander poëzie in zijn werken te blazen. Hij had de uitzonderlijke gave om door een simpel gebaar iets te maken van gewone, eenvoudige objecten uit zijn omgeving. Via kleine, precieze gebaren bracht Heyvaert een soort ode aan de dingen. Op de Broelkaai waren zo’n 50 werken van hem te zien. Dit werk trof me in het bijzonder: een kruis gevormd door broodjes.
Netjes horizontaal en verticaal in kruisvorm gerangschikt. Een broodje, een dagelijks iets en toch ook weer niet. Ik associeer het eerder met een zondagsontbijt of een koffietafel na een uitvaart. Je eet het zelden op een doordeweekse dag. Hij maakte er een kruis mee, teken van ons christenzijn, teken van Jezus’ sterven. Tegelijk krijgt brood door de woorden die Jezus erbij uitsprak op het Laatste Avondmaal, nog een sterkere en nieuwe betekenis. We breken brood in de zondagseucharistie en herhalen de woorden die Hij sprak. Op een koffietafel na een uitvaart doen we evenzo, we delen de eenvoudige maaltijd met broodjes en delen woorden en ervaringen rond de overledene. Een belangrijk moment voor al wie daar aan tafel genodigd is. In de zondagsviering is het net evenzo, meer nog, daar is iedereen uitgenodigd...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Aging graciously

Bij mijn wandeling in Hallerbos laatst kwam ik een groep dennen tegen die al een zekere leeftijd hebben. Groot en statig. De stam was met mos bekleed en vol kleine putjes. Maar het was mooi om te zien! Ouderdom heeft zijn schone kanten, zo dacht ik, maar we moeten wel “aging graciously” (mooi oud worden). Ook als kerk moeten we mooi oud worden. Zelfs als de tijd niet met ons is, God is altijd met ons. Maar hoe doe je dat, mooi oud worden, geen grompot worden die alleen ziet “hoe goed het vroeger was” en wild vast houden aan “hoe het altijd werd gedaan”?
De middelen om mooi oud te worden zijn van oudsher getoetst en goedgekeurd: lief blijven, openstaan voor nieuwe gedachten, kansen geven aan de jongeren, vergeven van fouten, gebed en meditatie, devotie, samen vieren… Zovele middelen die we ter harte moeten nemen om elke dag met nieuwe zin het leven in te stappen en uit te kijken naar wat God vandaag voor ons zoal heeft klaargemaakt, niet als lekker eten maar als kansen om mensen lief te hebben.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Sleutels

Een mens kan wel wat sleutels verzamelen in de loop van de tijd! Sleutels van je huis, van de auto, een fietsslot, van kerk(en), van de pastorie, … . Veel kans dat je bij het ruimen of leegmaken van een huis of lokaal een pak sleutels vindt waar niemand nog van weet waarvoor die zouden gediend hebben. Nu vind ik zelf die grote, oude sleutels fascinerend; zij dragen vaak een hele geschiedenis met zich mee. En soms is dat geen fraaie geschiedenis: ketenen hebben ook een slot.
Maar hoe kom ik er nu toe iets te schrijven over sleutels? Zolang ze op hun vaste plaats hangen of liggen, is er geen vuiltje aan de lucht. Het probleem begint pas wanneer dat niet meer het geval is, zoals onlangs het geval was. Er was veel wind en ik zag dat het deksel van de vuilnisbak als was weggewaaid, dus ging ik langs de garage naar buiten om die binnen te halen. Voor alle zekerheid nam ik mijn huissleutels mee want ik was die week de enige in huis. Ik had een oude jas van mijn broer aangetrokken. Wat later stond ik klaar om te vertrekken naar een vergadering maar mijn sleutels bleken spoorloos. Overal heb ik gezocht, meerdere keren op dezelfde plaats, zonder resultaat. Er zat dus niets anders op dan een slotenmaker te bellen. We hebben dus een nieuw slot in de voordeur. En nieuwe sleutels.
Het verhaal heeft nog een staartje want later vond ik mijn sleutelbos toch terug, ‘verstopt’ in de fleecevoering van die oude jas.
Zolang we de sleutel van ons hart maar terugvinden!

Pastor Chris

© Chris Ruelens