Samenspelen

Om de vijf jaar is er een bijeenkomst van de Foucauldfamilie. Dat zijn alle mensen die zich inspireren aan broeder Charles de Foucauld: fraterniteiten van leken, van priesters, van zusters en broeders die in de geest van broeder Charles door het leven willen gaan. Telkens weer een blij weerzien van vrienden uit Vlaanderen en Brussel. De dag ging door in de school ’t Vlot in Lichtervelde. Een mooie locatie met een oude en vrij recente vleugel omgeven door een paar speelplaatsen. Op één van deze speelplaatsen hing deze plaat aan de muur. Twee reeksen aanbevelingen om te leren omgaan met conflicten en ruzies. Wat een plek van ontspanning is, wordt soms ook een plaats van spanningen en ruzies die hoog kunnen oplopen. Deze platen willen kinderen helpen om daar op een constructieve manier uit te komen of net te voorkomen dat het helemaal escaleert. Bij elke vinger van de hand staan vraagjes om onder woorden te brengen wat er gebeurde en wat elke partij daarbij voelde. Daarmee leert een kind ook zich in te leven in de wereld van de ander. En wat een of andere daad bij de ander teweeg brengt. Met als slot de belangrijke vraag: ‘hoe wil je dit oplossen’. Naast het onder woorden brengen dus ook leren nadenken hoe men ruzies of meningsverschillen kan oplossen. Het is een heel leerproces als kind, als mens om dat onder de knie te krijgen. Gelukkig deze kinderen die dit hier al kunnen oefenen. Als ik kijk naar de grote mensenwereld zouden heel wat volwassenen hier terug naar school moeten komen en oefenen. Het is nooit te laat om zich nieuwe houdingen eigen te maken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Nieuw leven

Vele mensen vinden de lente het mooiste van de vier seizoenen en ik kan ze begrijpen. Het nieuwe leven breekt door, vele voorjaarsbloemen sieren de tuinen en de bermen en het groen aan de bomen is nog frisgroen. Een breed palet aan kleuren ontvouwt zich voor onze ogen. Er is meer licht en het wordt warmer. Het geeft ons vreugde, maakt ons blij omdat we het grauwe en het kille van de winter achter ons kunnen laten en gaan verlangen naar de zomer. Net in dit seizoen vieren we het Paasfeest. Door Christus’ verrijzenis heeft de dood niet langer het laatste woord. Het leven dat God geeft is sterker dan alle dood. Wat we uitvieren, wat we geloven zien we elk jaar weer voor onze ogen werkelijkheid worden. Het wordt nog versterkt en bevestigd door de natuur. Wat onzichtbaar en schijnbaar dood in de aarde zat, komt weer tot leven en verschijnt aan de oppervlakte. Stromen van leven komen weer op gang en breken uit. Vanwaar die kracht, dat leven? Vanuit de wetenschappen kan ik het wel uitleggen maar dat is maar een deel van het gebeuren. Er is ook de verwondering dat dit zich elk jaar weer opnieuw herhaalt. Mgr. Lode Van Hecke zei in zijn vastenconferentie rond verrijzenis dat we er alleen in beelden kunnen over spreken. Voor mij is het nieuwe en het mooie van het lenteleven één van de sterkste beelden…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zoenzone

Toen ik dit verkeersbord zag in het Pajottenland begreep ik het eerst niet goed. Ik dacht, “amai, de kinderen hier zoenen er nogal op los, en daarom moeten ze er een tijdslimiet op zetten”. Pas later begreep ik dat het ging om wat ze in het Engels noemen “kiss en ride”, de ouders die hun kind nog even zoenen bij het afzetten aan de school en dan doorrijden.
Na de aanslag op Zaventem en in de metro was er een spontane beweging onder de Brusselaars om een teken van liefde te geven te midden van al die terreuraanslagen. Ze droegen een bordje met de woorden “Gratis omhelzing”. Het doet deugd om de liefde voor de ander te tonen in kleine gestes. Jezus heeft het zelfs op het kruis nog gedaan met de woorden « nog vandaag zal je met mij in het paradijs zijn”. Laten we aandacht blijven houden voor die kleine tekenen van liefde onder elkaar.

Pastor Peter  

© Peter Baekelmans

Voetwassing

Zoals elke woensdagnamiddag was er gisteren ontmoetingscafé, zoals gewoonlijk. En toch was het niet helemaal zoals anders. We begonnen met een gebedsmoment in de kerk naar aanleiding van het overlijden van paus Franciscus. Pastor Tijmen had dit voorbereid met teksten door de paus geschreven, met een evangelietekst en muziek die de paus nauw aan het hart lagen. Ieder die wilde, kon ook verwoorden wat hij of zij wilde zeggen bij dit overlijden. We besloten dit gebedsmoment bij het beeld van Maria: een kaarsje branden en een Weesgegroet bidden, aansluitend bij de devotie die de paus had voor Maria.
Een beeld van de paus dat mij zal bijblijven is de voetwassing in de gevangenis. Het beeld getuigt van dienstbaarheid naar Jezus’ voorbeeld. In elke viering van Witte Donderdag is de voetwassing een aangrijpend moment voor mij. Zeker de keren dat ik bij degenen was van wie een voet gewassen werd. Dan kon ik mij volledig terugvinden in de eerste reactie van Petrus. De voeten laten wassen vraagt eenvoud, durven bekennen dat je klein bent.
Bij het begin van de paasvakantie bracht ik in Museum M in Leuven een bezoek aan de vaste collectie. De triptiek met de Calvarie van Michiel Coxie werd tijdelijk geopend. Anders zie je alleen de Annunciatie op de buitenluiken. Maar er was ook een ander kunstwerk dat me raakte: het albasten Sint-Annaretabel uit 1610 van Robert II de Nole. Opmerkelijk was dat na de scènes van geboorte van Jezus, bezoek van de drie Wijzen en de vlucht naar Egypte onmiddellijk de scène van de voetwassing volgde. Aanvankelijk verwonderde mij dit. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat heel Jezus’ (openbaar) leven kan worden samengevat in het gebaar van de voetwassing: dienaar zijn om Gods Rijk mogelijk te maken.
God, geef ons de kracht om in het voetspoor van uw Zoon te gaan!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Rust in vrede dierbare paus Franciscus

Pasen 2025. Een zeer bijzonder Pasen. Nadat wij allen stemmig een inspirerende Goede Week hebben gevierd - met als hoogtepunt onze gezamenlijke Paaswake - is paus Franciscus van ons heengegaan op Paasmaandag. Onverwachts? Wellicht niet helemaal. Toen ik zondagmiddag traditiegetrouw naar het Urbi et Orbi keek, schrok ik ervan hoe kwetsbaar en zwak de paus oogde. Het baarde mij zorgen, maar ik kon nog niet vermoeden dat het hem al de volgende dag gegeven was het aardse leven te mogen verlaten.
Franciscus was een zeer bijzonder man. Er valt vanuit verschillende perspectieven zoveel te vertellen. Enerzijds over hem als persoon. Anderzijds over zijn pontificaat. De ene persoon zal vast bepaalde warme of inspirerende herinneringen koesteren aan zijn nederige menselijkheid en het centraal stellen van barmhartigheid in alle contouren van kerk en samenleving. De andere persoon zal wat kritischer staan tegenover zijn conservatievere opvattingen en zijn autoritaire trekjes. Of wellicht gaan deze twee houdingen wel samen…
Ik zal deze blog kunnen aangrijpen om uitgebreid op Franciscus te reflecteren, maar ik maak even pas op de plaats. Beneden vindt u een helder in memoriam van de paus. Aan de hand daarvan kunt u rustig nog even nagaan wat deze paus allemaal wel – of niet – heeft weten te betekenen voor onze kerk en samenleving. Een mooi overzicht.
Sta mij tot slot toch toe in een paar woorden Franciscus te typeren: een authentiek kerkleider die op geheel eigen wijze een einde maakte aan de onevangelische mystificatie en autoreferentialisme dat de Kerk te lang in generalis heeft weten te doorspekken en middels zijn stijl en handelingen – zowel wetgevend als pastoraal - haar een stap dichterbij heeft weten te brengen tot de Kerk zoals Vaticanum II voor ogen zag: God fundamenteel op weg met ons mensen en de Kerk als Volk van God reeds zoekend op weg met God.

Dankuwel Paus Franciscus. Wees omarmd in de vaderlijke armen van God de barmhartige Moeder.

Pastor Tijmen

Goede Vrijdag

Op deze Goede Vrijdag staat het kruis centraal. Het kruis, we zijn er zo mee vertrouwd. Maar als we dit symbool echt tot ons laten doordringen, dan moeten we toegeven dat het al bij al toch wel heel vreemd is. Hoe kan zo’n symbool, teken van zinloos geweld, voor ons, christenen, juist het oersymbool zijn dat we zelfs in onze huiskamers ophangen? Is het niet contradictorisch dat wat spontaan onze afkeer oproept juist datgene is geworden waarop wij roemen? En dan de naam van deze dag: Goede Vrijdag. Hoe kan deze vrijdag, de dag waarop Christus de dood van een misdadiger stierf, plots een ‘goede’ vrijdag worden? En toch blijven wij beweren dat deze vrijdag echt goed is, en dat het kruis onze redding is.Misschien is het omdat het kruis het ultieme teken van Gods goedheid is. In de gekruisigde Jezus ontmoeten wij een zichzelf wegschenkende liefde. De gekruisigde is het toppunt van liefde. Groter dan dit kan liefde niet zijn. Maar de kracht van het kruis gaat nog verder. In het kruis ervaren we dat God dichter gekomen is dan ooit. Hij is mens geworden in Jezus,en Hij heeft dat gedaan tot in de uiterste consequenties, tot in het meest zinloze lijden. Hij is het echte mens-zijn niet uit de weg gegaan. In het kruis zien wij hoezeer God ons mensen nabij is gekomen. En dit biedt troost. Want er is geen lijden zo groot, of God is er reeds geweest. Geen enkel lijden kan ons scheiden van God. Zelfs in het ergste lijden is Hij ons nabij. Daarom mogen we zeggen dat deze dag, hoe vreselijk ze ook moge lijken, toch nog goed is; en dat het kruis, hoezeer het ons ook van slag brengt, toch nog onze redding is.Laten we vandaag dus opkijken naar het kruis en het hulde brengen vol dankbaarheid, want datgene wat voor de wereld als dwaasheid wordt gezien is voor ons Gods kracht en Gods wijsheid, om Paulus te parafraseren (1 Kor. 1, 18). Misschien kunnen we op deze Goede Vrijdag ook troost vinden in de woorden van het Lam Gods, en ons gebed richten tot Jezus die als een lam zichzelf wegschonk voor ons heil. Je kan het hier beluisteren in een bijzondere versie door Cantatorium van de Theatinerkirche vlakbij de Residenz in München, begeleid door de Duitse pianist Tim Allhoff.

Pastor Gino

Doorgang

Begin april ging ik samen met een paar Kleine zusters van Nazareth kijken naar een fototentoonstelling in de kerk van de Karmel op de Gulden Vlieslaan in Brussel. Kleine Broeder van het Evangelie, Giuliano Pallica, leidde ons zelf rond bij deze door hem gemaakte foto’s. Voor dit jubeljaar had hij gekozen voor het thema ‘Portes’ (Deuren). Een eerste deel geven deuren en poorten weer zonder dat er mensen aan te pas komen. In een volgend deel zagen we mensen bij de doorgangen, verderop kwamen religies ter sprake en op het einde komt ook de doorgang van de dood aan bod. Hier en daar hangen tekstfragmenten uit ‘La Divinia Commedia’ van Dante over de fictieve reis langs hel, vagevuur en hemel spelen. Ook dat zijn doorgangen naar iets nieuws. De uitleg van broeder Giulano gaf nog meer diepgang aan wat we zagen. In aanloop naar de Goede Week bleef mijn blik hangen bij de deze foto uit de basiliek van het H. Bloed in Brugge. Achter de open deur staat er een beeld van ‘Christus op de koude steen’ zoals dat genoemd wordt. Deze episode uit het lijdensverhaal vinden we nergens terug in de Bijbel maar gaat terug naar 14e eeuwse traktaten die het lijden van Christus centraal zetten. Dit beeld staat wat achterin een zijkapel en deze foto versterkt nog de verlatenheid van Christus na zijn veroordeling en geseling. Hoe ver kan een mens vernederd en gemarteld worden? Tot waar gaat de ontmenselijking van iemand? Ze gebeurde toen met Hem, ze gebeurt vandaag nog steeds in de wereld. In deze dagen gaan we met Hem tot aan het kruis, tot aan het graf. Op de derde dag veranderde alles, het licht van de Verrijzenis schitterde en nieuw leven brak door. Wat met de lijdenden vandaag? Zal voor hen ook het licht opgaan en opstanding hun deel zijn?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Red mij !

Al van kindsbeen af krijg ik kippenvel bij het zingen van het lied:

Loof nu Jerusalem, loof de Heer
Loof uw God o volk van Sion
Hosanna, Hosanna, de zoon van David

Toen werd het nog in het latijn gezongen. Ik had het al lang niet meer gehoord maar op Palmzondag kon ik het nog eens in zijn volle pracht horen tijdens de intrede met de nieuw gezegende palmtakken. Mooi !

Hoe ver mensen ook van de kerk afstaan, een palmtakje achter het kruis is één van de weinige tekenen waar ze aan vast houden. Het is een symbool van bescherming, van zorg, van heb mij lief. Hosanna betekent ook letterlijk 'Red mij!'
Het is ook een teken van geloof. Door de palmtak op het kruisbeeld aan te brengen achter de gekruisigde Jezus zeg je dat je gelooft dat Jezus verrezen is. Dat Hij diegene is waaraan je je vastklampt en zegt: 'Red mij, red mij, heb mij lief !'
Laten we deze week met Hem de weg gaan - ook al gaat het door lijden en pijn - laten we de weg ten leven gaan.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Opstaan

Vorige week schreef ik over een kunstwerk uit de tentoonstelling op de 32e verdieping in de Belfiustoren aan het Rogierplein. Vandaag blijf ik daar nog even hangen, hoog boven de stad. Naast de kunstwerken loont het immers ook de moeite om even naar buiten te kijken, het uitzicht is duizelingwekkend. Maar geen gevaar, het glas in de ramen is dik genoeg en een soort zonnewering verspert elke doorgang. Die laatste lijken wel tralies die verhinderen dat je naar buiten kan maar ook niet naar binnen. De drukte van het verkeer dringt zelfs niet tot hier door. Je lijkt wat afgesloten van de wereld daar beneden. Van die grijze stad die wemelt van kooplustigen rond City2 en de Nieuwstraat. Met haastige mensen onderweg naar ergens of nergens. Ze lijken op mieren die rusteloos in beweging blijven. Anderen geborgen in een portiek. Wat drijft hen allemaal? De horizon was grauw en grijs, zoals voor zovelen in onze stad. Gevangen in God weet wat. Hoe kijkt Hij naar deze stad en haar mensen? Niet vanop de zoveelste verdieping maar heel dichtbij. Hij wil zich mengen onder hen, onder ons. Ons los maken van alles wat ons onvrij maakt. Hij hoort nog steeds de jammerklachten van mensen. Horen wij ze ook? Dat kan niet vanuit een hoge toren, maar wel lopend langs de grijze, soms vuile straten. Mensen bij de hand nemen en laten opstaan, verrijzenis tegemoet…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Heb mij lief...

Als suggestie voor een vastenpuntje, kreeg ik het al een paar keer onder ogen, maar ik heb het steeds genegeerd: "Waarom eens niet eens op een weekdag de eucharistie bijwonen?" Vorige vrijdag dacht ik: waarom ook niet. Die dag was er een avondviering in de abdijkerk in Ninove, waar ik nu woon.

Het was wat vreemd om daar zoveel volk te zien, tot het mij duidelijk werd dat ook de vormelingen op die viering uitgenodigd waren. Het was kruisoplegging voor de vormelingen. Dat was mooi meegenomen. 

Het zonlicht speelde een spel door de ramen en de mooie abdijkerk was daardoor nog stemmiger. Mijn aandacht werd echter getrokken door wat u hier onder op de foto ziet. Het licht van Pasen is al op de achtergrond zichtbaar maar Goede Vrijdag is prominent aanwezig door de lijdende Jezus, alsof hij het uitschreeuwde "Mijn God, mijn God, waarom heb je mij verlaten?" Niets menselijk in het leven van Jezus was hem vreemd. "Hij heeft het bestaan van een mens op zich genomen" werd hier zo duidelijk zichtbaar aanwezig gebracht. Jezus was teveel mens voor farizeeërs en schriftgeleerden om au serieux te worden genomen. Daarom moest Hij sterven. Hij gebruikte geen goddelijke kracht om te ontkomen maar ging de weg die voor Hem weggelegd was, ook al was het onmenselijk afzien.

Dan nog... ondanks pijn en lijden klampt hij zich vast aan zijn Vader en vertrouwt hij op Zijn nabijheid. Hoe mooi wordt dit niet verwoord in het lied met de tekst van Huub Oosterhuis.

Dan nog, dan nog,
klamp ik mij, klamp ik mij,
vast aan jou of je wil of niet
op ongenade of genade
ik zal ' red mij, red mij ! ', roepen
of zoiets als heb mij lief...

Mogen ook wij, zoals Jezus mens blijven en de weg gaan die voor ons is weggelegd. Wetend dat ondanks alle pijn Hij er steeds zal zijn en dat Hij ons oneindig lief heeft.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Doorprik de manosfeer!

Afgelopen weekend heb ik de miniserie Adolescense op Netflix gekeken. Deze serie vertelt het verhaal van een dertienjarige jongen die verdacht wordt van het vermoorden van een tienermeisje. De serie gaat niet om wie de dader is, maar waarom een jongetje van dertien jaar dat zou doen. Het blijkt dat deze jongen sterk beïnvloed is door social media en daardoor in de manosfeer is beland: een online broedplaats vol misogynie en giftige mannelijkheid(toxic masculinity), waarvan incel, red/blue pills, 80/20-rule, alphas, betas, chads, Stacys, awalt en cuck tot het vocabulaire horen.

“Wat zijn dat nu voor belachelijke begrippen?”, hoor ik u denken. De serie laat zien dat juist onze verontwaardigde reactie zorgelijk is. Ja, het is weliswaar weerzinwekkende onzin, maar voor veel jonge tienerjongens is deze manier van denken/van coping een realiteit. Uit onderzoek blijkt dat door de invloed van de manosfeer steeds meer jonge mannen vrouwonvriendelijke ideeën krijgen en geweld tegenover vrouwen bagatelliseren of zelfs goedpraten. Er bestaat sinds juli 2023 niet voor niets een femicidewet.

Moeten wij dan nu deze giftige vocabulaire uit ons hoofd leren? En ons vervolgens laten overhoren door onze (klein)kinderen? In ieder geval is ons ongeloof en verontwaardiging onvoldoende. We zullen het alternatief – of beter gezegd de “ontologische waarheid” – van fundamentele gelijkwaardigheid tussen man en vrouw sterker en begrijpelijker moeten laten klinken. Zonder pretenties, maar met een vocabulaire dat niet vervreemdend, maar herkenbaar is voor de jeugd.

Adolescense spoort ons aan tot kritisch zelfonderzoek. Wat kan ik doen in mijn gezin, familie, omgeving? Doe ik het wel goed of besteed ik er wel voldoende aandacht aan? Wat doen wij als kerkgemeenschap om de absolute gelijkwaardigheid van Genesis 1, 27 te promoten? “God schiep de mens naar Zijn beeld, naar het beeld van God heeft Hij hem geschapen; mannelijk en vrouwelijk heeft hij hen geschapen.” Hoe kunnen wij dit begrijpelijk vertalen naar de context en referentiekaders van onze (klein)kinderen?

Pastor Tijmen

© Adolescense

In Jezus’ armen

Morgen is het weer zover. Dan houd ik mijn jaarlijkse bedevaart naar Aardenburg in Nederland om daar te gaan kijken en luisteren naar de Mattheüspassie. Neen, al mogen nog de grootste namen in Bozar of Flagey de Mattheüspassie brengen, mij zal je er niet vinden. Bachs grote passie wil ik enkel meemaken in een kerk, en dan ook nog zonder applaus. En dat gebeurt steevast elk jaar opnieuw in Nederland waar de Nederlandse Bachvereniging in de dagen voor Pasen rondtrekt om dit wonderbaarlijke werk ten gehore brengen. Vooral in Naarden wordt het meerdere dagen in de Goede Week gebracht, maar ook in andere steden, zoals in de Bachstad Aardenburg, vla bij Sluis. Het enige teken van appreciatie dat het publiek op het einde geeft is dat iedereen gaat staan. Iets anders past immers niet na de Passie. Zeker geen applaus alstublieft! Wie geen kaartje meer kan krijgen voor de uitvoeringen kan hier (https://www.bachvereniging.nl/nl/bwv/bwv-244) terecht voor de integrale versie en tal van achtergrondinformatie. Eén van de kortste aria’s uit de Mattheüspassie is nr 60 ‘Sehet, Jesus hat die Hand’. Je kan ze hier beluisteren. De toehoorder wordt opgeroepen om te verwijlen bij het moment dat de handen van Christus worden uitgespreid om aan de dwarsbalk van het kruis te worden genageld. Zelfs in dit moment is er troost. De betekenis die er in de Mattheüspassie aan gegeven wordt is dat Jezus zijn handen uitstrekt om ons vast te pakken, om ons te omarmen. Vreemd misschien voor ons, maar was het niet Augustinus die schreef: ‘Inter brachia Salvatoris mei & vivere & mori cupio’ (‘In de armen van mijn Verlosser, verlang ik zowel te leven als te sterven’)? En Bernardus van Clairvaux maakte het mee in een visioen dat de gekruisigde Christus van het kruis kwam om hem te omarmen. Francisco Ribalta maakte er omstreeks 1626 een prachtig schilderij van dat in het Prado te bewonderen is. De tekst van deze aria luidt als volgt:

Kijk, Jezus strekt z’n hand uit
om ons vast te pakken,
Kom ! – Waarheen? – in Jezus’ armen
zoek verlossing, aanvaard erbarmen,
zoek ! – Waar ? – in Jezus ‘armen.
Leef, sterf, rust hier
arme verlaten kuikentjes, gij,
Blijf ! – Waar ? – in Jezus' armen.

Het is een dialoog tussen de alt en het koor, waarbij de solist ons gelovigen uitnodigt om in de armen van Jezus te verwijlen als ‘verlaten kuikentjes’ (een beeld uit Mt. 23, 37) en er rust, veiligheid en geborgenheid te vinden. Toegegeven, de spiritualiteit van de teksten in de Mattheüspassie is niet altijd onmiddellijk meer de onze, maar de muziek tilt ons meestal uit boven het tekstuele heen. En toch vind ikzelf in de tekst van deze aria heel wat troost en bemoediging, en geeft het mij de kans om op een andere manier naar het kruis te kijken, niet op de eerste plaats als een gruwel, wat het natuurlijk wel is, maar bovenal als een enorme daad van liefde. Het is God zelf die ons doorheen Jezus wil omarmen en koesteren. Dit beseffen geeft me kracht om verder te gaan ondanks en tegen alle ellende en miserie in die we rondom ons zien. Ja, soms kan het deugd doen om jou gewoon eens te laten omarmen.

Pastor Gino

Het zoom-gebed

In ‘Corona-tijd’ nam ik een abonnement op ‘Zoom’ en zo konden enkele vergaderingen doorgaan via de computer. Ook de initiatiecatechese vormsel en communie gebeurde toen via zoom en zo leerde ik ook werken met PowerPoint-presentaties. We hadden toen ook ‘zoom-vieringen’ want we mochten niet samenkomen in de kerk. En ook al verminderde na corona de ‘zoom-vergadering bleef één zoom-bijeenkomst jaarlijks doorgaan in de pastorale eenheden Emmaüs en Kleopas van Brussel-West: een zoom-gebed in de vastentijd.
Zo kwamen wij ‘digitaal’ bijeen op donderdag 27 maart en sinds de Verrijzeniskerk en de Sint-Martinuskerk ook ‘Pauluskerken’ aan het worden zijn, werd het een activiteit (ook) van de Paulusgemeenschappen. Thema van deze bijeenkomst was ‘Pelgrims van hoop op weg naar Pasen. Er waren 13 deelnemers. Vooraf was er een ‘test-bijeenkomst’ om mij te verzekeren dat alles vlot zou verlopen. En inderdaad het werd een biddend digitaal gebeuren en deze keer zonder haperingen. Na een inleidende gedachte over de vasten werd er onder meer geluisterd naar wat hoop kan betekenen zoals de Tsjechische schrijver en politicus het destijds verwoorde.

Diep in onszelf dragen we hoop:
als dat niet het geval is, is er geen hoop.
Hoop is een kwaliteit van de ziel
en hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt.
Hoop is niet te voorspellen of vooruit te zien.
Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
voorbij de horizon verankerd.
Hoop in deze diepe krachtige betekenis
is niet het zelfde als vreugde omdat alles goed gaat
of bereidheid je in te zetten voor wat succes heeft.
Hoop is ergens voor werken omdat het goed is,
niet alleen omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde als optimisme
evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is ongeacht de afloop, het resultaat.

Zo’n digitaal gebedsmoment kan aanvullend zijn bij het fysiek samenkomen van mensen dat nog altijd de voorrang dient te behouden. En als je al heel der dagen achter uw computer zit en dan kan ik er inkomen dat je ‘r al eens tegen opziet om ’s avonds nog eens achter uw scherm te zitten om te bezinnen en te bidden. Zelf verkies ik ook liever een boek of een tijdschrift in handen te hebben dan digitaal te lezen. En zeker de digitale versie van Kerk &Leven vind ik daarenboven moeilijk en onhandig en is de noodzakelijke verhoogde abonnementsprijs zijn geld waart.

Johan Dobbelaere

© Pixabay

Hoofd in de wolken

Wie als eens naar het Noordstation wandelde vanop het Rogierplein kent zeker de grote Belfiustoren van de gelijknamige bank. Op de 32e verdieping is de Belfius Art Gallery waar jaarlijks een selectie van hun kunstbezit wordt tentoongesteld. Alleen al voor het machtige uitzicht zou je naar boven willen met de supersnelle lift. Tot 21 juni van dit jaar loopt er een nieuwe tentoonstelling onder de naam Art Pops. Het gaat van recent werk van opkomend talent tot gevestigde meesters uit de Belgische kunstgeschiedenis. Ook deze keer hangen er een paar mooie werken waaronder dit van Peter de Cupere: Fligt tot he future (Vlucht naar de toekomst). Via geur en wolken wil de kunstenaar je meenemen in zijn denkwereld. Deze installatie bestaat uit twee wolken waarin je als bezoeker twee mogelijke toekomsten kan verkennen. Je steekt je hoofd erin en bij de ene wolk ontdek je een idyllisch miniatuurlandschap met bomen en waterpartijen aangedreven door groene energie, een vredig dorpje en een stadje aan de horizon. De tweede wolk vormt een donker contrast. Je ziet een uitgestorven landschap, overwoekerd door industrie. Een verlaten dorp en een vervuilende stad staan voor verwaarlozing en verval. Het geheel is grauw en de geur is deze van vervuilde lucht. De kunstenaar laat ons nadenken over de toekomst. Welke kiezen we en wat is daar dan voor nodig? Het doet me denken aan Deuteronomium 30,19 waar Mozes het volk voor een keuze stelt: ‘ Ik laat jullie vandaag dus kiezen tussen leven en dood, tussen beloning en straf. De hemel en de aarde horen wat ik zeg: Kies voor het leven! Kies voor jullie toekomst, en voor de toekomst van je kinderen!’ Die oproep klinkt nog steeds. De Veertigdagentijd is een uitgelezen tijd om keuzes te maken. Om voor het leven te kiezen, een waardig leven voor elke mens…

Guido Vandeperre

© Guido Vandeperre

Een einde en een nieuw begin

Zondag 16 maart was een wat speciale dag. Met de kinderen van de catechese kwamen we om 9 uur samen in de kerk voor het laatste catechesemoment. Op 26 april volgt nog de communicantendag en dan staat zondag 4 mei voor de deur. Drie communicanten worden die dag gedoopt, vormheer Tony Frison zal de acht meisjes en jongens vormen en zij zullen voor het eerst de communie ontvangen.
Maar even terug naar 16 maart. Ik mocht het Godly Play verhaal over de cirkel van de eucharistie vertellen: de verschillende stappen in woord- en tafeldienst worden zo visueel uitgelegd.
Tijdens de vorige catechese had pastor Mariette het Godly Play verhaal over het doopsel verteld en werd de link gelegd tussen doopsel en vormsel. Zo kwamen de drie initiatiesacramenten aan bod.
Met de catechesebijeenkomst op 16 maart kwam er een einde aan de lokale catechese.
Vanaf september stappen we mee in het nieuwe catecheseproject van de Paulusgemeenschappen en zal de catechese gezamenlijk gebeuren in het centrum van Brussel. Een nieuw begin!
In mijn lange catecheseverhaal dat startte in september 1979 in de parochie van de heilige Familie in Woluwe heb ik al vaak een einde meegemaakt maar telkens volgde ook een nieuw begin.
En elk nieuw begin is een uitdaging! In de kracht van de Geest zal het wel lukken!

Pastor Chris

© Pixabay