Opstaan

Vorige week schreef ik over een kunstwerk uit de tentoonstelling op de 32e verdieping in de Belfiustoren aan het Rogierplein. Vandaag blijf ik daar nog even hangen, hoog boven de stad. Naast de kunstwerken loont het immers ook de moeite om even naar buiten te kijken, het uitzicht is duizelingwekkend. Maar geen gevaar, het glas in de ramen is dik genoeg en een soort zonnewering verspert elke doorgang. Die laatste lijken wel tralies die verhinderen dat je naar buiten kan maar ook niet naar binnen. De drukte van het verkeer dringt zelfs niet tot hier door. Je lijkt wat afgesloten van de wereld daar beneden. Van die grijze stad die wemelt van kooplustigen rond City2 en de Nieuwstraat. Met haastige mensen onderweg naar ergens of nergens. Ze lijken op mieren die rusteloos in beweging blijven. Anderen geborgen in een portiek. Wat drijft hen allemaal? De horizon was grauw en grijs, zoals voor zovelen in onze stad. Gevangen in God weet wat. Hoe kijkt Hij naar deze stad en haar mensen? Niet vanop de zoveelste verdieping maar heel dichtbij. Hij wil zich mengen onder hen, onder ons. Ons los maken van alles wat ons onvrij maakt. Hij hoort nog steeds de jammerklachten van mensen. Horen wij ze ook? Dat kan niet vanuit een hoge toren, maar wel lopend langs de grijze, soms vuile straten. Mensen bij de hand nemen en laten opstaan, verrijzenis tegemoet…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre