Maak ons hart onrustig

De afgelopen dagen stonden alle ogen gericht op Den Haag waar de NAVO-top plaatsvond. Het viel mij daarbij op dat heel wat ander nieuws plots naar de achtergrond werd verdreven. Zo werd het feit dat er dagelijks mensen die in Gaza staan wachten op voedselhulp gedood worden, haast een fait divers. Nog maar gisteren werden opnieuw 56 Palestijnen gedood. Niet niets toch? Het wordt een dagelijks gegeven, en we moeten opletten dat we dit niet gewoon gaan vinden. Vandaar vandaag dit lied. Dat ons hart steeds onrustig zou blijven daar waar mensen leugens en gemakkelijke woorden laten horen. Dat we zouden blijven wenen om mensen die uitgebuit en weggeschopt worden. Dat we niet ophouden om woedend te zijn en steeds opnieuw onrecht zouden aanklagen. Dat we de durf zouden hebben om moedig te zijn, zoals de titel luidt van het boek van Mariann Budde, de Episcopaalse bisschop van Washington die de confrontatie met president Trump en zijn beleid durfde aan te gaan. Want het ergste wat ons als christen kan overkomen is ongetwijfeld indifferentie. Lezen we niet in het Boek Openbaring (Op 3, 15-17): ‘Ik weet wat u doet, hoe u noch koud bent en noch warm. Was u maar koud of warm! Maar nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal Ik u uitspuwen!’ Daarom, maak ons hart onrustig, God!

Maak ons hart onrustig, God,
dat het ontevreden klopt
als we mooie leugens horen
en gemakkelijke woorden!
Maak ons hart onrustig, God.

Stort in ons uw tranen uit.
Mensen worden uitgebuit,
weggeschopt en opgesloten.
Zegen hen als wij hen troosten.
Stort in ons uw tranen uit.

Steek in ons uw woede aan
om het onrecht te weerstaan!
Geef ons moed om op te treden.
Laat ons vechten voor de vrede.
Steek in ons uw woede aan.

Laat ons dwaas en koppig zijn.
Laat ons doorgaan tot het eind.
Gaat het onze kracht te boven,
laat ons dan in U geloven.
Laat ons dwaas en koppig zijn.

Want het is uw koninkrijk
tot in alle eeuwigheid.

(T.: R. Schaap & L. Goedbloed / M.: R. Schaap)

Welkom aan boord

De figuren op deze foto zijn geen levende mensen maar vormen een kunstwerk van de onlangs (14 juni) overleden Guillaume Bijl Hij is een Antwerpse beeldhouwer en installatiekunstenaar die in binnen- en buitenland tentoonstelde. Zo was hij onder meer te zien op de Biënnale van Venetië (1988) en Documenta Kassel (1992). De site van de VRT typeert hem als volgt: ‘Guillaume Bijl schiep bijzondere, uiterst realistische installaties zoals een Autorijschool, een Atoomschuilkelder, een Supermarkt, een Stemhokkenmuseum, een Hondenkapsalon of een Matrassendiscount. Stillevens in drie dimensies waarmee hij "de mensen op het verkeerde been wilde zetten". En dat werkte: vaak was er twijfel of dit nu echt was of niet. Bijl gaf er ook kritiek mee op de consumptiemaatschappij. Hij noemde het “realistische decors op de verkeerde plaats”, namelijk in de witte ruimte van musea en galeries.’
Dit kunstwerk vindt u op de 8e verdieping van het MAS(Museum aan de Stroom) in Antwerpen. Het draagt als titel ‘Groetend Admiraal Koppel’. Met een prachtig uitzicht op het water op de achtergrond begroeten deze figuren jou alsof ze jou aan boord van hun cruiseschip willen uitnodigen. Een schip dat er niet is. Diep beneden aan de overkant zie je de jachthaven van Antwerpen. Het kunstwerk staat buiten, ‘gevaarlijk’ dicht bij de rand van dit immense gebouw aan de Schelde en duikt verrassend op als je voorbij wandelt. Als toeschouwer sta je veilig achter de golvende ramen, je hoeft niet bang te zijn. Aan boord gaan van een vaartuig vergt anders wel wat vertrouwen. Is de boot wel in orde, gaan we niet zinken, zal er geen storm opsteken? Ooit zei Jezus aan zijn leerlingen: ‘Laten wij oversteken’. Het werd geen pleziervaart toen op dat meer van Galilea, maar ze kwamen wel veilig de storm door. Hij was immers mee aan boord. Laat dat voldoende zijn, ook in ons leven.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Ons binnenste

Wat zou de artiest hebben bedoeld met deze figuur waar uit de ogen slangen kruipen? Het is een deel van de versiering van de rand van een tapijt. Het doet een mens wel fantaseren. Heeft Jezus niet gezegd dat “niet wat de mond binnengaat maakt de mens onrein, maar wat de mond uitkomt, dat maakt de mens onrein »(Matteüs 15:11)
In de westerse psychologie ziet men onze zintuigen als passief. We zien iets, en daar reageren we op. Maar in de Indische psychologie gaat men ervan uit dat de zintuigen (indriya) ook actief zijn. We zoeken met onze zintuigen iets waar we inwendig mee bezig zijn. Bijvoorbeeld, als ik aan een ijsje denk met deze warmte, zie ik gemakkelijker overal ijsjes die verkocht worden. Maar het gaat natuurlijk veel verder dan dat. Jezus zegt bijvoorbeeld dat “al wie naar een vrouw kijkt om haar te begeren, in zijn hart reeds overspel met haar heeft gepleegd.” (Matt. 8,25)
Waarschijnlijk hinten die twee slangetjes, symbool van het kwade, die de ogen uitkomen dus op het slechte dat uit ons komt. Laten we daarom onze zintuigen meer beheersen (niet zo gemakkelijk met al die sociale media) en alleen zoeken wat God in deze wereld van ons wil.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Vissers van…

Het fietspad langs het kanaal Brussel-Charleroi is een prima route om naar de stad te fietsen. Er is altijd wel iets te zien, op of naast het water. Het was deze keer niet anders. Net achter de sluis was een boot van Port.Brussels bezig vuilnis uit het water te halen. Het was de eerste dat ik zag dat ze zelf ook een boot inzetten op het kanaal om allerlei troep op te pikken. Ik ken wel al langer de activiteiten van Canal It Up. Een organisatie die zich inzet voor propere en plastic-vrije waterlopen waar de natuur ook een plaats heeft. Omdat ze breder werken dan het kanaal zijn ze onlangs van naam veranderd en heten nu City to ocean. Neem maar eens een kijkje op hun website www.citytoocean.org Je vindt er allerhande initiatieven zoals samen kajakken terwijl je vuilnis verzamelt om zo mensen te sensibiliseren. De meeste afval blijkt ook in het water te belanden door de wind en zo pleiten ze om plinten langs de oever te zetten om dit te verhinderen. Als occasioneel kajakker en natuurliefhebber gaat deze organisatie me echt ter harte. Maar ook als christen in de zorg om de schepping na de encycliek Laudato Si van paus Franciscus. Christus riep zijn leerlingen om vissers van mensen te worden. Misschien zou Hij ons nu ook het water opsturen om vissers van zwerfvuil te worden?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Het leven in Sint-Agatha-Berchem

Ter gelegenheid van de lentekermis – of de "kleine kermis", zoals de Berchemenaars ze noemen, want de grote kermis vindt plaats in september – organiseerde de Geschied- en Heemkundige Kring "Sint-Achtenberg" op 14 en 15 juni een tentoonstelling in gemeenschapscentrum De Kroon. Het thema was: Het leven in Sint-Agatha-Berchem: geboorte, school, huwelijk en zoveel meer.
Dat "zoveel meer" omvatte onder andere de bouw van de huidige Sint-Agathakerk, foto’s van voormalige pastoors en onderpastoors, en beelden van de Sint-Agathaprocessie. Het werd een mooie tentoonstelling, voornamelijk opgebouwd uit beeldmateriaal en archiefstukken van de afgelopen zestig jaar. Sommigen herkenden op de oude foto's een familielid of een bekende. "Nostalgie," hoorde ik iemand zeggen. Het is meer dan dat .
Zo’n tentoonstelling toont niet alleen hoe het leven vroeger was, maar laat ook zien hoe Sint-Agatha-Berchem is geëvolueerd: van een landelijke naar een verstedelijkte gemeente. Ze doet ons beseffen hoe tradities, verenigingen en de samenleving voortdurend veranderen.
Archiveren blijft dan ook van groot belang. Gelukkig is er in Sint-Agatha-Berchem een heemkundige kring waar elke vrijdag in de vooravond een zestal mensen samenkomt om alles zorgvuldig te documenteren en te ordenen.
Zelf ben ik van plan om de komende weken materiaal te verzamelen over het kerkelijk leven in Sint-Agatha-Berchem, waaronder foto’s van de Sint-Agathaprocessie, en dit aan hen over te maken. Want in het afgelopen tien haar mocht ik hier, stukje bij beetje, meeschrijven aan het levende verhaal van Sint-Agatha-Berchem.

Pastor Johan

Ontwerpen voor de huidige kerk en van Pastoor Schoofs,

eerste pastoor van de nieuwe kerk die in 1938 werd ingewijd.

©Johan Dobbelaere

Wat brengt jou in vervoering?

Over een dikke maand is het weer zover: Tomorrowland! Niet dat ik er zelf al eens ben naar toe geweest, maar het gebeuren fascineert mij wel. De muziek die er gespeeld wordt kan ik best wel smaken, raar maar waar voor een verstokte barokmuziekfan. Maar vooral heel het gebeuren er rond dat mensen van overal ter wereld aantrekt is fascinerend. Mensen komen er om een soort van ‘extase’ te beleven. Een manier om buiten zichzelf te treden. En via die extase komt men in verbinding met zichzelf, met elkaar en met iets dat overstijgt. Over extase loopt momenteel een mooie tentoonstelling in Parcum in de abdij van ’t Park, en dit nog tot en met 9 november onder de titel ‘Extasy & Orewoet’. Gisteren bezochten we met het pastoresteam van de Paulusgemeenschappen deze tentoonstelling in het kader van een ontspannende daguitstap. We hadden trouwens een uitstekende gids afkomstig uit één van onze gemeenschappen! De tentoonstelling handelt over het fenomeen extase dat vaak terugkomt in de katholieke traditie en confronteert dit met hedendaagse vormen van extase. Op verschillende plekken staan borden die de bezoeker een vraag stellen en waar je kan antwoorden door een bolletje te plakken onder jouw antwoord. Eén van de vragen is ‘Wat brengt jou in vervoering?’. Het viel mij op dat de meeste bolletjes bij ‘natuur’ en ‘kunst’ stonden. ‘Meditatie’ en ‘roesmiddelen’ scoren minder. En ook dansen brengt blijkbaar heel wat mensen in vervoering. Ik vond het een interessante vraag om even bij stil te staan. Wat brengt mij in vervoering of extase? En met wat of wie verbindt mij dit dan?

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Een verlengd Pinksterweekend

U zou natuurlijk kunnen zeggen: ‘Het Pinksterweekend is toch altijd verlengd, want ook Pinkstermaandag hoort erbij.’ U hebt gelijk maar voor mij kreeg ‘verlengd’ dit keer een wat langere betekenis.
Voor de mensen die regelmatig naar het ontmoetingscafé komen op woensdagnamiddag is Godly Play geen onbekend iets meer. Pastor Mariette vertelde al een aantal keren een verhaal, vaak gebonden aan een Hoogdag. Vorige woensdag mocht ik het Verhaal van Pinksteren vertellen in de Sint-Jozefskerk in Evere. Nu vraagt een nieuw Godly Play verhaal vertellen wel wat voorbereiding. Je leert gebaren en tekst, zoals ze in het verhalenboek staan. In het verhaal van Pinksteren ligt de nadruk op het begrijpen van mekaar. Het begint dan ook met ‘de toren van Babel’. Met de blokken spelen was lang geleden en dus was enige oefening nodig, zeker om de toren op het juiste moment te laten omvallen. Het doet altijd deugd om naar een Godly Play verhaal te mogen luisteren maar evenzeer om het te mogen vertellen. Je voelde de aanwezigheid van de Geest.
Dat was zeker ook zo tijdens de zeer mooie, biddende en zingende Pinksterwake zaterdagavond in de kerk van de Goede Bijstand, waarin Ellen en Tijmen voorgingen. Het Licht van Pinksteren stond centraal. Aan ons om het verder te dragen!
Op Pinkstermaandag ga ik al enkele jaren mee op bedevaart naar Jezus Eik vanuit Stokkel. Maar dit keer was het anders en ging het ’s morgens richting vicariaat. Daar stond de hele dag in het teken van Godly Play voor vertellers en vertelsters uit het hele land. Luisteren naar nieuwe verhalen, een workshop rond ‘stilte’ meemaken, genieten van het samen picknicken en zoveel meer.

Het was een dag van ontmoeting over de grenzen van taal heen.

Een echt Pinkstergebeuren!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Stolat

Stolat is het lied dat de Polen zingen bij een verjaardag. Men zong het in mei 1985 op de Grote Markt van Mechelen voor de jarige paus Johannes-Paulus II bij zijn vijfdaags bezoek aan België. Het betekent letterlijk 100 jaar (sto = honderd en lat = lat) en wenst een persoon een lang leven toe. Honderd jaar worden, het is aan weinigen gegeven. Psalm 90 zegt “Zeventig jaar duren onze dagen, of tachtig als wij sterk zijn. Het beste daarvan is moeite en leed, het gaat snel voorbij en wij vliegen heen.” Intussen zijn we zovelen eeuwen verder en mensen worden gemiddeld steeds ouder. Er komen ook meer en meer honderdjarigen. In Woonzorgcentrum Clos Bizet in Anderlecht, waar ik maandelijks de eucharistie voorga, waren er afgelopen maand drie honderdjarigen die men vierde. Er was een groot feest opgezet en de burgemeester en de schepen van Bevolking waren present men een speech, bloemen en bubbels. Eén van de drie werd net honderd op de dag van dit feest. Zij kreeg een gesigneerde foto van ons koningspaar. Wat we opviel was dat de jubilarissen nog steeds goed bij de pinken waren en hun commentaar gaven aan wie het wilde horen. Vreugde en blijdschap bij de familie en alle aanwezige bewoners om zo’n rijke levens. Meer dan terecht. Maar de meesten van ons zullen deze gezegende leeftijd nooit bereiken. Het moet al behoorlijk meezitten op ons levensparcours om zover te geraken. Maar dat moet ons niet beletten om het leven te omarmen, op welke leeftijd of verjaardag ook. Ikzelf ervaar het leven als een groot cadeau waar ik zeer dankbaar om ben. Reden te over om af en toe eens stil te staan, te danken en te vieren. Ik denk dat Hij glimlachend toekijkt en zegt “Het is goed"...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Jong geleerd

In Neerpede dicht, bij de vijvers, is er een speelplein met enkele objecten voor de kinderen om mee te spelen. En zo zag ik de kindertjes spelen met het tankstation. Een plezier om te zien hoe die kinderen dat zo serieus nemen, en toch is het maar een spel. Toch, “jong geleerd is oud gedaan”, zegt het spreekwoord. Je vind op YouTube soms filmpjes van kinderen die de eucharistie nabootsen, in alle ernst.
Ook onze nieuwe Paus Leo heeft zo als kind reeds de mis opgedragen thuis, en volgens zijn broer was die daar zeer serieus. En zie, hij doet het nog steeds. Daarom, kinderen de gelegenheid geven om te spelen en aldus te leren, is een daad van grote waarde voor de toekomst. Deelnemen aan Godly Play of misdienaar zijn in de viering zijn daarom belangrijke activiteiten voor kinderen binnen de kerk .

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Grensgebied

Ik woon aan de rand van Anderlecht, dichtbij Sint-Pieters-Leeuw. De spoorweg en de Ring van Brussel scheiden me van de rest van Anderlecht en Brussel. Binnen de halve kilometer weg van de stad, stap ik al in het groen. Eén van mijn uitvalswegen, op weg naar mijn groenten- en fruitleverancier komt langs deze prachtige weide. Een duidelijk en praktisch voorbeeld van ‘Maai mei niet’. De boterbloemen konden hun gangen gaan en zorgen voor een schitterend beeld in de lentezon. De natuur krijgt hier nog vrij spel met een beschermd gebied achter de struiken en bomen. Aan de einder zie je al de getuigen van menselijke activiteit: hoogspanningslijnen en de elektriciteitscentrale van Engie in de bocht van Drogenbos. Je kan er niet naast kijken als je er met de wagen passeert. ’s Avonds verlicht met allerlei motieven, overdag soms een schoorsteen die witte wolken produceert. Je weet zo of er al dan niet wind staat. Een grensgebied, een contrast tussen een dorp en de stad, tussen natuur en industrie, tussen rust en drukte. In zo’n gebied raken de uitersten vaak mekaar, het is hier niet anders. En toch zijn beiden nodig. Je hebt geen idee wat je allemaal niet meer zou kunnen zonder elektriciteit (zoals dit cursiefje lezen bijvoorbeeld). Maar de stilte van dit natuurgebied geeft ook de zo nodige rust in onze jachtige wereld. Als christen leven we ook in een grensgebied, een spanningsveld. Met onze voeten gegrond en met ons hoofd naar boven gericht. ‘We leven in de wereld, maar zijn niet van de wereld’ schrijft Paulus ergens. Aan ons om niet te vluchten uit dat grensgebied, want daar gebeurt het leven…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hierheen adem

Gisteren was het Hemelvaart. De veertigste dag na Pasen. Stilaan loopt de Paastijd af. Op weg zijn we naar de vijftigste dag, Pentecostè, Pinksteren. We zien uit naar Gods Geest, Zijn adem in ons. In deze dagen willen we dan ook bidden om die adem. ‘Hierheen adem!’, dicht Huub Oosterhuis waarbij hij de aloude woorden van het Veni Sancte Spiritus nieuw en fris leven inblaast. Oosterhuis’ gebed om de Geest kan je telkens opnieuw lezen en bemediteren. En je kan ze zingen op nieuwe toon, zoals ook Karsu en Typhoon enkele jaren terug deden. Je kan het hier beluisteren en je vindt hier onderaan de tekst van Oosterhuis. Laten we samen bidden om de komst van die Geest, en wel op zaterdagavond 7 juni a.s. om 19 u. in de kerk van de Goede Bijstand in het centrum van Brussel waar we met de Paulusgemeenschappen een Pinksterwake houden en samen willen roepen: ‘hierheen adem!’. Kom God met Uw levensadem! Wij en de wereld hebben het zo erg nodig. De hertaling van het Veni Sancte Spiritus door Oosterhuis zal er ook die avond weerklinken.

Hierheen, Adem, steek mij aan,
stuur mij uit jouw verste verte
golven licht.

Welkom armeluisvader
welkom opperschenker
welkom hartenjager.

Beste tranendroger
lieve zielsbewoner
mijn vriend mijn schaduw.

Even rusten
voor tobbers en zwoegers,
voor krampachtigen een verademing, ben je.

Onmogelijk mooi licht,
overstroom de afgrond
van mijn hart, jou zo vertrouwd.

God ben jij, zonder jou
is alles nacht en ontij,
wreedheid, schuld,

maar jij maakt schoon.
Verflenst mijn bloem, geef water
zalf mijn wonden.

Stijf sta ik, toegang verboden,
ijzig – ontdooi mij, koester mij.
Vreemd ga ik, zoek mij.

Ik zeg ja jij, doe nee.
Vergeld mijn twijfel met vriendschap
zeven maal duizend maal.

Niets ben ik zonder jou.
Dood wil ik naar jou toe.
Dan zal ik lachen.

Vrij naar Pinkstersequens ‘Veni Sancte Spiritus’ door Huub Oosterhuis

Pastor Gino.

Zachte overvloed

Als ik dit schrijf zitten we al weken in een periode van droogte en men verwijst al naar de uitzonderlijk droge zomer van 1976. Dat terwijl er in andere streken van de wereld watersnood is en overstromingen zijn. Het valt niet langer te ontkennen dat ons klimaat danig verstoord is. Dit beeld dat ik vandaag beschrijf is geen foto na één of andere hagelbui, neen maar het leek er wel wat op. Het was zachter, veel minder agressief dan een dikke hagelbol. Deze pluisjes dreven gracieus door de lucht, gedragen door een zacht briesje om ten slotte gewoon op de stoep terecht te komen. Ze waren met velen en vormden een mooi tapijtje. Ik stopte met de fiets en keek er met verwondering naar. Daarna ging mijn blik naar boven en zag ik de populieren die in grote getale hun zaadjes loslieten. Daarnet nog veilig verbonden met de takken en nu vrij in de lucht, nog niet wetend waar hun tocht zou eindigen. Voor de meesten zal dat niet in vruchtbare grond zijn maar op beton en asfalt of zelfs de roosters van de goot. Het verhindert de boom niet om in overvloed zaad aan te maken. De natuur rekent niet maar groeit en bloeit en geeft in overvloed. Het deed me denken aan de parabel van de zaaier die Jezus vertelt. De zaaier zaait uitbundig en veel zaad valt op onvruchtbare plekken, maar dat weerhoudt hem niet om te blijven zaaien. Laten ook wij ruimschoots blijven zaaien met goedheid, liefde en vrede. Ergens zal al zeker iets ontkiemen…

Pastor Guido

@ Guido Vandeperre

Vredesdrankje

Sinds een paar maanden neem ik deel aan het platform voor de religies dat de gemeente Anderlecht recent heeft opgestart. Het is een gelegenheid om leiders van andere geloofsgemeenschappen te ontmoeten en een band te maken onder de religies en zo de vrede stimuleren in de maatschappij.
Woensdag 21 mei was een vernissage van een muurschildering “Fresque pour la Paix” (fresco voor de vrede) in de school Bracops (Processiestraat 78). Jongeren van het vierde jaar middelbaar hebben aan dit project gewerkt door in verschillende beelden hun droom van vrede uit te drukken. De meer klassieke als een geweer met een bloem in de loop, of een bom die als bloempot wordt uitgebeeld, maar ook enkele originele. De foto die ik hier meegeef is dat van « Potion de la Paix » (Vredesdrankje), een flesje waarin een kleine kalme en harmonieuze wereld wordt afgebeeld. Een mooie gedachte dat als we dit drinken we wat van die kalmte en harmonie mogen genieten…. Voor ons dit de rol van het gebed.
Bovenaan zie je een ander beeld, dat van “Peace-man”, namelijk een Pac-man dat symbolen van geweld opeet en bloemen achterlaat. Ook dit is een mooie gedachte omdat het onze rol als christenen ook uitbeeld, al zijn het grote deel van de leerlingen daar van Islamietische achtergrond.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Vleugels

Vorige week zaterdag mocht ik het huwelijk inzegenen van Maryline en Filip en dat in de kerk van Bonheiden. Een prachtig, ruim kerkgebouw toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw. Het baadde in het sterke licht van een schitterende lentedag. Naast de gebruikelijke beelden en meubilair trof me een kunstwerk dat boven de middengang was opgehangen. Ik vroeg de plaatselijke collega wat om uitleg en hij verwees me naar een plaatje aan één van de pilaren. Het kunstwerk heet ‘Twee-eenheid’ en is gemaakt door Geert Janssens in opdracht van de werkgroep ‘100 jaar kerk’. Men wilde een modern kunstwerk toevoegen aan het bestaande rijke kunstpatrimonium om aan te geven dat geloven niet alleen iets van het verleden is. ‘Onze kerk is niet enkel een schatkamer van de verbeeldingskracht van onze voorouders. Ook voor de gelovige verbeelding van mensen van vandaag willen we ruimte maken in onze kerk’. Ook de titel werd verder toegelicht: ‘We kunnen heel wat en tegelijk zijn we erg beperkt als we enkel op onszelf rekenen… Onze talenten maken dat we één vleugel hebben maar dat is te weinig om te kunnen vliegen! Daarom stellen we ons open voor Gods kracht… die ervoor zorgt dat we een tweede vleugel krijgen om boven onszelf uit te groeien. Gods kracht is voor ons mensen aanwijsbaar in mensen die ons helpen… die ons vleugels geven! De één kan niet zonder de ander’. Een bijkomend citaat van een beeldhouwster op het bordje, omvat het kernachtig: ‘Wij mensen zijn als engelen met elk slechts één vleugel. We kunnen enkel vliegen als we elkaar omarmen’. Het paste perfect bij Maryline en Filip die hun JA-woord aan mekaar gaven, omringd door hun familie en vrienden in een volle kerk. Nu slaan ze hun vleugels wijd uit. Dat ze hen ver en lang mogen dragen onder Gods zegen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een (niet zo) stoere jongen

Het zijn gouden tijden voor melomanen. Dezer dagen kunnen ze smullen van de halve finale van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano. En voor wie het graag wat luchtiger houdt, is er natuurlijk ook het Eurovisiesongfestival: twee halve finales en de finale zaterdag. Ik durf eerlijk te bekennen dat ik ook het spektakel van dat laatste wel kan smaken, ondanks het soms magere gehalte van de liedjes en de niet altijd even goede zangkwaliteiten. Dit jaar is het echter niet zo spannend, want iedereen weet toch dat Zweden de hoofdprijs zal wegkapen met hun uitnodiging om met z’n allen naar de sauna te trekken. Toch was er in de eerste halve finale een lied dat mij echt wel ontroerde, met name dat van Italië, een land dat meestal garant staat voor muzikale kwaliteit. Je kan het hier bekijken en beluisteren. Het is de Toscaanse Lucio Corsi die het liedje ‘Volevo Essere un Duro’ brengt, waarin hij zingt hoe hij lange tijd een stoere jongen wou zijn, iemand die succesvol is en waar iedereen naar opkijkt. Maar hij is niets van dit alles. En hij eindigt met te zeggen: ‘Ik wou een harde jongen zijn, maar ik ben een niemand. Ik ben slechts Lucio’. Zijn liedje doet mij denken aan een boek van theoloog Alain Verheij met als titel ‘Ode aan de verliezer’. Daarin toont hij aan dat het in de Bijbel steeds de verliezers zijn die uiteindelijk de helden worden. Denk maar aan Kaïn en Abel. De eerste is sterk, succesvol, zelfredzaam en assertief. De tweede weet zich helemaal niet te redden. En toch maken de Bijbelschrijvers juist van hem, en van de Abels die na hem komen, een held. Zo verkeert het ook met Jezus: een verschoppeling die juist door God tot held verheven wordt. Zo kiest God steeds weer opnieuw partij voor de ‘losers’. Al deze Bijbelverhalen sporen ons aan om oog te hebben voor het kwetsbare, zowel in de wereld, in anderen als in onszelf. Zo doet ook Lucio Corsi in zijn lied. Trouwens een interessant weetje: normaal is het de winnaar van het San Remo festival die naar het Eurovisiesongfestival mag gaan. Maar dit jaar bedankte winnaar Olly voor de eer. En zo mocht de tweede, de verliezer dus eigenlijk, naar Basel trekken: Lucio Corsi. De Bijbelse logica in praktijk gezet. Nu nog scoren, Lucio, en de hitte van de Zweedse sauna trachten te overwinnen.

Pastor Gino

Nieuw leven

Misschien mag enige zin voor traditie wel bij het begin van deze blogtekst.
Elk seizoen heeft zijn charme maar de lente (ook al lijkt ze soms op een zomer) heeft toch iets speciaals. Je kan er niet meer naast kijken: in de natuur is alles tot bloei gekomen. Daarom vind ik dit zo’n mooi seizoen om te wandelen. Op een (traditionele) wandeling langs de Woluwe zag ik moedereend met een stuk of zes kuikentjes. Nieuw leven: het blijft iets wonderlijks!
Ik weet niet of u de autobiografie ‘Hoop’ van paus Franciscus al gelezen hebt. Zo niet, dan kan ik alleen maar zeggen: ‘Het is een aanrader!’
Hij citeer Gustav Mahler over traditie: ‘Traditie is niet het aanbidden van as, maar het doorgeven van vuur.’ Moge dat zijn wat we samen mogen doen in de Kerk: het vuur van het geloof doorgeven, zorgen voor nieuw leven.’

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Kerk in de steigers

Af en toe kom ik nog eens in mijn geboortedorp Alsemberg. De kerk op de heuvel kan je al van ver zien. Twee trappen brengen je bij het kerkgebouw: een grote trap van zo’n 65 treden aan de zijingang en deze kleinere aan de hoofdingang. Het leverde de Alsembergenaren de weinig fraaie spotnaam van ‘trappenschijters’ op. Ooit volgde een Amerikaanse autobestuurder zijn GPS en reed zich klem op de trappen. In mijn jeugd kende ik de trappen op mijn duimpje en vaak renden we met vrienden om ter snelst naar boven. Nu viel de kerk op door iets anders: ze staat in de steigers voor een grondige restauratie. De vorige restauratie dateert van zo’n 45 jaar geleden. Een kerkgebouw in de steigers, dat gebeurt wel meer met kerken die al een paar eeuwen op hun conto hebben, je zou voor minder een opknapbeurt nodig hebben. Maar ook de Kerk als gemeenschap moet wel eens in de steigers komen te staan. Een geloofsgemeenschap groeit, evolueert en heeft wijze herders nodig om ze doorheen de golven en ook stormen van de tijd te loodsen. Maar elke christen is mee verantwoordelijk voor het huidige gezicht van de Kerk. Paus Franciscus ging ons voor in het synodaal proces. Hij wilde van hoog tot laag iedereen de kans geven om uit te wisselen over die Kerk en hoe elkeen zich daar al dan niet in thuis voelt. Zoals men bij een fysieke restauratie kijkt welke elementen men kan behouden en welke men beter vernieuwt, is het ook zo als geloofsgemeenschap nodig te onderscheiden wat de kern is van ons geloof en Jezus’ boodschap en waar we dingen anders kunnen invullen vandaag en in de toekomst. Dus geen nood als naast het kerkgebouw ook de gemeenschap eens in de steigers staat. Ze komt er ongetwijfeld mooier uit.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Met open handen

Bij een oude schoolvriend vond ik laatst dit schilderij in de hal van hun huis. Een erfenis van de ouders van zijn vrouw. Een mooi verzorgd schilderij, met een mooi contemplatief beeld, de moeder die zorgt voor het kind dat wil zorgen voor het jong katje. Het geeft goed weer hoe het huwelijk van mijn vriend is, een zorgzame thuis voor iedereen.
Terwijl ik dit schrijf wordt de nieuwe Paus verkozen in Rome. We kijken uit naar de nieuwe Paus, zoals dat kindje naar het katje kijkt. Met liefde zullen we de Paus in ons midden opnemen en hem alle kansen geven die nodig zijn om zijn pontificaat te volbrengen. Als Katholieken hebben we een spontane liefde voor en gehoorzaamheid aan onze oversten, met als hoogste persoon de Paus. Andersgelovigen begrijpen dat niet altijd. Deze liefde en gehoorzaamheid zijn echter een weerspiegeling van onze liefde voor en gehoorzaamheid aan God. Als we dat niet kunnen beleven hier op aarde moeten we ons afvragen of onze liefde en gehoorzaamheid tot God wel echt is.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Laatstejaarsstudenten bezoeken de basiliek van Koekelberg

Het wordt een traditie dat de laatstejaarsstudenten van Atheneum Unesco uit Koekelberg jaarlijks enkele gebedshuizen bezoeken samen met hun leerkrachten godsdienst en zedenleer. Zo mocht ik op 5 mei hen onthalen in de basiliek van Koekelberg.
Het bezoek begon achteraan in de basiliek waar ik wat info gaf over de geschiedenis van de basiliek als vredesmoment om de slachtoffers te eren van de Eerste Wereldoorlog alsook over wat de basiliek vandaag betekent, als kerkgebouw, plaats van aanbidding, toeristische trekpleister, museum, concertzaal, theaterzaal, vergaderruimtes…
Vervolgens begaven wij ons naar het parochiaal gedeelte waar ik uitleg gaf over wat je in elke kerk ziet: het altaar, de ambo, het tabernakel, de paaskaars. Vervolgens konden de studenten vragen stellen. En deze kwamen er heel spontaan. Eerst over welke vieringen er allemaal doorgaan in de basiliek. Kan je hier trouwen? Gaan er ook dopen door? Ook geloofsvragen kwamen aan bod. Zijn drie ‘goddelijke personen’ niet een tegenspraak in een monotheïstische godsdienst? Zou de wereld niet beter af zijn met één religie? Ook werden vragen gesteld over het celibaat, het gezag in de kerk, de plaats van vrouwen in de Kerk en ook: wie wordt de nieuwe paus?
Ik was blij verrast met de interesse van de laatstejaarsstudenten. Geloof, religie en levensbeschouwing werden niet geminimaliseerd of in het belachelijke getrokken zoals soms wel eens gebeurt. En dat zo’n bezoek georganiseerd werd door een goed samenwerkend team van leraren ‘levensbeschouwing’ zet aan tot respect voor mekaars levensovertuiging en moedigt dialoog en ontmoeting aan als een wederzijdse verrijking. Na de basiliek gingen studenten en leerkrachten naar een Joodse synagoge en nadien naar het Huis van de Mens.

Pastor Johan Dobbelaere

Pastor Johan tussen de studenten van Unsesco-humaniora in de basiliek
 ©Johan Dobbelaere

Veerkracht

Onlangs bezocht ik voor het eerst ooit de Floralia Brussels in Groot-Bijgaarden. Sinds 22 jaar wordt het park rond het kasteel omgetoverd tot een kleurrijke pracht van lentebloemen, voornamelijk tulpen. Het 14 hectaren grote park vormt met zijn hoge bomen een heerlijk decor en dit nu onder een stralende lentezon. Er zijn ook een enkele serres waar een paar bloemdecoraties tentoongesteld stonden waaronder dit ‘Resilience’ ‘Veerkracht’. Het kadert in het thema van de Mayadagen rond de bijen. Een diepe spiraal die het kronkelend pad van de bijen verbeeldt op weg naar het stuifmeel. Het bijschrift vermeldde ook: ‘De spiraal staat niet alleen voor haar vlucht, maar ook voor de uitdagingen waar de bijen vandaag voor staan: verdwijnende bloemenvelden, verstoring van hun habitat en de wereld waarin overleven steeds moeilijker wordt. Deze installatie is een ode aan hun veerkracht en een stille oproep om zorgzamer met hun wereld om te gaan’. ‘Samen veerkrachtig’ was ook het thema van het gezinsweekend waaraan ik deelnam. Wat is er nodig om onze veerkracht niet te verliezen? Wat maakt dat we niet kopje onder gaan bij de veelheid van de dingen die op ons af komen? Als gelovigen kan de paastijd ons daarin helpen: dat leven sterker is dan alle dood, licht sterker dan alle duisternis omdat Christus ons die weg geopend heeft. Dat Hij onze veerkracht mag zijn op die weg.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Vrouwelijke aanwezigheid op het conclaaf

Paus Franciscus is afgelopen zaterdag begraven. Ik vond het een indrukwekkende en pakkende dienst, waarbij mij zelfs een zekere trots en dankbaarheid bekroop om tot die katholieke kerk te mogen behoren. Bovendien besef ik nu sinds zijn overlijden des te meer hoe vernieuwend en hoopvol paus Franciscus op vele vlakken was. Het is dan ook best wel spannend afwachten of zijn opvolger dezelfde weg in zal slaan en zo de erfenis van Franciscus zal voortzetten, en hopelijk zelfs nog wat verder durft gaan in het bij de tijd brengen van de kerk. Er staat de kardinalen die straks aan het conclaaf beginnen dan ook een zware taak te wachten, een taak die bepalend is voor hoe de kerk in de komende jaren een evangelisch en menselijk gelaat kan hebben. We kunnen in de komende dagen dan ook maar best bidden dat Gods Geest hen mag bijstaan en leiden om een waardige opvolger voor Franciscus te vinden. En hoe kunnen we dit beter doen dan met de woorden van het aloude Gregoriaanse lied ‘Veni Creator Spiritus’, trouwens het lied waarmee het conclaaf ook telkens weer opnieuw begint, ook komende woensdag. Hieronder kan je het beluisteren zoals het klonk bij de aanvang van het vorige conclaaf In 2013. Huub Oosterhuis schreef er ooit een vrije vertaling van onder de titel ‘Hierheen, Vrouwe Ademtocht’. Hij maakte zo een verbinding met het Hebreeuwse woord ‘ruach’, wat ‘geest ‘en ‘adem’ betekent en dat vrouwelijk is. Op die manier kunnen we dan toch nog rekenen op een vrouwelijke aanwezigheid straks in de Sixtijnse Kapel.

Hierheen Vrouwe Ademtocht
waar de trouwe zielen zijn
die geheel de Uwe zijn.
Dat wij nieuw geschapen worden
dat wij open velden zijn
voor de dauw van uw genade.

Paraclete, Troosteres
ons gegeven in Gods naam
van omhoog, een vonkenval
van nieuw leven, gloed van vlammen.
Als de wanhoop in ons woedt
zalven ons uw zachte handen.

Zevenmaal, staat zwart op wit,
heeft de Vader U beloofd,
zoete hand op doodmoe hoofd.
Alle dagen van de weken
onzer jaren, zevenmaal
klinkt Gij op uit onze kelen.

Koud mijn lende, zaai uw licht –
hartstocht, wek mijn hartstocht weer.
Vijand dwingt mijn lichaam neer.
Jij alleen kunt hem verjagen,
jij alleen mijn leidsvrouw zijn.
Jij ontvoert ons uit het kwade.

Nooit heb ik mijn God gezien
niet de vader niet de zoon.
Gij die beider geestkracht zijt,
doe mij in hun liefde wonen.
Dank dat Gij mij hebt bezocht,
Paraclete, Ademtocht.

Pastor Gino

Samenspelen

Om de vijf jaar is er een bijeenkomst van de Foucauldfamilie. Dat zijn alle mensen die zich inspireren aan broeder Charles de Foucauld: fraterniteiten van leken, van priesters, van zusters en broeders die in de geest van broeder Charles door het leven willen gaan. Telkens weer een blij weerzien van vrienden uit Vlaanderen en Brussel. De dag ging door in de school ’t Vlot in Lichtervelde. Een mooie locatie met een oude en vrij recente vleugel omgeven door een paar speelplaatsen. Op één van deze speelplaatsen hing deze plaat aan de muur. Twee reeksen aanbevelingen om te leren omgaan met conflicten en ruzies. Wat een plek van ontspanning is, wordt soms ook een plaats van spanningen en ruzies die hoog kunnen oplopen. Deze platen willen kinderen helpen om daar op een constructieve manier uit te komen of net te voorkomen dat het helemaal escaleert. Bij elke vinger van de hand staan vraagjes om onder woorden te brengen wat er gebeurde en wat elke partij daarbij voelde. Daarmee leert een kind ook zich in te leven in de wereld van de ander. En wat een of andere daad bij de ander teweeg brengt. Met als slot de belangrijke vraag: ‘hoe wil je dit oplossen’. Naast het onder woorden brengen dus ook leren nadenken hoe men ruzies of meningsverschillen kan oplossen. Het is een heel leerproces als kind, als mens om dat onder de knie te krijgen. Gelukkig deze kinderen die dit hier al kunnen oefenen. Als ik kijk naar de grote mensenwereld zouden heel wat volwassenen hier terug naar school moeten komen en oefenen. Het is nooit te laat om zich nieuwe houdingen eigen te maken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Nieuw leven

Vele mensen vinden de lente het mooiste van de vier seizoenen en ik kan ze begrijpen. Het nieuwe leven breekt door, vele voorjaarsbloemen sieren de tuinen en de bermen en het groen aan de bomen is nog frisgroen. Een breed palet aan kleuren ontvouwt zich voor onze ogen. Er is meer licht en het wordt warmer. Het geeft ons vreugde, maakt ons blij omdat we het grauwe en het kille van de winter achter ons kunnen laten en gaan verlangen naar de zomer. Net in dit seizoen vieren we het Paasfeest. Door Christus’ verrijzenis heeft de dood niet langer het laatste woord. Het leven dat God geeft is sterker dan alle dood. Wat we uitvieren, wat we geloven zien we elk jaar weer voor onze ogen werkelijkheid worden. Het wordt nog versterkt en bevestigd door de natuur. Wat onzichtbaar en schijnbaar dood in de aarde zat, komt weer tot leven en verschijnt aan de oppervlakte. Stromen van leven komen weer op gang en breken uit. Vanwaar die kracht, dat leven? Vanuit de wetenschappen kan ik het wel uitleggen maar dat is maar een deel van het gebeuren. Er is ook de verwondering dat dit zich elk jaar weer opnieuw herhaalt. Mgr. Lode Van Hecke zei in zijn vastenconferentie rond verrijzenis dat we er alleen in beelden kunnen over spreken. Voor mij is het nieuwe en het mooie van het lenteleven één van de sterkste beelden…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zoenzone

Toen ik dit verkeersbord zag in het Pajottenland begreep ik het eerst niet goed. Ik dacht, “amai, de kinderen hier zoenen er nogal op los, en daarom moeten ze er een tijdslimiet op zetten”. Pas later begreep ik dat het ging om wat ze in het Engels noemen “kiss en ride”, de ouders die hun kind nog even zoenen bij het afzetten aan de school en dan doorrijden.
Na de aanslag op Zaventem en in de metro was er een spontane beweging onder de Brusselaars om een teken van liefde te geven te midden van al die terreuraanslagen. Ze droegen een bordje met de woorden “Gratis omhelzing”. Het doet deugd om de liefde voor de ander te tonen in kleine gestes. Jezus heeft het zelfs op het kruis nog gedaan met de woorden « nog vandaag zal je met mij in het paradijs zijn”. Laten we aandacht blijven houden voor die kleine tekenen van liefde onder elkaar.

Pastor Peter  

© Peter Baekelmans

Voetwassing

Zoals elke woensdagnamiddag was er gisteren ontmoetingscafé, zoals gewoonlijk. En toch was het niet helemaal zoals anders. We begonnen met een gebedsmoment in de kerk naar aanleiding van het overlijden van paus Franciscus. Pastor Tijmen had dit voorbereid met teksten door de paus geschreven, met een evangelietekst en muziek die de paus nauw aan het hart lagen. Ieder die wilde, kon ook verwoorden wat hij of zij wilde zeggen bij dit overlijden. We besloten dit gebedsmoment bij het beeld van Maria: een kaarsje branden en een Weesgegroet bidden, aansluitend bij de devotie die de paus had voor Maria.
Een beeld van de paus dat mij zal bijblijven is de voetwassing in de gevangenis. Het beeld getuigt van dienstbaarheid naar Jezus’ voorbeeld. In elke viering van Witte Donderdag is de voetwassing een aangrijpend moment voor mij. Zeker de keren dat ik bij degenen was van wie een voet gewassen werd. Dan kon ik mij volledig terugvinden in de eerste reactie van Petrus. De voeten laten wassen vraagt eenvoud, durven bekennen dat je klein bent.
Bij het begin van de paasvakantie bracht ik in Museum M in Leuven een bezoek aan de vaste collectie. De triptiek met de Calvarie van Michiel Coxie werd tijdelijk geopend. Anders zie je alleen de Annunciatie op de buitenluiken. Maar er was ook een ander kunstwerk dat me raakte: het albasten Sint-Annaretabel uit 1610 van Robert II de Nole. Opmerkelijk was dat na de scènes van geboorte van Jezus, bezoek van de drie Wijzen en de vlucht naar Egypte onmiddellijk de scène van de voetwassing volgde. Aanvankelijk verwonderde mij dit. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat heel Jezus’ (openbaar) leven kan worden samengevat in het gebaar van de voetwassing: dienaar zijn om Gods Rijk mogelijk te maken.
God, geef ons de kracht om in het voetspoor van uw Zoon te gaan!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Rust in vrede dierbare paus Franciscus

Pasen 2025. Een zeer bijzonder Pasen. Nadat wij allen stemmig een inspirerende Goede Week hebben gevierd - met als hoogtepunt onze gezamenlijke Paaswake - is paus Franciscus van ons heengegaan op Paasmaandag. Onverwachts? Wellicht niet helemaal. Toen ik zondagmiddag traditiegetrouw naar het Urbi et Orbi keek, schrok ik ervan hoe kwetsbaar en zwak de paus oogde. Het baarde mij zorgen, maar ik kon nog niet vermoeden dat het hem al de volgende dag gegeven was het aardse leven te mogen verlaten.
Franciscus was een zeer bijzonder man. Er valt vanuit verschillende perspectieven zoveel te vertellen. Enerzijds over hem als persoon. Anderzijds over zijn pontificaat. De ene persoon zal vast bepaalde warme of inspirerende herinneringen koesteren aan zijn nederige menselijkheid en het centraal stellen van barmhartigheid in alle contouren van kerk en samenleving. De andere persoon zal wat kritischer staan tegenover zijn conservatievere opvattingen en zijn autoritaire trekjes. Of wellicht gaan deze twee houdingen wel samen…
Ik zal deze blog kunnen aangrijpen om uitgebreid op Franciscus te reflecteren, maar ik maak even pas op de plaats. Beneden vindt u een helder in memoriam van de paus. Aan de hand daarvan kunt u rustig nog even nagaan wat deze paus allemaal wel – of niet – heeft weten te betekenen voor onze kerk en samenleving. Een mooi overzicht.
Sta mij tot slot toch toe in een paar woorden Franciscus te typeren: een authentiek kerkleider die op geheel eigen wijze een einde maakte aan de onevangelische mystificatie en autoreferentialisme dat de Kerk te lang in generalis heeft weten te doorspekken en middels zijn stijl en handelingen – zowel wetgevend als pastoraal - haar een stap dichterbij heeft weten te brengen tot de Kerk zoals Vaticanum II voor ogen zag: God fundamenteel op weg met ons mensen en de Kerk als Volk van God reeds zoekend op weg met God.

Dankuwel Paus Franciscus. Wees omarmd in de vaderlijke armen van God de barmhartige Moeder.

Pastor Tijmen

Goede Vrijdag

Op deze Goede Vrijdag staat het kruis centraal. Het kruis, we zijn er zo mee vertrouwd. Maar als we dit symbool echt tot ons laten doordringen, dan moeten we toegeven dat het al bij al toch wel heel vreemd is. Hoe kan zo’n symbool, teken van zinloos geweld, voor ons, christenen, juist het oersymbool zijn dat we zelfs in onze huiskamers ophangen? Is het niet contradictorisch dat wat spontaan onze afkeer oproept juist datgene is geworden waarop wij roemen? En dan de naam van deze dag: Goede Vrijdag. Hoe kan deze vrijdag, de dag waarop Christus de dood van een misdadiger stierf, plots een ‘goede’ vrijdag worden? En toch blijven wij beweren dat deze vrijdag echt goed is, en dat het kruis onze redding is.Misschien is het omdat het kruis het ultieme teken van Gods goedheid is. In de gekruisigde Jezus ontmoeten wij een zichzelf wegschenkende liefde. De gekruisigde is het toppunt van liefde. Groter dan dit kan liefde niet zijn. Maar de kracht van het kruis gaat nog verder. In het kruis ervaren we dat God dichter gekomen is dan ooit. Hij is mens geworden in Jezus,en Hij heeft dat gedaan tot in de uiterste consequenties, tot in het meest zinloze lijden. Hij is het echte mens-zijn niet uit de weg gegaan. In het kruis zien wij hoezeer God ons mensen nabij is gekomen. En dit biedt troost. Want er is geen lijden zo groot, of God is er reeds geweest. Geen enkel lijden kan ons scheiden van God. Zelfs in het ergste lijden is Hij ons nabij. Daarom mogen we zeggen dat deze dag, hoe vreselijk ze ook moge lijken, toch nog goed is; en dat het kruis, hoezeer het ons ook van slag brengt, toch nog onze redding is.Laten we vandaag dus opkijken naar het kruis en het hulde brengen vol dankbaarheid, want datgene wat voor de wereld als dwaasheid wordt gezien is voor ons Gods kracht en Gods wijsheid, om Paulus te parafraseren (1 Kor. 1, 18). Misschien kunnen we op deze Goede Vrijdag ook troost vinden in de woorden van het Lam Gods, en ons gebed richten tot Jezus die als een lam zichzelf wegschonk voor ons heil. Je kan het hier beluisteren in een bijzondere versie door Cantatorium van de Theatinerkirche vlakbij de Residenz in München, begeleid door de Duitse pianist Tim Allhoff.

Pastor Gino

Doorgang

Begin april ging ik samen met een paar Kleine zusters van Nazareth kijken naar een fototentoonstelling in de kerk van de Karmel op de Gulden Vlieslaan in Brussel. Kleine Broeder van het Evangelie, Giuliano Pallica, leidde ons zelf rond bij deze door hem gemaakte foto’s. Voor dit jubeljaar had hij gekozen voor het thema ‘Portes’ (Deuren). Een eerste deel geven deuren en poorten weer zonder dat er mensen aan te pas komen. In een volgend deel zagen we mensen bij de doorgangen, verderop kwamen religies ter sprake en op het einde komt ook de doorgang van de dood aan bod. Hier en daar hangen tekstfragmenten uit ‘La Divinia Commedia’ van Dante over de fictieve reis langs hel, vagevuur en hemel spelen. Ook dat zijn doorgangen naar iets nieuws. De uitleg van broeder Giulano gaf nog meer diepgang aan wat we zagen. In aanloop naar de Goede Week bleef mijn blik hangen bij de deze foto uit de basiliek van het H. Bloed in Brugge. Achter de open deur staat er een beeld van ‘Christus op de koude steen’ zoals dat genoemd wordt. Deze episode uit het lijdensverhaal vinden we nergens terug in de Bijbel maar gaat terug naar 14e eeuwse traktaten die het lijden van Christus centraal zetten. Dit beeld staat wat achterin een zijkapel en deze foto versterkt nog de verlatenheid van Christus na zijn veroordeling en geseling. Hoe ver kan een mens vernederd en gemarteld worden? Tot waar gaat de ontmenselijking van iemand? Ze gebeurde toen met Hem, ze gebeurt vandaag nog steeds in de wereld. In deze dagen gaan we met Hem tot aan het kruis, tot aan het graf. Op de derde dag veranderde alles, het licht van de Verrijzenis schitterde en nieuw leven brak door. Wat met de lijdenden vandaag? Zal voor hen ook het licht opgaan en opstanding hun deel zijn?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Red mij !

Al van kindsbeen af krijg ik kippenvel bij het zingen van het lied:

Loof nu Jerusalem, loof de Heer
Loof uw God o volk van Sion
Hosanna, Hosanna, de zoon van David

Toen werd het nog in het latijn gezongen. Ik had het al lang niet meer gehoord maar op Palmzondag kon ik het nog eens in zijn volle pracht horen tijdens de intrede met de nieuw gezegende palmtakken. Mooi !

Hoe ver mensen ook van de kerk afstaan, een palmtakje achter het kruis is één van de weinige tekenen waar ze aan vast houden. Het is een symbool van bescherming, van zorg, van heb mij lief. Hosanna betekent ook letterlijk 'Red mij!'
Het is ook een teken van geloof. Door de palmtak op het kruisbeeld aan te brengen achter de gekruisigde Jezus zeg je dat je gelooft dat Jezus verrezen is. Dat Hij diegene is waaraan je je vastklampt en zegt: 'Red mij, red mij, heb mij lief !'
Laten we deze week met Hem de weg gaan - ook al gaat het door lijden en pijn - laten we de weg ten leven gaan.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Opstaan

Vorige week schreef ik over een kunstwerk uit de tentoonstelling op de 32e verdieping in de Belfiustoren aan het Rogierplein. Vandaag blijf ik daar nog even hangen, hoog boven de stad. Naast de kunstwerken loont het immers ook de moeite om even naar buiten te kijken, het uitzicht is duizelingwekkend. Maar geen gevaar, het glas in de ramen is dik genoeg en een soort zonnewering verspert elke doorgang. Die laatste lijken wel tralies die verhinderen dat je naar buiten kan maar ook niet naar binnen. De drukte van het verkeer dringt zelfs niet tot hier door. Je lijkt wat afgesloten van de wereld daar beneden. Van die grijze stad die wemelt van kooplustigen rond City2 en de Nieuwstraat. Met haastige mensen onderweg naar ergens of nergens. Ze lijken op mieren die rusteloos in beweging blijven. Anderen geborgen in een portiek. Wat drijft hen allemaal? De horizon was grauw en grijs, zoals voor zovelen in onze stad. Gevangen in God weet wat. Hoe kijkt Hij naar deze stad en haar mensen? Niet vanop de zoveelste verdieping maar heel dichtbij. Hij wil zich mengen onder hen, onder ons. Ons los maken van alles wat ons onvrij maakt. Hij hoort nog steeds de jammerklachten van mensen. Horen wij ze ook? Dat kan niet vanuit een hoge toren, maar wel lopend langs de grijze, soms vuile straten. Mensen bij de hand nemen en laten opstaan, verrijzenis tegemoet…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Heb mij lief...

Als suggestie voor een vastenpuntje, kreeg ik het al een paar keer onder ogen, maar ik heb het steeds genegeerd: "Waarom eens niet eens op een weekdag de eucharistie bijwonen?" Vorige vrijdag dacht ik: waarom ook niet. Die dag was er een avondviering in de abdijkerk in Ninove, waar ik nu woon.

Het was wat vreemd om daar zoveel volk te zien, tot het mij duidelijk werd dat ook de vormelingen op die viering uitgenodigd waren. Het was kruisoplegging voor de vormelingen. Dat was mooi meegenomen. 

Het zonlicht speelde een spel door de ramen en de mooie abdijkerk was daardoor nog stemmiger. Mijn aandacht werd echter getrokken door wat u hier onder op de foto ziet. Het licht van Pasen is al op de achtergrond zichtbaar maar Goede Vrijdag is prominent aanwezig door de lijdende Jezus, alsof hij het uitschreeuwde "Mijn God, mijn God, waarom heb je mij verlaten?" Niets menselijk in het leven van Jezus was hem vreemd. "Hij heeft het bestaan van een mens op zich genomen" werd hier zo duidelijk zichtbaar aanwezig gebracht. Jezus was teveel mens voor farizeeërs en schriftgeleerden om au serieux te worden genomen. Daarom moest Hij sterven. Hij gebruikte geen goddelijke kracht om te ontkomen maar ging de weg die voor Hem weggelegd was, ook al was het onmenselijk afzien.

Dan nog... ondanks pijn en lijden klampt hij zich vast aan zijn Vader en vertrouwt hij op Zijn nabijheid. Hoe mooi wordt dit niet verwoord in het lied met de tekst van Huub Oosterhuis.

Dan nog, dan nog,
klamp ik mij, klamp ik mij,
vast aan jou of je wil of niet
op ongenade of genade
ik zal ' red mij, red mij ! ', roepen
of zoiets als heb mij lief...

Mogen ook wij, zoals Jezus mens blijven en de weg gaan die voor ons is weggelegd. Wetend dat ondanks alle pijn Hij er steeds zal zijn en dat Hij ons oneindig lief heeft.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Doorprik de manosfeer!

Afgelopen weekend heb ik de miniserie Adolescense op Netflix gekeken. Deze serie vertelt het verhaal van een dertienjarige jongen die verdacht wordt van het vermoorden van een tienermeisje. De serie gaat niet om wie de dader is, maar waarom een jongetje van dertien jaar dat zou doen. Het blijkt dat deze jongen sterk beïnvloed is door social media en daardoor in de manosfeer is beland: een online broedplaats vol misogynie en giftige mannelijkheid(toxic masculinity), waarvan incel, red/blue pills, 80/20-rule, alphas, betas, chads, Stacys, awalt en cuck tot het vocabulaire horen.

“Wat zijn dat nu voor belachelijke begrippen?”, hoor ik u denken. De serie laat zien dat juist onze verontwaardigde reactie zorgelijk is. Ja, het is weliswaar weerzinwekkende onzin, maar voor veel jonge tienerjongens is deze manier van denken/van coping een realiteit. Uit onderzoek blijkt dat door de invloed van de manosfeer steeds meer jonge mannen vrouwonvriendelijke ideeën krijgen en geweld tegenover vrouwen bagatelliseren of zelfs goedpraten. Er bestaat sinds juli 2023 niet voor niets een femicidewet.

Moeten wij dan nu deze giftige vocabulaire uit ons hoofd leren? En ons vervolgens laten overhoren door onze (klein)kinderen? In ieder geval is ons ongeloof en verontwaardiging onvoldoende. We zullen het alternatief – of beter gezegd de “ontologische waarheid” – van fundamentele gelijkwaardigheid tussen man en vrouw sterker en begrijpelijker moeten laten klinken. Zonder pretenties, maar met een vocabulaire dat niet vervreemdend, maar herkenbaar is voor de jeugd.

Adolescense spoort ons aan tot kritisch zelfonderzoek. Wat kan ik doen in mijn gezin, familie, omgeving? Doe ik het wel goed of besteed ik er wel voldoende aandacht aan? Wat doen wij als kerkgemeenschap om de absolute gelijkwaardigheid van Genesis 1, 27 te promoten? “God schiep de mens naar Zijn beeld, naar het beeld van God heeft Hij hem geschapen; mannelijk en vrouwelijk heeft hij hen geschapen.” Hoe kunnen wij dit begrijpelijk vertalen naar de context en referentiekaders van onze (klein)kinderen?

Pastor Tijmen

© Adolescense

In Jezus’ armen

Morgen is het weer zover. Dan houd ik mijn jaarlijkse bedevaart naar Aardenburg in Nederland om daar te gaan kijken en luisteren naar de Mattheüspassie. Neen, al mogen nog de grootste namen in Bozar of Flagey de Mattheüspassie brengen, mij zal je er niet vinden. Bachs grote passie wil ik enkel meemaken in een kerk, en dan ook nog zonder applaus. En dat gebeurt steevast elk jaar opnieuw in Nederland waar de Nederlandse Bachvereniging in de dagen voor Pasen rondtrekt om dit wonderbaarlijke werk ten gehore brengen. Vooral in Naarden wordt het meerdere dagen in de Goede Week gebracht, maar ook in andere steden, zoals in de Bachstad Aardenburg, vla bij Sluis. Het enige teken van appreciatie dat het publiek op het einde geeft is dat iedereen gaat staan. Iets anders past immers niet na de Passie. Zeker geen applaus alstublieft! Wie geen kaartje meer kan krijgen voor de uitvoeringen kan hier (https://www.bachvereniging.nl/nl/bwv/bwv-244) terecht voor de integrale versie en tal van achtergrondinformatie. Eén van de kortste aria’s uit de Mattheüspassie is nr 60 ‘Sehet, Jesus hat die Hand’. Je kan ze hier beluisteren. De toehoorder wordt opgeroepen om te verwijlen bij het moment dat de handen van Christus worden uitgespreid om aan de dwarsbalk van het kruis te worden genageld. Zelfs in dit moment is er troost. De betekenis die er in de Mattheüspassie aan gegeven wordt is dat Jezus zijn handen uitstrekt om ons vast te pakken, om ons te omarmen. Vreemd misschien voor ons, maar was het niet Augustinus die schreef: ‘Inter brachia Salvatoris mei & vivere & mori cupio’ (‘In de armen van mijn Verlosser, verlang ik zowel te leven als te sterven’)? En Bernardus van Clairvaux maakte het mee in een visioen dat de gekruisigde Christus van het kruis kwam om hem te omarmen. Francisco Ribalta maakte er omstreeks 1626 een prachtig schilderij van dat in het Prado te bewonderen is. De tekst van deze aria luidt als volgt:

Kijk, Jezus strekt z’n hand uit
om ons vast te pakken,
Kom ! – Waarheen? – in Jezus’ armen
zoek verlossing, aanvaard erbarmen,
zoek ! – Waar ? – in Jezus ‘armen.
Leef, sterf, rust hier
arme verlaten kuikentjes, gij,
Blijf ! – Waar ? – in Jezus' armen.

Het is een dialoog tussen de alt en het koor, waarbij de solist ons gelovigen uitnodigt om in de armen van Jezus te verwijlen als ‘verlaten kuikentjes’ (een beeld uit Mt. 23, 37) en er rust, veiligheid en geborgenheid te vinden. Toegegeven, de spiritualiteit van de teksten in de Mattheüspassie is niet altijd onmiddellijk meer de onze, maar de muziek tilt ons meestal uit boven het tekstuele heen. En toch vind ikzelf in de tekst van deze aria heel wat troost en bemoediging, en geeft het mij de kans om op een andere manier naar het kruis te kijken, niet op de eerste plaats als een gruwel, wat het natuurlijk wel is, maar bovenal als een enorme daad van liefde. Het is God zelf die ons doorheen Jezus wil omarmen en koesteren. Dit beseffen geeft me kracht om verder te gaan ondanks en tegen alle ellende en miserie in die we rondom ons zien. Ja, soms kan het deugd doen om jou gewoon eens te laten omarmen.

Pastor Gino

Het zoom-gebed

In ‘Corona-tijd’ nam ik een abonnement op ‘Zoom’ en zo konden enkele vergaderingen doorgaan via de computer. Ook de initiatiecatechese vormsel en communie gebeurde toen via zoom en zo leerde ik ook werken met PowerPoint-presentaties. We hadden toen ook ‘zoom-vieringen’ want we mochten niet samenkomen in de kerk. En ook al verminderde na corona de ‘zoom-vergadering bleef één zoom-bijeenkomst jaarlijks doorgaan in de pastorale eenheden Emmaüs en Kleopas van Brussel-West: een zoom-gebed in de vastentijd.
Zo kwamen wij ‘digitaal’ bijeen op donderdag 27 maart en sinds de Verrijzeniskerk en de Sint-Martinuskerk ook ‘Pauluskerken’ aan het worden zijn, werd het een activiteit (ook) van de Paulusgemeenschappen. Thema van deze bijeenkomst was ‘Pelgrims van hoop op weg naar Pasen. Er waren 13 deelnemers. Vooraf was er een ‘test-bijeenkomst’ om mij te verzekeren dat alles vlot zou verlopen. En inderdaad het werd een biddend digitaal gebeuren en deze keer zonder haperingen. Na een inleidende gedachte over de vasten werd er onder meer geluisterd naar wat hoop kan betekenen zoals de Tsjechische schrijver en politicus het destijds verwoorde.

Diep in onszelf dragen we hoop:
als dat niet het geval is, is er geen hoop.
Hoop is een kwaliteit van de ziel
en hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt.
Hoop is niet te voorspellen of vooruit te zien.
Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
voorbij de horizon verankerd.
Hoop in deze diepe krachtige betekenis
is niet het zelfde als vreugde omdat alles goed gaat
of bereidheid je in te zetten voor wat succes heeft.
Hoop is ergens voor werken omdat het goed is,
niet alleen omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde als optimisme
evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is ongeacht de afloop, het resultaat.

Zo’n digitaal gebedsmoment kan aanvullend zijn bij het fysiek samenkomen van mensen dat nog altijd de voorrang dient te behouden. En als je al heel der dagen achter uw computer zit en dan kan ik er inkomen dat je ‘r al eens tegen opziet om ’s avonds nog eens achter uw scherm te zitten om te bezinnen en te bidden. Zelf verkies ik ook liever een boek of een tijdschrift in handen te hebben dan digitaal te lezen. En zeker de digitale versie van Kerk &Leven vind ik daarenboven moeilijk en onhandig en is de noodzakelijke verhoogde abonnementsprijs zijn geld waart.

Johan Dobbelaere

© Pixabay

Hoofd in de wolken

Wie als eens naar het Noordstation wandelde vanop het Rogierplein kent zeker de grote Belfiustoren van de gelijknamige bank. Op de 32e verdieping is de Belfius Art Gallery waar jaarlijks een selectie van hun kunstbezit wordt tentoongesteld. Alleen al voor het machtige uitzicht zou je naar boven willen met de supersnelle lift. Tot 21 juni van dit jaar loopt er een nieuwe tentoonstelling onder de naam Art Pops. Het gaat van recent werk van opkomend talent tot gevestigde meesters uit de Belgische kunstgeschiedenis. Ook deze keer hangen er een paar mooie werken waaronder dit van Peter de Cupere: Fligt tot he future (Vlucht naar de toekomst). Via geur en wolken wil de kunstenaar je meenemen in zijn denkwereld. Deze installatie bestaat uit twee wolken waarin je als bezoeker twee mogelijke toekomsten kan verkennen. Je steekt je hoofd erin en bij de ene wolk ontdek je een idyllisch miniatuurlandschap met bomen en waterpartijen aangedreven door groene energie, een vredig dorpje en een stadje aan de horizon. De tweede wolk vormt een donker contrast. Je ziet een uitgestorven landschap, overwoekerd door industrie. Een verlaten dorp en een vervuilende stad staan voor verwaarlozing en verval. Het geheel is grauw en de geur is deze van vervuilde lucht. De kunstenaar laat ons nadenken over de toekomst. Welke kiezen we en wat is daar dan voor nodig? Het doet me denken aan Deuteronomium 30,19 waar Mozes het volk voor een keuze stelt: ‘ Ik laat jullie vandaag dus kiezen tussen leven en dood, tussen beloning en straf. De hemel en de aarde horen wat ik zeg: Kies voor het leven! Kies voor jullie toekomst, en voor de toekomst van je kinderen!’ Die oproep klinkt nog steeds. De Veertigdagentijd is een uitgelezen tijd om keuzes te maken. Om voor het leven te kiezen, een waardig leven voor elke mens…

Guido Vandeperre

© Guido Vandeperre

Een einde en een nieuw begin

Zondag 16 maart was een wat speciale dag. Met de kinderen van de catechese kwamen we om 9 uur samen in de kerk voor het laatste catechesemoment. Op 26 april volgt nog de communicantendag en dan staat zondag 4 mei voor de deur. Drie communicanten worden die dag gedoopt, vormheer Tony Frison zal de acht meisjes en jongens vormen en zij zullen voor het eerst de communie ontvangen.
Maar even terug naar 16 maart. Ik mocht het Godly Play verhaal over de cirkel van de eucharistie vertellen: de verschillende stappen in woord- en tafeldienst worden zo visueel uitgelegd.
Tijdens de vorige catechese had pastor Mariette het Godly Play verhaal over het doopsel verteld en werd de link gelegd tussen doopsel en vormsel. Zo kwamen de drie initiatiesacramenten aan bod.
Met de catechesebijeenkomst op 16 maart kwam er een einde aan de lokale catechese.
Vanaf september stappen we mee in het nieuwe catecheseproject van de Paulusgemeenschappen en zal de catechese gezamenlijk gebeuren in het centrum van Brussel. Een nieuw begin!
In mijn lange catecheseverhaal dat startte in september 1979 in de parochie van de heilige Familie in Woluwe heb ik al vaak een einde meegemaakt maar telkens volgde ook een nieuw begin.
En elk nieuw begin is een uitdaging! In de kracht van de Geest zal het wel lukken!

Pastor Chris

© Pixabay

Wortels

De wortels van een boom zie je niet gemakkelijk, en toch weten we dat ze er zijn want zonder deze zou de boom omvallen of sterven van dorst en honger. Zo hebben ook wij onze “roots” in de familie, in de geloofsgemeenschap, in het land en in de wereld, maar ook in de hemel…
Het vredessymbool dat in de jaren zeventig in trek was, een cirkel met erin een verticale lijn die in twee splits, komt uit de wereld van de religies waar een boom het leven voorstelt. Soms wordt die levensboom ook onderste boven getekend, wat kan betekenen dat we het leven vanuit de hemel verkrijgen.
Staan wij met onze voeten op de aarde of in de hemel? Waar halen wij onze energie en inzicht vandaan ? De vasten is een mooie tijd om hier over eens na te denken.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans