Kleine dingen

Geluk, tevredenheid, vreugde: het zit hem vaak in kleine dingen.

Zo mocht ik op de laatste zondag van januari mijn verjaardag vieren bij mijn nichtje/petekind en haar jong gezin. Zij en haar dochtertje van vier hadden een verjaardagcake gebakken, rijkelijk versierd met sterretjes en zo, uitgekozen door de vierjarige. Kaarsjes uitblazen hoorde er natuurlijk ook bij.
Zij had ook nog een mooie nieuwjaarsbrief om voor te lezen, bij wijze van spreken. Altijd een ontroerend moment, vooral omdat ik geen oma ben. Maar zoals ze zei: ‘Jij bent de meter van mijn mama, maar ook van mij.’ Zo eenvoudig kan het zijn.
Vorige was het zoals elke woensdag ‘ontmoetingscafé’ in de pastorie in Evere. Ik was gastvrouw van dienst. Samen kunnen genieten van een kopje koffie met een koekje en een gezellige babbel: het deed deugd en maakte een dag die grijs begonnen was, letterlijk en figuurlijk, weer goed.
U bent er van harte welkom!
In de ‘Week van de poëzie’ voeg ik er graag dit gedicht aan toe.

Geluk

Mensen kunnen over geluk

zoveel hoogdravende dingen zeggen.

Over wanneer je gelukkig bent

en wanneer je het niet bent.

Maar wanneer je niet meer voelt dat op 'n koude winterdag

'n lekkere warme kop soep

(of koffie)

ook al iets met geluk te maken heeft,

dan ben je naar mijn idee

het gevoel van geluk al een beetje kwijt.

Toon Hermans 

Uit: Het water is heerlijk, 1993.)

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Geen plek in de herberg

Alhoewel de Kersttijd met het hoogfeest van de Doop des Heren officieel is afgesloten, laat een aantal huishoudens de kerstboom of kerststal staan tot 2 februari. Dan vieren we Maria-Lichtmis zoals de Opdracht van Christus in de Tempel in de volksmond wordt genoemd. Een soort officieus einde van de Kersttijd.
Afgelopen maandagavond merkten we aan den lijve dat de kersttijd nog niet officieus gedaan was: er vond namelijk een ware post-kerstervaring plaats. De Bijbelgroep te St.-Jans-Molenbeek verzamelde zich getrouw aan het einde van de maand op de Karreveldlaan om 20u. Het was donker en koud, maar gelukkig straalde het warme licht uit de pastorie. Echter werd er na vele malen aanbellen niet opengedaan… Daar stonden we dan. Wat nu? Op straat gaat dat lastig… Het is aan de lezer om te oordelen of een kebabzaak een redelijk alternatief biedt.
Gelukkig toonde Marie-Paule zich als een gastvrije ’herbergier’. De Bijbelgroep mocht bij haar thuis plaatsvinden. Daar trokken wij dan naartoe. Enkelen met de wagen, de overigen te voet. Binnen was het knus en warm. In deze aangename sfeer konden we onze gedachten delen over de profeet Micha en de ‘hoop’. Het feit dat we zo dicht op elkaar zaten aan een ronde tafel gaf een andere dynamiek, die verbondenheid uitstraalde. Zo ziet u maar: de Bijbel kan heden ten dage nog steeds verbinding bieden op onverwachte momenten!

Pastor Tijmen

© Tijmen Schouws

Een simpel teken

Met de kerstvakantie was ik op bezoek bij mijn twee broers in Spanje. Met een van hen ben ik het pelgrimsoord CARAVACA gaan bezoeken. Daar is een mirakel gebeurd in het jaar 1231. Een missionaris was gevangen genomen door moslims. De koning van de moslims vroeg hem veel over zijn Christelijk geloof, en was vooral geïnteresseerd in de Eucharistie. Hij vroeg daarom aan de missionaris om de mis op te dragen in zijn aanwezigheid. Omdat de missionaris geen benodigdheden bij zich had, liet hij de nodige zaken overkomen. Toen de missionaris alles klaar aan het zetten was om de mis op te dragen, zag hij plots dat er geen kruisbeeld bij was. Hij ging daarom over naar de koning om te zeggen dat er geen kruis is, waarop de koning zei: “En is dat er geen?” Blijkbaar had er zich een kruis, gedragen door twee engelen, op het altaar gekomen. Dit kruis heeft geen niet een horizontale balk maar twee. De missionaris begon dan in dank de mis, en later bekeerde de koning zich samen met zijn hele hofhouding tot het Christelijk geloof.
Dit speciale kruis wordt sindsdien het “Kruis van Caravaca” genoemd. Later heeft men gezien dat dit hetzelfde kruis is dat aan de Patriarch Robert van Jeruzalem behoorde, de eerste bisschop van Jeruzalem na de eerste kruistocht van 1099. Als je nagaat hoeveel soorten van kruisbeelden er zijn in de wereld kan je zien hoe belangrijk dit op zich simpel teken is voor ons geloof sinds de vierde eeuw. Voor dat het teken van het kruis algemeen werd gebruikte men het beeld van de goede herder die een schaap op zijn schouders draagt. Dat beeld geeft goed weer waar het kruisbeeld voor staat, namelijk Christus die zijn leven geeft voor zijn vrienden.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Musical

Het was al een tijdje geleden dat ik nog eens een musical zag en nu kreeg ik weer de kans en nog wel heel dichtbij, in Vlezenbeek. Ik had van Erika en Danny, actief bij ons in kindernevendienst, plussers, pastorale ploeg en nog een paar andere activiteiten, vernomen dat hun dochter Annelies mee ging spelen in een musical. Vorige week was het zover. De musical heette 9to5 en is een productie die ooit op Broadway stond en in Nederland vertaald werd en hier nu gebracht werd door OnOffstagevzw. Een vzw die voor alle leeftijden een muzikaal aanbod heeft. U moet maar eens gaan kijken op hun website: www.onoffstagevzw.com. De muziek van Dolly Parton maakt deze musical tot een swingend geheel. En of het swingde. Het werd een boeiende en prachtige voorstelling met onverwachte plots, prachtige zang en prima acteer- en danswerk. En dat allemaal op slechts 5 km van bij mij. Ik heb er volop van genoten. En hoe knap dat jonge mensen, in dit tijdperk van internet en sociale media, weken repeteren om samen zo’n geslaagde voorstelling te brengen. Zomaar omdat ze graag zingen, dansen en iets creatiefs op poten willen zetten. Daar heb ik veel bewondering en respect voor. Met enige nostalgie dacht ik terug aan de scoutsfeesten waar we met de leiding zelf geschreven mini-opera’s brachten of het passiespel Barabbas van Michel De Gelderode opvoerden in de dorpskerk. Het vele malen repeteren en het toeleven naar de voorstelling schept een grote verbondenheid en een voldoening waar je lang van nageniet. Nu was ik alleen maar toeschouwer maar ik geniet nog na…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hunkeren naar licht

De feestdagen en de nieuwjaarsrecepties zijn nu stilaan achter de rug, en we zijn aanbeland in de gewone alledaagse tijd. Meestal heb ik het daar wat moeilijk mee. De periode na de feestdagen lijkt vaak eindeloos, er is weinig om naar uit te kijken, het is somber en grijs, en de lente lijkt nog veraf. De afgelopen dagen en weken hebben we meer dan genoeg van dit alles gehad. Het leek soms wel alsof de mist nooit zou optrekken. Januari en februari zijn vaak voor veel mensen wat deprimerende maanden. En van wat we de afgelopen dagen gehoord hebben ten gevolge van de presidentswissel in de Verenigde Staten word ik in ieder geval niet vrolijker. Integendeel. We hunkeren dezer dagen naar licht. Zowel figuurlijk als letterlijk. Iemand merkte echter onlangs op dat, ondanks het sombere weer, je toch reeds ziet dat de dagen langer worden, dat het ’s avonds al langer licht is. Ik heb het eens opgezocht, en inderdaad, blijkbaar is januari goed voor een verlenging van iets meer dan 1 uur, en voor februari geldt zelfs dat we mogen rekenen op een verlenging van anderhalf uur. Tegen eind februari dus twee uur en een half langer klaar dan met Nieuwjaar! Toch dus wel iets om ons wat aan op te trekken in deze donkere tijden. Maar misschien kunnen we ook wat hoop vinden in God, die toch met Kerstmis onder ons is komen wonen om onze duisternis te verlichten? En wie weet kunnen we ook elke dag opnieuw in deze donkere maanden wat licht zijn voor elkaar? Misschien kan één van de mooiste liederen van Oosterhuis ons ook wel inspireren. Zo verwoordt hij het prachtig in zijn ‘Lied aan het Licht’: ‘Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt’. Dat wij dieper zouden mogen schouwen en het Licht zouden mogen zien dat reeds daagt doorheen de duisternis.

Pastor Gino

Oude liefde

De weervrouw had het voorspeld: de sneeuw zou nog wel even kunnen blijven liggen. En of ze gelijk had. Het bleef dus kriebelen om nog eens naar de Oostkantons te trekken en afgelopen zondag was het zover. Eén van mijn oude liefdes uit mijn kindertijd is de slee. Vooraf had ik een slee kunnen lenen bij iemand en na vele jaren was het zover: ik zou nog eens gaan sleeën. Ovifat is bekend om zijn alpineski met 3 pistes maar ze hebben er ook een sledenpiste. Voor 5 € heb je uren sleeplezier maar ik startte op een naburige weide waar vele gezinnen met jonge kinderen naar beneden gleden. Na een paar afdalingen wilde ik toch die andere ‘aangelegde’ piste eens uitproberen. Ik moest toegeven, de piste was indrukwekkend. Heel wat volk, jong en oud die zich waagden aan een snelle afdaling, zittend of op de buik. Er waren er zelfs op een binnenband van een tractor, hoe meer ze ronddraaiden hoe meer plezier ze hadden. Na wat de kat uit de boom gekeken te hebben gleed ik ook het lange steile stuk af. Het werd een heel gezellige namiddag met af en toe een praatje met andere sleeliefhebbers. Maar ook genieten van de vreugde van de jonge lui die allerlei gekke manieren bedachten om naar beneden te glijden of van de ouders met jonge kinderen die hun schrik overwonnen in de veilige omarming van mama of papa. De vele jeugdherinneringen kwamen naar boven drijven en ik voelde weer het kind in mij dat volop genoot en dankbaar was voor zoveel schoonheid. Een dag later voelden sommige lichaamsdelen van deze minder jonge man pijnlijk aan. Maar ons mama zei dan vroeger altijd: ‘een goei feest is een geseling waard’. En of ze gelijk had, dit feestje wilde ik niet missen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In de donkerste dagen

Als ik zondag middag vanuit mijn zetel naar buiten keek beklom mij een melancholisch gevoel. Daar had dit uitzicht wat mee te maken. We leven al een tijdje met ons hoofd in de wolken, letterlijk dan. Ons zicht wordt beperkt, alles staat er zo levenloos bij en de dagen gaan slechts open en dicht.

© Mariette Dhondt

De bleus heb ik wel eens meer deze tijd van het jaar en op zo'n momenten grijp ik terug naar een oud Cd'tje uit 1997 (nu Spotify) van Willem Vermandere. Het heeft de toepasselijke titel: 'In de donkerste dagen'. Hij speelt op de saxofoon een aantal melancholische nummers die passen bij hoe ik mij voel op dat moment. Maar er staat ook een lied op dat mij weer kracht en moed geeft. Het is eigenlijk een gebed waarbij je alles wat je bezwaard uit handen geeft en toevertrouwd aan God: Kyrie Eleison - Heer, ontferm U.

Ontferm U over alles wat ik zelf niet kan dragen, over alles wat mijn leven lastig maakt. Ik leg het in Uw handen. Met U aan mijn zij heb ik de moed en de kracht om verder te gaan.

Pastor Mariette

Feeëriek

Toen het laatst gesneeuwd had, en ik mijn gewone route volgde in het Scheutbos, was ik verrast hoe alles er anders uitzag met de sneeuw. Het pad over de rivier leek zo feeëriek. En toch was het het pad dat ik altijd gebruik. Waarom leek alles zo anders? Is het leven ook zo? We leven van dag tot dag, en alles lijkt zo eentonig. Maar als er plots iets nieuws opdaagt, wordt het leven plots zo anders.
Eens las ik op een van de theebuiltjes: “Happiness is a state of mind” (geluk is een bewustzijnstoestand). En inderdaad, als ik me triestig voel, lijkt alles ook zo triestig, en als ik gelukkig ben is alles ook zo vol van geluk. Dat betekent data als alles zo triestig lijkt, het misschien tijd is om aan mijn geestesgesteldheid te werken. Me te richten op wat leven geeft, en niet wat leven ontneemt in mijn leven. Gezonde voeding geeft leven, maar ook gezonde gedachten. Misschien tijd om een verhaal over een heilige te lezen? Die geven leven, tot over de dood heen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Het verhaal gaat verder

In de vorige blog schreef ik over het Godly Play verhaal over de Advent en Kerstmis dat pastor Mariette vertelde in de kerk voor de mensen die naar het ontmoetingscafé kwamen. 

Dit keer mochten we als Godly Play vertellers genieten van een nieuw verhaal. De Godly Play vertellers komen regelmatig samen om aan mekaar verhalen te vertellen. Vorig zaterdag gebeurde dit in de Godly Play ruimte op het vicariaat. Mariette vertelde het ‘Onze Vader’, een gebed dat we zo vaak bidden en dus gekend is.

Ik moet toegeven dat ik het niet altijd met evenveel aandacht bidt, soms speelt de automatische piloot parten. Dat was zeker niet het geval terwijl Mariette vertelde: de woorden van het Onze Vader kwamen tot leven. De rijkdom van dit gebed werd versterkt door de voorwerpen die bij elke zin werden geplaatst. Bijvoorbeeld: ‘Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren.’ Een zwart hart verwijst naar onze zonden, maar wordt bedekt met het witte hart van Gods vergeving. En het beeldje, een arm om de schouder van de ander, toont hoe wij kunnen vergeven.
Toen we zondag in de viering het ‘Onze Vader’ baden, zag ik beelden van het Godly Play verhaal terug. Dat zal nog vaak gebeuren, denk ik.

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Nieuwjaarscadeau

De kerstvakantie liep op haar laatste benen en had nog een mooie verrassing in petto: sneeuw in het Oosten van België. Net op het moment dat je het niet meer verwacht maar wel hoopt, werd er sneeuw voorspeld. Nu er een paar vrije dagen waren om uit te blazen, na de drukkere Advents- en Kerstperiode was dit het moment: het sneeuwbericht van de Oostkantons gaf aan dat er één skistation open was en langlaufski’s verhuurde. De beslissing was vrij vlug genomen en de dag nadien al gleed ik genietend over de verse sneeuw. Ik was in een andere wereld aanbeland, stil en sprookjesachtig. Mijn longen deden zich te goed aan de zuivere lucht, de kou deerde me niet. Het landschap dat zich voor mijn ogen ontvouwde had iets wonderlijks. Wat fascineert me toch in sneeuw? Geen idee, maar toen ik werd geboren in Ukkel werd er -15°C opgemeten en mijn ouders vertelden me later hoe ze lichtjes schuivend de kliniek op de De Frélaan bereikten. Is mijn liefde voor de sneeuw daar begonnen? Men zegt dat ons lichaam ook een soort geheugen heeft. Ik wil het best geloven, mijn liefde voor de sneeuw is immers nooit verdwenen. Ik ervaarde dit alles als een prachtig Nieuwjaarsdag cadeau dat me zomaar geschonken. Ik heb het met grote dankbaarheid uitgepakt…

Pastor Guido

Sneeuw

Sneeuwen is het tederste wat de hemel kent.
Het regent een soort manna van bijna niets
en vult de hand van wie ook niets verlangt.
Sneeuwen is zicht zijn met grote hevigheid,
in korte vlagen wat, als in de liefde,

iemand met open ogen blind kan maken.

Sneeuwen is beminnen: haast ongemerkt

beginnen, overgaan in het tederste geweld,

zachtjes slaan en zich te laat bezinnen

als alles al is toegedekt en je verder

nog slechts op vermoeden aangewezen bent.

Sneeuwen is herbeginnen,

sneeuw in onze slaap gevallen,

hopen stilte toegevoegd aan een stille nacht.

Liefde is altijd sneeuw

als je die niet meer verwacht.

Marcel van Nieuwenborgh

© Guido Vandeperre

Hoe zit het met jouw goede voornemens?

Ondertussen is het nieuwe jaar al meer dan een week bezig. Met de start van zo’n nieuw jaar maken mensen vaak goede voornemens. Jij misschien ook. Het kan gaan over minder chocolade eten, minder alcohol drinken, milder in het leven staan, meer tijd vrijmaken voor de dingen die ertoe doen, de agenda wat minder vol plannen, … Na een week is het misschien eens goed om te kijken hoe het ondertussen staat met die goede voornemens die we gepland hebben. Is er al iets van terechtgekomen? Hebben we het tot hiertoe volgehouden? Als ik voor mezelf mag spreken, dan moet ik toegeven dat het vaak vlug gedaan is met die goede voornemens. Uitvlucht is dan vaak dat het toch hopeloos is om nog te veranderen, gezien mijn leeftijd bijvoorbeeld… Wat zou ik nu nog veranderen aan levenslange gewoontes? En dus worden de nieuwjaarsvoornemens dan maar weer vlug voor een jaartje weggeborgen. Maar eigenlijk hebben we Nieuwjaar niet nodig om zaken te veranderen waarvan we denken dat ze beter veranderen. Elke dag krijgen we de kans om nieuwe wegen te gaan, om het anders aan te pakken. Iedere dag is er een kans om ons te herpakken. Of zoals het in het Bijbelboek Deuteronomium verwoord staat: ‘Ik roep vandaag hemel en aarde als getuigen op: je staat voor de keuze tussen leven en dood, tussen zegen en vloek. Kies voor het leven!’ (Deut. 30, 19). Dus niet getreurd als je na een week niet geslaagd bent in jouw goede voornemens. Stop ze niet weg. Geef de moed niet op. Elke dag van dit nieuwe jaar kunnen we nieuwe keuzes maken, elke dag kunnen we een nieuw begin maken. Of zoals het verwoord wordt in het lied van de Nederlandse groep HEAVN:

We are just beginners
Have some faith in the unknown
With every step, we learn, we grow
We are just beginners
Take a leap and learn to fall
Before we learn to fly at all
We'll build a home, and find our way
'Cause we're beginners every day

(We zijn maar beginners
Heb wat vertrouwen in het onbekende
Met elke stap leren en groeien we
We zijn maar beginners
Neem een sprong en leer vallen
Voordat we überhaupt leren vliegen
We bouwen een huis en vinden onze weg
Want we zijn elke dag beginners)

Pastor Gino

Groot onderhoud

Mijn wagen moest deze week binnen voor groot onderhoud. Dus plande ik een carwash beurt in, want zelf zou ik ook niet graag aan een vuile auto werken. Wat in Brussel een routine klus was, had in Ninove meer voeten in de aarde. Er zijn drie plaatsen waar ik terecht kan: twee aan de rand en één in het centrum van Ninove. Bij de eerste carwash was de stofzuiger kapot, dus besloot ik om naar de tweede te rijden. Ook daar was de stofzuiger defect. Dan toch maar naar het centrum. Toen ik op 100 meter van de carwash was, moest ik over de brug over de Dender. Wat blijkt... de brug was naar boven gehaald wegens de te hoge waterstand. Dan had ik het gehad en ik reed naar huis. Na de middag heb ik in de naburige gemeente een wasstraat gevonden en het stofzuigen was gratis.
Er zijn zo van die dagen waarbij je liever weer terug in je bed zou willen kruipen of je wenst dat het vlug avond is.  Tot zover mijn klaagzang.
Gisteren sprak mij iemand over hoe belangrijk 'vreugde' is in het leven. Ik ben er die dag blijven bij stil staan en ik vertaalde het naar mijn carwash ervaringen. Ik had er ook anders kunnen mee omgaan. Bijvoorbeeld content zijn dat ik weer een deeltje van mijn nieuwe woonomgeving heb leren kennen. De ervaring dat er voor alles een oplossing is, ook al is het niet op de manier waarop ik het eerst gedacht had. Of, blij zijn dat ik niet bij de pakken ben blijven zitten.
Hoe je je voelt hangt af van de ogen waarmee je naar de dingen kijkt. Dit inzicht vloeit voor uit het groot onderhoud dat ik gisteren bij mezelf gehouden heb. 
Ik wil eindigen met een mooie ervaring deze morgen aan de ontbijttafel. Gisteren was er nog geen kleur te bekennen maar deze morgen had mijn orchidee haar eerste bloempje van de derde bloei sinds mei vorig jaar. Als dat geen reden is om blij te zijn, om vreugdevol te zijn.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Stappen aan Zijn hand

Als u dit leest zijn we reeds een nieuw jaar ingestapt, zelfs een jubeljaar, 2025.
Hoe is bij u die overgang verlopen? Met veel feestgedruis of eerder wat stilletjes zonder veel franjes? Er is weinig verschil tussen 31 december en 1 januari. Het gaat om een datum, om een getal. Het leven staat er amper bij stil. De sfeer is ook anders dan bij Kerstmis. Daar kijken we als gelovigen uit naar de geboorte van Jezus, Vredevorst, Redder van de wereld. We kijken uit naar het licht, de hoop en de vrede die Hij ons wil brengen.
Bij een jaarovergang is dat anders. We kijken uit jazeker, maar naar wat? Naar een blije gebeurtenis zoals iemand in de familie die een kindje verwacht? Of eerder wat angstig naar het donkere, onheilspellende dat de wereld misschien voor ons in petto heeft? Eén ding kan zeker helpen: vertrouwen dat we niet alleen op weg zijn, dat er mensen mee onderweg zijn, dat onze God zelf mee met ons optrekt. Stappen aan Zijn hand en ons gedragen weten.
Dan klinkt weer dat lied in mijn gedachten:

 
‘Heer, U bent mijn leven, de grond waarop ik sta.
Heer, U bent mijn weg, de waarheid die me leidt.
Uw woord is het pad, de weg waarop ik ga,
zolang U me adem geeft, zolang als ik besta.
Ik zal niet meer vrezen, want U bent bij mij.
Heer, ik bid U, blijf me nabij.’

Ik wens het u toe, zich zo gedragen te weten. Een Gezegend Nieuw Jaar 2025!

Pastor Guido

Een veelkleurige Kerk

Tussen Kerstmis en Nieuwjaar was er het feest van de Heilige Familie. Niet alleen gezin en familie komen dan ter sprake. De Heilige Familie herinnert ons er ook aan dat wij als christenen deel uitmaken van een ‘nieuwe familie’ en dat is de Kerk als samengeroepen volk rond Jezus die wij belijden als de Verrezen Christus En dat mocht ik dat weekend ervaren in twee vieringen.

Op zaterdag was ik even op het verjaardagsfeest van priester Jan Claes die 80 jaar werd. In de zaal Cosmos in Kuregem- Anderlecht konden we genieten van pannenkoeken, ijs, koffie of een ander drankje. En het was een heel verscheiden gezelschap: mensen van Kuregem, collega’s-pastores, deelnemers aan de jaarlijkse Banneux-bedevaart die elk jaar doorgaat in augustus. Een veelkleurige Kerk-ervaring van dankbare mensen. ’ s Avond was er meertalige eucharistieviering in de kerk van Kuregem. Daar kon ik niet bij zijn omwille van de zaterdagavondviering in de Sint-Agathakerk.

Op zondag ben ik mee voorgegaan in een tweetalige eucharistieviering in de Basiliek van Koekelberg ter gelegenheid van de start van het jubeljaar 2025. De basiliek is trouwens een van de jubileumkerken. De viering begon in het Zuidtransept rond het jubileumkruis om dan in processie naar nationale deel te gaan na eerst besprenkeld te worden met het water aan de doopvont van de basiliek. Naar schatting 400 mensen namen deel aan de viering. En op het einde van de viering vonden we elkaar terug met enkele tevreden Nederlandstaligen die regelmatig naar de viering om 11.30 u. komen.

En het nieuwe jaar heb ik ingezet met een tweetalige eucharistieviering in de Sint-Agathakerk. Een jaarlijkse traditie. Drie keer per jaar is er een tweetalige of meertalige eucharistieviering in de Sint-Agathakerk: Allerzielen, 1 januari en paasmaandag.

Elke zondag ‘meertalig’ eucharistie vieren vind ik niet aangewezen. Niet alleen kennen de meeste Franstalige priesters onvoldoende of geen Nederlands en zijn wij altijd in de minderheid. Ook de eigen kleur en warmte van een Nederlandstalige viering moet nu eenmaal opgaan in een meertalige bijeenkomst. En toch is het deugddoend om enkele keren per jaar meertalig te vieren. Het doet ons beseffen dat wij behoren tot een wereldwijde veelkleurige Kerk. En deze openheid mogen we ook niet vergeten als we -vaak met de kleine groep – Nederlandstalige gelovigen bijeenkomen.

Johan Dobbelaere

Processie en viering Jubeljaar

Het nieuwe

Een paar weken geleden kon ik de vernieuwde Kathedraal van Parijs bezoeken. Ik was onder de indruk hoe die oude kerk toch een nieuw tintje heeft gekregen. Dit niet alleen dank zij de wit geverfde muren, maar vooral door de nieuwe objecten en kunstvoorwerpen die er in te vinden zijn. Een beetje gedurfd soms, maar soms ook zo mooi, zoals die doopvont in het begin van de kerk (zie foto) of het altaar dat in dezelfde strakke stijl is uitgewerkt. Het is zo mooi om te zien dat oud en nieuw kunnen samengaan.
Bij een van de samenkomsten van Space for Grace, een organisatie die de Paulusgemeenschappen steunt in de herstructurering van de Nederlandse pastoraal in Brussel, kwam ik van een andere groep te horen dat ze zich realiseerden dat sinds dertig jaar er nooit iets nieuws was aangekocht voor de kerk. We worden precies gewoon dat een kerk interieur “oud” moet zijn. Waar vinden we een moderne heilige afgebeeld in onze kerken? Waar een nieuwe kruisweg? Of een nieuw altaar?
Met het nieuwe jaar moeten we ons afvragen of wat Paulus zegt: “Het oude is voorbij, het nieuwe is gekomen.” (2 Kor.5,17), wel van toepassing is in de manier waarop we ons geloof beleven. Durven we nieuwe wegen te bewandelen?

Pastor Peter

Doopvont in de Kathedraal van Parijs
© Peter Baekelmans

Hart-Bewaar-Wafeltjes

De dagen tussen Kerst en Nieuwjaar zijn altijd wat speciaal. Anders dan andere vakanties ligt het leven eventjes stil. De dagen gaan maar open en dicht. Door kaarsen, sfeerlichtjes en versiering proberen we het thuis wat gezellig te maken. Het zijn ook de dagen van meer aandacht voor de familie, de kinderen, de kleinkinderen,... Het jachtige leven laat dit tijdens het werkjaar niet altijd toe. Echt tijd te maken voor elkaar, om te luisteren, om het leven te delen, om er te zijn voor elkaar.
Zelf mocht ik te gast zijn bij mijn broers en zussen, bij de kinderen thuis en tot groot jolijt van de kleinkinderen heb ik twee maal wafels voor hen gebakken.
Je hoort de verhalen van de voorbije weken, mooie verhalen maar ook frustraties, verschillende meningen,... Zoals het gaat in families, is er een variatie aan meningen en opinies, aan waarden en levensvisies. Ik kom zelf uit een gezin van zeven kinderen. Van kindsbeen af ben je gewoon om met verschillen om te gaan. Mijn moeder zei vaak: 'ik heb zeven kinderen en het zijn zeven verschillende'. Het is dan ook mijn grote vreugde dat de familie, ondanks alle verschillen, elkaar blijft vinden en elkaar de ruimte geeft om zichzelf te zijn.

De zondag tussen Kerst en Nieuwjaar wordt het feest van de Heilige Familie gevierd. Het viel mij dit jaar op hoe eigentijds die Heilige Familie was. Ook dan waren er verschillende verwachtingen en het aanvoelen was niet altijd bij iedereen hetzelfde. Toen de twaalfjarige Jezus in de tempel achterbleef, stonden zijn ouders angstzweet uit om hem te zoeken. En dan krijg je als ouder het antwoord: 'wist je dan niet dat ik in het huis van mijn Vader moest' zijn? Dat moet even slikken geweest zijn. Maar Jezus rebelleerde niet, hij ging braaf mee naar huis. Met Zijn wantwoord lijkt Jezus zijn ouders een aanzet wilde geven om Hem 'los' te laten, zodat hij zijn eigen identiteit kon ontwikkelen.

Wat mij opviel is wat Maria deed: 'zij bewaarde alles in haar hart'. Op de vooravond van het feest van de Moeder Gods (1 januari), wil ik deze blog speciaal aan Maria opdragen. Zij is voor mij het grote voorbeeld. Maria reageert niet door te schreeuwen of kwaad te worden of te straffen. Zij bewaarde alles in haar hart en gaf Jezus de kans om zijn identiteit te zoeken en uit te groeien tot de man zoals God haar had voorzegt, zoals God Hem heeft gezonden.

Mijn wens voor u in 2025: een hart  dat luistert, vol 'Liefde', 'Begrip' en 'Vertrouwen'.

Pastor Mariette

Naïef

In deze Kerstdagen zingen we zonder enige scrupules onze dromen uit, over een God die komt bevrijden, over licht dat de duisternis van ons bestaan en van onze wereld voorgoed zal verlichten, over vrede op aarde. Zijn wij dan misschien naïef? Zien wij dan niet dat het zovele eeuwen later nog steeds hetzelfde is? Nog steeds oorlog, eenzaamheid, armoede, …? Kan het dan wel dat God ook vandaag nog geboren wordt in onze wereld, in onze stad, in ons hart? Ja, het kan, ook nu nog, dat geloven wij. Laten we in deze Kerstdagen onze ogen gericht houden op de kerststal, om te zien dat wat toen mogelijk was, ook nu nog steeds mogelijk is! Kijken we vooreerst naar de plek van het gebeuren: Jezus werd geboren in een stal! Een plek waar het niet altijd even proper is. Hij kan dus ook geboren worden in onze wereld, in onze stad, in ons eigen hart, waar het soms op een stal lijkt. Het is juist daar en nergens anders dat Hij geboren wil worden! Of richten we onze blik op de herders. Zij dragen zorg voor hun schapen. Herders staan symbool voor zorgzaamheid. God wordt ook nu opnieuw geboren telkens wij als herders zorgdragen voor elkaar en ons het lot van de ander durven aantrekken. Of richten we onze blik op Jozef. Plots moet hij vaststellen dat zijn verloofde zwanger is. Genoeg reden om haar weg te sturen. Maar Jozef doet dat niet. Integendeel. Hij ontfermt zich over Maria. Daar waar mensen zich als Jozef ontfermen over wie en wat kwetsbaar is, daar wordt God zichtbaar, ook nu. Of we kunnen ook ons oog richten op Maria met haar pasgeboren kind in haar armen. Het is een beeld van één en al tederheid. Ook vandaag wordt Hij opnieuw geboren waar wij niet met getrokken wapens tegenover elkaar staan, maar vol warmte en tederheid elkaar nabij zijn. Tenslotte kunnen we onze blik richten op het kind in de kribbe. Daar zien we nog het meest hoe God geboren wordt, hoe God op aarde verschijnt. Niet als een grote vorst, held of superster, niet verpletterend, maar als een weerloos kind. Daar is God. Je zou er zo aan voorbijlopen. God komt in de marge, in het kleine en onooglijke, in het dagdagelijkse. Ook vandaag! We moeten God niet te ver zoeken, hij is vlak bij ons. Aan ons om onze ogen en ons hart voor Hem te openen. Neen dus, we zijn niet naïef om te durven geloven in een nieuwe wereld. Laten we deze dagen gewoon onze blik gericht houden op de Kerststal. En dan zullen we zien dat God ook vandaag opnieuw mens wordt en tastbaar aanwezig komt. De figuren uit de stal leren het ons. Mooie Kerstdagen toegewenst!

Pastor Gino.

Hoog, kijk omhoog

Neen, het zijn niet de kleuren van Racing Sporting Club Anderlecht maar ze komen wel aardig in de buurt. Sinds de Covidperiode, toen er geen kerstmarkt kon doorgaan, investeert de gemeente Anderlecht elk jaareinde in een lichtspektakel op een paar plekken waaronder de Sint-Pieter en Sint-Guidokerk. Deze kerk vormt een prachtig historisch decor om afwisselende vormen en kleuren op los te laten en de ideale achtergrond om er een kerstmarkt bij te organiseren. Ze staat er al eeuwen en heeft zonder twijfel al heel wat zien gebeuren en voorbij trekken aan haar voeten. Oorlogen en feesten meegemaakt en zelfs een milleniumfeest van de H. Guido van Anderlecht in 2012. Als stenen konden spreken…Ook nu stond ze vol bewondering en verbazing te kijken naar wat er zich beneden op het plein afspeelde. Of waren de rollen omgekeerd en keken wij, van beneden vol bewondering en verbazing naar boven? Ik kreeg er maar niet genoeg van hoe de gevel en de toren baadden in een prachtig licht. Mijn blik werd telkens naar boven gezogen. Dan denk ik onwillekeurig aan het liedje van Ramses Shaffy, Sammy, waarin hij het personage uitnodigt om niet teneergeslagen te lopen maar het hoofd op te richten en naar boven te kijken Het lied eindigt hoopvol: ‘Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy. Er is er een die van jou houdt’. In deze donkere tijd lopen heel wat mensen gebogen, gebukt onder allerlei lasten. Ik zou ze nu met Kerstmis ook willen toezingen ‘Hoog, kijk omhoog, er is er Een die van je houdt’. Een Zalig Kerstfeest voor jou en je familie.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verkondigingskracht

Elk jaar komen de kinderen van de nabije Cardijnschool (Buitengewoon secundair onderwijs) bij ons in de kapel Kerst en Pasen vieren. Deze kinderen hebben een mentale beperking en het is dan ook niet vanzelfsprekend om met hen dit rustig te vieren. Kinderen die altijd in beweging zijn, opstaan, iets zeggen, naar het toilet willen, enzovoort. En toch zetten de begeleiders, waaronder Zuster Els en Inge Loyez, altijd door en genieten de kinderen er toch op zekere wijze van. Elke bijdrage van een leerling of leerlingen wordt met applaus ontvangen. Proficiat voor hun « verkondigingskracht ».

Ik herinner me dat, toen ik voor het eerst als nieuw gewijde priester de Eucharistie voorging voor kinderen van de zondagschool in Japan, het al een hele uitdaging was om geconcentreerd te blijven op het gebed. Zo begrijp ik dat het ook voor ons allen een constante uitdaging is om temidden van al de problematiek rondom ons en in de wereld toch de gedachten te blijven houden op ons geloof en het verkondigen ervan. De aankomende Kerst is daar ook een teken van: Christus die het licht komt brengen in onze duisternis.
Zalig Kerstfeest !

Pastor Peter  

© Peter Baekelmans

Een warm verhaal

Warmte: het is maar wanneer ze ontbreekt dat je nog meer dan anders beseft hoe waardevol warmte in huis is. Ik spreek uit ondervinding na een vijftal dagen zonder verwarming.
Maar warmte ondervinden is zoveel meer dan de verwarming die werkt. Dat maakt het initiatief van de ‘Warmste week’ duidelijk: ‘Samen vlammen tegen eenzaamheid’!
Misschien hebt u al gehoord of gelezen over het ‘ontmoetingscafé’ in de pastorie te Evere, vlakbij de Sint-Jozefskerk. Sinds enkele weken is iedereen daar tussen 14 en 16 uur welkom voor een tas koffie of thee, met een koekje en een babbel. De pastores zorgen om beurten voor het onthaal.
Voor mensen die alleen zijn, of zich eenzaam voelen of gewoon graag komen voor de gezelligheid: het is een initiatief dat mensen aanspreekt. Vanaf 8 januari is het café terug open.
Gisteren was het een café in kerstsfeer!
Pastor Mariette vertelde het Godly Play verhaal van de advent. We zaten bij de kerststal en de versierde kerstbomen om te luisteren en deel te nemen aan dit verhaal.
Ieder kreeg één of twee figuren van de kerststal om ze nadien bij het verhaal te plaatsen. Centraal staat Bethlehem want allen zijn daarheen op weg: de profeten , Maria en Jozef, de herders en de wijzen. Wij ook! Steeds staan we even stil bij het kaarsje dat wordt aangestoken.
Bij het pasgeboren Kind in de kribbe staat de oude os verwonderd te kijken. De Christuskaars brandt.
Advent: een tijd van uitkijken naar de geboorte van Gods Zoon!
De kring van groene takken verbindt ons, daar en wereldwijd, rond het kerstgebeuren.
Het was een hartverwarmend moment!

Pastor Chris

© Ria van Alboom

Kerstkaartje

Het eerste kerstkaartje is reeds vorige week toegekomen. Het kwam van onze Poolse orthodoxe collega priester Pawel en zijn parochianen die in de kerk van Sint-Gerardus Majella in Neerpede al meerdere jaren een nieuwe thuis gevonden hebben. Hoewel hun Kersfeest doorgaans later dan het katholieke feest valt, zijn zij zowat elk jaar bij de eerste van wie ik een kaartje krijg. Het eerste in een lange rij die zal volgen. Allerlei wensen komen zo mijn huiskamer binnen gewaaid, vaak gecombineerd met Nieuwjaarswensen. Allemaal krijgen ze een plekje op of aan mijn kasten. Vele boodschappen zijn bijbels of religieus geïnspireerd, andere wensen me vrede, geluk, een goede gezondheid en zoveel meer toe in het nieuwe jaar dat voor ons ligt. Telkens fijne woorden die me toegezegd worden. Tot eind februari laat ik ze staan of hangen en sommige kaartjes bewaar ik zelfs. Al die kaartjes hebben naast hun geschreven boodschappen ook iets hartverwarmend. Iemand denkt aan jou en nam de moeite om je een kaartje te schrijven. Want het neemt wat tijd in beslag voor je een kaartje op de bus krijgt: kaartjes kopen of zelf knutselen, postzegels in huis halen en iets zinvol neerschrijven. In onze digitale tijd lijkt het soms wat achterhaald en toch, ik hou er wel van. Ik verstuur er zelf tientallen. Het schept verbondenheid en een kerstkaartje herinnert ons eraan dat er meer is in deze decembertijd dan alle feestgedruis met zijn glitter en glamour. De kerstkaartjes met onze wensen vanuit de Paulusgemeenschappen liggen al klaar. Je mag ze binnenkort verwachten maar eerst nog samen uitkijken naar de geboorte van het Kerstekind

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Carols

Ik moet iets bekennen. Ik heb tijdens deze weken voor Kerstmis een ‘guilty pleasure’. Vrees niet, het is tamelijk onschuldig. Het is namelijk zo dat ik tijdens de weken voor Kerstmis steevast de Engelstalige radiozender ‘Classic FM’ opzet. Geen Klara dus of Radio 1 of Bruzz, maar enkel Classic FM. Reden is dat naarmate Kerstmis vordert op die zender massa’s Christmas Carols worden gedraaid. De dagen onmiddellijk voor Kerstmis krijg je er zelfs niets anders meer te horen. Van zodra ik deze Engelse Carols hoor, smelt mijn hart weg. Ze raken iets diep in mij.  Deze oude liederen maken mij stil en bieden mij troost en hoop in deze donkere dagen. Het is dan ook mijn grote droom om ooit in Cambridge het Festival of Lessons and Carols in King’s College bij te wonen. Het is een traditie die er in 1918 ontstond en tot op vandaag blijft voortleven. Het is een viering waarin lezingen (Lessons) en liederen (Carols) afgewisseld worden. Traditiegetrouw klinkt als openingslied ‘Once in Royal David’s City’. Gelukkig hoef je er niets van te missen, want elk jaar zendt de BBC op Kerstavond deze dienst uit. Dus als je zelf ook houdt van Engelse koormuziek en van Christmas Carols, stem dan de komende dagen af op Classic FM (ze noemen zichzelf ‘the Home of Christmas Music’) en programmeer jouw TV op Kerstavond op de BBC. En misschien zeg je wel dat het zich onderdompelen in deze muziek een vorm van wegvluchten zou kunnen zijn uit de harde realiteit waarmee we elke dag dichtbij en veraf worden geconfronteerd. Maar misschien hebben we dergelijke muziek wel nodig om stand te houden, om de hoop te blijven bewaren, om het visioen van vrede niet te vergeten. Of zoals het verwoord wordt in de hedendaagse Carol van Sally Beamish, die je hier kan beluisteren gezongen door King’s College Choir in de dienst van 2021: ‘in the clearness of a choir that softly sings, there’s a patience as we wait for a new morn’. Het zijn vaak deze zachte dingen die ons helpen om het uit te houden en te blijven vertrouwen.

 

In the stillness of a church

Where candles glow,

 

In the softness of a fall

Of fresh white snow,

 

In the brightness of the stars

That shine this night,

 

In the calmness of a pool

Of healing light,

 

In the clearness of a choir

That softly sings,

 

In the oneness of a hush

Of angels’ wings,

 

In the mildness of a night

By stable bare,

 

In the quietness of a lull

Near cradle fair,

 

There’s a patience as we wait

For a new morn,

 

And the presence of a child

Soon to be born.

 

(Tekst: Katrina Shepherd / Muziek: Sally Beamish)

 

 

Pastor Gino

Onverwachte ontmoeting

Elke ochtend loop ik naar de brievenbus om mijn krant uit te halen. Het heeft iets van een vast ritueel om na de stille tijd in mijn gebedsruimte te ontbijten met de krant naast mijn bord en de actualiteit van de wereld in te duiken. Naar beneden, de deur openen en de brievenbus lichten: het gebeurt wat op automatische piloot, tot vorige week… Vooraleer ik de deur ging open merkte ik in mijn ooghoek dat er een onverwachte bezoeker aan mijn deur zat, een eekhoorn. We zien ze regelmatig in de tuin rond de kerk en zo worden ze wel eens gespot tijdens de zondagsvieringen door een aandachtige (of net verstrooide) kerkganger. Zo dicht als nu had ik nog nooit eentje gezien; ik bleef roerloos staan en haalde traag mijn GSM boven om dit bijzonder moment op foto vast te leggen. De eekhoorn zocht rond de pot chrysanten ijverig naar wat eetbaars. Hij sprong in zijn enthousiasme zelfs de drempel op en wellicht merkte hij me toen op en verdween. Zo eindigde een magisch, onverwacht moment. Zomaar een cadeautje aan het begin van mijn dag. Het mooie ligt vaak in het onverwachte van een ontmoeting, ook tussen mensen. Zonder afspraak, zomaar iemand ontmoeten, het kan zo’n deugd doen. Zeker als we de tijd nemen om er bij te gaan zitten en te genieten van dat ogenblik en dan liefst zonder GSM. Onze God doet niet anders: ons tegemoet komen in onverwachte gebeurtenissen en mensen die zomaar ons pad kruisen. Het vergt wat openheid en de bereidheid om tijd te ‘verliezen’, onze drang om alles te controleren en in eigen handen houden los te laten. Met God in zee gaan is ons leven in zijn handen durven leggen en vertrouwen dat Hij het beste met ons voor heeft. Deze Adventsperiode is er een ideale oefentijd voor..

Pastor Guido

@ Guido Vandeperre

Durf naar boven kijken

Het licht breekt door, het eerste ochtendgloren... Nog mistig maar o zo vol verwachting. Wat brengt de nieuwe dag. Zelfs de natuur draagt de advent in zich. Het uitkijken naar...
Het naar boven kijken maakt mij stil en dankbaar. Terwijl het beneden nog ontwaken is, lonkt het eerste licht en geeft mij energie om de dag te beginnen. De bomen in hun winterkleed geven mij een vergezicht die anders achter een muur van bladeren verborgen is. Verder kijken, heeft ook iets met advent te maken. Niet navelstaren maar stilstaan en uitkijken naar wat de toekomst brengt, naar wat de dag in petto heeft. Ik laat het op mij afkomen omdat ik er zeker van ben dat iedere dag uitdagingen heeft die ons dichter bij de anderen en ook dichter bij God brengen.
Elke morgen als ik opsta zie ik uit mijn keukenraam het kleine kerkje in de verte. Een teken dat mij automatisch in gedachten bij God brengt. God wat ben ik blij dat ik de dag mag beginnen en Uw nabijheid mag ervaren. Het geeft zo'n goed gevoel.
Als je de magie, of noem het 'God ervaren' in die kleine momenten van vreugde kan ontdekken, dan heb je alles om dankbaar voor te zijn:

Ik ben dankbaar voor het ochtendgloren.
Ik ben dankbaar voor de bomen in hun winterkleed.
Ik ben dankbaar voor de nieuwe dag die mij nieuwe uitdagen geeft.
Ik ben dankbaar voor de mensen die ik vandaag mag ontmoeten.
Ik ben dankbaar voor wie ik vandaag in mijn hart kan sluiten.
Ik ben dankbaar voor wij mij vandaag omarmt.
Ik ben dankbaar voor duizend, duizend dingen.
Ik ben vooral dankbaar God dat jij ook vandaag met mij mee gaat.

 

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Eén kaars

We hadden gisteren een gezellig samenzijn voor het einde van het jaar met de dekenij van Laken. Drieëntwintig medewerkers daagden op. We zaten allen gezellig samen rond een grote tafel, maar er was niets in het midden. Een grote leegte. Ik dacht zo bij mezelf, we moeten het wat feestelijker maken want het is tenslotte Advent op weg naar Kerstmis. Gelukkig stond er een mooie kaars op de schouw en die heb dan maar in alle vrijheid aangestoken en aan Tony Frison overhandigd om op het midden van de tafel te zetten. En zo zag de tafel er plots nog veel gezelliger uit.
Wat een simpele kaars kan doen! Met de Advent steken we elke week zo een kaars aan, totdat we weer de grote Paaskaars mogen ontsteken. Kleine daden van goedheid werken als een kaars in het leven van mensen. En soms is een goede daad genoeg om het leven van een mens te veranderen. Christophe Vekeman vertelde zo in de adventsconferentie van de Paulusgemeenschappen in de Finistaerre kerk vanavond dat hij een ophangbord zag aan de kerk met de woorden “Elke dag heeft zijn leed” en dat heeft hem “bekeerd”.
Laat ons zoeken naar die ene kaars in ons leven die ons leven een heel nieuwe wending kan geven, of nog beter, proberen wij die ene kaars te zijn die het leven van anderen verandert! De Sint geeft vandaag het voorbeeld aan onze kinderen, maar ook aan ons. Veel succes!

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Bingo del canto

Op 22 november was er bij Femma OLV Hemelvaart een feestelijke ledenavond met een diner en muziek. Op deze dag van St-Cecilia kon de muziek natuurlijk niet ontbreken. En dat werd een heerlijk uurtje meezingen met Bingo del Canto, een concept door Joke Delcour en Wouter Struelens uitgedacht en op scene gebracht. Zo’n 56 genummerde balletjes gaan in de trommel en elk nummer staat voor een lied dat dan door de muzikale duizendpoten met piano en zang worden begeleid. Elke aanwezige kreeg een bundel met alle liedjesteksten en ook een blad met 16 genummerde vakjes en de rest van een bingospel kent u wel. Wie het eerst vier cijfers op een rij had mocht zelf een liedje kiezen uit een karaokelijst om vooraan aan de micro te zingen. Er werd voluit meegezongen met de klassiekers en ook veel gelachen. Het werd een heerlijke zangavond. Enerzijds ontspannend en tegelijk ook wat spannend, uitkijkend welk nummer uit de trommel zou rollen en wie het eerst BINGO zou kunnen roepen. Het werkte zeer verbindend en er waren alleen maar lachende gezichten.
Of je goed of minder goed kon zingen deed er helemaal niet toe. Het samen zingen onder begeleiding van een prima muzikant en uitstekende zangeres maakten er een prachtige avond van. Eén van de nummers was ‘Laat de zon in je hart’. Wel dat deden we volop. Ik denk dat St-Cecilia glimlachend toekeek hoe we haar op deze dag in de bloemen hebben gezet…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Adventservaring

Afgelopen vrijdagavond werden mijn mobiel en mijn bankkaarten gestolen uit mijn binnenzak in hartje Brussel centrum. Dat was enorm balen. ‘Een mooie reden om eens lekker bij de pakken neer te zitten!’ zou een cynicus zeggen. Op zaterdag neigde ik om dit staaltje knappe wijsheid op te volgen. Alles wat ik in het dagdagelijks leven nodig had, bleek als sneeuw gesmolten voor de zon. Ik maakte mij zorgen om het geld op mijn rekeningen en de persoonlijke zaken op mijn mobiel ondanks dat ik alles geblokkeerd had. Het zou toch niet allemaal weg en verloren zijn… Kortom: stressen geblazen! Het was plots vrij duister en dat terwijl de Advent voor mij meestal geen duistere, maar eerder een warme periode is.
Na een zware nacht verplaatste ik mij voor de woorddienst naar de OLV Evere, waar wij als slotlied ‘De nacht loopt ten einde’ zongen. Ik werd geraakt door de tekst en het besef drong tot mij door dat ‘mijn’ nacht ook ten einde mag lopen en een ‘nieuwe’ dag naderbij kwam. Er is hoop! Alles wat van mij gestolen was, is geblokkeerd en de nieuwe mobiel en bankkaarten zijn onderweg. Er kwam een nieuwe zon voor mij op…
Zo bleek een hele vervelende ervaring zich te transformeren in een ware Adventservaring. Van duisternis tot licht. Geraakt worden door de hoop in ons binnenste. Moge die vlam van hoop inderdaad een waakvlam zijn die nimmer zal doven. Ook niet in onze duisterste momenten. In dat licht wens ik u een inspirerende en hoopvolle Adventstijd toe!

Pastor Tijmen

De nacht loopt ten einde, de dag komt naderbij.

1. Het volk dat woont in duisternis zal weten wie zijn Heiland is.
Onverwacht komt van heind’ en ver de Mensenzoon, de morgenster.

2. Tekens aan sterren, zon en maan, hoe zal de aarde dat bestaan?
Zo spreekt de Heer: verheft u vrij want uw verlossing is nabij.

3. Wanneer de zee bespringt uw land en slaat u ’t leven uit de hand,
weet in uw angst en stervenspijn: uw dood zal niet voor eeuwig zijn.

4. Ziet naar de boom, die leeg en naakt in weer en wind te schudden staat,
de lente komt, een twijg ontspruit, zijn oude takken lopen uit.

5. Een twijgje, weerloos en ontdaan, zonder gestalte, zonder naam.
Maar wie gelooft, verstaat het wel. Dat twijgje heet: Emmanuel.

6. Die naam zal ons ten leven zijn. Een zoon zal ons gegeven zijn.
Opent uw poorten, metterdaad dat uw Verlosser binnengaat.

(Tekst: Huub Oosterhuis)

Zal er ooit een dag van vrede zijn?

Dit weekend begint de advent. Een periode van ‘uitkijken naar’. Misschien wat vreemd en onwennig in een tijd waarin het soms wel lijkt alsof onze wereld in brand staat. We zien uit naar een andere en betere tijd, een wereld van vrede, waarvan we geloven dat het Kerstekind dat we verwachten een begin maakt met die nieuwe tijd. Het doet me denken aan een minder gekend adventslied, ‘Zal er ooit een dag van vrede’, dat we terugvinden in het liedboek Zingt Jubilate, maar ook in het Protestantse liedboek. Je kan het hier beluisteren in een versie gezongen door Syb van der Ploeg. Het is een tekst van Henk Jongerius op een melodie uit het ‘Chorals Book for England’ uit 1863. Bijzonder is dat de dichter ons uitnodigt om onze ogen te openen en om ons heen te kijken. Kijk, zegt hij, als je goed oplet, zie je reeds de tekenen van die nieuwe wereld waar we naar verlangen. Je ziet het bijvoorbeeld in de natuur, zoals ook psalm 8 het verwoordt. Je ziet het in de bomen die telkens weer opnieuw uitschieten en in de sterren die in staat zijn om zelfs de donkerste nacht te verlichten. Misschien is dat wel de grote uitdaging van de advent: ondanks alles toch blijven hopen, blijven vertrouwen dat er ooit een nieuwe wereld komt, en ons optrekken aan de kleine tekens die er reeds te zien zijn om ons heen, kleine tekens van vrede die we zelf reeds kunnen maken. Want je staat er soms versteld van hoe zelfs een eenvoudige lach of goeiedag wonderen kan doen om de kou en de ijzigheid tussen mensen te doorbreken.

Zal er ooit een dag van vrede,
zal er ooit bevrijding zijn
voor wie worden doodgezwegen,
levenslang gebroken zijn?

Zal er ooit een blijvend heden
vol van goede vrede zijn,
waar geen pijn meer wordt geleden
en het leven nieuw zal zijn?

Zie de takken aan de bomen
waar het jonge groen ontluikt,
tot een stralend nieuwe zomer
waar de vredesbloesem ruikt.

Zie de sterren aan de hemel
waar het duister van de nacht
door hun schijnsel wordt verdreven
tot een nieuwe dag die lacht.

Zoals bomen mensen tonen
dat er kracht tot groeien is,
zal de zoon der mensen komen
die de boom des levens is.

Zoals sterren mensen melden
dat geen nacht te donker is,
zal een kind ons komen redden
dat het licht der wereld is.

tekst: Henk Jongerius
melodie: London 1863

Pastor Gino

Een andere kijk

Vorige week bracht ik, samen met twee vriendinnen, een bezoek aan MOU, het museum in Oudenaarde. Op dit moment loopt daar (tot 5 januari 2025) de tentoonstelling over Margaretha van Parma, keizers-dochter tussen macht en imago. Margaretha was de oudste dochter van keizer Karel V en dienstmeid Johanna Van der Gheynst. Oudenaarde was haar geboortestad.
Het museum bevindt zich in het prachtige laatgotische stadhuis en is beslist een bezoek waard. Evenals de wandtapijtencollectie in de aanpalende lakenhalle.
Speciaal voor de tentoonstelling kwam een glasraam uit de Goudse Sint-Janskerk naar Oudenaarde. Je ziet nog juist een stukje met Margaretha op de foto. Maar ik was ook gefascineerd door het kleine figuurtje dat er bij staat: een klein mannetje met een verrekijker in de hand. Met een verrekijker kan je verder zien dan gewoonlijk, ontdek je details die misschien anders verborgen blijven. Je krijgt een andere kijk op mensen en dingen.
Zo biedt ook de advent ons een ‘verrekijker’. We mogen uitzien naar wat nog komen moet, er elke meer en meer zicht op krijgen. Moge de advent ons een ‘andere, nieuwe kijk geven’!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Toegang

Vorige week waren we met alle Nederlandstalige pastores van Brussel op pastorale sessie in de abdij van Averbode. We zijn dan telkens drie dagen samen om te werken rond een thema. Deze keer was dat: ‘Gebed als weg met God’. Niet alleen de inhoud is telkens interessant maar ook het informeel samen zijn aan tafel of bij een lekker bier van Westmalle of Averbode is deugddoend en verrijkend. We logeerden in het Bezinningscentrum van de abdij waarvan de kamers reeds een paar jaar helemaal gerenoveerd werden zodat ieder zijn of haar sanitaire cel heeft op de kamer. Nieuw was deze keer hoe we toegang kregen tot die kamer: nog wel een stevige sleutelhanger maar zonder een klassieke sleutel, wel met een badge zoals dat in vele hotels gebruikelijk is. De sleutelhanger helpt om die kleine badge niet te verliezen. Zonder reclame te willen maken trof me de naam van de firma die dit systeem plaatste: SALTO, inspired access. ‘Geïnspireerde toegang’ is dat niet mooi voor een abdij, een plek die rust, gebed spiritualiteit aanbiedt? Een sleutel of hier deze badge opent de deur naar die rust en geborgenheid van de kamer waar je je kan terugtrekken. Ze wordt wat van jou. Jij hebt er toegang toe. Wie de sleutel heeft kan anderen toegang verlenen tot een afgesloten ruimte, maar ze ook ontzeggen. Het woord ‘sleutel’ komt vaak voor in ons taalgebruik. We spreken van ‘sleutelpositie’, van ‘sleutelmacht’ en andere. Tijdens de inleidingen en de gesprekken deze sessie ging het onder andere over toegang geven aan God in ons leven. Soms sluiten we deuren in onszelf, in ons leven, zodat Hij niet binnen kan. We draaien de sleutel om en houden alles gesloten. Geloven, met God op weg gaan, is net de deur openen en Hem toelaten. ‘Zie Ik sta aan de deur en Ik klop.’ Eens we Hem toelaten hoeven sleutel of badge niet meer…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In een rieten mand

Tijdens het rouwgesprek van enkele weken geleden verwittigde de familie mij dat de overledene in een rieten mand zal liggen bij de uitvaart. Want hij hield van mandenvlechten. Voor alle duidelijkheid: de doodskist lag in een rieten mand.
Meer dan een herinnering aan het verleden van deze overledene, is een rieten mand ook een bijbels gegeven. In het boek Exodus lezen wij over de Israëlieten die in Egypte verbleven steeds talrijker en sterker werden. Daarom gaf de farao het bevel dat alle pasgeboren jongens in de rivier de Nijl moeten gegooid worden (Exodus 1,22) . Een vrouw uit de stam Levi, die een zoon ter wereld bracht, doet dat ook door haar kind in een waterdichte rieten kistje te leggen en in de Nijl te leggen. De dochter van de farao ontdekt de mand met het schreiend kind erin. Dit kind zal opgevoed worden aan het Egyptische hof en krijgt de naam Mozes en deze naam wordt in het Hebreeuws verklaard als ‘uit het water gered’. (Exodus 2,5-10) . De rieten mand waarin Mozes werd neergelegd betekent letterlijk sarcofaag of doodskist
Is dat niet de boodschap die in elke christelijke en kerkelijke uitvaart weerklinkt: onze overledene worden gered uit het ‘dodelijke water’ om voor goed te leven in het grote mysterie van de Liefde. De rieten mand in de kerk was niet enkel een herinnering aan een mandenvlechter. Zij werd ook symbool en verwijzing naar de redding uit de dood. Ook al brengt de dood van geliefden verdriet en gemis met zich mee, is er ook hoop en uitzicht over de dood heen. En sinds Jezus verrezen is, geloven en weten wij dat ook wij eens zullen opstaan uit de dood.

Johan Dobbelaere

© Johan Dobbelaere

Elektrische koets

Meegaan met je tijd. Dat is het motto van alle tijden. Een mooi voorbeeld is deze mooie koets die elektrisch is aangedreven, en niet getrokken door paarden. Ook al is het mooi om de klassieke koetsen te horen rijden in de smalle stegen van Brugge en Brussel, het respect voor dieren is zo groot geworden dat het heden ten dage niet meer aanvaard wordt dat een paard een hele dag toeristen moet trekken. Dit is dan een perfecte oplossing.
Kunnen wij in onze liturgie ook aanpassingen doen die met hun tijd meegaan? Uitvaarten door leken voorgegaan, woorddiensten met communie, parochieploegen die door de parochianen wordt getrokken, kinderen die het altaar klaar maken voor de viering, gebedsgroepen starten, enz.
Creatief zijn in de Kerk betekent God nieuwe kansen geven om Zijn aanwezigheid te laten voelen doorheen de sacramenten, liturgie, lezingen, pastorale activiteiten. Het gaat dan niet zozeer om vernieuwing, maar om wat God van ons verlangt in onze tijd zichtbaar te maken. Zo kan alles tot “sacrament” worden.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Hoho-haast

Toen ik vorige zondag terug naar huis fietste na de viering in de Goede Bijstand en onderweg naar huis langs de Vismarkt passeerde, zag ik dat men reeds druk bezig was met het opzetten van de Kerstmarkt. Her en der in de stad zie je bovendien reeds de Kerstverlichting hangen en ook de etalages zijn zich aan het opmaken voor de komende Kerstdagen. Verschillende mensen vinden dit wat vroeg. Sinterklaas is immers nog niet in het land. Voor het feit dat Kerstmis alsmaar vroeger de kop opsteekt, heeft men in het Engels zelfs een eigen woord: ‘Chrismas Creep’. Deze week bedacht het Radio 1 programma ‘Nieuwe feiten’ een Nederlands woord hiervoor: ‘hoho-haast’. Zelf heb ik niet zoveel last van deze hoho-haast. Ik hou immers wel van die Kerstsfeer. Zeker als dit ervoor kan zorgen dat de ‘Christmas Spirit’ waarmee deze periode gepaard gaat vroeger begint en dus wat langer duurt. Kerstmis maakt mensen immers vaak wat milder, liefdevoller en zachter voor anderen. Wat zouden we er dan tegen kunnen hebben dat in deze steeds harder wordende wereld de Kerstwarmte wat langer duurt? In het Verenigd Koninkrijk was er gisteren trouwens een kleine rel, toen de grootwarenhuisketen Lewis haar traditionele ‘Christmas Advert’ lanceerde. Er wordt ieder jaar reikhalzend uitgekeken naar dit moment, omdat dit filmpje meestal niets commercieel heeft, maar vooral oproept om wat meer zorg te dragen voor elkaar. Niet dit jaar! Het filmpje is dit keer louter een promo om bij Lewis jouw kerstshopping te gaan doen. Iedereen verbolgen dus. Geen ‘Christmas Spirit’ dit jaar bij Lewis! Als tegenreactie doet er zelfs een alternatief filmpje de ronde, dat je hier kan bekijken. Het is opgenomen met een heel klein budget door Sam Clegg waarbij een deel van de opbrengst van elke download van het bijhorende liedje ‘Send Me a Sign’ naar verenigingen gaat die zich inzetten voor mensen die eenzaam zijn. Het filmpje is al meer dan één miljoen keer bekeken en het nummer staat op één in de UK Chart. De meeste Britten vinden dit filmpje miljoenen keer beter dan het dure van Lewis. En ja, eenzaamheid is een probleem dat ook in onze stad groot is. Vandaar dat ook 'Brussel Helpt' dit jaar Accolage steunt, een vereniging die ijvert voor minder eenzaamheid en isolement in onze stad. De Warmste Week wil dit jaar trouwens ook eenzaamheid onder de aandacht brengen. Ook wij met onze Paulusgemeenschappen willen graag plekken zijn waar mensen warmte mogen ervaren en elkaars verhaal kunnen delen. Ook wij willen vechten tegen eenzaamheid en mensen met elkaar in contact brengen. Vandaar ook ons nieuw initiatief dat vorige week van start ging. Elke woensdagnamiddag tussen 14 en 16 u. ben je welkom voor een kop koffie en een babbel in ons ontmoetingscafé in de pastorie van Sint Jozef. Kom maar eens langs! En wie weet is ook daar reeds de Kerstsfeer te proeven. Want neen, we zijn niet vies van een beetje hoho-haast! Als het maar wat warmte brengt in kille en bange dagen.

Pastor Gino

Als de ziele luistert

In mijn geboortedorp Alsemberg heeft het Davidsfonds onlangs zijn 100 jarig bestaan gevierd. Het gaat dan om de afdelingen van Alsemberg en Sint-Genesius-Rode. Voor die gelegenheid was er een warme theatervoorstelling in het CC De Meent met Bart Cafmeyer (broer van actrice Maaike), waarin hij met de dichter Guido Gezelle in dialoog gaat. Zowaar een monoloog van anderhalf uur, ondersteund door af en toe een streepje accordeon, live gespeeld door een uitstekend muzikant. ‘De acteur weet op een schalkse manier geschiedenis en literatuur te combineren’ stond op de uitnodiging en dat klopte helemaal. Met slechts een schamel tafeltje als bureau met wat boeken en leeslamp erop en de kop van Gezelle op een staander, nam de acteur ons mee in een sterk verhaal, soms ontroerend, soms met de nodige humor. In zijn spreken richt hij zich in vlekkeloos Nederlands tot de dichter die hij dan laat antwoorden in het sappige West-Vlaams. De talloze citaten uit zijn schrijfsels en gedichten kregen zo de nodige kleur en ritme. Het resultaat was een sterke, beklijvende voorstelling, een heerlijke namiddag die je liet wegdromen en tegelijk de schoonheid van onze taal en zijn poëzie liet smaken. Dichters hebben woorden voor wat soms onzegbaar is. Ze zijn als een balsem op de kwetsuren en wonden in onze wereld. De avond was al gevallen toen ik huiswaarts reed, maar donker was het niet…

Pastor Guido

Als de ziele luistert

spreekt het al een taal dat leeft,

't lijzigste gefluister

ook een taal en teken heeft:

blâren van de bomen

kouten met malkaar gezwind,

baren in de stromen

klappen luide en welgezind,

wind en wee en wolken,

wegelen van Gods heilige voet,

talen en vertolken

't diep gedoken Woord zo zoet...

als de ziele luistert!

G. Gezelle

© Guido Vandeperre