Ontelbaar...

Je kan er niet naast kijken, veelkleurige blaadjes bedekken vandaag straten en pleinen. Zalig vind ik het om over zo'n bladerentapijt te lopen. Vroeger keek ik altijd uit naar de herfst. Het Bulskampveld in Wingene is een park, met lange dreven. Aan je voeten een bladerentapijt en boven je hoofd een bladerdak in alle kleuren van de regenboog. Ontelbaar veel bladeren... Ze vallen af één voor één af. Maar ze krijgen daarna een tweede leven, ze vergaan tot compost en worden voedsel voor de volgende generatie.
Toen ik onderstaande foto van mijn dochter kreeg, mijmerde ik over de wandelingen ik vroeger met hen maakte. Wat is de natuur toch mooi in de herfst. Die vele bladeren brachten mij bij de lezingen van Allerheiligen: ik dacht aan "die mensen in witte gewaden, die niet te tellen zijn". En zo lezen we in Apocalyps: "zij zullen God zien".
De heiligen, de mensen die ons zijn voorgegaan leven ook nog verder. Vandaag inspireren ze ons door hun levensverhaal. Maar kunnen ook wij God zien? 
Je kan naar een brandglas kijken en het mooi vinden, maar ook niets meer. Als je blijft terug komen tot wanneer de zon schijnt en je kijkt dan naar het brandglas, dan straalt de afbeelding in zijn volle glorie, dan vertelt het een verhaal. Het opent onze ogen, het inspireert je geeft je moed en kracht om verder te gaan. Die warme gloed is de Geest die in ons werkt. De Geest zorgt ervoor dat je het volhoudt, dat je de kracht hebt om rechtop te blijven, ook als het wat moeilijker gaat.
Dat is wat heiligen doen, blijven terugkomen, blijven geloven, ook als het leven tegenzit. Ze gaan de weg die God met hen wil gaan.
Geef ons de kracht God om in uw liefde te blijven, ondanks- of dankzij de hindernissen op onze levensweg. Dan zullen ook wij U kunnen zien.

Pastor Mariette

Stilstaan bij Allerzielen

Dit weekend is het Allerzielen. Een dag van stilte, van herinnering, een dag waarop bepaalde namen even extra oplichten in ons hart. We denken aan wie er niet meer is, aan stellen die we niet meer horen, aan handen die we niet meer kunnen vasthouden. En toch voelen we nog steeds een diepe verbondenheid. Een verbondenheid waarvoor woorden soms te kort schieten, waar we ons moeten overgeven aan geloof, waar kunst spreekt als woorden zwijgen.

Het beeld - L’ Adieu - van Rodin verbeeldt twee mensen in een laatste omhelzing, zo innig, zo menselijk. Hun armen zoeken elkaar alsof ze weten dat dit het moment is waarop liefde en afscheid samenvallen. In dat ene gebaar voel je alles: het verlangen om te blijven en de pijn van te moeten loslaten.
En dan, als de handen loslaten en de stilte achterblijft, weerklinkt het verdriet, het gemis. 

Gedicht Guido Gezelle.

Wat Rodin uitdrukt in beeld en Gezelle zo kwetsbaar onder woorden brengt, raakt aan hetzelfde mysterie: dat liefde niet eindigt, zelfs niet bij de dood. Dat wie wij missen, nog altijd leven in ons hart, in ons verlangen en onze herinnering.

Pastor Ellen

L’ Adieu - van Rodin

Ontsnappen of nestelen

Elk van ons heeft allicht al één of meerdere momenten gekend waarbij hij de grond onder zijn voeten voelde wegzakken, waar de wereld even stil staat en je geen toekomst ziet. Wat houdt een mens dan nog staande? Wat maakt dat we na een tijdje toch de moed vinden om kleine stappen te zetten? Soms vind je het antwoord op plaatsen waar je het niet verwacht.
Op de foto, die genomen is in het Neigembos in Ninove, zien we een boom waarvan de grond onder zijn voeten is verdwenen? Of wilde de boom vluchten? Ontsnappen uit het bos? Op één of andere manier is hij rechtop blijven staan en zijn weelderig bladerdak vertelt dat hij ten volle leeft. Zijn wortels hebben een weg gezocht en gevonden. Anders dan voorheen, maar heel stevig en vastberaden om te leven en leven te geven. Wie zou niet willen schuilen onder dat weelderige bladerdak? Het heeft bescherming en verfrissing. Het geeft je zuurstof, steun aan wie moe en uitgeput is.
Aan mensen die nood hebben aan een schouder wens ik zo'n boomstam toe.
Aan mensen die stevig geworteld staan: deel van waaruit jij leeft en laat jouw nabijheid het bladerdak zijn die bescherming geeft,  die mensen de kracht geeft om rechtop te blijven.
Moge het sap van Gods Geest door jouw wortels vloeien zodat ook jij rijke vruchten kunt dragen.

Pastor Mariette

Neigembos, Ninove © Robin Van den Berghe

Licht

In deze donkere dagen van het jaar kijken we uit naar licht. Ik vraag me altijd af hoe het in noordelijke landen moet zijn. Niet mijn ding, denk ik.
Met een puppy van vier maanden in huis sta ik vaak al rond 7.30 uur in de tuin. Op zo'n moment is ook de foto genomen. Ik sta elke dag vol bewondering te kijken naar dit natuurgebeuren: de zon komt op, het licht daagt in het oosten. Een moment van dankbaarheid, van meditatie, van gebed.
En overdag mag ik genieten van de steeds wisselende wolkenmassa's. En soms figuren er in zoeken zoals ik als kind deed. Ik denk terug aan wat Zr. Marcelline, die een groot deel van haar leven als missiezuster in Guatemala werkte: " Ik mis hier de wolken van in België." Daar kon zij dan volop van genieten bij een bezoek hier.
Laten we maar zingen over het Licht dat we verwachten, waar we naar uitkijken.
Laten we 'licht' zijn voor mekaar!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Zeg het met bloemen

‘Zeg het met bloemen’ is weleens een promotieslogan geweest bij meerdere bloemenzaken.
Met een boeket bloemen wil je iemand blij maken, dank zeggen of geluk wensen bij een of andere gelegenheid. Met bloemen aan je huis, wil je de buitenruimte wat verfraaien, anderen mee laten genieten van wat jou ook vreugde geeft. Zo zet ik sinds ik hier woon, bloembakken op de vensterbanken en het muurtje van de zijingang. Meestal gevuld met geraniums omdat deze mooi en lang bloemen geven en tegen een stootje (van het weer) kunnen. Veel mensen reageren opgetogen. Dit jaar had ik ook drie hangpotten uit de garage opgediept en aan de muur opgehangen. Bij thuiskomst van de vakantie was er eentje gesneuveld, wellicht door een voetbal. Dat kan gebeuren. Alles was opgeruimd. Een paar weken later was het anders toen ik op een avond thuiskwam en dit aan de voordeur vond. Iemand vond een andere manier om het met bloemen te zeggen. Ja, geraniums kunnen wel tegen een stootje maar dit stootje was wel heel hard. Het maakte me een beetje kwaad maar vooral droevig. Waarom doet men zoiets? Een vraag doe we ons vaak stellen en waarop we geen antwoord hebben. Het overkomt ons allemaal eens dat mensen niet in dank afnemen wat men voor hen of de gemeenschap doet. Dat onze goede bedoelingen verdraaid worden of zelfs kwaad bloed zetten. En toch, laat dat ons niet weerhouden om te beminnen en goed te doen. De aansporing komt van Jezus zelf: “Bid voor de mensen die jullie slecht behandelen… Doe goed zonder iets terug te verwachten…dan zullen kinderen van de Allerhoogste zijn want ook Hij is goed voor wie ondankbaar en kwaadwillig zijn” (Lucas 6,28c.35). Volgend jaar plant ik zeker weer bloemen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Goed voor het hart

Om nog even in de sfeer van de Romebedevaart te blijven schrijf ik dit cursiefje rond Castel Gandolfo. Of liever rond dit bord dat ik op het dorpsplein zag: een pelgrim op de Via Francigena. ‘Die ken ik niet’, hoor ik je al denken. Ik ook niet, eerlijk gezegd, dus maar even gaan ‘googlen’: ‘De Via Francigena is een oude pelgrimsroute die loopt van Canterbury naar Rome, en onderweg Frankrijk, Zwitserland en Italië aandoet. Deze route is beschreven door een Engelse aartsbisschop Siegeric in het jaar 990. De uiteindelijke aankomst is aan het Vaticaan. Deze route is in 2004 door de Raad van Europa uitgeroepen tot een Europese Culturele Route.’ We waren als pelgrims naar Rome maar niet te voet, alleen in de stad kwamen we aan onze 10.000 en meer stappen per dag. Het wandelen in de tuinen van Castel Galdolfo vroeg minder inspanning. Dit houten bord van de Via siert door zijn eenvoud: een eenvoudige pelgrim met de juiste attributen: een wandelstok en een knapzak over de schouder. Veel meer heb je niet nodig als pelgrim. Als je achter hem kijkt zie je aan de muur een AED toestel (automatische externe defibrillator) of een hartstarter om iemand te reanimeren. Een wat gekke combinatie op één foto. En toch minder gek dan het op het eerste zicht lijkt. Wie als pelgrim te voet onderweg is, herlaadt niet alleen zijn of haar batterijen maar verruimt ook zijn geest en zijn hart. Je krijgt een nieuwe adem. In zijn Klein Pelgrimsboek vertolkt Herman Andriessen dit in zijn Reislied:

Ontsla nu het hart; geef het vrij voor de reis.
Wacht op het Woord; zoek nieuwe wegen.
Ga weer onderweg; ja, de nieuwe weg
geeft ons in ’t end ook de nieuwe zegen.
Maak het hart nu vrij; zoekt elkander op de weg.
En gedenk het woord dat ons is gezegd:
“Wie zaaien met leed in het holst van de tijd,
Die maaien met vreugd voor de eeuwigheid”

Zing stilaan je lied. Zie, daar hoog in de wind
over de grens al de vogels drijven.
Zing stilaan je lied; aan de grens voorbij
zullen wij eens in Zijn tent verblijven.
Ga de vrede na. Deel in stilte van je leed.
Niet een die de weg naar het wonder weet.
Maar de zon en de wind en Zijn licht in de nacht
verhalen Zijn glans aan wie het verwacht.

Bewaar in het hart wat de vogelen zien.
Hoor nog het woord op de bergen vernomen.
En wacht op het zaad in de zwarte voor,
eens voor de vogels een onderkomen.
Laat de vrede zijn; wees de mens die niet vergeet.
Niet een die de weg naar het wonder weer.
Maar de zegen gezaaid uit den Hoge verhaalt
het wondere werk dat Hij aan ons deed.

Wacht op het woord, als het afscheid wenkt.
Wacht op het woord. Weet, de nieuwe zegen
is als de vrucht die de aarde schenkt
eerst na de kou en de winterregen.
In het hart bewaar wat de weg ons allen deed.
Niet een die de weg naar het wonder weet.
Laat de wegen, gegaan door het holst van de tijd,
bewaren je hart voor de eeuwigheid.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verborgen kruis

Ik was laatst een mooi geweven doek met warme kleuren aan het bewonderen in een anthropologisch museum, tot ik de kruisjes die erin verwerkt waren zag. Zo mooi het geheel geweven, met verschillende vormen erin waarvan het kruisteken er één is. Je voelt bijna de vroomheid van de persoon erdoor.
Zo zou ons leven ook moeten zijn. Ons geloof hoeft niet op de voorgrond te staan, maar vervlocht in het alledaagse leven. Dat maakt het leven mooi, en doet het kruis dat we dragen op de juiste plaats staan.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Om even bij stil te staan...

Stilvallen doe ik nu meer dan vroeger. En het helpt als je dat samen, in gemeenschap kan doen. Gelukkig zijn er verschillende initiatieven in mijn omgeving waar dat kan. Zo ben ik gisteren avond naar een viering gegaan en ben blijven hangen bij een zin uit het woordje bij het evangelie: 

"Geluk is, verlangen naar wat je al hebt". 

Wat hij daarna gezegd heeft, heb ik een tijdje niet meer mee gekregen. Ik vond het zo mooi. Het schijnt  van Augustinus te zijn. In ieder geval het heeft me doen nadenken en doen stilvallen.
'Verlangen naar wat je al hebt' het lijkt op het eerste zicht absurd. Verlangen associeer ik nogal dikwijls met meer, beter, groter,... Maar dat brengt inderdaad geen rust. Je gaat dan vergelijken met anderen die wel hebben wat jij zo graag wil. Waarom zij wel en ik niet? Ik werk toch ook hard... Ik doe toch evengoed mijn best... Waarom krijgen zij het zomaar in de schoot geworpen?
Nee zo denken maakt niet gelukkig, je komt vast te zitten in het 'ik' en 'zij' denken. In het wentelen in eigen gelijk, in plaats van samen het leven te delen, groei je verder uit elkaar. Elk zijn eigen gelijk, compromissen en toenadering zijn dan heel moeilijk.  
'Verlangen naar wat je al hebt' is content zijn met wat je al hebt. Meer nog, het is genieten van wat jou gegeven is, wat jou in de schoot geworpen is. Content zijn met de zegeningen die jou zijn overkomen. Als ik stil blijf staan bij mijn zegeningen overvalt mij heel vaak het gevoel van dankbaarheid, het gevoel van diepe vreugde. Die vreugde, dat geluk noem ik God. En weet je, zoek het niet te ver, het is te vinden in kleine dingen, in duizend, duizend kleine dingen. Ik wens ook jou die vreugde van harte toe. 

Tel je zegeningen één voor één, en je ziet Gods liefde dan door alles heen. (naar psalm 103)

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Kappertjesplant

Ga er maar eens naar op zoek in een warenhuis dat je nog nooit bezocht. Een hele klus om kappertjes te vinden. En hoe noemen ze dat in Frankrijk ook weer? Je kent het wel die lekkere groene dingetjes om gerechten op smaak te brengen. Van waar komen ze nu? Kappertjes zijn ongeopende bloemknoppen van de kappertjesplant (Capparis spinosa), geconserveerd in zout, azijn of pekel, met een frisse, zurige smaak die in gerechten zoals sauzen, eiergerechten en visgerechten gebruikt worden. Ze groeien voornamelijk in het Middellandse Zeegebied en worden handmatig geplukt vóórdat de bloem opkomt.
Voor het eerst in mijn leven zag ik nu ook de plant zelf die ons de kappertjes levert en dat nog wel in de pauselijke tuinen van Castel Gandolfo. Tussen alle prachtige bloemenperken en bijzondere bomen groeide het plantje tegen een rotsmuur. Je kon er zo aan voorbij lopen zonder het op te merken. Het was het bloemetje dat mijn aandacht trok en via de app ‘Obsidentify’ kon ik er een naam opplakken. Wat een ontdekking, nu werd me pas duidelijk waar die kappertjes vandaan komen. Weer iets bijgeleerd en dat in de tuinen van de paus. Vaak vallen kruidenplanten niet op, ze zijn bescheiden en wachten tot iemand ze plukt om te gebruiken in de keuken. Daar komen ze tot hun recht om een schotel op smaak te brengen, soms subtiel, soms zeer uitgesproken. Is dat ook niet onze roeping, om als christen smaak te geven aan het leven, aan de wereld? We zijn toch het zout van de wereld, niet?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Op bedevaart naar Rome

Op zaterdag 20 september jl. was het 45 jaar geleden dat ik in Evere tot priester werd gewijd. Die dag vertrok ik met 80 bedevaarders naar Rome, onder wie vijf priesters, waaronder Guido Vandeperre uit Anderlecht.

Twee bijzondere momenten wil ik hierbij in het bijzonder aanstippen. Bij aankomst in Rome vierden wij in de namiddag de eucharistie in de basiliek Santa Maria Maggiore. Ik was er de voorganger en voor het eerst in mijn leven gebeurde dit in een ‘preconciliaire setting’ (zie foto). Ook was het die dag 39 jaar geleden dat Patrick Maervoet, deken van de pastorale regio Leuven, tot priester werd gewijd. Een bijzonder en ontroerend ogenblik was toen wij aan het graf van paus Franciscus de twee jubilarissen mochten laten knielen en bidden.

Tijdens de bedevaart zijn wij door vier verschillende ‘Jubileumpoorten’ gegaan. Op maandag 22 september gebeurde dit in de Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad, waar wij de eucharistie vierden bij het graf van de apostel Petrus. Zo dicht bij deze apostel, die beschouwd wordt als de ‘eerste paus’, herinnerde Dirk De Gendt, deken van de regio Mechelen en reisleider van deze bedevaart, ons eraan dat priesters van een bisdom ‘Petrusmannen’ zijn. Zij werden gewijd als medewerkers van de bisschop, die traditioneel wordt gezien als opvolger van de apostelen. Tijdens de voorbede werd gebeden voor de Kerk in al haar facetten: voor paus Leo, onze bisschoppen, priesters, religieuzen, diakens, pastoraal werkenden, vrijwilligers en geëngageerde gelovigen. Wij vroegen daarbij, op voorspraak van de heilige Petrus, om verhoring van ons gebed.

Als pelgrims van hoop hebben we in Rome gewandeld, gevierd en gebeden, en dit als Vlaamse christenen die zich verbonden weten met vele gelovigen wereldwijd. Voor mij was dit een diep ontroerend hoogtepunt in dit jubileumjaar.

Pastor Johan Dobbelaere

Verbeeld

De voorbije zomermaanden was ik nog eens op bezoek bij mijn Franse vrienden in de Tarn. Frankrijk. Ik ken deze dorpskerk van Alban al jaren maar telkens als ik er kom sta ik vol bewondering te kijken naar de prachtige fresco’s die het plafond en een deel van de muren sieren. Ze werden in de jaren ’60 gemaakt door Nicolaï Greschny. Hij werd geboren in Tallinn (Etsland) en vluchtte voor de Russische revolutie en later voor het Nazisme bij het begin van de tweede wereldoorlog. Hij studeerde zelfs een paar jaar theologie aan de Universiteit van Leuven. Uiteindelijk kwam hij in de streek van de Tarn terecht en ging aan de slag om deze kerk van prachtige, Bijbelse taferelen te voorzien. Alles in een Byzantijnse stijl vermengd met een meer modernere. Je wordt helemaal ingewijd in het leven van Christus. Er zijn amper woorden nodig om te begrijpen wat er verbeeld wordt. Ik zou me hier als kind niet vervelen in de vieringen. Je geraakt niet uitgekeken op dit kleurrijke schouwspel.. Nu zowat overal de catechese weer opstart denk ik terug aan deze fresco’s. Alleen met deze taferelen zou je al weken en maanden zoet zijn om aan kinderen en jongeren te vertellen wie die Jezus was en wat Hij allemaal deed. Het volstaat om goed te kijken om ingewijd te worden. Kijken en luisteren om dan zelf aan de slag te gaan. Het wordt beslist weer een boeiend traject om samen te bewandelen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Tondo luminis

Wat is dat, een tondo, hoor ik je al denken. Ik moest het ook even opzoeken. ‘Een tondo is een cirkelvormig kunstwerk, hetzij een schilderij, hetzij een beeldhouwwerk of reliëf, waarvan het woord afkomstig is van het Italiaanse woord 'rotondo' dat 'rond' betekent. Dit type werk was met name populair tijdens de Renaissance in Italië, maar het concept van ronde kunstvoorwerpen bestaat al sinds de Griekse oudheid.’ Ik zag deze tondo tijdens de voorbije vakantie op een tentoonstelling waar verscheidene kunstenaars hun werken voorstelden. Deze tondo werd gemaakt door Benoît Vieubled met oesterschelpen en kristallen parels. Met de onregelmatige vormen van de schelpen maakt hij een sferische vorm als een ode aan de natuur. Het heet Ostréa luminis tondo. Het sprong direct in het oog, door het licht achter de schelpen en de parels. Het is een prachtige combinatie van iets dat je wegwerpt na de maaltijd en kostbare, lichtende parels. Een oester maakt van een vreemde indringer, een zandkorrel of een parasiet, een bijzonder iets door het met fijne laagjes parelmoer te omhullen. Het resultaat vormt een schitterende parel. Tegenover iets vreemd dat ons hart belaagt, gaan we als mensen soms helemaal in onze schelp kruipen of het zo snel mogelijk willen verdringen of naar ‘buiten’ werken. Misschien kunnen we leren van de oester en het moeilijke, het vreemde dat we meedragen, omhullen met laagjes van onszelf om het zo te integreren in ons leven. Vaak een moeilijk en langzaam proces maar we worden er wellicht rijker en mooier van…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Oversteken

In het dorp waar ik afgelopen weken op vakantie was met een paar collega’s loopt een kleine rivier, de Baïse. Op verschillende plekken worden er kajaks verhuurd, zo ook in ons dorp Lavardac. Het verhuurkantoor ligt op een paar honderd meter van het water en elke avond was er iemand van dat bedrijfje dat de kajaks aan de andere kant van de oever bracht om ze daar op een veilige plek samen te leggen. ’s Morgens gebeurde de omgekeerde beweging en bracht iemand ze aan de overkant waar potentiële klanten dan te water konden gaan. De man bracht zo in één keer tien kajaks aan de overkant, knap werk . Het liet me denken aan de passage in het evangelie waar Jezus zijn leerlingen uitnodigt om het meer op te varen: ‘Laten we oversteken’ (Marcus 4,35-41). Een evangelietekst die me nauw aan het hart ligt. In ons leven maken we veel oversteken, kleine en grote, gekozen en ongekozen. 1 september was er zo eentje voor de vele kinderen die voor het eerst naar school trokken of de overgang maakten naar de basisschool of humaniora. Verhuizen, gaan werken, trouwen of een andere levenskeuze maken. Telkens laten we iets van het bekende, vertrouwde achter om iets nieuws en minder vertrouwd aan te vatten. Net zoals bij de leerlingen op het meer, kan het dan wel eens gaan stormen en worden we onzeker en zelfs bang. En toch, Hij is aan boord, ook bij onze oversteken, zoals nu bij het begin van een nieuwe pastoraal werkjaar. Laten we met vertrouwen het water opgaan, Hij is er nu ook weer bij…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Bruggen bouwen

Je komt ze vaak tegen, op snelwegen, met de trein, langs een rivier of een kanaal. Gelukkig dat ze er zijn. Ze overbruggen iets of verbinden iets. Soms twee delen van een stad of een dorp of gewoon twee oevers zoals op deze foto. Het heeft me altijd geïntrigeerd hoe zoiets gebouwd werd of wordt.
Tijdens mijn camino door Frankrijk en Spanje liep ik soms over bogenbruggen, nog in romaanse stijl. Een sterk staaltje bouwkunst van eeuwen terug die bewondering afdwingt. Ze doorstonden de tand des tijds. Tegenwoordig bouwt men bruggen in staal of beton. Soms gewoon naast de snelweg, zoals ooit de spoorwegbrug over de E19, net vóór de afrit Mechelen-Zuid, om ze zodra ze klaar is centimeter per centimeter over de snelweg te schuiven. Of een paar fietsbruggen in de meer recente maanden. Hoe en uit welk materiaal ze ook gemaakt zijn, ze brengen je sneller dan tevoren naar de andere kant en meestal ook veilig.
Een brug rust ook op wat men een bruggenhoofd noemt, aan elke kant één. Stevig verankerd in de bodem. Het zijn cracks die bruggenbouwers, maar ook brugfiguren zijn dat. Mensen die zoeken naar verbinding, soms zit het in hun opdracht soms gewoon in hun natuur. Zo noemt men een bisschop of paus weleens een ‘pontifex’ omdat hij bruggen bouwt tussen mensen, ze als een herder wil bijeenbrengen en -houden. Maar dichterbij kennen we zeker mensen die anderen willen verbinden, bruggen slaan naar anderen. Misschien ben je er zelf wel een, niet spectaculair of in de schijnwerpers maar wel verbindend aanwezig. Een beetje als een brug die er gewoon is maar onmisbaar werd …

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Vuurtoortsen

In mijn studententijd zat ik één jaar op de tuinbouwschool in Vilvoorde en één van de vakken ging over sierstruiken. Op geregelde tijdstippen waren er toetsen en moesten we takken van bomen en struiken herkennen, ook in de winter, zonder blad dus. Telkens een spannende bedoening voor mij. Ik herinner we nog weinig van al die soorten maar één struik zal ik nooit vergeten: de fluweelboom. Zelfs de Latijnse naam ken ik nog altijd: Rhus typhina. De twijgen zijn zacht behaard en voelen aan als fluweel, vandaar zijn naam. Na de bloei vormen de vruchten rode pluimen als vurige toortsen die staan te pronken tussen de bladeren die dieprood verkleuren in de herfst. Eens je de boom hebt ontdekt zal je hem niet gauw vergeten, je ziet hem wel eens in tuinen. Zijn beeld bleef me altijd nabij en de toortsvormige pluimen doen me vaak aan Pinksteren denken. De struik staat als het ware vol vurige tongen maar deze foto is maar een maand oud, helemaal geen Pinkstertijd dus. Maar toch, moet het vuur ook niet buiten de Paas- en Pinkstertijd in ons branden? ‘Dat het licht in ons mag blijven branden, laaiend vuur, het dove niet’ zingen wel eens in de liturgie. In de aanloop naar het nieuwe pastorale werkjaar wens ik aan eenieder dat vuur toe…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zingen maakt blij

Mijn zangtalenten zijn niet om over naar huis te schrijven. Daar kunnen de mensen die naar de Woord- en Communiedienst komen over getuigen. Maar wat doet een mens op een avond in de vakantie in Okegem...

In Kerk en leven en in de parochiekerken was er al enkele keren opgeroepen om deel te nemen aan een zangavond. Je hoeft geen deel uit te maken van een koor, gewoon graag zingen was voldoende. En zingen doe ik graag.
Het ging door in de abdijkerk van Ninove. Het Sint-Corneliuskoor (wat bij ons het Pauluskoor zou kunnen zijn) komt elke week samen om te oefenen. Dat draagt zijn vruchten in de verschillende kerken waar op zondag en/of in de week gevierd wordt, want de mensen komen vanuit alle deelgemeenten.
Deze zangavond was iets speciaals: met nieuwe liedjes vol lof en hoop. 

Ilse Spiloes, directeur van de Clemenspoort in Gent, was de dirigente. Het werd een avond vol lof en hoop. Zo indringend zelfs dat ik overweeg om in een koor te stappen. 

Het lied dat bij mij is blijven hangen is vertaald door een Thaise pater Redemptorist die in Gent woont. Een lied dat in Thailand en omstreken heel vaak gezongen wordt. Het is eigenlijk een gebed, en je weet: zingen is twee maal bidden.

Ik geef het je graag mee.

Pastor Mariette

'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
Ook al stormt het in mijn leven, U bent altijd dicht bij mij.
Heel mijn leven volg ik U, Jezus

Vader, Abba, ja ik ben uw kind, ik wil leven zoals U dat verlangt.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.

'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
Ook al stormt het in mijn leven, U bent altijd dicht bij mij.
Heel mijn leven volg ik U, Jezus

Vader, Abba, ja ik ben uw kind, ik wil leven zoals U dat verlangt.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, ik wil leven zoals U dat verlangt.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.

Laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.
Laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.

Tekst en muziek: Cissy Suijkerbuijk 

Schapenwolken

Sommige lezers weten reeds langer dat ik iets heb met het weer. Er gaat geen dag voorbij zonder het weerbericht te raadplegen. In mijn jeugd hield ik gedurende een lange tijd de neerslag bij alsook de minima en maxima temperaturen. En kijken naar boven, of er wolken zijn en welke. Af en toe is de hemel zelfs als een schilderij vol zachte of hevige kleuren. Vaak zijn wolken een voorbode van het weer dat er aan komt. Zo ook deze wolken ook wel schapenwolken genoemd. Een schattige naam voor wat de weerman een ‘cirrocumulus’ zou noemen. Als kind zag je zo de schaapjes aan de hemel staan. Ze zitten hoog in de lucht, zo’n 5 à 12 km en zijn een teken van een verhoogde luchtvochtigheid en zo een voorbode van eventuele regen. Dat leer je als je rationeler en ouder wordt maar als kind laten wolken je wegdromen en gaan ze met je fantasie aan de haal. Ga nog eens in het gras liggen deze zomer en laat het kind in jou los of de herinneringen zoals bij dichter Martinus Nijhof in zijn prachtige gedicht ‘De wolken’

Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat ‘k in de wolken zag.

En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder –
De wond’ren werden woord en dreven verder,
Maar ‘k zag dat moeder met een glimlach weende.

Toen kwam de tijd dat ‘k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van ’t vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

– Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide –

Pastor Guido

Ogen om te zien

In de eerste lezing van vandaag horen we dat er een groot teken verscheen aan de hemel: een Vrouw. En daarna vele andere tekenen worden aangehaald door de apostel Johannes in het boek der Openbaring.
Leren zien van de tekenen die door God gegeven worden is niet simpel. Zelfs in de filosofie heeft Edmund Husserl reeds gezegd dat het moeilijkste is het zuiver objectief zien. “Sie mussen erst sehen lernen”, zo schrijft hij.
Onze ogen zijn soms gesloten voor het mooie in deze wereld. Vandaar de foto die ik op een brocante getrokken heb. Het zijn ogen voor hen die een oog verloren hebben, maar je kan er niet mee zien. Voor ons werkt de Bijbel op een andere wijze. Het opent onze ogen voor de realiteit van God.
Laten we beginnen met het mooie in de figuur van Onze Lieve Vrouw te zien op deze dag van de viering van haar “Ten Hemel Opneming”.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Op bezoek bij de scouts en de Chiro

In juli bracht ik meerdere bezoeken aan jeugdbewegingen.

Op 11 juli ging ik naar Stokkel, waar de Chiro haar kamp traditiegetrouw begint met een viering in de bovenkerk. Het Chiro-jaarthema “AvonturenLeuk?” kwam ter sprake met een verhaal over de kleuren van de regenboog en het evangelie over de storm op het meer. De viering werd besloten met een gebed om een gezegend kamp. Op verzoek van de leidingsploeg ging ik op zondag 20 juli naar hun laatste kampdag in Beverlo, die ook de bezoekdag was. Tijdens de viering daar legden drie leiders hun leidingsbelofte af – geen evident engagement, gezien de vele andere manieren waarop jongeren hun vrije tijd zouden kunnen besteden. Ik las die dag het evangelie van Martha en Maria, dat ons leert hoe luisteren en inzet hand in hand horen te gaan.

Wanneer ik op zondag een viering voor een jeugdbeweging voorga, neem ik meestal het evangelie van die zondag. Dat deed ik ook op 27 juli in Limerlé-Gouvy, tijdens de laatste kampdag van de scouts van Evere. Ouders die hun kinderen kwamen ophalen, woonden de eucharistieviering bij. Eerst liet elke tak met een sketch of een lied zien en horen wat er tijdens het kamp was gebeurd. Daarna las ik het evangelie van die zondag, waarin Jezus zegt: "Vraagt, en het zal u gegeven worden." Ook de jaarleuze “Onderweg opgestoken’ over je wat je bij de scouts allemaal kunt leren kwam aan bod. Deze jaarleuze besprak ik enkele dagen eerder bij de scouts van Paloke, tijdens hun belofteviering op kamp in Gerpinnes. Scouting is immers ook een leerplek waar je met vallen en opstaan kan groeien.

Augustus stond nog een bezoek gepland aan het kamp van de Chiromeisjes van Sint-Agatha-Berchem, die jaarlijks een bezinningsavond organiseren. Door een misverstand over de exacte kampplaats in Sint-Niklaas is dat bezoek helaas niet doorgegaan.

Ooit zei iemand in een scoutsgroep dat mijn inbreng te katholiek was. Toen ik daarop besloot geen evangelietekst te lezen, begon men spontaan “Alleluia, Woord van God” te zingen.. Sindsdien lees ik het dus weer met overtuiging. Alleluia vraagt om Gods Woord. Ik geniet er altijd van om, wanneer het kan, als pastor in contact te blijven met de scouts en de Chiro.

Pastor Johan Dobbelaere

© Scout Evere

Onder zeil

Net zoals de afgelopen jaren ging ik een paar dagen naar het kamp van Chiro Wacko van Anderlecht.
Dit jaar lag de kampplaats in Merksplas, dicht bij de Nederlandse grens. Een heel eind rijden maar de moeite waard om deze vrolijke groep aan het werk te zien en de kampsfeer op te snuiven. 135 kinderen plus leiding en keukenploeg, een bijzonder gegeven binnen de Brusselse context. Er komen ook meer en meer leden uit Anderlecht zelf. Je ziet de gasten jaar na jaar groeien en ook verantwoordelijkheid nemen. Van kleine ket, zoals we in Brussel zeggen, tot jongvolwassene. Fijn om te zien wat een jeugdbeweging met jongeren doet. Men vindt er zelfs vrienden voor het leven. Alles gebeurt onder tentzeil: slapen, koken, eten. Geen vast gebouw om te schuilen bij slecht weer of even op adem te komen. Een risico maar ook avontuurlijk en dicht bij de natuur. Dat laatste hebben velen geweten door het overaanbod aan teken. Eén tent boven een tekennest werd zelfs verplaatst. Tenten hebben iets van voorlopigheid. Je verblijft er maar in voor een bepaalde tijd om daarna weer verder te trekken. Tijdens de tocht van de Israëlieten door de woestijn reisde God met hen mee in de ark van het verbond, geplaatst onder een tentzeil. Ze leerden Hem kennen als een trouwe tochtgenoot. ‘Ga, sta op, Ik zend je’: steeds nodigt Hij ons uit om op te breken en verder te gaan, niet altijd letterlijk maar ook in gedachten en ideeën. Christenen zijn mensen van de weg, altijd onderweg…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zal ook dit geslacht haar zalig prijzen?

Volgende week vieren we het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming. En een groepje gelovigen uit onze Paulusgemeenschappen is haar valiezen aan het pakken om komende woensdag te vertrekken op bedevaart naar Lourdes. De maand augustus is onlosmakelijk verbonden met Maria. We kunnen ons echter afvragen of Maria wel nog zo'n belangrijke plaats inneemt in het geloofsleven van mensen vandaag. Misschien is Maria nog vooral bij oudere mensen belangrijk. Voor jongere mensen zegt ze soms minder, en is het vooral Jezus in plaats van Maria die op de voorgrond treedt. In de zeventiger jaren schreef theoloog Wolfgang Beinert reeds een boek over Maria onder de titel 'Zal ook dit geslacht haar zalig prijzen?' Een terechte vraag. En toch kan Maria ook voor ons als kerkgemeenschap vandaag nog heel wat betekenen. Het is natuurlijk waar dat we als christen uitgenodigd worden om Jezus na te volgen. Maar voor vele mensen blijft Jezus soms wat veraf, wat ongenaakbaar. Hij is weliswaar ook mens, maar het goddelijke primeert toch vaak bij vele gelovigen. Maria daarentegen is voor velen toegankelijker, nabijer. Maria was volop mens. En als mens was zij één van de eerste, misschien wel de eerste volgelinge van Jezus. Ook zij had haar twijfels, ook zij heeft geleden, ook zij wist niet altijd goed waar de weg nu naar toe leidde, maar steeds bleef zij vertrouwen, en daarin kan zij ons grote voorbeeld zijn. Maria was een vrouw van vertrouwen, vertrouwen dat, ondanks het feit dat ze het niet allemaal begreep, het goed was. Ondanks alle ellende die we dezer dagen zien aan oorlogen, natuurrampen, armoede en drugsgeweld, toch blijven vertrouwen dat alles goed komt. Niet om de ogen te sluiten en weg te kijken, maar om de hoop te bewaren en het vertrouwen niet te laten varen. Daarin kan Maria ons helpen. Laten wij in deze augustusmaand wandelen met Maria. Zij kan ons helpen om meer christen te worden, om ons over te geven aan Jezus. Laten we met haar op stap gaan, opdat ook wij zouden groeien in vertrouwen en hoop, ondanks alles. En om ons wat te helpen dit anoniem Marialied gezongen door Pino de Vittorio. Een lied dat perfect past bij de zonnige temperaturen die we de komende dagen tegemoet gaan.

pastor Gino

Wondering

Het uitkijken naar...  iets dat kleur geeft aan mijn dagen is in deze vakantieperiode is voor mij een hele  uitdaging. En ik merk dat ontmoetingen, verstilling en verwondering een grote rol spelen. Daarom ben ik zo dankbaar voor de ontmoetingen van deze namiddag. Ik reed als een gelukkige vrouw naar huis

Het ontmoetingscafé van deze namiddag heeft mij een grote energie boost gegeven. Het is zo'n mooie groep mensen die elkaar dragen, naar elkaar luisteren, daar kan je enkel blij van worden. Het is opnieuw een uitkijken naar... elkaar terug zien.

Maandag was ik de ganse dag alleen thuis en ik had er nood aan om mensen te zien, om niet alleen te zijn. Ik reed naar de mooie abdijkerk van Ninove en daar vond ik opnieuw rust. Alsof ik daar beter de nabijheid voelde. Het deed deugd. Het verwonderde mij dat zoveel mensen hetzelfde idee hadden. Mensen kwamen binnen, sommigen om de kerk te bezichtigen maar er waren ook verschillende mensen die voor een langere tijd gingen zitten. Het waren niet alleen ouderen maar ook twintigers en dertigers, zelfs een jongen van, ik schat niet ouder dan veertien jaar. Hij ging naar de eerste rij en bleef daar een kwartier zitten. Dat maakte mij zo dankbaar en blij. De abdijkerk, niet direct een plaats waar je aan denkt als je mensen wil ontmoeten, als je niet alleen wil zijn, maar daar heb ik gevonden wat ik zocht.
Het zijn die kleine gelukjes waarover je verwonderd en dankbaar kunt zijn, die leven geven aan het leven.

De foto hier onder heb ik van een workshop rond stilte. We mochten een foto kiezen die ons deed verstillen. Ik koos onderstaande foto omdat die mij zo blij maakte. Er staan mensen op die vreugde uitstralen die zichtbaar plezier hebben. Die vreugde, dat speelse, doen bij mij de zwaarte van het leven relativeren. Een mooie aanzet om stil te worden. Om je open te stellen voor wat er toe doet: verbondenheid met de mensen, verbondenheid met God.

Ik hoop dat de foto ook bij jou een glimlach op je gezicht tovert.

Pastor Mariette

Stapelen

Een tijdje terug waren mijn zus en ik bij onze Franse vrienden in de Tarn. Eén keer per jaar proberen ze met de vier generaties een paar dagen samen door te brengen. Een hele onderneming gezien de familie alsmaar uitbreidt en het moeilijker wordt om een gezamenlijk ontmoetingsmoment te vinden. Zeker voor degenen die in de landbouw werkzaam zijn. Het is altijd fijn om op een van de boerderijen langs te gaan en persoonlijk door jonge, gedreven landbouwers rondgeleid te worden. Zo kwamen we ook door deze hangar, waar al het stro na de oogst wordt opgeslagen. Grote rechthoekige en ronde balen liggen netjes naast en op mekaar, ze reiken tot aan het plafond. Wat een kanjers! Het deed me denken aan de tijd dat ik bij vrienden in mijn buurt op hun boerderij ging helpen en met de oude tractor en een ‘presmachine’ kleine balen stro bijeenreed. Die kon je nog met de riek op een kar stapelen. Heel anders en moderner nu en met de nodige grote en zware machines. Maar het blijft stapelen, de balen ergens bergen om de dieren in de stallingen de winter te laten doorkomen. Het viel me op hoe elke vierkante meter werd gebruikt en alles er netjes bij lag. Geen aftandse maar functionele en goed onderhouden werktuigen. Het vertelt iets over degenen die er werken, hoe ze in hun vak staan en omgaan met het werk. Er bestaat zoiets als een wisselwerking tussen buiten- en binnenkant. Onze geestelijk directeur op het seminarie herhaalde vaak: “Aan de netheid van de lavabo op je kamer kan je zien hoe het met je innerlijke leven is gesteld.” Een eenvoudige zin met veel waarheid. Eens goed opruimen en de dingen terug hun plaats geven brengt ook innerlijk rust. Deze vakantietijd is er een ideale periode voor.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zonnebloemen

De zomer is een prachtig seizoen met de natuur op haar best. Alle energie wordt gestoken in het voortbrengen van vruchten om de eigen soort te laten overleven. In de landbouw is dat natuurlijk anders, daar spelen eerder economische motieven. Maar een landschap waar ik telkens instant vrolijk van word is een veld vol zonnebloemen. Op hun hoogtepunt zijn ze een lust voor het oog. Net zoals een veld vol koolzaad straalt de gele glans voor ieder die het wil zien. Een zonnebloem, een bloem vol zon. Maar de Franse benaming spreekt nog meer tot de verbeelding: tournesol’, net zoals de Spaanse trouwens: ‘girasol’ wat hetzelfde betekent als tournesol. Waarom spreekt deze bloem ons zo aan? Kan ze werkelijk met de zon meedraaien? Niet echt want dan zou ze zichzelf de nek omdraaien natuurlijk maar het wel zo dat als je met de zon in je rug naar hen kijkt, het net lijkt alsof ze je aankijken. Eigenlijk zoeken ze zoals de meeste planten het licht op en richten ze zich daarom naar de zon. Daarin kunnen ze ons christenen tot inspiratiebron zijn. Ons richten naar het licht. Een kerkvader uit de eerste eeuwen gebruikte het volgende beeld om te spreken om de Drie-eenheid: de Vader is als de zon, bron van warmte en licht. Hij zendt zijn stralen van licht en warmte en deze worden zichtbaar in Christus. De warme gloed die we dan van binnen ervaren is de Geest. Zet maar eens een fles water in de zon en je zal ervaren hoe snel ze opgewarmd raakt. Als je tijdens deze vakantietijd nog eens zonnebloemen tegenkomt, denk dan even aan wat God in ons kan bewerken als we in zijn zonlicht willen vertoeven.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Wees mijn hoeder en hou me stevig vast

In deze zomertijd ben ik reeds wat voorbereidend werk aan het doen voor het komend werkjaar. Zo was ik mij vandaag wat aan het inwerken voor het Bijbels Leerhuis van komend werkjaar, en verdiepte ik mij in het verhaal van Kaïn en Abel. Een oeroud verhaal, maar toch zo herkenbaar. Deze zonen van Adam en Eva verschilden qua karakter enorm van elkaar. Toen de twee op een dag een offer brachten aan God, werd alleen het offer van Abel door God geaccepteerd. Kaïn was hierover zo boos dat hij zijn broer dood sloeg. God wendde zich hierop tot Kaïn en vroeg hem waar zijn broer was. Kaïn antwoordde: ‘hoe kan ik dat weten? Ben ik soms mijn broeders hoeder?’ (Gen 4, 9). Het antwoord is natuurlijk volmondig ja. De samenleving kan maar slagen als we hoeder worden van elkaar, als we zorg dragen voor elkaar. En dit lijkt ons misschien evident voor de mensen die ons het meest nabij zijn, onze kinderen, ouders, partners, broers en zussen, vrienden, … Maar het is ook een oproep om hoeder te zijn van mensen die verder afstaan. Ja, ook van die vele hongerige mensen in Gaza die we dagelijks op ons scherm zien. We mogen niet langer zwijgen of wegkijken. De blikken van de mensen uit Gaza schreeuwen ons toe: wees mijn hoeder en hou me stevig vast. Het zijn tevens de woorden die telkens terugkeren een nieuw nummer van de IJslandse componist en instrumentalist Olafur Arnalds dat hij opnam met de onlangs overleden zanger Talos, en dat je hier kan beluisteren. ‘Oh brother come be my keeper, hold me dear’ klinkt het meermaals. Een oproep om meer zorg te dragen voor elkaar, een schreeuw om meer verbondenheid en solidariteit over alle grenzen heen, grenzen die we trouwens zelf vaak voor elkaar optrekken. Laten we nooit vergeten dat we opgeroepen zijn om elkaars hoeder te zijn.

Pastor Gino.

Nat of droog?

Begin juli was ik mee op de retraite die door ons bisdom werd georganiseerd in de abdij van Averbode. Onze aartsbisschop,
Mgr. Terlinden gaf ons elke dag twee inleidingen rond de eerste brief van Paulus aan de Korinthiërs. We zaten toen in een hittegolf en de koele gangen van de abdij maakten dat de warmte vrij goed te verteren was. Wie al ooit op bezoek was in deze abdij kent wellicht het watervlak dat op de binnenkoer is aangelegd. Het ondiepe water geeft een soort spiegeleffect en vooral ’s avonds is het feeëriek. Met deze temperaturen was echter alle water verdampt er en werd het ook niet aangevuld. Dat zou zinloos zijn. Zoals het bij zulke periodes van hitte gaat kwam er dreigende lucht opzetten en leek een onweer los te barsten. Deze foto werd genomen vóór de regen. De donkere wolken vormden een mooi contrast met de witte gevel van de kerk. Ook de stenen waar het watervlak zich normaal bevindt tekenen zich helder af. Zo’n contrasten vinden we ook in ons dagelijks leven met mooie en moeilijke dagen. Maar ook ons geloofsleven is niet altijd een rustig kabbelend beekje. Soms zitten we op een wolk en andere dagen eerder in een dorre woestijn. Maar onze God trekt met ons mee, leert ons de bijbel. Hij laat ons niet los. Op plaatsen zoals in deze abdij mag je dat ervaren als je er mag aanmeren voor een tijd in de stilte. Of het dan stormt, regent of gloeiend heet is buiten doet er niet veel toe. Hier kan je herbronnen om dan weer verder te stappen. Moge de vakantietijd zo’n tijd van herbronning zijn…

pastor Guido

© Guido Vandeperre

Fotograferen

Bijna drie jaar terug kreeg ik een vraag van een student fotografie, Arne Van Lierde, om me een paar weken te mogen volgen in mijn werkzaamheden als parochiepriester. We spraken toen een aantal momenten en activiteiten af die interessant leken voor het werk dat hij rond Kerk vandaag zou willen maken. Het werd een boeiende ervaring voor ons beiden. De stijl en kwaliteit van zijn foto’s sprak me aan en zo kwam Arne de twee voorbije jaren foto’s nemen tijdens de vormsel- en eerste communieviering. Nu studeerde hij af aan de LUCA School of Arts, Campus Narafi. Op zijn uitnodiging ging ik een kijkje nemen op de tentoonstelling met alle werken van degenen die afstudeerden.
Hij gaf me een persoonlijke rondleiding bij zijn werk dat ‘A Guide for Sleepwalkers’ draagt en toont wat er allemaal te zien is rond onze steenwegen. De uitleg bij het werk luidt als volgt ‘Langs Vlaamse steenwegen ontvouwt zich een landschap dat we allemaal kennen, maar zelden echt zien. Huizen, winkels, tuinen en industrie lopen er lukraak door elkaar, zonder begin of einde. Deze fotoreeks kijkt met open ogen naar die alledaagse wirwar tussen stad en platteland. De beelden tonen stille observaties van de omgeving die ons omringt. Een uitnodiging om opnieuw te kijken naar het vertrouwde en het een beetje anders te zien.’
Inderdaad, vaak lopen we aan de dingen voorbij zonder echt te kijken. Zulke fotoprojecten leren ons om anders te kijken. Achter elk beeld zit een verhaal, achter elke mens een persoonlijke geschiedenis. We merken ze vaak niet op. Een fotoreeks als deze leert ons dieper en verder kijken, stil staan en observeren.
Doen we dat ook niet in ons geloof, stil staan en schouwen en dan hopelijk iets van het mysterie in alles ontwaren?
Ik wens het iedereen toe in deze vakantietijd…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In de naam van Jezus overwinnen wij

Zowel in België als in Nederland is men elk jaar op zoek naar de ultieme zomerhit, een liedje met een vrolijke zomerse sfeer dat in de zomermaanden heel veel gedraaid wordt op de radiozenders en hoog in de hitlijsten staat. Opmerkelijk is het liedje dat momenteel hierop de meeste kans maakt in Nederland. Mart Hoogkamer, een Nederlandse schlagerzanger, (je kent hem misschien nog van een vorige zomerhit enkele jaren terug over bacardi lemon…) bracht onlangs immers een lied uit onder de titel ‘in de naam van Jezus’ dat meteen viraal ging en momenteel door alle (of toch de meeste) Nederlanders haast dagelijks gezongen wordt. Je kan het hieronder beluisteren, weliswaar op eigen risico, want je krijgt wellicht het refreintje voor de rest van de dag niet meer uit je hoofd. Het lied is gebaseerd op een Nederlands kerklied (Opwekkingslied nr. 22) en ontstond tijdens een bezoek van Hoogkamer aan het Dordrechtse stadsklooster Dordt voor een TV-programma. In het nummer zingt hij, ofschoon hij zelf naar eigen zeggen niet meer gelovig is, over hoe hij vroeger met zijn oma naar de kerk ging. Onmiddellijk raakte christelijk Nederland verdeeld over het nummer. Ofschoon de tekst van het lied niets spottends heeft, vinden verschillenden het lied van Hoogkamer toch ongepast en oordelen ze dat hij Gods naam oneerbiedig gebruikt. Andere gelovigen daarentegen zijn vol lof over zijn liedje, en vinden het geweldig dat heel Nederland deze zomer ‘In de naam van Jezus overwinnen wij’ meezingt. En als je de poll van het Katholiek Nieuwsblad onder katholieke jongeren mag geloven, zijn de meeste gelovige jongeren weg van het nummer van Hoogkamer. Ik laat het oordeel over aan u, beste bloglezer, ook wat betreft de muziekstijl. Toch moet ik zelf bekennen dat bij het beluisteren van het nummer voortdurend de gedachte in mij opkwam dat God misschien wel af en toe langs heel andere wegen werkt dan wij vaak vermoeden of verhopen. Ja, God is steeds nieuw en verrassend…

Pastor Gino

Een hoedje

Aan uitdrukkingen met ‘hoed of hoedje’ is er geen gebrek. Zoals: ‘Met de hoed in de hand komt men door het ganse land.’ Of: ‘Zich een hoedje schrikken.’ Enzovoort.
Nu vraagt u zich misschien af hoe ik ertoe kom om over een ‘hoedje’ een blog te schrijven. De reden ligt bij mijn vakantiereis in Portugal van 20 tot en met 29 juni. Het was een groepsreis met de Cultuursmakers van Kortenberg naar de Alentejo, de streek tussen de Taag en de Algarve en grenzend aan Spanje. Gekend als de warmste streek van Portugal. Een verwittigd mens is er twee waard, zeggen ze, dus mocht een hoofddeksel zeker niet ontbreken in de bagage. Voor alle zekerheid had ik dus mijn hoedje en mijn pet mee.
De eerste dagen vielen de temperaturen nog mee maar ze gingen in stijgende lijn. De hoeden namen tegelijk toe, in verscheidenheid en aantal. Zoals u op de foto kan zien hadden ze alleen tijdens de maaltijd een rustpauze.
Maar figuurlijk nam en neem ik mijn hoedje (het gekleurde bovenaan) af voor al de mensen die zorg dragen voor anderen tijdens deze warme dagen. ‘Chapeau!’

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Te zwaar om dragen?

In het Park van Leuven hebben ze een nieuw kunstwerk geplaatst. Een echte rots op stoelen. Ik heb ze het zien plaatsen en geloof me, de rots is echt maar de stoelen niet…
Dit kunstobject zet aan tot denken. Het staat vlak naast de faculteit van theologie en religiewetenschappen waar ik dit jaar mijn laatste colleges heb gegeven. Is het een zware steen die ik achterlaat? Ik denk van niet. De studenten hebben mijn colleges steeds goed geapprecieerd, en hopelijk er ook wat van bijgeleerd.
Misschien is het een hint naar de toekomst? Studeren doe je niet alleen, en samen weet je meer, en kan je ook veel meer aan (= dragen). Mijn academische studies zijn begonnen in Zwitserland waar ik bij een Joodse professor, wijlen Henri van Praag, geleerd heb dat “twee weten meer dan een”. Ook in de Kerk hebben we dat bewustzijn meer en meer nodig, namelijk “synodaal denken en werken”, en dan kunnen we de toekomst aan, hoe zwaar die ook mag zijn…

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Maak ons hart onrustig

De afgelopen dagen stonden alle ogen gericht op Den Haag waar de NAVO-top plaatsvond. Het viel mij daarbij op dat heel wat ander nieuws plots naar de achtergrond werd verdreven. Zo werd het feit dat er dagelijks mensen die in Gaza staan wachten op voedselhulp gedood worden, haast een fait divers. Nog maar gisteren werden opnieuw 56 Palestijnen gedood. Niet niets toch? Het wordt een dagelijks gegeven, en we moeten opletten dat we dit niet gewoon gaan vinden. Vandaar vandaag dit lied. Dat ons hart steeds onrustig zou blijven daar waar mensen leugens en gemakkelijke woorden laten horen. Dat we zouden blijven wenen om mensen die uitgebuit en weggeschopt worden. Dat we niet ophouden om woedend te zijn en steeds opnieuw onrecht zouden aanklagen. Dat we de durf zouden hebben om moedig te zijn, zoals de titel luidt van het boek van Mariann Budde, de Episcopaalse bisschop van Washington die de confrontatie met president Trump en zijn beleid durfde aan te gaan. Want het ergste wat ons als christen kan overkomen is ongetwijfeld indifferentie. Lezen we niet in het Boek Openbaring (Op 3, 15-17): ‘Ik weet wat u doet, hoe u noch koud bent en noch warm. Was u maar koud of warm! Maar nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal Ik u uitspuwen!’ Daarom, maak ons hart onrustig, God!

Maak ons hart onrustig, God,
dat het ontevreden klopt
als we mooie leugens horen
en gemakkelijke woorden!
Maak ons hart onrustig, God.

Stort in ons uw tranen uit.
Mensen worden uitgebuit,
weggeschopt en opgesloten.
Zegen hen als wij hen troosten.
Stort in ons uw tranen uit.

Steek in ons uw woede aan
om het onrecht te weerstaan!
Geef ons moed om op te treden.
Laat ons vechten voor de vrede.
Steek in ons uw woede aan.

Laat ons dwaas en koppig zijn.
Laat ons doorgaan tot het eind.
Gaat het onze kracht te boven,
laat ons dan in U geloven.
Laat ons dwaas en koppig zijn.

Want het is uw koninkrijk
tot in alle eeuwigheid.

(T.: R. Schaap & L. Goedbloed / M.: R. Schaap)

Welkom aan boord

De figuren op deze foto zijn geen levende mensen maar vormen een kunstwerk van de onlangs (14 juni) overleden Guillaume Bijl Hij is een Antwerpse beeldhouwer en installatiekunstenaar die in binnen- en buitenland tentoonstelde. Zo was hij onder meer te zien op de Biënnale van Venetië (1988) en Documenta Kassel (1992). De site van de VRT typeert hem als volgt: ‘Guillaume Bijl schiep bijzondere, uiterst realistische installaties zoals een Autorijschool, een Atoomschuilkelder, een Supermarkt, een Stemhokkenmuseum, een Hondenkapsalon of een Matrassendiscount. Stillevens in drie dimensies waarmee hij "de mensen op het verkeerde been wilde zetten". En dat werkte: vaak was er twijfel of dit nu echt was of niet. Bijl gaf er ook kritiek mee op de consumptiemaatschappij. Hij noemde het “realistische decors op de verkeerde plaats”, namelijk in de witte ruimte van musea en galeries.’
Dit kunstwerk vindt u op de 8e verdieping van het MAS(Museum aan de Stroom) in Antwerpen. Het draagt als titel ‘Groetend Admiraal Koppel’. Met een prachtig uitzicht op het water op de achtergrond begroeten deze figuren jou alsof ze jou aan boord van hun cruiseschip willen uitnodigen. Een schip dat er niet is. Diep beneden aan de overkant zie je de jachthaven van Antwerpen. Het kunstwerk staat buiten, ‘gevaarlijk’ dicht bij de rand van dit immense gebouw aan de Schelde en duikt verrassend op als je voorbij wandelt. Als toeschouwer sta je veilig achter de golvende ramen, je hoeft niet bang te zijn. Aan boord gaan van een vaartuig vergt anders wel wat vertrouwen. Is de boot wel in orde, gaan we niet zinken, zal er geen storm opsteken? Ooit zei Jezus aan zijn leerlingen: ‘Laten wij oversteken’. Het werd geen pleziervaart toen op dat meer van Galilea, maar ze kwamen wel veilig de storm door. Hij was immers mee aan boord. Laat dat voldoende zijn, ook in ons leven.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Ons binnenste

Wat zou de artiest hebben bedoeld met deze figuur waar uit de ogen slangen kruipen? Het is een deel van de versiering van de rand van een tapijt. Het doet een mens wel fantaseren. Heeft Jezus niet gezegd dat “niet wat de mond binnengaat maakt de mens onrein, maar wat de mond uitkomt, dat maakt de mens onrein »(Matteüs 15:11)
In de westerse psychologie ziet men onze zintuigen als passief. We zien iets, en daar reageren we op. Maar in de Indische psychologie gaat men ervan uit dat de zintuigen (indriya) ook actief zijn. We zoeken met onze zintuigen iets waar we inwendig mee bezig zijn. Bijvoorbeeld, als ik aan een ijsje denk met deze warmte, zie ik gemakkelijker overal ijsjes die verkocht worden. Maar het gaat natuurlijk veel verder dan dat. Jezus zegt bijvoorbeeld dat “al wie naar een vrouw kijkt om haar te begeren, in zijn hart reeds overspel met haar heeft gepleegd.” (Matt. 8,25)
Waarschijnlijk hinten die twee slangetjes, symbool van het kwade, die de ogen uitkomen dus op het slechte dat uit ons komt. Laten we daarom onze zintuigen meer beheersen (niet zo gemakkelijk met al die sociale media) en alleen zoeken wat God in deze wereld van ons wil.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Vissers van…

Het fietspad langs het kanaal Brussel-Charleroi is een prima route om naar de stad te fietsen. Er is altijd wel iets te zien, op of naast het water. Het was deze keer niet anders. Net achter de sluis was een boot van Port.Brussels bezig vuilnis uit het water te halen. Het was de eerste dat ik zag dat ze zelf ook een boot inzetten op het kanaal om allerlei troep op te pikken. Ik ken wel al langer de activiteiten van Canal It Up. Een organisatie die zich inzet voor propere en plastic-vrije waterlopen waar de natuur ook een plaats heeft. Omdat ze breder werken dan het kanaal zijn ze onlangs van naam veranderd en heten nu City to ocean. Neem maar eens een kijkje op hun website www.citytoocean.org Je vindt er allerhande initiatieven zoals samen kajakken terwijl je vuilnis verzamelt om zo mensen te sensibiliseren. De meeste afval blijkt ook in het water te belanden door de wind en zo pleiten ze om plinten langs de oever te zetten om dit te verhinderen. Als occasioneel kajakker en natuurliefhebber gaat deze organisatie me echt ter harte. Maar ook als christen in de zorg om de schepping na de encycliek Laudato Si van paus Franciscus. Christus riep zijn leerlingen om vissers van mensen te worden. Misschien zou Hij ons nu ook het water opsturen om vissers van zwerfvuil te worden?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Het leven in Sint-Agatha-Berchem

Ter gelegenheid van de lentekermis – of de "kleine kermis", zoals de Berchemenaars ze noemen, want de grote kermis vindt plaats in september – organiseerde de Geschied- en Heemkundige Kring "Sint-Achtenberg" op 14 en 15 juni een tentoonstelling in gemeenschapscentrum De Kroon. Het thema was: Het leven in Sint-Agatha-Berchem: geboorte, school, huwelijk en zoveel meer.
Dat "zoveel meer" omvatte onder andere de bouw van de huidige Sint-Agathakerk, foto’s van voormalige pastoors en onderpastoors, en beelden van de Sint-Agathaprocessie. Het werd een mooie tentoonstelling, voornamelijk opgebouwd uit beeldmateriaal en archiefstukken van de afgelopen zestig jaar. Sommigen herkenden op de oude foto's een familielid of een bekende. "Nostalgie," hoorde ik iemand zeggen. Het is meer dan dat .
Zo’n tentoonstelling toont niet alleen hoe het leven vroeger was, maar laat ook zien hoe Sint-Agatha-Berchem is geëvolueerd: van een landelijke naar een verstedelijkte gemeente. Ze doet ons beseffen hoe tradities, verenigingen en de samenleving voortdurend veranderen.
Archiveren blijft dan ook van groot belang. Gelukkig is er in Sint-Agatha-Berchem een heemkundige kring waar elke vrijdag in de vooravond een zestal mensen samenkomt om alles zorgvuldig te documenteren en te ordenen.
Zelf ben ik van plan om de komende weken materiaal te verzamelen over het kerkelijk leven in Sint-Agatha-Berchem, waaronder foto’s van de Sint-Agathaprocessie, en dit aan hen over te maken. Want in het afgelopen tien haar mocht ik hier, stukje bij beetje, meeschrijven aan het levende verhaal van Sint-Agatha-Berchem.

Pastor Johan

Ontwerpen voor de huidige kerk en van Pastoor Schoofs,

eerste pastoor van de nieuwe kerk die in 1938 werd ingewijd.

©Johan Dobbelaere

Wat brengt jou in vervoering?

Over een dikke maand is het weer zover: Tomorrowland! Niet dat ik er zelf al eens ben naar toe geweest, maar het gebeuren fascineert mij wel. De muziek die er gespeeld wordt kan ik best wel smaken, raar maar waar voor een verstokte barokmuziekfan. Maar vooral heel het gebeuren er rond dat mensen van overal ter wereld aantrekt is fascinerend. Mensen komen er om een soort van ‘extase’ te beleven. Een manier om buiten zichzelf te treden. En via die extase komt men in verbinding met zichzelf, met elkaar en met iets dat overstijgt. Over extase loopt momenteel een mooie tentoonstelling in Parcum in de abdij van ’t Park, en dit nog tot en met 9 november onder de titel ‘Extasy & Orewoet’. Gisteren bezochten we met het pastoresteam van de Paulusgemeenschappen deze tentoonstelling in het kader van een ontspannende daguitstap. We hadden trouwens een uitstekende gids afkomstig uit één van onze gemeenschappen! De tentoonstelling handelt over het fenomeen extase dat vaak terugkomt in de katholieke traditie en confronteert dit met hedendaagse vormen van extase. Op verschillende plekken staan borden die de bezoeker een vraag stellen en waar je kan antwoorden door een bolletje te plakken onder jouw antwoord. Eén van de vragen is ‘Wat brengt jou in vervoering?’. Het viel mij op dat de meeste bolletjes bij ‘natuur’ en ‘kunst’ stonden. ‘Meditatie’ en ‘roesmiddelen’ scoren minder. En ook dansen brengt blijkbaar heel wat mensen in vervoering. Ik vond het een interessante vraag om even bij stil te staan. Wat brengt mij in vervoering of extase? En met wat of wie verbindt mij dit dan?

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Een verlengd Pinksterweekend

U zou natuurlijk kunnen zeggen: ‘Het Pinksterweekend is toch altijd verlengd, want ook Pinkstermaandag hoort erbij.’ U hebt gelijk maar voor mij kreeg ‘verlengd’ dit keer een wat langere betekenis.
Voor de mensen die regelmatig naar het ontmoetingscafé komen op woensdagnamiddag is Godly Play geen onbekend iets meer. Pastor Mariette vertelde al een aantal keren een verhaal, vaak gebonden aan een Hoogdag. Vorige woensdag mocht ik het Verhaal van Pinksteren vertellen in de Sint-Jozefskerk in Evere. Nu vraagt een nieuw Godly Play verhaal vertellen wel wat voorbereiding. Je leert gebaren en tekst, zoals ze in het verhalenboek staan. In het verhaal van Pinksteren ligt de nadruk op het begrijpen van mekaar. Het begint dan ook met ‘de toren van Babel’. Met de blokken spelen was lang geleden en dus was enige oefening nodig, zeker om de toren op het juiste moment te laten omvallen. Het doet altijd deugd om naar een Godly Play verhaal te mogen luisteren maar evenzeer om het te mogen vertellen. Je voelde de aanwezigheid van de Geest.
Dat was zeker ook zo tijdens de zeer mooie, biddende en zingende Pinksterwake zaterdagavond in de kerk van de Goede Bijstand, waarin Ellen en Tijmen voorgingen. Het Licht van Pinksteren stond centraal. Aan ons om het verder te dragen!
Op Pinkstermaandag ga ik al enkele jaren mee op bedevaart naar Jezus Eik vanuit Stokkel. Maar dit keer was het anders en ging het ’s morgens richting vicariaat. Daar stond de hele dag in het teken van Godly Play voor vertellers en vertelsters uit het hele land. Luisteren naar nieuwe verhalen, een workshop rond ‘stilte’ meemaken, genieten van het samen picknicken en zoveel meer.

Het was een dag van ontmoeting over de grenzen van taal heen.

Een echt Pinkstergebeuren!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Stolat

Stolat is het lied dat de Polen zingen bij een verjaardag. Men zong het in mei 1985 op de Grote Markt van Mechelen voor de jarige paus Johannes-Paulus II bij zijn vijfdaags bezoek aan België. Het betekent letterlijk 100 jaar (sto = honderd en lat = lat) en wenst een persoon een lang leven toe. Honderd jaar worden, het is aan weinigen gegeven. Psalm 90 zegt “Zeventig jaar duren onze dagen, of tachtig als wij sterk zijn. Het beste daarvan is moeite en leed, het gaat snel voorbij en wij vliegen heen.” Intussen zijn we zovelen eeuwen verder en mensen worden gemiddeld steeds ouder. Er komen ook meer en meer honderdjarigen. In Woonzorgcentrum Clos Bizet in Anderlecht, waar ik maandelijks de eucharistie voorga, waren er afgelopen maand drie honderdjarigen die men vierde. Er was een groot feest opgezet en de burgemeester en de schepen van Bevolking waren present men een speech, bloemen en bubbels. Eén van de drie werd net honderd op de dag van dit feest. Zij kreeg een gesigneerde foto van ons koningspaar. Wat we opviel was dat de jubilarissen nog steeds goed bij de pinken waren en hun commentaar gaven aan wie het wilde horen. Vreugde en blijdschap bij de familie en alle aanwezige bewoners om zo’n rijke levens. Meer dan terecht. Maar de meesten van ons zullen deze gezegende leeftijd nooit bereiken. Het moet al behoorlijk meezitten op ons levensparcours om zover te geraken. Maar dat moet ons niet beletten om het leven te omarmen, op welke leeftijd of verjaardag ook. Ikzelf ervaar het leven als een groot cadeau waar ik zeer dankbaar om ben. Reden te over om af en toe eens stil te staan, te danken en te vieren. Ik denk dat Hij glimlachend toekijkt en zegt “Het is goed"...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre