Sterren

Vorige week organiseerde Femma OLV Hemelvaart in Anderlecht haar Ladies Night. Een gezellige avond van ontmoeting waar de activiteiten van de komende maanden worden voorgesteld en ook smakelijk getafeld wordt. Tussen de hoofdschotel en het dessert werden we uitgenodigd voor een creatief moment. Met natuurlijke materialen hebben we een ster gemaakt. Voor de meesten was het een fijne ontspannende activiteit, voor sommigen wat uit hun comfortzone treden. Maar wel een ideale versiering voor de komende feestdagen. Over een paar dagen inderdaad, start al de Advent, die prachtige voorbereidingstijd op Kerstmis. In het kerstgebeuren komen vele figuren aan bod, van het pasgeboren Kerstekind met zijn ouders, over de herders tot de drie Wijzen. Deze laatsten volgden een ster en binnen onze seculiere context is de ster vaak wat er als enige is overgebleven van het kerstgebeuren in de publieke ruimte van onze stad. De straten en pleinen worden versierd met lichtsterren in alle maten en kleuren. Niet één maar velen. Ze hebben niet meer de oorspronkelijke betekenis van de ster die ons de weg wijst of ons helpt om ons te oriënteren. De ster uit het kerstverhaal nodigt ons uit om op weg te gaan, weg uit het oude vertrouwde, speurend naar tekens van God in al wat gebeurt, net zoals de Wijzen. Zo worden we spoorzoekers, padvinders, altijd op tocht met open ogen en een ontvankelijk hart. Ik wens u een mooie, deugddoende Advent toe!

Pastor Guidà

© Guido Vandeperre

Mijn hart is hier alle dagen

Een van de inspirerende plaatsen tijdens de komende jubileumrondgang op zondag 30 november in de basiliek van Koekelberg, die wij samen met de Paulusgemeenschappen organiseren, is het Heilig Hartbeeld in het hoogkoor van het parochiale deel van de basiliek.
Het is een indrukwekkend bronzen Christusbeeld, gemaakt door beeldhouwer Georges Minne (1866–1941). Met de ene hand wijst Christus naar zijn hart, terwijl de andere hand in een zegenend gebaar is opgeheven naar de hemel. Onder het beeld staat in het Latijn geschreven: “Mijn hart is hier alle dagen.”
Anders dan de klassieke Heilig Hartbeelden toont dit kunstwerk hoe innerlijkheid en dat wat ons overstijgt elkaar ontmoeten in het leven van Jezus Christus – of, theologisch uitgedrukt, hoe immanentie en transcendentie samenkomen. In Jezus zien wij dat God spreekt én te vinden is in het leven van concrete mensen.
Telkens wanneer ik in de basiliek de eucharistieviering begin, en ook wanneer aan het einde van de viering de hosties in het tabernakel worden gelegd, kijk ik op naar het beeld. . En telkens opnieuw voel ik de stille hoop dat het Woord van God, dat wij ontvangen en doorgeven, ook het hart van mensen mag raken.
In de basiliek van Koekelberg zijn er nog meer van die bijzondere, inspirerende plekken. Tijdens deze jubileumrondgang willen we ze samen ontdekken — als pelgrims van hoop, op weg naar Kerstmis.

Pastor Johan

© Johan Dobbelaere

Trooststoel

De afgelopen weken waren er heel wat uitvaarten, in en buiten Anderlecht. Meestal was ik er voorganger maar een paar keer ook gewoon aanwezig vanuit de verbondenheid met de persoon of iemand van de nabestaanden. Als ik er de tijd voor heb, ga ik ook mee naar het kerkhof. Vanuit de gedachte: ‘meegaan tot waar je kan meegaan’. Vóór of na het moment op het kerkhof is er daarenboven kans om met andere familieleden of vrienden van de overledene te praten over wat zij of hij voor jou betekende. Onlangs kwam ik zo op het kerkhof van Dilbeek. Mijn oog viel op deze knalgele stoelen. Na het grafritueel ging ik ze wat van dichterbij bekijken. De uitgeboorde letters vormden ‘Trooststoel Gemeente Dilbeek’. Er stonden er verschillenden, zowat kriskras tussen de grafrijen. En, je kan ze verplaatsen! Je kan zo alleen of met z’n tweetjes bij het graf van jouw geliefde(n) gaan zitten of gewoon wat stil genieten van de rust van deze plek. De talrijke, met chrysanten versierde graven en het mooie vergezicht zijn uitnodigend. We kennen de troostplekken die FERM in heel Vlaanderen inrichtte en vaak kan je ook daar even gaan zitten. Maar zo’n een aanbod op een begraafplaats vond ik mooi, ik had het nooit eerder gezien. Het is alsof je zittend meer verbonden bent met de overledene, je maakt zo meer tijd om aanwezig te zijn dan al staande. En rouwen, herdenken, gedenken zijn net dingen die tijd vergen. Dat heeft het gemeentebestuur van Dilbeek zeker begrepen. Een idee om ook jouw gemeente warm te maken?...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hoop doet leven

Wat een moed, wat een kracht dacht ik, toen ik deze foto in mijn mailbox kreeg. Opgroeien in het duister, met een klein lichtpuntje, heel hoog, zover weg, haast onbereikbaar. Je zou voor minder je hoofd laten hangen. Maar het kleine paddenstoeltje zette door, het bleef volhouden. Het blijft leven en werken vanuit de hoop dat het eens het volle licht zal zien. En kijk nu eens hoe het schittert !
In het jaar van de hoop vertelt deze foto mij meer dan duizend woorden. Hoop is ondanks alles blijven geloven in het goede en daardoor de kracht vinden om tot volle leven te komen.

Het deed me ook denken aan de smalle poort om het Rijk der Hemelen binnen te gaan. Geloof, hoop en heel veel liefde heb je nodig om het vol te houden. Om het pad te kunnen volgen dat leidt naar die smalle poort. En heb je al eens rondom gekeken? Wat een weelde aan groen, aan licht, aan nabijheid. Eenmaal de poort voorbij is er leven in overvloed. En kijk maar, er is nog plaats voor velen.
Is dat geen hoopvolle gedachte? En het is ook voor ons weg gelegd, als wij 'ja' durven zeggen tegen het leven, ook als het duister is. Als we beseffen dat God heel dicht bij ons is en ons met veel liefde wil omringen. Als wij 'ja' durven zeggen dan stuwt de hoop ons vooruit en zullen ook wij ten volle leven.

Pastor Mariette

© Hilde Waegeman

Bak er iets moois van! (BZN)

Ik vind het altijd heerlijk om bij de bakker langs te gaan: om de geur van vers gebakken brood, de overvloed aan keuze, …
Het doet me ook terugdenken aan al de keren dat er bij mijn ouders gebakken werd. Ze maakten hun brood zelf, cake, wafels, pannenkoeken: we mochten er mee van genieten. Ik moet toegeven dat ik die traditie nog niet heb voortgezet. Ik weet niet of ik er veel van zou ‘bakken’.
Toen ik die spreuk van BZN las op mijn kalender dacht ik: God kan dit ook aan ons zeggen. ‘Bak er iets moois van! Ik heb je alle ingrediënten in handen gegeven: jezelf met je mogelijkheden en talenten, je medemensen, de schepping. Mijn Zoon heeft je het recept gegeven. Dus begin er maar aan. Wees niet bang! Ik verwacht geen perfectie van je, maar wel dat je het probeert.’

Pastor Chris

© Pixabay

Overgang

Eind juli schreef ik hier over een veld vol zonnebloemen. Voor het eerst plantte ik er zelf in het voortuintje aan de kerk van OLV van Vreugde. Ik kreeg ze van iemand als piepklein plantje met slechts vier blaadjes. Ze groeiden uit met stevige stengels en prachtige bloemen. Het was een paar maanden genieten van hun schoonheid. Tot ze in hun oktober ootmoedig het hoofd bogen en onder regen en wind gebukt het beste van zichzelf gegeven hadden. De stengels verloren hun kracht en de bloemen verdroogden in het besef dat hun tijd stilaan gekomen was. Allerheiligen kwam eraan en ik besloot ze te vervangen door fleurige chrysanten. Het was er immers de tijd van het jaar voor. Zo doen we dus met planten en bloemen: als ze uitgebloeid zijn verwijderen we ze en zetten anderen in hun plaats. Vaak zijn ze seizoensgebonden. Hoe anders gaan we met mensen om. Als ze kromgebogen in de laatste periode van hun leven komen willen we ze net met meer zorg en liefde omgeven. We beseffen dat de tijd kort dat we ze nog in ons midden zullen hebben. We wachten niet tot na hun dood om met liefde over hen te spreken, om hen onze genegenheid te betonen. Als ze dan uiteindelijk de grens van dit leven oversteken omgeven we hen met eerbied en respect in een passend afscheid en blijven hun namen in ons hart en ons geheugen gegrift staan. Beminnen is ook zeggen: “jij zal niet sterven”. Ze zijn geborgen in God. Intussen liggen de bloemenhoofden van de zonnebloemen in het donker van de kelder te drogen. In de lente als alle leven weer doorbreekt zal ik ze zaaien in het vertrouwen dat ook daar nieuw leven zal ontkiemen. Ook hier is leven sterker dan alle dood…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In balans

Onlangs bracht ik bezoek aan iemand die een wake-up call gekregen heeft, in de volksmond een 'verwittigingske'. De dokter gaf hem de raad om zijn leven wat meer in evenwicht te brengen en te kijken wat voor hem echt belangrijk was.
Onze balans vinden in het leven heeft veel te maken met hoe we in het leven staan, welke keuzes we maken. Zijn we kinderen van deze tijd en laten we ons meeslepen in de rush naar altijd meer, beter en groter?  Of proberen we te leven vanuit de waarden die er echt toe doen, die ons echt gelukkig maken: er zijn voor elkaar, tijd maken om te luisteren, om nabij te zijn,... Het zou mooi zijn moest een combinatie van de twee al kunnen lukken.
Thuis hoorde ik mijn ouders zeggen: 8 uur slapen, 8 uur werken en 8 uur vrije tijd. (Mijn moeder vulde die vrije tijd dan wel voor ons in 😊).
Ik vraag mij af hoe het zit met onze spirituele balans? Waar vinden we nog tijd om te bidden? Om tijd te maken voor God? Om Hem te ontdekken in duizend, duizend dingen? Ook hier draait het om keuzes maken denk ik. 
Onlangs heb ik een ontdekking gedaan. In groot Ninove zijn 14 kerken. Om mijn omgeving wat beter te leren kennen heb ik in de vakantie besloten om al die kerken eens te bezoeken. Niet zomaar bezoeken, maar ook in elke kerk, samen met de gemeenschap, eucharistie te vieren. In Ninove kan je elke dag naar een viering gaan als je wil. Want waar geen zondagsviering is, is op geregelde tijd een viering in de week. Die rondgang naar alle kerken is een mooie manier om de gemeenschappen te leren kennen maar het is ook een ideale manier om stil te vallen, om tijd te geven aan God, om de banden aan te halen, om de relatie te verstevigen.
Tijdens één van de preken gebruikte de priester een citaat van Augustinus:

Werk alsof het van jezelf afhangt.
Bid alsof het van God afhangt.

'Werken en bidden', ik ben er zeker van dat dit het leven terug balans brengt.

Pastor Mariette

Ora et Labora van Millet

De dood

We hebben weer Allerheiligen en Allerzielen “gevierd”. Maar hoe kunnen we dit eigenlijk goed vieren als we geen heiligen zijn, en nog niet dood zijn. We kunnen het alleen afleiden van mensen die als heiligen leven of geleefd hebben, en van de dood die rondom steeds aanwezig is maar dat we graag wegstoppen om rustig voort te leven alsof er nooit een einde aan komt.
De foto is genomen in een parkje in de buurt van Gent. Mooi om te zien hoe de boom langzaam het graf aan het overgroeien is. De titel op het graf luidt : “We join our love in Christ above”, “We zullen hierboven onze liefde in Christus weer verder zetten.” Een mooie gedachte voor een koppel dat elkaar intens hebben lief hebben gehad. Het is ook voor elke gelovige de diepe wens dat we onze liefde voor Christus en God verder kunnen zetten in de hemel….

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Pelikaan

In oktober ging ik naar de tentoonstelling ‘Boven den Bareel’. Zo’n 63 kunstenaars stelden tentoon op 16 locaties in Sint-Rochus (Halle) en in de buurt. Ik trok naar twee ervan waaronder de Sint-Rochuskerk. In 2024 werd ze feestelijk heropend en nu doet ze naast haar religieuze functie ook dienst als warm en dienstbaar gemeenschapshuis. Deze betonnen kerk in art decostijl is prachtig gerestaureerd en bood nu de ruimte voor een aantal kunstenaars, waaronder één van onze parochianen. Ze presenteerden allen mooie werken en ik vond er zelfs een cadeautje voor mijn jarige zus.
Ik was vooral geïntrigeerd door het kerkgebouw. Ooit waren er plannen om het af te breken omdat er stukken naar beneden vielen en nu staat de kerk te pronken in al haar glorie, een mooi decor trouwens voor een kunsttentoonstelling. Op de pilaren vond ik herhaaldelijk deze afbeelding van een pelikaan terug. Van deze vogel wordt gezegd dat hij, bij voedselschaarste, zijn jongen voedt door in zijn eigen borst te pikken zodat het bloed op de jongen valt. In de christelijke symboliek wordt dit op Christus toegepast die zijn leven gaf en zijn bloed vergoot om de mensheid te verlossen en te redden. Het dier wordt ook vernoemd in de boetepsalm 102 vers 7. ‘Ik voel me als een pelikaan in de woestijn.’ Wat zoveel betekent als hulpeloos, eenzaam. Maar zo voelde ik me helemaal niet. Integendeel, ik kwam er heel wat bekende mensen tegen en ik was blij dat ik de verplaatsing had gemaakt op een zondagmiddag. Zoals een pelikaan iets van zichzelf geeft om anderen leven te geven, reiken kunstenaars ook leven aan in het scheppen van schoonheid en het uitdagen van onze verbeelding. Ze houden de vinger aan de pols van onze samenleving en tonen ons iets van de tijdsgeest. Ik kom altijd rijker terug van een kunsttentoonstelling.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Ontelbaar...

Je kan er niet naast kijken, veelkleurige blaadjes bedekken vandaag straten en pleinen. Zalig vind ik het om over zo'n bladerentapijt te lopen. Vroeger keek ik altijd uit naar de herfst. Het Bulskampveld in Wingene is een park, met lange dreven. Aan je voeten een bladerentapijt en boven je hoofd een bladerdak in alle kleuren van de regenboog. Ontelbaar veel bladeren... Ze vallen af één voor één af. Maar ze krijgen daarna een tweede leven, ze vergaan tot compost en worden voedsel voor de volgende generatie.
Toen ik onderstaande foto van mijn dochter kreeg, mijmerde ik over de wandelingen ik vroeger met hen maakte. Wat is de natuur toch mooi in de herfst. Die vele bladeren brachten mij bij de lezingen van Allerheiligen: ik dacht aan "die mensen in witte gewaden, die niet te tellen zijn". En zo lezen we in Apocalyps: "zij zullen God zien".
De heiligen, de mensen die ons zijn voorgegaan leven ook nog verder. Vandaag inspireren ze ons door hun levensverhaal. Maar kunnen ook wij God zien? 
Je kan naar een brandglas kijken en het mooi vinden, maar ook niets meer. Als je blijft terug komen tot wanneer de zon schijnt en je kijkt dan naar het brandglas, dan straalt de afbeelding in zijn volle glorie, dan vertelt het een verhaal. Het opent onze ogen, het inspireert je geeft je moed en kracht om verder te gaan. Die warme gloed is de Geest die in ons werkt. De Geest zorgt ervoor dat je het volhoudt, dat je de kracht hebt om rechtop te blijven, ook als het wat moeilijker gaat.
Dat is wat heiligen doen, blijven terugkomen, blijven geloven, ook als het leven tegenzit. Ze gaan de weg die God met hen wil gaan.
Geef ons de kracht God om in uw liefde te blijven, ondanks- of dankzij de hindernissen op onze levensweg. Dan zullen ook wij U kunnen zien.

Pastor Mariette

Stilstaan bij Allerzielen

Dit weekend is het Allerzielen. Een dag van stilte, van herinnering, een dag waarop bepaalde namen even extra oplichten in ons hart. We denken aan wie er niet meer is, aan stellen die we niet meer horen, aan handen die we niet meer kunnen vasthouden. En toch voelen we nog steeds een diepe verbondenheid. Een verbondenheid waarvoor woorden soms te kort schieten, waar we ons moeten overgeven aan geloof, waar kunst spreekt als woorden zwijgen.

Het beeld - L’ Adieu - van Rodin verbeeldt twee mensen in een laatste omhelzing, zo innig, zo menselijk. Hun armen zoeken elkaar alsof ze weten dat dit het moment is waarop liefde en afscheid samenvallen. In dat ene gebaar voel je alles: het verlangen om te blijven en de pijn van te moeten loslaten.
En dan, als de handen loslaten en de stilte achterblijft, weerklinkt het verdriet, het gemis. 

Gedicht Guido Gezelle.

Wat Rodin uitdrukt in beeld en Gezelle zo kwetsbaar onder woorden brengt, raakt aan hetzelfde mysterie: dat liefde niet eindigt, zelfs niet bij de dood. Dat wie wij missen, nog altijd leven in ons hart, in ons verlangen en onze herinnering.

Pastor Ellen

L’ Adieu - van Rodin

Ontsnappen of nestelen

Elk van ons heeft allicht al één of meerdere momenten gekend waarbij hij de grond onder zijn voeten voelde wegzakken, waar de wereld even stil staat en je geen toekomst ziet. Wat houdt een mens dan nog staande? Wat maakt dat we na een tijdje toch de moed vinden om kleine stappen te zetten? Soms vind je het antwoord op plaatsen waar je het niet verwacht.
Op de foto, die genomen is in het Neigembos in Ninove, zien we een boom waarvan de grond onder zijn voeten is verdwenen? Of wilde de boom vluchten? Ontsnappen uit het bos? Op één of andere manier is hij rechtop blijven staan en zijn weelderig bladerdak vertelt dat hij ten volle leeft. Zijn wortels hebben een weg gezocht en gevonden. Anders dan voorheen, maar heel stevig en vastberaden om te leven en leven te geven. Wie zou niet willen schuilen onder dat weelderige bladerdak? Het heeft bescherming en verfrissing. Het geeft je zuurstof, steun aan wie moe en uitgeput is.
Aan mensen die nood hebben aan een schouder wens ik zo'n boomstam toe.
Aan mensen die stevig geworteld staan: deel van waaruit jij leeft en laat jouw nabijheid het bladerdak zijn die bescherming geeft,  die mensen de kracht geeft om rechtop te blijven.
Moge het sap van Gods Geest door jouw wortels vloeien zodat ook jij rijke vruchten kunt dragen.

Pastor Mariette

Neigembos, Ninove © Robin Van den Berghe

Licht

In deze donkere dagen van het jaar kijken we uit naar licht. Ik vraag me altijd af hoe het in noordelijke landen moet zijn. Niet mijn ding, denk ik.
Met een puppy van vier maanden in huis sta ik vaak al rond 7.30 uur in de tuin. Op zo'n moment is ook de foto genomen. Ik sta elke dag vol bewondering te kijken naar dit natuurgebeuren: de zon komt op, het licht daagt in het oosten. Een moment van dankbaarheid, van meditatie, van gebed.
En overdag mag ik genieten van de steeds wisselende wolkenmassa's. En soms figuren er in zoeken zoals ik als kind deed. Ik denk terug aan wat Zr. Marcelline, die een groot deel van haar leven als missiezuster in Guatemala werkte: " Ik mis hier de wolken van in België." Daar kon zij dan volop van genieten bij een bezoek hier.
Laten we maar zingen over het Licht dat we verwachten, waar we naar uitkijken.
Laten we 'licht' zijn voor mekaar!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Zeg het met bloemen

‘Zeg het met bloemen’ is weleens een promotieslogan geweest bij meerdere bloemenzaken.
Met een boeket bloemen wil je iemand blij maken, dank zeggen of geluk wensen bij een of andere gelegenheid. Met bloemen aan je huis, wil je de buitenruimte wat verfraaien, anderen mee laten genieten van wat jou ook vreugde geeft. Zo zet ik sinds ik hier woon, bloembakken op de vensterbanken en het muurtje van de zijingang. Meestal gevuld met geraniums omdat deze mooi en lang bloemen geven en tegen een stootje (van het weer) kunnen. Veel mensen reageren opgetogen. Dit jaar had ik ook drie hangpotten uit de garage opgediept en aan de muur opgehangen. Bij thuiskomst van de vakantie was er eentje gesneuveld, wellicht door een voetbal. Dat kan gebeuren. Alles was opgeruimd. Een paar weken later was het anders toen ik op een avond thuiskwam en dit aan de voordeur vond. Iemand vond een andere manier om het met bloemen te zeggen. Ja, geraniums kunnen wel tegen een stootje maar dit stootje was wel heel hard. Het maakte me een beetje kwaad maar vooral droevig. Waarom doet men zoiets? Een vraag doe we ons vaak stellen en waarop we geen antwoord hebben. Het overkomt ons allemaal eens dat mensen niet in dank afnemen wat men voor hen of de gemeenschap doet. Dat onze goede bedoelingen verdraaid worden of zelfs kwaad bloed zetten. En toch, laat dat ons niet weerhouden om te beminnen en goed te doen. De aansporing komt van Jezus zelf: “Bid voor de mensen die jullie slecht behandelen… Doe goed zonder iets terug te verwachten…dan zullen kinderen van de Allerhoogste zijn want ook Hij is goed voor wie ondankbaar en kwaadwillig zijn” (Lucas 6,28c.35). Volgend jaar plant ik zeker weer bloemen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Goed voor het hart

Om nog even in de sfeer van de Romebedevaart te blijven schrijf ik dit cursiefje rond Castel Gandolfo. Of liever rond dit bord dat ik op het dorpsplein zag: een pelgrim op de Via Francigena. ‘Die ken ik niet’, hoor ik je al denken. Ik ook niet, eerlijk gezegd, dus maar even gaan ‘googlen’: ‘De Via Francigena is een oude pelgrimsroute die loopt van Canterbury naar Rome, en onderweg Frankrijk, Zwitserland en Italië aandoet. Deze route is beschreven door een Engelse aartsbisschop Siegeric in het jaar 990. De uiteindelijke aankomst is aan het Vaticaan. Deze route is in 2004 door de Raad van Europa uitgeroepen tot een Europese Culturele Route.’ We waren als pelgrims naar Rome maar niet te voet, alleen in de stad kwamen we aan onze 10.000 en meer stappen per dag. Het wandelen in de tuinen van Castel Galdolfo vroeg minder inspanning. Dit houten bord van de Via siert door zijn eenvoud: een eenvoudige pelgrim met de juiste attributen: een wandelstok en een knapzak over de schouder. Veel meer heb je niet nodig als pelgrim. Als je achter hem kijkt zie je aan de muur een AED toestel (automatische externe defibrillator) of een hartstarter om iemand te reanimeren. Een wat gekke combinatie op één foto. En toch minder gek dan het op het eerste zicht lijkt. Wie als pelgrim te voet onderweg is, herlaadt niet alleen zijn of haar batterijen maar verruimt ook zijn geest en zijn hart. Je krijgt een nieuwe adem. In zijn Klein Pelgrimsboek vertolkt Herman Andriessen dit in zijn Reislied:

Ontsla nu het hart; geef het vrij voor de reis.
Wacht op het Woord; zoek nieuwe wegen.
Ga weer onderweg; ja, de nieuwe weg
geeft ons in ’t end ook de nieuwe zegen.
Maak het hart nu vrij; zoekt elkander op de weg.
En gedenk het woord dat ons is gezegd:
“Wie zaaien met leed in het holst van de tijd,
Die maaien met vreugd voor de eeuwigheid”

Zing stilaan je lied. Zie, daar hoog in de wind
over de grens al de vogels drijven.
Zing stilaan je lied; aan de grens voorbij
zullen wij eens in Zijn tent verblijven.
Ga de vrede na. Deel in stilte van je leed.
Niet een die de weg naar het wonder weet.
Maar de zon en de wind en Zijn licht in de nacht
verhalen Zijn glans aan wie het verwacht.

Bewaar in het hart wat de vogelen zien.
Hoor nog het woord op de bergen vernomen.
En wacht op het zaad in de zwarte voor,
eens voor de vogels een onderkomen.
Laat de vrede zijn; wees de mens die niet vergeet.
Niet een die de weg naar het wonder weer.
Maar de zegen gezaaid uit den Hoge verhaalt
het wondere werk dat Hij aan ons deed.

Wacht op het woord, als het afscheid wenkt.
Wacht op het woord. Weet, de nieuwe zegen
is als de vrucht die de aarde schenkt
eerst na de kou en de winterregen.
In het hart bewaar wat de weg ons allen deed.
Niet een die de weg naar het wonder weet.
Laat de wegen, gegaan door het holst van de tijd,
bewaren je hart voor de eeuwigheid.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verborgen kruis

Ik was laatst een mooi geweven doek met warme kleuren aan het bewonderen in een anthropologisch museum, tot ik de kruisjes die erin verwerkt waren zag. Zo mooi het geheel geweven, met verschillende vormen erin waarvan het kruisteken er één is. Je voelt bijna de vroomheid van de persoon erdoor.
Zo zou ons leven ook moeten zijn. Ons geloof hoeft niet op de voorgrond te staan, maar vervlocht in het alledaagse leven. Dat maakt het leven mooi, en doet het kruis dat we dragen op de juiste plaats staan.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Om even bij stil te staan...

Stilvallen doe ik nu meer dan vroeger. En het helpt als je dat samen, in gemeenschap kan doen. Gelukkig zijn er verschillende initiatieven in mijn omgeving waar dat kan. Zo ben ik gisteren avond naar een viering gegaan en ben blijven hangen bij een zin uit het woordje bij het evangelie: 

"Geluk is, verlangen naar wat je al hebt". 

Wat hij daarna gezegd heeft, heb ik een tijdje niet meer mee gekregen. Ik vond het zo mooi. Het schijnt  van Augustinus te zijn. In ieder geval het heeft me doen nadenken en doen stilvallen.
'Verlangen naar wat je al hebt' het lijkt op het eerste zicht absurd. Verlangen associeer ik nogal dikwijls met meer, beter, groter,... Maar dat brengt inderdaad geen rust. Je gaat dan vergelijken met anderen die wel hebben wat jij zo graag wil. Waarom zij wel en ik niet? Ik werk toch ook hard... Ik doe toch evengoed mijn best... Waarom krijgen zij het zomaar in de schoot geworpen?
Nee zo denken maakt niet gelukkig, je komt vast te zitten in het 'ik' en 'zij' denken. In het wentelen in eigen gelijk, in plaats van samen het leven te delen, groei je verder uit elkaar. Elk zijn eigen gelijk, compromissen en toenadering zijn dan heel moeilijk.  
'Verlangen naar wat je al hebt' is content zijn met wat je al hebt. Meer nog, het is genieten van wat jou gegeven is, wat jou in de schoot geworpen is. Content zijn met de zegeningen die jou zijn overkomen. Als ik stil blijf staan bij mijn zegeningen overvalt mij heel vaak het gevoel van dankbaarheid, het gevoel van diepe vreugde. Die vreugde, dat geluk noem ik God. En weet je, zoek het niet te ver, het is te vinden in kleine dingen, in duizend, duizend kleine dingen. Ik wens ook jou die vreugde van harte toe. 

Tel je zegeningen één voor één, en je ziet Gods liefde dan door alles heen. (naar psalm 103)

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Kappertjesplant

Ga er maar eens naar op zoek in een warenhuis dat je nog nooit bezocht. Een hele klus om kappertjes te vinden. En hoe noemen ze dat in Frankrijk ook weer? Je kent het wel die lekkere groene dingetjes om gerechten op smaak te brengen. Van waar komen ze nu? Kappertjes zijn ongeopende bloemknoppen van de kappertjesplant (Capparis spinosa), geconserveerd in zout, azijn of pekel, met een frisse, zurige smaak die in gerechten zoals sauzen, eiergerechten en visgerechten gebruikt worden. Ze groeien voornamelijk in het Middellandse Zeegebied en worden handmatig geplukt vóórdat de bloem opkomt.
Voor het eerst in mijn leven zag ik nu ook de plant zelf die ons de kappertjes levert en dat nog wel in de pauselijke tuinen van Castel Gandolfo. Tussen alle prachtige bloemenperken en bijzondere bomen groeide het plantje tegen een rotsmuur. Je kon er zo aan voorbij lopen zonder het op te merken. Het was het bloemetje dat mijn aandacht trok en via de app ‘Obsidentify’ kon ik er een naam opplakken. Wat een ontdekking, nu werd me pas duidelijk waar die kappertjes vandaan komen. Weer iets bijgeleerd en dat in de tuinen van de paus. Vaak vallen kruidenplanten niet op, ze zijn bescheiden en wachten tot iemand ze plukt om te gebruiken in de keuken. Daar komen ze tot hun recht om een schotel op smaak te brengen, soms subtiel, soms zeer uitgesproken. Is dat ook niet onze roeping, om als christen smaak te geven aan het leven, aan de wereld? We zijn toch het zout van de wereld, niet?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Op bedevaart naar Rome

Op zaterdag 20 september jl. was het 45 jaar geleden dat ik in Evere tot priester werd gewijd. Die dag vertrok ik met 80 bedevaarders naar Rome, onder wie vijf priesters, waaronder Guido Vandeperre uit Anderlecht.

Twee bijzondere momenten wil ik hierbij in het bijzonder aanstippen. Bij aankomst in Rome vierden wij in de namiddag de eucharistie in de basiliek Santa Maria Maggiore. Ik was er de voorganger en voor het eerst in mijn leven gebeurde dit in een ‘preconciliaire setting’ (zie foto). Ook was het die dag 39 jaar geleden dat Patrick Maervoet, deken van de pastorale regio Leuven, tot priester werd gewijd. Een bijzonder en ontroerend ogenblik was toen wij aan het graf van paus Franciscus de twee jubilarissen mochten laten knielen en bidden.

Tijdens de bedevaart zijn wij door vier verschillende ‘Jubileumpoorten’ gegaan. Op maandag 22 september gebeurde dit in de Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad, waar wij de eucharistie vierden bij het graf van de apostel Petrus. Zo dicht bij deze apostel, die beschouwd wordt als de ‘eerste paus’, herinnerde Dirk De Gendt, deken van de regio Mechelen en reisleider van deze bedevaart, ons eraan dat priesters van een bisdom ‘Petrusmannen’ zijn. Zij werden gewijd als medewerkers van de bisschop, die traditioneel wordt gezien als opvolger van de apostelen. Tijdens de voorbede werd gebeden voor de Kerk in al haar facetten: voor paus Leo, onze bisschoppen, priesters, religieuzen, diakens, pastoraal werkenden, vrijwilligers en geëngageerde gelovigen. Wij vroegen daarbij, op voorspraak van de heilige Petrus, om verhoring van ons gebed.

Als pelgrims van hoop hebben we in Rome gewandeld, gevierd en gebeden, en dit als Vlaamse christenen die zich verbonden weten met vele gelovigen wereldwijd. Voor mij was dit een diep ontroerend hoogtepunt in dit jubileumjaar.

Pastor Johan Dobbelaere

Verbeeld

De voorbije zomermaanden was ik nog eens op bezoek bij mijn Franse vrienden in de Tarn. Frankrijk. Ik ken deze dorpskerk van Alban al jaren maar telkens als ik er kom sta ik vol bewondering te kijken naar de prachtige fresco’s die het plafond en een deel van de muren sieren. Ze werden in de jaren ’60 gemaakt door Nicolaï Greschny. Hij werd geboren in Tallinn (Etsland) en vluchtte voor de Russische revolutie en later voor het Nazisme bij het begin van de tweede wereldoorlog. Hij studeerde zelfs een paar jaar theologie aan de Universiteit van Leuven. Uiteindelijk kwam hij in de streek van de Tarn terecht en ging aan de slag om deze kerk van prachtige, Bijbelse taferelen te voorzien. Alles in een Byzantijnse stijl vermengd met een meer modernere. Je wordt helemaal ingewijd in het leven van Christus. Er zijn amper woorden nodig om te begrijpen wat er verbeeld wordt. Ik zou me hier als kind niet vervelen in de vieringen. Je geraakt niet uitgekeken op dit kleurrijke schouwspel.. Nu zowat overal de catechese weer opstart denk ik terug aan deze fresco’s. Alleen met deze taferelen zou je al weken en maanden zoet zijn om aan kinderen en jongeren te vertellen wie die Jezus was en wat Hij allemaal deed. Het volstaat om goed te kijken om ingewijd te worden. Kijken en luisteren om dan zelf aan de slag te gaan. Het wordt beslist weer een boeiend traject om samen te bewandelen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Tondo luminis

Wat is dat, een tondo, hoor ik je al denken. Ik moest het ook even opzoeken. ‘Een tondo is een cirkelvormig kunstwerk, hetzij een schilderij, hetzij een beeldhouwwerk of reliëf, waarvan het woord afkomstig is van het Italiaanse woord 'rotondo' dat 'rond' betekent. Dit type werk was met name populair tijdens de Renaissance in Italië, maar het concept van ronde kunstvoorwerpen bestaat al sinds de Griekse oudheid.’ Ik zag deze tondo tijdens de voorbije vakantie op een tentoonstelling waar verscheidene kunstenaars hun werken voorstelden. Deze tondo werd gemaakt door Benoît Vieubled met oesterschelpen en kristallen parels. Met de onregelmatige vormen van de schelpen maakt hij een sferische vorm als een ode aan de natuur. Het heet Ostréa luminis tondo. Het sprong direct in het oog, door het licht achter de schelpen en de parels. Het is een prachtige combinatie van iets dat je wegwerpt na de maaltijd en kostbare, lichtende parels. Een oester maakt van een vreemde indringer, een zandkorrel of een parasiet, een bijzonder iets door het met fijne laagjes parelmoer te omhullen. Het resultaat vormt een schitterende parel. Tegenover iets vreemd dat ons hart belaagt, gaan we als mensen soms helemaal in onze schelp kruipen of het zo snel mogelijk willen verdringen of naar ‘buiten’ werken. Misschien kunnen we leren van de oester en het moeilijke, het vreemde dat we meedragen, omhullen met laagjes van onszelf om het zo te integreren in ons leven. Vaak een moeilijk en langzaam proces maar we worden er wellicht rijker en mooier van…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Oversteken

In het dorp waar ik afgelopen weken op vakantie was met een paar collega’s loopt een kleine rivier, de Baïse. Op verschillende plekken worden er kajaks verhuurd, zo ook in ons dorp Lavardac. Het verhuurkantoor ligt op een paar honderd meter van het water en elke avond was er iemand van dat bedrijfje dat de kajaks aan de andere kant van de oever bracht om ze daar op een veilige plek samen te leggen. ’s Morgens gebeurde de omgekeerde beweging en bracht iemand ze aan de overkant waar potentiële klanten dan te water konden gaan. De man bracht zo in één keer tien kajaks aan de overkant, knap werk . Het liet me denken aan de passage in het evangelie waar Jezus zijn leerlingen uitnodigt om het meer op te varen: ‘Laten we oversteken’ (Marcus 4,35-41). Een evangelietekst die me nauw aan het hart ligt. In ons leven maken we veel oversteken, kleine en grote, gekozen en ongekozen. 1 september was er zo eentje voor de vele kinderen die voor het eerst naar school trokken of de overgang maakten naar de basisschool of humaniora. Verhuizen, gaan werken, trouwen of een andere levenskeuze maken. Telkens laten we iets van het bekende, vertrouwde achter om iets nieuws en minder vertrouwd aan te vatten. Net zoals bij de leerlingen op het meer, kan het dan wel eens gaan stormen en worden we onzeker en zelfs bang. En toch, Hij is aan boord, ook bij onze oversteken, zoals nu bij het begin van een nieuwe pastoraal werkjaar. Laten we met vertrouwen het water opgaan, Hij is er nu ook weer bij…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Bruggen bouwen

Je komt ze vaak tegen, op snelwegen, met de trein, langs een rivier of een kanaal. Gelukkig dat ze er zijn. Ze overbruggen iets of verbinden iets. Soms twee delen van een stad of een dorp of gewoon twee oevers zoals op deze foto. Het heeft me altijd geïntrigeerd hoe zoiets gebouwd werd of wordt.
Tijdens mijn camino door Frankrijk en Spanje liep ik soms over bogenbruggen, nog in romaanse stijl. Een sterk staaltje bouwkunst van eeuwen terug die bewondering afdwingt. Ze doorstonden de tand des tijds. Tegenwoordig bouwt men bruggen in staal of beton. Soms gewoon naast de snelweg, zoals ooit de spoorwegbrug over de E19, net vóór de afrit Mechelen-Zuid, om ze zodra ze klaar is centimeter per centimeter over de snelweg te schuiven. Of een paar fietsbruggen in de meer recente maanden. Hoe en uit welk materiaal ze ook gemaakt zijn, ze brengen je sneller dan tevoren naar de andere kant en meestal ook veilig.
Een brug rust ook op wat men een bruggenhoofd noemt, aan elke kant één. Stevig verankerd in de bodem. Het zijn cracks die bruggenbouwers, maar ook brugfiguren zijn dat. Mensen die zoeken naar verbinding, soms zit het in hun opdracht soms gewoon in hun natuur. Zo noemt men een bisschop of paus weleens een ‘pontifex’ omdat hij bruggen bouwt tussen mensen, ze als een herder wil bijeenbrengen en -houden. Maar dichterbij kennen we zeker mensen die anderen willen verbinden, bruggen slaan naar anderen. Misschien ben je er zelf wel een, niet spectaculair of in de schijnwerpers maar wel verbindend aanwezig. Een beetje als een brug die er gewoon is maar onmisbaar werd …

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Vuurtoortsen

In mijn studententijd zat ik één jaar op de tuinbouwschool in Vilvoorde en één van de vakken ging over sierstruiken. Op geregelde tijdstippen waren er toetsen en moesten we takken van bomen en struiken herkennen, ook in de winter, zonder blad dus. Telkens een spannende bedoening voor mij. Ik herinner we nog weinig van al die soorten maar één struik zal ik nooit vergeten: de fluweelboom. Zelfs de Latijnse naam ken ik nog altijd: Rhus typhina. De twijgen zijn zacht behaard en voelen aan als fluweel, vandaar zijn naam. Na de bloei vormen de vruchten rode pluimen als vurige toortsen die staan te pronken tussen de bladeren die dieprood verkleuren in de herfst. Eens je de boom hebt ontdekt zal je hem niet gauw vergeten, je ziet hem wel eens in tuinen. Zijn beeld bleef me altijd nabij en de toortsvormige pluimen doen me vaak aan Pinksteren denken. De struik staat als het ware vol vurige tongen maar deze foto is maar een maand oud, helemaal geen Pinkstertijd dus. Maar toch, moet het vuur ook niet buiten de Paas- en Pinkstertijd in ons branden? ‘Dat het licht in ons mag blijven branden, laaiend vuur, het dove niet’ zingen wel eens in de liturgie. In de aanloop naar het nieuwe pastorale werkjaar wens ik aan eenieder dat vuur toe…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zingen maakt blij

Mijn zangtalenten zijn niet om over naar huis te schrijven. Daar kunnen de mensen die naar de Woord- en Communiedienst komen over getuigen. Maar wat doet een mens op een avond in de vakantie in Okegem...

In Kerk en leven en in de parochiekerken was er al enkele keren opgeroepen om deel te nemen aan een zangavond. Je hoeft geen deel uit te maken van een koor, gewoon graag zingen was voldoende. En zingen doe ik graag.
Het ging door in de abdijkerk van Ninove. Het Sint-Corneliuskoor (wat bij ons het Pauluskoor zou kunnen zijn) komt elke week samen om te oefenen. Dat draagt zijn vruchten in de verschillende kerken waar op zondag en/of in de week gevierd wordt, want de mensen komen vanuit alle deelgemeenten.
Deze zangavond was iets speciaals: met nieuwe liedjes vol lof en hoop. 

Ilse Spiloes, directeur van de Clemenspoort in Gent, was de dirigente. Het werd een avond vol lof en hoop. Zo indringend zelfs dat ik overweeg om in een koor te stappen. 

Het lied dat bij mij is blijven hangen is vertaald door een Thaise pater Redemptorist die in Gent woont. Een lied dat in Thailand en omstreken heel vaak gezongen wordt. Het is eigenlijk een gebed, en je weet: zingen is twee maal bidden.

Ik geef het je graag mee.

Pastor Mariette

'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
Ook al stormt het in mijn leven, U bent altijd dicht bij mij.
Heel mijn leven volg ik U, Jezus

Vader, Abba, ja ik ben uw kind, ik wil leven zoals U dat verlangt.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.

'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
'k Geef mijn hart aan U, O Heer, Jezus.
Ook al stormt het in mijn leven, U bent altijd dicht bij mij.
Heel mijn leven volg ik U, Jezus

Vader, Abba, ja ik ben uw kind, ik wil leven zoals U dat verlangt.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, ik wil leven zoals U dat verlangt.
Vader, Abba, ja ik ben uw kind, laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.

Laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.
Laat mijn leven vol van Uw liefde zijn.

Tekst en muziek: Cissy Suijkerbuijk 

Schapenwolken

Sommige lezers weten reeds langer dat ik iets heb met het weer. Er gaat geen dag voorbij zonder het weerbericht te raadplegen. In mijn jeugd hield ik gedurende een lange tijd de neerslag bij alsook de minima en maxima temperaturen. En kijken naar boven, of er wolken zijn en welke. Af en toe is de hemel zelfs als een schilderij vol zachte of hevige kleuren. Vaak zijn wolken een voorbode van het weer dat er aan komt. Zo ook deze wolken ook wel schapenwolken genoemd. Een schattige naam voor wat de weerman een ‘cirrocumulus’ zou noemen. Als kind zag je zo de schaapjes aan de hemel staan. Ze zitten hoog in de lucht, zo’n 5 à 12 km en zijn een teken van een verhoogde luchtvochtigheid en zo een voorbode van eventuele regen. Dat leer je als je rationeler en ouder wordt maar als kind laten wolken je wegdromen en gaan ze met je fantasie aan de haal. Ga nog eens in het gras liggen deze zomer en laat het kind in jou los of de herinneringen zoals bij dichter Martinus Nijhof in zijn prachtige gedicht ‘De wolken’

Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat ‘k in de wolken zag.

En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder –
De wond’ren werden woord en dreven verder,
Maar ‘k zag dat moeder met een glimlach weende.

Toen kwam de tijd dat ‘k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van ’t vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

– Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide –

Pastor Guido

Ogen om te zien

In de eerste lezing van vandaag horen we dat er een groot teken verscheen aan de hemel: een Vrouw. En daarna vele andere tekenen worden aangehaald door de apostel Johannes in het boek der Openbaring.
Leren zien van de tekenen die door God gegeven worden is niet simpel. Zelfs in de filosofie heeft Edmund Husserl reeds gezegd dat het moeilijkste is het zuiver objectief zien. “Sie mussen erst sehen lernen”, zo schrijft hij.
Onze ogen zijn soms gesloten voor het mooie in deze wereld. Vandaar de foto die ik op een brocante getrokken heb. Het zijn ogen voor hen die een oog verloren hebben, maar je kan er niet mee zien. Voor ons werkt de Bijbel op een andere wijze. Het opent onze ogen voor de realiteit van God.
Laten we beginnen met het mooie in de figuur van Onze Lieve Vrouw te zien op deze dag van de viering van haar “Ten Hemel Opneming”.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Op bezoek bij de scouts en de Chiro

In juli bracht ik meerdere bezoeken aan jeugdbewegingen.

Op 11 juli ging ik naar Stokkel, waar de Chiro haar kamp traditiegetrouw begint met een viering in de bovenkerk. Het Chiro-jaarthema “AvonturenLeuk?” kwam ter sprake met een verhaal over de kleuren van de regenboog en het evangelie over de storm op het meer. De viering werd besloten met een gebed om een gezegend kamp. Op verzoek van de leidingsploeg ging ik op zondag 20 juli naar hun laatste kampdag in Beverlo, die ook de bezoekdag was. Tijdens de viering daar legden drie leiders hun leidingsbelofte af – geen evident engagement, gezien de vele andere manieren waarop jongeren hun vrije tijd zouden kunnen besteden. Ik las die dag het evangelie van Martha en Maria, dat ons leert hoe luisteren en inzet hand in hand horen te gaan.

Wanneer ik op zondag een viering voor een jeugdbeweging voorga, neem ik meestal het evangelie van die zondag. Dat deed ik ook op 27 juli in Limerlé-Gouvy, tijdens de laatste kampdag van de scouts van Evere. Ouders die hun kinderen kwamen ophalen, woonden de eucharistieviering bij. Eerst liet elke tak met een sketch of een lied zien en horen wat er tijdens het kamp was gebeurd. Daarna las ik het evangelie van die zondag, waarin Jezus zegt: "Vraagt, en het zal u gegeven worden." Ook de jaarleuze “Onderweg opgestoken’ over je wat je bij de scouts allemaal kunt leren kwam aan bod. Deze jaarleuze besprak ik enkele dagen eerder bij de scouts van Paloke, tijdens hun belofteviering op kamp in Gerpinnes. Scouting is immers ook een leerplek waar je met vallen en opstaan kan groeien.

Augustus stond nog een bezoek gepland aan het kamp van de Chiromeisjes van Sint-Agatha-Berchem, die jaarlijks een bezinningsavond organiseren. Door een misverstand over de exacte kampplaats in Sint-Niklaas is dat bezoek helaas niet doorgegaan.

Ooit zei iemand in een scoutsgroep dat mijn inbreng te katholiek was. Toen ik daarop besloot geen evangelietekst te lezen, begon men spontaan “Alleluia, Woord van God” te zingen.. Sindsdien lees ik het dus weer met overtuiging. Alleluia vraagt om Gods Woord. Ik geniet er altijd van om, wanneer het kan, als pastor in contact te blijven met de scouts en de Chiro.

Pastor Johan Dobbelaere

© Scout Evere

Onder zeil

Net zoals de afgelopen jaren ging ik een paar dagen naar het kamp van Chiro Wacko van Anderlecht.
Dit jaar lag de kampplaats in Merksplas, dicht bij de Nederlandse grens. Een heel eind rijden maar de moeite waard om deze vrolijke groep aan het werk te zien en de kampsfeer op te snuiven. 135 kinderen plus leiding en keukenploeg, een bijzonder gegeven binnen de Brusselse context. Er komen ook meer en meer leden uit Anderlecht zelf. Je ziet de gasten jaar na jaar groeien en ook verantwoordelijkheid nemen. Van kleine ket, zoals we in Brussel zeggen, tot jongvolwassene. Fijn om te zien wat een jeugdbeweging met jongeren doet. Men vindt er zelfs vrienden voor het leven. Alles gebeurt onder tentzeil: slapen, koken, eten. Geen vast gebouw om te schuilen bij slecht weer of even op adem te komen. Een risico maar ook avontuurlijk en dicht bij de natuur. Dat laatste hebben velen geweten door het overaanbod aan teken. Eén tent boven een tekennest werd zelfs verplaatst. Tenten hebben iets van voorlopigheid. Je verblijft er maar in voor een bepaalde tijd om daarna weer verder te trekken. Tijdens de tocht van de Israëlieten door de woestijn reisde God met hen mee in de ark van het verbond, geplaatst onder een tentzeil. Ze leerden Hem kennen als een trouwe tochtgenoot. ‘Ga, sta op, Ik zend je’: steeds nodigt Hij ons uit om op te breken en verder te gaan, niet altijd letterlijk maar ook in gedachten en ideeën. Christenen zijn mensen van de weg, altijd onderweg…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zal ook dit geslacht haar zalig prijzen?

Volgende week vieren we het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming. En een groepje gelovigen uit onze Paulusgemeenschappen is haar valiezen aan het pakken om komende woensdag te vertrekken op bedevaart naar Lourdes. De maand augustus is onlosmakelijk verbonden met Maria. We kunnen ons echter afvragen of Maria wel nog zo'n belangrijke plaats inneemt in het geloofsleven van mensen vandaag. Misschien is Maria nog vooral bij oudere mensen belangrijk. Voor jongere mensen zegt ze soms minder, en is het vooral Jezus in plaats van Maria die op de voorgrond treedt. In de zeventiger jaren schreef theoloog Wolfgang Beinert reeds een boek over Maria onder de titel 'Zal ook dit geslacht haar zalig prijzen?' Een terechte vraag. En toch kan Maria ook voor ons als kerkgemeenschap vandaag nog heel wat betekenen. Het is natuurlijk waar dat we als christen uitgenodigd worden om Jezus na te volgen. Maar voor vele mensen blijft Jezus soms wat veraf, wat ongenaakbaar. Hij is weliswaar ook mens, maar het goddelijke primeert toch vaak bij vele gelovigen. Maria daarentegen is voor velen toegankelijker, nabijer. Maria was volop mens. En als mens was zij één van de eerste, misschien wel de eerste volgelinge van Jezus. Ook zij had haar twijfels, ook zij heeft geleden, ook zij wist niet altijd goed waar de weg nu naar toe leidde, maar steeds bleef zij vertrouwen, en daarin kan zij ons grote voorbeeld zijn. Maria was een vrouw van vertrouwen, vertrouwen dat, ondanks het feit dat ze het niet allemaal begreep, het goed was. Ondanks alle ellende die we dezer dagen zien aan oorlogen, natuurrampen, armoede en drugsgeweld, toch blijven vertrouwen dat alles goed komt. Niet om de ogen te sluiten en weg te kijken, maar om de hoop te bewaren en het vertrouwen niet te laten varen. Daarin kan Maria ons helpen. Laten wij in deze augustusmaand wandelen met Maria. Zij kan ons helpen om meer christen te worden, om ons over te geven aan Jezus. Laten we met haar op stap gaan, opdat ook wij zouden groeien in vertrouwen en hoop, ondanks alles. En om ons wat te helpen dit anoniem Marialied gezongen door Pino de Vittorio. Een lied dat perfect past bij de zonnige temperaturen die we de komende dagen tegemoet gaan.

pastor Gino

Wondering

Het uitkijken naar...  iets dat kleur geeft aan mijn dagen is in deze vakantieperiode is voor mij een hele  uitdaging. En ik merk dat ontmoetingen, verstilling en verwondering een grote rol spelen. Daarom ben ik zo dankbaar voor de ontmoetingen van deze namiddag. Ik reed als een gelukkige vrouw naar huis

Het ontmoetingscafé van deze namiddag heeft mij een grote energie boost gegeven. Het is zo'n mooie groep mensen die elkaar dragen, naar elkaar luisteren, daar kan je enkel blij van worden. Het is opnieuw een uitkijken naar... elkaar terug zien.

Maandag was ik de ganse dag alleen thuis en ik had er nood aan om mensen te zien, om niet alleen te zijn. Ik reed naar de mooie abdijkerk van Ninove en daar vond ik opnieuw rust. Alsof ik daar beter de nabijheid voelde. Het deed deugd. Het verwonderde mij dat zoveel mensen hetzelfde idee hadden. Mensen kwamen binnen, sommigen om de kerk te bezichtigen maar er waren ook verschillende mensen die voor een langere tijd gingen zitten. Het waren niet alleen ouderen maar ook twintigers en dertigers, zelfs een jongen van, ik schat niet ouder dan veertien jaar. Hij ging naar de eerste rij en bleef daar een kwartier zitten. Dat maakte mij zo dankbaar en blij. De abdijkerk, niet direct een plaats waar je aan denkt als je mensen wil ontmoeten, als je niet alleen wil zijn, maar daar heb ik gevonden wat ik zocht.
Het zijn die kleine gelukjes waarover je verwonderd en dankbaar kunt zijn, die leven geven aan het leven.

De foto hier onder heb ik van een workshop rond stilte. We mochten een foto kiezen die ons deed verstillen. Ik koos onderstaande foto omdat die mij zo blij maakte. Er staan mensen op die vreugde uitstralen die zichtbaar plezier hebben. Die vreugde, dat speelse, doen bij mij de zwaarte van het leven relativeren. Een mooie aanzet om stil te worden. Om je open te stellen voor wat er toe doet: verbondenheid met de mensen, verbondenheid met God.

Ik hoop dat de foto ook bij jou een glimlach op je gezicht tovert.

Pastor Mariette

Stapelen

Een tijdje terug waren mijn zus en ik bij onze Franse vrienden in de Tarn. Eén keer per jaar proberen ze met de vier generaties een paar dagen samen door te brengen. Een hele onderneming gezien de familie alsmaar uitbreidt en het moeilijker wordt om een gezamenlijk ontmoetingsmoment te vinden. Zeker voor degenen die in de landbouw werkzaam zijn. Het is altijd fijn om op een van de boerderijen langs te gaan en persoonlijk door jonge, gedreven landbouwers rondgeleid te worden. Zo kwamen we ook door deze hangar, waar al het stro na de oogst wordt opgeslagen. Grote rechthoekige en ronde balen liggen netjes naast en op mekaar, ze reiken tot aan het plafond. Wat een kanjers! Het deed me denken aan de tijd dat ik bij vrienden in mijn buurt op hun boerderij ging helpen en met de oude tractor en een ‘presmachine’ kleine balen stro bijeenreed. Die kon je nog met de riek op een kar stapelen. Heel anders en moderner nu en met de nodige grote en zware machines. Maar het blijft stapelen, de balen ergens bergen om de dieren in de stallingen de winter te laten doorkomen. Het viel me op hoe elke vierkante meter werd gebruikt en alles er netjes bij lag. Geen aftandse maar functionele en goed onderhouden werktuigen. Het vertelt iets over degenen die er werken, hoe ze in hun vak staan en omgaan met het werk. Er bestaat zoiets als een wisselwerking tussen buiten- en binnenkant. Onze geestelijk directeur op het seminarie herhaalde vaak: “Aan de netheid van de lavabo op je kamer kan je zien hoe het met je innerlijke leven is gesteld.” Een eenvoudige zin met veel waarheid. Eens goed opruimen en de dingen terug hun plaats geven brengt ook innerlijk rust. Deze vakantietijd is er een ideale periode voor.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Zonnebloemen

De zomer is een prachtig seizoen met de natuur op haar best. Alle energie wordt gestoken in het voortbrengen van vruchten om de eigen soort te laten overleven. In de landbouw is dat natuurlijk anders, daar spelen eerder economische motieven. Maar een landschap waar ik telkens instant vrolijk van word is een veld vol zonnebloemen. Op hun hoogtepunt zijn ze een lust voor het oog. Net zoals een veld vol koolzaad straalt de gele glans voor ieder die het wil zien. Een zonnebloem, een bloem vol zon. Maar de Franse benaming spreekt nog meer tot de verbeelding: tournesol’, net zoals de Spaanse trouwens: ‘girasol’ wat hetzelfde betekent als tournesol. Waarom spreekt deze bloem ons zo aan? Kan ze werkelijk met de zon meedraaien? Niet echt want dan zou ze zichzelf de nek omdraaien natuurlijk maar het wel zo dat als je met de zon in je rug naar hen kijkt, het net lijkt alsof ze je aankijken. Eigenlijk zoeken ze zoals de meeste planten het licht op en richten ze zich daarom naar de zon. Daarin kunnen ze ons christenen tot inspiratiebron zijn. Ons richten naar het licht. Een kerkvader uit de eerste eeuwen gebruikte het volgende beeld om te spreken om de Drie-eenheid: de Vader is als de zon, bron van warmte en licht. Hij zendt zijn stralen van licht en warmte en deze worden zichtbaar in Christus. De warme gloed die we dan van binnen ervaren is de Geest. Zet maar eens een fles water in de zon en je zal ervaren hoe snel ze opgewarmd raakt. Als je tijdens deze vakantietijd nog eens zonnebloemen tegenkomt, denk dan even aan wat God in ons kan bewerken als we in zijn zonlicht willen vertoeven.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Wees mijn hoeder en hou me stevig vast

In deze zomertijd ben ik reeds wat voorbereidend werk aan het doen voor het komend werkjaar. Zo was ik mij vandaag wat aan het inwerken voor het Bijbels Leerhuis van komend werkjaar, en verdiepte ik mij in het verhaal van Kaïn en Abel. Een oeroud verhaal, maar toch zo herkenbaar. Deze zonen van Adam en Eva verschilden qua karakter enorm van elkaar. Toen de twee op een dag een offer brachten aan God, werd alleen het offer van Abel door God geaccepteerd. Kaïn was hierover zo boos dat hij zijn broer dood sloeg. God wendde zich hierop tot Kaïn en vroeg hem waar zijn broer was. Kaïn antwoordde: ‘hoe kan ik dat weten? Ben ik soms mijn broeders hoeder?’ (Gen 4, 9). Het antwoord is natuurlijk volmondig ja. De samenleving kan maar slagen als we hoeder worden van elkaar, als we zorg dragen voor elkaar. En dit lijkt ons misschien evident voor de mensen die ons het meest nabij zijn, onze kinderen, ouders, partners, broers en zussen, vrienden, … Maar het is ook een oproep om hoeder te zijn van mensen die verder afstaan. Ja, ook van die vele hongerige mensen in Gaza die we dagelijks op ons scherm zien. We mogen niet langer zwijgen of wegkijken. De blikken van de mensen uit Gaza schreeuwen ons toe: wees mijn hoeder en hou me stevig vast. Het zijn tevens de woorden die telkens terugkeren een nieuw nummer van de IJslandse componist en instrumentalist Olafur Arnalds dat hij opnam met de onlangs overleden zanger Talos, en dat je hier kan beluisteren. ‘Oh brother come be my keeper, hold me dear’ klinkt het meermaals. Een oproep om meer zorg te dragen voor elkaar, een schreeuw om meer verbondenheid en solidariteit over alle grenzen heen, grenzen die we trouwens zelf vaak voor elkaar optrekken. Laten we nooit vergeten dat we opgeroepen zijn om elkaars hoeder te zijn.

Pastor Gino.

Nat of droog?

Begin juli was ik mee op de retraite die door ons bisdom werd georganiseerd in de abdij van Averbode. Onze aartsbisschop,
Mgr. Terlinden gaf ons elke dag twee inleidingen rond de eerste brief van Paulus aan de Korinthiërs. We zaten toen in een hittegolf en de koele gangen van de abdij maakten dat de warmte vrij goed te verteren was. Wie al ooit op bezoek was in deze abdij kent wellicht het watervlak dat op de binnenkoer is aangelegd. Het ondiepe water geeft een soort spiegeleffect en vooral ’s avonds is het feeëriek. Met deze temperaturen was echter alle water verdampt er en werd het ook niet aangevuld. Dat zou zinloos zijn. Zoals het bij zulke periodes van hitte gaat kwam er dreigende lucht opzetten en leek een onweer los te barsten. Deze foto werd genomen vóór de regen. De donkere wolken vormden een mooi contrast met de witte gevel van de kerk. Ook de stenen waar het watervlak zich normaal bevindt tekenen zich helder af. Zo’n contrasten vinden we ook in ons dagelijks leven met mooie en moeilijke dagen. Maar ook ons geloofsleven is niet altijd een rustig kabbelend beekje. Soms zitten we op een wolk en andere dagen eerder in een dorre woestijn. Maar onze God trekt met ons mee, leert ons de bijbel. Hij laat ons niet los. Op plaatsen zoals in deze abdij mag je dat ervaren als je er mag aanmeren voor een tijd in de stilte. Of het dan stormt, regent of gloeiend heet is buiten doet er niet veel toe. Hier kan je herbronnen om dan weer verder te stappen. Moge de vakantietijd zo’n tijd van herbronning zijn…

pastor Guido

© Guido Vandeperre

Fotograferen

Bijna drie jaar terug kreeg ik een vraag van een student fotografie, Arne Van Lierde, om me een paar weken te mogen volgen in mijn werkzaamheden als parochiepriester. We spraken toen een aantal momenten en activiteiten af die interessant leken voor het werk dat hij rond Kerk vandaag zou willen maken. Het werd een boeiende ervaring voor ons beiden. De stijl en kwaliteit van zijn foto’s sprak me aan en zo kwam Arne de twee voorbije jaren foto’s nemen tijdens de vormsel- en eerste communieviering. Nu studeerde hij af aan de LUCA School of Arts, Campus Narafi. Op zijn uitnodiging ging ik een kijkje nemen op de tentoonstelling met alle werken van degenen die afstudeerden.
Hij gaf me een persoonlijke rondleiding bij zijn werk dat ‘A Guide for Sleepwalkers’ draagt en toont wat er allemaal te zien is rond onze steenwegen. De uitleg bij het werk luidt als volgt ‘Langs Vlaamse steenwegen ontvouwt zich een landschap dat we allemaal kennen, maar zelden echt zien. Huizen, winkels, tuinen en industrie lopen er lukraak door elkaar, zonder begin of einde. Deze fotoreeks kijkt met open ogen naar die alledaagse wirwar tussen stad en platteland. De beelden tonen stille observaties van de omgeving die ons omringt. Een uitnodiging om opnieuw te kijken naar het vertrouwde en het een beetje anders te zien.’
Inderdaad, vaak lopen we aan de dingen voorbij zonder echt te kijken. Zulke fotoprojecten leren ons om anders te kijken. Achter elk beeld zit een verhaal, achter elke mens een persoonlijke geschiedenis. We merken ze vaak niet op. Een fotoreeks als deze leert ons dieper en verder kijken, stil staan en observeren.
Doen we dat ook niet in ons geloof, stil staan en schouwen en dan hopelijk iets van het mysterie in alles ontwaren?
Ik wens het iedereen toe in deze vakantietijd…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In de naam van Jezus overwinnen wij

Zowel in België als in Nederland is men elk jaar op zoek naar de ultieme zomerhit, een liedje met een vrolijke zomerse sfeer dat in de zomermaanden heel veel gedraaid wordt op de radiozenders en hoog in de hitlijsten staat. Opmerkelijk is het liedje dat momenteel hierop de meeste kans maakt in Nederland. Mart Hoogkamer, een Nederlandse schlagerzanger, (je kent hem misschien nog van een vorige zomerhit enkele jaren terug over bacardi lemon…) bracht onlangs immers een lied uit onder de titel ‘in de naam van Jezus’ dat meteen viraal ging en momenteel door alle (of toch de meeste) Nederlanders haast dagelijks gezongen wordt. Je kan het hieronder beluisteren, weliswaar op eigen risico, want je krijgt wellicht het refreintje voor de rest van de dag niet meer uit je hoofd. Het lied is gebaseerd op een Nederlands kerklied (Opwekkingslied nr. 22) en ontstond tijdens een bezoek van Hoogkamer aan het Dordrechtse stadsklooster Dordt voor een TV-programma. In het nummer zingt hij, ofschoon hij zelf naar eigen zeggen niet meer gelovig is, over hoe hij vroeger met zijn oma naar de kerk ging. Onmiddellijk raakte christelijk Nederland verdeeld over het nummer. Ofschoon de tekst van het lied niets spottends heeft, vinden verschillenden het lied van Hoogkamer toch ongepast en oordelen ze dat hij Gods naam oneerbiedig gebruikt. Andere gelovigen daarentegen zijn vol lof over zijn liedje, en vinden het geweldig dat heel Nederland deze zomer ‘In de naam van Jezus overwinnen wij’ meezingt. En als je de poll van het Katholiek Nieuwsblad onder katholieke jongeren mag geloven, zijn de meeste gelovige jongeren weg van het nummer van Hoogkamer. Ik laat het oordeel over aan u, beste bloglezer, ook wat betreft de muziekstijl. Toch moet ik zelf bekennen dat bij het beluisteren van het nummer voortdurend de gedachte in mij opkwam dat God misschien wel af en toe langs heel andere wegen werkt dan wij vaak vermoeden of verhopen. Ja, God is steeds nieuw en verrassend…

Pastor Gino

Een hoedje

Aan uitdrukkingen met ‘hoed of hoedje’ is er geen gebrek. Zoals: ‘Met de hoed in de hand komt men door het ganse land.’ Of: ‘Zich een hoedje schrikken.’ Enzovoort.
Nu vraagt u zich misschien af hoe ik ertoe kom om over een ‘hoedje’ een blog te schrijven. De reden ligt bij mijn vakantiereis in Portugal van 20 tot en met 29 juni. Het was een groepsreis met de Cultuursmakers van Kortenberg naar de Alentejo, de streek tussen de Taag en de Algarve en grenzend aan Spanje. Gekend als de warmste streek van Portugal. Een verwittigd mens is er twee waard, zeggen ze, dus mocht een hoofddeksel zeker niet ontbreken in de bagage. Voor alle zekerheid had ik dus mijn hoedje en mijn pet mee.
De eerste dagen vielen de temperaturen nog mee maar ze gingen in stijgende lijn. De hoeden namen tegelijk toe, in verscheidenheid en aantal. Zoals u op de foto kan zien hadden ze alleen tijdens de maaltijd een rustpauze.
Maar figuurlijk nam en neem ik mijn hoedje (het gekleurde bovenaan) af voor al de mensen die zorg dragen voor anderen tijdens deze warme dagen. ‘Chapeau!’

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Te zwaar om dragen?

In het Park van Leuven hebben ze een nieuw kunstwerk geplaatst. Een echte rots op stoelen. Ik heb ze het zien plaatsen en geloof me, de rots is echt maar de stoelen niet…
Dit kunstobject zet aan tot denken. Het staat vlak naast de faculteit van theologie en religiewetenschappen waar ik dit jaar mijn laatste colleges heb gegeven. Is het een zware steen die ik achterlaat? Ik denk van niet. De studenten hebben mijn colleges steeds goed geapprecieerd, en hopelijk er ook wat van bijgeleerd.
Misschien is het een hint naar de toekomst? Studeren doe je niet alleen, en samen weet je meer, en kan je ook veel meer aan (= dragen). Mijn academische studies zijn begonnen in Zwitserland waar ik bij een Joodse professor, wijlen Henri van Praag, geleerd heb dat “twee weten meer dan een”. Ook in de Kerk hebben we dat bewustzijn meer en meer nodig, namelijk “synodaal denken en werken”, en dan kunnen we de toekomst aan, hoe zwaar die ook mag zijn…

Pastor Peter

© Peter Baekelmans