Doorprik de manosfeer!

Afgelopen weekend heb ik de miniserie Adolescense op Netflix gekeken. Deze serie vertelt het verhaal van een dertienjarige jongen die verdacht wordt van het vermoorden van een tienermeisje. De serie gaat niet om wie de dader is, maar waarom een jongetje van dertien jaar dat zou doen. Het blijkt dat deze jongen sterk beïnvloed is door social media en daardoor in de manosfeer is beland: een online broedplaats vol misogynie en giftige mannelijkheid(toxic masculinity), waarvan incel, red/blue pills, 80/20-rule, alphas, betas, chads, Stacys, awalt en cuck tot het vocabulaire horen.

“Wat zijn dat nu voor belachelijke begrippen?”, hoor ik u denken. De serie laat zien dat juist onze verontwaardigde reactie zorgelijk is. Ja, het is weliswaar weerzinwekkende onzin, maar voor veel jonge tienerjongens is deze manier van denken/van coping een realiteit. Uit onderzoek blijkt dat door de invloed van de manosfeer steeds meer jonge mannen vrouwonvriendelijke ideeën krijgen en geweld tegenover vrouwen bagatelliseren of zelfs goedpraten. Er bestaat sinds juli 2023 niet voor niets een femicidewet.

Moeten wij dan nu deze giftige vocabulaire uit ons hoofd leren? En ons vervolgens laten overhoren door onze (klein)kinderen? In ieder geval is ons ongeloof en verontwaardiging onvoldoende. We zullen het alternatief – of beter gezegd de “ontologische waarheid” – van fundamentele gelijkwaardigheid tussen man en vrouw sterker en begrijpelijker moeten laten klinken. Zonder pretenties, maar met een vocabulaire dat niet vervreemdend, maar herkenbaar is voor de jeugd.

Adolescense spoort ons aan tot kritisch zelfonderzoek. Wat kan ik doen in mijn gezin, familie, omgeving? Doe ik het wel goed of besteed ik er wel voldoende aandacht aan? Wat doen wij als kerkgemeenschap om de absolute gelijkwaardigheid van Genesis 1, 27 te promoten? “God schiep de mens naar Zijn beeld, naar het beeld van God heeft Hij hem geschapen; mannelijk en vrouwelijk heeft hij hen geschapen.” Hoe kunnen wij dit begrijpelijk vertalen naar de context en referentiekaders van onze (klein)kinderen?

Pastor Tijmen

© Adolescense

In Jezus’ armen

Morgen is het weer zover. Dan houd ik mijn jaarlijkse bedevaart naar Aardenburg in Nederland om daar te gaan kijken en luisteren naar de Mattheüspassie. Neen, al mogen nog de grootste namen in Bozar of Flagey de Mattheüspassie brengen, mij zal je er niet vinden. Bachs grote passie wil ik enkel meemaken in een kerk, en dan ook nog zonder applaus. En dat gebeurt steevast elk jaar opnieuw in Nederland waar de Nederlandse Bachvereniging in de dagen voor Pasen rondtrekt om dit wonderbaarlijke werk ten gehore brengen. Vooral in Naarden wordt het meerdere dagen in de Goede Week gebracht, maar ook in andere steden, zoals in de Bachstad Aardenburg, vla bij Sluis. Het enige teken van appreciatie dat het publiek op het einde geeft is dat iedereen gaat staan. Iets anders past immers niet na de Passie. Zeker geen applaus alstublieft! Wie geen kaartje meer kan krijgen voor de uitvoeringen kan hier (https://www.bachvereniging.nl/nl/bwv/bwv-244) terecht voor de integrale versie en tal van achtergrondinformatie. Eén van de kortste aria’s uit de Mattheüspassie is nr 60 ‘Sehet, Jesus hat die Hand’. Je kan ze hier beluisteren. De toehoorder wordt opgeroepen om te verwijlen bij het moment dat de handen van Christus worden uitgespreid om aan de dwarsbalk van het kruis te worden genageld. Zelfs in dit moment is er troost. De betekenis die er in de Mattheüspassie aan gegeven wordt is dat Jezus zijn handen uitstrekt om ons vast te pakken, om ons te omarmen. Vreemd misschien voor ons, maar was het niet Augustinus die schreef: ‘Inter brachia Salvatoris mei & vivere & mori cupio’ (‘In de armen van mijn Verlosser, verlang ik zowel te leven als te sterven’)? En Bernardus van Clairvaux maakte het mee in een visioen dat de gekruisigde Christus van het kruis kwam om hem te omarmen. Francisco Ribalta maakte er omstreeks 1626 een prachtig schilderij van dat in het Prado te bewonderen is. De tekst van deze aria luidt als volgt:

Kijk, Jezus strekt z’n hand uit
om ons vast te pakken,
Kom ! – Waarheen? – in Jezus’ armen
zoek verlossing, aanvaard erbarmen,
zoek ! – Waar ? – in Jezus ‘armen.
Leef, sterf, rust hier
arme verlaten kuikentjes, gij,
Blijf ! – Waar ? – in Jezus' armen.

Het is een dialoog tussen de alt en het koor, waarbij de solist ons gelovigen uitnodigt om in de armen van Jezus te verwijlen als ‘verlaten kuikentjes’ (een beeld uit Mt. 23, 37) en er rust, veiligheid en geborgenheid te vinden. Toegegeven, de spiritualiteit van de teksten in de Mattheüspassie is niet altijd onmiddellijk meer de onze, maar de muziek tilt ons meestal uit boven het tekstuele heen. En toch vind ikzelf in de tekst van deze aria heel wat troost en bemoediging, en geeft het mij de kans om op een andere manier naar het kruis te kijken, niet op de eerste plaats als een gruwel, wat het natuurlijk wel is, maar bovenal als een enorme daad van liefde. Het is God zelf die ons doorheen Jezus wil omarmen en koesteren. Dit beseffen geeft me kracht om verder te gaan ondanks en tegen alle ellende en miserie in die we rondom ons zien. Ja, soms kan het deugd doen om jou gewoon eens te laten omarmen.

Pastor Gino

Het zoom-gebed

In ‘Corona-tijd’ nam ik een abonnement op ‘Zoom’ en zo konden enkele vergaderingen doorgaan via de computer. Ook de initiatiecatechese vormsel en communie gebeurde toen via zoom en zo leerde ik ook werken met PowerPoint-presentaties. We hadden toen ook ‘zoom-vieringen’ want we mochten niet samenkomen in de kerk. En ook al verminderde na corona de ‘zoom-vergadering bleef één zoom-bijeenkomst jaarlijks doorgaan in de pastorale eenheden Emmaüs en Kleopas van Brussel-West: een zoom-gebed in de vastentijd.
Zo kwamen wij ‘digitaal’ bijeen op donderdag 27 maart en sinds de Verrijzeniskerk en de Sint-Martinuskerk ook ‘Pauluskerken’ aan het worden zijn, werd het een activiteit (ook) van de Paulusgemeenschappen. Thema van deze bijeenkomst was ‘Pelgrims van hoop op weg naar Pasen. Er waren 13 deelnemers. Vooraf was er een ‘test-bijeenkomst’ om mij te verzekeren dat alles vlot zou verlopen. En inderdaad het werd een biddend digitaal gebeuren en deze keer zonder haperingen. Na een inleidende gedachte over de vasten werd er onder meer geluisterd naar wat hoop kan betekenen zoals de Tsjechische schrijver en politicus het destijds verwoorde.

Diep in onszelf dragen we hoop:
als dat niet het geval is, is er geen hoop.
Hoop is een kwaliteit van de ziel
en hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt.
Hoop is niet te voorspellen of vooruit te zien.
Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
voorbij de horizon verankerd.
Hoop in deze diepe krachtige betekenis
is niet het zelfde als vreugde omdat alles goed gaat
of bereidheid je in te zetten voor wat succes heeft.
Hoop is ergens voor werken omdat het goed is,
niet alleen omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde als optimisme
evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is ongeacht de afloop, het resultaat.

Zo’n digitaal gebedsmoment kan aanvullend zijn bij het fysiek samenkomen van mensen dat nog altijd de voorrang dient te behouden. En als je al heel der dagen achter uw computer zit en dan kan ik er inkomen dat je ‘r al eens tegen opziet om ’s avonds nog eens achter uw scherm te zitten om te bezinnen en te bidden. Zelf verkies ik ook liever een boek of een tijdschrift in handen te hebben dan digitaal te lezen. En zeker de digitale versie van Kerk &Leven vind ik daarenboven moeilijk en onhandig en is de noodzakelijke verhoogde abonnementsprijs zijn geld waart.

Johan Dobbelaere

© Pixabay

Hoofd in de wolken

Wie als eens naar het Noordstation wandelde vanop het Rogierplein kent zeker de grote Belfiustoren van de gelijknamige bank. Op de 32e verdieping is de Belfius Art Gallery waar jaarlijks een selectie van hun kunstbezit wordt tentoongesteld. Alleen al voor het machtige uitzicht zou je naar boven willen met de supersnelle lift. Tot 21 juni van dit jaar loopt er een nieuwe tentoonstelling onder de naam Art Pops. Het gaat van recent werk van opkomend talent tot gevestigde meesters uit de Belgische kunstgeschiedenis. Ook deze keer hangen er een paar mooie werken waaronder dit van Peter de Cupere: Fligt tot he future (Vlucht naar de toekomst). Via geur en wolken wil de kunstenaar je meenemen in zijn denkwereld. Deze installatie bestaat uit twee wolken waarin je als bezoeker twee mogelijke toekomsten kan verkennen. Je steekt je hoofd erin en bij de ene wolk ontdek je een idyllisch miniatuurlandschap met bomen en waterpartijen aangedreven door groene energie, een vredig dorpje en een stadje aan de horizon. De tweede wolk vormt een donker contrast. Je ziet een uitgestorven landschap, overwoekerd door industrie. Een verlaten dorp en een vervuilende stad staan voor verwaarlozing en verval. Het geheel is grauw en de geur is deze van vervuilde lucht. De kunstenaar laat ons nadenken over de toekomst. Welke kiezen we en wat is daar dan voor nodig? Het doet me denken aan Deuteronomium 30,19 waar Mozes het volk voor een keuze stelt: ‘ Ik laat jullie vandaag dus kiezen tussen leven en dood, tussen beloning en straf. De hemel en de aarde horen wat ik zeg: Kies voor het leven! Kies voor jullie toekomst, en voor de toekomst van je kinderen!’ Die oproep klinkt nog steeds. De Veertigdagentijd is een uitgelezen tijd om keuzes te maken. Om voor het leven te kiezen, een waardig leven voor elke mens…

Guido Vandeperre

© Guido Vandeperre

Een einde en een nieuw begin

Zondag 16 maart was een wat speciale dag. Met de kinderen van de catechese kwamen we om 9 uur samen in de kerk voor het laatste catechesemoment. Op 26 april volgt nog de communicantendag en dan staat zondag 4 mei voor de deur. Drie communicanten worden die dag gedoopt, vormheer Tony Frison zal de acht meisjes en jongens vormen en zij zullen voor het eerst de communie ontvangen.
Maar even terug naar 16 maart. Ik mocht het Godly Play verhaal over de cirkel van de eucharistie vertellen: de verschillende stappen in woord- en tafeldienst worden zo visueel uitgelegd.
Tijdens de vorige catechese had pastor Mariette het Godly Play verhaal over het doopsel verteld en werd de link gelegd tussen doopsel en vormsel. Zo kwamen de drie initiatiesacramenten aan bod.
Met de catechesebijeenkomst op 16 maart kwam er een einde aan de lokale catechese.
Vanaf september stappen we mee in het nieuwe catecheseproject van de Paulusgemeenschappen en zal de catechese gezamenlijk gebeuren in het centrum van Brussel. Een nieuw begin!
In mijn lange catecheseverhaal dat startte in september 1979 in de parochie van de heilige Familie in Woluwe heb ik al vaak een einde meegemaakt maar telkens volgde ook een nieuw begin.
En elk nieuw begin is een uitdaging! In de kracht van de Geest zal het wel lukken!

Pastor Chris

© Pixabay

Wortels

De wortels van een boom zie je niet gemakkelijk, en toch weten we dat ze er zijn want zonder deze zou de boom omvallen of sterven van dorst en honger. Zo hebben ook wij onze “roots” in de familie, in de geloofsgemeenschap, in het land en in de wereld, maar ook in de hemel…
Het vredessymbool dat in de jaren zeventig in trek was, een cirkel met erin een verticale lijn die in twee splits, komt uit de wereld van de religies waar een boom het leven voorstelt. Soms wordt die levensboom ook onderste boven getekend, wat kan betekenen dat we het leven vanuit de hemel verkrijgen.
Staan wij met onze voeten op de aarde of in de hemel? Waar halen wij onze energie en inzicht vandaan ? De vasten is een mooie tijd om hier over eens na te denken.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

WIJ

Op verschillende plaatsen in de rand van Brussel worden er vormingen gegeven voor anderstalige nieuwkomers die Nederlands willen leren. Maar af en toe wordt er ook iets feestelijks gedaan en dat is nu weer zo met een nieuwe editie van de muzikale voorstelling WIJ. Ze richt zich tot iedereen die Nederlands leert én voor Vlamingen. ‘Twee muzikanten, Lennaert Maes en Andries Boone, maken al 15 jaar muziekproducties voor wie Nederlands leert. In deze nieuwe voorstelling werken zij samen met deze 3 topmuzikanten: Zouratié Koné uit Burkina Faso, Nathalie Ballestas uit Colombia en Jamal Moussaid uit Marokko. Deze nieuwkomers waren in eigen land al professioneel bezig met muziek… Liedjes van bij ons krijgen een exotische invulling en liedjes van bij hen krijgen een Nederlandstalige versie. Zo maken Wij samen muziek, met het Nederlands als voertaal, maar met muziek uit de hele wereld.’ Dit is de omschrijving uit de programmatie van de avond en het klopt helemaal. Het werd een heerlijke avond waar via muziek en taal verbinding wordt gemaakt met mensen vanuit de hele wereld. Er was een quizmoment waarbij 5 vrijwilligers moesten raden uit welk land de live gespeelde liederen kwamen en op de tonen van de sirtaki werd er zelfs gedanst. Je werd er instant vrolijk van. Op de muziekstage in Gooik afgelopen zomer was Adries Boone mijn mandolineleraar en ik wilde hem wel eens aan het werk zien in een andere context. En of ik ervan genoten heb. Dit is een avond die zoveel meer is dan alleen maar muziek maken of samen zingen. Het is een avond die mensen bijeenbrengt, ongeacht hun cultuur of afkomst. Verbinding leggen via muziek en taal. Ik dacht onwillekeurig aan wat er in Ninove gebeurde waar het nieuwe gemeentebestuur de subsidies voor taalklassen opschortte. Dit zouden ze daar eens moeten zien, denk ik dan. Deze avond toont dat het ook anders kan en dat het dan tot een feest kan uitgroeien. ( Hierbij de link naar de plaatsen in Vlaanderen waar ze nog spelen https://www.wijmakenmuziek.be/speellijst-1)

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Kleren maken de man

Na de voorbije carnaval periode kunnen we ons daar vanalles bij voorstellen. In een paar minuten tijd kan iemand er helemaal anders uit zien. Het gekke is dat met het masker of de carnavalskleren aan, hij of zij zich ook helemaal anders gaat voelen. Door de buitenkant te veranderen helpt het je om je in te leven in je personage. Zo werkt het ook in het toneel of de showbizz. Van buiten naar binnen veranderen lijkt niet zo moeilijk en kost niet zoveel tijd.
Ik vraag mij af of het omgekeerde ook zo eenvoudig is. Elk van ons voelt in zijn diepste 'zijn' dingen die hij zou willen veranderen. Zaken waar je op stoot, die beter kunnen, die je pijn doen, die anderen pijn doen... Gedragingen waar je in het verleden spijt van had, die je in de toekomst anders zou willen aanpakken. Het is niet zo eenvoudig om dat om te keren, om de persoon te worden die je echt zou willen zijn. Van binnen veranderen zodat het vanbuiten zichtbaar anders wordt heeft tijd nodig, heeft moed nodig. Als het lukt straal je van binnen en dat is dan ook van buitenaf te zien.
Is het niet zo dat dit juist de uitnodiging in deze veertigdagentijd? Dat wij de weg naar Pasen gaan door ons leven te bevragen.  Dat wij op zoek gaan naar hoe we kunnen stappen te zetten naar ommekeer, naar bekering. Gelukkig krijgen we meer tijd dan een paar minuten. Zes weken lang kunnen we ons voorbereiden. De stapstenen die we elke zondag meekrijgen helpen ons daarbij.
Mag het voor jou ook een gezegende tijd zijn, een gezegende opgang naar Pasen.

Pastor Mariette

© Kerknet

Van Bach tot Zwangere Guy

Deze veertigdagentijd is voor mij steevast een tijd waarin op muzikaal vlak Bach niet weg te denken is. Geen andere tijd past beter bij hem dan deze voorbereidingstijd op Pasen. Hoeveel cantates heeft hij niet geschreven bij de zondagen van deze sterke tijd, om dan nog niet te spreken over zijn passies. Voor Bachliefhebbers een tijd dus om van te smullen. Op dat vlak is het zeker geen vasten! Trouwens, voor wie graag wil weten welke Bach cantates best bij deze tijd passen, die kan zich inschrijven op de nieuwsbrief van www.whichbachcantata.be waarin je telkens een berichtje in jouw mailbox krijgt op de dagen waarvoor Bach een cantate heeft gecomponeerd. Bespaart je heel wat opzoekingswerk. Maar ondanks deze Bachtijd blijft toch voortdurend het laatste nummer van onze eigenste Brusselse rapper Zwangere Guy nazinderen in mijn hoofd (ja ik weet het, op muzikaal vlak kan het bij mij soms alle richtingen uitgaan, van Bach tot Zwangere Guy !). Het nummer heet ‘Loin d’ici’ en je kan het hier beluisteren. Het refrein is uiterst aanstekelijk en de tekst gaat als volgt: ‘Tout seul on va toujours plus vite, ensemble on va beaucoup plus loin. Ge kunt zo hard gaan als ge wilt, alleen tesamen keert het tij.’ Het is een opzwepende song waarin je echt de vibe van Brussel hoort, en met een diepere boodschap om samen aan onze stad te werken. Ook zegt hij in raptaal in het lied : “Wat hebben we gemeen dan? Kijk es om u heen wie dat er mee kwam. De wereld is geen honden- en geen speelhok. Gaan we wachten tot dat iedereen hier neervalt? En zie maar dat ge deel nam, bouwen bruggen voor dat alles hier uiteen valt. Ge zijt sneller als ge alles doet alleen man, maar tesamen wete heel goe dat er meer kan.” Dit lied doet mij zo denken aan wat we proberen te doen binnen onze Paulusgemeenschappen. Het zou bijna ons lijflied kunnen zijn! Als pastores doet het echt deugd om samen met collega’s te bouwen aan de Kerk in plaats van elk op ons eentje. We krijgen er echt vleugels van en nog meer goesting dan anders! Maar ook als gemeenschappen is het zoveel fijner om de handen in elkaar te slaan. Zien dat er nog andere Nederlandstalige gelovigen zijn in Brussel en samen met hen aan iets bouwen doet zoveel meer deugd dan binnen onze aloude muren te blijven zitten. En ja, het is een hele opgave, soms gaat het sneller alleen, maar samen geraken we zoveel verder. Samen bouwen we aan een visioen voor de toekomst, maken we stilaan dat visioen van Gods Rijk werkelijk. Alleen tesamen keert het tij!

Pastor Gino.

Uitzicht

Onlangs was een goede vriend op bezoek en we hadden een dagje tijd om Brussel te verkennen. Gezien het jaar van de Art Déco en zijn interesse in architectuur trokken we eerst naar de nationale basiliek in Koekelberg. Naast alle andere domeinen vormde het bezoek aan het panorama letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Het weer was ons niet gunstig gezind maar we waaiden ook niet weg. Het uitzicht heeft iets adembenemend en je kan de blik in alle windstreken laten dwalen langs de horizon. Het zicht naar het stadscentrum wordt geflankeerd door de twee toren van de hoofdingang. De stad ligt letterlijk aan je voeten en de wagens lijken net speelgoedautootjes. Het deed me denken aan het evangelie van de bekoringen van Jezus waarbij de duivel Hem meeneemt omhoog en Jezus alle koninkrijken belooft indien Hij voor hem in aanbidding neervalt. Of aan de laatste bekoring waarin Jezus vanop de tempelpoort naar beneden zou moeten springen, want God zal Hem door engelen laten opvangen. Jezus weerlegt het allemaal: ‘Je zal God niet op de proef stellen’. Neen, dan liever met Jezus de berg op zoals in het evangelie van de voorbije 2e zondag van de veertigdagentijd. Dicht in Jezus’ buurt zijn zoals de leerlingen en Hem dieper leren kennen, als ‘ Gods Uitverkorene’. Maar lang kunnen ze er niet van genieten, ze moeten weer naar beneden, naar de mensen toe. Ook wij daalden weer af en trokken richting stadscentrum. Net als de leerlingen, een mooie ervaring rijker…

Guido Vandeperre

© Guido Vandeperre

Laten wij met vreugde en dankbaarheid zingen

Sinds februari komen jn de Sint-Martinuskerk te Ganshoren en de Verrijzeniskerk -Paloke te Sint-Jans-Molenbeek ook andere ‘Pauluspastores’ om voor te gaan in de eucharistie en ben ik ook regelmatig voorganger in andere kerken van de ‘Paulusgemeenschappen’. Zo was ik onlangs voorganger in de kerk van Onze Lieve Vrouw Evere. Dat is de kerk waar ik gedoopt en priester werd gewijd. En daar op zondag mogen voorgaan deed me wel iets. Maar wat mij het meest geraakt heeft waren de blije kerkgangers die ik in Evere (en ook in Stokkel waar ik in februari was) heb ontmoet. Ook in de Sint-Jozefskerk te Hoog-Evere viel het mij op hoe vreugdevol het samenzijn was. Terugdenkend aan deze vieringen gingen mijn gedachten naar een lied uit Zingt Jubilate (ZJ 765) ‘Laten wij met vreugde en dankbaarheid zingen’.
Als de leerlingen van Jezus niet moeten vasten want ‘de vrienden van de bruidegom kunnen toch niet bedroefd zijn zolang de bruidegom bij hen is (Mt.9, 15a) dan worden ook wij in deze vastentijd opgeroepen tot bekering zodat wij de vreugde van het evangelie beleven. En dit mag weerklinken in onze zondagse samenkomsten
En dan vraag ik mij wel af: hoe komt het dat de vreugde in die kerken van Evere mij zo bijzonder raakte? Wellicht heeft het te maken met mijn verleden en mijn huidige contacten met de Scouts van Evere. Of is het omwille van het nieuwe en uitdagende dat de ‘Paulusgemeenschappen’ mij brengt ? Of is er voor mij al te veel vanzelfsprekendheid en gewoonte gekomen in de vieringen van de pastorale eenheden Emmaüs en Kleopas?
Dat ik de eerstkomende drie zondagen de vieringen voorga in Sint-Martinus, Verrijzenis -Paloke en de Basiliek is voor mij ook een bron van genade en geluk en doet mij in de vertrouwde omgeving en het dagdagelijkse oog hebben voor het mooie , vreugdevolle en originele van ons geloof.
Het wordt dus voor mij een boeiende en veelzijdige opgang naar Pasen.
Laten wij met vreugde en dankbaarheid zingen van de wondere dingen die Jezus doet (ZJ 765) Een fantasie op deze melodie vind je hier onder.

Pastor Johan Dobbelaere

Allez Eddy!

Voor wie het nog niet zou weten, ik woon op zo’n honderd meter van het metrostation Eddy Merckx. Het voorlaatste station op lijn 5 richting Erasmus. Het werd in 2003 geopend en zou eerst Maurice Carême heten, naar de Anderlechtse dichter maar uiteindelijk werd het Eddy Merckx. Tussen de twee perrons staat een vitrinekast waarin een bijzondere fiets van Eddy staat te pronken: degene waarmee hij in 1972 het werelduurrecord verbeterde in Mexico. Dit record zou twaalf jaar stand houden. Wat opvalt is, hoe eenvoudig en fijn de fiets is, hij moest zo licht mogelijk zijn natuurlijk. Wat een verschil met de koersfietsen van vandaag, het summum van techniek en speciale materialen, daarop moet je wel snel gaan denk je dan. Het voorbije weekend (2 en 3 maart) kon je de huidige fietsen en renners gaan bewonderen. Het openingsweekend van het Belgische wielrennen ging van start met twee wedstrijden: Omloop het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne. Wielerfanaten kijken er reikhalzend naar uit om de renners in hun nieuwe outfit te spotten en duizenden supporters waren weer eens afgezakt naar het parcours. Bij deze edities geen Flandrienweer met regen en wind maar een lekker voorjaarszonnetje, ideaal voor de liefhebbers langs de weg. Reeds als kind was ik geboeid door wielerwedstrijden. Ze kwamen ook voorbij ons deur: de Brabantse Pijl die bovenop de Kerkenberg in Alsemberg aankwam en Parijs-Brussel, toen nog met aankomst in Sint-Genesius-Rode. Je kon je als kind vergapen aan die snelle mannen op hun stalen ros. Het leek me altijd een eerlijke sport, ook al waren kwamen er veel schandalen van doping aan het licht. Je moet immers hard trappen om die prijs te pakken, je kan je niet blijven verstoppen wil je winnen, het heeft iets puur. Ondanks de professionalisering en de grote budgetten behoudt het iets van een volkssport. Want in weinige sporten kan je zo dicht bij je idolen komen als in het wielrennen, van kermiskoersen tot grote rondes. Misschien is dat wel het aantrekkelijke. Ik kijk al uit naar de volgende klassieker…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Tankstation

Onlangs was ik voor enkele dagen op vakantie in het Zwarte Woud. Het was een korte trip van enkele dagen om de lange winterperiode te breken. Tijdens mijn verblijf maakte ik echter iets merkwaardigs mee. Ik ging tanken in een tankstation. Het was nog zo’n plek waar je niet aan een terminal buiten kunt betalen, maar waar je naar binnen moet gaan. Nadat ik betaald had, gaf de dame die het tankstation uitbaatte mij een kaart in de handen. ‘Ich habe eine schöne karte für Dich’ zei ze. Uit beleefdheid nam ik de kaart in ontvangst. Toen ik terug in de wagen stapte, bekeek ik de kaart even. Het was inderdaad een mooie kaart met een foto van een vader en een zoon, met de tekst ‘Ich bin so stolz auf dich’ (in het Nederlands: ‘ik ben zo trots op jou’). Op de achterkant stond een langere tekst, waarin een vader tot zijn zoon zegt hoe graag hij hem ziet, hoe trots hij op hem is, dat hij hem wil helpen om de last van zijn schouders te nemen en dat hij niet moe wordt om hem elke dag de hand te reiken. Toen ik die tekst las, begon ik eerlijk gezegd wat onraad te ruiken. Het klonk allemaal heel religieus, maar er werd met geen woord over God gerept. Ook stond er een QR-code op de kaart, en als ik die scande, dan kwam ik effectief op een religieuze website uit. Het was een zeer verzorgde website, in meerdere talen zelfs, ook in het Nederlands, met verschillende filmpjes over Jezus en over mensen die Jezus ontmoet hebben in hun leven. Toegegeven, ik voelde eigenlijk op het eerste moment wat irritatie. Waarom gaf die vrouw mij die kaart? Wie verwacht nu een religieuze uitnodiging in een tankstation? Toch wel één van de laatste plekken om een religieuze ervaring of ontmoeting te hebben? Zelfs tijdens enkele dagen vakantie bleef het geloof mij achtervolgen, tot in een tankstation toe! Maar achteraf bleef dit gebeuren bij mij toch nazinderen. Zou ik zelf zoiets durven doen? Eerlijk gezegd vrees ik van niet. En toch is het ook mijn taak om te verkondigen, het is zelfs de taak van elke christen. Ben ik niet te bang om te verkondigen? Stuurde Jezus zijn leerlingen er niet op uit om de Blijde Boodschap te verkondigen? Hoogstwaarschijnlijk moet ik het niet doen met een kaart zoals die vrouw uit het Zwarte Woud. Maar hoe dan wel? Hoe kan ik vandaag in mijn omgeving getuigen van de vreugdevolle boodschap dat er een God is die ons graag ziet? Misschien een vraag om bij stil te staan tijdens deze veertigdagentijd.

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Aswoensdag

Het feest van Lichtmis is amper voorbij lijkt het en daar is Aswoensdag al. Op deze ‘doordeweekse’ dag start de sterke Veertigdagentijd die ons naar Pasen zal voeren.
Op Aswoensdag laten velen zich tekenen met een askruisje of bestrooien met wat as. Een oeroud teken van boete en bekering. Op vele plekken in het Oude Testament lezen we hoe mensen een boetekleed of een rouwkleed gaan aantrekken en vasten. Denk maar aan de profeet Jona en de stad Nineve. Andere passages spreken van ‘in zak en as zitten’. Dit dan eerder bij een zwaar verlies bijvoorbeeld.
De as die we vandaag gebruiken komt van de verbrandde palmtakjes van vorig jaar. Intussen waren ze helemaal verdord en in een oogwenk tot as verbrand. De as herinnert er ons aan dat alles maar tijdelijk is, sterfelijk en eindig. Tegelijk heeft as als ook een reinigende eigenschap en draagt ze ook bij tot vruchtbaarheid, het draagt bij tot nieuw leven.
Als we op deze dag een askruisje opgelegd krijgen geven we daarmee onze bereidheid aan om ons te laten ‘reinigen’ van wat niet in de lijn van het evangelie ligt, om ons leven te veranderen. We krijgen veertig dagen de tijd om ons te bezinnen en ons leven om te keren, naar God toe, naar leven volop. Laten we deze kans niet liggen. Dan kunnen we bij Pasen uitkomen en de verrijzenis, nieuw leven vieren, op ons paasbest. We wensen u een sterke, intense tijd toe!

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Was Jezus een vlinder?

Zondag mocht ik een collega verteller vervangen die door ziekte aan het ziekbed gekluisterd was. Om niets aan het toeval over te laten ben ik die morgen thuis goed op tijd vertrokken zodat alles tijdig gereed stond en ik er klaar voor was om het verhaal te vertellen. Alles verliep vlotjes, ik was zelfs een half uur op voorhand klaar. Maar niet getreurd, dit zijn mooie momenten om te mijmeren, om even stil te staan bij het leven .
Vervangen, inspringen waar het nodig is, lijkt wel een rode draad in mijn leven. Toen ik in '80 naar Brussel ben komen wonen had ik mijn werk in West-Vlaanderen opgezegd. Met drie kleine kinderen in huis had ik mijn handen vol. Toen ook de jongste naar school ging, zocht ik terug werk. Ik kon  bij de VGC beginnen. Ze zochten iemand voor de Gemeenschapscentra. Ik werd aangenomen als 'vlinder'. Dat is iemand die vervangingen doet bij ziekte of bij zwangerschapsverlof. Inspringen en vervangen dus waar er nood is. Een boeiende job, je leert veel mensen kennen en ze zien je graag komen want er ligt een berg werk te wachten.
Nadien ben ik voltijds in de pastoraal gaan werken. De functie van een Pastoraal werker was in België nog niet zo gekend in 1992, er bestond geen job omschrijving. Ze hebben mij goed uitgelegd wat ik niet ben: Ik ben geen mini priester en ook geen super leek. Maar wat ik wel ben of wat mijn taak is moest nog uitgezocht worden. 
De toenmalige deken zei, kijk waar er noden zijn en probeer daar te helpen, of iets te organiseren. Ja,  ook in de pastoraal hebben ze vlinders nodig. Mensen die de noden van de tijd, van de plaats, van de mensen zien. 
In het Godly Play verhaal vertelde ik zondag dat Jezus het als zijn taak zag om heel dicht bij mensen te komen, vooral bij mensen waar niemand anders dichtbij wilde komen. Wie door Jezus aangeraakt wordt verandert.

Was Jezus ook een vlinder?  Ik voel mij in ieder geval in goed gezelschap, ik heb het van de beste geleerd!

Pastor Mariette

© Pixabay

Tapijt in een tapijt

Met Valentijn dag hadden de pastores van de Paulusgemeenschappen een gezellige « verwendag ». Het werd een dagje stappen in het hartje van Mechelen, met een bezoek aan de Koninklijke Manufactuur van Wandtapijten, De Wit, en een bezoek aan het museum Hof van Busleyden waar ook een speciale tentoonstelling van tapijten loopt voor het moment. Het was mooi om eerst inzicht te krijgen in de geschiedenis, weven en restaureren van tapijten, en erna extra grote en oude Vlaamse tapijten te kunnen bezichtigen. Er waren ook moderne tapijten aanwezig, zoals dat groen tapijt dat precies een gazon uitbeeldde en waar we op mochten zitten en lopen.
Bij een van de tapijten zag ik curieus genoeg een tapijt uitgebeeld. Dat zette me even aan het denken: een tapijt binnen een tapijt! Hoe kan je dat begrijpen? De gedachten stoppen daar even. Zo is het ook met ons geloof, de dogma's. Hoe moet je de twee naturen van Jezus, mens en god, begrijpen ? Of de heilige drie-eenheid ? En tenslotte het onbegrijpbare dat God zelf is? Leven met wat niet te begrijpen is, is geloven. Liefde is zo ook iets onbegrijpbaar, maar waar.

Pastor Peter

© Peter Baekemans

Bode van hoop

Dit is niet de eerste keer dat ik iets schrijf over hoop maar wanneer de lente al in de lucht hangt kan ik moeilijk anders. Enkele zonnige dagen, de natuur die herleeft: meer hoeft dat niet te zijn, zoals bij de struik aan onze ingang. Ik voel me dan herleven na grijze, donkere winterdagen en zie dat ook terug bij anderen. Eigenlijk hebben we niet veel nodig om te hopen op iets nieuws, op beter …, ook al wil de wereld en al wat er gebeurt ons vaak van het omgekeerde overtuigen.
De vastentijd die woensdag begint is een uitgelezen tijd om onze hoop te voeden. In de lezingen krijgen we een boodschap van hoop te horen. Op de vijfde zondag, in de lezing uit de Profeet Jesaja, zegt de Heer: “Ik onderneem iets nieuws, het begin is er al: ziet ge het niet?”
Laten wij hoopvol op weg naar Pasen!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Zorgen voor

Deze maand kwam ik er nog eens in de St-Janskliniek in hartje Brussel, voor een jaarlijkse controle bij een specialist. De consultaties zitten sinds enige tijd op de zevende verdieping en dan heb je wel even te wachten op een lift om je zo hoog te brengen. Daar beneden, een beetje op de achtergrond, hangen twee kunstwerken van Max van der Linden. Max is een keramist uit Nodebais die zowel religieuze als profane kunst maakte. Voor het 800-jarig bestaan van de congregatie maakte hij 2 werken waarvan hier eentje op foto. Vaak lopen de mensen er aan voorbij, op zoek naar de plek van hun afspraak of het bezoek aan hun familielid. Hun aandacht richt zich op iets anders dan kunst. En toch loont het de moeite om er even bij stil te staan want het gaat net over wat er hier gebeurt: zorg en aandacht voor zieke mensen en dat al eeuwen lang. In 1186 werd door een groepje, priesters, klerken en burgers het Broederschap van de H. Geest opgericht, vandaar de duif van de Geest, net boven de groep van mensen. Dat alles onder de bescherming van Johannes de Doper, patroon van de toenmalige, nabijgelegen kerk. De dubbelgemeenschap bestond eerst uit broeders en zusters en door de tijd namen de zusters de leiding over. Naast het stichtingsjaar 1186 kan je het stadhuis en een paar Brusselse kerken herkennen. Een kunstwerk, voor deze plek bedoeld en dat er nog steeds hangt, ook al wonen de laatste zusters hier niet meer. Het is een getuige van al die zorg, inspanningen van mannen en vooral vrouwen die hun hele leven toegewijd hebben om het leed van mensen te verzachten. De engel bovenaan zegt het nog eens kernachtig: ‘wat gij aan de minsten van de Mijnen hebt gedaan, hebt gij aan mij gedaan’ (Matteüs 25). Die woorden blijven nog steeds overeind en vragen om ook vandaag in daden omgezet te worden…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Op weg naar onze jongerendag

Ter voorbereiding op onze Brusselse jongerendag, die in april plaatsvindt, trok ik vrijdagnamiddag op verkenningstocht. Zoals voorspeld, zat het weer mee: met de zon op mijn gezicht, Google Maps in de hand en in goed gezelschap begon ik aan mijn wandeling.
Als thema voor de jongerendag kozen pastor Tijmen en ik voor de hoop. We vonden de jongerendag een mooie aangelegenheid om samen met de jongeren te reflecteren over hoop en als echte pelgrims van hoop op pad te gaan – een passende keuze dit jubeljaar. Met die gedachte in mijn achterhoofd liet ik me leiden van Jette naar Ganshoren, op zoek naar beelden van hoop. Aan het einde van mijn tocht hield ik halt bij de Sint-Martinuskerk in Ganshoren. Daar nam ik een moment om stil te staan bij alles wat ik onderweg had verzameld – alle indrukken, alle gedachten en alle tekenen van hoop onderweg. Tegelijk keek ik vol enthousiasme vooruit naar de jongerendag, waar ik deze ervaring samen met de jongeren mag delen.

Pastor Ellen

Sint-Martinuskerk, Ganshoren

Geloven in de stad

Ik moet de trouwe lezer teleurstellen. Deze keer immers geen streepje muziek om het weekend in te zetten, maar graag wil ik deze blog even gebruiken om reclame te maken voor een belangrijk event dat jou zonder twijfel evenzeer zal interesseren. Westerse rationalisten hebben lang gedacht dat we op weg zijn naar een groeiend atheïsme. Niets is echter minder waar. De wereld wordt immers religieuzer. Op dit moment erkent vier vijfde van de wereldbevolking zich als behorend tot één of andere religie. Dat geldt zeker ook voor Brussel. Steden, en zeker Brussel, zijn geen seculiere steden, maar zijn vandaag op de eerste plaats religieus. Er wonen tal van mensen die zich op de één of andere manier religieus noemen of zich tot een bepaalde religie verhouden. De vele migranten brengen trouwens ook allemaal hun eigen geloof mee. Ook de jongere generatie staat meer dan ooit open voor spirituele ervaringen. Geloof is dus niet weg te denken uit de stad. De uitdaging is daarom op de eerste plaats hoe religie in al haar dimensies een dynamische factor kan zijn en op die manier kan bijdragen aan de leefbaarheid van onze stad. Als je daarin geïnteresseerd bent, dan ben je welkom op dinsdag 4 maart om 12.15 u. in Muntpunt. CCV Brussel organiseert dan immers in de reeks ‘Tussen de soep en de feiten’ een middaggesprek met Bianca Debaets (senator en betrokken bij het platform ‘Hoopvol Brussel’), Tim Brys (medestichter van Stadsklooster Brussel) en Naïma Lafrarchi (moslima en auteur van ‘Maakt religie een verschil?) onder de deskundige leiding van Pieter Van der Hoeven (coördinator van Emoena). Meer info: https://www.kerknet.be/ccv-brussel/artikel/tussen-de-soep-en-de-feiten-5?microsite=11336

Pastor Gino

© Muntpunt

Neergelegd

Bij uitvaarten in Anderlecht vergezel ik steeds de familie naar het kerkhof om hun geliefde overledene naar zijn of haar laatste rustplaats te begeleiden. Je krijgt dan de kans om nog even te praten met andere familieleden of vrienden van de overledene. Het kerkhof ligt in dezelfde laan als onze gemeenschapskerk en samen naar die plek stappen heeft iets bezinnend. De weidsheid van ons kerkhof versterkt dit gevoel nog meer. Het is net geen 19 hectaren groot. Een stilteplek ook waar mensen in de zomer graag even tot rust komen. Een paar dreven zijn met bomen afgeboord en vormen een welkome schaduwplek als de zon hier ongenadig brandt. Het kerkhof biedt anders weinig beschutting bij weer en wind en vorige week viel mijn oog op deze stronk. Eén van die sterke bomen had een sterke windstoot niet overleefd. Er restte slechts een uitstekende stomp en veel zagemeel van wat eens een krachtige boom was geweest. Getroffen door het ongewone beeld bleef ik staan. Op deze plek waar mensenlichamen in de schoot van de aarde worden neergelegd of hun as wordt uitgestrooid was ook een boom gesneuveld en neergelegd. Wellicht niet zachtjes maar met gedruis en gekraak van brekende takken. Wij, gaan zorgzaam en liefdevol om met onze lieve doden. In de natuur is het soms anders. Men zal ook wel een andere boom planten. Mensen echter kan je niet vervangen, zij komen niet terug. Ze zijn elders thuisgekomen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Twee dochters

Zoals de meesten onder jullie weten is Godly Play één van mijn passies. Eind vorig jaar heeft men mij vanuit Godly Play Vlaanderen gevraagd voor een projectje. Natuurlijk ben ik daar vol goesting op ingegaan. Ik kon er niet snel genoeg aan beginnen. Alles waar ik mijn schouders kan onder zetten om deze mooie manier om Bijbelverhalen te vertellen bij de mensen kenbaar te maken, geeft mij vreugde en maakt mij gelukkig.
Voor dit project wilde ik samenwerken met iemand die ook verteller is en een mooie Godly Play ruimte heeft. Eind november nam ik met haar contact op, maar het kwam niet goed uit (te veel werk, familiaal druk,...). Ik moest mijn enthousiasme wat temperen en vol geduld wachtte ik, zoals afgesproken, tot na nieuwjaar om terug contact op te nemen. Maar opnieuw lukte het niet om af te spreken. Of ik binnen veertien dagen eens kon terug bellen. Het begon bij mij vanbinnen zo wat stilletjes aan te koken, maar ik bleef geduldig en vol goede moed wachten. Samen  het project uitbouwen vond ik belangrijker, het hielp mij mijn ongeduld onder controle te houden. Wat zijn nu veertien dagen? Die veertien dagen werden nog eens met veertien dagen verlengd.... wat de kwaadheid er niet minder op maakte. Maar ik hield vol, eens zou het toch wel lukken. Ik wilde de moed niet opgeven omdat ik in het project geloof, en dat geloof hielp mij mijn kwaadheid onder controle houden. En ja hoor, het is gelukt. Vandaag heb ik een afspraak vastgekregen.
Ik heb eruit geleerd dat het de moeite loont om vol te houden, om niet te forceren. Als kwaadheid samengaat met moed/geduld dan is er hoop. Dan is er hoop op een toekomst.

En weet je wat het toeval wil (of is het geen toeval)? In een nieuwsbrief krijg ik vandaag een citaat van Augustinus onder ogen:

“Hoop heeft twee prachtige dochters, woede en moed. Woede over de dingen zoals ze zijn en moed om te geloven dat ze niet zullen blijven zoals ze zijn.”

Dat kwam bij mij heel sterk binnen.

Pastor Mariette

Godly Play - Hoop

Lichtmis

Vorige week zondag vierden we het feest van de opdracht van Jezus in de tempel, beter gekend als Lichtmis. En zo ook in de kerk van St-Guido in Anderlecht. Tijdens de wintermaanden gaat de viering daar door in de crypte. Het is er beneden heel wat warmer maar je moet wel heel wat treden overbruggen. Het kost enige moeite, vooral als je wat minder goed te been bent. Voor dit feest had de koster alle kaarsen aan de muren aangestoken. Het leverde een feeëriek beeld op en maakte de ruimte nog wat intiemer. Zo moeten de gelovigen hier eeuwen gevierd hebben, toen elektriciteit nog niet bestond. Neerdalen in de geborgenheid van deze ruimte om daar tot rust en gebed te komen, ver van alle geluiden van het plein. Door een rampje in de robuuste kerkmuur valt amper daglicht naar binnen. Maar zo blijft er wel iets van binding met het gewone dagdagelijkse leven dat zich buiten de kerk afspeelt. Ook al zoeken we een dieper contact met God in een kerkgebouw, het zal ons nooit isoleren van de werkelijkheid waarin we leven en werken. ‘We leven in de wereld maar zijn niet van de wereld’ zou Paulus zeggen. Zo willen we als christen in het leven staan, gericht op de diepere werkelijkheid die het geloof ons biedt maar niet wereldvreemd. Met de beide voeten op de grond, maar wel met het licht en de hoop van Christus in ons hart.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Tussen afscheid en avontuur: mijn nieuwe begin in Brussel

Wanneer ik gevraagd werd een blogpost te schrijven, wist ik vrij snel waarbij ik wilde stilstaan: mijn nieuwe taak bij Kamino en de Paulusgemeenschappen, de verhuis naar een nieuwe stad en de veranderingen die daarmee gepaard gaan.
Sinds begin januari ben ik aan de slag als jongerenpastor bij Kamino voor alle jongeloofelijke Brusselse jeugd. In februari begon ik daarnaast aan mijn taak binnen de Paulusgemeenschappen. In die korte tijd mocht ik al veel warme, nieuwe mensen leren kennen en kreeg ik een eerste indruk van het pastorale landschap in Brussel. Ik kijk er enorm naar uit om mij hier verder in te verdiepen en me met volle overtuiging toe te wijden aan deze bijzondere opdracht.
Vorige week verhuisde ik van Leuven naar Brussel en sinds afgelopen weekend mag ik mijzelf officieel Brusselaar noemen. De verhuis ging gepaard met enthousiasme om een nieuw hoofdstuk te beginnen, maar ook met een stukje verlies. Verandering gaat steeds samen met uitkijken naar en afscheid nemen van, een overgang, een moment van reflectie.
Het zijn deze veranderingen die mijn, en ieders, leven tekenen. Zei Grieks filosoof Heraclitus niet panta rei - alles stroomt? De enige constante is verandering. En temidden van die stroom, die nooit twee keer dezelfde is, mogen we Hem ontmoeten. In nieuwe gezichten, in de herinnering aan Leuven, in de kansen en mogelijkheden die voor mij liggen in deze stad die ik nu mijn thuis mag noemen.

Pastor Ellen

Ellen Keersmaekers (en Robin) © Kamino

Een stadskerk voor een nieuwe tijd

Denen zijn algemeen geweten één van de minst praktiserende volkeren ter wereld. Slechts 2,4 procent van de bevolking gaat er wekelijks ter kerke, ofschoon ongeveer 75 procent zich tot één of andere kerk bekent. Op het platteland van Denemarken zijn kerken dan ook vaak leeg. En toch worden er in Denemarken soms nog nieuwe kerken gebouwd. Zo bijvoorbeeld in Ørestad, op het eiland Amager, een stad waar hedendaagse architectuur alle ruimte krijgt. Het architectenbureau Henning Larsen is er een nieuw kerkgebouw aan het neerzetten dat helemaal voldoet aan de eisen van hedendaagse stedelingen. En dat betekent dus veel meer dan louter een plek voor zondagse liturgie. De ruimte dient flexibel te zijn, en zo moet ze dus ook geschikt zijn voor yogalessen, danscursussen, lezingen, kleine concertjes of een espresso of chai latte. Daarom zal er ook geen vast meubilair zijn en kan dus ook bijvoorbeeld de liturgische dienst op verschillende plaatsen in de kerk worden gevierd, wat kansen biedt voor een diverser aanbod qua liturgie. Er is in het geheel een tuin voorzien die zal doen denken aan een soort van kloostertuin. De nieuwe kerk dient een plek te worden waar de lokale gemeenschap van Ørestad kan samenkomen voor tal van activiteiten. Een echte ontmoetingsplek dus. Hiermee hoopt men dat het gebouw de komende 50 jaar relevant kan blijven. Ook zal het gebouw, dat uit hout wordt opgetrokken, een open gebouw zijn en dus niet afgesloten. Zo wordt er verbinding gemaakt met de natuur eromheen wat voor een spirituele beleving kan zorgen, onder andere ook door het binnenvallend licht. Bovenal moet het gebouw mensen beroeren, en dit op velerlei vlakken. Bedoeling is dat de kerk in 2026 in gebruik kan worden genomen. Persoonlijk vind ik dit een schitterend project. Veel van onze kerken zijn vaak zeer gesloten en zijn soms in het beste geval slechts één uur per week open. Dat kerken iets eigentijds uitstralen, openstaan voor een divers aanbod en tegelijkertijd toch ook plekken zijn waar je in contact kan komen met het hogere en diepere, dat is toch iets waar we enkel maar van kunnen dromen? Een nieuwe kerk bouwen in onze stad die aan dit alles beantwoordt is misschien wel heel gewaagd en niet zo gemakkelijk te verwezenlijken. Maar kunnen we voor onze Paulusgemeenschappen niet zoeken naar mogelijkheden hiertoe binnen de kerken die we reeds hebben? Laten we ‘out of the box’ denken! Droom jij mee? Ik zou zeggen: alle ideeën zijn welkom!

Meer info over de kerk in Ørestad vind je hier: https://henninglarsen.com/projects/orestad-church

pastor Gino

© kerk in Ørestad

Pelgrims van hoop, welkom in de Basiliek

Eén van de jubelkerken in dit jubeljaar is de Nationale Basiliek van het Heilig Hart te Koekelberg, waar ik verantwoordelijke ben voor de Nederlandstalige pastoraal en waar ik op zondag regelmatig voorga in de eucharistie om 11.30 u. Tevens is 2025 ook het ‘Art Deco jaar’ en is de basiliek de grootste Art Deco-kerk ter wereld. Mijn Franstalige collega Sébastien Dehorter schreef een gids ‘voor de pelgrim en de bezoeker’ . Het werd een rondleiding met acht haltes in de basiliek. Bij elke halte biedt deze gids een bouwkundige en artistieke toelichting, een meditatie, een vraag en een gebed en dit alles in het thema van de hoop. Aan de hand van ‘chat GPT’ vertaalde ik deze gids in het Nederlands en Christine Van Vlierden corrigeerde het Nederlands. Het werd een mooi boekje dat je individueel of in groep helpt om een gelovige en hoopvolle wandeling te doen in de basiliek.
In een ‘nationaal’ gebouw spreekt het voor zich dat de zowel Nederlandstalige en Franstaligen er welkom zijn. Enkele jaren geleden werd de basiliek voor de Nederlandstalige pastoraal terecht een ‘inloopkerk’ genoemd. Mensen komen en gaan om de basiliek te bezoeken, om er dag en nacht te bidden of deel te nemen aan de vieringen. En in dit jubeljaar is de basiliek ook een ‘oase van hoop’ en zullen zij die komen om dit groots Art Deco-gebouw te bezoeken er ook een vlam van hoop vinden. Altijd welkom in ‘de’ basiliek die elke dag open is van 8 uur tot 17 uur en waar je het pelgrimsboekje kan vinden .

Johan Dobbelaere

© Johan Dobbelaere

Besloten hofje

Afgelopen week waren we met de kozijns en nichten op museumbezoek in Mechelen. Na het Kunstuur en een gezellige maaltijd trokken we naar het Hof van Busleyden waar op de bovenste verdieping een unieke collectie van Mechelse ‘Besloten Hofjes’ tentoongesteld wordt. Nergens ter wereld zijn zoveel Hofjes samen te zien. Ze werden helemaal gerestaureerd en zijn weer in hun volle glorie te bewonderen. De unieke, religieuze kunstvorm ontstond tijdens de late middeleeuwen in de Lage Landen. De naam verwijst naar de hortus conclusus, ‘besloten tuin’ uit het Hooglied in de Bijbel. In Hooglied 4:12 bezingt de bruidegom zijn bruid als een hortus conclusus. De voorstellingen die worden weergegeven kunnen ook op andere religieuze beelden betrekking hebben: de uitdrukking 'besloten tuin' of 'besloten hof' kan verwijzen naar de Hof van Eden, een tuin in of gelijk aan het Paradijs uit Genesis. Het zijn rijk gevulde retabelkastjes die paradijselijke tuinen verbeelden. Ze worden afgewerkt met zijden bloemen, houten sculpturen, medaillons, relieken en inscripties. Je kan er met je gedachten in verdwalen.
Dit Besloten Hofje, met Sint-Elisabeth, Sint-Ursula en Sint-Catharina is een van de mooiste en best bewaarde voorbeelden van deze kijkkastjes uit de zestiende eeuw. Drie vrouwelijke heiligen sieren deze retabelkast. Je ziet Sint-Elisabeth met haar kroon en boek en een bedelaar aan haar voeten. In het midden staat Sint-Ursula die de elfduizend maagden beschermt terwijl ze de drie pijlen vasthoudt die haar gedood hebben. En tenslotte is er Sint-Catharina die het gouden zwaard in haar handen houdt.
Hoeveel geduldige uren in deze Besloten Hofjes gekropen zijn kunnen we alleen maar vermoeden maar het zegt iets van de mystieke beleving van het geloof van deze zusters. Het schouwen van deze Hofjes, terwijl buiten in de stad de drukte van vrijdagnamiddag toenam, was echt een moment van verstilling en rust. Zo kostbaar in onze jachtige tijd.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Kleine dingen

Geluk, tevredenheid, vreugde: het zit hem vaak in kleine dingen.

Zo mocht ik op de laatste zondag van januari mijn verjaardag vieren bij mijn nichtje/petekind en haar jong gezin. Zij en haar dochtertje van vier hadden een verjaardagcake gebakken, rijkelijk versierd met sterretjes en zo, uitgekozen door de vierjarige. Kaarsjes uitblazen hoorde er natuurlijk ook bij.
Zij had ook nog een mooie nieuwjaarsbrief om voor te lezen, bij wijze van spreken. Altijd een ontroerend moment, vooral omdat ik geen oma ben. Maar zoals ze zei: ‘Jij bent de meter van mijn mama, maar ook van mij.’ Zo eenvoudig kan het zijn.
Vorige was het zoals elke woensdag ‘ontmoetingscafé’ in de pastorie in Evere. Ik was gastvrouw van dienst. Samen kunnen genieten van een kopje koffie met een koekje en een gezellige babbel: het deed deugd en maakte een dag die grijs begonnen was, letterlijk en figuurlijk, weer goed.
U bent er van harte welkom!
In de ‘Week van de poëzie’ voeg ik er graag dit gedicht aan toe.

Geluk

Mensen kunnen over geluk

zoveel hoogdravende dingen zeggen.

Over wanneer je gelukkig bent

en wanneer je het niet bent.

Maar wanneer je niet meer voelt dat op 'n koude winterdag

'n lekkere warme kop soep

(of koffie)

ook al iets met geluk te maken heeft,

dan ben je naar mijn idee

het gevoel van geluk al een beetje kwijt.

Toon Hermans 

Uit: Het water is heerlijk, 1993.)

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Geen plek in de herberg

Alhoewel de Kersttijd met het hoogfeest van de Doop des Heren officieel is afgesloten, laat een aantal huishoudens de kerstboom of kerststal staan tot 2 februari. Dan vieren we Maria-Lichtmis zoals de Opdracht van Christus in de Tempel in de volksmond wordt genoemd. Een soort officieus einde van de Kersttijd.
Afgelopen maandagavond merkten we aan den lijve dat de kersttijd nog niet officieus gedaan was: er vond namelijk een ware post-kerstervaring plaats. De Bijbelgroep te St.-Jans-Molenbeek verzamelde zich getrouw aan het einde van de maand op de Karreveldlaan om 20u. Het was donker en koud, maar gelukkig straalde het warme licht uit de pastorie. Echter werd er na vele malen aanbellen niet opengedaan… Daar stonden we dan. Wat nu? Op straat gaat dat lastig… Het is aan de lezer om te oordelen of een kebabzaak een redelijk alternatief biedt.
Gelukkig toonde Marie-Paule zich als een gastvrije ’herbergier’. De Bijbelgroep mocht bij haar thuis plaatsvinden. Daar trokken wij dan naartoe. Enkelen met de wagen, de overigen te voet. Binnen was het knus en warm. In deze aangename sfeer konden we onze gedachten delen over de profeet Micha en de ‘hoop’. Het feit dat we zo dicht op elkaar zaten aan een ronde tafel gaf een andere dynamiek, die verbondenheid uitstraalde. Zo ziet u maar: de Bijbel kan heden ten dage nog steeds verbinding bieden op onverwachte momenten!

Pastor Tijmen

© Tijmen Schouws

Een simpel teken

Met de kerstvakantie was ik op bezoek bij mijn twee broers in Spanje. Met een van hen ben ik het pelgrimsoord CARAVACA gaan bezoeken. Daar is een mirakel gebeurd in het jaar 1231. Een missionaris was gevangen genomen door moslims. De koning van de moslims vroeg hem veel over zijn Christelijk geloof, en was vooral geïnteresseerd in de Eucharistie. Hij vroeg daarom aan de missionaris om de mis op te dragen in zijn aanwezigheid. Omdat de missionaris geen benodigdheden bij zich had, liet hij de nodige zaken overkomen. Toen de missionaris alles klaar aan het zetten was om de mis op te dragen, zag hij plots dat er geen kruisbeeld bij was. Hij ging daarom over naar de koning om te zeggen dat er geen kruis is, waarop de koning zei: “En is dat er geen?” Blijkbaar had er zich een kruis, gedragen door twee engelen, op het altaar gekomen. Dit kruis heeft geen niet een horizontale balk maar twee. De missionaris begon dan in dank de mis, en later bekeerde de koning zich samen met zijn hele hofhouding tot het Christelijk geloof.
Dit speciale kruis wordt sindsdien het “Kruis van Caravaca” genoemd. Later heeft men gezien dat dit hetzelfde kruis is dat aan de Patriarch Robert van Jeruzalem behoorde, de eerste bisschop van Jeruzalem na de eerste kruistocht van 1099. Als je nagaat hoeveel soorten van kruisbeelden er zijn in de wereld kan je zien hoe belangrijk dit op zich simpel teken is voor ons geloof sinds de vierde eeuw. Voor dat het teken van het kruis algemeen werd gebruikte men het beeld van de goede herder die een schaap op zijn schouders draagt. Dat beeld geeft goed weer waar het kruisbeeld voor staat, namelijk Christus die zijn leven geeft voor zijn vrienden.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Musical

Het was al een tijdje geleden dat ik nog eens een musical zag en nu kreeg ik weer de kans en nog wel heel dichtbij, in Vlezenbeek. Ik had van Erika en Danny, actief bij ons in kindernevendienst, plussers, pastorale ploeg en nog een paar andere activiteiten, vernomen dat hun dochter Annelies mee ging spelen in een musical. Vorige week was het zover. De musical heette 9to5 en is een productie die ooit op Broadway stond en in Nederland vertaald werd en hier nu gebracht werd door OnOffstagevzw. Een vzw die voor alle leeftijden een muzikaal aanbod heeft. U moet maar eens gaan kijken op hun website: www.onoffstagevzw.com. De muziek van Dolly Parton maakt deze musical tot een swingend geheel. En of het swingde. Het werd een boeiende en prachtige voorstelling met onverwachte plots, prachtige zang en prima acteer- en danswerk. En dat allemaal op slechts 5 km van bij mij. Ik heb er volop van genoten. En hoe knap dat jonge mensen, in dit tijdperk van internet en sociale media, weken repeteren om samen zo’n geslaagde voorstelling te brengen. Zomaar omdat ze graag zingen, dansen en iets creatiefs op poten willen zetten. Daar heb ik veel bewondering en respect voor. Met enige nostalgie dacht ik terug aan de scoutsfeesten waar we met de leiding zelf geschreven mini-opera’s brachten of het passiespel Barabbas van Michel De Gelderode opvoerden in de dorpskerk. Het vele malen repeteren en het toeleven naar de voorstelling schept een grote verbondenheid en een voldoening waar je lang van nageniet. Nu was ik alleen maar toeschouwer maar ik geniet nog na…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hunkeren naar licht

De feestdagen en de nieuwjaarsrecepties zijn nu stilaan achter de rug, en we zijn aanbeland in de gewone alledaagse tijd. Meestal heb ik het daar wat moeilijk mee. De periode na de feestdagen lijkt vaak eindeloos, er is weinig om naar uit te kijken, het is somber en grijs, en de lente lijkt nog veraf. De afgelopen dagen en weken hebben we meer dan genoeg van dit alles gehad. Het leek soms wel alsof de mist nooit zou optrekken. Januari en februari zijn vaak voor veel mensen wat deprimerende maanden. En van wat we de afgelopen dagen gehoord hebben ten gevolge van de presidentswissel in de Verenigde Staten word ik in ieder geval niet vrolijker. Integendeel. We hunkeren dezer dagen naar licht. Zowel figuurlijk als letterlijk. Iemand merkte echter onlangs op dat, ondanks het sombere weer, je toch reeds ziet dat de dagen langer worden, dat het ’s avonds al langer licht is. Ik heb het eens opgezocht, en inderdaad, blijkbaar is januari goed voor een verlenging van iets meer dan 1 uur, en voor februari geldt zelfs dat we mogen rekenen op een verlenging van anderhalf uur. Tegen eind februari dus twee uur en een half langer klaar dan met Nieuwjaar! Toch dus wel iets om ons wat aan op te trekken in deze donkere tijden. Maar misschien kunnen we ook wat hoop vinden in God, die toch met Kerstmis onder ons is komen wonen om onze duisternis te verlichten? En wie weet kunnen we ook elke dag opnieuw in deze donkere maanden wat licht zijn voor elkaar? Misschien kan één van de mooiste liederen van Oosterhuis ons ook wel inspireren. Zo verwoordt hij het prachtig in zijn ‘Lied aan het Licht’: ‘Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt’. Dat wij dieper zouden mogen schouwen en het Licht zouden mogen zien dat reeds daagt doorheen de duisternis.

Pastor Gino

Oude liefde

De weervrouw had het voorspeld: de sneeuw zou nog wel even kunnen blijven liggen. En of ze gelijk had. Het bleef dus kriebelen om nog eens naar de Oostkantons te trekken en afgelopen zondag was het zover. Eén van mijn oude liefdes uit mijn kindertijd is de slee. Vooraf had ik een slee kunnen lenen bij iemand en na vele jaren was het zover: ik zou nog eens gaan sleeën. Ovifat is bekend om zijn alpineski met 3 pistes maar ze hebben er ook een sledenpiste. Voor 5 € heb je uren sleeplezier maar ik startte op een naburige weide waar vele gezinnen met jonge kinderen naar beneden gleden. Na een paar afdalingen wilde ik toch die andere ‘aangelegde’ piste eens uitproberen. Ik moest toegeven, de piste was indrukwekkend. Heel wat volk, jong en oud die zich waagden aan een snelle afdaling, zittend of op de buik. Er waren er zelfs op een binnenband van een tractor, hoe meer ze ronddraaiden hoe meer plezier ze hadden. Na wat de kat uit de boom gekeken te hebben gleed ik ook het lange steile stuk af. Het werd een heel gezellige namiddag met af en toe een praatje met andere sleeliefhebbers. Maar ook genieten van de vreugde van de jonge lui die allerlei gekke manieren bedachten om naar beneden te glijden of van de ouders met jonge kinderen die hun schrik overwonnen in de veilige omarming van mama of papa. De vele jeugdherinneringen kwamen naar boven drijven en ik voelde weer het kind in mij dat volop genoot en dankbaar was voor zoveel schoonheid. Een dag later voelden sommige lichaamsdelen van deze minder jonge man pijnlijk aan. Maar ons mama zei dan vroeger altijd: ‘een goei feest is een geseling waard’. En of ze gelijk had, dit feestje wilde ik niet missen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In de donkerste dagen

Als ik zondag middag vanuit mijn zetel naar buiten keek beklom mij een melancholisch gevoel. Daar had dit uitzicht wat mee te maken. We leven al een tijdje met ons hoofd in de wolken, letterlijk dan. Ons zicht wordt beperkt, alles staat er zo levenloos bij en de dagen gaan slechts open en dicht.

© Mariette Dhondt

De bleus heb ik wel eens meer deze tijd van het jaar en op zo'n momenten grijp ik terug naar een oud Cd'tje uit 1997 (nu Spotify) van Willem Vermandere. Het heeft de toepasselijke titel: 'In de donkerste dagen'. Hij speelt op de saxofoon een aantal melancholische nummers die passen bij hoe ik mij voel op dat moment. Maar er staat ook een lied op dat mij weer kracht en moed geeft. Het is eigenlijk een gebed waarbij je alles wat je bezwaard uit handen geeft en toevertrouwd aan God: Kyrie Eleison - Heer, ontferm U.

Ontferm U over alles wat ik zelf niet kan dragen, over alles wat mijn leven lastig maakt. Ik leg het in Uw handen. Met U aan mijn zij heb ik de moed en de kracht om verder te gaan.

Pastor Mariette

Feeëriek

Toen het laatst gesneeuwd had, en ik mijn gewone route volgde in het Scheutbos, was ik verrast hoe alles er anders uitzag met de sneeuw. Het pad over de rivier leek zo feeëriek. En toch was het het pad dat ik altijd gebruik. Waarom leek alles zo anders? Is het leven ook zo? We leven van dag tot dag, en alles lijkt zo eentonig. Maar als er plots iets nieuws opdaagt, wordt het leven plots zo anders.
Eens las ik op een van de theebuiltjes: “Happiness is a state of mind” (geluk is een bewustzijnstoestand). En inderdaad, als ik me triestig voel, lijkt alles ook zo triestig, en als ik gelukkig ben is alles ook zo vol van geluk. Dat betekent data als alles zo triestig lijkt, het misschien tijd is om aan mijn geestesgesteldheid te werken. Me te richten op wat leven geeft, en niet wat leven ontneemt in mijn leven. Gezonde voeding geeft leven, maar ook gezonde gedachten. Misschien tijd om een verhaal over een heilige te lezen? Die geven leven, tot over de dood heen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Het verhaal gaat verder

In de vorige blog schreef ik over het Godly Play verhaal over de Advent en Kerstmis dat pastor Mariette vertelde in de kerk voor de mensen die naar het ontmoetingscafé kwamen. 

Dit keer mochten we als Godly Play vertellers genieten van een nieuw verhaal. De Godly Play vertellers komen regelmatig samen om aan mekaar verhalen te vertellen. Vorig zaterdag gebeurde dit in de Godly Play ruimte op het vicariaat. Mariette vertelde het ‘Onze Vader’, een gebed dat we zo vaak bidden en dus gekend is.

Ik moet toegeven dat ik het niet altijd met evenveel aandacht bidt, soms speelt de automatische piloot parten. Dat was zeker niet het geval terwijl Mariette vertelde: de woorden van het Onze Vader kwamen tot leven. De rijkdom van dit gebed werd versterkt door de voorwerpen die bij elke zin werden geplaatst. Bijvoorbeeld: ‘Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren.’ Een zwart hart verwijst naar onze zonden, maar wordt bedekt met het witte hart van Gods vergeving. En het beeldje, een arm om de schouder van de ander, toont hoe wij kunnen vergeven.
Toen we zondag in de viering het ‘Onze Vader’ baden, zag ik beelden van het Godly Play verhaal terug. Dat zal nog vaak gebeuren, denk ik.

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Nieuwjaarscadeau

De kerstvakantie liep op haar laatste benen en had nog een mooie verrassing in petto: sneeuw in het Oosten van België. Net op het moment dat je het niet meer verwacht maar wel hoopt, werd er sneeuw voorspeld. Nu er een paar vrije dagen waren om uit te blazen, na de drukkere Advents- en Kerstperiode was dit het moment: het sneeuwbericht van de Oostkantons gaf aan dat er één skistation open was en langlaufski’s verhuurde. De beslissing was vrij vlug genomen en de dag nadien al gleed ik genietend over de verse sneeuw. Ik was in een andere wereld aanbeland, stil en sprookjesachtig. Mijn longen deden zich te goed aan de zuivere lucht, de kou deerde me niet. Het landschap dat zich voor mijn ogen ontvouwde had iets wonderlijks. Wat fascineert me toch in sneeuw? Geen idee, maar toen ik werd geboren in Ukkel werd er -15°C opgemeten en mijn ouders vertelden me later hoe ze lichtjes schuivend de kliniek op de De Frélaan bereikten. Is mijn liefde voor de sneeuw daar begonnen? Men zegt dat ons lichaam ook een soort geheugen heeft. Ik wil het best geloven, mijn liefde voor de sneeuw is immers nooit verdwenen. Ik ervaarde dit alles als een prachtig Nieuwjaarsdag cadeau dat me zomaar geschonken. Ik heb het met grote dankbaarheid uitgepakt…

Pastor Guido

Sneeuw

Sneeuwen is het tederste wat de hemel kent.
Het regent een soort manna van bijna niets
en vult de hand van wie ook niets verlangt.
Sneeuwen is zicht zijn met grote hevigheid,
in korte vlagen wat, als in de liefde,

iemand met open ogen blind kan maken.

Sneeuwen is beminnen: haast ongemerkt

beginnen, overgaan in het tederste geweld,

zachtjes slaan en zich te laat bezinnen

als alles al is toegedekt en je verder

nog slechts op vermoeden aangewezen bent.

Sneeuwen is herbeginnen,

sneeuw in onze slaap gevallen,

hopen stilte toegevoegd aan een stille nacht.

Liefde is altijd sneeuw

als je die niet meer verwacht.

Marcel van Nieuwenborgh

© Guido Vandeperre